Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ἂν κάποιος θέλει πρακτικὰ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴ διαφορὰ μεταξύ ὑπερήφανης καί ἀναξιοπρεποῦς διπλωματίας ἀρκεῖ νὰ ἀνατρέξει στὶς προσωπικότητες καὶ τὰ ἔργα τοῦ πρώτου Κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδος Ἰωάννου Καποδίστρια καὶ τοῦ σημερινοῦ πρωθυπουργοῦ Ἀλ. Τσίπρα.
Δὲν θὰ ἀναφερθῶ στὴν μεταξὺ τῶν δύο ἀνδρῶν χαώδη διαφορὰ ὡς πρὸς τὶς γνώσεις, τὶς ἐμπειρίες, τὶς ἱκανότητες. Δὲν θὰ μείνω στό κύρος ποὺ διέθετε διεθνῶς καὶ μεταξὺ τῶν ἡγετῶν τῶν μεγάλων δυνάμεων ὁ πρῶτος καὶ πῶς ἀντιμετωπίζουν τὸν σημερινὸ πρωθυπουργὸ ὁ κ. Τρὰμπ ἢ ἡ κα Μέρκελ. Δὲν θὰ σταθῶ στὸ ὅτι ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος χειριζόταν ἄριστα, πέραν τῆς ἑλληνικῆς, πέντε γλῶσσες: ἀγγλικά, γαλλικά, ἰταλικά, γερμανικὰ καὶ ρωσικά. Θαμνημονεύσω, πρὸς σύγκριση, μόνο τὸν χειρισμὸ τῶν ἐθνικῶν θεμάτων ἀπὸ τὸν Καποδίστρια...
Ἕνα ἀπὸ τὰ ἐπιχειρήματα τῆς κυβερνητικῆς προπαγάνδας εἶναι ὅτι ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν εἶναι ἀποτέλεσμα συμβιβασμοῦ, μὲ τὸ δεδομένο ὅτι οἱ ΗΠΑ, ἡ Γερμανία, τὸ ΝΑΤΟ καὶ ἡ ΕΕ ἤθελαν μὲ κάθε τρόπο αὐτὴ νὰ περάσει. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας στὸ θέμα τῆς ἱδρύσεως τοῦ ἐλεύθερου καὶ ἀνεξάρτητου Ἑλληνικοῦ κράτους εἶχε ἀπέναντί του ὅλες τὶς μεγάλες δυνάμεις τῆς ἐποχῆς του, ποὺ ἀποτελοῦσαν τὴν Ἱερὰ Συμμαχία καὶ ἐπηρεάζονταν ἀπὸ τὸν ἀνθέλληνα καγκελάριο τῆς Αὐστροουγγαρίας Μέτερνιχ.
Εἶναι ἀνακρίβεια τὸ ὅτι ἡ Ἐπανάσταση τῶν Ἑλλήνων σώθηκε ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις, μὲ τὴν ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου. Ἡ Ἐπανάσταση σώθηκε ἀπὸ τοὺς διπλωματικοὺς χειρισμοὺς τοῦ Καποδίστρια καὶ τὴ γενναιότητα ἀγωνιστῶν, μὲ πρῶτον τὸν Κολοκοτρώνη. Μπορεῖ νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ Πρωτόκολλο τῆς Πετρουπόλεως (1826) καὶ ἡ Ἰουλιανὴ Σύμβαση τοῦ Λονδίνου (1827), σημαντικοὶ σταθμοὶ στὴ θετικὴ ἔκβαση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ζητήματος, προδιαγράφονται στὴν εἰσήγηση τοῦ Καποδίστρια πρὸς τὸν Τσάρο Ἀλέξανδρο, τὴν ἄνοιξη τοῦ 1822. (Γεωργίου Διον. Πουκαμισὰ «Ἰωάννης Καποδίστριας – Ἐθνικὸς Ἀγωνιστής, Διπλωμάτης, Θεμελιωτὴς Κράτους», Ἔκδ. «Κασταλία», σελ. 37). Ὁ Καποδίστριας πέτυχε νὰ ὑπογραφεῖ, στὶς 6 Ἰουλίου τοῦ 1827, στὸ Λονδίνο, ἡ τριμερὴς Συμφωνία Ἀγγλίας, Ρωσίας καὶ Γαλλίας, ἀπότοκος τῆς ὁποίας ἦταν ἡ ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1827.
Ὁ Κυβερνήτης ἔρχεται στὸ Ναύπλιο στὶς ἀρχὲς τοῦ 1828, χωρὶς ἀκόμη νὰ ἔχει ἀναγνωριστεῖ τὸ ἑλληνικὸ κράτος. Στίς 30 Νοεμβρίου 1829, μὲ τὴ δεύτερη Διάσκεψη τοῦ Λονδίνου, ἀναγνωρίζεται ἀνεξάρτητο Βασίλειο. Ὁ Ἀλ. Δεσποτόπουλος γράφει στὴ σχετικὴ μελέτη του: «Ὁ Κυβερνήτης χειρισθεῖς αὐτοπροσώπως τὸ θέμα τῶν σχέσεων τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὶς τρεῖς μεγάλες Δυνάμεις, ἐνεργήσας ἀκαταπονήτως καὶ εὐστόχως παρὰ ταῖς Κυβερνήσεσιν αὐτῶν διὰ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν ἐθνικῶν δικαίων καὶ ἀντιμετωπίσας ἐπιδεξίως καὶ ἀνατρέψας τὰς δυσμενεῖς διὰ τὴν Ἑλλάδα ἀποφάσεις αὐτῶν, ταυτοχρόνως ἐξησφάλισε παρ’ αὐτῶν ἐνισχύσεις ἀποφασιστικᾶς ὑπὲρ τοῦ Ἀγῶνος καὶ τῆς Χώρας».
Μία σημείωση: Ὁ Καποδίστριας, πέραν τῶν ἱκανοτήτων του, πίστευε σὲ ἀξίες, σὲ ἰδανικά, στὴν Ἑλλάδα, στὴν Ὀρθοδοξία. Ἀντιμετώπισε θεματα καὶ τὰ ἔλυσε ἐπ’ ὠφελεία τῆς Πατρίδας, δὲν τὰ διεκπεραίωσε ὡς ὑποτακτικός. Οἱ ἰσχυροί τῆς Γῆς δὲν τοῦ ἐπιδαψίλευσαν ἐπαίνους καὶ τιμὲς οὔτε Νόμπελ, ἂν ὑπῆρχε... Ἡ δολοφονία ἦταν ἡ «ἀμοιβή» του. Ὅμως Αὐτὸς μένει φωτεινο παράδειγμα στὴν Ἱστορία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου