Προεκλογικά

Οι παρακάτω τοποθετήσεις του Στρατηγού Μακρυγιάννη, που τις αναλύει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ειπώθηκαν λίγα χρόνια μετά την κήρυξη της επαναστάσεως του 1821 και της απελευθέρωσης των πρώτων ελληνικών εδαφών. Παρόλα αυτά παραμένουν επίκαιροι ακόμα και σήμερα!

‘‘… Περισσότερο από το Λαό για την παρούσα αποσύνθεση ενέχεται η χρεοκοπία της Ηγεσίας, σ’ όλο το φάσμα της. Οι ηγέτες του Έθνους κρίνονται από τον Μακρυγιάννη με μέτρο τη στάση τους στη ξυνωρίδα «θρησκεία – πατρίδα». Και πρώτα η πολιτική ηγεσία. Έχει ακέραιη την ευθύνη για τη στρεβλή πορεία του Κράτους. Το πρόβλημα της Ελλάδος σε τελευταία ανάλυση είναι, για το Στρατηγό Μακρυγιάννη, οι πολιτικοί της. Διαίρεσαν τους αγωνιστές «γυμνάζοντάς τους την διχόνοιαν», φέρνοντας τις «φατρίες». Τα νέα πολιτικά ήθη είναι αναιρετικά των παλαιών. Και εδώ το σχήμα είναι το ίδιο: το νέο ταυτίζεται με την αλλοτρίωση. Αρχικά «δουλεύαμε απαθείς (χωρίς πάθη), ως αδελφοί, δια την πατρίδαν». Ήταν «η πολιτική του τιμίου δημογέροντα, δεν ήταν οι συμβουλές» των νέων πολιτικών. Μέσω αυτών «αναγεννήθηκαν τα πάθη»… Το αποτέλεσμα «Έφκειασαν την πατρίδα παλιόψαθα». Η αποστολή τους πνίγεται σε μια εθνοκτόνο μικροπολιτική συμφερόντων.

Ο Μακρυγιάννης επισημαίνει, έτσι, μια θλιβερή πραγματικότητα. Την πορεία της πολιτικής μας ζωής μέσα σε παρόμοιες μόνιμες αντιθέσεις, που συντελούν στην συσκότιση της εθνικής προοπτικής, μέσα σε ένα χάος απροσχημάτιστης εθνοκαπηλείας. «Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, τόχουν σε δόξα, τόχουν σε τιμήν, τόχουν σε ικανότητα το να τους ειπής, ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα».

Η σήψη έχει όμως προχωρήσει και έξω από το χώρο της πολιτικής. Και οι στρατιωτικοί κυριαρχούνται από ανάλογα πάθη… Για το κακό όμως εξίσου βαρύνεται και η πνευματική ηγεσία, οι διανοούμενοι. Άλλωστε άμεσα ή έμμεσα αυτοί κυβερνούν, «τα παιδιά του Καΐρη», οι φορείς του πνεύματος του διαφωτισμού. Αυτοί που «τα γνωρίζουν όλα». Ο Καΐρης γίνεται στα γραπτά του Μακρυγιάννη το πρότυπο του αλλοτριωμένου διανοούμενου και δασκάλου, του «αντιδιδασκάλου», που ζημιώνει την πατρίδα. Δικαιολογείται συνεπώς η αγανάκτηση «απατεώνας της θέλησης του Θεού… απατεώνας των ομογενών του». Ταυτισμένος με τη Δύση (λουθηροκαλβίνους και με άλλους τοιούτους) αλλοιώνει την ουσία του Ελληνισμού και εμποδίζει την αποκατάστασή του… Ανατρέποντας έτσι την παράδοση του Γένους, το οδηγούν στην αλλοτρίωση. Την τραγικότητα της εικόνας επιτείνει όμως η εκκοσμίκευση και του χώρου της Εκκλησίας… Έτσι το Έθνος μένει χωρίς ελπίδα.

Υπάρχει όμως και μια ακόμη σοβαρότερη απειλή για το Έθνος μας. Οι δολοπλοκίες των ξένων Κυβερνήσεων, που αναπτύσσουν τη δυναμική τους εντός της Ελλάδος («να τους φάνε, να τους χάσουν, να τους σβήσουν, να μην ξαναειπωθούν Έλληνες»). Οι Μεγάλοι της Ευρώπης «ανεμοδούρες» και «διαφταρμένες μηχανές», υποβλέπουν την Ελλάδα λόγω της Ορθοδοξίας της. Ο Μακρυγιάννης δείχνει πολιτική κρίση και θαυμαστή οξυδέρκεια, διότι συνέλαβε την αιτία της μόνιμης και αμετάβλητης στάση της Ευρώπης έναντι της Ορθοδοξίας. Διότι το κατ’ εξοχήν ασύμπτωτο με την Ευρώπη του Καρλομάγνου είναι η Ορθοδοξία. Δεν χωρά η Πατερική ορθόδοξη Ελλάδα στη Δύση, διότι η Ορθοδοξία είναι αναίρεση συλλήβδην του δυτικού τρόπου υπάρξεως…

Τα κόμματα γίνονται υπηρετικά της ξένης πολιτικής. Η ευθύνη των πολιτικών της Ελλάδος έγκειται στο ότι επιτρέπουν να κυβερνούν οι Ξένοι «με μέσον το δικό τους». Έτσι, η «πατρίδα κλονίζεται, από τις οδηγίες τις πατρικές των Πρέσβεων και δικών μας ξενολατρών». Το αποτέλεσμα: «Καταντούμε όλοι δούλοι των ξένων και της τυραγνίας». Όργανα επίσης της ξένης προπαγάνδας είναι και οι Μισσιονάριοι, που επιταχύνουν την αλλοτρίωση, εισάγοντας αυτούσια σχήματα των κοινωνιών τους και νοθεύοντας το ελληνικό ήθος. Το έργο τους κατευθύνεται άνωθεν… Το δε χειρότερο –πάλι η ευθύνη των πολιτικών- ενεργούν ανθελληνικά, ανενόχλητοι από νόμους.

Ο Μακρυγιάννης διαπιστώνει, ότι το Έθνος κινδυνεύει να χάσει στην ελευθερία, ότι δεν είχε χάσει στη δουλεία. Και μπορεί να το διαπιστώσει, διότι είναι ζυμωμένος μέσα στην παράδοση του Γένους. Διότι μόνο όποιος έχει εμπειρία της παραδόσεως, μπορεί να διακρίνει την αλλοτρίωση. Αυτόν τον προβληματισμό τον κλείνει η γνωστή εκείνη δήλωσή του: «Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά, όπου θα γευόμασταν θα περικαλούσαμεν τον Θεόν να μας αφήσει εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς». Είναι η διαπίστωση της ανωριμότητας όχι τόσο του λαού, όσο της ηγεσίας του.

Ο Μακρυγιάννης αναμένει τον άξιο ηγέτη. Ο Θεός «εις το εξής να μας δώσει δίκαιον άνθρωπον, να μη πάθωμεν ότι παθαίνομεν τώρα»… Η στήριξη των ελπίδων της πολιτικής ηγεσίας στην Ευρώπη τον ερεθίζει, όταν μάλιστα στη στάση τους διαφαίνεται και η προσπάθεια μετενσαρκώσεως του Έθνους στην ευρωπαϊκή πολιτική σάρκα. Ο Μακρυγιάννης γνωρίζει την αλλοτρίωση της Ευρώπης. «Τέτοια αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν». Δεν είναι τα κατάλληλα πρότυπα για το ευρωπαϊκά συγκροτούμενο Έθνος. Αισθάνεται γι’ αυτό λύπη περισσότερο παρά αποστροφή για την Ευρώπη. «Κρίμα τα φώτα τους, ότι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα όχι τα φώτα τον άνθρωπο». Και είναι πράγματι ανθρωπολογικό το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα και της σημερινής Ευρώπης. Ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού και το Θεανθρώπινο πρότυπο της Ορθοδοξίας είναι δύο διαμετρικά αντίθετα ανθρωπολογικά μοντέλα. Και αυτό το έχει συλλάβει ο σοφός Μακρυγιάννης.

Ο Μακρυγιάννης θέλει τον Ελληνισμό να μπει στην κοινωνία των ευρωπαϊκών Κρατών με ατόφια την ταυτότητά του, με ολόκληρο και αδιάτμητο το πολιτικό του πρόσωπο. Αφτιασίδωτος και φυσικός, με τη φουστανέλα του! Για να ωφελήσει και την Ευρώπη, βοηθώντας την να ξαναβρεί το αληθινό πρόσωπό της. Ο Ρωμηός (Ορθόδοξος) Έλληνας είναι ο αληθινός Ευρωπαίος του Μακρυγιάννη, όπως και των Πατέρων (Ευγενικού, Παλαμά, Φωτίου) πριν απ’ αυτόν. Ο Μακρυγιάννης διαφωνεί ριζικά με την Ηγεσία του Έθνους, διότι ασυλλόγιστα επιδιώκει τον εξευρωπαϊσμό του.

Ο Μακρυγιάννης περιμένει «να ενώσει ο Θεός όλο το χριστιανικόν ορθόδοξον έθνος και να το λευτερώσει». Οι σχεδιασμοί των μεγάλων δεν θα δικαιωθούν. Οι ευρωπαίοι πρέσβεις «καλά φρονούν. Όμως να ιδούμεν τι λέει κι’ αυτός ο μάστορης ο Γεροθεός». Διότι τελικά αυτός «ο Θεός ξέρει τα υστερινά μας». Ο Θεός και η φιλανθρωπία Του είναι το τελευταίο στήριγμα και η μόνη τελικά ελπίδα του Έλληνα – Ρωμηού Μακρυγιάννη’’.