Η βάση της σωστής πολιτικής

Σε μια εποχή έντονων αντιπαραθέσεων και ζυμώσεων, που κυριαρχεί η ιδέα ότι για όλο το κακό που επικρατεί γύρω μας, φταίνε οι άλλοι και που η προσωπική ευθύνη, η αίσθηση πως ότι συμβαίνει στον κόσμο, είτε καλό είτε κακό, αφορά όλους μας, να ατονεί και η ανάληψη προσωπικής ευθύνης να έχει αντικατασταθεί με τη βία, και η ήρεμη δύναμη της αγάπης με το μίσος, ο καθηγητής Κασσίρσκι σχολιάζοντας την ζωή του Αγίου Λουκά του Αρχιεπισκόπου Κριμαίας και Συμφερουπόλεως που έβλεπε τα πράγματα με μια σπάνια πνευματική ωριμότητα, αναφέρει ότι ο εξαίρετος Ιατρός, μετέπειτα Αρχιερέας και Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, συναισθανόταν το ατελές του γύρω κόσμου, έβλεπε τις πολλές αδικίες, κατανοούσε την καθυστέρηση και τη φτώχεια, έχοντας την πεποίθηση πως τη νίκη πάνω στο στοιχείο του κακού, της κοινωνικής αδικίας, της καταπίεσης, των καταστροφικών πολέμων, μπορεί να φέρει μόνον ο χριστιανικός ανθρωπισμός, η φιλανθρωπία, η αγάπη, η χριστιανική πίστη, στην οποία όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι.

Η αρρωστημένη πολιτική!

Ήταν Μάρτιος του 1917 και η Ρωσία βρισκόταν σε αναβρασμό. Ήδη το τσαρικό καθεστώς έχει ανατραπεί. Η προσωρινή κυβέρνηση των επαναστατών εγκαθίδρυσε την πρώτη δημοκρατία στη Ρωσία. Στις 3 Απριλίου ο Λένιν επιστρέφει από την Ζυρίχη στην Πετρούπολη καί δηλώνει πως «η Ρωσία έχει αποκτήσει την τελειότερη δημοκρατία(;) του κόσμου». Αυτή όμως η τελειότερη δημοκρατία του κόσμου δεν θα παραμείνει για πολύ… Ο Λένιν ετοιμάζεται, οργανώνεται, συνωμοτεί και τον Οκτώβριο θα ανατρέψει την κυβέρνηση Κέρενσκυ με τη δική του αντεπανάσταση και θα την αντικαταστήσει με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η Οκτωβριανή αντεπανάσταση δεν εγκαθιδρύθηκε χωρίς αίμα. Τρομοκρατία, συλλήψεις, εκτελέσεις και ο φοβερός εμφύλιος πόλεμος αιματοκύλισαν την αχανή χώρα και προκάλεσαν ανείπωτες συμφορές και καταστροφές. Τελικά «ο μεγάλος Οκτώβρης ήταν στην πραγματικότητα ο τάφος της λαϊκής εξέγερσης, η υποταγή του λαού στους καινούργιους τσάρους, που δεν τον άφησαν ποτέ πιά να ξανασηκώσει κεφάλι». Στη δίνη αυτή βρέθηκε και η Εκκλησία, που μπήκε εξ αρχής στο στόχαστρο των Μπολσεβίκων…

Δεν άργησε να ξεσπάσει και ο εμφύλιος πόλεμος που καταρράκωσε την αχανή χώρα. Το καλοκαίρι του 1918 ο εμφύλιος γενικεύθηκε. Ο εμφύλιος εξελισσόταν ανεξέλεγκτος. Οι νεκροί και οι τραυματίες πολλοί… Κατόπιν, άρχισε η εξόντωση των εξεγερμένων. Τότε πολλοί άνθρωποι έχασαν άδικα τη ζωή τους. Σε τέτοιες επαναστάσεις, όπως επανειλημμένα δείχνει η ιστορία, η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ φτηνή. Οι επαναστάσεις για να στηριχθούν χρειάζονται αίμα. Και η Οκτωβριανή επανάσταση δεν μπορούσε να ξεφύγει απ’ αυτό τον κανόνα. Ο ίδιος ο Λένιν κήρυξε σαν μοναδικό σκοπό την εκκαθάριση της ρωσικής γης από κάθε βλαβερό έντομο, γράφοντας: «…Λοιπόν την τρομοκρατία πρέπει να τη δικαιώσουμε και να τη νομιμοποιήσουμε»!

Ο Α. Σολζενίτσιν αναφέρει: «… Διαβάζοντας τον Λένιν εντυπωσιαζόμαστε απ’ την κακία κι απ’ το μίσος που δημιουργούνται μέσα του και που τα προκαλεί η ελάχιστη απόκλιση, η πιο μικρή διαφορά σκέψης. Αλλά επίσης ο Λένιν ανέπτυξε σε ίσο βαθμό εκείνο το μίσος που χαρακτηρίζει τον οπαδό του μαρξισμού… και αναλύοντας σε βιβλίο του τους λόγους που εξ αιτίας τους απέτυχε η Κομμούνα το 1871 καταλήγει στο ουσιαστικό συμπέρασμα ότι η Κομμούνα σκότωσε πολύ λίγους ανθρώπους! Δεν τουφέκισε αρκετούς. Έπρεπε να εξαφανίσει ολόκληρες τάξεις απ’ τον πληθυσμό του Παρισιού. Κι αυτό ο Λένιν κατόρθωσε και το απέδειξε ότι ήταν σωστό, όταν ο ίδιος ήρθε στην εξουσία».

Με το ιδεολογικό αυτό υπόβαθρο οι Μπολσεβίκοι προσπάθησαν να επιβληθούν στη ρωσική επικράτεια… Οι νικητές έδειξαν όλη την αγριότητά τους. Η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη. Και όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όλοι φαντάζονται τον εαυτό τους αρχηγό. Άνθρωποι σπιθαμιαίοι, μικρόνοες, μειονεκτικοί, που δεν είναι ικανοί ούτε την οικογένειά τους να διευθύνουν, βρίσκουν την ευκαιρία να γίνουν «εξουσία» και να εκτονώσουν όλα τα κόμπλεξ που τους κατατρύχουν. Αρχίζουν απάνθρωπες αντεκδικήσεις και μάλιστα για ασήμαντες αφορμές. Ιδιαίτερα την πληρώνουν άνθρωποι με ήθος και εντιμότητα, ίσως γιατί όλη η παρουσία και η ζωή τους αποτελεί έλεγχο για τη ζωή των ανέντιμων και καιροσκόπων…

Από την πρώτη μέρα της Οκτωβριανής επανάστασης η Ρωσική Εκκλησία μπήκε στο στόχαστρο. Το σύνθημα «κάτω ο ουρανός» κυριάρχησε. Ο Λένιν δεν έκρυβε το μίσος του για την Εκκλησία: «…Όσο πιο πολλοί τουφεκιστούν από τις τάξεις των αστών και του κλήρου, τόσο θα ’ναι καλύτερα»! Καθημερινά γίνονται αναφορές για τα ανήκουστα εγκλήματα και τις αιματοχυσίες, θύματα των οποίων είναι αθώοι άνθρωποι που σε τίποτα δεν έφταιξαν, παρά μόνον στο ότι έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στο Θεό και την πατρίδα. Εκείνοι που υπόσχονται να επαναφέρουν στη Ρωσία την τάξη και τη δικαιοσύνη σκορπίζουν το έγκλημα και τη βία εναντίον όλων και ιδιαίτερα της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γράφει ο Σολζενίτσιν: «Το 1918 για να επιταχύνουν και την πολιτιστική νίκη της επανάστασης, άρχισαν να αρπάζουν και να πετάνε τα λείψανα των αγίων και να κατάσχουν τα εκκλησιαστικά σκεύη. Λαϊκές εξεγέρσεις ξεσπούσαν για να υπερασπίσουν τις αφανιζόμενες εκκλησίες και τα μοναστήρια… Τότε, φυσικά, αναγκάζονταν να καθαρίζουν μερικούς επί τόπου, ενώ άλλους τους έπιαναν». Οι δίκες κληρικών και λαϊκών διαδέχονται η μία τη άλλη… Το 1922 εκτελέστηκαν 2.690 κληρικοί, 1962 μοναχοί, 3447 μοναχές…

Το κομμουνιστικό καθεστώς από τον Οκτώβριο του 1917 πέρασε αρκετούς κλυδωνισμούς. Ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε βύθισε τη χώρα σε απέραντη θλίψη. Η τρομοκρατία έγινε το κυριότερο όπλο των επαναστατών. Οι ιθύνοντες καθιέρωσαν την πιο νόμιμη(;) τρομοκρατία, που γνώρισε η ιστορία. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 10 εκατομμύρια Ρώσοι έχασαν τη ζωή τους στα τρία πρώτα χρόνια που επακολούθησαν την επικράτηση του Λένιν… Ο ισχυρός άνδρας(;) ο Λένιν, από το 1922 μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο αρχίζει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Η υγεία του επιδεινώνεται. Κάποιος καραδοκεί. Δεν είναι άλλος από τον Στάλιν, ο οποίος προετοιμάζεται. Ο Λένιν πεθαίνει το 1924. Ο Στάλιν γίνεται κύριος της κατάστασης, παραμερίζοντας και εξοντώνοντας τους πάντες… Όλη η ιστορία της ζωής του Στάλιν ήταν μια αλυσίδα εγκλημάτων καί το 1934 εξομολογείται ότι έβρισκε τη μεγαλύτερη χαρά στη ζωή του με το να παρακολουθεί στενά κάποιον εχθρό του, να ετοιμάζει το κάθε τι με κόπους, να εκδικείται ανελέητα και κατόπιν να πηγαίνει για ύπνο!». Από την αγριότητά του δεν ξέφυγε και η Εκκλησία που μπήκε πλέον στη χειρότερη περίοδο της ιστορίας της…

Ο Στάλιν για να ισχυροποιηθεί και να ασφαλιστεί, άρχισε να εξοντώνει τους πάντες, ακόμη και τους συνεργάτες του. Η τρομοκρατία γίνεται νόμος για την «οικοδόμηση του σοσιαλισμού». Η βίαιη κολεκτιβοποίηση που επέβαλε ο «πατερούλης», οδήγησε στην απόγνωση το λαό. Από το 1934 ως το θάνατο του Στάλιν (1953), ένα τριμελές ειδικό συμβούλιο του ΝΚVD είχε τη δικαιοδοσία να συλλαμβάνει, να ανακρίνει, να δικάζει, να καταδικάζει και να επιβάλλει ποινές σε άτομα ύποπτα για πολιτική αντίθεση. Το ειδικό συμβούλιο συνεδρίαζε κρυφά, ερήμην του κατηγορουμένου!

Στη ζοφερή αυτή περίοδο τα στρατόπεδα γέμισαν, ενώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ο Σολζενίτσιν κατά μέσο όρο υπολογίζει πώς γίνονταν 40.000 εκτελέσεις τον μήνα! (Μόνο επί Στάλιν, οι θανατωθέντες στη Ρωσία ανέρχονται τους 66 εκατομμύρια ανθρώπους!!! Στο βωμό μιας διεστραμμένης και καθαρά αρρωστημένης αντίληψης για την πολιτική). Τα στρατόπεδα του «σωφρονισμού με εργασία» (τι σκέπτεται ο διάβολος!) αριθμούσαν 5 εκατομμύρια κρατουμένων το Γενάρη του 1937. Εφτά εκατομμύρια άλλων θυμάτων είχαν συλληφθεί στη διάρκεια των χρόνων 1937-38…

Φαντασθείτε τι επακολούθησε. Για κάποιους υποστηρικτές αυτής της κατάστασης, υπήρχε ένα αίσθημα ότι ζούσαν σε έναν ονειρικό κόσμο. Ούτε μια λέξη για την πείνα, τις επιδημίες, το ξεκλήρισμα ολόκληρων περιοχών…. Η τεράστια πλειοψηφία του λαού στην Μόσχα δεν είχε ιδέα για το τι γινόταν στη ρωσική επικράτεια. Η απέραντη χώρα ήταν σκεπασμένη από ένα κάλυμμα σιωπής και κανείς έξω από το μικρό κύκλο τω μεμυημένων, δεν μπορούσε να σχηματίσει μια συνολική εικόνα της καταστάσεως.

Πηγή: «Αρχιεπίσκοπος Λουκάς» του Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνοπούλου – Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ

Προεκλογικά

Οι παρακάτω τοποθετήσεις του Στρατηγού Μακρυγιάννη, που τις αναλύει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ειπώθηκαν λίγα χρόνια μετά την κήρυξη της επαναστάσεως του 1821 και της απελευθέρωσης των πρώτων ελληνικών εδαφών. Παρόλα αυτά παραμένουν επίκαιροι ακόμα και σήμερα!

‘‘… Περισσότερο από το Λαό για την παρούσα αποσύνθεση ενέχεται η χρεοκοπία της Ηγεσίας, σ’ όλο το φάσμα της. Οι ηγέτες του Έθνους κρίνονται από τον Μακρυγιάννη με μέτρο τη στάση τους στη ξυνωρίδα «θρησκεία – πατρίδα». Και πρώτα η πολιτική ηγεσία. Έχει ακέραιη την ευθύνη για τη στρεβλή πορεία του Κράτους. Το πρόβλημα της Ελλάδος σε τελευταία ανάλυση είναι, για το Στρατηγό Μακρυγιάννη, οι πολιτικοί της. Διαίρεσαν τους αγωνιστές «γυμνάζοντάς τους την διχόνοιαν», φέρνοντας τις «φατρίες». Τα νέα πολιτικά ήθη είναι αναιρετικά των παλαιών. Και εδώ το σχήμα είναι το ίδιο: το νέο ταυτίζεται με την αλλοτρίωση. Αρχικά «δουλεύαμε απαθείς (χωρίς πάθη), ως αδελφοί, δια την πατρίδαν». Ήταν «η πολιτική του τιμίου δημογέροντα, δεν ήταν οι συμβουλές» των νέων πολιτικών. Μέσω αυτών «αναγεννήθηκαν τα πάθη»… Το αποτέλεσμα «Έφκειασαν την πατρίδα παλιόψαθα». Η αποστολή τους πνίγεται σε μια εθνοκτόνο μικροπολιτική συμφερόντων.

Ο Μακρυγιάννης επισημαίνει, έτσι, μια θλιβερή πραγματικότητα. Την πορεία της πολιτικής μας ζωής μέσα σε παρόμοιες μόνιμες αντιθέσεις, που συντελούν στην συσκότιση της εθνικής προοπτικής, μέσα σε ένα χάος απροσχημάτιστης εθνοκαπηλείας. «Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, τόχουν σε δόξα, τόχουν σε τιμήν, τόχουν σε ικανότητα το να τους ειπής, ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα».

Η σήψη έχει όμως προχωρήσει και έξω από το χώρο της πολιτικής. Και οι στρατιωτικοί κυριαρχούνται από ανάλογα πάθη… Για το κακό όμως εξίσου βαρύνεται και η πνευματική ηγεσία, οι διανοούμενοι. Άλλωστε άμεσα ή έμμεσα αυτοί κυβερνούν, «τα παιδιά του Καΐρη», οι φορείς του πνεύματος του διαφωτισμού. Αυτοί που «τα γνωρίζουν όλα». Ο Καΐρης γίνεται στα γραπτά του Μακρυγιάννη το πρότυπο του αλλοτριωμένου διανοούμενου και δασκάλου, του «αντιδιδασκάλου», που ζημιώνει την πατρίδα. Δικαιολογείται συνεπώς η αγανάκτηση «απατεώνας της θέλησης του Θεού… απατεώνας των ομογενών του». Ταυτισμένος με τη Δύση (λουθηροκαλβίνους και με άλλους τοιούτους) αλλοιώνει την ουσία του Ελληνισμού και εμποδίζει την αποκατάστασή του… Ανατρέποντας έτσι την παράδοση του Γένους, το οδηγούν στην αλλοτρίωση. Την τραγικότητα της εικόνας επιτείνει όμως η εκκοσμίκευση και του χώρου της Εκκλησίας… Έτσι το Έθνος μένει χωρίς ελπίδα.

Υπάρχει όμως και μια ακόμη σοβαρότερη απειλή για το Έθνος μας. Οι δολοπλοκίες των ξένων Κυβερνήσεων, που αναπτύσσουν τη δυναμική τους εντός της Ελλάδος («να τους φάνε, να τους χάσουν, να τους σβήσουν, να μην ξαναειπωθούν Έλληνες»). Οι Μεγάλοι της Ευρώπης «ανεμοδούρες» και «διαφταρμένες μηχανές», υποβλέπουν την Ελλάδα λόγω της Ορθοδοξίας της. Ο Μακρυγιάννης δείχνει πολιτική κρίση και θαυμαστή οξυδέρκεια, διότι συνέλαβε την αιτία της μόνιμης και αμετάβλητης στάση της Ευρώπης έναντι της Ορθοδοξίας. Διότι το κατ’ εξοχήν ασύμπτωτο με την Ευρώπη του Καρλομάγνου είναι η Ορθοδοξία. Δεν χωρά η Πατερική ορθόδοξη Ελλάδα στη Δύση, διότι η Ορθοδοξία είναι αναίρεση συλλήβδην του δυτικού τρόπου υπάρξεως…

Τα κόμματα γίνονται υπηρετικά της ξένης πολιτικής. Η ευθύνη των πολιτικών της Ελλάδος έγκειται στο ότι επιτρέπουν να κυβερνούν οι Ξένοι «με μέσον το δικό τους». Έτσι, η «πατρίδα κλονίζεται, από τις οδηγίες τις πατρικές των Πρέσβεων και δικών μας ξενολατρών». Το αποτέλεσμα: «Καταντούμε όλοι δούλοι των ξένων και της τυραγνίας». Όργανα επίσης της ξένης προπαγάνδας είναι και οι Μισσιονάριοι, που επιταχύνουν την αλλοτρίωση, εισάγοντας αυτούσια σχήματα των κοινωνιών τους και νοθεύοντας το ελληνικό ήθος. Το έργο τους κατευθύνεται άνωθεν… Το δε χειρότερο –πάλι η ευθύνη των πολιτικών- ενεργούν ανθελληνικά, ανενόχλητοι από νόμους.

Ο Μακρυγιάννης διαπιστώνει, ότι το Έθνος κινδυνεύει να χάσει στην ελευθερία, ότι δεν είχε χάσει στη δουλεία. Και μπορεί να το διαπιστώσει, διότι είναι ζυμωμένος μέσα στην παράδοση του Γένους. Διότι μόνο όποιος έχει εμπειρία της παραδόσεως, μπορεί να διακρίνει την αλλοτρίωση. Αυτόν τον προβληματισμό τον κλείνει η γνωστή εκείνη δήλωσή του: «Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά, όπου θα γευόμασταν θα περικαλούσαμεν τον Θεόν να μας αφήσει εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς». Είναι η διαπίστωση της ανωριμότητας όχι τόσο του λαού, όσο της ηγεσίας του.

Ο Μακρυγιάννης αναμένει τον άξιο ηγέτη. Ο Θεός «εις το εξής να μας δώσει δίκαιον άνθρωπον, να μη πάθωμεν ότι παθαίνομεν τώρα»… Η στήριξη των ελπίδων της πολιτικής ηγεσίας στην Ευρώπη τον ερεθίζει, όταν μάλιστα στη στάση τους διαφαίνεται και η προσπάθεια μετενσαρκώσεως του Έθνους στην ευρωπαϊκή πολιτική σάρκα. Ο Μακρυγιάννης γνωρίζει την αλλοτρίωση της Ευρώπης. «Τέτοια αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν». Δεν είναι τα κατάλληλα πρότυπα για το ευρωπαϊκά συγκροτούμενο Έθνος. Αισθάνεται γι’ αυτό λύπη περισσότερο παρά αποστροφή για την Ευρώπη. «Κρίμα τα φώτα τους, ότι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα όχι τα φώτα τον άνθρωπο». Και είναι πράγματι ανθρωπολογικό το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα και της σημερινής Ευρώπης. Ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού και το Θεανθρώπινο πρότυπο της Ορθοδοξίας είναι δύο διαμετρικά αντίθετα ανθρωπολογικά μοντέλα. Και αυτό το έχει συλλάβει ο σοφός Μακρυγιάννης.

Ο Μακρυγιάννης θέλει τον Ελληνισμό να μπει στην κοινωνία των ευρωπαϊκών Κρατών με ατόφια την ταυτότητά του, με ολόκληρο και αδιάτμητο το πολιτικό του πρόσωπο. Αφτιασίδωτος και φυσικός, με τη φουστανέλα του! Για να ωφελήσει και την Ευρώπη, βοηθώντας την να ξαναβρεί το αληθινό πρόσωπό της. Ο Ρωμηός (Ορθόδοξος) Έλληνας είναι ο αληθινός Ευρωπαίος του Μακρυγιάννη, όπως και των Πατέρων (Ευγενικού, Παλαμά, Φωτίου) πριν απ’ αυτόν. Ο Μακρυγιάννης διαφωνεί ριζικά με την Ηγεσία του Έθνους, διότι ασυλλόγιστα επιδιώκει τον εξευρωπαϊσμό του.

Ο Μακρυγιάννης περιμένει «να ενώσει ο Θεός όλο το χριστιανικόν ορθόδοξον έθνος και να το λευτερώσει». Οι σχεδιασμοί των μεγάλων δεν θα δικαιωθούν. Οι ευρωπαίοι πρέσβεις «καλά φρονούν. Όμως να ιδούμεν τι λέει κι’ αυτός ο μάστορης ο Γεροθεός». Διότι τελικά αυτός «ο Θεός ξέρει τα υστερινά μας». Ο Θεός και η φιλανθρωπία Του είναι το τελευταίο στήριγμα και η μόνη τελικά ελπίδα του Έλληνα – Ρωμηού Μακρυγιάννη’’.

Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

Ο Ιωάννης είναι πράγματι ο ηγαπημένος μαθητής, «ον ηγάπα ο Ιησούς» (Ιωάν. ΙΓ΄23), όπως αναφέρει η Αγία Γραφή. Αυτόν παραλαμβάνει στην ανάσταση της θυγατρός του Ιαείρου, αυτόν στο Θαβώρ, κατά την Μεταμόρφωση, αυτόν και στην Γεσθημανή. Σ’ αυτόν εμπιστεύεται την Μητέρα Του επάνω από τον Σταυρό. Σ’ αυτόν δίδει την Αποκάλυψη…

Νέος, νεότατος ακόμη, από αγάπη για τον Θεό πηγαίνει συχνά από την Γαλιλαία, απ’ όπου κατάγεται, στις όχθες του Ιορδάνου για ν’ ακούσει το κήρυγμα του Βαπτιστού. Γίνεται εκεί μαθητής του Προδρόμου και κατόπιν του Κυρίου. Είναι εγγράμματος και ευκατάστατος. Ο πατέρας του, ο Ζεβεδαίος, είχε πλοίο και υπηρέτες. Και όμως ο Ιωάννης, για τον Χριστό, όλα τα εγκατέλειψε, και πατέρα και μητέρα και πλοίο. Όλα τα έζεψε στο άρμα της αγάπης του Κυρίου. Έχει γνωριμίες με άρχοντες. Κι’ αυτές τις χρησιμοποιεί, για να παρακολουθήσει τον Κύριο, από την αυλή του Αρχιερέως μέχρι του Σταυρού. Τρέχει κατόπιν σε Αποστολικές οδοιπορίες και υφίσταται μαρτύρια. Τον πετούν, για την Πίστη του Χριστού, μέσα σε καζάνι με βραστό λάδι

…Κατενόησε ο Ιωάννης, όσο ουδείς άλλος, πόσο αξίζει η αρετή της αγάπης. Στο Ευαγγέλιό του και στις Επιστολές του, παντού περί αγάπης ομιλεί… Σε ηλικία εκατό χρονών μεταφέρεται από τους Χριστιανούς στα χέρια στην Εκκλησία. Εκεί κηρύττει. Και το κήρυγμά του είναι: «τεκνία αγαπάτε αλλήλους». Όλο το ίδιο κήρυγμα; Ναι! Διότι η αγάπη, είναι η βάση και η συνισταμένη όλων των αρετών…

Γράφει την Αποκάλυψη ευρισκόμενος εξόριστος στην Πάτμο κατά το 95μ.Χ… Στην Πάτμο βρέθηκα λέγει, εξ αιτίας του λόγου του Θεού, τον Οποίο εκήρυττα και για την μαρτυρία του Ιησού Χριστού, διωκόμενος δηλαδή, διότι εφανέρωσα και παρουσίαζα τον Ιησού Χριστό στους ανθρώπους. Ο Ιωάννης έλαβε την Αποκάλυψη από τον Θεό και την έγραψε όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για τους πιστούς ολοκλήρου της Εκκλησίας όλων των αιώνων. Έτσι, η Αποκάλυψη είναι σαν μια επιστολή-εγκύκλιο, που την στέλλει στις επτά Εκκλησίες της Μικράς Ασίας και δι’ αυτών σ’ ολόκληρη την Εκκλησία του Χριστού όλων των αιώνων… Η Αποκάλυψη είναι η φανέρωση των βουλών του Θεού που θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον, είναι η φανέρωση των κρυμμένων μυστικών του Θεού.

Πηγή: "Η Αποκάλυψις εξηγημένη" του Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου

Α΄ Επιστολή Ιωάννου

(κεφ. 4, 20-21 καί 5, 1-5)
Α Ιω. 4,20 ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἐώρακε, τὸν Θεόν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;

Α Ιω. 4,20 Εάν όμως κανείς πη ότι αγαπώ τον Θεόν και συγχρόνως μισή τον αδελφόν του, είναι ψεύστης. Διότι εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφόν του, τον οποίον είδε και βλέπει κάθε ημέραν, πως είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεόν, τον οποίον ποτέ δεν έχει ίδει·

Α Ιω. 4,21 καὶ ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔχομεν ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἵνα ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν ἀγαπᾷ καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ.

Α Ιω. 4,21 Και αυτήν την εντολήν έχομεν πάρει από αυτόν· εκείνος που αγαπά τον Θεόν να αγαπά και τον αδελφόν του.

Α ΙΩΑΝΝΟΥ 5

Α Ιω. 5,1 Πᾶς ὁ πιστεύων ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστός, ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται, καὶ πᾶς ὁ ἀγαπῶν τὸν γεννήσαντα ἀγαπᾷ καὶ τὸν γεγεννημένον ἐξ αὐτοῦ.

Α Ιω. 5,1 Καθένας που έχει την αληθινήν και ενεργόν πίστιν, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος λυτρωτής, έχει γεννηθή πνευματικώς από τον Θεόν και καθένας που αγαπά τον Θεόν, ο οποίος τον έχει γεννήσει πνευματικώς, αγαπά και τον αδελφόν του, που έχει γεννηθή από τον ίδιον Θεόν Πατέρα.

Α Ιω. 5,2 ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἀγαπῶμεν τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ, ὅταν τὸν Θεὸν ἀγαπῶμεν καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν.

Α Ιω. 5,2 Με τούτο εδώ το γεγονός γνωρίζομεν, ότι αγαπώμεν ειλικρινώς τα τέκνα του Θεού, όταν αγαπώμεν τον Θεόν με όλην μας την δύναμιν και αγωνιζόμεθα να τηρούμεν τας εντολάς του.

Α Ιω. 5,3 αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἵνα τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν· καὶ αἱ ἐντολαὶ αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν,

Α Ιω. 5,3 Διότι αυτή είναι η προς τον Θεόν ειλικρινής αγάπη, να τηρούμεν τας εντολάς του και αι εντολαί του δεν είναι καταθλιπτικαί και ακατόρθωτοι.

Α Ιω. 5,4 ὅτι πᾶν τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Θεοῦ νικᾷ τὸν κόσμον· καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν.

Α Ιω. 5,4 Διότι καθένας, που έχει αναγεννηθή από τον Θεόν, νικά τον αμαρτωλόν κόσμον, ο οποίος παρεμβάλλει δυσκολίας εις την τήρησιν του θείου θελήματος. Και αυτή είναι η νίκη, η οποία ενίκησε τον κόσμον της αμαρτίας, η πίστις ημών, (η οποία καταλύει την αμαρτίαν και οδηγεί στον δρόμον της αρετής και της ζωής).

Α Ιω. 5,5 τίς ἐστιν ὁ νικῶν τὸν κόσμον εἰ μὴ ὁ πιστεύων ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ;

Α Ιω. 5,5 Ποιός δε είναι εκείνος, που νικά πράγματι τον κόσμον των απατηλών τέρψεων και αμαρτιών, παρά μόνον εκείνος, που αδίστακτα πιστεύει, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού, που ενηνθρώπησε δια την σωτηρίαν των ανθρώπων;

Το πατερικό φρόνημα του Κοσμά Φλαμιάτου (1786-1852)

Κατά τον Κοσμά Φλαμιάτο, σκοπός της Εκκλησίας στον κόσμο είναι ο «καταρτισμός του ποιμνίου», «του οποίου η τελειότης υφίσταται εις την τελείαν απάρνησιν του κόσμου και των εν τω κόσμω, εις την απονέκρωσιν της σαρκός, εις την φυγήν της προσκαίρου τιμής και δόξης, δι’ επιτυχίαν (=επίτευξη) των εν ουρανοίς αποκειμένων μεγάλων και ανεικάστων αγαθών»… Η πνευματικότητα ως Πνευματική ζωή, δηλαδή ζωή εν Αγίω Πνεύματι, είναι κατά τον Φλαμιάτο το θεμέλιο της οικοδομής όλου του εκκλησιαστικού σώματος. Την επιστροφή στο Χριστό, δηλαδή την ένταξη στο σώμα του Χριστού, αλλά και τη μετάνοια των πιστών πρέπει να ακολουθεί «η προκοπή και ο καταρτισμός (…) εις περισσοτέραν ανάβασιν πνευματικότητος, αγάπης, αγιασμού και φωτισμού». Πρόκειται συνεπώς, για μια ατελεύτητη πορεία, για ένα αγώνα ισόβιο και αδιάκοπο. Δεν μπορεί, άλλωστε, να υπάρχει εν Χριστώ ζωή και κοινωνία Χριστού χωρίς εσωτερική θεοκεντρικότητα… Η πνευματικότητα της Εκκλησίας τεκμηριώνεται και σαρκώνεται στο πρόσωπο των Αγίων της. Οι Άγιοι ζουν όλοι μέσα στο ίδιο πνευματικό κλίμα, στην ίδια πνευματική ζωή. Ο αγώνας τους είναι κοινός. Αυτό σημαίνει, ότι για τον Φλαμιάτο, όπως και για την Πατερική εμπειρία, δεν υπάρχει ποικιλία ουσίας στην πνευματική ζωή, αλλά ενιαίος πνευματικός αγώνας, δηλαδή συνεχής μετάνοια και άσκηση… Η άσκηση έχει για τον Φλαμιάτο συγκεκριμένο στόχο, την κάθαρση της καρδίας, για να γίνει δεκτική της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και «χωρητική» αυτού, δηλαδή να μπορέσει να δεχθεί, όπως λέγουν οι άγιοι Πατέρες την «επίσκεψιν» την «ενοίκησιν» του Αγίου Πνεύματος, τον θείο φωτισμό…

Ύψιστη αρετή και συνεπώς η κορυφή της αγιότητος είναι η αγάπη, «η ανωτάτη και το κεφάλαιον όλων των άλλων αρετών»… Ο Φλαμιάτος γνωρίζει την Πατερική εμπειρία, ότι με τον πνευματικό αγώνα δεν καταργούνται απλώς τα πάθη, αλλά μεταμορφώνονται σε αρετές. Έτσι, στις μεγάλες αρετές του μοναχού (παρθενία, ακτημοσύνη, υπακοή) αντιτάσσονται οι τρεις μεγάλες αντιαρετές, θα λέγαμε, που συνιστούν «τρεις ισχυρούς και ολεθρίους αντιπάλους», τους οποίους με τη θεία Χάρη νικούν οι αγωνιζόμενοι πιστοί. Αυτές είναι: η φιληδονία, με την οποία γίνεται «η λατρεία της σαρκός, και η απώλεια της ψυχής και αναιρείται ο αγιασμός». Η φιλαργυρία, δηλαδή «η λατρεία του κόσμου», που οδηγεί στην «απώλεια της βασιλείας των Ουρανών» και αναιρεί «την προς τον Θεόν και τον πλησίον αγάπη». Τέλος, η υψηλοφροσύνη, δηλαδή «η λατρεία του σατανά», που οδηγεί στην «απώλεια της αιωνίου σωτηρίας» και αναιρεί την ταπεινοφροσύνη…

Οι αγώνες όλων των Αγίων στρέφονται κατ’ αυτών «των τριών γενικών ανομιών», από τις οποίες πηγάζουν όλες οι αμαρτίες. Το συμπέρασμά του είναι το ακόλουθο: «Εις την φιλήδονον και φιλόσαρκον, εις την φιλάργυρον και φιλόκοσμον, εις την φιλόδοξον και υπερήφανον καρδίαν ουδεμίαν είσοδον ή τόπον ευρίσκει η θεία χάρις, ούτε η οικοδομή της αγάπης και του αγιασμού». Όσοι κυριαρχούνται από τις κακίες αυτές είναι «εχθροί του Θεού και αιχμάλωτοι υπό την εξουσίαν του σατανά»…

Ιδιαίτερη σημασία στην πνευματική πορεία των πιστών (μοναχών και κοσμικών) έχει για τον Φλαμιάτο ο Γέροντας ή Πνευματικός, που είναι ο απαραίτητος οδηγός στον πνευματικό αγώνα. Επανειλημμένα καθορίζει τα γνωρίσματά του: πατήρ πνευματικός, ενάρετος, διακριτικός, συνετός και διακριτικός οδηγός… Ανάλογη όμως με το έργο του Γέροντα στο Μοναστήρι είναι και εκείνο των ποιμένων μέσα στον κόσμο. Και αυτοί κύριο προορισμό έχουν τον «καταρισμόν του ποιμνίου». Χρέη τους «ιερά, μεγάλα και απαραίτητα» είναι να διατηρούν το σώμα της Εκκλησίας «καθαρόν και ανόθευτον εκ πάσης καινοτομίας και πλάνης και εν πάσης ανομίας και διαφθοράς…»

Πηγή: «Ελληνισμός μετέωρος» του π. Γεωργίου Μεταλληνού.

Μην κατακρίνεις

του Αββά Δωροθέου

«…Όλοι ξέρετε πόσο μεγάλο αμάρτημα είναι να κρίνουμε τον πλησίον. Τι βαρύτερο υπάρχει απ’ αυτό; Τι άλλο μισεί και αποστρέφεται τόσο ο Θεός; Όπως είπαν και οι πατέρες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την κατάκριση…

»…Τίποτα δεν απογυμνώνει τόσο τον άνθρωπο και δεν τον φέρνει σε εγκατάλειψη Θεού, όσο η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουδένωση του πλησίον. Γιατί άλλο είναι καταλαλιά, άλλο κατάκριση και άλλο εξουδένωση. Καταλαλιά είναι το να πεις για κάποιον: ‘‘Είπε ψέματα’’ ή ‘‘οργίστηκε’’ ή ‘‘έπεσε σε πορνεία’’ κ.λ.π. Ήδη μ’ αυτόν τον τρόπο καταλάλησες, δηλαδή λάλησες σε βάρος του άλλου, φανέρωσες με εμπάθεια το αμάρτημά του. Κατάκριση είναι να πεις: ‘‘Ο τάδε είναι ψεύτης’’, ‘‘είναι οργίλος’’, ‘‘είναι πόρνος’’. Έτσι κατέκρινες ολόκληρη τη ζωή του. Αυτό είναι βαρύτερο αμάρτημα. Γιατί άλλο είναι να πεις, ‘‘οργίστηκε’’, και άλλο να πείς, είναι ‘‘οργίλος’’, και να βγάλεις έτσι συμπέρασμα για τη ζωή του ολόκληρη. Και είναι τόσο βαρειά η κατάκριση, περισσότερο από κάθε αμαρτία, ώστε ο ίδιος ο Χριστός έφτασε να πει: ‘‘Υποκριτή! βγάλε πρώτα το δοκάρι από το δικό σου μάτι, και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού σου’’…

»…Γιατί να μην κατακρίνουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τις δικές μας αμαρτίες, που τις ξέρουμε με ακρίβεια, και που γι’ αυτές θα δώσουμε λόγο στο Θεό; Γιατί αρπάζουμε την κρίση από το Θεό;…

»…Τι θέλουμε λοιπόν κι εμείς ν’ ασχολούμαστε με τον άλλο; Τι θέλουμε να σηκώνουμε ξένο φορτίο; Έχουμε κάτι για να μεριμνήσουμε, αδελφοί: Καθένας ας κοιτάξει τον εαυτό του και τα δικά του σφάλματα. Μόνο του Θεού είναι έργο είτε να δικαιώσει είτε να καταδικάσει. Εκείνου, που ξέρει του καθενός και την κατάσταση και την δύναμη και το περιβάλλον και τα χαρίσματα και την ιδιοσυγκρασία και τις ικανότητες, και που κρίνει ανάλογα με όλ’ αυτά, όπως Αυτός μόνο ξέρει. Αλλιώς κρίνει ο Θεός έναν επίσκοπο κι αλλιώς έναν άρχοντα, αλλιώς τον ηγούμενο κι αλλιώς τον υποτακτικό, αλλιώς το γέρο κι αλλιώς το νέο, αλλιώς τον άρρωστο κι αλλιώς τον υγιή…

»…Όσοι όμως θέλουν να σωθούν, δεν προσέχουν καθόλου τα ελαττώματα του άλλου. Κοιτάνε πάντα τις δικές τους μόνο αδυναμίες κι έτσι προκόβουν πνευματικά. Τέτοιος ήταν εκείνος που είδε τον αδελφό του ν’ αμαρτάνει, και είπε αναστενάζοντας: ‘‘Αλλοίμονό μου! Σήμερα αυτός, αύριο οπωσδήποτε κι εγώ’’. Βλέπεις ασφάλεια; Βλέπεις ετοιμασία ψυχής; Πως βρήκε αμέσως τρόπο ν’ αποφύγει την κατάκριση του αδελφού του; Λέγοντας ‘‘αύριο οπωσδήποτε κι εγώ’’, έβαλε στον εαυτό του φόβο και μέριμνα για τις αμαρτίες που δήθεν θα έκανε. Κι έτσι ξέφυγε την κατάκριση του πλησίον. Και δεν αρκέστηκε μόνο ως εδώ, μα έβαλε τον εαυτό του πιο κάτω, λέγοντας: ‘‘Και αυτός μεν θα μετανοήσει για την αμαρτία του, ενώ εγώ δεν είναι σίγουρο πως θα μετανοήσω’’.

Κι εμείς οι άθλιοι, κατακρίνουμε ασύστολα, αποστρεφόμαστε, εξουδενώνουμε, αν τύχει να δούμε ή ν’ ακούσουμε ή να υποψιαστούμε κάτι. Και το φοβερότερο είναι, ότι δεν σταματάμε μέχρι τη δική μας βλάβη, αλλά συναντάμε κι άλλον αδελφό και αμέσως του λέμε: ‘‘Αυτό κι αυτό έγινε’’. Έτσι βλάπτουμε κι εκείνον, βάζοντας στην καρδιά του αμαρτίες. Και δεν φοβόμαστε το Θεό… Αλλά ενώ κάνουμε έργο διαβολικό, δεν ανησυχούμε κιόλας. Και γινόμαστε συνεργάτες των δαιμόνων τόσο για τη δική μας καταστροφή όσο και του αδελφού.

Και γιατί τα παθαίνουμε αυτά; Επειδή δεν έχουμε αγάπη. Αν είχαμε αγάπη, συμπάθεια και συμπόνια, θ’ αποφεύγαμε να βλέπουμε τα ελαττώματα του πλησίον, όπως είναι γραμμένο: ‘‘Η αγάπη καλύπτει πολλές αμαρτίες’’ (Α΄Πέτρ.4-8). Και αλλού: Η αγάπη ‘‘δεν σκέπτεται το κακό… όλα τα σκεπάζει’’ (Α΄Κορ. 13:5,7) κ.λ.π.

Κι εμείς λοιπόν, όπως είπα, αν είχαμε αγάπη, θα σκεπάζαμε κάθε σφάλμα, όπως κάνουν οι άγιοι, όταν βλέπουν τα ελαττώματα των ανθρώπων. Μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δεν βλέπουν τις αμαρτίες; Και ποιος μισεί τόσο την αμαρτία όσο οι άγιοι; Και όμως, δεν μισούν τον αμαρτωλό, ούτε τον κατακρίνουν. Δεν τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον νουθετούν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους. Τα πάντα κάνουν για να τον σώσουν…

»…Κι εμείς λοιπόν ας αποκτήσουμε αγάπη, ας αποκτήσουμε ευσπλαχνία για τον πλησίον, για να φυλαχθούμε από τη φοβερή καταλαλιά, την κατάκριση και την εξουδένωση του άλλου. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο σαν να είμαστε μέλη του ίδιου σώματος. Ποιος έχει τραύμα στο χέρι ή στο πόδι ή σε κάποιο άλλο μέλος του, και σιχαίνεται τον εαυτό του ή κόβει το μέλος κι αν ακόμα σαπίσει; Ίσα – ίσα που το καθαρίζει, το πλένει, του βάζει έμπλαστρα, το σταυρώνει, το ραντίζει με αγιασμό, προσεύχεται, παρακαλεί τους αγίους να πρεσβεύσουν γι’ αυτόν, όπως έλεγε ο αββάς Ζωσιμάς. Με δυο λόγια, δεν εγκαταλείπει και δεν αποστρέφεται το μέλος του ούτε τη βρωμιά του, αλλά τα πάντα κάνει για να το γιατρέψει…»

Πνευματική διδασκαλία

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

«… Η οδός του χριστιανού εν γενικαίς γραμμαίς είναι τοιαύτη. Εν τη αρχή ο άνθρωπος ελκύεται προς τον Θεόν διά της δωρεάς της χάριτος, όταν δε προσελκυσθεί, άρχεται η μακρά περίοδος της δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη αυτού εις τον Θεόν, και δοκιμάζεται ‘‘σκληρώς’’. Κατ’ αρχάς, αι προς τον Θεόν αιτήσεις, μικραί και μεγάλαι, αι μόλις εκφραζόμεναι παρκλήσεις, συνήθως εκπληρούνται ταχέως και θαυμαστώς υπό του Θεού. Όταν όμως επέλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε το παν αλλάσσει και ο ουρανός φαίνεται ως να κλείηται και να γίνηται κωφός εις όλας τα δεήσεις. Εις τον θερμόν χριστιανόν τα πάντα εν τω βίω γίνονται δύσκολα. Η προς αυτόν συμπεριφορά των ανθρώπων επιδεινούται, παύουν να εκτιμούν αυτόν, ότι εις τους άλλους λογίζεται ανεκτόν, εις αυτόν δε συγχωρείται, η εργασία αυτού αμείβεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω του κανονικού, το σώμα ευκόλως προσβάλλεται υπό ασθενειών. Η φύσις, αι περιστάσεις, οι άνθρωποι, το παν στρέφεται κατ’ αυτού. Παρά τα φυσικά αυτού χαρίσματα –ουχί μικρότερα των άλλων- δεν ευρίσκει ευνοϊκούς όρους προς αξιοποίησιν αυτών. Επί πλέον υπομένει πολλάς επιθέσεις των δαιμονικών δυνάμεων και το έσχατον, η ανυπόφορος οδύνη της θείας εγκαταλείψεως. Τότε κορυφούται το πάθος αυτού, διότι πλήττεται όλος άνθρωπος εφ’ όλων των επιπέδων της υπάρξεως αυτού…

Το παν τότε αποβαίνει επαχθές. Το παν κατορθούται μετά δυσαναλόγου κόπου. Ο βίος καθίσταται πλήρης μόχθων και αναφύεται εις τον άνθρωπον το αίσθημα ότι επ’ αυτού βαρύνει η κατάρα και η οργή του Θεού. Όταν όμως παρέλθουν αι δοκιμασίαι αύται, τότε θα ίδη ότι η θαυμαστή πρόνοια του Θεού εφύλαττεν αυτόν προσεκτικώς εν πάσαις ταις οδοίς αυτού…»

Οι πλάνες των Πεντηκοστιανών

Από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΤΥΠΟ

Ιδρυτής των Πεντηκοστιανών είναι ο Αμερικανός Τόμλισον το 1906 στο Λος Αντζελες, ως παραφυάδα, των πολλών αιρέσεων του Προτεσταντισμού, που διηρημένες, αλληλοκατηγορούμενες και συγκρουόμενες μεταξύ τους εμφανίζονται και στην Ελλάδα.

Οι Πεντηκοστιανοί πιστεύουν στην πλάνη ότι λαμβάνουν ένα χωριστό βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και αποκτούν διάφορα χαρίσματα με ανώτερο την γλωσσολαλιά. Σε αντίθεση με τον Χριστό που διδάσκει ότι δεν υπάρχουν δυο βαπτίσματα χωριστά, εκείνοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένα εν’ ύδατι και ένα εν’ πνεύματι Αγίω, μπερδεύοντας στην περίπτωση αυτή, ένα περιστατικό με τους Εφεσίους, που είχαν βαπτισθεί εις το Ιωάννου Προδρόμου βάπτισμα της μετανοίας, πριν βαπτισθούν στο όνομα του Χριστού και μια άλλη περίπτωση με τους Σαμαρίτες όπου κλήθηκαν ο Απ. Πέτρος και ο Απ. Ιωάννης να μεταδώσουν το Άγιο Πνεύμα σε αυτούς επειδή ο διάκονος Φίλιππος δεν είχε χάρισμα μεταδόσεως του Αγίου Πνεύματος.

Ισχυρίζονται επίσης, ότι δεν έχουν όλοι οι πιστοί Πνεύμα Άγιο, αλλά μόνο αυτοί που έχουν το χάρισμα της γλωσσολαλιάς και ότι όσοι επικαλούνται το όνομα του Κυρίου, αυτό και μόνο δείχνει ότι έχουν Πνεύμα Άγιο. Το όνομα όμως του Κυρίου μπορεί να το επικαλεστεί ο καθένας ακόμα και αμαρτωλοί, άπιστοι, για να πλανέψουν τους ανθρώπους. Πολλοί αιρετικοί επικαλούνται το όνομα του Κυρίου αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν Πνεύμα Άγιο.

Σχετικά με τη γλωσσολαλιά, οι διάφορες γλώσσες που νομίζουν ότι ομιλούν οι Πεντηκοστιανοί, δεν είναι καν γλώσσες. Περιέχουν κάποιες λέξεις χωρίς συνάρτηση και ειρμό, χωρίς τίποτα το κατανοητό. Οι Απόστολοι όταν μιλούσαν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, τους άκουγε ο καθένας να μιλούν στη δική τους μητρική γλώσσα για τα μεγαλεία του Θεού. Αλλά οι Πεντηκοστιανοί μιλούν όχι σε αλλόγλωσσους και αλλοεθνείς αλλά σε ομόγλωσσους. Γιατί λοιπόν οι άσκοπες και ακαταλαβίστικες φράσεις που δεν τις καταλαβαίνει κανένας από το ακροατήριο; Όταν μάλιστα, επισκέπτονται τους Πεντηκοστιανούς διδάσκαλοι δικοί τους από ξένες χώρες ομιλούν στις αίθουσές τους με… διερμηνείς. Το συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι το Άγιο Πνεύμα που λαλεί στους Πεντηκοστιανούς και στις άλλες ομάδες Μωαμεθανών, Ινδουϊστών, Πνευματιστών, οραματιστών κ.α. αλλά κάποιο άλλο… «πνεύμα».

Η γλωσσολαλιά περιορίστηκε στα πρώτα χριστιανικά χρόνια όταν η Εκκλησία βρισκόταν στα πρώτα της βήματα και είχε να αντιπαλέψει δυο μεγάλους εχθρούς της, τον Ιουδαϊσμό και την ειδωλολατρία. Ο Χριστιανισμός ενισχυόταν με την εμφανή παρουσία του Αγ. Πνεύματος, με τα χαρίσματα και τα θαύματα για να παρουσιάσει τη δύναμη της νέας πίστεως και της παρουσίας του Θεού. Μετά την Αποστολική περίοδο, δεν αναφέρονται γλωσσολαλούντες, αλλά μόνο τα χαρίσματα εκείνα που ωφελούσαν τους ανθρώπους, όπως της διδασκαλίας, διακονίας, σοφίας, γνώσεως, πίστεως, διακρίσεως, ιαμάτων κ.α. Το πρώτο χάρισμα που έπαυσε ήταν της γλωσσολαλιάς.

Για το χάρισμα της γλωσσολαλιάς ο Απ. Παύλος τονίζει ότι είχε δοθεί σαν σημείο για τους απίστους και όχι για τους πιστούς και ότι κάθε χάρισμα του Αγ. Πνεύματος δεν πρέπει να χρησιμοποιείται άσκοπα για επίδειξη και επισημαίνει πως το μεγαλύτερο χάρισμα είναι η προφητεία (διδασκαλία) και τοποθετεί την γλωσσολαλιά τελευταία.

Οι Πεντηκοστιανοί, για να δικαιολογήσουν τα χαρίσματα και τις γλωσσολαλιές αναφέρουν μια προφητεία του Ιωήλ που ομιλεί για έσχατες ημέρες, εννοώντας -όπως και σε άλλα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης- την έλευση του Μεσσία. Επίσης στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο ο Κύριος ομιλεί για 5 σημεία που θα τελούν οι πιστοί και μεταξύ άλλων αναφέρει και τη γλωσσολαλιά, που οι Πεντηκοστιανοί περιορίζονται μόνο σ’ αυτήν.

Οι Πεντηκοστιανοί αρνούνται την Ιερά παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αγνοώντας ότι το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε πρώτα προφορικώς και μετά γραπτώς. Χωρίς, την Παράδοση δεν θα γνωρίζαμε ποια είναι τα βιβλία της Καινής Διαθήκης και τους συγγραφείς, ούτε θα γνωρίζαμε πως τελούνται τα μυστήρια της Εκκλησίας. Την γνησιότητα της Αγ. Γραφής, μας την βεβαιώνει η Παράδοση, την οποία κρατεί η Ορθόδοξη Εκκλησία και συνδέει την Εκκλησία δια μέσω των αιώνων, για να μη ξεφύγει από την αρχική της πορεία. Χωρίς την Ιερά Παράδοση δεν ερμηνεύεται η Αγία Γραφή, γι` αυτό και ξεφυτρώνουν αιρέσεις, διότι ο καθένας μόνος του προσπαθεί να ερμηνεύσει το Ευαγγέλιο.

Σχετικά με τα μυστήρια, οι Πεντηκοστιανοί, οι Ευαγγελιστές καί οι άλλοι αιρετικοί κατηγορούν τους Ορθοδόξους για τον νηπιοβαπτισμό, βασιζόμενοι σε εντολή του Χριστού που λέει ότι για να βαπτισθεί κάποιος πρέπει να πιστεύει δηλ. να είναι μεγάλος σε ηλικία. Στην περίπτωση αυτή ο Χριστός μιλούσε για τους ειδωλολάτρες της εποχής εκείνης, που έπρεπε να πιστέψουν και μετά να βαπτισθούν. Από τη στιγμή όμως που οι γονείς είναι συνειδητοί Χριστιανοί, τι τους εμποδίζει να βαπτίσουν τα παιδιά τους; Ο Απ. Πέτρος λέει ότι η Επαγγελία του Αγ. Πνεύματος είναι και για τα παιδιά. Ο Χριστός ομιλώντας έλεγε ότι αν κάποιος δεν βαπτισθεί, δεν θα εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού. Γιατί, λοιπόν, να αποκλεισθούν τα νήπια από την Βασιλεία αυτή; Εξάλλου ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι βαπτίστηκαν οικογένειες ολόκληρες, μαζί και μικρά παιδιά. Γιατί να μην αξιώνονται τα παιδιά της χάριτος του βαπτίσματος, τα οποία οικειοθελώς δεν αμάρτησαν. Γιατί να παραμένουν αβάπτιστα και να στερούνται της κοινωνίας του σώματος και του αίματος του Χριστού.

Για το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, οι Πεντηκοστιανοί τελούν το μυστήριο αυτό σαν δείπνο και δεν παραδέχονται την μετουσίωση του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού που γίνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διαστρεβλώνοντας τους λόγους του Χριστού ως συμβολικούς, ενώ ο Χριστός λέει καθαρά «τούτο εστί το σώμα μου… το αίμα μου» που σημαίνει «αυτό είναι» το σώμα και το αίμα μου και διευκρινίζει ότι: «η γαρ σάρξ μου αληθώς εστί βρώσις και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις».

Για το μυστήριο της εξομολογήσεως, ο ίδιος ο Χριστός έδωσε εξουσία στην Εκκλησία να συγχωρεί τις αμαρτίες σε όσους μετανοούν και εξομολογούνται. Οι Πεντηκοστιανοί όμως διαφοροποιούνται όπως και στο μυστήριο της Ιεροσύνης όπου δεν δέχονται -όπως και όλοι οι αιρετικοί- τους ιερείς (θυσίες και προσφορές), όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Η Ορθοδοξία πιστεύει ότι όντως η ιεροσύνη του παλαιού νόμου έχει καταργηθεί και η πρώτη ιεροσύνη αντικαταστάθηκε από την ιεροσύνη του Χριστού και την πρώτη θυσία την αντικατέστησε η θυσία του Γολγοθά που συνεχίζεται με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Όλες όμως οι αιρέσεις ξεκίνησαν από την μεταρρύθμιση ενός μοναχού Λουθήρου που δεν είχε βαθμό ιεροσύνης, πέταξε τα ράσα, παντρεύτηκε και μη μπορώντας να χειροτονήσει ιερείς κατάργησε την ιεροσύνη και εισήγαγε την τάξη των λαϊκών ποιμένων, που αποκόπτει από την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Αποστολική διαδοχή, η οποία ξεκινάει από τους Αποστόλους και συνεχίζεται με τους Αποστολικούς Πατέρες αδιάκοπα έως σήμερα. Ο Χριστός είπε: «ἐγώ μεθ` ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἔως τῆς συντελείας τοῦ αἰώνος». Πως είναι δυνατόν να έχουν διαδοχή οι Πεντηκοστιανοί που δεν έχουν ούτε 100 χρόνια παρουσίας;

Οι Πεντηκοστιανοί, αρνούνται επίσης τους Αγίους και την μεσιτεία τους, επικαλούμενοι διάφορα χωρία της Αγ. Γραφής, τα οποία όμως δεν εμποδίζουν την μεσιτεία των Αγίων. Ο Απ. Παύλος σε πολλές περιπτώσεις ζητούσε τις προσευχές ακόμα και των πιστών, οι οποίες μεταφέρονται δια των αγγέλων ενώπιον του Θεού. Είναι πολλές και οι περιπτώσεις που ο Μωϋσής και ο Σαμουήλ μεσιτεύουν για τον λαό τους, ο Ιώβ για τους φίλους του, καθώς και οι Απόστολοι του Χριστού. Υπάρχει μεσιτεία Αγίων μετά θάνατον, όπου χάριν του Δαυϊδ που είχε πεθάνει σώζεται ο Σολομών και η Ιερουσαλήμ.

Οι Πεντηκοστιανοί, απορρίπτουν την τιμητική προσκύνηση των Αγίων, επικαλούμενοι χωρία που δεν αναφέρονται όμως σε αγίους, αλλά σε άλλους θεούς. Η Ορθοδοξία, δεν τιμά τους Αγίους ως θεούς αλλά ως ανθρώπους Αγίους. Η Αγία Γραφή μας προτρέπει «ἀσπάσασθε πάντας τούς ἁγίους». Ο Θεός δοξάζει τους αγίους «τούς δοξάζοντές με δοξάσω» καί τους τιμά, παραγγέλει να τους μνημονεύουμε όπως τους μνημονεύει και Εκείνος. Οι Πεντηκοστιανοί όμως, διαστρεβλώνουν κάποια περιστατικά και πέφτουν στην πλάνη της μη προσκύνησης των Αγίων, όπως στην περίπτωση ενός ειδωλολάτρη Κορνήλιου, που η πίστη τους έλεγε ότι οι θεοί τους κατέβαιναν στη γη και συναναστρεφόταν με τους ανθρώπους. Όταν είδε τον Απ. Πέτρο έπεσε και τον προσκύνησε ως θεό και ο Πέτρος τον εμπόδισε εξηγώντας του ότι είναι άνθρωπος. Σε ένα άλλο περιστατικό ενώ ο Πέτρος εξηγεί ξεκάθαρα ότι οι κάτοικοι των Λύστρων τους πέρασαν για θεούς (τον Παύλο για τον Ερμή, τον Βαρνάβα για τον Δία) και ετοιμάσθηκαν να τους προσφέρουν θυσία, διαμαρτυρήθηκαν και αρνήθηκαν τέτοια αναγνώριση, όπως και σε ένα άλλο σημείο όπου οι Πεντηκοστιανοί συμπεραίνουν λανθασμένα ότι απαγορεύεται η προσκύνηση Αγγέλων και Αγίων. Συγκεκριμένα όταν ο Απ. Ιωάννης προσκύνησε έναν άγγελο και δέχθηκε την σύσταση του αγγέλου, ο Ιωάννης από καθήκον και σεβασμό επιμένει και τον ξαναπροσκυνά πέφτοντας στα πόδια του αγγέλου ο οποίος από ταπείνωση και τις δυο φορές αρνείται την προσκύνηση, αποδίδοντας την τιμή στο Θεό.

Οι Πεντηκοστιανοί και όλοι οι αιρετικοί απορρίπτουν το πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας. Αρνούνται να την ονομάσουν Μητέρα του Θεού, δηλ. Θεοτόκο. Αρνούνται επίσης, το αειπάρθενο, ισχυριζόμενοι ότι απέκτησε και άλλα παιδιά με τον Ιωσήφ. Απεναντίας για μας τους Ορθοδόξους είναι το αγιότερο πρόσωπο μετά τον Κύριο, είναι αειπάρθενος και Θεοτόκος. Ο Ιωσήφ ήταν χήρος και είχε δικά του παιδιά, προσφέρθηκε ως προστάτης της Παναγίας για να καλύψει την τεκούσα. Γι αυτό και πρίν γεννηθεί ο Χριστός, η Παναγία ονομάζεται γυναίκα του Ιωσήφ. Μόλις όμως γεννιέται ο Χριστός, παύει ο άγγελος να την λέει «γυναίκα», αλλά την ονομάζει κατά την φυγή στην Αίγυπτο, όπως και μετά τη σφαγή των νηπίων και τον θάνατο του Ηρώδη, «μητέρα αυτού». Επίσης οι δυο λεγόμενοι αδερφοί του Κυρίου, λένε για τον εαυτό τους: «Ἰάκωβος, Θεοῦ καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος» και «Ἰούδας, Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδερφός δἐ Ἰακώβου». Όλα αυτά βεβαιώνουν ότι η Παναγία δεν είχε άλλα παιδιά και την ονομάζει η Εκκλησία, Παρθένο, διότι γέννησε τον Ενανθρωπήσαντα Θεό. Οι αιρετικοί την ονομάζουν Χριστοτόκο, αρνούμενοι έτσι την θεία φύση του Χριστού και καταντούν μονοφυσίτες.

Ο Χριστός ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Αυτός που γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, ήταν ο Ενανθρωπήσας Θεός, που κατά την προφητεία του Ησαϊα «καλέσουσι τό ὅνομα αυτόῦ Ἐμμανουήλ» καί σημαίνει μαζί μας ο Θεός. Ο Ιωάννης λέγει, ότι ο Λόγος που είναι ο Θεός, έλαβε σάρκα και έγινε Θεάνθρωπος. Όπως και ο Απ. Παύλος λέει ξεκάθαρα πως ο Θεός έλαβε σάρκα και έγινε άνθρωπος. Καταπέλτης για όλους τους αιρετικούς είναι το χωρίο όπου η Ελισάβετ την αποκαλεί Θεοτόκο: «ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με» και ονομάζεται Παναγία συγκρινόμενη όχι με το Θεό, αλλά με τους άλλους Αγίους και Αγίες της Εκκλησίας, επειδή αξιώθηκε να γεννήσει τον Ιησού Χριστό. Η ίδια η Παναγία είπε μια καταπληκτική προφητεία: «Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί».

Η εκκλησία των Πεντηκοστιανών δεν είναι μια, αλλά πολλές, που η μια κατηγορεί και διαβάλλει την άλλη για τη γνησιότητά της. Η όλη ιστορία τους αποτελεί μια σειρά ασήμαντων αιρετικών πλανών, σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησία που ξεκινά με τους Αποστόλους, συνεχίζεται και στερεώνεται με τους Αγίους Πατέρες καί τα εκατομμύρια των μαρτύρων και Αγίων.

Όλες οι παραπάνω θέσεις, καθιστούν αιρετικούς τους Πεντηκοστιανούς και αποκομμένους από την Ορθοδοξία. Είναι άδικος ο τρόπος που καταφέρονται κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γι αυτό δεν χρειαζόμαστε τα περιοδικά τους, ούτε τα βιβλία, ούτε τις συναθροίσεις τους, διότι έχουμε το Ευαγγέλιο στη γλώσσα μας, καθώς και τους Πατέρες και διδασκάλους της Ορθοδοξίας, οι οποίοι με τις Συνόδους και την Αγιότητά τους έχουν εξηγήσει «τῆ ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» οτιδήποτε αφορά το Ευαγγέλιο.

Βοηθήματα/πηγές: Η πλάνη των Πεντηκοστιανών - Π. Παναγιωτίδη, Εκδόσεις «Απολύτρωσις»

Για την αγάπη του Χριστού

του Επισκόπου Ελενουπόλεως Παλλάδιου

Ο Σεραπίων ήταν Αιγύπτιος Ασκητής τελείως ακτήμων και πολύ ελεήμων. Πολλές φορές τον είχαν δει να γυρίζει μ’ ένα σεντόνι τυλιγμένο γύρω από το γυμνό του σώμα, γιατί τα ενδύματά του τα είχε δώσει ελεημοσύνη. Έτσι του έμεινε και το όνομα Σινδόνιος.

Κάποτε πουλήθηκε σαν δούλος σ’ ένα ειδωλολάτρη ηθοποιό για είκοσι νομίσματα. Άρχισε με μεγάλη προθυμία να υπηρετεί τον κύριόν του και όλη του την οικογένεια. Εργαζόταν αδιάκοπα χωρίς απαιτήσεις. Το φαγητό του αποτελείτο μόνο από ψωμί και νερό. Ενώ τα χέρια του δούλευαν, ο νους του ήταν απασχολημένος με την προσευχή. Τα λόγια της Γραφής δεν έλειπαν ποτέ από τα χείλη του. Σκοπός του ήταν να μεταδώσει το φως του Χριστού στους κυρίους του και δεν άργησε να το επιτύχει. Τους προσείλκυσε στην πίστη, πρώτα από όλα με το παράδειγμα του χριστιανικού βίου του και ύστερα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, που πέφτει σαν βάλσαμο παρηγοριάς στις ταλαιπωρημένες από την κοσμική ματαιότητα ψυχές.

Όταν ο μίμος –έτσι έλεγαν τότε τους ηθοποιούς-, η σύζυγος και τα παιδιά του πήραν τη χάρη του Αγίου Βαπτίσματος, άφησαν το επάγγελμά τους που δεν συμφωνούσε πιά με τη νέα ζωή και έγιναν ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Μια μέρα πήρε ιδιαιτέρως τον Σινδόνιο ο κύριός του και του είπε:

- Είναι καιρός, Αδελφέ, να σου ανταποδώσω την ευεργεσία που μου έκανες να ελευθερώσεις και μένα και την οικογένειά μου από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Πάρε και συ για αντάλλαγμα την ελευθερία σου.

Τότε ο Σινδόνιος κατάλαβε πως είχε έλθει η ώρα να του αποκαλύψει την αλήθεια. Του είπε λοιπόν πως δεν ήταν δούλος και πως με την θέλησή του πουλήθηκε σ’ αυτόν, για να τον οδηγήσει στο Χριστό.

- Αφού επλήρωσε ο Θεός την επιθυμία μου, ας πάω τώρα να βοηθήσω κι’ άλλους.

Επέστρεψε τα είκοσι νομίσματα στον κύριό του και έφυγε για άλλη χώρα. Εκεί πουλήθηκε σε οικογένεια αιρετικών. Με τον ίδιο τρόπο έφερε κι’ αυτήν πολύ γρήγορα στους κόλπους της Εκκλησίας.

Μέχρι τέλους της ζωής του ο Σινδόνιος υπηρετούσε σωματικά και ψυχικά τους συνανθρώπους του.

Από το Γεροντικό

Αναρχικοί και κοσμοκράτορες

Κατά καιρούς περιοδεύουν ανά την Ελλάδα ή «δραστηριοποιούνται» κατά τόπους, διάφορες ομάδες κυρίως νέων ατόμων, χαρακτηριζόμενες ως ακτιβιστές, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, αντιρατσιστές κ.λ.π. Πρόσχημα της πρόσφατης «καμπάνιας» τους ήταν η υποστήριξη των μεταναστών, με απαίτηση την ελεύθερη διακίνησή τους, την κατάργηση των συνόρων, των Εθνών, και οτιδήποτε άλλο στοιχειοθετεί ένα κράτος. Συμπτωματικά όλα αυτά ταυτίζονται με τις θέσεις της παγκοσμιοποίησης που επιχειρείται μεθοδικά σε όλο τον κόσμο, με ολοένα και πιο γοργούς ρυθμούς, επιδιώκοντας με κάθε τρόπο να μην υπάρχουν κράτη, κυβερνήσεις, θρησκείες, πολιτισμοί, γλώσσες κ.λ.π. Βέβαια, σε αυτές τις θεωρίες των μεν και τις επιδιώξεις των δε, τίθεται εύλογα η απορία, ποιος θα είναι ο ηγεμόνας της νέας αυτής παγκόσμιας τάξης και ποιοι βρίσκονται αυτή την στιγμή πίσω από όλες αυτές τις κινητοποιήσεις.

Οι ως άνω φερόμενοι νέοι, δραστηριοποιούμενοι καί διαδηλώνοντας ακόμα και με τραμπούκικους τρόπους, εκπλήσσουν την κοινή γνώμη με την υπερευαισθησία τους σε θέματα μετανάστευσης και παγκόσμιας «ειρηνευτικής» πολιτικής, διότι αντιφάσκουν ξεκάθαρα με οτιδήποτε πολεμούν κατά καιρούς, αφού την ίδια στιγμή που δεν θέλουν να αποδεχθούν την ύπαρξη οποιουδήποτε κράτους και πολεμάνε με μίσος για να καταργηθούν, αντιθέτως τάσσονται και υποστηρίζουν πολιτικές που ευνοούν την παγκοσμιοποίηση, δηλ. ενός παγκοσμίου κράτους όπου θα ηγεμονεύουν οι πανίσχυρες και πάμπλουτες ελίτ του κόσμου, που ως γνωστόν είναι οι επίδοξοι κοσμοκράτορες, και που ονειρεύονται ότι θα μπορούν όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη, ως καταναλωτές-πελάτες των πολυεθνικών, να διακινούνται όπου και όπως θέλουν. Όλα αυτά βέβαια, εφόσον τα επιτρέψει να συμβούν ο Θεός. Μια τέτοια σύμπνοια και συμφωνία απόψεων μεταξύ αναρχικών και κοσμοκρατόρων, καταδεικνύει ότι δεν είναι τυχαία και άνευ μυστικών δολοπλοκιών που προηγήθησαν και καθόρισαν τις «κινήσεις» πριν από κάθε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Διαφαίνεται ότι είναι κατευθυνόμενες οι δραστηριότητες των νέων αυτών που χρηματοδοτούνται και υποστηρίζονται από μεγάλα κέντρα αποφάσεων που διευθύνουν συνάμα και τις διεθνείς εξελίξεις.

Όντως οι «ιδέες» των αντιεξουσιαστών και των αναρχικών είναι αντιφατικές, διότι ενώ καταφέρονται κατά του κεφαλαίου και των «μεγάλων» γενικότερα, απεναντίας η κατάργηση των συνόρων και των κρατών που επιζητούν, ευνοεί τα σχέδια των «μεγάλων», των πολυεθνικών, των κεφαλαιοκρατών και όσων υποστηρίζονται τα συμφέροντά τους σε όλο τον κόσμο από τέτοια ενδεχόμενα. Αυτό που είναι γνωστό διεθνώς είναι ότι σχεδόν όλες οι οργανώσεις που εκδηλώνουν δράσεις σε όλο τον κόσμο, είναι ελεγχόμενες, χρηματιζόμενες αδρά και καθοδηγούμενες από ισχυρές μεγάλες λέσχες και μυστικές στοές που έχουν μεγάλη επιρροή σε κυβερνήσεις και παγκόσμιες καταστάσεις, για τον λόγο του επηρεασμού των μαζών, περνώντας μηνύματα στον κόσμο που ευνοούν τα συμφέροντά τους. Μέγα παράδειγμα είναι το παρατηρητήριο του Ελσίνκι το οποίο «εποπτεύει» στην Ανατολική και πέραν αυτής Ευρώπη, με σκοπό να προστατεύσει δήθεν τις μειονότητες και τις αδύναμες ομάδες ανθρώπων, την στιγμή που η πολιτική των ιδίων αυτών «προστατών» έχει δημιουργήσει τα τραγικά προβλήματα στους ανθρώπους αυτούς, ωθώντας τους μαζικά στη μετανάστευση, ώστε να μπορούν να πάνε σε πιο αναπτυγμένες χώρες και να καταναλώνουν προϊόντα μεγάλων εταιρειών αφού δεν μπορούν να είναι καλοί «πελάτες» στις τριτοκοσμικές χώρες που ζουν, καθώς επίσης και για να βρίσκουν φτηνά εργατικά χέρια οι «μεγάλοι». Εκτός αυτών, ενδιαφέρονται και για την δημιουργία προβλημάτων και διχασμών στο εσωτερικό των χωρών που έχουν στοχοποιηθεί από την παγκόσμια τάξη, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η Ελλάδα. Διότι η παγκοσμιοποίηση για να υλοποιηθεί, χρειάζεται πρωτίστως διαλυμένα κράτη!

Έτσι, για τους ήπιους ή και βίαιους ξεσηκωμούς των νέων είναι βέβαιο ότι οι «άνθρωποι» της παγκοσμιοποίησης έχουν βρει τρόπους επηρεασμού και ελέγχου αυτών, ώστε να υποκινούν και να κατευθύνουν τις δράσεις τους ανά τον κόσμο. Σχετικά με το θέμα της υποστήριξης των μεταναστών είναι ορατό ότι «κάποιοι» εκμεταλλεύονται την ανάγκη των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων που τα τελευταία χρόνια φεύγουν υποκινούμενοι από τις χώρες τους και έρχονται στην Ευρώπη. Σίγουρα δεν είναι πρέπουσες οι συνθήκες κράτησης των μεταναστών στα κέντρα υποδοχής που δεν αρμόζουν σε συνανθρώπους μας. Ας μην νομίζουν όμως πολλοί ότι εκεί που ζούσαν ήταν ιδανικές οι συνθήκες. Παρόλα αυτά εδώ στην Ελλάδα, δαπανώνται εκατομμύρια Ευρώ για την σίτιση, την περίθαλψη, την φύλαξη, και την διαμονή τους. Άραγε εκείνοι που δεν θέλουν το κράτος θα μπορούσαν να περιποιηθούν καλύτερα αυτούς τους ανθρώπους; Σε κάθε άγνωστο άνθρωπο που εισέρχεται παράνομα στη χώρα δεν επιβάλλεται να εξετασθεί ποιος είναι; αν είναι άρρωστος; αν είναι επικίνδυνος; διότι έχει αποδειχθεί καί στην Ελλάδα ότι ανάμεσα σ’ αυτούς τους εξαθλιωμένους που έρχονται έχουν βρεθεί και άκρως επικίνδυνοι. Μην ξεχνάμε ότι ανάμεσα στους ερχόμενους εξ Αλβανίας (και όχι μόνο) πριν λίγα χρόνια, υπήρχαν και πολλοί άκρως επικίνδυνοι κατάδικοι από τις φυλακές. Εξάλλου τέτοιου είδους «νόμιμοι» πολίτες ήταν και αυτοί που ανατίναξαν τους δίδυμους πύργους στη Ν. Υόρκη και δημιούργησαν πολλά προβλήματα σε πολλές πόλεις του κόσμου. Γιατί λοιπόν κατηγορείται η Ελλάδα η οποία έχει δεχθεί υπεράριθμους μετανάστες και πολύ περισσότερους από όσους πραγματικά χρειαζόταν η χώρα. Ας μην λησμονούμε ότι όλοι οι ταλαιπωρημένοι συνάνθρωποί μας που ήλθαν στην Ελλάδα, πέρασαν από πολλές χώρες που ήταν ομόθρησκοί τους, που οι λαοί τους συνδέονται ιστορικά, πολιτιστικά, γλωσσικά κ.λ.π. και παρόλα αυτά τους εκμεταλλεύτηκαν με αισχρούς τρόπους. Ας ερωτήσουν κάποιους από τους μετανάστες πόσα λεφτά πλήρωσαν στους ομόθρησκους Τούρκους για να τους περάσουν στην Ελλάδα. Γνωρίζουν οι «ευαίσθητοι» ότι υπάρχουν γραφεία προώθησης μεταναστών, με σκοπό να αλλοιώσουν την εθνολογική δομή των λαών, ώστε να ευνοείται η παγκοσμιοποίηση και να υπάρχουν πολίτες-νούμερα που μόνο θα καταναλώνουν. Αναρωτήθηκαν οι «ευαίσθητοι», αν δεχθεί η Ελλάδα όλους αυτούς τους ανθρώπους τι κοινωνία θα δημιουργηθεί; Ήδη με την «εισβολή» χιλιάδων ανθρώπων τα τελευταία χρόνια αυξήθηκε η εγκληματικότητα, οι κλοπές, οι δολοφονίες και όλα τα συναφή που «αρέσουν» σε όσους θέλουν να καταστρέψουν τις κοινωνίες, ώστε να τις εξουσιάσουν ευκολότερα.

Όμως, αν δούμε και ποιοι είναι οι τοιούτοι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές και λοιποί αντιδρούντες, διαπιστώνεται από δημοσιεύματα και αναλύσεις ότι πρόκειται περί ατόμων που οι περισσότεροι δεν έχουν ουδεμία σχέση ακόμα και με τους ίδιους τους γονείς τους. Πως λοιπόν εμφανίζονται τώρα ως «ανησυχούντες» για τους Αφγανούς, τους Πακιστανούς, τους Σομαλούς και άλλους συνανθρώπους μας, εφόσον έχουν δείξει κατά καιρούς ότι δεν σέβονται τις περιουσίες των συμπολιτών τους, διότι οι ζημιές που συχνά κάνουν, επιβαρύνουν τους Έλληνες πολίτες, τα μαγαζιά που σπάνε και λεηλατούν είναι και φτωχών καταχρεωμένων ιδιοκτητών, τους τοίχους που γράφουν και λερώνουν με τις «θεωρίες» τους, είναι και μεροκαματιάρηδων που δεν έχουν τη δυνατότητα να επισκευάζουν. Εκείνοι που δεν θέλουν σύνορα, άφησαν ποτέ ανοιχτό το σπίτι τους (αν έχουν), για να μπαινοβγαίνει ο καθένας; Φιλοξένησαν ποτέ αγνώστους; Μοίρασαν ποτέ το φαΐ τους ή το ρούχο τους με κάποιον ταλαιπωρημένο συνάνθρωπο;

Μέχρι τώρα έχει διαμορφωθεί η παρούσα δομή για τον κόσμο. Χιλιετερήδες πέρασαν και δημιουργήθηκαν πολλοί λαοί με διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες και πιστεύω. Προερχόμενα όλα αυτά από την ξεχωριστή ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου που διαφέρει φυσιογνωμικά, πνευματικά, ιδεολογικά και πολιτιστικά από τους συνανθρώπους του. Πως θα παραβιασθεί και θα καταργηθεί αυτή η έννοια της ελευθερίας και του αυτεξουσίου; Και θα γίνει τι; Βάσει ποιανού «αρχηγού» θα φτιαχτεί ο «νέος κόσμος» που φαντάζονται με γνώμονα κυρίως το χρήμα;

Η Ελλάδα, ανήκουσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει ανοίξει ήδη τα σύνορά της αφού ανήκει σε μια ένωση ευρωπαϊκών λαών. Αν και η ακεραιότητά της αμφισβητείται από τους Τούρκους που διεκδικούν γη, θάλασσα και ουρανό, από τα Σκόπια που κρέμασαν σε όλες τις τάξεις των σχολείων τους, χάρτες με το κράτος της ψευτομακεδονίας (κατά τον Οδ. Ελύτη) να φθάνει ως την Λάρισα, και τους Αλβανούς να ονειρεύονται την Τσαμουριά. Η Ελλάδα φιλοξενεί όμως, ανθρώπους από πολλές χώρες, οι οποίοι για να έρχονται και να μένουν πάει να πει ότι εδώ είναι καλύτερα από εκεί που έφυγαν. Αποδεικνύεται έτσι, ότι δεν υπάρχει από τους Έλληνες καμία τάση ρατσισμού ή εκδίκησης. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι πάνω από 2 εκατομμύρια Αφγανοί πέρασαν τελευταία στην Ελλάδα. Γνωρίζουν όμως οι διάφοροι «φιλάνθρωποι» ότι μετά την τρομοκρατική ενέργεια του Μπιν Λάντεν στην Αμερική και τα πρώτα μέτρα που πήραν οι Αμερικάνοι κατά του Αφγανιστάν, εκδιώχθηκαν από την Ασιατική αυτή χώρα πρώτοι απ’ όλους 7.000 Ορθόδοξοι οι οποίοι δεν είχαν φταίξει σε τίποτα. Προσφάτως δημοσιεύτηκε το μαρτύριο δυο γυναικών από το Ιράν όταν μαθεύτηκε ότι είναι Χριστιανές. Ας δουν οι «ευαίσθητοι» τι βασανιστήρια έχουν υποστεί ως σήμερα και ας πάνε να διαδηλώσουν εκεί υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

Η Ελλάδα έχει βοηθήσει πολλές φορές ανθρώπους που δοκιμάσθηκαν από φυσικές καταστροφές (σεισμούς, τσουνάμι, πλημμύρες κ.α.), βοηθώντας εμπράκτως ή αποστέλλοντας πρώτη, οτιδήποτε χρειαζόταν οι χώρες που πλήγησαν, σε ποσότητες πολλαπλασίως μεγαλύτερες από ότι έστειλαν άλλα πανίσχυρα κράτη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δραστηριοποιείται ιεραποστολικά σε πολλές χώρες, ιδίως στην Αφρική, έχοντας να επιδείξει σπουδαίο έργο, βοηθώντας πολλούς ανθρώπους ανεξαρτήτου θρησκείας ή εθνικότητας. Επίσης, η ιστορία διδάσκει ότι η χώρα μας, είναι σήμερα μικρή σε έκταση, διότι επέτρεψε κατά καιρούς σε διάφορους λαούς (Σλάβους, Οθωμανούς κ.λ.π.) να κατοικήσουν και εντός των συνόρων της. Εν καιρώ όμως αυτή την φιλανθρωπία των Ελλήνων, την εκμεταλλεύθηκαν οι «φιλοξενούμενοι» με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν τα κράτη τους στα ελληνικά εδάφη, θανατώνοντας ή εκδιώκοντας τους οικοδεσπότες Έλληνες!

Ας πάψουν λοιπόν να κάνουν φιλάνθρωπα μαθήματα, όσοι ποτέ δεν προσέφεραν τίποτα σε συνανθρώπους τους. Είναι υποκρισία το να κατηγορούν την Ελλάδα, η οποία φιλοξενεί ήδη υπεράριθμους μετανάστες. Αν και την καλή της θέληση, δεν θα αργήσουν οι «επιτήδειοι» να την εκμεταλλευτούν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Στρατής Ανδριώτης

Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει Σου

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, προέτρεπε τους Χριστιανούς να κάνουν κομποσχοίνι λέγοντας το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με’’ και να προσεύχονται: «Μέσα εις το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ’’, αδελφοί μου, τι θεωρεί; Θεωρεί η Αγία Τριάς, ο Θεός μας, η ένσαρκος οικονομία του Χριστού μας. Και πάντες οι Άγιοι με τον Σταυρόν και με το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ’’ επήγαν εις τον Παράδεισον. Και όποιος λέγει αυτόν τον λόγον και κάμνει και τον Σταυρόν του, καν άνδρας, καν γυναίκα, ευλογεί τον ουρανόν, την γην, την θάλασσαν. Με τον Σταυρόν και με το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ’’ ιατρεύονται κάθε αρρωστείες. Με τον Σταυρόν και με το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ’’ οι Απόστολοι αναστούσαν νεκρούς και ιάτρευαν πάσαν ασθένειαν. Με τον Σταυρόν και με το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ’’ αποστομώνει ο άνθρωπος κάθε αιρετικόν. Με τον Σταυρόν και με το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ’’ αγιάζει ο άνθρωπος και πηγαίνει εις τον Παράδεισον, να χαίρεται και να ευφραίνεται ωσάν οι Άγγελοι».

Ο Ναός της Αναστάσεως Ιεροσολύμων

Πηγή: «Ταξιδεύοντας στην ΑΓΙΑ ΓΗ» του Ζαχαρίου Κλ. Ραπτοπούλου

«…Ο Ιερός αυτός ναός, ο πιο ένδοξος της ανθρωπότητας, ο ιστορικότερος του κόσμου, κτίστηκε στο λόφο του Γολγοθά όπου ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ‘‘εξέτεινε επί του Σταυρού τας χείρας και ήνωσε τα το πριν διεστώτα’’. Σαν έργο τέχνης αποτελεί ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή μνημεία… Αρχαία παράδοση αναφέρει ότι ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας της Ρώμης Ανδριανός το 137μ.Χ. διέταξε και επιχωμάτωσαν τον τάφο του Χριστού και εκεί πάνω έκτισε ναό ειδωλολατρικό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Μετά την άνοδο όμως στο θρόνο της Ρώμης του Μ. Κωνσταντίνου, με αυτοκρατορικό διάταγμα κατεδαφίστηκε ο ειδωλολατρικός ναός. Μετά την αποκάλυψη του κρυμμένου Τάφου του Κυρίου η ευσεβής μητέρα του Μ. Κωνσταντίνου Αγία Ελένη, σε ηλικία 80 ετών επισκέφτηκε τα Ιεροσόλυμα. Διακαής πόθος της ευσεβούς Ελένης ήταν να βρει τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου τον ‘‘δια του ίδιου Αυτού αίματος καθαγιασθέντα’’. Πράγματι τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ανεύρε Ιουδαίος εργάτης ονόματι Ιούδας, ο οποίος εβαπτίσθη και έλαβε το όνομα Κυριακός, έγινε δε αργότερα Επίσκοπος εν Ιερουσαλύμοις και μαρτύρησε κατά τον διωγμό του Ιουλιανού του Παραβάτου. Εκεί η Βασίλισσα Ελένη έκτισε περικαλλή ναό το 326μ.Χ. που σώζεται μέχρι σήμερα και μέσα περιέλαβε τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου, το φρικτό Γολγοθά, το σπήλαιο ευρέσεως του Τιμίου Σταυρού και όλους τους σχετικούς με το πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου χώρους σ’ ένδειξη ευγνωμοσύνης στο Θεό για τις περιφανείς νίκες του Υιού της ενάντια στους απίστους εχθρούς. Το κτίσιμο του ναού τελείωσε το 335μ.Χ. Οι ναοί κατεκοσμίθησαν ‘‘βασιλικοίς παραπετάσμασι και κειμηλίοις λιθοκολλήτοις χρυσοίς’’. Τα εγκαίνια του Ναού ετελέσθησαν την 13η Σεπτεμβρίου του 336μ.Χ.

Ο ναός της Αναστάσεως έπαθε πολλές καταστροφές. Για πρώτη φορά καταστράφηκε από τους Πέρσες το 614, όταν έκαμαν επιδρομή στην Παλαιστίνη, με βασιλιά τον Χοσρόη τον Β΄. Εκτός από άλλες βιαιότητες και σφαγές, έκαψαν και το ναό της Αναστάσεως και πήραν μαζί τους σαν λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό. Αργότερα το 626, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος εξεστράτευσε κατά των Περσών και επέστρεψε νικητής φέρνοντας μαζί του τον Τίμιο Σταυρό που ανύψωσε στο Γολγοθά την 14η Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους. Τον ίδιο χρόνο ο ηγούμενος της μονής Αγίου Θεοδοσίου Μόδεστος, έκτισε το σεπτό ναό της Αναστάσεως, με συνδρομή των απανταχού της γης Χριστιανών. Όταν το 636 κατέλαβαν τους Αγίους Τόπους οι Μωαμεθανοί, ο Ομάρ Ίμπτ Χαττάπ επέδωσε το 637 στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Σοφρώνιο, Ακτιμανέ, με τον οποίο κατοχυρωνόταν η ασφάλεια των Ελλήνων Μοναχών, σε όλα τα ιερά Προσκυνήματα… Άλλες καταστροφές του Ναού έγιναν το 1010, στην οποία όλο το συγκρότημα του ναού κάηκε συθέμελα, και αργότερα οι Μωαμεθανοί και ιδίως οι Χοβαρέσμιοι προξένησαν πολλές καταστροφές στα διάφορα μέρη του Ναού. Κάθε φορά όμως, οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου φρόντιζαν ώστε να επισκευασθούν τα μέρη που καταστράφηκαν. Πυρκαγιά του 1808 προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στο Ναό που ανεκενίσθη ‘‘δαπάναις και συνδρομή του ευσεβούς ημών Γένους, επιβλέποντος του βασιλικού αρχιτέκτονος Κομνηνού του Μυτιληναίου’’. Νέες ζημιές με ρήγματα από το σεισμό του 1834 αποκαταστάθηκαν, και από το 1956 οι εργασίες αναστήλωσης που συνεχίζονται γίνονται με δαπάνες του Ελληνικού Δημοσίου.

Όπως γίνεται φανερό, οι Έλληνες ήσαν πάντοτε οι ακοίμητοι φρουροί του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως και των άλλων ιερών προσκυνημάτων. Γι’ αυτό και τα απαράγραπτα δικαιώματα τους κατοχυρώθηκαν με διεθνείς συνθήκες. Πολλές φορές πολλοί ετερόδοξοι πρόβαλα απαιτήσεις για την κατοχή των ιερών προσκυνημάτων εκμεταλλευόμενοι κάθε φορά τις αδυναμίες των Ελλήνων, αλλά αποτύγχαναν, γιατί τόσο οι επιγραφές όσο και η παρουσία των Ελλήνων ναϊτών μοναχών, αποτελούν την αδιάψευστη μαρτυρία της ελληνικής παρουσίας και κυριαρχίας των ιερών προσκυνημάτων. Την διαμάχη για την κατοχή των ιερών προσκυνημάτων και ιδιαίτερα αυτών που βρίσκονται στο ναό της Αναστάσεως, τερμάτισαν οριστικά η συνθήκη των Παρισίων το 1856 που κατοχύρωσε την κυριαρχία των Ελλήνων σ’ αυτά.

Μπροστά από την μοναδική είσοδο του πανιέρου Ναού της Αναστάσεως βρίσκεται η Αγία Αυλή. Σήμερα χρησιμοποιείται από τους Ορθοδόξους την Μ. Πέμπτη για την τέλεση της ακολουθίας του Ιερού Νιπτήρα. Στην Αγία Αυλή είναι το μοναστήρι του Αβραάμ, η δεξαμενή της Αγίας Ελένης κα ο Ορθόδοξος ναός των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, που σε ένα τοίχο του υπάρχει γέρικη ελιά, που δηλώνει τον τόπο που κατά την παράδοση βρέθηκε δεμένο το κριάρι που έστειλε ο Θεός στον Αβραάμ για να θυσιάσει αντί του παιδιού. Κατ’ άλλη παράδοση ο τόπος της θυσίας του Αβραάμ βρίσκεται κάτω από την Αγία Τράπεζα του ναού των Αγίων Αποστόλων που από κάτω υπάρχει σκάλα που οδηγεί στο Γολγοθά. Απ’ αυτή τη σκάλα ανέβηκε ο αυτοκράτορας Ηράκλειος και ανέβασε τον Τίμιο Σταυρό στο Γολγοθά. Στην είσοδο της σκάλας εμποδίστηκε να περάσει η Οσία Μαρία η Αιγυπτία για να μη μπεί στο ναό για τις αμαρτίες της και εκεί υπάρχει ναός προσκολλημένος στον Ναό της Αναστάσεως προς τιμήν της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Στην Αγία Αυλή υπάρχει καθεδρικός ναός του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, που έγινε ο πρώτος επίσκοπος των Ιεροσολύμων. Στο προαύλιο αυτού του ναού υπάρχει παρεκκλήσι των Μυροφόρων που περιέχει μαρμάρινο κουβούκλιο που σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση περικλείει τον χώρο του ‘‘Μη μου Άπτου’’. Πλησίον του παρεκκλησίου αυτού βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων και σε ειδική κρύπτη του ναού τοποθετούνται τα οστά των Πατριαρχών Ιεροσολύμων. Δίπλα στην εκκλησία αυτή υψώνεται το καμπαναριό του Ναού της Αναστάσεως και οι καμπάνες που βρίσκονται σήμερα τοποθετήθηκαν περί του τέλους του 10ου αιώνα. Επίσης, στην Αγία Αυλή βρίσκεται το μετόχι της Γεσθημανής όπου φυλάσσεται η σπουδαία εικόνα της Θεοτόκου που την παραμονή της 15ης Αυγούστου μεταφέρεται με μεγαλοπρεπή πομπή στη Γεσθημανή στον τάφο της Παναγίας. Κάτω από την Αγία Αυλή υπάρχει κλειστή στέρνα.

Για να μπει κανείς στον πανίερο Ναό της Αναστάσεως πρέπει να περάσει από μία και μόνη αυλή, που ονομάζεται Αγία Πόρτα… Δεξιά και αριστερά των πυλών υπάρχουν τρεις κολώνες από μάρμαρο και γρανίτη. Στην αριστερή πλευρά του εισερχόμενου στο Ναό, υπάρχει κολώνα σχισμένη προς το κάτω μέρος. Η παράδοση αναφέρει ότι το 1549μ.Χ. οι Αρμένιοι κατόρθωσαν να δωροδοκήσουν τον σουλτάνο Μουράτ, ο οποίος με φιρμάνι έδιωξε τους Ορθοδόξους και άφησε μόνο τους Αρμενίους να λάβουν το άγιον φως από το ζωηφόρο του Κυρίου Μνήμα. Κλείσθηκε η εξωτερική Πύλη του Ναού και παρέμειναν οι Ορθόδοξοι μπροστά στη στην Αγία Πόρτα προσευχόμενοι και παρακαλούντες τον Κύριο να δώσει σημείο που να φανερώσει ότι τα δικαιώματα ανήκουν στους Ορθοδόξους. Και πράγματι την ορισμένη ώρα, που βγαίνει από τον Πανάγιο Τάφο το Άγιον Φως, σκίστηκε η γρανιτένια κολώνα και βγήκε από την σχισμή το Άγιον Φως και άναψαν τα κεριά, που είχε στα χέρια του ο Ορθόδοξος Πατριάρχης. Την αλήθεια του γεγονότος αυτού μαρτύρησε ο Εμίρης Τούνομ, που ήταν φρουρός στην Αγία Πόρτα και είδε το Θαύμα. Ο Εμίρης πίστεψε και έγινε Χριστιανός. Συνέπεια της μαρτυρίας του ήταν να τον σκοτώσουν οι Τούρκοι που ήσαν εκεί… Όταν πληροφορήθηκε ο σουλτάνος όσα είχαν συμβεί, έβγαλε φιρμάνι, με το οποίο αναγνώριζε το δικαίωμα να παίρνει το άγιο Φώς μόνο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης… Άξιον επεξήγησης είναι το ότι οι κλειδούχοι του ναού είναι μουσουλμάνοι. Το δικαίωμα τούτο παραχώρησε σε μωαμεθανική οικογένεια ο σουλτάνος Σουλεϊμάν το 1520μ.Χ. αφού διαπίστωσε ότι αναφύονταν προστριβές μεταξύ των διαφόρων δογμάτων. Έκτοτε και μέχρι σήμερα οι κλειδούχοι του ναού είναι μουσουλμάνοι. Όταν ανοίγει ο ναός, πρέπει απαραίτητα να παρευρίσκονται εκπρόσωποι των Ορθοδόξων, των Καθολικών και των Αρμενίων.

Ρίγη συγκινήσεως καταλαμβάνουν τον προσκυνητή που μπαίνει στο Ναό της Αναστάσεως, όταν αντικρίσει μπροστά του την Αγία Αποκαθήλωση, δηλ. τον τόπο όπου ο Ευσχήμων Ιωσήφ και ο Νικόδημος εναπέθεσαν το πανάγιο Σώμα του Κυρίου και το άλειψαν με αρώματα, για να το ενταφιάσουν. Το κυρίως προσκύνημα ανήκει στους Ορθοδόξους. Το Άγιο Κουβούκλιο βρίσκεται δυτικά του καθολικού της Αναστάσεως που ανήκει στους Ορθοδόξους. Το θείο αυτό μνημείο φιλοξένησε ‘‘τον δι’ ημάς και διά την ημετέραν σωτηρίαν γενόμενον ξένον και γυμνόν’’… και εξ’ αυτού αληθώς ηγέρθη τριήμερος, ο Μονογενής Υιός του Θεού. Από εδώ φάνηκε στον κόσμο η χαρά, το φως, η ζωή, η αθανασία. Απ’ εδώ ο Χριστός αληθινά ηγέρθη… Το Άγιο Κουβούκλιο διαιρείται σε δύο μέρη. Στο κέντρο του προθαλάμου βρίσκεται σε ειδική θήκη τμήμα του Αγίου Λίθου με τον οποίο είχαν κλείσει ο Ιωσήφ και Νικόδημος την είσοδο του Ζωηφόρου μνήματος του Κυρίου καί ο άγγελος αποκύλησε κατά την Ανάσταση του Χριστού… Δεξιά και αριστερά υπάρχουν δυό αυτοειδείς τρύπες, από τις οποίες ο Ορθόδοξος Πατριάρχης το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου μεταδίδει το Άγιον Φώς στους πιστούς. Από τα δεξιά το παίρνουν οι Ορθόδοξοι και από τα αριστερά οι Αρμένιοι. Στη μέση βρίσκεται θύρα, από την οποία εισερχόμαστε στον προθάλαμο του Παναγίου Τάφου. Ο χώρος που τοποθετήθηκε το σώμα του Κυρίου είναι καλυμμένος με δυο λευκά μάρμαρα, ένα οριζόντιο και ένα κάθετο, για να προστατεύεται… Στον Πανάγιο Τάφο γίνεται καθημερινά από του Ορθοδόξους Θεία Λειτουργία που αρχίζει στις 11μ.μ. και τελειώνει στις δυό τα μεσάνυχτα. Ακοίμητος αγιοταφίτης φρουρός, διορισμένος με σουλτανικό φιρμάνι, βρίσκεται συνέχεια παρών βεβαιώνοντας έτσι με την παρουσία του τα απαράγραπτα δικαιώματα των Ελλήνων επί του Παναγίου Τάφου. Από ιδιοκτητική άποψη το άγιο Κουβούκλιο ανήκει στους Ορθοδόξους.

Απέναντι από την είσοδο του Παναγίου Τάφου βρίσκεται το Καθολικό του Ναού της Αναστάσεως, ή αλλιώς η Εκκλησία των Ορθοδόξων, που έκτισε ο Μ. Κωνσταντίνος. Στα δεξιά του Αγίου Κουβουκλίου βρίσκεται χώρος, στον οποίο υπάρχει παράδοση των Λατίνων που δηλώνει τον τόπο όπου ο Κύριος παρουσιάστηκε μετά την Ανάστασή Του στη Μαρία τη Μαγδαληνή. Το προσκύνημα αυτό ανήκει στους Καθολικούς. Ένα άλλο παρεκκλήσι των Λατίνων, δηλώνει τον τόπο όπου σύμφωνα με παράδοση των Φραγκισκανών, στεκόταν η Παναγία καθ’ όλο το διάστημα της παραμονής του Κυρίου στον τάφο. Εδώ παρουσιάστηκε στη Μητέρα Του αμέσως μετά την Ανάστασή Του και γι’ αυτό λέγεται και «παρεκκλήσιον της Εμφανείας». Αναφέρεται ακόμα ότι εδώ ο Επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος και η Αγία Ελένη το 326μ.Χ. παρουσία μεγάλου πλήθους πιστών ανέστησαν τον νεκρό που μεταφέρετο προς ταφή και έτσι απέδειξαν ποιος ήταν ο πραγματικός Σταυρός του Χριστού. Εδώ φυλάγεται κομμάτι της κολώνας πάνω στην οποία οι Ιουδαίοι έδεσαν τον Κύριο κα τον φραγκέλλωσαν. Προχωρώντας από το παρεκκλήσι των Λατίνων βρίσκουμε σκοτεινό παρεκκλήσι που ονομάζεται προσωρινή φυλακή του Χριστού. Ονομάστηκε έτσι, διότι, κατ’ αρχαία παράδοση, εδώ έβαλαν οι Ιουδαίοι τον Κύριο, μέχρις ότου ετοιμάσουν τα κατά την Σταύρωση. Κατ’ άλλη παράδοση εδώ λιποθύμησε η Παναγία βλέποντας τον Μονογενή Υιό της ανυψούμενο επί του Σταυρού. Παραπέρα βρίσκεται το παρεκκλήσι των κλαπών. Κάτω απ’ την Αγία Τράπεζα υπάρχει αρχαιότατη πλάκα, πάνω στην οποία υπάρχουν δύο τρύπες που κατά την παράδοση πέρασαν τα πόδια του Κυρίου, λίγο πριν απ’ την Σταύρωση. Το παρεκκλήσι αυτό ανήκει στους Ορθοδόξους. Μετά βρίσκουμε χώρο που τιμάται στ’ όνομα του εκατόνταρχου Λογγίνου. Αυτός ήταν υπεύθυνος για τη Σταύρωση του Κυρίου. Όταν όμως με το θάνατο του Κυρίου πάνω στο Σταυρό είδε ότι ‘‘ο ήλιος εσκοτίσθη και οι πέτραι εσχίσθησαν και τα μνημεία ηνεώχθησαν’’ και ‘‘τον σεισμόν και τα γενόμενα’’ επίστευσε λέγοντας ‘‘αληθώς Θεού Υιός εστίν ούτος’’. Το προσκύνημα τούτο ανήκει στους Ορθοδόξους. Παραπλεύρως στο αρμένικο παρεκκλήσι ‘‘του Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου’’, σύμφωνα με την παράδοση, οι στρατιώτες εξέδυσαν τον Κύριο για να τον οδηγήσουν στην Σταύρωση. Σ’ αυτό το χώρο μοίρασαν τα ρούχα του Κυρίου βάζοντας κλήρο για τον άραφο χιτώνα Του… Στο Ορθόδοξο παρεκκλήσι του ‘‘Ακάνθινου Στεφάνου’’ σύμφωνα με την παράδοση, οι στρατιώτες κάθισαν τον Κύριο και ‘‘περιέθηκαν αυτώ ακάνθινον στέφανον’’. Εδώ σώζεται κάτω από την Αγία Τράπεζα, τμήμα της κολώνας από γρανίτη, πάνω στο οποίο κάθισαν τον Κύριο ντυμένο με την κόκκινη χλαμύδα, το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι και το καλάμι στο χέρι και τον χλεύαζαν… Ακολούθως συναντούμε μεγάλη είσοδο που οδηγεί σε σκάλα που αποτελείται από 27 σκαλιά Απ’ αυτή κατεβαίνει κανείς στο ναό που είναι αφιερωμένος στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη… Λέγεται ότι εδώ καθόταν η βασίλισσα (Ελένη) και έριχνε νομίσματα προς τους εργάτες, για να τους δίδει θάρρος να σκάψουν μέχρι να βρουν τον Τίμιο Σταυρό. Από τη νότια πλευρά του ναού ξεκινά σκάλα από 13 σκαλιά που μας οδηγεί στο σπήλαιο, που βρέθηκε ο Τίμιος και Ζωηφόρος του Κυρίου Σταυρός. Εδώ πιστεύεται ότι ήταν στέρνα μέσα στην οποία οι Ιουδαίοι έρριψαν τον Σταυρό του Κυρίου, του ήλους (καρφιά) και τους σταυρούς των δύο ληστών… Στο σπήλαιο της εύρεσης του Τιμίου Σταυρού, τελούν οι Ορθόδοξοι λαμπρή γιορτή την 14η Σεπτεμβρίου.

Μετά το παρεκκλήσι του Ακάνθινου Στεφάνου συναντούμε χώρο που είναι περιφραγμένος με τζάμια και παριστάνει την όψη του Γολγοθά… Λίγο πιο πέρα είναι η σκάλα με 27 σκαλιά που οδηγεί στον πιο φρικτό τόπο που υπάρχει στη γη, τον Γολγοθά. Εδώ είναι ο τόπος του Μαρτυρίου και της αγωνίας. Εδώ συντελέσθηκε ‘‘το υπέρ πάντων μυστήριον της Θείας Οικονομίας’’. Πάνω στον ιερό αυτό λόφο, που άλλοτε ήταν έξω απ’ την πόλη, υπάρχουν δυό παρεκκλήσια, το ένα ανήκει στους Ορθοδόξους και είναι στον πραγματικό τόπο που έγινε η Σταύρωση και το άλλο ανήκει στους Καθολικούς και είναι ο τόπος όπου ο Κύριος προσηλώθηκε στο Σταυρό κι έπειτα σταυρώθηκε (Εδώ δέχθηκε τα καρφιά στα χέρια και το τίμιο Αίμα Του έβαψε τη γη για την σωτηρία των ανθρώπων)… Στο Ορθόδοξο παρεκκλήσι μπροστά στη Σταύρωση υπάρχει η Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων. Κάτω από την Αγία Τράπεζα υπάρχει τρύπα, στην οποία στερέωσαν οι Εβραίοι τον Σταυρό του Κυρίου. Διακρίνεται η φυσική κατάσταση του λόφου και δίπλα στην Αγία Τράπεζα υπάρχει σχισμή στο βράχο που έγινε κατά την Σταύρωση του Κυρίου… Όταν ο Ορθόδοξος Πατριάρχης, ή Επίσκοπος ιερουργεί στο φρικτό Γολγοθά είναι ακάλυπτος εις ανάμνηση του γεγονότος όπου ο αυτοκράτορας Ηράκλειος το 629μ.Χ. καθώς έφερνε επί των ώμων τον επιστραφέντα από τους Πέρσες Τίμιο Σταυρό, όταν ανέβαινε στο Γολγοθά του έπεσε το βασιλικό στέμμα, δείγμα ότι στο σημείο που ο Κύριος φόρεσε ακάνθινο στεφάνι, ο χριστιανός αυτοκράτορας δεν ήταν σωστό να φέρει αυτοκρατορικό στέμμα... Κάτω από τον Γολγοθά είναι το λεγόμενο παρεκκλήσι του Αδάμ. Είναι μικρό και σκοτεινό και θυμίζει στον προσκυνητή την πτώση καθώς και την ‘‘διά του Ιησού Χριστού’’ Ανάσταση. Στο βάθος και μέσα στον σκοτεινό τοίχο υπάρχει θυρίδα που συνδέεται με μια ρωγμή με την τρύπα όπου τοποθετήθηκε ο Σταυρός του Κυρίου. Στην θυρίδα αυτή αναφέρεται ότι τοποθέτησε ο Νώε το κρανίο του Αδάμ, γι’ αυτό και η ονομασία ‘‘Κρανίου Τόπος’’ Εβραϊστί δε Γολγοθάς. Σχετικά το συναξάριο του Τριωδίου αναφέρει: ‘‘Το του Αδάμ κρανίον εκείσε κείσθαι, όπου και ο Χριστός η κεφαλή των πάντων εσταύρωτο’’...

ΤΕΛΟΣ και τω ΘΕΩ ΔΟΞΑ

Σμύρνη 1922

Αφιερωμένο στους εξωμότες των ημερών μας

Οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, στριμωγμένοι στην παραλία της Σμύρνης με τη φωτιά και το τσεκούρι του Μπεχλιβάν πίσω τους, με τη θάλασσα την πλημμυρισμένη αίμα εμπρός τους, μάθαιναν για πρώτη φορά ποιοι ήταν αυτοί οι «μεγάλοι σύμμαχοι» που λάτρευαν και που για χάρη τους δοκίμασαν τόσα δεινά. Οι στόλοι των «προστάτιδων δυνάμεων» τριάντα δύο μεγάλα καράβια αμερικανικά, αγγλικά, γαλλικά (τα ιταλικά δεν τα αναφέρουμε, γιατί αυτά, εκείνη τουλάχιστον την τραγική στιγμή, έδειξαν κάποιον ανθρωπισμό) έστεκαν ουδέτερα και απαθή μπρος στη σφαγή και τον εξολοθρεμό ενός αθώου λαού.

«Η θάλασσα δεν είναι πια εμπόδιο. Χιλιάδες άνθρωποι πέφτουνε και πνίγονται. Τα κορμιά σκεπάζουνε τα νερά σα να ’ναι μόλος. Οι δρόμοι γεμίζουνε κι αδειάζουν και ξαναγεμίζουνε. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά ποδοπατιούνται, στριμώχνονται, λιποθυμούνε, ξεψυχούνε. Τους τρελαίνουν οι χαντζάρες, οι ξιφολόγχες, οι σφαίρες των τσέτηδων!

(…) Η φωτιά όλη νύχτα αποτελειώνει το χαλασμό. Γκρεμίζονται τοίχοι, θρυμματίζονται γυαλιά. Οι φλόγες (…) ξεθεμελιώνουνε την πολιτεία ολόκληρη. Απλώνουν πάνω στα έργα των ανθρώπων και τα διαλύουνε. Σπίτια, εργοστάσια, σχολειά, εκκλησιές, μουσεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες, θέατρα, αμύθητοι θησαυροί, κόποι, δημιουργίες αιώνων, εξαφανίζονται κι αφήνουνε στάχτη και καπνούς.

»Τι κάνουν, λοιπόν, οι προστάτες μας; Τι κάνουν οι ναύαρχοι με τα χρυσά σιρίτια, οι διπλωμάτες κι οι πρόξενοι της Αντάντ! Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στα καράβια τους και τραβούσανε ταινίες τη σφαγή και τον ξολοθρεμό μας! Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες τους παίζανε εμβατήρια και τραγούδια της χαράς, για να μην φτάνουν ίσαμε τ’ αυτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου. Και να ξέρει κανείς πως μια, μόνο μια κανονιά, μια διαταγή, έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κι η κανονιά δε ρίχτηκε κι η εντολή δε δόθηκε. Μόνο χτυπούσαν με λοστούς τα χέρια των άμοιρων Μικρασιατών, που κατάφερναν να φτάσουν ως τα καράβια τους, τους περίχυναν με ζεματιστά νερά και τους πετούσανε πίσω στη θάλασσα για να δείξουν… καλή διαγωγή απέναντι στους Τούρκους!»

(Αποσπάσματα από τα «Ματωμένα Χώματα» - Διδώ Σωτηρίου)

Ο Π. Καρολίδης περιγράφει τις αλλόφρονες σκηνές που διαδραματίζονταν στην παραλία της Σμύρνης: «…ενώπιον των από των πλοίων αναισχύντως θεωμένων Ευρωπαίων και Αμερικανών» και πώς η θάλασσα «επληρώθη πτωμάτων σφαγέντων ή πνιγέντων εις τρόπον ώστε ηδύνατό τις βαδίζων επί των πτωμάτων τούτων να διανύσει μέγα μέρος τις κατά την προκυμαίαν θαλάσσης ώσπερ επί ξηράς βαδίζων. Και αυτοί οι Αμερικάνοι, ενώ ηδύναντο δια μιας μόνον βολής τηλεβόλου να διασκορπίσωσι το αιμόδιψον πλήθος, εθεώντο μετά θλίψεως, αλλά και άνευ ενεργείας τινός το τελούμενον αιματηρόν δράμα».

Ο ίδιος ο τότε Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη, Τζ. Χόρτον μιλούσε για την κανονιά που μπορούσε να ριχτεί και δεν ρίχτηκε, για τα γεύματα που δίνονταν, ενώ καιγόταν η Σμύρνη, και για τον Γάλλο πρόξενο που πηγαίνοντας σ’ ένα τέτοιο γεύμα, «μπερδεύτηκε η ατμάκατός του πάνω σε πτώματα γυναικών», που επέπλεον στη θάλασσα και δεν μπορούσε να προχωρήσει! Και ζητούσε «συγνώμην» από τους συνδαιτυμόνες του για την… αργοπορία. Και ο Τζώρτζ Χόρτον ομολογούσε πως αισθάνθηκε ντροπή «που ανήκε στο ανθρώπινο γένος»!

Στο βάθος του μικρασιατικού δράματος στέκει ο κρυφός ένοχος: Οι ξένες μεγάλες εταιρείες, που για δικά τους ωμά συμφέροντα καταστρέψανε την ευτυχία εκατομμυρίων Ελλήνων της Ανατολής.

Ο Μητροπολίτης Χρύσανθος τελειώνει το βιβλίο του «Η Εκκλησία της Τραπεζούντος»: «Υπό την ένοχον αδιαφορίαν της χριστιανικής Δύσεως εν έτει 1453 έπεσεν η Κωνσταντινούπολις και εν έτει 1461 η Τραπεζούς και κατεστράφη ολόκληρος ακμαίος πολιτισμός. Τη ενόχω συνεργασία δύο μεγάλων χριστιανικών Δυνάμεων της Δύσεως, της Γερμανίας και της Αυστρίας, κατά τα έτη 1914-1918 εσφάγη υπό των Νεοτούρκων ολόκληρον έθνος το Αρμενικόν και εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων βιαίως απεσπάσθησαν από των εστιών αυτών και απέθανον εν τη εξορία. Τη ενόχω συνεργασία των συμμαχικών χριστιανικών Δυνάμεων της Δύσεως κατά τα έτη 1919-1922 το εθνικόν κίνημα των τούρκων του Μουσταφά Κεμάλ πασά συνεπλήρωσε το έργον των Νεοτούρκων και κατά εκατοντάδες απηγχονίζοντο Έλληνες (…), ενώ χιλιάδες άλλαι στρατευσίμων νέων κατεδικάζοντο εις τον δια πείνης, και των ταλαιπωριών θάνατον εν τη εξορία. Και επήλθε κατά Αύγουστον του 1922 η Μικρασιατική καταστροφή και επηκολούθησαν εν έτει 1923 η ανταλλαγή των πληθυσμών και η εντεύθεν ερήμωσις Πόντου, Μικράς Ασίας, Θράκης και η καταστροφή ολοκλήρου χριστιανικού πολιτισμού».

Τελειώνοντας θα αναφέρω αυτά τα τόσο αξιοπρόσεκτα λόγια του πρεσβευτού Κ. Σακελλαρόπουλου: «…Αλλά δεν είναι και τώρα πολύ αργά δια να αντλήσωμεν μαθήματα από τα παλαιά εκείνα παθήματα. Νέοι κίνδυνοι απειλούν και σήμερα την Ελλάδα και είναι σκληρότατοι αι δυσκολίαι κατά των οποίων και πάλιν παλαίει. Ας αντιμετωπίσει και ταύτας και εκείνους το έθνος ηνωμένον. Μόνον εις την ένωσιν θα εύρει την δύναμιν ν’ αποφύγει τα οδυνηρά λάθη του παρελθόντος και να κινηθεί έξω, όχι βέβαια από τα φώτα, αλλ’ από την σκιάν την Δύσεως – και από κάθε σκιάν».

Ο Κυδωνιών Γρηγόριος (+1922)

Τον Αύγουστο του 1922, ο προδομένος Ελληνικός στρατός, έχοντας φθάσει πλησίον της Άγκυρας μετά από μια σειρά νικηφόρων μαχών επί 3 έτη, διατάσσεται να αποχωρήσει από το μέτωπο και να εκκενώσει τη Μικρά Ασία, εγκαταλείποντας ανυπεράσπιστους τους αμάχους ελληνικούς πληθυσμούς. Οι Τούρκοι κυριεύουν τα εδάφη που αφήνουν οι Έλληνες στρατιώτες, και φθάνουν ως τα παράλια. Η 29η Αυγούστου ήταν η αποφράδα ημέρα για τις Κυδωνίες, το μαρτυρικό Αϊβαλί, το οποίο περιήλθε και πάλι στους Τούρκους. Οι δημογέροντες της Ελληνικής αυτής πόλης, μαθαίνοντας ότι οι Τούρκοι έρχονται προς την πολιτεία τους σφάζοντας τους χριστιανούς και ερημώνοντας τα πάντα, αποφασίζουν να προϋπαντήσουν οι εκκλησιαστικές και δημοτικές αρχές της πόλης στις 6 Σεπτεμβρίου τον τουρκικό στρατό που θα έμπαινε και επισήμως στις Κυδωνίες, ώστε να εξευμενίσουν τις άγριες διαθέσεις τους, όπως και έγινε μόνο που οι Τούρκοι δεν έδωσαν καμία σημασία στους Έλληνες φοβούμενοι πληροφορίες ότι στην πόλη υπήρχε κρυμμένο πολεμικό υλικό. Μετά την κατάληψη της πολιτείας κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος και τις επόμενες ημέρες συνελήφθησαν 4.000 Έλληνες οι οποίοι οδηγήθηκαν και φονεύθηκαν στα μεταλλεία του Ταμ-Ασαλή και στις χαράδρες του Μουσλού-ντάγ.

Ο Μητροπολίτης Κυδωνιών Γρηγόριος, παρακολουθούσε με πόνο ψυχής τα όσα συνέβαιναν στο ποίμνιό του, κάνοντας ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να διασωθούν όσοι χριστιανοί εναπέμειναν. Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, τελεί την τελευταία λειτουργία στον μητροπολιτικό ναό και από τότε οι καμπάνες των 11 ενοριών σιγούν. Στενοχωρημένος πληροφορείται ότι την ίδια ημέρα, όλη η πόλη των Μοσχονησίων που αριθμούσε 6.000 χριστιανούς κάθε ηλικίας, μαζί με τον Εθνομάρτυρα Επίσκοπο Αμβρόσιο, οδηγήθηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και σφαγιάσθηκαν ομαδικά.

Η τουρκική μεραρχία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εξολοθρεύσει και τους υπολοίπους Έλληνες που παρέμειναν εγκλωβισμένοι στις Κυδωνίες, των οποίων οι ελπίδες άρχισαν να αναπτερώνονται όταν έφθασαν στο λιμάνι δύο Ελληνικά επιβατικά με αμερικάνικη σημαία και με την επέμβαση των Αμερικάνων έγιναν διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους, παρόντος και του Μητροπολίτη Γρηγορίου, αποφασίζοντας να επιτρέψουν οι Τούρκοι την μεταφορά Ελλήνων προσφύγων στη Λέσβο, αφού περάσουν από έλεγχο. Αλλόφρονες οι κάτοικοι, μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση, έσπευδαν να φύγουν άρον άρον ώστε να γλιτώσουν τις θηριωδίες.

Για την τραγική κατάληξη όσων απέμειναν γράφει ο Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος Β΄ (Κλεομβρότου) στο βιβλίο του «Ο Εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Κυδωνιών Γρηγόριος ο από Στρωμνίτης»: ‘‘Κατά τας τραγικάς εκείνας ημέρας ο μητροπολίτης Γρηγόριος καρτερικός και ακατάβλητος εξηκολούθει να παραμένει στη θέση του μετά των συμμαρτύρων κληρικών του. Εφρόντισε δια την συγκέντρωση των κειμηλίων των ιερών Ναών, άτινα ετοποθέτησε προς φύλαξη στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, στην δε κρύπτη του μητροπολιτικού Ναού συγκέντρωσε τα ανυπολογίστου αξίας εκκλησιαστικά σκεύη, τους κώδικες της Ι. Μητροπόλεως κ.α. Οι 21 Ιερείς των μεγάλων ναών της πόλεως μαζί με τους ιεροψάλτες, οι οποίοι είχαν περιβληθεί το ράσο για να αποφύγουν την στράτευση τους, συνελθόντες κατ’ επανάληψη στη Μητρόπολη κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες, όπως πείσουν τον Μητροπολίτη να επικαλεσθεί την προστασία του Γάλλου προξένου και φύγει μαζί τους στην Μυτιλήνη. «Δεν εννοώ, έλεγε με φωνή σταθερά, να φύγω. Προτιμώ να πέσω θύμα παρά να εγκαταλείψω την θέση μου σε στιγμές τόσο κρισίμους. Εφ’ όσον και ένας ακόμη εκ των πιστών του ποιμνίου μου ευρίσκεται ενταύθα, είμαι υποχρεωμένος να μείνω και εγώ». Επέτρεψε όμως ο ηρωϊκός Ιεράρχης στους κληρικούς να αναχωρήσουν την ημέρα που είχαν ορίσει οι τουρκικές αρχές… Η αναχώρηση των Ιερέων ορίσθηκε να γίνει την 30η Σεπτεμβρίου. Την ημέρα εκείνη ο Ιεράρχης κατόδυνος στην ψυχή μετά του εναπομείναντος Ιερέως (αρχιμ. Ευγενίου Λακαλιώτη) συνόδευσε του Ιερείς μέχρι της αποβάθρας για να δώσει ίσως τον ύστατο χαιρετισμό και να δεχθεί παρ’ αυτών την τελευταίον ασπασμόν. Αλλά κατά την συγκινητικότατη εκείνη στιγμή, κατά την οποία οι Ιερείς μετά δακρύων απεχωρίζοντο από του μαρτυρικού Ποιμενάρχου των, και ήσαν έτοιμοι να επιβιβασθούν στη λέμβο, μία διμοιρία στρατού ελθούσα όλως αιφνιδίως εμποδίζοντάς τους να αναχωρήσουν. Τους διέταξε να τους ακολουθήσουν…

Μόνον ο Μητροπολίτης Γρηγόριος παρέμεινε γαλήνιος και σιωπηλός, οιονεί μαντεύων τις μηχανορραφίες των τούρκων και το οικτρό τέλος, στο οποίο ήσαν καταδικασμένοι εκ των προτέρων όλοι οι λειτουργοί του Υψίστου. Τότε αντί να προφέρει οιανδήποτε διαμαρτυρία ετέθη επί κεφαλής της πενθίμου συνοδείας και εβάδιζε εν μέσω διπλού στοίχου εξαγριωμένων τούρκων, ακολουθούμενος υπό των άλλων κληρικών. Η κουστωδία εκείνη αγομένη διά μέσου των κεντρικοτέρων οδών της πόλεως, εκ των οποίων κατήρχοντο προς την παραλία τα τελευταία πλέον πλήθη γυναικοπαίδων, είχε κάτι το εξαιρετικώς τραγικό. Ωμοίαζε με τον μεγαλύτερο εξευτελισμό της Εκκλησίας και προκαλούσε δάκρυα σε όσους αντίκριζαν, ιδίως κατά τις στιγμές που όταν κανείς απεπειράτο να διαμαρτυρηθεί ή ζητήσει τον λόγο από τον πλησιέστερο στρατιώτη, ή τσαούση, σπρωχνόταν βιαίως ή χτυπιόταν με κοντακιές ή ραπιζόταν. Ο Μητροπολίτης προηγείτο καθ’ όλη την διαδρομή κρατώντας την ποιμαντική του ράβδο. Ακολουθούσε ο αρχιμανδρίτης Ευγένιος και μετ’ αυτόν οι 21 Ιερείς και οι ιεροψάλτες ρασοφορούντες. Πάντες αυτοί οδηγήθηκαν στον προ του Νοσοκομείου χώρο και κατόπιν ερρίφθησαν στις φυλακές, όπου επρόκειτο να υποστούν μυρίας στερήσεις και απερίγραπτα βασανιστήρια. Επί τέσσερα συνεχή ημερονύκτια ευρίσκοντο μέσα στην παραπλεύρως του Νοσοκομείου φυλακή χωρίς να δυνηθούν να εύρουν ούτε στιγμή ησυχίας από τους δημίους τους, οι οποίοι όταν δεν ασχολιόταν με την απογύμνωσή τους από κάθε πολύτιμο ή και απλό ένδυμα, τους κτυπούσαν, τους ράπιζαν και τους κεντούσαν με τις ξυφολόχες τους για να καγχάζουν σαδιστικά στις φωνές του πόνου και της οδύνης…

Προς την οδό του μαρτυρίου

Την τετάρτη ημέρα από της φυλακίσεώς τους όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, ημιθανείς σχεδόν, παρελήφθησαν υπό τούρκων στρατιωτών και μεγάλου αριθμού ενόπλων τσετών και οδηγήθησαν έξω της πόλεως προς τον δρόμο του Αγιασματίου και των Αλυκών. Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος ήταν και αυτός μαζί με τη θλιβερά εκείνη συνοδεία, αλλ’ οι στερήσεις και οι ανήκουστοι κακώσεις, στις οποίες υπεβλήθη τον είχαν κάμει αγνώριστο. Τα χείλη του ήσαν κάτωχρα και έκαιαν από πυρετό. Η φυσιογνωμία του, όσο και αν διατηρούσε την γαλήνη της, ήταν αγνώριστη και φρικτή. Τα πόδια του ήσαν εξαντλημένα και τα έσυρε με δυσκολία, αλλά κατέβαλε μία υπερτάτη προσπάθεια για να μη αναγκασθεί, έστω και επ’ ελάχιστον, να ζητήσει την επιείκεια των δημίων του και εσιώπα. Εκείνοι τον έβριζαν συνεχώς με τις χειρότερες λέξεις και με ανήκουστες βωμολοχίες. Τον έσπρωχναν και τον κτυπούσαν ανά παν βήμα, καγχάζοντες σαδιστικώς δια τους εξευτελισμούς που υφίστατο ο μάρτυς Ιεράρχης. Αλλ’ εκείνος αντί πάσης απαντήσεως, αντί οιασδήποτε διαμαρτυρίας ύψωνε τους οφθαλμούς του προς τον ουρανό και τα χείλη του ψέλλιζαν διαρκώς προσευχές και δεήσεις. Σε απόσταση μισής ώρας περίπου μακράν της πόλεως, το απόσπασμα των δημίων σταμάτησε στο άκρο μιας ατραπού δεξιά της οδού προς το Αγιασμάτι και κατέναντι των αλυκών, σε μία απότομη και βραχώδη χαράδρα. Δύο τούρκοι στρατιώτες και τρεις τσέτες εφοδιασμένοι με σκαπάνες και πτύα, προηγήθησαν περί τα διακόσια μέτρα, από την αντίθετη πλευρά της χαράδρας και άρχισαν να σκάπτουν στην γη ένα βαθύ λάκκο. Ήταν ο τάφος εντός του οποίου επρόκειτο να θάψουν ζωντανό τον Μητροπολίτη Γρηγόριο. Αλλ’ εν τω μεταξύ οι άλλοι άρχιζαν να σφάζουν ανηλεώς και κατά τρόπο θηριώδη, τον ένα κατόπιν του άλλου, άπαντες τους Ιερείς, μεταχειριζόμενοι ίδιον πρωτότυπο σύστημα δια την σφαγή ενός εκάστου εξ αυτών, εν μέσω σπαρακτικών κραυγών και σκηνών αφαντάστου τραγικότητας.

Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος αφού αναγκάσθηκε να παραστεί μέχρις ενός σημείου μάρτυς του αιματηρού και αγρίου εκείνου θεάματος, συγκρατεί με δυσκολία την φρικίαση του σώματός του και αφήνων να ρέουν κατά κρουνούς τα δάκρυα της οδύνης και του σπαραγμού εκ των οφθαλμών του, μετεφέρθη υπό δύο γιουρούκιδων στην απέναντι πλευρά της χαράδρας στο σημείο όπου οι προηγηθέντες τούρκοι είχαν ήδη σκάψει τον βαθύ λάκκο. Εκεί έφθασαν μετ’ ολίγον και οι άλλοι τούρκοι, ο δε επικεφαλής αυτών υπολοχαγός, ένας αποκρουστικός τύπος αιμοχαρούς τουρκοκρητός, που ακτινοβολούσε από χαρά διότι σε αυτόν έπεσε ο κλήρος της ομαδικής σφαγής όλων των Ιερέων μετά του Αρχιερέως τους, δείχνοντας στον Γρηγόριο τον νεοσκαφέντα λάκκο είπε: «Εσένα (μπουγιούκ παπάζ, μπουγιούκ εντεψίζ) μεγάλε παπά και αναιδέστατε, δεν θα σε σφάξω, γιατί ξέρεις εγώ πόσο σ’ αγαπώ. Δι’ αυτό δα και κούρασα τους ανθρώπους αυτούς να σκάβουν για να σε κάνουν ένα οντά (δωμάτιο), όπου θα σε χώσω μέσα ζωντανό να περάσεις όλα τα χρόνια της ζωής σου». Ο φοβερός εκείνος σαρκασμός πάγωσε το αίμα στις φλέβες του Γρηγορίου. Τώρα είδε πλέον το οικτρό τέλος που τον περίμενε. Μια σκοτοδίνη θόλωσε τα μάτια του. Ανάπνευσε με δυσκολία. Κάτι θέλησε να αρθρώσει, αλλά δεν το κατόρθωσε και την στιγμή που οι δύο εκ των δημίων του έσκυψαν για να τον κρατήσουν από τα χέρια και να τον σύρουν προς τον τάφο, το πρόσωπό του έγινε καταπόρφυρο, έγειρε την κεφαλή του καί έπεσε άπνους στο χείλος του τάφου. Προφανώς είχε υποστεί συμφόρηση του εγκεφάλου’’.

Ο Ακαδημαϊκός Ηλίας Βενέζης, αιχμάλωτος των Τούρκων και ένας εκ των ελαχίστων που γλίτωσε το θάνατο, περιγράφοντας την τραγωδία, αναφέρει: «Ήμουνα με την προτελευταία αποστολή σκλάβων που οι Τούρκοι οδηγούσανε στο εσωτερικό της Ανατολής. Γυμνοί, πεινασμένοι, διψασμένοι, ματωμένοι, είχαμε φθάσει στην Πέργαμο. Μας ρίξαν σε μια αποθήκη. Την άλλη μέρα, κατά το μεσημέρι, άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένα νέο κοπάδι σκλάβων: ήταν σε αξιοθρήνητη κατάσταση, οι παπάδες του Αϊβαλιού: αλλοσούσουμοι, καταματωμένοι κι’ αυτοί, με ξεσκισμένα ράσα, πεινασμένοι, ξυπόλητοι, άγριοι απ’ τη μαρτυρική πορεία. Ο Κυδωνιών Γρηγόριος, αν και είχε ξεκινήσει μαζί τους, δεν έφθασε στην Πέργαμο. Έξω απ’ το Αϊβαλί οι Τούρκοι τον ξεχωρίσανε μαζί με μερικούς άλλους απ’ το κοπάδι και τον παραδώσανε σ’ ένα απόσπασμα –εκτελεστικό- που είχε, εκτός απ’ τα όπλα και φτυάρια. Οι άλλοι οι παπάδες συνεχίσανε το δρόμο. Σαν πέρασε λίγη ώρα ακούσανε πίσω τους ντουφεκιές. Το απόσπασμα ενώθηκε μαζί τους αργότερα. Ένας Τούρκος του αποσπάσματος, είπε: ‘‘Τον Δεσπότη τον θάψαμε ζωντανό. Οι ντουφεκιές ήταν για τους άλλους’’.

Απ’ την Πέργαμο συνεχίσαμε τη μαρτυρική πορεία προς το εσωτερικό της Ανατολής, μαζί με τους παπάδες. Έξω από την Πέργαμο σκοτώσαν το γέρο ιερέα της ενορίας μας, που δεν μπορούσε να βαδίσει. Τον παραδώσανε στον όχλο –στους πολίτες και στα παιδιά- που παρακολουθούσαν την θλιβερή πορεία. Κι’ ο όχλος τον σκότωσε μπρος τα μάτια μας με λιθοβολισμό. Φτάσαμε στο Κιρκαγάτς. Εκεί, τη νύχτα οι Τούρκοι ξεχώρισαν τους παπάδες και τους πήραν δεμένους να τους πάνε στο Αξάρι. Μάθαμε αργότερα πως τους σκότωσαν όλους στο δρόμο…».

Με τον μαρτυρικό θάνατο του Μητροπολίτου Κυδωνιών Γρηγορίου, την σφαγή των 21 λειτουργών του Υψίστου, τον εξανδραποδισμό 4.000 περίπου ανδρών, τους οποίους απέκτειναν εντός των χαραδρών και των μεταλλείων, οι Κυδωνίες, η ακρόπολις του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, ο τηλαυγής τούτος φάρος των Ελληνικών Γραμμάτων, η σεμνή νύμφη της Αιολίδας, έκλεισε ήρεμα την κεφαλή και έσβησε…