Αύγουστος καί γυρνάμε 70 χρόνια πίσω, στις 15 Αύγουστου του 1940. Η γιορτή της Παναγίας. Πλήθη προσκυνητών έχουν συγκεντρωθεί στη χάρη της στο νησί της Τήνου.
Στον όρμο του λιμανιού έχει φτάσει τα ξημερώματα από τη Μήλο καί το ιστορικό εύδρομο του ελληνικού στόλου «Έλλη», σημαιοστολισμένο, μεταφέροντας άγημα του ναυτικού, για ν’ αποδώσει τιμές στην Προστάτιδα του Έθνους μας. Εκεί σε λίγο θα δεχτεί απρόσμενα το άνανδρο κτύπημα Ιταλικού υποβρυχίου...
Ο στόχος ήταν φανερός: να καμφθεί το ηθικό του λαού μας στο πολεμικό κλίμα της εποχής. Όμως η ιερόσυλη πράξη θα φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Η προσβολή της Μεγαλόχαρης θα χρωματίσει με ιερότητα τον αγώνα πού αρχίζει πλέον να προετοιμάζεται καί θα δημιουργήσει «σε όλη την Ελλάδα μια απόλυτη ενότητα», όπως το παραδέχθηκε αργότερα καί ο ίδιος ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι.
Εκείνο λοιπόν το πρωινό, καθώς το πλήρωμα καταγινόταν με τον ευπρεπισμό του πλοίου, φάνηκε στον ορίζοντα μια ξένης εθνικότητας αεράκατος να διαγράφει δυο κύκλους πάνω από τον όρμο της Τήνου κι έπειτα να εξαφανίζεται βορειοδυτικά. Από τη στιγμή αυτή όλοι βρίσκονταν σ’ επιφυλακή καί πλήρη ετοιμότητα για άμεση αντίδραση. Όταν όμως η ώρα κυλούσε χωρίς άλλη ύποπτη ένδειξη, καί πάλι οι προετοιμασίες για την απόδοση τιμών συνεχίστηκαν με την ίδια σπουδή.
Μα, ούτε δυο ώρες δεν είχαν περάσει από την προκλητική παραβίαση καί το απρόσμενο έγινε. Ένας τρομαχτικός κρότος συγκλόνισε το πλοίο ακριβώς στις 8.25'. Από την τρομερή ταλάντευση όλοι ανατράπηκαν. Άλλοι άνδρες του πληρώματος έπεσαν κάτω, κάποιοι τραυματισμένοι. Άλλοι βρέθηκαν να κολυμβούν στη θάλασσα γύρω από το πλοίο. Το κατάστρωμα είχε γεμίσει με νερά καί πετρέλαια, ενώ σε διάφορα σημεία του
καραβιού είχαν δημιουργηθεί ρήγματα. Οι τρεις διαδοχικές εκρήξεις από τις τορπίλες, πού κτύπησαν το πλοίο στα ύφαλα του, άφησαν τραγικό τον απολογισμό, με πιο οδυνηρή συνέπεια, τα θύματα, τους ήρωες του καθήκοντος, πού είτε τραυματίστηκαν, είτε εξαφανίστηκαν, ενώ ένας κελευστής, βρέθηκε ήδη νεκρός.
Μια τελευταία ελπίδα υπήρχε για να περισώσουν ό,τι πλέον απέμενε από το χτυπημένο καράβι. Η ρυμούλκηση. Ο πλοίαρχος Α. Χατζόπουλος διέταξε τον ανθυποπλοίαρχο να πλησιάσει με κάθε τρόπο τα επιβατηγά πλοία του λιμανιού καί να συνεννοηθεί σχετικά με το εξαιρετικά επείγον ζήτημα.
Από λεπτό σε λεπτό αυξανόταν η κλίση του πολεμικού «Έλλη». Κι όμως ο κυβερνήτης, ψύχραιμος, δεν εγκατέλειπε τη θέση του. Περίμενε. Έλπιζε κι έδινε ελπίδες. Παράλληλα το ενδιαφέρον του στράφηκε στη διάσωση όσων είχαν αποκλειστεί. Οι δραματικές στιγμές αναδείκνυαν εκείνες τις ώρες τις διαχρονικές αρετές του Έλληνα ναυτικού, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την υψηλή αίσθηση του χρέους, την αυτοθυσία.
Ένα ρίγος διαπέρασε όσους επιζούσαν, καθώς φάνηκε επιτέλους να πλησιάζει το επιβατηγό «Έσπερος». Τότε ο καπετάνιος, ταλαιπωρημένος αλλά με απόλυτη αυτοκυριαρχία, διέταξε τους άνδρες του πολεμικού «Έλλη» να κατέβουν στις βενζινακάτους πού έφταναν, ενώ ο ίδιος θα παρέμενε. Όλοι επέμεναν να τους ακολουθήσει, μα ο καπετάνιος φαινόταν ανένδοτος, μέχρι πού τον άρπαξαν με τη βία καί τον κατέβασαν κι αυτόν.
Ή ρυμούλκηση είχε προετοιμαστεί. Καί οι ναυτικοί στο «Έσπερος» δέχτηκαν το κέλευσμα του καπετάνιου για «πρόσω». Η συγκίνηση όλων ήταν έκδηλη. Μα, καθώς τεντώθηκαν τα συρματόσχοινα, σε λίγο, μετά από απότομα αναπηδήματα, έσπασαν! Τότε ήταν πού ο πόνος τους κυρίευσε. Το εύδρομο «Έλλη» δεν μπορούσε να σωθεί. Σε λίγο τίποτα δεν θα απέμενε στην επιφάνεια. Κι όμως. Είχε προσφέρει ακέραιο το φόρο τιμής προς τη Μεγαλόχαρη. Του άξιζε πλέον παράσημο ανδρείας.
Γι' αυτό καί τα πλήθη στο λιμάνι ξεσπούσαν σε ζητωκραυγές για την Πατρίδα.
Μετά τη θλιβερή τραγωδία πού συγκλόνισε το πανελλήνιο, στο νησί της Τήνου οι σημαίες κατέβηκαν μεσίστιες κι ο πένθιμος κτύπος της καμπάνας συντονιζόταν στη θλίψη των κατοίκων καί των προσκυνητών. Ο πόνος δυνάμωνε την προσευχή. Μια μυστική παρηγοριά κι ελπίδα χύθηκε στις καρδιές, όταν η απόφαση να γίνει τελικά η λιτανεία της εικόνας της Ευαγγελίστριας διαδόθηκε παντού.
Μέσα σε ατμόσφαιρα μοναδικής κατάνυξης καί ενότητας έζησαν όλοι την παρουσία της Παναγίας σ’ εκείνη την αλησμόνητη λιτανεία. Καί καθώς γινόταν δέηση για τα θύματα του βυθισμένου «Έλλη», όλοι γονατισμένοι Της εμπιστεύονταν με θέρμη καρδίας την προστασία του Έθνους μας.
Έτσι προχώρησε ο Ελληνισμός στα δύσκολα χρόνια πού ακολούθησαν. Με πίστη στη βοήθεια της Θεοτόκου. Καί η Ευαγγελίστρια έκανε το θαύμα της.
Κ.Α.
(Περιοδικό «Προς τη Νίκη» - τευχ. 726)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου