Η Καλύβη του Γέροντος Παϊσίου στον Τίμιο Σταυρό

Στην διαδρομή από Σταυρονικήτα προς Καρυές, λίγο μετά το προσκυνητάρι από τα αριστερά του δρόμου, ξεκινά ένα μονοπάτι. Διασχίζει χαμηλό δάσος από κουμαριές, άρια καί ρείκια, ανεβοκατεβαίνει σε ανώμαλο έδαφος καί καταλήγει σε ένα Καλύβι περιφραγμένο με συρματόπλεγμα. Δίπλα στην πόρτα υπήρχε ένα κουτί με σχισμή, σαν γραμματοκιβώτιο, καί ένα σημείωμα που έγραφε περίπου τα εξής: «Σημειώστε στο χαρτί τι θέλετε να συζητήσουμε καί βάλτε το μέσα στο κουτί. Περισσότερο θα ωφεληθείτε από την προσευχή παρά από την συζήτηση». Ένα σύρμα δεμένο πάνω στην περίφραξη χρησίμευε για να χτυπά το καμπανάκι καί να ειδοποιείται ο Γέροντας. Την ευρύχωρη αυλή κάλυπταν ελαιόδενδρα καί λίγα κλήματα. Επάνω στο μονοπάτι δέσποζε ένας σωρός ξύλα. Τα είχε τοποθετήσει εκεί, για να μη φαίνεται όταν κυκλοφορούσε από το κελλί στο εργαστήριο. Κατηφορίζοντας προς το Κελλί δεξιά, κάτω από μια ελιά, ήταν ένα τραπεζάκι καί δυό-τρία πρόχειρα καθίσματα, το θερινό Αρχονταρίκι του. Αριστερά ήταν ο τάφος του παπα-Τύχωνα, οπού ο Γέροντας είχε φυτεύσει δενδρολίβανα για να μην πατιέται.

Τρία-τέσσερα σκαλοπάτια οδηγούσαν σ' ένα διάδρομο, πού υπήρχε πρίν από την είσοδο, ανάμεσα στο σπίτι καί σ' ένα πεζούλι. Οι άκρες του διαδρόμου ήταν κλειστές με πόρτες, για να κόβεται το ρεύμα του αέρος. Αριστερά ήταν ένα πρωτόγονο μαγειρείο, μια θέση στο πεζούλι, όσο να χωρά η κατσαρόλα, καί από κάτω ένας χώρος για ν' ανάβει φωτιά. Υπήρχε μικρό υπόστεγο πρίν από την είσοδο της Καλύβης καί ο προσκυνητής, περνώντας την θύρα της εισόδου, βρισκόταν σε έναν προθάλαμο με ένα βήμα πλάτος καί τρία μήκος, πού φωτιζόταν από ένα παραθυράκι. Κατ' ευθείαν εμπρός ήταν το κελλί του Γέροντα καί αριστερά το Εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού με τρεις-τέσσερις εικόνες στο τέμπλο, ένα στασίδι, ένα αναλόγιο καί τίποτε άλλο. Εντυπωσιακή απλότητα. Λίγα μέτρα δυτικότερα από την είσοδο άλλη εξωτερική πόρτα οδηγούσε στο εργαστήριο του καί στο Αρχονταρίκι• ένα μικρό, φτωχό κελλάκι με χαμηλό ταβάνι από καλάμια καί χώμα, καί με δυο πολύ στενά κρεβάτια, που μεταξύ τους απείχαν ελάχιστα, μόλις χωρούσε να σταθεί ένας άνθρωπος.

Το μικρό Καλυβάκι του Τιμίου Σταυρού δεν είχε πολλές δυνατότητες φιλοξενίας καί ο Γέροντας με το ησυχαστικό του τυπικό φιλοξενούσε με διάκριση, όταν έκρινε ότι υπήρχε ανάγκη. Γράφει σε επιστολή του (21-12-71): «...Έχω όλη την αγαθήν προαίρεσιν να σας φιλοξενώ με όλην την γύφτικήν μου φιλοξενία στην Καλύβη μου καί να είμαι δικός σας όχι ο μισός Παΐσιος αλλά ολόκληρος. Όποτε θέλετε να μην διστάζετε, (διότι όταν θα καταλάβω ότι διστάζετε, θα στενοχωρηθώ). Μόνον τώρα τον χειμώνα, έναν μόνον δέχεται η Καλύβη. Δυστυχώς η Καλύβη μου δεν συμφωνεί με την καρδιά μου».

Ανατολικά του Κελλιού υπήρχε στέρνα με βρόχινο νερό πού συγκεντρωνόταν από την σκεπή με λούκια. Από αυτό έπινε καί προσέφερε καί στους επισκέπτες. Πιο πέρα υπήρχε άλλη ανοιχτή μεγαλύτερη στέρνα για άρδευση, πού ποτέ δεν χρησιμοποίησε, γιατί δεν καλλιεργούσε κήπο. Εξωτερικά η ζωή του Γέροντα στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού ήταν περίπου η εξής: Αποβραδίς κοιμόταν δυό-τρεις ώρες καί ξυπνούσε κοντά στα μεσάνυχτα. Έκανε αγρυπνία καί ξεκουραζόταν λίγο το πρωί, πρίν από το φώτισμα. Την ήμερα, αν δεν είχε επισκέπτες, έκανε εργόχειρο: Σταμπωτά εικονάκια καί Σταυρούς στην πρέσσα. Τίς υπόλοιπες ώρες μελετούσε, προσευχόταν καί απαντούσε στα πολλά γράμματα που ελάμβανε από πλήθος ανθρώπων καί πού παρακαλούσαν για προσευχή ή ζητούσαν απάντηση σε σοβαρά προβλήματα. Έγραφε επί ώρες την ημέρα καί όταν σκοτείνιαζε συνέχιζε με το κερί. Με την πάροδο των ετών οι επισκέπτες αυξήθηκαν κατά πολύ. Πολλές ώρες τον απασχολούσαν με τα προβλήματα τους…

»Για ένα διάστημα, δύο ημέρες την εβδομάδα (Τετάρτη καί Παρασκευή), παρέμενε έγκλειστος. Δεν άνοιγε σε κανένα. Νήστευε, προσευχόταν καί έκανε λεπτή πνευματική εργασία στον εαυτό του. Είχε καί ένα πολύ μικρό Καλυβάκι στο δάσος, προς το ρέμα, πρόχειρα φτιαγμένο, σκεπασμένο με λαμαρίνα, κοντά σε μια πηγούλα, καί μερικές φορές αποσυρόταν σε αυτό για περισσότερη ησυχία. Μετά τόν εγκλεισμό ή την απουσία του, έπαιρνε τα σημειώματα των επισκεπτών καί έκανε γι' αυτούς προσευχή καρδιακή.

Συνήθως ελειτουργείτο καί κοινωνούσε στο Μοναστήρι (Σταυρονικήτα). Έκανε όμως κατά διαστήματα καί στο Εκκλησάκι του θεία Λειτουργία ή πήγαινε κάπου-κάπου καί σε γνωστά του Κελλιά να λειτουργηθεί. Μάζευε ελιές καί κάποιες φορές με ένα πρωτόγονο καί πρωτότυπο ελαιοτριβείο δικής του επινοήσεως καί κατασκευής, έβγαζε λίγο λάδι για τα καντήλια της Εκκλησίας. Έδινε ελιές σε πτωχούς ασκητές καί γεροντάκια της Καψάλας. Τους επισκεπτόταν για να ωφελείται καί να τους βοηθά σε ό,τι μπορούσε.

Με μαγειρεύματα δεν καταπιανόταν, εκτός αν, πολύ σπάνια, φιλοξενούσε κάποιον. Κάποτε φιλοξένησε γνωστό του νέο. Έβαλε να μαγειρέψει. Στούμπισε λίγες φακές, έβαλε καί λίγο ρύζι στην κατσαρόλα, το ανάλογο νερό καί άναψε την φωτιά με ένα δεματάκι φρύγανα από ρείκια καί σουσούρια, πού αφθονούν στην περιοχή. Κάθησαν πιο πέρα καί συνομιλούσαν. Ό νέος νόμισε ότι ο Γέροντας απορροφήθηκε από την συζήτηση καί λησμόνησε το μαγείρευμα. Σέ λίγο όμως το φαγητό ήταν έτοιμο. Δεν χρειάσθηκε ούτε ανακάτεμα. Τόσο απλή ήταν η μαγειρική του.

Έκαναν τόν Εσπερινό με κομποσχοίνι. Ο νέος στο Εκκλησάκι καί ο Γέροντας στο κελλί του, οπού διάβασε καί το Θεοτοκάριο. Ύστερα παρέθεσε τράπεζα καί δεν έπαυε με αγάπη πατρική να συμβουλεύει καί να νουθετεί τόν νέο. Το φαγητό ανέλαιο, αλλά πολύ γευστικό. Εντύπωση προξένησε η ήρεμη συντριβή του, όταν είπε την προσευχή της τραπέζης. Συγκεντρώθηκε στον εαυτό του σαν να αποσπάσθηκε από τα γήινα καί σαν να μεταφέρθηκε μπροστά στον Χριστό. Μετά το δείπνο βγήκε να ταΐσει τα άγρια ζώα τα οποία καλούσε καθένα με το όνομά του. Κατά το ηλιοβασίλεμα έκαναν μια ώρα κομποσχοίνι στην αυλή χωριστά καί ύστερα ο Γέροντας, αφού τακτοποίησε τόν επισκέπτη στο Αρχονταρίκι, αποσύρθηκε στο κελλί του.

Σέ αυτό το φτωχικό Καψαλιώτικο Καλυβάκι ασκείτο ο Γέροντας. «Εν λάκκω κατωτάτω», αλλά με πολιτεία υψηλή, με προσευχή αδιάλειπτη, μόνος με μόνο τόν Θεό καί τρεφόμενος με την χάρι Του. Πάμπτωχος από υλικά καί ανέσεις, αλλά πλούσιος από αρετές καί θεία χάρι. Έλειωνε τόν εαυτό του στην άσκηση καί ανέπαυε πνευματικά κάθε άνθρωπΟ. Αλγούσε ο ίδιος για τόν πόνο καί τίς αμαρτίες των ανθρώπων καί ταυτοχρόνως τους μετάγγιζε χαρά καί παρηγοριά. Πάλευε με δαίμονες, συνομιλούσε με Αγίους, συναναστρεφόταν με άγρια ζώα καί βοηθούσε πνευματικά τους ανθρώπους…

Βιβλιογραφία: «Βίος Ιερομονάχου Παϊσίου του Αγιορείτου» του Ιερομονάχου Ισαάκ

Η κάρα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Η κάρα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου του Αγίου Όρους. Μάλιστα το αριστερό αυτί του παραμένει άφθαρτο καί η Εκκλησιαστική παράδοση αναφέρει ότι από αυτό το αυτί ο μαθητής του Χρυσοστόμου ο Πρόκλος, έβλεπε τον Απόστολο Παύλο να υπαγορεύει την ερμηνεία των αποστολικών χωρίων και των Γραφών προς τον Χρυσόστομο.

Η Νηστεία πριν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Το διάστημα των τριών εβδομάδων από την Κυριακή του Τελώνου καί Φαρισαίου, με την οποία αρχίζει η περίοδος του Τριωδίου («ανοίγει το Τριώδιο» λέει ο λαός μας), μέχρι την Κυριακή της Τυρινής που προηγείται, αποτελεί ένα προπαρασκευαστικό στάδιο, το οποίο μας προετοιμάζει για να εισέλθουμε στην Τεσσαρακοστή. Τα αγιογραφικά αναγνώσματα καί η θαυμάσια υμνογραφία που πάλλει από κατάνυξη καί συντριβή μας υπογραμμίζουν τη σημασία της αληθούς προσευχής της ειλικρινής μετανοίας, της νηστείας καί της εγκράτειας.

Η πρώτη εβδομάδα πού ονομάζεται καί προσφωνήσιμος επειδή αποτελεί την εισαγωγή της όλης περιόδου— είναι απόλυτη, δηλαδή καταλύουμε εις πάντα όλες τις ημέρες και κατά την Τετάρτη και την Παρασκευή.

Τη δεύτερη εβδομάδα (από την Κυριακή του Ασώτου μέχρι των Απόκρεω) γίνεται κατάλυση εις πάντα όλες τις ημέρες, εκτός από την Τετάρτη καί την Παρασκευή. Τις δύο αυτές ημέρες υπάρχει πλήρης νηστεία, όπως κατά τις ημέρες της Τεσσαρακοστής. Η εβδομάδα αυτή —καί κυρίως η τρίτη Κυριακή— ονομάζεται των Απόκρεω, προφανώς διότι τότε σταματούμε να καταλύουμε κρέας κατά κάποιον τρόπο δηλαδή το αποχαιρετούμε, προκειμένου σε λίγο να αρχίσουμε τη νηστεία.

Η τρίτη εβδομάδα αρχίζει από τη Δευτέρα (μετά την Κυριακή των Απόκρεω) καί λήγει την Κυριακή της Τυροφάγου. Την εβδομάδα αυτή —γνωστή ευρύτερα της Τυροφάγου— ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης την ονομάζει «προνήστιμον» καί η υμνογραφία «προκαθάρσιον» εβδομάδα, επειδή κατ' εξοχήν αυτή μας προετοιμάζει για να εισέλθουμε στην Τεσσαρακοστή. Κατά την εβδομάδα αυτή απαγορεύεται η κρεοφαγία καί επιτρέπεται —όλες τις ημέρες— να καταλύουμε ψάρια, τυρί (καί όλα τα άλλα γαλακτοκομικά είδη) καί αυγά. Με την Κυριακή της Τυρινής κλείνει η προπαρασκευαστική περίοδος των τριών εβδομάδων καί από την επομένη εισερχόμαστε στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή,

* Βιβλιογραφία: «Η νηστεία της Εκκλησίας» του Αρχιμ. Συμεών Κούτσα

Η Ταπεινοφροσύνη τρομάζει τον διάβολο!

ΚΑΘΩΣ γύριζε μια μέρα στο κελί του ο Όσιος Μακάριος, φορτωμένος φοινικόφυλλα για το εργόχειρό του, τον σταμάτησε ο διάβολος, έτοιμος να του επιτεθεί, άλλα δεν μπορούσε. Μία ακατανίκητη δύναμη τον εμπόδιζε.
— Πολύ μ' έχεις βασανίσει, Μακάριε, του φώναξε άγρια. Τόσα χρόνια σε πολεμώ καί δεν μπορώ να σε ρίξω. Και τι περισσότερο από μένα κατορθώνεις εσύ; Νηστεύεις τάχα; Αμ' εγώ ποτέ δεν τρώγω. Αγρυπνείς; Εγώ ούτε καν έχω ανάγκη από ύπνο. Ένα μόνο φοβερό έχεις πού με τρομάζει.

— Ποιο είναι αυτό; ρώτησε με πολύ ενδιαφέρον ο Όσιος.

— Η ταπεινοφροσύνη, ομολόγησε θέλοντας και μη ο διάβολος κι' εξαφανίστηκε.

Φίλοι Χριστού είναι οι Φιλόπτωχοι

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

"...Όσο είναι καιρός, λοιπόν, ας επισκεφθούμε το Χριστό, ας Τον περιποιηθούμε, ας Τον θρέψουμε, ας Τον ντύσουμε, ας Τον περιμαζέψουμε, ας Τον τιμήσουμε. Όχι μόνο με τραπέζι, όπως μερικοί, όχι μόνο με μύρα, όπως η Μαρία, όχι μόνο με τάφο, όπως ο Αριμαθαίος Ιωσήφ, όχι μόνο με ενταφιασμό, όπως ο φιλόχριστος Νικόδημος, όχι μόνο με χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα, όπως οι μάγοι πρωτύτερα. Μα επειδή ο Κύριος των όλων θέλει έλεος και όχι θυσία και επειδή η ευσπλαχνία είναι καλύτερη από τη θυσία μυριάδων καλοθρεμμένων αρνιών, ας Του την προσφέρουμε μέσου εκείνων που έχουν ανάγκη, μέσω εκείνων που βρίσκονται σήμερα σε δεινή θέση, για να μας υποδεχθούν στην ουράνια βασιλεία, όταν φύγουμε από τον κόσμο τούτο και πάμε κοντά στον Κύριο μας, το Χριστό, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν".

Ταπείνωση και υπερηφάνεια

Απόσπασμα ομιλίας του Νικηφόρου Θεοτόκη

«…Άνθρωπε, τι σε φυσά και επαίρει (σε κάνει υπερήφανο); η ευφυΐα του νοός σου; το κάλλος του προσώπου σου; η ανδρεία του σώματός σου; Μη βλέπεις μόνον τα έξω, μη βλέπεις μόνη την επιφάνεια τούτων. Εάν αυτά μόνα βλέπεις, υπερηφανεύεσαι. Βλέπε τα έσω, προσήλωσε το νου σου στο βάθος καί την εσωτερική κατάστασή τους. Τότε βλέπεις ότι αυτά είναι φύσει μεταβλητά από την μια ώρα στην άλλη. Τότε βλέπεις ότι αύριο τα εξαφανίζει αυτά ο θάνατος και τα μεταβάλλει σε σκωλήκων βρώμα και δυσωδία. Τότε, γνωρίζοντας το είναι σου και την ευτέλειά σου, καταπιέζεις τα φυσήματά σου για τα αγαθά της φύσεως, καί ταπεινώνεις την καρδία σου. Τί σε φυσά; η σοφία σου καί η επιστήμη σου; Μη βλέπεις τα έξω, αλλά συλλογίσου τα έσω, μήτε την επιφάνεια, αλλά το βάθος. Εάν στοχασθείς τα έσω καί το βάθος, βλέπεις αμάθεια καί ουχί σοφία, σκότος καί ουχί επιστήμη…

»Άνθρωπε, γιατί σηκώνεις τα φρύδια και καυχάσαι ότι υπερέχεις από τους άλλους; για τα τυχερά; για τον πλούτο σου; για τα αξιώματά σου; για την προστασία των αρχόντων; Βλέπε βαθύτερα, αύριο στρέφει ο τροχός του κόσμου καί τον πλούτο σου σκορπίζουν οι συμφορές, τα δε αξιώματά σου τα εξευτελίζει ο εξουσιαστής, οι δε προστάτες σου μεταβάλλουν γνώμη καί τύχη. Αύριο τέλος πάντων έρχεται ο θάνατος, καί άλλοι μεν παραλαμβάνουν τον πλούτο σου, ίσως εκείνοι, τους οποίους μισείς καί αποστρέφεσαι, ως καπνός δε εξουθενώνονται τα αξιώματά σου, άπρακτοι δε διαμένουν όχι μόνο οι προστάτες και φίλοι, αλλά και αυτοί οι συγγενείς σου. Έρχεται ο θάνατος, καί τότε, και αν έχεις του Κροίσου τα τάλαντα, και αν έχεις βασιλικά αξιώματα, και αν έχεις όλη την δόξα του κόσμου τούτου, ένα μόνο σάβανο σου μένει καί τρεις πήχεις γης για τον τάφο σου, «διότι πάσα σαρξ ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, καί το άνθος αυτού εξέπεσε» (Α' Πετρ. α' 24), Εάν αυτά στοχάζεσαι, καταβιβάζεις τα όμματά σου κάτω στην γη και γεμίζεις το νου σου ταπεινοφροσύνη.

Άνθρωπε, γιατί υπερηφανεύεσαι καί κατακρίνεις τους άλλους ως αμαρτωλούς καί απηλπισμένους; Διότι απέχεις από τις κτηνώδεις καί σαρκικές αμαρτίας; Διότι νηστεύεις καί προσεύχεσαι καί ελεείς τους πτωχούς; Αλλά στρέψε τα όμματά σου στον εσωτερικό άνθρωπο, όπου η αρετή θεμελιώνεται. Εάν εξετάσεις τα βάθη της συνειδήσεώς σου, τότε βλέπεις τις ακαθαρσίες του νοός σου, τον βόρβορο της καρδίας σου και τους μολυσμούς της ψυχής σου. Τότε βλέπεις πόσα λείπουν για την αναπλήρωση του χριστιανικού χρέους σου. Τότε βλέπεις ότι κάθε ώρα και κάθε στιγμή ανεβαίνει δια των θυρίδων σου (Ιερεμ. θ΄ 21), δηλ. των αισθήσεών σου, ο θάνατος στη ψυχή σου. Εάν ερευνήσεις ακριβώς τις προσβολές της αμαρτίας, τους συνδυασμούς, τα παλαιά, τις συγκαταθέσεις στην ανομία και στις ακάθαρτες επιθυμίες της καρδίας σου, τότε βλέπεις τον εαυτό σου βεβυθισμένο στο πλήθος των ανομιών σου. Γι’ αυτό αντί να μεγαλορρημονείς, ως ο Φαρισαίος, να τύπτεις το στήθος ως ο Τελώνης, καί με ταπεινοφροσύνη καί μετάνοια να κραυγάζεις: «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. ιη' 13). Τότε λοιπόν γινόμαστε ταπεινόφρονες, όταν στοχαζόμαστε τα πράγματα ως πρέπει, όταν συλλογιζόμαστε συχνώς την ώρα του θανάτου καί σε τι καταντούμε μετά θάνατον, όταν διακρίνομε ότι ει τι καί αν έχομε, δεν είναι δικά μας, αλλά του Θεού, όταν μνημονεύουμε ότι χωρίς της ταπεινοφροσύνης ουδείς δύναται να σωθεί, όταν τέλος πάντων έχομε έμπροσθεν μεν των οφθαλμών μας, του Τελώνου καί του Φαρισαίου το παράδειγμα, μέσα μας δε στο κέντρο της καρδίας μας αυτά του Σωτήρος μας τα θεία λόγια: «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Αυτ. 14).

Τιμούμε τους Αγίους όταν τους μιμούμαστε

«Τιμήσωμεν ουν και ημείς, αδελφοί, τους αγίους του Θεού. Τιμήσωμεν δε πως; Εάν κατά μίμησιν εκείνων καθάρωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, και αποστώμεν των κακών τέως διά της αποχής τούτων προς αγιωσύνην φερόμενοι, εάν παύσωμεν την γλώσσαν ημών από όρκου και επιορκίας, ληρωδίας τε και λοιδορίας, και τα χείλη ημών από ψεύδους και συκοφαντίας, και ούτω την ευφημίαν αυτοίς προσάγωμεν».

Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά

Διδαχές του Γέροντος Παϊσίου

- Γέροντα, είναι μερικοί άνθρωποι, πού ενώ έχουν ακούσει πολλά για τον Χριστό, δεν λένε ν' αλλάξουν. Δεν γυρίζουν! Τί συμβαίνει μ' αυτούς;

- Αυτοί είναι πολύ γυρισμένοι από την άλλη μεριά καί θέλει πολλή προσευχή για να γυρίσουν από την καλή μεριά. Εάν ένας άνθρωπος είναι καλός, πονετικός, μην τον φοβάσαι. Αν, π.χ. πίνει ή παίζει χαρτιά καί έχει άλλα πάθη καί δεν πιστεύει, αλλά όταν δει έναν φτωχό, λυπάται, ταράζεται, θέλει να βοηθήσει, αυτόν μην τον φοβάσαι, θα τον βοηθήσει ο Χριστός. Αλλά αν κάποιος είναι σκληρός καί παρ' όλο που ’χει πολλά επιμένει καί σκληραίνει, αυτός... δεν πάει καλά!!!

»Να, ήταν μια γυναίκα στην Αυστρία, πολύ πλούσια. Ξόδεψε όλη την περιουσία της στους φτωχούς. Δίνε από δω, δίνε από κει, στο τέλος έμεινε χωρίς τίποτα. Φρόντισαν εκεί κάτι γνωστοί της καί την έβαλαν σ' ένα αριστοκρατικό γηροκομείο. Πήγαινε εκεί κάποιος γνωστός μου καί της έλεγε για τον Χριστό. Αυτή δεν πίστευε. «Σε παρακαλώ, ας αλλάξουμε κουβέντα», του ’λεγε. Στο τέλος, μια φορά της παρουσιάστηκε ο ίδιος ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Όχι σε όραμα, αλλά φανερά. Μετά, κλάματα αυτή καί μετάνοια. «Που μου ’λεγες εσύ κι εγώ δεν πίστευα», έλεγε στον γνωστό μου.

»Όταν ερχόταν καί μου ’λεγε να κάνω προσευχή γι’ αυτήν, όχι, του ’λεγα, δεν κάνω, γιατί αυτή δικαιούται τη θεία βοήθεια.

»Μέχρι εκεί καταδέχεται ο ΧΡΙΣΤΟΣ, να έρθει ο ίδιος!

Βιβλιογραφία: «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε» του Αθαν. Ροκοβαλή

Αφήστε τον κόσμο ήσυχο

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, καλούμαστε από τους πολιτικούς μας, να κάνουμε ως πολίτες το χρέος μας και να πληρώσουμε τα «σπασμένα» δηλ. τα χρέη, τις παραβάσεις, τις αποτυχίες και τα λάθη των «άλλων», που όμως διαιωνίζονται παρά τα αλληλοδιαδεχόμενα νέα μέτρα και τις ρυθμίσεις, λόγω κυρίως της ανήθικης, ανέντιμης και καταχρηστικής διαχείρισης των οικονομικών της χώρας από κάποιους «ανθρώπους», που προωθούνται καιροσκοπικά αναρριχόμενοι σε καίριες κρατικές -και όχι μόνο- θέσεις, όπου η φιλάργυρη, φιλόδοξη και κενόδοξη ζωή τους, δεν ικανοποιεί με όσα χρήματα και αν αποκτήσουν, τον φίλαυτο, ιδιοτελή και αρρωστημένο εγωϊσμό τους. Ως αποτελέσματα της αμαρτωλής διαχείρισης των χρημάτων του Ελληνικού λαού είναι η χρεοκοπία και τα πολλαπλά προβλήματα που δημιουργούνται σ’ ένα κράτος που βρίσκεται υπό την ομηρία των κάθε είδους «αχόρταγων» κρατούντων που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα. Δημιουργώντας εσκεμμένα και χωρίς να τους νοιάζει μια προβληματική κατάσταση, που την φορτώνεται ο λαός και ιδίως οι απλοί άνθρωποι, διότι αυτή η προκλητικά σπάταλη, πρόχειρη και διαχρονικά ανοικοκύρευτη διαχείριση βολεύει συμφέροντα επιτήδειων που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο! 

Τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί κυρίαρχο πρόβλημα, η υπό το φάσμα της πτώχευσης οικονομία, που έχει άμεσο αντίκτυπο στην Ελληνική κοινωνία και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Η υπερχρέωση της χώρας από τους συνεχείς δανεισμούς, τις παράλογες σπατάλες και τις σκανδαλώδεις ατασθαλίες, προκαλούν την έλλειψη εμπιστοσύνης και την αμφισβήτηση που αισθάνεται ο κάθε έντιμος Έλληνας πολίτης, που βλέπει να πηγαίνουν χαμένες οι όποιες θυσίες του, αφού όσους φόρους και να πληρώσει δεν πρόκειται να φτιάξει τίποτα στο κακοδιαχειριζόμενο κράτος, αν δεν νοικοκυρευτούν οι εκάστοτε κρατικοί "υπεύθυνοι" και δεν αποκτήσουν επιτέλους ΗΘΟΣ; Απορίας άξιον είναι, το γιατί δεν απέδωσαν απολύτως τίποτα όσες μεταρρυθμίσεις έγιναν επιτακτικά τα τελευταία χρόνια, από όσους ήρθαν στην εξουσία, με άλλη ταμπέλα ως «διαφορετικά όμοιοι» που πήραν μέτρα και έφυγαν! Μήπως λοιπόν, η χρεοκοπία αυτή επιδεινώθηκε ανεξέλεγκτα επειδή τα οικονομικά σκάνδαλα που έρχονται συχνά στο φως της δημοσιότητας και το παρασκηνιακό «κουκούλωμά» τους, παρακινεί τους ανέντιμους «εξυπνάκηδες» που έχουν το πάνω χέρι συμμετοχής στα «κοινά», να αποθρασύνονται και να πλουτίζουν ευκόλως εις βάρος της κοινωνίας, με σύμμαχο την εσκεμμένη χαλάρωση των νομοθεσιών καί ενεργοποιημένης της πολύ «έξυπνης» μεθόδου των ανεφάρμοστων νόμων;

Είναι αποδεδειγμένο, ότι δεν δύναται να ανορθωθεί η οικονομία οποιασδήποτε κοινωνίας, όταν την ίδια στιγμή που φορολογούνται οι πολίτες της, κάποιοι άλλοι «έχοντες και κατέχοντες» φοροδιαφεύγουν, αποκρύπτοντας έντεχνα τα πλούτη τους. Δεν βελτιώνονται οι οικονομικοί συντελεστές ενός κράτους, όταν υπάρχουν αστρονομικοί μισθοί κρατικών λειτουργών -σκέτη πρόκληση-, και οι οποίοι δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα συγκρινόμενοι με τους ανθρώπους του μόχθου, τους λιγοστούς φιλότιμους και αξιόλογους υπαλλήλους που έχουν τις γνώσεις και βγάζουν όλη τη δουλειά. Όπως επίσης, πρόκληση είναι και οι υπεξαιρέσεις υπέρογκων ποσών από άτομα που υποτίθεται ότι υπηρετούν το κράτος και καταδέχονται να εξασφαλίζουν ανεξέλεγκτα με λωποδυσίες ακόμα και τα προσωπικά τους έξοδα, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της γυφτιάς τους! Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα ο κάθε πολίτης που του ζητείται να πληρώνει και να ξαναπληρώνει τα έξοδα του κράτους, άραγε πόσοι δουλεύουν σ’ αυτή την υπερχρεωμένη χώρα, και τι είδους υπηρεσίες προσφέρουν (αν και τις βλέπουμε καθημερινά) όλοι όσοι έχουν βολευτεί σε διάφορα πόστα μόνο και μόνο για να πληρώνονται, βολεύοντας και «δικούς» τους για να ζουν ανετότερα εις βάρος του συνόλου. Είναι τόσο δύσκολο να προστατευτούν τα χρήματα του λαού από τους «καιροφυλαχτούντες»;

Για την αντιμετώπιση της χρονίζουσας οικονομικής (ηθικής πάνω απ’ όλα) κρίσης και των προβλημάτων της, έχουν ληφθεί από όλες τις κυβερνήσεις διάφορα μέτρα, που όμως πλήττουν κυρίως τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα πολιτών καί δεν έχουν επιφέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα, ούτε καμία βελτίωση στους δείκτες που προσδιορίζουν την γενική κατάσταση του επιπέδου της ζωής μας, για τον λόγο ότι υπάρχει μεγάλη κατασπατάληση των χρημάτων από ανθρώπους που ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για τα προσωπικά συμφέροντά τους καθώς και για την εξυπηρέτηση εγωπαθών κομματοπελατειακών σχέσεων. Συχνά μονοπωλούνται οι συζητήσεις με θέμα τι φόρους πρέπει να μας επιβάλλουν, χωρίς να ασχολούνται με το τι δουλειά πρέπει να κάνει το κράτος που «εκπροσωπούν» οι καλοβολεμένοι-καλοπληρωμένοι και τι όφελος(;) έχει απ’ αυτούς η Ελληνική κοινωνία; Γιατί άραγε δεν δουλεύει και το κράτος, δηλ. όλοι αυτοί που πληρώνονται για να διοικούν επιλύνοντας προς το συμφέρον του κόσμου όλα τα προβλήματα, αλλά περιμένουν μόνο από τους φόρους των πολιτών να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις; Γιατί δεν βρίσκουν οι «κρατικοί» ιδίους πόρους; Γιατί δεν κάνουν εξόρυξη στα πετρέλαια στο Αιγαίο που έχουν εντοπίσει ξένες εταιρείες. Ποιους φοβούνται; Γιατί δεν εκμεταλλεύονται τα κοιτάσματα Ουρανίου στην Καβάλα, χρυσού στην Θράκη, στην Χαλκιδική κ.α.; Οι περιβαλλοντικοί λόγοι που επικαλούνται όσοι αντιδρούν στις εξορύξεις, μήπως ισχύουν μέχρι να βρεθούν οι «κατάλληλες» εταιρείες που θα κάνουν τις εξορύξεις για λογαριασμό των σιωνιστών;

Γιατί λοιπόν προτιμούν να ζητιανεύουν τους Έλληνες πολίτες, αντί να δουλέψουν όσοι χρυσοπληρώνονται για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των απλοϊκών συνανθρώπων τους; Μήπως τους κουμαντάρουν άλλοι(;) που πάνω από τα συντρίμμια της κατάρρευσης της Ελληνικής κοινωνίας, βολεύονται τα συμφέροντα και οι απατεωνίστικες φιλοδοξίες τους;

Στρατής Ανδριώτης

"Καλλικράτης"

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Το όνομα Καλλικράτης το φέρουν τέσσερα ιστορικά πρόσωπα μεταξύ των οποίων ο ένας εκ των δύο αρχιτεκτόνων του Παρθενώνα και ο Αχαιός που πρόδωσε την πατρίδα του και παρέδωσε 1000 εκ των επισήμων συμπολιτών του στους Ρωμαίους. Τι σημαίνει ότι το όνομα αυτό δόθηκε στο σχέδιο της διαίρεσης της Ελλάδας σε δέκα τρεις περιφέρειες με αυξημένες αρμοδιότητες: Σημαίνει ότι η Ελλάδα διαιρεμένη θα είναι όμορφη σαν τον Παρθενώνα ή ότι η Ελλάδα διαιρεμένη και αποδυναμωμένη θα παραδοθεί ως εύκολη λεία στους σύγχρονους Ρωμαίους, την Παγκοσμιοποίηση;

Με το σχέδιο «Καλλικράτης» όπως το λέει και το όνομα θα είμαστε καλύτερο κράτος ή μήπως θα είμαστε πολλά κράτη; Μήπως ο Καλλικράτης είναι μόνο η αρχή που θα οδηγήσει στο διαμελισμό όπως στη Γιουγκοσλαβία μόνο που εκεί έγινε με βομβαρδισμούς; Αν ο χωρισμός μας ενισχυθεί με ολοένα αυξανόμενες αρμοδιότητες στις περιφέρειες κι αν διαρκέσει θα χάσουμε τα κοινά στοιχεία που μας ενώνουν π.χ. τη γλώσσα, τη θρησκεία κ.α αν όχι παντού τουλάχιστον σε μερικές από αυτές τις περιφέρειες. Τα παιδιά μας έχοντας δασκάλους που δεν θέλουν να είναι Έλληνες , που δεν τους διδάσκουν την ιστορία του έθνους τους δεν θα χάσουν μόνο την κρατική τους οντότητα , αλλά και την εθνική τους ταυτότητα.

Κατά τη θεωρία του πλουραλισμού που ακολουθούν τα πολιτικά κόμματα και οι κυβερνήσεις θα έχεις πολλά και δεν θα έχεις τίποτα. Πώς γίνεται αυτό; Παράδειγμα θα έχεις στον τόπο σου πολλά έθνη, πολλές φυλές, πολλές γλώσσες , πολλές θρησκείες αλλά θα χάσεις το έθνος σου, τη φυλή σου, τη γλώσσα σου και τη θρησκεία σου. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα λαών που έχουν πολλά και δεν έχουν τίποτα.. Στην Αμερική ο φτωχός λαός που ζει μέσα στην αφθονία των αγαθών στερείται τα πιο απαραίτητα για την επιβίωση.; Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τριάμισι (3.500.000) εκατομμύρια άνθρωποι κάθε ηλικίας , φύλου, κατάστασης της υγείας μένουν κυριολεκτικά στο δρόμο! 90.000 άνθρωποι μένουν μόνο στους δρόμους του Λος Άντζελες. Το 1% του πληθυσμού των ΗΠΑ μένει στους δρόμους . Ένας στους εκατό Αμερικανούς είναι άστεγος. Στην Αγγλία το ποσοστό του πληθυσμού που μένει στους δρόμους προκαλεί σοκ: Ανέρχεται σε ένα εκατομμύριο απ΄ τους οποίους 4.000 με 5.000 πεθαίνουν αβοήθητοι στο δρόμο απ΄ το κρύο και τις αρρώστιες. Οι Άγγλοι έχουν καταγράψει και τον αριθμό αυτών που τους βρίσκουν παγωμένους στο δρόμο.

Η Δύση και οι ξετρελαμένοι μαζί της πολιτικοί μας ας δουν πρώτα τα εκατομμύρια των αστέγων που ζουν και πεθαίνουν στους δρόμους και κατόπιν να κοιτάζουν υποτιμητικά την πατρίδα τους. Ο εξευτελισμός της πατρίδας, της οικογένειας, της θρησκείας για τον οποίο εργάστηκαν εργολαβία χρόνια και χρόνια αριστεροί και δεξιοί υλιστές θα φέρει και στον τόπο μας τους καρπούς του που είναι η διάλυση παντού και φυσικά και της κατοικίας. Διαλυμένο κράτος, διαλυμένη οικογένεια, διαλυμένη κατοικία. Σκέφτομαι με θλίψη όλους αυτούς τους συμβούλους, τους ειδικούς, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους του Δυτικού Κόσμου που αναφέρονται στους Έλληνες σαν να είμαστε ιθαγενείς που πρέπει να μας εκπολιτίσουν. Περνάει καθόλου απ΄ το μυαλό τους η εικόνα των εκατομμυρίων αστέγων που μένουν στους δρόμους και των χιλιάδων από αυτούς που άρρωστοι και αβοήθητοι πεθαίνουν από το κρύο και τις αρρώστιες; Ή δεν τους ενδιαφέρει η τραγική κατάσταση αυτών των δύστυχων συμπολιτών τους; Τους ενδιαφέρει πώς θα κερδίσουν περισσότερα χρήματα εκμεταλλευόμενοι την κρίση που ο ίδιος αυτός κόσμος προκάλεσε; Δεν θα είχαν την τόλμη να βλέπουν τους άλλους αφ’ υψηλού, αν τους ενδιέφερε η αθλιότητα στις χώρες τους. Το «γνώθι σ΄ αυτόν» δεν θα τους έβλαπτε. Αντιθέτως θα ήταν πιο ταπεινοί και θα έδειχναν μεγαλύτερη κατανόηση έχοντας στο νου τους την τραγική κατάσταση που επικρατεί για εκατομμύρια πολίτες στις χώρες τους.

Περί της Κτίσεως

του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Οι ομορφιές της φύσεως είναι οι μικρές αγάπες που μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν την χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους. Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο Χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, την νιώθουν βαθιά.

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε το βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ’ το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στην μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό. Να παρατηρείτε όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε, να ολοκληρώνετε τις γνώσεις σας για το καθετί, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει σε βαθύτερη μελέτη των θαυμασίων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα και με όλους. Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του παντός. Να ζείτε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν, όμως, δεν έχει κανείς εσωτερική Χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μας ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον Παράδεισο. Ο πνευματέμφορος, αυτός που έχει το Πνεύμα του Θεού, προσέχει όπου περνάει, είναι όλο μάτια, όλο όσφρηση. Όλες του οι αισθήσεις ζούνε, αλλά ζούνε με το Πνεύμα του Θεού. Είναι αλλιώτικος. Όλα τα βλέπει κι όλα τ’ ακούει· βλέπει τα πουλιά, την πέτρα, την πεταλούδα…. Περνάει από κάπου, αισθάνεται το καθετί, ένα άρωμα, για παράδειγμα. Ζει μέσα σε όλα· στις πεταλούδες, στις μέλισσες κ.λπ. Η Xάρις τον κάνει να είναι προσεκτικός. Θέλει να είναι μαζί με όλα.

Α, τι να σας πω! Αυτό το έζησα, όταν με επισκέφθηκε η Θεία Χάρις στο Άγιον Όρος. Θυμάμαι τ’ αηδόνι να ξελαρυγγιάζεται μες στα δέντρα με τα φτερά του κατά πίσω, για να έχει δύναμη. Πω, πω, πω! Να είχα ένα ποτηράκι με νερό, να του έδινα να πίνει κάθε τόσο, να ξεδιψάει… Γιατί να ξελαρυγγιάζεται τ’ αηδόνι, γιατί; Όμως κι αυτό το χαίρεται το κελάηδημά του, το αισθάνεται, γι’; αυτό ξελαρυγγιάζεται. Μ’ ενέπνεαν πολύ τα πουλάκια στο δάσος. Να πάτε καμιά μέρα στα Καλλίσια ν’ ακούσετε τ’ αηδόνια. Πέτρινη καρδιά να έχεις, θα συγκινηθείς. Πώς να μην αισθανθείς ότι είσαι μαζί με όλα; Να εμβαθύνετε στο σκοπό τους. Ο σκοπός είναι βαλμένος απ’ τον Πλάστη τους. Η σκοπιμότητα της δημιουργίας δείχνει το μεγαλείο του Θεού και την πρόνοιά Του. Σ’ εμάς τους ανθρώπους εκφράζεται διαφορετικά η σκοπιμότητα του Θεού. Έχομε την ελευθερία, τη λογική. Έκανα μια μέρα ένα σχέδιο για εδώ. Να κάνω μια δεξαμενή ανάμεσα στα πεύκα και να βάλω ένα ντεπόζιτο με δύο κυβικά νερό μέσα και να είναι αυτόματη, για να δίνει νερό. Τότε θα έλθουν τ’ αηδόνια, που θέλουν πολύ το νερό και τις σκνίπες και τις μυίγες…

Κάποτε, τότε που ζούσα στα Καλλίσια, γύριζα στο μοναστήρι μετά από αρρώστια κι η κυρα-Μαρία, η τσοπάνισσα, ήλθε να με πάρει με το γαϊδουράκι. Στο δρόμο την ρώτησα:

 Κυρα-Μαρία, πως πάνε οι ομορφιές, τα λιβάδια, τα χρώματα, οι πεταλούδες, τ’ αρώματα, τ’ αηδόνια;

- Τίποτα, μου λέει, δεν υπάρχει τίποτα.

- Ναι; της λέω. Μάιος μήνας και δεν υπάρχει τίποτα; - Τίποτα! μου απαντάει.

Σε λίγο συναντάμε όλ’ αυτά, λουλούδια, ευωδιές, πεταλούδες.

- Ε, κυρα-Μαρία, τώρα τι λέεις;

- Α, δεν τα είχα προσέξει!

Προχωρώντας εφθάσαμε στα Πλατάνια. Τ’ αηδόνια χαλούσαν τον κόσμο.

- Κυρα-Μαρία, μου είπες ψέματα!

- Όχι, μου λέει. Δεν τα είχα προσέξει καθόλου!

Κι εγώ στην αρχή ήμουν «χοντρός», δεν καταλάβαινα. Μετά ο Θεός μου έδωσε την Χάρη. Τότε όλα άλλαξαν. Αυτό έγινε, αφού άρχισα την υπακοή.

Θυμάμαι τ’ απολιθωμένα δέντρα, τους κορμούς, που είδαμε στη Μυτιλήνη. Υπάρχουν δεκαπέντε εκατομμύρια χρόνια. Μ’ εντυπωσιάσανε τόσο πολύ! Κι αυτό είναι προσευχή, να βλέπεις τ’ απολιθώματα και να δοξάζεις τα μεγαλεία του Θεού.

πηγή:http://www.oodegr.com/oode/dogma/ktisi/sevasmos1.htm

Ω των θαυμασίων Σου Χριστέ Βασιλεύ!

Κάποια ημέρα πήγαν στο θέρος ο Αββάς Σισώης και ο Μακάριος με άλλους πέντε Μοναχούς. Θέριζαν το πρωί με την δροσιά και κάποια γυναίκα που ακολουθούσε μάζευε τα στάχυα που είχαν απομείνει. Αυτή όμως έκλαιγε πικρά αναστενάζοντας. Τότε ο Όσιος Μακάριος ρώτησε τον ιδιοκτήτη του αγρού, τι είχε εκείνη η γυναίκα και ήταν θλιμμένη. Και εκείνος απήντησε σ’ αυτόν ότι ήταν χήρα και είχε δώσει ένας άνθρωπος στον άνδρα της, όταν ζούσε, μια παρακαταθήκη πολύτιμη να του την φυλάξει. Πέθανε όμως ο άνδρας της αιφνιδίως και δεν είπε σ’ αυτήν τίποτα για τούτη την υπόθεση. Γι’ αυτό εκείνος την ενεκάλεσε στο δικαστήριο και επειδή ήταν φτωχή ζητούσε να την πάρει αιχμάλωτη μαζί με τα τέκνα της.
Αυτά όταν άκουσε ο Μακάριος συμπόνεσε την τάλαινα χήρα και πήγε στον τάφο του άνδρα της και ρώτησε τον νεκρό που έκρυψε την παρακαταθήκη και εκείνος με θαυμαστό τρόπο του απεκρίθη ότι κάτω από το στρώμα του έσκαψε και την έκρυψε! Τότε ο Όσιος το είπε στην γυναίκα, η οποία βρίσκοντας την παρακαταθήκη την έδωσε στον δικαιούχο και έμεινε ανενόχλητη.

Η Διαθήκη του Αγίου Αντωνίου

Κατά την συνήθεια του ο Μέγας Αντώνιος επισκεπτόταν τους μοναχούς πού έμεναν στο εξωτερικόν όρος, και αφού προειδοποιήθηκε από τη θεία Πρόνοια εκτός των άλλων και για την τελευτή του, μιλούσε προς τους αδελφούς και έλεγε:

— Αυτή μου η επίσκεψις σε σας είναι η τελευταία πού κάνω και αμφιβάλλω εάν πάλιν θα ιδωθούμε στη ζωή αυτή. Καιρός είναι πια να αναλύσω και εγώ, διότι είμαι σιμά στα 105 χρόνια της ζωής μου.

Οι μεν μοναχοί μόλις το άκουσαν έκλαψαν και τον αγκάλιαζαν και καταφιλούσαν τον γέροντα, αυτός δε, ωσάν να φεύγει από ξένη προς την ιδικήν του πόλη συνομιλούσε με χαρά…

Ύστερα χαιρέτισε βιαστικά τους μοναχούς του έξω όρους καί μπήκε στο εσωτερικό όρος, οπού καί συνήθιζε να μένει καί να ασκητεύει καί μετά κάμποσους μήνες αρρώστησε. Αφού κάλεσε αυτούς που έμειναν μαζί του (ήσαν δύο μοναχοί πού έμειναν στα ενδότερα μαζί του δεκαπέντε χρόνια στην ασκητική ζωή και τον υπηρετούσαν στα γεράματα του), τους έλεγε:

— Εγώ μεν, όπως είναι γραμμένο, πορεύομαι τον δρόμο των Πατέρων, γιατί βλέπω ότι προσκαλούμαι από τον Κύριο, σεις δε να έχετε επαγρύπνηση στον εαυτό σας για να μην πάει χαμένη η πολυχρόνια ασκητική ζωή σας καί σαν να κάνετε σήμερα αρχήν, προσπαθήστε να διαφυλάξετε την προθυμία σας.

• Γνωρίζετε τους επίβουλους δαίμονας, γνωρίζετε πόσον είναι μεν άγριοι, αλλ’ ασθενείς στη δύναμη. Μην τους φοβηθείτε λοιπόν, άλλα να αναπνέετε όλο καί περισσότερο τον Χριστόν καί σ' Αυτόν να πιστεύετε.

• Να ζήσετε σαν να περιμένετε κάθε μέρα πώς θ’ αποθάνετε, να προσέχετε πάντοτε τους εαυτούς σας καί να ενθυμείσθε όσες παραινέσεις ακούσατε από μένα.

• Καμμιά επικοινωνία να μην έχετε με τους σχισματικούς, μήτε προς τους αιρετικούς Αρειανούς ουδεμίαν απολύτως. Διότι γνωρίζετε πόσον τους αποστρεφόμουν κι’ εγώ για την Χριστομάχο καί ετερόδοξη αίρεσή τους.

• Προσπαθήστε δε περισσότερο καί σεις να συνδέεσθε πάντοτε, κατά πρώτον με τον Κύριον, Έπειτα δε με τους Αγίους, για να σας υποδεχθούν μετά θάνατον καί αυτοί εκεί εις τις αιωνίους σκηνάς σαν φίλους και γνωστούς.

• Αυτά να σκέπτεσθε καί αυτά να φρονείτε, και εάν ενδιαφέρεσθε για μένα και με ενθυμείσθε σαν πατέρα, να μην αφήσετε το σώμα μου να το πάρουν στην Αίγυπτο, μήπως το τοποθετήσουν στα σπίτια. Διότι χάριν αυτού του ζητήματος εισήλθα εις το όρος και ήλθα εδώ. Γνωρίζετε δε και πόσον πάντοτε απέτρεπα αυτούς πού το κάνουν αυτό και παρήγγελλα να πάψουν τη συνήθεια αυτή.

• Θάψτε, λοιπόν, το σώμα μου σεις και κρύψτε το υπό την γήν, καί να φυλάξετε μυστική την επιθυμία μου αυτήν, ώστε σεις και μόνον καί κανείς άλλος να μη γνωρίζει τον τόπον, εκτός από σας μόνους. Διότι εγώ κατά την ανάστασιν των νεκρών θα το πάρω πάλι από το Σωτήρα άφθαρτο.

• Να μοιράσετε τα ενδύματα μου και εις μεν τον επίσκοπον Αθανάσιον να δώσετε την μίαν μηλωτήν (γούνα από πρόβεια δέρμα) και το επανωφόρι που έστρωνα από κάτω και περιτυλιγόμουν, το οποίον αυτός μεν μου το είχε δώσει καινούργιο καί σε μένα πάλιωσε.

• Εις δε τον επίσκοπο Σεραπίωνα δώστε την άλλη μηλωτή.

• Καί σεις να έχετε το τρίχινο ένδυμα.

• Λοιπόν, σώζεσθε, παιδιά μου, διότι ο Αντώνιος φεύγει καί δεν θα ’ναι πια μαζί σας.

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Έλεγαν, ότι κάποιος από τους γέροντες παρεκάλεσε τον Θεό να ιδεί όλους τους κοιμηθέντας Οσίους Πατέρας και τους είδε όλους, εκτός του αββά Αντωνίου.

Όταν ρώτησε τον Άγγελο πού έδειχνε τους Όσιους που είναι ο Αββάς Αντώνιος, ο Άγγελος του είπε ότι ο Αντώνιος βρίσκεται στον τόπον εκείνον, οπού είναι ο Θεός. Τότε ο γέρων του λέγει:

— Γιατί ο Αντώνιος αξιώθηκε τόσο μεγάλη δόξα παραπάνω από τους άλλους Πατέρας; Του απήντησε:

— Επειδή αγάπησε τον Θεόν υπεράνω όλων.

Ο Λόγος του Θεού στη ζωή του Αγίου Αντωνίου

Ό Μέγας Αντώνιος (251-356 μ.Χ.) από μικρός αγαπούσε να πηγαίνει στην Εκκλησία καί να παρακολουθεί τα ιερά αναγνώσματα καί τα συναξάρια των Αγίων. Όταν έφθασε σε ηλικία περίπου 20 ετών, έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς του και κληρονόμησε τη μεγάλη περιουσία τους. Παράλληλα ανέλαβε την ανατροφή της μικρότερης αδελφής του. Ωστόσο εκείνο πού απασχολούσε έντονα την σκέψη του ήταν το παράδειγμα των Αγίων καί μάλιστα των Αποστόλων καί των Μαρτύρων, οι οποίοι εγκατέλειψαν τα πάντα και ακολούθησαν τον Χριστό μέχρι τέλους της ζωής τους.

Κάποια ημέρα, λοιπόν, πού πήγε στην Εκκλησία, άκουσε τον ιερέα να διαβάζει την περικοπή του Ευαγγελίου οπού ο Κύριος είπε στον πλούσιο νέο: «Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα καί δός πτωχοίς,... καί δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ' 21). Συγκλονίστηκε. Κάτι του έλεγε μέσα του ότι ο λόγος αυτός διαβάστηκε ειδικά γι’ αυτόν. Αισθάνθηκε τη φωνή του Θεού ν' απαντά στους μυστικούς πόθους του. Χωρίς να χάσει καιρό, πήγε καί μοίρασε όλα τα υπάρχοντά του στους φτωχούς. Δεν κράτησε τίποτε παρά μόνο τα απαραίτητα για την αποκατάσταση της αδελφής του. Όταν πάλι μια άλλη φορά άκουσε στην Εκκλησία το λόγο του Κυρίου «μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον» (Ματθ. ς' 34), αποφάσισε να μοιράσει καί το υπόλοιπο της περιουσίας του καί να φύγει οριστικά από τον κόσμο, αφού πρώτα εμπιστεύθηκε την αδελφή του σε κάποιες χριστιανές νέες, για να μένει με ασφάλεια κοντά τους. Έτσι ο Όσιος Αντώνιος, αφού δέχθηκε την κλήση του Θεού μέσα από το ιερό Ευαγγέλιο, έζησε το υπόλοιπο της ζωής του ως μοναχός καί με τους ασκητικούς του αγώνες αναδείχθηκε «καθηγητής της ερήμου», το πρότυπο όλων των μοναχών.

Νικηφόρος

Κόρη "γέννησε" τη μητέρα της!

Η ΝΙΝΑ, ένα κοριτσάκι γύρω στα δέκα χρόνια του, ήταν τό τρίτο παιδί μιας οικογένειας πού ζούσε στο Δυτικό Κασάϊ. Τα δύο προηγούμενα αδελφάκια του, δύο αγοράκια, έχουν αφήσει πολύ νωρίς αυτό τον κόσμο, μικρά-μικρά, χαρίζοντας στη Νίνα τον τίτλο της μοναχοκόρης καί του μοναχόπαιδου. Η Νίνα έχει γεννηθεί από μια μητέρα πού είχε έντονα θρησκευτικά ενδιαφέροντα καί μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε είχε ασπασθεί κάποια προτεσταντική αίρεση καί είχε γίνει καί... «παστόρισσα», (να πούμε ιέρεια). Όπως καταλαβαίνετε -είναι άλλωστε αυτονόητο- η Νίνα ακολουθούσε τη μητέρα της στη σύναξη των προτεσταντών. Όμως η καλή φήμη του σχολείου της Ορθόδοξης Ιεραποστολής έφερε το κοριτσάκι στα Ορθόδοξα θρανία. Από εκείνο το σημείο αρχίζει μια σειρά εσωτερικών καί εξωτερικών αναμορφώσεων. Αξίζει να τίς παρακολουθήσουμε.

Καθώς ο χρόνος περνούσε, η Νίνα άρχισε να δυστροπεί καί να μη θέλει να ακολουθεί τη μητέρα της στίς συνάξεις των προτεσταντών. Παρακολουθούσε όμως αδιάλειπτα -καίτοι αβάπτιστη- τις εκκλησιαστικές συνάξεις των Ορθοδόξων. Δεν πέρασε πολύς καιρός καί το κορίτσι ζήτησε να βαπτισθεί! Οι γονείς της, καί πιο πολύ η γιαγιά της, δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν κάτι τέτοιο. Αυτό γιγάντωσε την επιθυμία της Νίνας να λάβει το άγιο Βάπτισμα. Ο πατέρας αναγκάστηκε να επανεξετάσει το αίτημα της κόρης τους καί πήρε την εξής απόφαση: «Τα δύο πρώτα μου παιδιά πέθαναν το ένα δύο ετών καί το άλλο ενός έτους. Η κορούλα μου έχει γίνει δέκα ετών. Ας βαπτισθεί, αφού το θέλει τόσο πολύ, μήπως καί πεθάνει καί αυτή»! 0ι υπόλοιποι της οικογένειας υποχώρησαν καί δέχτηκαν στενόχωρα την απόφασή του. Η Νίνα ευχαρίστησε ολόκαρδα καί τον Ουράνιο καί τον επίγειο πατέρα της, κατηχήθηκε καί σε λίγο καιρό, κρίθηκε έτοιμη για το Βάπτισμα. Συνεχίζει βέβαια καί πηγαίνει ανελλιπώς στα κατηχητικά μαθήματα καί φυσικά δεν λείπει ποτέ από τη θεία Λειτουργία καί θεία Κοινωνία των Κυριακών καί των εορτών. Σέ ένα από τα κατηχητικά μαθήματα, η Κατηχήτριά της μίλησε στα παιδιά για την Παναγία Μητέρα του Θεού καί Μητέρα μας καί στο τέλος του μαθήματος έδωσε σε κάθε παιδί μία χάρτινη μικρή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η ψυχή της Νίνας αισθάνθηκε μια βαθιά καί μυστική σχέση με το Πανάγιο Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας καί γυρίζοντας στο σπίτι, τοποθέτησε την Ιερή εικόνα Της στο πιο ψηλό σημείο ενός ερμαρίου της τραπεζαρίας, προκαλώντας αρκετές αρνητικές αντιδράσεις στα υπόλοιπα πρόσωπα της οικογένειας. Επέμεινε όμως καί πέτυχε να μείνει η ιερή εικόνα της Θεοτόκου εκεί που την είχε τοποθετήσει.

Τις Κυριακές, η «παστόρισσα» μητέρα της Νίνας δέχονταν την επίσκεψη πολλών Προτεσταντών στο σπίτι της. Μόλις οι Προτεστάντες είδαν την εικόνα της Θεοτόκου έκαναν τα γνωστά σχόλια τους καί ζήτησαν να «εκθρονίσουν» τη Θεοτόκο από την οικογενειακή εστία της Νίνας. Η επιθυμία της Νίνας αποδείχτηκε καί πάλι υπέρτερη των προτεσταντικών απαιτήσεων. Οι γονείς της είπαν ότι είναι παιδική αξίωση καί δεν θέλουν να στενοχωρήσουν το κορίτσι τους, αφού, για τους ίδιους, αυτή η χάρτινη εικόνα δεν ήταν τίποτε το σημαντικό. Οι προτεστάντες έφυγαν στενοχωρημένοι καί προβληματισμένοι καί συζήτησαν με πολλούς δικούς τους τη σημειωθείσα αλλαγή στο σπίτι της «παστόρισσας»!

Την αμέσως επόμενη Κυριακή, ένας πάστορας, ανώτερος από τους άλλους, θέλησε να δει με τα δικά του μάτια το γεγονός καί συνοδευόμενος από μερικούς άλλους, χτύπησε την πόρτα του σπιτικού της Νίνας. Η «παστόρισσα» άνοιξε την πόρτα πρόθυμη να τους καλοδεχτεί. Τότε ο μεγάλος πάστορας της λέγει: «Δεν μπαίνω μέσα, γιατί εκεί επάνω έχει ένα ΟΠΛΟ»! Η «παστόρισσα» αρκετά προσβεβλημένη απάντησε: «Τι είναι αυτά πού λέγεις; Δεν υπάρχει όπλο στο σπίτι μας»! Ο πάστορας επέμεινε: «Εκεί ψηλά, υπάρχει ένα ΟΠΛΟ»! καί έδειξε το ερμάριο με την ιερή εικόνα, παραμένοντας έξω από την πόρτα. Η οικοδέσποινα του εξήγησε πώς εκεί υπάρχει μια μικρή χάρτινη εικόνα πού πήρε η κόρη της από το Κατηχητικό της, αλλ' εκείνος επέμενε ότι υπάρχει ένα ΟΠΛΟ! Στό τέλος πήρε τη συνοδεία του καί έφυγαν από το σπίτι πικραμένοι καί δυσαρεστημένοι, κρύβοντας με επιμέλεια καί την τρομάρα τους...

Αυτή η ομολογία του πάστορος καί η τρομάρα του μπροστά στην ιερή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, ήταν το μήνυμα του Θεού στην ψυχή της «παστόρισσας». Μια άγια ανησυχία φούντωσε στην καρδιά της: «Πώς είναι δυνατό μια τόση δα χάρτινη εικόνα να είναι «όπλο»; «Γιατί φοβήθηκαν οι πάστορες»; Ερωτήματα πού ζητούσαν άμεση απάντηση. Βρέθηκε λοιπόν ή ευλογημένη να περνάει την πόρτα της Ορθόδοξης Ιεραποστολής αυτή τη φορά, με διαφορετικό ύφος καί με τα μάτια καί τα αυτιά της ολάνοιχτα. Είχε αποκτήσει «ώτα του ακούειν» προς αφάνταστη χαρά της Νίνας. Εκεί, στη «Μισσιόνα», έκανε πολλές ερωτήσεις, πήρε απαντήσεις, έζησε το κλίμα του ιερού ναού, συγκινήθηκε μπροστά στην ιερή εικόνα της Θεοτόκου καί ζήτησε συγχώρηση για την κακοδοξία πού είχε πιστέψει καί για το πού τόσες φορές ξυλοφόρτωσε τη Νίνα της. Έκανε όμως παράπονα: «Τόσο καιρό πού με βλέπετε και έρχομαι στο σχολείο με την κόρη μου, είπατε τίποτε; Γιατί κρύβετε ένα τέτοιο θησαυρό;».

Η απάντηση ήταν εύκολη: «Εσείς κάνατε την «παστόρισσα» σε μια αιρετική σύναξη καί πιστεύατε ότι κατέχετε την αλήθεια. Μετά βίας δεχθήκατε να βαπτισθεί το κοριτσάκι σας. Πώς να σας βάλουμε σε πειρασμό; Ό,τι δεν κάναμε εμείς το έκανε το Άγιο Πνεύμα, σε συνεργασία με την άδολη καί αγνή ψυχή του παιδιού σας! Ας δοξάσουμε τον Κύριο καί Σωτήρα μας καί την Παναγία Μητέρα Του καί Μητέρα μας για το μεγάλο δώρο που σας έκαναν». Μετά από όλα αυτά, πήγε στους Προτεστάντες καί ομολόγησε πώς δεν πιστεύει πλέον τα δόγματα τους, έριξε μπροστά στα πόδια τους καί το ιερατικό της ένδυμα -ένα μαύρο φόρεμα- καί έτρεξε να γραφεί στον κατάλογο των κατηχουμένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κάποιος από τους ιερείς του ναού, αναφώνησε σε βυζαντινό μέλος: «Ξένα καί παράδοξα τετέλεσται σήμερον...»!

+  Ιερομόναχος Αντώνιος Γρηγοριάτης

Από το Περιοδικό της Ορθοδόξου Ιεραποστολής «Πάντα τα έθνη»

Το άγιο Βάπτισμα

του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

«Ὅσοι βαπτιστήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ντυθήκατε τὸ Χριστό» (Γαλ. 3:27). Πόσο μεγάλη ἀλήθεια μᾶς ἐπισημαίνει μ᾿ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ ἀπόστολος Παῦλος!

Οἱ βαπτισμένοι χριστιανοὶ δὲν φοροῦν τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες του, ἀλλὰ εἶναι ντυμένοι τὸν καινούριο ἄνθρωπο. Ντύθηκαν τὸν ἴδιο τὸ Χριστό, ποὺ ζεῖ τώρα μέσα στὶς καρδιές τους. Καὶ ἡ λέξη "ντύθηκαν" δὲν ἀναφέρεται σὲ κάποια ἁπλὴ καὶ ἐξωτερικὴ στολή, ἀλλὰ σὲ κάτι βαθύτερο, σὲ κάτι οὐσιαστικὸ καὶ ἀναφαίρετο.

Μὲ τὴν πίστη μας στὸ Χριστὸ καὶ μὲ τὴ βάπτισή μας ντυνόμαστε τὸν ἴδιο τὸ Χριστὸ καὶ γινόμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, οἰκητήρια τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ναοὶ τοῦ Θεοῦ, ἅγιοι καὶ τέλειοι, Θεοὶ κατὰ χάριν.

Ὥστε λοιπὸν ρίξαμε ἀπὸ πάνω μας τὴ φθορὰ καὶ ντυθήκαμε τὴν ἀφθαρσία. Ξεντυθήκαμε τὸν ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας καὶ ντυθήκαμε τὸν ἄνθρωπο τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς χάριτος. Διώξαμε τὸ θάνατο καὶ ντυθήκαμε τὴν ἀθανασία...

Συλλογιστήκαμε ὅμως καὶ τὶς μεγάλες ὑποχρεώσεις, πού, μὲ τὸ βάπτισμά μας, ἀναλάβαμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Συνειδητοποιήσαμε ὅτι ὀφείλουμε νὰ συμπεριφερόμαστε σὰν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ σὰν ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου μας; Ὅτι ἔχουμε χρέος νὰ συνταυτίσουμε τὸ δικό μας θέλημα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ὅτι πρέπει, σὰν παιδιὰ δικά Του, νὰ μένουμε ἐλεύθεροι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία; Ὅτι ὀφείλουμε νὰ Τὸν ἀγαπᾶμε μ᾿ ὅλη μας τὴ δύναμη, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς καὶ τῆς καρδιᾶς μας; Ὅτι ὀφείλουμε νὰ Τὸν λατρεύουμε καὶ νὰ λαχταροῦμε τὴν ἕνωση μαζί Του γιὰ πάντα; Σκεφτήκαμε, ἄραγε, ὅτι ἡ καρδιά μας πρέπει νά᾿ ναι πλημμυρισμένη ἀπὸ τὴν ἀγάπη, ὥστε αὐτὴ νὰ ξεχύνεται καὶ στὸν πλησίον μας; Ἔχουμε τὴ συναίσθηση ὅτι ὀφείλουμε νὰ γίνουμε ἅγιοι καὶ τέλειοι καὶ εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καὶ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν;

Γιὰ ὅλ᾿ αὐτὰ ἔχουμε χρέος ν᾿ ἀγωνιστοῦμε, ὥστε νὰ μὴ φανοῦμε ἀνάξιοι στὸ κάλεσμα ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Θεὸς καὶ ἀποδοκιμαστοῦμε... Ναί, ἀδελφοί μου, ἂς παλέψουμε μὲ ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση γιὰ νὰ νικήσουμε. Κανείς μας ἂς μὴ χάσει τὸ θάρρος του, ἂς μὴν ἀμελήσει, ἂς μὴ δειλιάσει, ἂς μὴν πτοηθεῖ μπροστὰ στὰ σκάμματα τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Γιατὶ ἔχουμε βοηθὸ τὸ Θεό, ποὺ μᾶς δυναμώνει στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ἀρετῆς. 

Πόσο θέλουμε να αλλάξουμε;

Υπάρχει μια λέξη, την οποία χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση και βρίσκεται μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο. Είναι το φιλότιμο. Μια ψυχική διεργασία που δεν παραπέμπει μόνο στην ηθική. Αλλά δείχνει μια κοινωνική δυναμική σε θετική κατεύθυνση. Οι Έλληνες και η Ελλάδα σήμερα βρίσκονται σε δυσχερή θέση. Η χώρα αντιμετωπίζεται από Ευρωπαίους και μη ως παρίας. Ως χώρα χωρίς κανόνες, χωρίς ηθική, χωρίς οργάνωση, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς πόρους, χωρίς «μπέσα». Είμαστε στα μάτια των ξένων κάτι μεταξύ «φτωχοδιάβολων» και «αμετανόητων κομπιναδόρων». Στα μάτια τα δικά μας, άραγε, τι είμαστε; «Απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων!», «Το "διαμάντι" στο "στέμμα" της Ευρώπης!», «Εκείνοι που δίδασκαν πολιτισμό, όταν οι άλλοι... έτρωγαν βελανίδια!» θα σπεύσουν να ισχυριστούν κάποιοι από μας. Όλ' αυτά καλά. Με μια διαφορά: Το να έχεις κάποιο αριστοκρατικό προνόμιο, εξαιτίας των προγόνων σου, εκχωρημένο ιστορικά δηλαδή, σου δημιουργεί την ευθύνη και την υποχρέωση να το εκπροσωπείς με επάρκεια. Αυτό, όπως και να το αξιολογήσουμε, ως Νεοέλληνες, τις τελευταίες -αρκετές- δεκαετίες δεν το πετυχαίνουμε. Μοιάζουμε, μάλιστα, σαν κάτι μεταξύ «κατσαπλιά» και «κουρσάρου» στην καθημερινότητά μας. Απαίδευτοι, κυνικοί, βουλιμικοί, μηδενιστές, αποκαρδιωμένοι, εγωκεντρικοί, φοβικοί, αντικοινωνικοί, ισοπεδωτικοί, υπερχρεωμένοι, ταπεινωμένοι.

Πως φτάσαμε εδώ; Ένα αριστοκρατικό έθνος χωρίς γλώσσα, χωρίς κουλτούρα, χωρίς εικονίσματα, χωρίς όνειρα; Ένα κράτος χωρίς οργάνωση, χωρίς δομή, φορτωμένο με χρέη; Ένας λαός χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς ηθική, χωρίς τάξη, χωρίς προσφορά; Μια πολιτεία «Μαυρογιαλούρων», «κοτζαμπάσηδων» και «δοσίλογων»; Μια οικογένεια χωρίς «εστία», ήθη και έθιμα, σεβασμό στους παλιούς, εμπιστοσύνη στους νέους, με μοναδικό της δεσμό τα χρέη στις τράπεζες και τις πιστωτικές; Μια αστική τάξη γεμάτη νεόπλουτους, εργολάβους, τυχάρπαστους και τοκογλύφους; Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει μια τέτοια χυδαία εξέλιξη, σε όλα τα επίπεδα; Οι δικαιολογίες πολλές. Μικροαστικές, επαρχιώτικες, αρχοντοχωριάτικες, αυτοδημιούργητες. Κοινός τόπος για όλ' αυτά; Η περίφημη ελληνική «μαγκιά»! Το εύκολο «γουστάρω», Η εμμονή στη χλιδή, χωρίς την οποιαδήποτε προσπάθεια. Η Ελλάδα αγαπά το μύθο. Τον Ηρακλή στο σταυροδρόμι της Αρετής και της Κακίας. Οι δύο κόσμοι σ' έναν. Από τη μια, το φιλότιμο. Από την άλλη, η μαγκιά. Προτιμήσαμε τη μαγκιά. Βάλαμε φωτιά στην κοινότητά μας, στο Έθνος μας, στα ίδια μας τα σπίτια, την περιουσία μας. Σήμερα, ταπεινοί και καταφρονεμένοι, υπερκαταναλωτικοί και χρεοκοπημένοι, δεν πρέπει να αναζητήσουμε την καταξίωση στους άλλους. Αλλά πρώτα σε μας. Της καταξίωσης προηγείται ο αυτοσεβασμός. Της πορείας, η θέληση. Της αλλαγής, η αυτοκριτική. Της μαγκιάς, το φιλότιμο. Το ερώτημα, ένα και μοναδικό: Πόσο θέλουμε ν' αλλάξουμε; Η απάντηση ακόμη απροσδιόριστη. Ο προβληματισμός, όμως, ορατός και έντονος. Η απόσταση από το στόχο μακρά. Δεν καλύπτεται με κούρσες ταχύτητας. Ούτε, φυσικά, σε εκατό ημέρες. Χρειάζεται μαραθώνιος, με τη συμμετοχή των πολλών και όχι... των άλλων. Το αποτέλεσμα, φυσικά, θα μας αφορά όλους.
* Από το περιοδικό «Μετροπόλιταν» τεύχ. 97

Πως η Θεία Χάρη σώζει ψυχές!

Ο Γέροντας Πορφύριος μου διηγήθηκε: «Μια φορά με επισκέφθηκε ένας χίπης. Ήταν ντυμένος με κάτι πολύχρωμα, παράξενα ρούχα, φορούσε χαϊμαλιά και κοσμήματα και ζητούσε να με δει. Οι μοναχές ανησύχησαν, ήρθαν και με ρώτησαν και είπα, ας περάσει. Μόλις κάθισε απέναντι μου είδα την ψυχή του. Είχε καλή ψυχή, αλλά πληγωμένη και γι' αυτό επαναστατημένη. Του μίλησα με αγάπη κι εκείνος συγκινήθηκε. Γέροντα, μου λέει, κανείς μέχρι σήμερα δε μου μίλησε έτσι. Είπα το όνομα του κι εκείνος παραξενεύθηκε, πώς το γνώριζα. Ε, του λέω, ο Θεός φανέρωσε καί τ' όνομα σου και ότι ταξίδεψες μέχρι την Ινδία καί γνώρισες εκεί τους γκουρού καί τους ακολούθησες. Απόρησε πιο πολύ. Του είπα κι άλλα πράγματα για τον εαυτό του, κι έφυγε ευχαριστημένος. Την άλλη εβδομάδα, να 'σου καί καταφθάνει ο ίδιος με μια παρέα χίπηδες. Μπήκαν όλοι μαζί στο κελί μου καί κάθισαν γύρω μου. Ήταν μαζί τους καί μια κοπέλα. Τους συμπάθησα πολύ. Ήταν καλές ψυχές, αλλά πληγωμένες. Δεν τους μίλησα για το Χριστό, γιατί είδα ότι δεν ήταν έτοιμοι ν' ακούσουν. Τους μίλησα στη γλώσσα τους, για πράγματα που τους ενδιέφεραν. Όταν τελειώσαμε καί σηκώθηκαν να φύγουν, μου είπαν: Γέροντα, θέλουμε μια χάρη: Να μας επιτρέψεις να σου φιλήσουμε τα πόδια. Εγώ ντράπηκα, αλλά τί να κάνω, τους άφησα. Μετά μου έδωσαν δώρο μια κουβέρτα. Θα φωνάξω να τη φέρουν, να τη δεις. Είναι πολύ ωραία. Έπειτα από καιρό με επισκέφθηκε η κοπέλα, η χίπισσα, μόνη της. Την έλεγαν Μαρία. Είδα ότι η Μαρία ήταν πιο προχωρημένη στην ψυχή από τους φίλους της καί της πρωτομίλησα για το Χριστό. Δέχτηκε τα λόγια μου. Ήρθε κι άλλες φορές, έχει πάρει καλό δρόμο. Είπε μάλιστα η Μαρία στους φίλους της: «Βρε παλιόπαιδα, δεν φαντάσθηκα ποτέ, ότι θα γνώριζα το Χριστό, μέσα από μια χίπικη παρέα».

Μου έκανε εντύπωση το περιστατικό. Το διορατικό καί ποιμαντικό χάρισμα του Γέροντα συνεργάσθηκαν για να ελκύσουν, με την αληθινή αγάπη, τα παραστρατημένα, αλλά αξιοσυμπάθητα αυτά παιδιά, πού ίσως κάποιοι πιετιστές θα τα αντιμετώπιζαν με περιφρόνηση. Τα παιδιά αυτά ζήτησαν από το Γέροντα κάτι, πού μ' έκανε να ντραπώ για τον εαυτό μου: Να φιλήσουν τα πόδια του, κι ήταν η πρώτη τους επίσκεψη. Εγώ τόσα χρόνια πηγαινοερχόμουν και δεν είχα την ταπείνωση να διανοηθώ κάτι τέτοιο. Τα παιδιά, σαν την αμαρτωλή, που έπλυνε τα πόδια του Χριστού με το μύρο και τα σκούπισε με τα μαλλιά της, φίλησαν τα πόδια του Γέροντα και του χάρισαν και μια κουβέρτα. Ο Γέροντας χαιρόταν το δώρο τους σαν παιδί, όχι βέβαια για την υλική αξία του, αλλά για ό,τι πνευματικό συμβόλιζε. Θαύμασα τους απίθανους δρόμους πού ακολουθεί η θεία χάρη, για να σώσει ψυχές. Από την ημέρα εκείνη φιλούσα κι εγώ τα πόδια του Γέροντα, όπως ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, χωρίς να τον ερωτώ.

* Βιβλιογραφία: «Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο» Κ. Γιαννιτσιώτη

Η Εκκλησία ασκεί σημαντικό φιλανθρωπικό έργο

Ενδεικτικώς αναφέρονται εν συνόλω τα Φιλανθρωπικά Ιδρύματα καί οι κοινωνικές δραστηριότητες πού λειτουργούνται καί συντηρούνται από την Εκκλησία της Ελλάδος, τις Ιερές Μητροπόλεις, τις Ιερές Μονές καί τις Ενορίες :

• 20 Βρεφονηπιακοί- Παιδικοί Σταθμοί.

• 84 Γηροκομεία - Στέγες Γερόντων.

• 13 Θεραπευτήρια χρονίως πασχόντων.

• 30 Διάφορα Ιδρύματα.

• 8 Ιδρύματα για Άτομα με ειδικές ανάγκες.

• 54 Κατασκηνωτικά Κέντρα.

• 33 Ιδρύματα Νεότητος.

• 10 Νοσοκομεία - Ιατρεία.

• 6 Ξενώνες.

• 36 Οικοτροφεία - Ορφανοτροφεία.

• 195 Συσσίτια - Τράπεζες Αγάπης.

• 44 Σχολές Αγιογραφίας.

• 136 Σχολές Βυζαντινής καί Ευρωπαϊκής Μουσικής.

• 47 Διάφορες Σχολές.

• 35 Τράπεζες Αίματος,

• 1 Οίκος Τυφλών.

• 13 Φοιτητικές Εστίες.

• 7 Ιδρύματα Ψυχικής Υγείας.

Ενδεικτικώς αναφέρεται ότι για το έτος 2008 δαπανήθηκαν τα εξής ποσά για το γενικό φιλανθρωπικό καί προνοιακό έργο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών καί των Ιερών Μητροπόλεων Ηλείας καί Νικαίας:

• Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, για την ενίσχυση απόρων, από το Γενικό Φιλόπτωχο Ταμείο της καί τα Ενοριακά, την σίτιση αστέγων καί για την λειτουργία των ιδρυμάτων της, δηλαδή για όλο το φιλανθρωπικό καί προνοιακό της έργο, το ποσό των 10.914,844,56 €.

• Η Ιερά Μητρόπολη Ηλείας, το ποσό των 8.430.291,07 €.

• Η Ιερά Μητρόπολη Νικαίας, το ποσό των 2.038.732 €.

• καί άλλες Μητροπόλεις ανάλογα ποσά.

Επίσης, διευκρινίζεται ότι: Ήδη από του έτους 2008 η Εκκλησία της Ελλάδος, οι Ιερές Μητροπόλεις, οι Ιερές Μονές καί οι Ενορίες καταβάλλουν το Ε.Τ.Α.Κ., ακόμα καί για ακίνητα, τα οποία έχουν δεσμευθεί με ρυμοτομικά βάρη καί απαλλοτριώσεις, αλλά δεν έχουν καταβληθεί οι απαραίτητες αποζημιώσεις, οπότε παραμένουν στην κυριότητα τους, χωρίς να αποδίδουν κανένα μίσθωμα καί χωρίς να είναι εφικτή η πώληση τους στην πραγματική αξία τους. Ειδικά για την Εκκλησία της Ελλάδος, ποσοστό 60% των ακινήτων, για τα οποία καταβάλλει Ε.Τ.Α.Κ. είναι δεσμευμένα, καί μολονότι εκδόθηκαν δεκάδες αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις, πού διατάσσουν την αποδέσμευση τους, το Ελληνικό Δημόσιο, παρά τις αντίθετες υποσχέσεις του, δεν έχει προβεί σε συμμόρφωση προς αυτές. Εν όψει αυτής της χρονίζουσας εκκρεμότητας, παρακαλείται για άλλη μία φορά η Πολιτεία να προχωρήσει στην αποδέσμευση των εν λόγω ακινήτων, τόσο για να χρησιμοποιηθούν προς τον σκοπό ίδρυσης και λειτουργίας των συγκεκριμένων ιδρυμάτων (για αυτιστικά παιδιά, εξαρτημένα άτομα, ηλικιωμένους, καρκινοπαθείς, κατασκηνώσεις κλπ), την σύσταση των οποίων απεφάσισε προσφάτως η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, όσο καί για την αξιοποίηση τους, προς στήριξη του εν γένει φιλανθρωπικού Της έργου.

* από το Δελτίο Τύπου της ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος

Η Εκκλησία έχει προσφέρει όσο κανένας άλλος θεσμός στο Κράτος και στο Έθνος

«Η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται για το φαίνεσθαι αλλά για το είναι»

Συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου στο περιοδικό «Μετροπόλιταν» (τεύχ. 97ο)

Θεωρείτε ότι η Εκκλησία είναι κοντά στη νεολαία; Αν ναι, με ποιο τρόπο την προσεγγίζετε;

Η Εκκλησία προσπαθεί να είναι κοντά στον κάθε άνθρωπο, χωρίς να κάνει διακρίσεις στην ηλικία, αλλά φυσικόν είναι να ενδιαφέρεται περισσότερο για το νέο άνθρωπο. Πάντοτε η νεότης είναι ένας δύσκολος χώρος και όσοι ασχολούνται με αυτή μας διαβεβαιώνουν ότι η περιοδική ή εποχική αντίθεση σε αξίες, σε πρόσωπα και σε αυθεντίες είναι υγιές στοιχείο.

Θα πρέπει να υπάρξει διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας;

Ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους ήδη έχει γίνει. Λειτουργούν με διακριτούς ρόλους, οι οποίοι χρειάζονται διευκρινίσει ως προς την αλληλοπεριχώρισή τους.

Υπάρχει απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την αποκαθήλωση των χριστιανικών συμβόλων. Αναφέρομαι συγκεκριμένα σε αυτό που συνέβη στην Ιταλία. Σε περίπτωση που κάτι ανάλογο συμβεί στην Ελλάδα, ποια θα είναι η δική σας θέση;

Η υπόθεσις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δεν έχει τελεσιδικήσει, θα πρέπει να ξέρετε ότι στην Ιταλία, αν γνωρίζω καλά, η παρουσία του Σταυρού στις σχολικές αίθουσες έχει ορισθεί με νόμο. Στην Ελλάδα είναι βίωμα και έχει επικρατήσει εθιμικά. Άλλωστε, ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι ο σεβασμός στον πολιτισμό και στις παραδόσεις εκάστης χώρας-μέλους της Ενωμένης Ευρώπης.

Σε ορισμένες ενορίες τελείται σήμερα η θεία Λειτουργία αλλά και γάμοι ή βαητίσεις στη δημοτική - συγκεκριμένα στην περιοχή της Πρέβεζας. Ποια είναι η θέση σας επ' αυτού;

Οπωσδήποτε είναι ένα θέμα που πρέπει η Εκκλησία να αντιμετωπίσει. Βασική προϋπόθεση είναι τα θέματα αυτά να απασχολούν την Ιερά Σύνοδο και όχι μεμονωμένες κινήσεις.

Ποια είναι η σχέση σας με τη νέα υπουργό Παιδείας; Οι αλλαγές που γίνονται στο βιβλίο των θρησκευτικών σας βρίσκουν σύμφωνο; Υπάρχει ενημέρωση από πλευράς υπουργείου για οποιαδήποτε αλλαγή γίνεται στο μάθημα;

Όπως πάντα. Η προσπάθεια μας είναι να επιτύχουμε συνεργασία στον καλύτερο βαθμό, για να έχουμε ουσιαστικότερο αποτέλεσμα.

Με όσους αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού τι θα απαντούσατε;

Η παραδοχή του θεού δεν έχει σχέση με ποσοστά και αποδείξεις. Είναι θέμα προσωπικής εμπειρίας και βιώματος.

Σκάνδαλα ηθικής τάξεως ή οικονομικά, τα οποία έχουν κατά καιρούς ξεσπάσει στο χώρο της Εκκλησίας, η καθαίρεση, φερ' ειπείν, του Μητροπολίτη Αττικής, θεωρείτε ότι έχουν σκανδαλίσει το ποίμνιο και ποιες είναι οι συνέπειες;

Σκάνδαλα κάθε μορφής υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και είναι αποτέλεσμα της αστοχίας του καθενός μας μέσα στην καθημερινότητα. Το ζητούμενο είναι πότε, πόσο και πώς θα περιορίσουμε την παρουσία τέτοιων φαινομένων.

Το κοινωνικό έργο που προσφέρει η Εκκλησία χρειάζεται να προβάλλεται ή όχι;

Την Εκκλησία δεν την ενδιαφέρει να παρουσιάζει το κοινωνικό της έργο. Η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται για το «φαίνεσθαι», αλλά για το «είναι». Δηλαδή, την απασχολεί να βλέπει το επιτελούμενο έργο, χωρίς να επιδιώκει τη διαφήμισή του. Δυστυχώς, όμως, σε μια εποχή συγχύσεως, που υπάρχουν πολλοί κακοπροαίρετοι, είναι υποχρεωμένη να ενημερώνει το πλήρωμα της.

Στις προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης είναι η αύξηση της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας. Θα υπάρξουν αντιδράσεις από πλευράς Εκκλησίας;

Όσοι διαβάζουν λίγο Ιστορία και είναι καλοπροαίρετοι θα δουν ότι η Εκκλησία καταβάλλει πάντοτε τους θεσπισμένους φόρους και έχει προσφέρει όσο κανένας άλλος θεσμός στο Κράτος και στο Έθνος.

"...Κύριε μη με ελεήσεις"

Πριν από πoλλά χρόνια ζoύσε σε κάπoιo χωριό της πατρίδoς μας ένας νέoς, πoυ από μικρός είχε τoν πόθo να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάπoιες δυσκoλίες: Ήταν αγράμματoς, βραδύγλωσσoς, λίγo βραδύνoυς και με oικoγενειακές υπoχρεώσεις.

Όμως στην ηλικία των 40 περίπoυ ετών μπόρεσε να πραγματoπoιήσει τη κρυφή τoυ αγία επιθυμία. Έφυγε από τo χωριό τoυ και περιπλανώμενoς από τόπoυ εις τόπo κατέληξε σε ένα ερημoνήσι, όπoυ βρήκε ένα γέρo ασκητή πoυ τoυ ανέπαυε την καρδιά και έγινε υπoτακτικός τoυ. Мε έκπληξη όμως, παρατηρoύσε ότι: όταν πρoσευχόταν o Гέρoντάς τoυ έλαμπε oλόκληρoς, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε "Κύριε, ελέησόν με". О Гέρων-ασκητής ήταν και αυτός αγράμματoς, αλλά oι συμβoυλές τoυ ήταν πoλύτιμες και γεμάτες σoφία και όλη τoυ η πνευματική πρoσπάθεια συγκεντρώνετo στo πως να μάθει να πρoσεύχεται και o υπoτακτικός τoυ με τo "Κύριε, ελέησόν με". Тην τελευταία ημέρα της ζωής τoυ o Гέρoντας ασκητής χάρισε στoν υπoτακτικό τoυ τo τρίχινo μισoτριμμένo ράσo τoυ, ξάπλωσε κάτω, έκανε τoν σταυρό τoυ και λέγoντας τρεις φoρές "Κύριε, ελέησόν με", "Κύριε, ελέησόν με", "Κύριε, ελέησόν με" η oσιακή τoυ ψυχή πέταξε στoν oυρανό.

Мετά την κoίμηση και ταφή τoυ Гέρoντoς τoυ o εν λόγω υπoτακτικός ζoύσε πλέoν oλoμόναχoς στo ερημoνήσι ως ασκητής και ησυχαστής μέσα σε μια σπηλιά, ακoλoυθώντας τo ίδιo τυπικό πρoσευχής και κανόνων πoυ παρέλαβε από τoν Гέρoντά τoυ. Έτσι πέρασαν 30 oλόκληρα χρόνια, χωρίς να δει πoτέ τoυ άνθρωπo. Мε τo πέρασμα όμως των ετών και με την βραδυγλωσσία και βραδύνoια πoυ τoν διέκρινε, μπέρδευε τα λόγια της Еυχής πρoσευχόμενoς έλεγε "Κύριε, μη με ελεήσεις". Η καρδιά τoυ όμως ήταν δoσμένη oλόκληρη στoν Θεό, για αυτό και δάκρυα έτρεχαν άφθoνα από τα γερoντικά τoυ μάτια, όταν μέρα-νύχτα πρoσευχόταν με κατάνυξη και συντριβή, επαναλαμβάνoντας χιλιάδες φoρές τo "Κύριε, μη με ελεήσεις".

Κάπoια ανoιξιάτικη μέρα ένα καράβι άραξε κoντά στo ερημoνήσι. Ένας από τoυς επιβάτες τoυ ήταν και o επίσκoπoς της επαρχίας εκείνης και o καπετάνιoς για να τoν ξεκoυράσει και να τoν ευχαριστήσει τoν πήρε με μια βάρκα κα πήγαν στo νησί για να περπατήσoυν. Аντίκρυσαν εκεί ένα μoνoπάτι τo oπoίo ακoλoύθησαν και έφτασαν μπρoστά σε μια σπηλιά όπoυ από μέσα άκoυσαν την πoνεμένη πρoσευχή τoυ ασκητoύ πoυ έλεγε συνεχώς "Κύριε, μη με ελεήσεις". Πρoχώρησε o επίσκoπoς και είδε ένα σκελετωμένo γέρoντα ασκητή, με μάτια βαθoυλωμένα μέσα στις κόγχες τoυς, να είναι γoνατιστός και oλόλαμπρoς' να πρoσεύχεται και να κλαίει. О δεσπότης με πoλλή συστoλή πρoσπάθησε να τoυ πει oτι αυτή η πρoσευχή τoυ δεν είναι σωστή και πρέπει να λέει "Κύριε, ελέησόν με'. Тαράχθηκε o ασκητής πιστεύoντας, ότι 30 τόσα χρόνια έκανε κακό στη ψυχή τoυ και ξέσπασε σε κλάμματα ικετεύoντας τoν επίσκoπo να τoν μάθει να λέει σωστά την πρoσευχή. Κι εκείνoς με δέoς πρoσπάθησε για αρκετή ώρα να τoυ "στρώσει" τη γλώσσα στo να λέει "Κύριε, ελέησόν με".

Фεύγoντας o επίσκoπoς τoν συνόδευσε o ασκητής μέχρι την ακρoθαλασσιά, επαναλαμβάνoντας μαζί τoυ τo "΄Κύριε, ελέησόν με", για να μην τo ξεχάσει.

Тo καράβι έφυγε και o ασκητής τo παρακoλoυθoύσε με τo βλέμμα τoυ λέγoντας συνεχώς "Κύριε, ελέησόν με".

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και o ερημίτης ξέχασε τo "Κύριε, ελέησόν με", σάστισε και ζαλίστηκε!!!

- Και τώρα τι θα γίνω; και ξέσπασε σε δάκρυα.

Στην απελπισία τoυ πετάει στην θάλασσα τo κoυρελιασμένo ράσo τoυ και βαδίζει πάνω σε αυτό πρoς τo καράβι.

-Фάντασμα, φάντασμα...! φώναζαν τρoμαγμένoι oι ναύτες.

Мε τις φωνές ανέβηκε o δεσπότης στo κατάστρωμα και είδε τoν ασκητή να τoυ φωνάζει:

- Тι να λέω; Тι να λέω δεσπότη μoυ;

Και εκείνoς με συγκίνησι τoυ απάντησε:

- Ότι έλεγες να λες παιδί μoυ! Аυτή είναι η καλύτερη πρoσευχή για την ψυχή σoυ. Συγχώρεσέ με και κάνε και για μένα ένα σταυρό!

* (Мητρoπoλίτoυ Χίoυ Παντελεήμoνoς Фωστίνη, (διασκευή από) Тo βιβλίo της ζωής, τ.А' Πειραιάς 1987, σελ. 25

Πρωτoπρεσβύτερoυ Στέφανoυ Κ Аναγνωστόπoυλoυ Η "Еυχή" μέσα στoν κόσμo Πειραιάς 2007 σελίδες 20-22

Ο αφελληνισμός των Ελληνοπαίδων

Η προβληματικότητα των βιβλίων γλώσσας, ιδίως των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού, έχει επισημανθεί προ πολλού: μέσα από τα βιβλία αυτά συντελείται ένας σταδιακός αποχρωματισμός του μικρού παιδιού από ό,τι χαρακτηρίζεται εθνική συνείδηση, χριστιανική καί εκκλησιαστική παράδοση, πολιτιστική αγωγή. Κατά την έκφραση μάλιστα γνωστού πανεπιστημιακού διδασκάλου καί φιλοσόφου «καί τα δέκα συνολικά τεύχη των γλωσσικών εγχειριδίων χειραγωγούν το Ελληνόπουλο σε μια κοινωνία ουδέτερη, χωρίς ταυτότητα, χωρίς παραδόσεις, χωρίς ιστορία, χωρίς συλλογικά βιώματα καί μνήμες, χωρίς μεταφυσική ελπίδα, χωρίς γιορτές... Η παιδαγωγία των ελληνοπαίδων είναι ελληνοκτόνος». Χρειάζεται γι' αυτό να ξυπνήσουμε πνευματικά καί να αντιληφθούμε τη συντελούμενη ζημία κατά των παιδιών μας. Κληρικοί, δάσκαλοι, πολιτικοί, απλοί πολίτες κάτι πρέπει να κάνουμε, πρίν είναι πολύ αργά!
Π.Δ.

Ο Άγιος Ιωάννης βαπτίζει τον Χριστό

Ο Άγιος Ιωάννης καταξιώθηκε της υψίστης τιμής να βαπτίσει τον Κύριο Ιησού. Το γεγονός αυτό το περιγράφουν σχεδόν όλοι οι Ευαγγελιστές. Είναι από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής του Προδρόμου, αλλά και παγκόσμιας σημασίας, γιατί εδώ φανερώθηκε, όπως θα ιδούμε στη συνέχεια, η πάνσεπτη και προσκυνητή Αγία Τριάς.

»Ο Άγιος Ματθαίος διασώζει τον θαυμάσιο διάλογο, που έγινε την ώρα του βαπτίσματος μεταξύ του Ιησού και του Ιωάννη. Ήλθε ο Ιησούς στον Ιορδάνη, εκεί πού βάπτιζε ο Ιωάννης, που ως τότε δεν τον γνώριζε προσωπικά, φωτίσθηκε από το Άγιο Πνεύμα και αμέσως κατάλαβε, ότι αυτός είναι ο Χριστός. Τούτο τον φόβισε, τον γέμισε σεβασμό και «διεκώλυεν αυτόν λέγων, εγώ χρείαν έχω υπό σου βαπτισθήναι, και συ έρχη προς με;» (Ματθ. 3.14). Το «διεκώλυε» σημαίνει εμπόδιζε. Δεν τον άφηνε να μπει μέσα στο νερό. Και τούτο, γιατί, παρ' όλη την αγιότητα του, ωστόσο συναισθανότανε ο Ιωάννης ότι μπροστά στην αγιότητα του Θεανθρώπου, όλες οι άλλες αγιότητες χάνονται. Όλα τα ετερόφωτα σώματα σβήνουν. Τί είναι το φεγγάρι μπροστά στον ήλιο; Άνθρωπος βαθειά ταπεινός ο Πρόδρομος, δεν έσπευσε αμέσως να βαπτίσει τον Κύριο. Κατάλαβε, ότι δεν είναι άξιος για κάτι τέτοιο. Κι’ όχι μόνο δεν είναι άξιος, αλλά ούτε και ανάγκη έχει ο Χριστός από το βάπτισμα του Ιωάννη. Αντίθετα, συναισθάνεται ότι αυτός έχει ανάγκη να βαπτισθεί από τον Κύριο. Ο Κύριος τότε λέει στον Ιωάννη: Σωστά είναι αυτά πού λες. Δεν έχω ανάγκη να βαπτισθώ. Αλλά υπάρχουν άλλοι λόγοι, για τους οποίους έρχομαι να βαπτισθώ. Οι άλλοι άνθρωποι έρχονται για να μετανοήσουν και να αλλάξουν βίο και ζωή. Εγώ έρχομαι για να εκπληρώσω κάθε δικαιοσύνη και εντολή του Θεού. Μια απ’ αυτές τις εντολές είναι καί αυτή. Να βαπτισθώ από σένα. Όπως υποβλήθηκα ως τώρα σε τόσες άλλες ταπεινώσεις. Όπως γεννήθηκα όχι στα μέγαρα και τα παλάτια, άλλα σε μια σπηλιά καί σ' ένα χάνι και σπαργανώθηκα στη φάτνη των ζώων. Όπως γεννήθηκα όχι από καμιά βασίλισσα, άλλα από μια φτωχή χωρική. Όπως ήμουνα ως τώρα υποταγμένος σ' ανθρώπους (Λουκ. 2. 51) και ζούσα μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια (Ματθ. 13. 55-56) σαν εργάτης κι’ όχι σα μονάκριβο καλομαθημένο βουτυρόπαιδο, έτσι καί τώρα πρέπει να υποστώ και την ταπείνωση αυτή, για να εκπληρωθεί κάθε δικαιοσύνη. Ό άγιος Πρόδρομος, όταν άκουσε από τον Κύριο, ότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού καί ότι δεν πρέπει να επιμένει στην άρνησή του, αμέσως τον αφήνει και μπαίνει στο νερό. Εδώ βλέπουμε και την πλήρη υπακοή του Προδρόμου στο θέλημα του Θεού. Από μεγάλη ταπεινοφροσύνη έφερε αντίρρηση και έκρινε τον εαυτό του ανάξιο για ένα τέτοιο έργο. Όταν όμως του είπε ο Κύριος ότι πρέπει να κάμει αυτό πού του λέει, αμέσως, με απλότητα μικρού παιδιού υποτάσσεται και εκτελεί την εντολή.

Οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος πληροφορούν ότι ο Ιησούς «ανέβη ευθύς από του ύδατος». Δηλαδή δεν έμεινε στο νερό, όπως οι άλλοι πού βαπτίζονταν καί εξομολογούντο τις αμαρτίες τους. Βγήκε αμέσως. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να μείνει περισσότερο. Όταν ο Ιησούς ανέβηκε από το νερό, τότε ακριβώς κατέβηκε το Πνεύμα το Άγιο. Σημειώνουν οι ευαγγελιστές, ότι ανοίχθηκαν οι ουρανοί και κατέβηκε το Πνεύμα «ωσεί περιστερά». Με μορφή λευκής περιστεράς κατεβαίνει το Πανάγιο Πνεύμα στον Κύριο. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας πληροφορεί, ότι ο Ιησούς μόλις βγήκε από το νερό άρχισε να προσεύχεται. Την ώρα δε της προσευχής κατέρχεται το Πνεύμα. Τούτο μας διδάσκει ότι η χάρις του Πνεύματος έρχεται σ' ανθρώπους οι οποίοι προσεύχονται.

Με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος ακούστηκε και η φωνή του Θεού Πατρός να λέει: «Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Λουκ. 3. 22). Αυτός είναι ο υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίο έχω ευδοκήσει, έχω πλήρως ευαρεστηθεί. Εδώ στο βάπτισμα έγινε η φανέρωση της Αγίας Τριάδος, του τρισυπόστατου Θεού. Γι’ αυτό λέγεται και «Θεοφάνεια». Ο Υιός βαπτίζεται, το Άγιο Πνεύμα φανερώνεται σαν περιστέρι καί ο Πατήρ ακούγεται με τη βεβαίωση που δίνει, ότι αυτός είναι ο Μονογενής Υιός Του, ο Λυτρωτής του κόσμου.

Στό βάπτισμα του Κυρίου γίνεται και η γνωριμία του Ιωάννη με τον Ιησού. Ο Θεός είχε προειδοποιήσει τον Ιωάννη, ότι ο Μεσσίας είναι εκείνος στον όποιο θα ιδείς να κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα σαν περιστέρι (Ιωαν. 1. 33). Βέβαια, και στην αρχή, όπως σημειώσαμε, ο Ιωάννης φωτιζόμενος από το Πνεύμα, κατάλαβε ποιος ήταν καί ποιος του ζήταγε να βαπτισθεί. Γι’ αυτό και τον εμπόδισε. Αλλά δεν είχε ιδεί καί με τα μάτια του κανένα φανερό σημάδι. Το σημάδι πού θα έβλεπε ήταν το Άγιο Πνεύμα. Έτσι, είδε καί το σημείο αυτό, που του είχε προείπει ο Θεός, και πού αργότερα ο Πρόδρομος θα το χρησιμοποιούσε σαν απόδειξη, γιά να πείσει τους μαθητές του ότι αυτός είναι ο Χριστός στον οποίο το Πνεύμα το Άγιο κατέβηκε.

Βιβλιογραφία: «Ιωάννης ο Πρόδρομος – Ηλιαχτίδα στην αμφιλύκη» του Φιλοποίμενος Β. Καρατζά

Γιατί βαπτίσθηκε ο αναμάρτητος Χριστός

Δαμασκηνού Στουδίτου

Τό βάπτισμα εἶναι ελευθερία τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ ἀνθρώπου καί καθαρισμός τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας. Ὁ Χριστός ἦταν ἀμέτοχος ἀπό ἁμαρτίες καθώς λέγει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας: «Ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὐρέθη δόλος ἐν τῶ στόματι αὐτοῦ». Γιά ποιόν λοιπόν βαπτίσθηκε;

Ἀπό τέσσερα στοιχεῖα άποτελεῖται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά καί ὁ κόσμος ὅλος ἀπό αὐτά σύγκειται καί πάλι σ’ αὐτά τά στοιχεῖα μέλλει ὁ ἄνθρωπος νά ἀναλύσει ἔως τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου καί πάλι νά συναρμοσθεῖ σ’αὐτά. Τό πρῶτο στοιχεῖο καί ἀναγκαιότερο εἶναι ὁ ἀέρας, διότι χωρίς ἀναπνοή ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά βαστάσει. Δεύτερο στοιχεῖο καί ὑψηλότερο εἶναι ὁ αἰθέρας… τρίτο εἶναι τό νερό, τέταρτο εἶναι ἡ γῆ… Αὐτά τά τέσσερα στοιχεῖα ἐπειδή εἶναι ἡ σύσταση τοῦ ἀνθρωπίνου κορμιοῦ, πρέπον ἦταν νά ἁγιασθοῦν ἀπό τήν συγκατάβαση τοῦ Κυρίου καί ὁ μέν ἀέρας καί ὁ αἰθέρας ἁγιάσθηκαν ἀπό τήν συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ Λόγου… ἡ δέ γῆ ἁγιάσθηκε, ὅταν γεννήθηκε σωματικῶς στό σπήλαιο. Ἔπρεπε καί τό νερό νά ἁγιασθεῖ καί αὐτό, καί διαφορετικά δέν γινόταν να ἁγιασθεῖ τό νερό ἄν δέν βαπτιζόταν ὁ Κύριος σωματικῶς στόν Ἰορδάνη ποταμό.

Καί ἐπειδή, οἱ δαίμονες, πού ἐξέπεσαν ἀπό τήν ἔπαρση τοῦ Ἐωσφόρου, ὅταν στάθηκε ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ καί εἶπε: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου Θεοῦ», ἄλλοι μέν ἔπεσαν στήν ἄβυσσο κάτω στήν κόλαση, ἄλλοι στάθηκαν στή γῆ καί ἄλλοι στό νερό καί ἄλλοι στάθηκαν στόν ἀέρα καί λέγονται ἐναέρια τελώνια… Ὅσοι λοιπόν, ἦταν στόν ἀέρα καί στήν γῆ νικήθηκε παντοτεινά ἡ δύναμή τους ἀπό τήν κατάβαση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ἔπρεπε καί τῶν δαιμόνων ποῦ ἔτυχαν στό νερό νά καταπατηθεῖ ἡ δύναμή τους καί γι’ αὐτό βαπτίσθηκε ὁ Χριστός ὁ μόνος ἀναμάρτητος.

Τρίτος λόγος εἶναι γιά νά μᾶς δείξει τό μυστήριο ὡς μέγα καί θαυμαστό πού εἶναι, ὅτι καί αὐτό ἕνα μυστήριο εἶναι τῆς πίστεώς μας ἀπό τά 7 μυστήρια καί πρῶτο εἶναι τό Βάπτισμα, δεύτερο τό ἅγιο Μύρο, τρίτο ἡ ἁγία Κοινωνία, τέταρτο ὁ πρῶτος γάμος, πέμπτο ἡ Ἰερωσύνη, ἔκτο ἡ Μετάνοια (Ἐξομολόγηση) καί ἕβδομο τό Εὐχέλαιο. Ὡς μέγα καί πρῶτο μυστήριο τῆς πίστεώς μας πού εἶναι, γιά νά τό δείξει ὁ Χριστός, γι’ αύτό βαπτίσθηκε, διότι ἄν κάποιος δέν βαπτισθεῖ, δέν σώζεται. ὄπως τό ὁρίζει καί ὁ Χριστός στό ἅγιο Εὐαγγέλιο, ὅτι ἐάν κάποιος δέν γεννηθεῖ δεύτερη φορά ἀπό τό ἅγιο Βάπτισμα, ἐκεῖνος δέν εἶναι δυνατόν νά εὐλαβηθεῖ στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν…

Βιβλιογραφία: «Θησαυρός Δαμασκηνοῦ» (εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου)