Οι πλάνες των Πεντηκοστιανών

Από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΤΥΠΟ

Ιδρυτής των Πεντηκοστιανών είναι ο Αμερικανός Τόμλισον το 1906 στο Λος Αντζελες, ως παραφυάδα, των πολλών αιρέσεων του Προτεσταντισμού, που διηρημένες, αλληλοκατηγορούμενες και συγκρουόμενες μεταξύ τους εμφανίζονται και στην Ελλάδα.

Οι Πεντηκοστιανοί πιστεύουν στην πλάνη ότι λαμβάνουν ένα χωριστό βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και αποκτούν διάφορα χαρίσματα με ανώτερο την γλωσσολαλιά. Σε αντίθεση με τον Χριστό που διδάσκει ότι δεν υπάρχουν δυο βαπτίσματα χωριστά, εκείνοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένα εν’ ύδατι και ένα εν’ πνεύματι Αγίω, μπερδεύοντας στην περίπτωση αυτή, ένα περιστατικό με τους Εφεσίους, που είχαν βαπτισθεί εις το Ιωάννου Προδρόμου βάπτισμα της μετανοίας, πριν βαπτισθούν στο όνομα του Χριστού και μια άλλη περίπτωση με τους Σαμαρίτες όπου κλήθηκαν ο Απ. Πέτρος και ο Απ. Ιωάννης να μεταδώσουν το Άγιο Πνεύμα σε αυτούς επειδή ο διάκονος Φίλιππος δεν είχε χάρισμα μεταδόσεως του Αγίου Πνεύματος.

Ισχυρίζονται επίσης, ότι δεν έχουν όλοι οι πιστοί Πνεύμα Άγιο, αλλά μόνο αυτοί που έχουν το χάρισμα της γλωσσολαλιάς και ότι όσοι επικαλούνται το όνομα του Κυρίου, αυτό και μόνο δείχνει ότι έχουν Πνεύμα Άγιο. Το όνομα όμως του Κυρίου μπορεί να το επικαλεστεί ο καθένας ακόμα και αμαρτωλοί, άπιστοι, για να πλανέψουν τους ανθρώπους. Πολλοί αιρετικοί επικαλούνται το όνομα του Κυρίου αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν Πνεύμα Άγιο.

Σχετικά με τη γλωσσολαλιά, οι διάφορες γλώσσες που νομίζουν ότι ομιλούν οι Πεντηκοστιανοί, δεν είναι καν γλώσσες. Περιέχουν κάποιες λέξεις χωρίς συνάρτηση και ειρμό, χωρίς τίποτα το κατανοητό. Οι Απόστολοι όταν μιλούσαν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, τους άκουγε ο καθένας να μιλούν στη δική τους μητρική γλώσσα για τα μεγαλεία του Θεού. Αλλά οι Πεντηκοστιανοί μιλούν όχι σε αλλόγλωσσους και αλλοεθνείς αλλά σε ομόγλωσσους. Γιατί λοιπόν οι άσκοπες και ακαταλαβίστικες φράσεις που δεν τις καταλαβαίνει κανένας από το ακροατήριο; Όταν μάλιστα, επισκέπτονται τους Πεντηκοστιανούς διδάσκαλοι δικοί τους από ξένες χώρες ομιλούν στις αίθουσές τους με… διερμηνείς. Το συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι το Άγιο Πνεύμα που λαλεί στους Πεντηκοστιανούς και στις άλλες ομάδες Μωαμεθανών, Ινδουϊστών, Πνευματιστών, οραματιστών κ.α. αλλά κάποιο άλλο… «πνεύμα».

Η γλωσσολαλιά περιορίστηκε στα πρώτα χριστιανικά χρόνια όταν η Εκκλησία βρισκόταν στα πρώτα της βήματα και είχε να αντιπαλέψει δυο μεγάλους εχθρούς της, τον Ιουδαϊσμό και την ειδωλολατρία. Ο Χριστιανισμός ενισχυόταν με την εμφανή παρουσία του Αγ. Πνεύματος, με τα χαρίσματα και τα θαύματα για να παρουσιάσει τη δύναμη της νέας πίστεως και της παρουσίας του Θεού. Μετά την Αποστολική περίοδο, δεν αναφέρονται γλωσσολαλούντες, αλλά μόνο τα χαρίσματα εκείνα που ωφελούσαν τους ανθρώπους, όπως της διδασκαλίας, διακονίας, σοφίας, γνώσεως, πίστεως, διακρίσεως, ιαμάτων κ.α. Το πρώτο χάρισμα που έπαυσε ήταν της γλωσσολαλιάς.

Για το χάρισμα της γλωσσολαλιάς ο Απ. Παύλος τονίζει ότι είχε δοθεί σαν σημείο για τους απίστους και όχι για τους πιστούς και ότι κάθε χάρισμα του Αγ. Πνεύματος δεν πρέπει να χρησιμοποιείται άσκοπα για επίδειξη και επισημαίνει πως το μεγαλύτερο χάρισμα είναι η προφητεία (διδασκαλία) και τοποθετεί την γλωσσολαλιά τελευταία.

Οι Πεντηκοστιανοί, για να δικαιολογήσουν τα χαρίσματα και τις γλωσσολαλιές αναφέρουν μια προφητεία του Ιωήλ που ομιλεί για έσχατες ημέρες, εννοώντας -όπως και σε άλλα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης- την έλευση του Μεσσία. Επίσης στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο ο Κύριος ομιλεί για 5 σημεία που θα τελούν οι πιστοί και μεταξύ άλλων αναφέρει και τη γλωσσολαλιά, που οι Πεντηκοστιανοί περιορίζονται μόνο σ’ αυτήν.

Οι Πεντηκοστιανοί αρνούνται την Ιερά παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αγνοώντας ότι το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε πρώτα προφορικώς και μετά γραπτώς. Χωρίς, την Παράδοση δεν θα γνωρίζαμε ποια είναι τα βιβλία της Καινής Διαθήκης και τους συγγραφείς, ούτε θα γνωρίζαμε πως τελούνται τα μυστήρια της Εκκλησίας. Την γνησιότητα της Αγ. Γραφής, μας την βεβαιώνει η Παράδοση, την οποία κρατεί η Ορθόδοξη Εκκλησία και συνδέει την Εκκλησία δια μέσω των αιώνων, για να μη ξεφύγει από την αρχική της πορεία. Χωρίς την Ιερά Παράδοση δεν ερμηνεύεται η Αγία Γραφή, γι` αυτό και ξεφυτρώνουν αιρέσεις, διότι ο καθένας μόνος του προσπαθεί να ερμηνεύσει το Ευαγγέλιο.

Σχετικά με τα μυστήρια, οι Πεντηκοστιανοί, οι Ευαγγελιστές καί οι άλλοι αιρετικοί κατηγορούν τους Ορθοδόξους για τον νηπιοβαπτισμό, βασιζόμενοι σε εντολή του Χριστού που λέει ότι για να βαπτισθεί κάποιος πρέπει να πιστεύει δηλ. να είναι μεγάλος σε ηλικία. Στην περίπτωση αυτή ο Χριστός μιλούσε για τους ειδωλολάτρες της εποχής εκείνης, που έπρεπε να πιστέψουν και μετά να βαπτισθούν. Από τη στιγμή όμως που οι γονείς είναι συνειδητοί Χριστιανοί, τι τους εμποδίζει να βαπτίσουν τα παιδιά τους; Ο Απ. Πέτρος λέει ότι η Επαγγελία του Αγ. Πνεύματος είναι και για τα παιδιά. Ο Χριστός ομιλώντας έλεγε ότι αν κάποιος δεν βαπτισθεί, δεν θα εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού. Γιατί, λοιπόν, να αποκλεισθούν τα νήπια από την Βασιλεία αυτή; Εξάλλου ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι βαπτίστηκαν οικογένειες ολόκληρες, μαζί και μικρά παιδιά. Γιατί να μην αξιώνονται τα παιδιά της χάριτος του βαπτίσματος, τα οποία οικειοθελώς δεν αμάρτησαν. Γιατί να παραμένουν αβάπτιστα και να στερούνται της κοινωνίας του σώματος και του αίματος του Χριστού.

Για το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, οι Πεντηκοστιανοί τελούν το μυστήριο αυτό σαν δείπνο και δεν παραδέχονται την μετουσίωση του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού που γίνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διαστρεβλώνοντας τους λόγους του Χριστού ως συμβολικούς, ενώ ο Χριστός λέει καθαρά «τούτο εστί το σώμα μου… το αίμα μου» που σημαίνει «αυτό είναι» το σώμα και το αίμα μου και διευκρινίζει ότι: «η γαρ σάρξ μου αληθώς εστί βρώσις και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις».

Για το μυστήριο της εξομολογήσεως, ο ίδιος ο Χριστός έδωσε εξουσία στην Εκκλησία να συγχωρεί τις αμαρτίες σε όσους μετανοούν και εξομολογούνται. Οι Πεντηκοστιανοί όμως διαφοροποιούνται όπως και στο μυστήριο της Ιεροσύνης όπου δεν δέχονται -όπως και όλοι οι αιρετικοί- τους ιερείς (θυσίες και προσφορές), όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Η Ορθοδοξία πιστεύει ότι όντως η ιεροσύνη του παλαιού νόμου έχει καταργηθεί και η πρώτη ιεροσύνη αντικαταστάθηκε από την ιεροσύνη του Χριστού και την πρώτη θυσία την αντικατέστησε η θυσία του Γολγοθά που συνεχίζεται με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Όλες όμως οι αιρέσεις ξεκίνησαν από την μεταρρύθμιση ενός μοναχού Λουθήρου που δεν είχε βαθμό ιεροσύνης, πέταξε τα ράσα, παντρεύτηκε και μη μπορώντας να χειροτονήσει ιερείς κατάργησε την ιεροσύνη και εισήγαγε την τάξη των λαϊκών ποιμένων, που αποκόπτει από την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Αποστολική διαδοχή, η οποία ξεκινάει από τους Αποστόλους και συνεχίζεται με τους Αποστολικούς Πατέρες αδιάκοπα έως σήμερα. Ο Χριστός είπε: «ἐγώ μεθ` ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἔως τῆς συντελείας τοῦ αἰώνος». Πως είναι δυνατόν να έχουν διαδοχή οι Πεντηκοστιανοί που δεν έχουν ούτε 100 χρόνια παρουσίας;

Οι Πεντηκοστιανοί, αρνούνται επίσης τους Αγίους και την μεσιτεία τους, επικαλούμενοι διάφορα χωρία της Αγ. Γραφής, τα οποία όμως δεν εμποδίζουν την μεσιτεία των Αγίων. Ο Απ. Παύλος σε πολλές περιπτώσεις ζητούσε τις προσευχές ακόμα και των πιστών, οι οποίες μεταφέρονται δια των αγγέλων ενώπιον του Θεού. Είναι πολλές και οι περιπτώσεις που ο Μωϋσής και ο Σαμουήλ μεσιτεύουν για τον λαό τους, ο Ιώβ για τους φίλους του, καθώς και οι Απόστολοι του Χριστού. Υπάρχει μεσιτεία Αγίων μετά θάνατον, όπου χάριν του Δαυϊδ που είχε πεθάνει σώζεται ο Σολομών και η Ιερουσαλήμ.

Οι Πεντηκοστιανοί, απορρίπτουν την τιμητική προσκύνηση των Αγίων, επικαλούμενοι χωρία που δεν αναφέρονται όμως σε αγίους, αλλά σε άλλους θεούς. Η Ορθοδοξία, δεν τιμά τους Αγίους ως θεούς αλλά ως ανθρώπους Αγίους. Η Αγία Γραφή μας προτρέπει «ἀσπάσασθε πάντας τούς ἁγίους». Ο Θεός δοξάζει τους αγίους «τούς δοξάζοντές με δοξάσω» καί τους τιμά, παραγγέλει να τους μνημονεύουμε όπως τους μνημονεύει και Εκείνος. Οι Πεντηκοστιανοί όμως, διαστρεβλώνουν κάποια περιστατικά και πέφτουν στην πλάνη της μη προσκύνησης των Αγίων, όπως στην περίπτωση ενός ειδωλολάτρη Κορνήλιου, που η πίστη τους έλεγε ότι οι θεοί τους κατέβαιναν στη γη και συναναστρεφόταν με τους ανθρώπους. Όταν είδε τον Απ. Πέτρο έπεσε και τον προσκύνησε ως θεό και ο Πέτρος τον εμπόδισε εξηγώντας του ότι είναι άνθρωπος. Σε ένα άλλο περιστατικό ενώ ο Πέτρος εξηγεί ξεκάθαρα ότι οι κάτοικοι των Λύστρων τους πέρασαν για θεούς (τον Παύλο για τον Ερμή, τον Βαρνάβα για τον Δία) και ετοιμάσθηκαν να τους προσφέρουν θυσία, διαμαρτυρήθηκαν και αρνήθηκαν τέτοια αναγνώριση, όπως και σε ένα άλλο σημείο όπου οι Πεντηκοστιανοί συμπεραίνουν λανθασμένα ότι απαγορεύεται η προσκύνηση Αγγέλων και Αγίων. Συγκεκριμένα όταν ο Απ. Ιωάννης προσκύνησε έναν άγγελο και δέχθηκε την σύσταση του αγγέλου, ο Ιωάννης από καθήκον και σεβασμό επιμένει και τον ξαναπροσκυνά πέφτοντας στα πόδια του αγγέλου ο οποίος από ταπείνωση και τις δυο φορές αρνείται την προσκύνηση, αποδίδοντας την τιμή στο Θεό.

Οι Πεντηκοστιανοί και όλοι οι αιρετικοί απορρίπτουν το πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας. Αρνούνται να την ονομάσουν Μητέρα του Θεού, δηλ. Θεοτόκο. Αρνούνται επίσης, το αειπάρθενο, ισχυριζόμενοι ότι απέκτησε και άλλα παιδιά με τον Ιωσήφ. Απεναντίας για μας τους Ορθοδόξους είναι το αγιότερο πρόσωπο μετά τον Κύριο, είναι αειπάρθενος και Θεοτόκος. Ο Ιωσήφ ήταν χήρος και είχε δικά του παιδιά, προσφέρθηκε ως προστάτης της Παναγίας για να καλύψει την τεκούσα. Γι αυτό και πρίν γεννηθεί ο Χριστός, η Παναγία ονομάζεται γυναίκα του Ιωσήφ. Μόλις όμως γεννιέται ο Χριστός, παύει ο άγγελος να την λέει «γυναίκα», αλλά την ονομάζει κατά την φυγή στην Αίγυπτο, όπως και μετά τη σφαγή των νηπίων και τον θάνατο του Ηρώδη, «μητέρα αυτού». Επίσης οι δυο λεγόμενοι αδερφοί του Κυρίου, λένε για τον εαυτό τους: «Ἰάκωβος, Θεοῦ καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος» και «Ἰούδας, Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδερφός δἐ Ἰακώβου». Όλα αυτά βεβαιώνουν ότι η Παναγία δεν είχε άλλα παιδιά και την ονομάζει η Εκκλησία, Παρθένο, διότι γέννησε τον Ενανθρωπήσαντα Θεό. Οι αιρετικοί την ονομάζουν Χριστοτόκο, αρνούμενοι έτσι την θεία φύση του Χριστού και καταντούν μονοφυσίτες.

Ο Χριστός ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Αυτός που γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, ήταν ο Ενανθρωπήσας Θεός, που κατά την προφητεία του Ησαϊα «καλέσουσι τό ὅνομα αυτόῦ Ἐμμανουήλ» καί σημαίνει μαζί μας ο Θεός. Ο Ιωάννης λέγει, ότι ο Λόγος που είναι ο Θεός, έλαβε σάρκα και έγινε Θεάνθρωπος. Όπως και ο Απ. Παύλος λέει ξεκάθαρα πως ο Θεός έλαβε σάρκα και έγινε άνθρωπος. Καταπέλτης για όλους τους αιρετικούς είναι το χωρίο όπου η Ελισάβετ την αποκαλεί Θεοτόκο: «ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με» και ονομάζεται Παναγία συγκρινόμενη όχι με το Θεό, αλλά με τους άλλους Αγίους και Αγίες της Εκκλησίας, επειδή αξιώθηκε να γεννήσει τον Ιησού Χριστό. Η ίδια η Παναγία είπε μια καταπληκτική προφητεία: «Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί».

Η εκκλησία των Πεντηκοστιανών δεν είναι μια, αλλά πολλές, που η μια κατηγορεί και διαβάλλει την άλλη για τη γνησιότητά της. Η όλη ιστορία τους αποτελεί μια σειρά ασήμαντων αιρετικών πλανών, σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησία που ξεκινά με τους Αποστόλους, συνεχίζεται και στερεώνεται με τους Αγίους Πατέρες καί τα εκατομμύρια των μαρτύρων και Αγίων.

Όλες οι παραπάνω θέσεις, καθιστούν αιρετικούς τους Πεντηκοστιανούς και αποκομμένους από την Ορθοδοξία. Είναι άδικος ο τρόπος που καταφέρονται κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γι αυτό δεν χρειαζόμαστε τα περιοδικά τους, ούτε τα βιβλία, ούτε τις συναθροίσεις τους, διότι έχουμε το Ευαγγέλιο στη γλώσσα μας, καθώς και τους Πατέρες και διδασκάλους της Ορθοδοξίας, οι οποίοι με τις Συνόδους και την Αγιότητά τους έχουν εξηγήσει «τῆ ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» οτιδήποτε αφορά το Ευαγγέλιο.

Βοηθήματα/πηγές: Η πλάνη των Πεντηκοστιανών - Π. Παναγιωτίδη, Εκδόσεις «Απολύτρωσις»