Υπάρχουν στην Ελλάδα καί σήμερα ήρωες καί ηρωΐδες!!!

Οι πρόσφυγες ευχαριστούν τους Έλληνες για την ανθρωπιά τους: Ευχαριστούμε Ελλάδα!!!» λένε οι πρόσφυγες

Οι Έλληνες καθημερινά δείχνουν την ανθρωπιά τους στους πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα. Συγκεντρώνουν τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα και τα προσφέρουν στους πρόσφυγες που βρίσκονται συνωστισμένοι σε διάφορα σημεία της Αθήνας.

Στον Πειραιά επικρατεί το αδιαχώρητο με τους πρόσφυγες να στοιβάζονται στους σταθμούς επιβατών του Πειραιά. Μέχρι χθες το βράδυ διέμεναν στους σταθμούς 1.700 άτομα, ενώ σήμερα ήρθαν να προστεθούν άλλοι 592 που έφτασαν το πρωί με το πλοίο «Αριάδνη» από τη Χίο και τη Μυτιλήνη...

Οι πρόσφυγες συγκινήθηκαν από την ανθρωπιά των Ελλήνων και έγραψαν σε ένα χαρτόνι ένα συγκινητικό μήνυμα για τη βοήθεια που τους προσφέρουν, το οποίο κόλλησαν στην πόρτα ενός από τους σταθμούς επιβατών στον Πειραιά.

www.newsbeast.gr/

 

 

Oι γιαγιάδες της Λέσβου που τάισαν το προσφυγόπουλο μιλάνε για την πράξη τους

  

«Εδώ βγάζουν νεκρά παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Πονάει η ψυχή μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια"

Στην εφημερίδα Έθνος μιλάνε ο γιαγιάδες που η φωτογραφία του Λευτέρη Παρτσάλη που τις δείχνει να ταΐζουν ένα προσφυγόπουλο έγινε viral και συγκίνησε.

 

 Οι τρεις γιαγιάδες κάθονταν σε... γνωστό παραλιακό παγκάκι στη Σκάλα Συκαμιάς. Το σπαρακτικό κλάμα ενός βρέφους δεν θα μπορούσε να τις αφήσει. Μόλις είχε βγει από τη βάρκα με τη μητέρα του και τον πατέρα του. Η 83χρονη Μηλίτσα Καμβύση, η 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδη και η 85χρονη ξαδέρφη της Μαρίτσα Μαυριπίδη ανέλαβαν δράση.

 

«Φέρτο εδώ καλέ κορίτσι. Άσε να το ταϊσω», είπε η γιαγιά Μηλίτσα πλησιάζοντας τη μητέρα του που κρατούσε ένα μπιμπερί αλλά δεν μπορούσε να ταϊσει το αγοράκι.

 

Η γιαγιά πήρε το μωρό στην αγκαλιά της, κάθισε στο παγκάκι και του έδωσε το μπιμπερό με το γάλα, ενώ σιγοτραγουδούσε ένα σκοπό. Από κοντά σιγοντάριζαν και οι φίλες της που κοιτούσαν τρυφερά το μωρό και χαμογελούσαν...

 

«Δεν έκανα κάτι σπουδαίο. Να βοηθήσω το κορίτσι ήθελα που ήταν βρεγμένο και ταλαιπωρημένο», λέει η γιαγιά Μηλίτσα στο Έθνος.

 

«Εδώ βγάζουν νεκρά παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Πονάει η ψυχή μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Τι φταίνε αυτοί οι άνθρωποι» λέει η γιαγιά, που έμαθε από την κόρη της ότι βγήκε η φωτογραφία στο ίντερνετ. «Δεν έκανα κάτι σπουδαίο, να βοηθήσω το κορίτσι ήθελα, που ήταν βρεγμένο και παγωμένο», λέει.

 

Παρότι έχει χρόνια να κρατήσει βρέφος στην αγκαλιά της η κ. Μηλίτσα δηλώνει ότι «η μάνα είναι μάνα μέχρι να κλείσει τα μάτια. Τι θα πεί αν ήξερα; Δεν βλέπω καλά, δεν ακούω καλά, αλλά ένα παιδί μπορώ να το ταίσω, να το ηρεμήσω».

 

"Το πήρα με σιγουριά. Η μητέρα του ήταν βρεγμένη και έψαχνε να βρεί ρούχα να αλλάξει, ο πατέρας του πανικοβλήθηκε που το παιδί έκλαιγε. Εμείς καθόμασταν, μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Το άρπαξα στα χέρια, πήρα το μπιμπερό, ένιωσε μια στεγνή αγκαλιά, του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι», λέει η 83χρονη από τη Συκαμιά.

http://www.lifo.gr/now/greece/78381

 

Αυτούς τους Έλληνες πρέπει να τους ΚΑΜΑΡΩΣΕΙ η Ευρώπη-Φιλοξενούν 13μελή οικογένεια προσφύγων!

Συγκινεί ένα ζευγάρι συνταξιούχων στο Πευκόδασος του Κιλκίς που ευαισθητοποιημένοι με το δράμα των προσφύγων, αποφάσισαν να φιλοξενήσουν μια 13μελή οικογένεια στο σπίτι τους!

«Μέχρι χθες ζούσαμε στην κόλαση (εννοούν την Ειδομένη) ενώ τώρα βρισκόμαστε στον παράδεισο. Ο κύριος Αλέκος και η σύζυγος του κυρία Δέσποινα είναι δύο άγγελοι. Ένα ευχαριστώ δεν φτάνει για όλα όσα αισθανόμαστε» λένε από την μεριά τους οι πρόσφυγες.

«Ήταν 17 άτομα στην εν λόγω οικογένεια. Και τα τέσσερα άτομα πήγαν στην αδερφή μου. Σε εμάς έμειναν τα 13. Προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε. Τα παιδάκια ζεστάθηκαν και έφυγαν από τις λάσπες. Το κάναμε για την ψυχή μας, γιατί είμαστε άνθρωποι και δεν μπορούμε να το αντέξουμε αυτό» δήλωσε ο κύριος Αλέκος που παίρνει περίπου 1.100 ευρώ σύνταξη.

Με τα λίγα λεφτά, η οικογένεια αυτή των Ελλήνων αποφάσισε να πάρει στο σπιτικό της τους πρόσφυγες. Οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που βρήκαν πάλι το χαμόγελό τους, έπλυναν τα ρούχα τους, έκαναν μπάνιο κοιμήθηκαν κάπου ζεστά και έφαγαν.

Μεταξύ των προσφύγων που φιλοξενούνται, είναι και ένας γιατρός από τη Συρία, ο οποίος μίλησε με συγκινητικά λόγια για το ζευγάρι των Ελλήνων. «Μας λένε "πάρτε" και δεν μας ζητούν τίποτα. Οι Έλληνες έχουν κάτι το θεϊκό μέσα τους. Είμαι στην Ελλάδα εδώ και 24 ημέρες και έχω δει πολλούς Έλληνες αγγέλους που μας έχουν βοηθήσει».

Τα παιδιά που μέχρι πρότινος ήταν μέσα στις λάσπες σε μια σκηνή με ανθυγιεινές συνθήκες, σήμερα κυλιούνται σε ζεστά χαλιά, παίζουν και χαμογελούν.

Αυτό το ζευγάρι αξίζει τα συγχαρητήρια όλων μας και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση!

www.star.gr/

«Ύμνοι» των New York Times στην ανθρωπιά των Ελλήνων προς τους πρόσφυγες

Ο Roger Cohen εξυμνεί την Ελλάδα και τις προσπάθειες των ανθρώπων των νησιών και των παραμεθόριων περιοχών να βοηθήσουν

Μπορεί η Ελλάδα να εμφανίζεται, συνήθως, για τους... λάθος λόγους στις σελίδες του διεθνούς Τύπου, ωστόσο, αυτή τη φορά, η... έκπληξη έρχεται από τους New York Times -και είναι για καλό.

Αναφέροντας τη χώρα μας ως παράδειγμα προς μίμηση, ο δημοσιογράφος Roger Cohen εξυπνεί τις προσπάθειες των ανθρώπων των νησιών και των παραμεθόριων περιοχών να βοηθήσουν τους πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα.

«Ο σύγχρονος κόσμος μας δίνει το εξής μήνυμα: λιγότερη ανθρωπιά, περισσότερη αποτελεσματικότητα. Η τεχνολογία στην υπηρεσία της παραγωγικότητας. Οι πράξεις εντιμότητας δεν είναι της μόδας» λέει ο δημοσιογράφος στην εισαγωγή του για το κύμα προσφύγων που έχουν κατακλύσει τη χώρα μας.

«Καμία χώρα δεν έχει χτυπηθεί τόσο έντονα από την κρίση. Καμία χώρα δεν έχει ανταποκριθεί με τόση συνεπή ανθρωπιά στην ανθρωπιστική κρίση των προσφύγων» σημειώνει ο Cohen.

Με περίπου 200.000 πρόσφυγες να έχουν φτάσει από τη Συρία στην Ελλάδα, θα περίμενε κανείς ότι οι άνθρωποι δεν θα αντιμετώπιζαν αυτό το φαινόμενο σωστά, ειδικά στο νησί της Λέσβου, που έχει και τις περισσότερες αφίξεις. Και ενώ τα έσοδα του κάθε Μυτιληνιού έχουν μειωθεί κατά 23% ετησίως, οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να βοηθούν, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου.

«Σε γενικές γραμμές, οι πρόσφυγες έτυχαν θερμής υποδοχής. Υπήρξαν συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένης της Λέσβου, αλλά σχεδόν καθόλου από την άθλια μισαλλοδοξία, τους μικροπρεπείς υπολογισμούς, και την στενομυαλιά που προέρχονται από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βορειότερα και ιδίως της Ουγγαρίας» γράφει η εφημερίδα.

Ο δημοσιογράφος μιλάει με ανθρώπους που εθελοντικά προσφέρουν τα αυτοκίνητά τους για να μεταφέρουν πρόσφυγες, με οργανώσεις που δρουν στο νησί. Ένας οδηγός λεωφορείου, ο κ. Παπαγρηγορίου, που οδηγεί ένα πουλμαν που κάποτε χρησιμοποιούνταν για μεταφορά πλούσιων τουριστών, δουλεύει από το πρωί έως αργά το βράδυ για να μεταφέρει τους πρόσφυγες.

Ο δημοσιογράφος μιλάει με τους πρόσφυγες. Ένας Σύρος οδοντίατρος με τη γυναίκα του παντρεύτηκαν πριν από δύο εβδομάδες. «Αυτός είναι ο μήνας του μέλιτός μας» λένε πικραμένοι.

«Οι περισσότεροι Σύροι πρόσφυγες θέλουν να πάνε στη βόρεια Γερμανία, για να δουλέψουν. Θα είναι τυχεροί, αν βρουν την ανθρωπιά του Παπαγρηγορίου» καταλήγει ο Cohen.

Reuters: Οι «χτυπημένοι» από τη λιτότητα Ελληνες βοηθούν τους πρόσφυγες με φαγητό και παιχνίδια

Τρία παιδιά από τη Συρία ακολουθούν την Κωνσταντίνα Τσουκλίδου, την ώρα που εκείνη μοιράζει παιχνίδια και φαγητό στους χιλιάδες πρόσφυγες που στοιβάζονται στο λιμάνι του Πειραιά.

«Δεν έχω εισόδημα, αλλά έχω παιδί», λέει πριν δώσει ένα ακόμη μπαλόνι σε ένα πιτσιρίκι μπροστά της, την ώρα που η αδερφή της μοιράζει γάλα. Η 50χρονη γυναίκα είναι μία από τους χιλιάδες Ελληνες που διαθέτουν το χρόνο τους βοηθώντας τους πρόσφυγες και μετανάστες οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα, γράφει το Reuters, εξυμνώντας τη στάση των Ελλήνων απέναντι στην κρίση, παρότι οι ίδιοι είναι «χτυπημένοι» από τη λιτότητα, όπως τονίζει στον τίτλο του δημοσιεύματος. Αλλωστε και η ίδια η κ. Τσουκλίδου είναι μία από τους πολλούς ανέργους της Ελλάδας, σημειώνει το Reuters.

«Οι μισοί Ελληνες, λιγότερο ή περισσότερο, έχουν βοηθήσει τους πρόσφυγες. Δεν είμαστε όπως η κεντρική Ευρώπη», λέει η κ. Τσουκλίδου, σχολιάζοντας τα κλειστά σύνορα στα Βαλκάνια.

«Ανησυχώ για το τι θα συμβεί αν συνεχίσουν να έρχονται άνθρωποι και τα σύνορα παραμείνουν κλειστά», παραδέχεται ο Κυριάκος Σαραντίδης, ένας 65χρονος που μαγειρεύει για τους πρόσφυγες, σε ένα βαν στο λιμάνι του Πειραιά.

 

 

Στην πλατεία Βικτωρίας, Ελληνες εμφανίζονται με σακούλες που έχουν τρόφιμα, φρούτα και φάρμακα, έχοντας δει στην τηλεόραση τις εικόνες οικογενειών που κοιμούνται στο έδαφος ή σε χαρτόκουτα, σημειώνει το Reuters. Ανάμεσά τους, η Ελευθερία Μπαλτατζή, μία 73χρονη συνταξιούχος. «Εφτιαξα σάντουιτς. Εχουμε και εμείς ανθρώπους που πεινούν και χρειάζονται βοήθεια, αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι σε μεγαλύτερη ανάγκη», εξηγεί η ηλικιωμένη.

 http://www.iefimerida.gr/news/

Συναντήσαμε τους Ηρωικούς Έλληνες Ψαράδες που Σώζουν Πρόσφυγες στο Αιγαίο

 

Βάρκα με πρόσφυγες ρυμουλκείται από τον ψαρά Κώστα Πιντέρη, στο λιμάνι της Σκάλας Συκαμινιάς / Όλες οι φωτογραφίες είναι του συντάκτη.

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Μέχρι τώρα, το 2015, πάνω από 200.000 πρόσφυγες έχουν έρθει στη Λέσβο, στο βορειοανατολικό Αιγαίο, το πιο συνηθισμένο σημείο εισόδου στην Ελλάδα για εκείνους που προσπαθούν να γλιτώσουν από τον πόλεμο στη Συρία. Το θαλάσσιο ταξίδι από την Τουρκία στη Λέσβο διαρκεί μόνο μία ώρα αλλά είναι επικίνδυνο και, πολύ συχνά, θανατηφόρο.

Οι κακής ποιότητας φουσκωτές βάρκες, στις οποίες στριμώχνονται οι πρόσφυγες από τους λαθρέμπορους, είναι πάντα πιο γεμάτες από ό,τι μπορούν να μεταφέρουν και συχνά βυθίζονται σε κακές καιρικές συνθήκες. Μερικές φορές, Τούρκοι ληστές που απαιτούν χρήματα, όπως λένε οι ίδιοι οι πρόσφυγες, εμποδίζουν τις βάρκες να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Ενήλικες και παιδιά πνίγονται εβδομαδιαίως.

Εκατοντάδες νεαροί Ευρωπαίοι εθελοντές πηγαίνουν στο νησί κάθε μήνα για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες να βγουν από τις βάρκες που είναι στη μέση του πελάγους, να παράσχουν τροφή, καταφύγιο και μετακίνηση. Ωστόσο, κάποιοι από τους λιγότερο γνωστούς ανθρωπιστές σε αυτή την κρίση είναι από το ίδιο το νησί. Έλληνες ψαράδες σώζουν πρόσφυγες από τη θάλασσα εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία και με τον αριθμό των μεταναστών που διασχίζει τη θάλασσα να αυξάνεται αυτό το καλοκαίρι, αυξήθηκε σημαντικά και ο ρόλος του.

 

Έλληνες λιμενικοί ρίχνουν φως σε βάρκα με πρόσφυγες που φθάνει στη Λέσβο.

«Βοηθάμε τους πρόσφυγες εδώ και δέκα χρόνια», λέει ο ψαράς Θανάσης Μαρμαρινός. Οπως λέει, έρχονται στη Λέσβο από το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία, την Ερυθραία και άλλες χώρες από το 2005 και ο αριθμός τους αυξομειώνεται από τότε - αλλά έφθασε σε πρωτοφανή επίπεδα τη φετινή χρονιά. Το 2007, για παράδειγμα, εκτιμάται ότι έφθασαν στη Λέσβο, στη Σάμο και τη Χίο συνολικά 10.000 πρόσφυγες, συγκριτικά με τους κατ' εκτίμηση 220.000 πρόσφυγες που έφθασαν φέτος μόνο στη Λέσβο.

«Στο παρελθόν, επειδή ήταν παράνομο να εισέρχεσαι στο νησί με βάρκα, οι άνθρωποι έκαναν τη μισή διαδρομή και στη συνέχεια κατέστρεφαν τις βάρκες τους», λέει ο Θανάσης. «Πηγαίναμε να τους σώσουμε όταν βρίσκονταν στο νερό». Σήμερα, λέει, δεκάδες από τις πολλές βάρκες που φθάνουν κάθε μέρα είναι τόσο γεμάτες από κόσμο που είναι πολύ βαριές και πλημμυρισμένες με νερό ακόμα και για να φθάσουν στο νησί.

Οι μηχανές των βαρκών είναι φθηνές και συχνά χαλάνε. Οι Έλληνες λιμενικοί διασώζουν όσους περισσότερους μπορούν, λέει ο Θανάσης, αλλά με μόνο δυο σκάφη απόκρισης, έχουν φθάσει στα όριά τους. «Βοηθάμε τις βάρκες κάθε νύχτα. Η ελληνική ακτοφυλακή δεν έχει πολλά πλοιάρια και δεν μπορούν να καλύψουν όλη τη θάλασσα. Γι' αυτό βοηθάμε».

Ψαράδες βοηθούν γυναίκες και παιδιά που διέσωσαν από βάρκα που βυθιζόταν, να βγουν στο λιμάνι.

Ο Θανάσης είναι 62 ετών και ψαρεύει εδώ και πέντε δεκαετίες. Ζει λίγες εκατοντάδες μέτρα από το λιμάνι και ρίχνει μια ματιά με τα κιάλια του όταν είναι στα ανοιχτά και ψαρεύει ή από το λιμάνι. Εάν δει κάποια βάρκα όπου υπάρχει πρόβλημα, ειδοποιεί τους άλλους ψαράδες και την ακτοφυλακή και έπειτα πηγαίνει να βοηθήσει. «Όταν βρίσκω τη βάρκα, λέω "Πρώτα οι γυναίκες και τα παιδιά". Αλλά, συχνά οι άνθρωποι πανικοβάλλονται και όλοι προσπαθούν να ανέβουν», λέει. Πηγαίνει τις γυναίκες και τα παιδιά στο λιμάνι με το δικό του πλοιάριο και έπειτα επιστρέφει και ρυμουλκεί τη βάρκα με τους υπόλοιπους. «Μερικές φορές φοβάμαι να πάω να βοηθήσω, μιας και συχνά όλοι οι νέοι άνδρες που είναι στις βάρκες προσπαθούν να ανέβουν στη δική μου και υπάρχει κίνδυνος η βάρκα μου να γεμίσει πάρα πολύ. Είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα», λέει.

---

Ο Θανάσης εργάζεται στη Σκάλα Συκαμινιάς, τη μικρή πόλη-λιμάνι στη βόρεια ακτή του νησιού, το πλησιέστερο σημείο από εκεί όπου φθάνουν οι βάρκες με τους πρόσφυγες. Η βάρκα του είναι μία από τις τέσσερις εκ των τριάντα που χρησιμοποιούνται τακτικά για να σωθούν πρόσφυγες. «Μερικοί από τους ψαράδες είναι ρατσιστές. Δεν θέλουν να έρθουν οι Σύροι», λέει ο Θανάσης. «Μια φορά είδα ψαρά με μεγάλη βάρκα να γελάει όταν είδε πως υπήρχε πρόβλημα σε βάρκα με πρόσφυγες. Υπάρχουν πάντα διαφωνίες μεταξύ των ψαράδων που βοηθούν και των ψαράδων που δεν βοηθούν».

Ο Κώστας Πιντέρης, ένας από τους τέσσερις ψαράδες στη Σκάλα Συκαμινιάς που βοηθάει τους πρόσφυγες στις βάρκες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα κάθε βράδυ.

Ο Κώστας Πιντέρης, 40 ετών, είναι ένας άλλος ψαράς που βοηθάει τακτικά τις βάρκες των προσφύγων. Θέλει να βοηθήσει, αλλά αυτό έχει ψυχολογικό κόστος. «Βρίσκουμε πτώματα στο νερό και στις παραλίες», λέει. «Πριν από έναν μήνα, στην παραλία Τσόνια ξεβράστηκε μια γυναίκα. Ενας από τους ψαράδες είπε "Χρειάζομαι ψυχίατρο. Δεν μπορώ πια να βλέπω αυτά τα πτώματα". Εάν κάτι πάει στραβά, νιώθεις ένοχος. Όλα μπορούν να συμβούν».
Είναι 8 μ.μ. στο λιμάνι Σκάλα Συκαμινιάς, όταν ο Κώστας δέχεται τηλεφώνημα από την ελληνική ακτοφυλακή· εντοπίστηκε μια βάρκα περίπου ένα μίλι στα ανοιχτά, που δεν κινείται. Ζητούν από τον Κώστα να πάει και να δει τι γίνεται. Τρέχουμε στη μικρή ψαρόβαρκά του. Περίπου δέκα λεπτά από το λιμάνι, περνάει πίσω μας μια βάρκα - δείχνουν πίσω τους μέσα στο μαύρο σκοτάδι. Προς τα εκεί, λένε. Βρίσκουμε τη βάρκα που έχει πρόβλημα· έχει γεμίσει με πολύ νερό και δεν κινείται. Ρίχνουν στον Κώστα ένα σχοινί και τους ρυμουλκούμε πίσω στο λιμάνι. Οι άνθρωποι στη βάρκα πίσω μας δείχνουν τρομοκρατημένοι, καθώς το πλοίο παρεκκλίνει από τη μια στην άλλη πλευρά. Όμως, καθώς μπαίνουμε στο λιμάνι, ο τρόμος μετατρέπεται σε γιορτή. Οι άνθρωποι χαιρετάνε και ζητωκραυγάζουν. Εθελοντές βοηθούν ανθρώπους να βγουν από τη βάρκα και να δώσουν κουβέρτες έκτακτης ανάγκης. «Ζωή», λέει ο Κώστας ανασηκώνοντας τους ώμους του.

Εθελόντρια δίνει κουβέρτα έκτακτης ανάγκης σ' ένα παιδί από τη Συρία που σώθηκε από τον ψαρά Κώστα Πιντέρη.

Ο Κώστας λέει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) δεν κάνει αρκετά για να αντιμετωπίσει την κρίση. Η Frontex, μια κοινή επιχείρηση από αρκετές χώρες για τον συντονισμό της αστυνόμευσης των συνόρων της Ε.Ε., είναι ο μόνος από τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς που εργάζονται στη Λέσβο.
«Τον Σεπτέμβριο, ανέφερα ένα περιστατικό στην ακτοφυλακή», λέει. «Ένας άνδρας ήταν μες στη θάλασσα για μισή ώρα. Σκάφος της Frontex ήταν δίπλα του, χωρίς να κάνει τίποτα. Είπα στην ελληνική ακτοφυλακή "Τι κάνει η Frontex; Υπάρχει άνδρας που θα πεθάνει. Γιατί απλά παρατηρούν;". Μετά από μισή ώρα, μπήκα στη θάλασσα και έσωσα μόνος μου τον άνθρωπο. Γιατί είναι εκεί η Frontex; Παίρνουν λεφτά. Γιατί; Για να παρακολουθούν ανθρώπους να πεθαίνουν;».

Ο Κώστας βγάζει μια γυναίκα από τη βάρκα με τους πρόσφυγες.

Με την ακτοφυλακή να έχει φθάσει στα όριά της και την Ευρωπαϊκή Ένωση να κάνει ελάχιστα να βοηθήσει, οι ψαράδες είναι η τελευταία ελπίδα υποστήριξης για τις βάρκες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα και εκείνοι έχουν λίγο ή καθόλου υποστήριξη.
«Κανένας δεν βοηθά ποτέ. Κανένας δεν δίνει ποτέ τίποτα», λέει ο Κώστας. «Έπρεπε να πληρώσω 200 ευρώ για να πάρω ένα καινούριο αδιάβροχο τηλέφωνο, διότι η ακτοφυλακή τηλεφωνεί όλη την ώρα. Αλλά, δεν περίμενα τίποτα. Βοηθάμε επειδή είμαστε άνθρωποι. Το βλέπουμε να γίνεται μπροστά μας. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε».
Τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα όταν έρθει ο χειμώνας και η θάλασσα γίνει πιο άγρια, λέει ο Θανάσης. «Φοβάμαι τη μέρα που ο καιρός θα είναι κακός και δεν θα μπορώ να πάω να βοηθήσω. Έχουμε μόνο μικρές βάρκες και όταν έχει κακοκαιρία δεν μπορούμε να πάμε. Δεν θέλω να έρθει αυτή η μέρα. Φοβάμαι τόσο για τη ζωή των προσφύγων όσο και για τη δική μου όταν έρθει αυτή η μέρα».
www.vice.com/

Καλύμνιες γιαγιάδες πλέκουν για τα προσφυγόπουλα
Στην Τήλο οι γιαγιάδες αγοράζουν γάλα για τα ξενάκια.

Στη Συκαμιά της Λέσβου η φωτογραφία της γιαγιάς που ταΐζει με το μπιμπερό ένα προσφυγάκι μια σταλιά και δίπλα οι φίλες της το χαϊδεύουν με το βλέμμα και τις τραγουδιστές λεξούλες τους, έκανε το γύρο του διαδικτύου.

Και στην Κάλυμνο, κάποιες γιαγιάδες, αλλά και νεότερες γυναίκες, πλέκουν για να ζεστάνουν τα κεφαλάκια και τα χεράκια των προσφυγόπουλων με πλεκτά σκουφάκια, γάντια και κασκόλ.
Τα χρόνια πέρασαν, αλλά δυστυχώς η ανθρωπότητα επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Πριν από δεκαετίες οι μάνες, οι σύζυγοι και οι κόρες έπλεκαν για τους στρατιώτες στα μέτωπα (μέρες που είναι). Σήμερα παρουσιάστηκε ξανά ανάγκη να πλέξουν, για τα δύστυχα παιδιά του πολέμου, στα πρόσωπα των οποίων βλέπουν τα εγγονάκια τους και σπαράζει η καρδιά τους.
«Βλέπω στην τηλεόραση τα ξεπαγιασμένα μωράκια μέσα στις λάσπες και πονάει η καρδιά μου» λέει η κ. Καλλιόπη– που προτωστατεί στην πρωτοβουλία που ξεκίνησε εδώ και μέρες στην Κάλυμνο- και δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της.
Τη συναντήσαμε στη δουλειά της, εκεί που σε κάθε διάλειμμα πάει πίσω από τον γκισέ και πιάνει το βελονάκι και μεγαλουργεί με φωτεινά χρώματα και όμορφα σχέδια, με το ίδιο μεράκι και την ίδια αγάπη που θα έπλεκε για τα εγγόνια της.
Σε λίγο έρχεται και μια φίλη της από το απέναντι μαγαζί και ζητάει τα φώτα της για το σκουφάκι που πλέκει, για τον ίδιο σκοπό.
Η κ. Καλλιόπη πληροφορήθηκε μια αντίστοιχη προσπάθεια γυναικών στη Θεσσαλονίκη και θεώρησε πως βρήκε επιτέλους έναν τρόπο να βοηθήσει κι ίδια. Το είπε στις φίλες της και αυτές στις δικές τους και ήδη τα πρώτα πλεκτά ολοκληρώθηκαν και έφτασαν στον προορισμό τους.
Η κ. Αναστασία, η κ. Γεωργία, η κ. Μαρία, η κ. Ελένη, η κ. Άννα και άλλες μικρότερες κοπέλες, όπως η Πόπη, πλέκουν για τα ταλαιπωρημένα μωρά με την ελπίδα κάπως να τα ανακουφίσουν στο μακρύ ταξίδι της προσφυγιάς.
Και άλλες πολλές συμπατριώτισσές τους, τις προμηθεύουν με κούκλες πλεξίματος. Άλλωστε είναι κατηγορηματικές σ’ αυτό: «Δεν δεχόμαστε χρήματα, μόνο νήματα και μαλλί». Και όσοι θέλουν να προσφέρουν ή να συμμετάσχουν στην όλη προσπάθεια μπορούν να επικοινωνούν με την κ. Καλλιόπη στο τηλέφωνο: 6959249275.
Στο αίτημά μας να τις φωτογραφίσουμε απαντούν με ευγένεια και μας αφοπλίζουν με το σκεπτικό τους: «Έχουμε μάθει πως όταν κάνεις το καλό,  δεν πρέπει να το μαθαίνει κανείς».
Στην προκειμένη περίπτωση κάνουν μια μικρή εξαίρεση ως προς την προσπάθειά τους, προκειμένου να ενισχυθεί επιπλέον η πρωτοβουλία τους αυτή, αλλά και για να ζεστάνουν κάποιες κρύες καρδιές που εξακολουθούν να θεωρούν ότι απειλούνται από τους πρόσφυγες…
Πηγή: kalymnosola.wordpress.com