Ευνουχισμός της νεολαίας

του Κ. Αθανασιάδη

Οι πολιτικές τακτικές που εφαρμόσθηκαν μετά τη μεταπολίτευση, εκτός των άλλων δεινών, κατάφεραν να ευνουχίσουν και τις αγνές επαναστατικές τάσεις της νεολαίας μας. Το κυριότερο και το πλέον ορμητικό και δυναμικό στοιχείο της κοινωνίας μας, είναι η νεολαία. Πάντοτε η νεολαία βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή, με τα οράματα, τις κοινωνικές ανησυχίες και διεκδικήσεις. Η λοιπή κοινωνία συνέδραμε και στήριζε τους δίκαιους αγώνες της, η δε πολιτεία αφουγκράζονταν και προγραμμάτιζε-διαμόρφωνε τις πολιτικές της...

 Και τότε η νεολαία επηρεάζονταν από τα πολιτικά κόμματα και τις ιδεολογίες που κάθε φορά επικρατούσαν, όμως οι αγώνες κινούνταν στα νομικά πλαίσια, χωρίς δυναμικές και σοβαρές ενέργειες, οι οποίες να αποβλέπουν στη διατάραξη της έννομης τάξεως και προπάντων χωρίς την πρόκληση ζημιών και καταστροφών. Τότε τα συνθήματα ήταν δικαιοσύνη, πρόοδος, βελτίωση των κοινωνικών και ανθρωπιστικών παραγόντων, σήμερα είναι αντιεξουσιαστικά, καταστροφικά, μηδενιστικά. Τότε τα πνευματικά ιδρύματα ήταν οι αφετηρίες, για αγώνες αξιών, σήμερα τα πνευματικά ιδρύματα είναι χώροι εξορμήσεως καταστροφικών μαχών. Πάντοτε υπήρχαν άτομα του περιθωρίου, αλλά αυτά ανήκαν στην εξαίρεση και λόγω μικρού αριθμού και λόγω γενικής αντιλήψεως των καλώς σκεπτόμενων στη συντριπτική πλειοψηφία νέων μας. Σήμερα τα πράγματα αντιστράφηκαν, η ταραχοποιοί αυξήθηκαν επικίνδυνα, η πλειοψηφία τους ανέχεται, αν δεν συνεργάζεται μαζί τους και η πολιτεία αδρανεί, αν δεν φοβάται μην θίξει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ή φοβάται τη δημιουργία ανεξέλεγκτων καταστάσεων, αφού το άλλοτε φοιτητικό κίνημα ταυτίζεται σήμερα με τις πράξεις των πάσης φύσεως αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Τα άλλοτε φυτώρια όπου αναπτύσσονταν πνεύματα δημιουργικά, προοδευτικά, χρήσιμα στην κοινωνία, τα πανεπιστήμια, κάτω από την πεφωτισμένη πνευματική ακτινοβολία των καθηγητών, μετατράπηκαν σήμερα σε γιάφκες, ορμητήρια αναρχικών, αποθήκες πυρομαχικών και οι κύριοι καθηγητές αντί να χαίρονται και να απολαμβάνουν το κύρος ως πνευματικοί ηγέτες, βιώνουν την απαξίωση, την αφάνεια, το μηδενισμό. Σ αυτό ευθύνη μεγάλη φέρουν οι ίδιοι οι καθηγητές, οι οποίοι ανακάτεψαν το πνεύμα και την επιστήμη με το λαϊκισμό. Ασφαλώς και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι άμοιρο της εν γένει καταστάσεως. Η πληθώρα των πανεπιστημίων ΑΕΙ και ΤΕΙ, η κατ ανάγκη δημιουργία πληθώρας καθηγητών, είχε ως συνέπεια τον ποιοτικό υποβιβασμό, την απώλεια του κύρους των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Κάποτε ο φοιτητής ήταν το κάτι, σήμερα ο φοιτητής είναι το τίποτα, αφού σχεδόν όλοι είναι φοιτητές και το σπουδαιότερο απώλεσαν την αξία και τη γοητεία του φοιτητή και συνεπώς απογυμνώθηκε η ιδιότητα. Σε λίγο, αν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα ανορθώσεως της ανώτατης παιδείας, θα ντρεπόμαστε για το αξίωμα του καθηγητού του πανεπιστημίου και την ιδιότητα του φοιτητή. Τώρα που τα πάντα βρίσκονται σε τροχιά μεταρρυθμίσεων, είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει το μεγάλο άλμα στην παιδεία, με σκοπό την έξοδο αυτής από το τέλμα, την αφάνεια, το μηδενισμό. Τα πανεπιστήμιά μας πρέπει να ανακτήσουν την αίγλη και την αξιοπιστία, η ιστορία και η προίκα, μας επιβάλλουν να είμαστε πρωτοπόροι. Δεν είναι υπερβολή να έχουμε τη φιλοδοξία της πρωτοπορίας, γιατί το υλικό το έχουμε, σκεφθείτε πόσους καθηγητές αξίας έχουμε στο εξωτερικό, δεν μένει παρά να τολμήσουμε και η νεολαία μας θα ακολουθήσει και θα μας δείχνει πάλι το δρόμο.

Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ" της Λέσβου