Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΖΩΗΣ

«Άλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν»

Ἡ πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ εἶναι ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν Ἁγίων Πάντων, δηλαδὴ ὅλων «τῶν ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης» γνωστῶν καὶ ἀγνώστων ἁγίων. Πολλοὶ ἀπ’ αὐτούς, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἐπειδὴ δὲν δέχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους, ὑποβλήθηκαν σὲ σκληρὰ βασανιστήρια...

Ἀρνήθηκαν νὰ δεχθοῦν «τὴν ἀπολύτρωσιν», νὰ γλυτώσουν δηλαδὴ τὰ βασανιστήρια καὶ νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἐπίγεια ζωή τους. Προτίμησαν τὸ μαρτύριο, «ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν», γιὰ νὰ ἀναστηθοῦν στὴν τελικὴ ἀνάσταση καὶ ὄχι νὰ πετύχουν μιὰ πρόσκαιρη ἀποκατάσταση σ’ αὐτὴ τὴ ζωή.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως στὴν αἰώνια ζωὴ ἐνίσχυε τοὺς Ἁγίους μπροστὰ στὶς κάθε εἴδους δοκιμασίες, καὶ τί σημασία ἔχει αὐτὸ γιὰ τὴ δική μας ζωή.

1. Προσδοκία «ἄλλης βιοτῆς»

Εἶναι ἀξιοθαύμαστη ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ καρτερία ποὺ ἔδειξαν οἱ Ἅγιοι μπροστὰ σὲ κάθε δυσκολία καὶ κίνδυνο, ἀκόμη καὶ μπροστὰ στὸν θάνατο! Ἐκεῖνο ποὺ ὅπλιζε τὶς ψυχές τους μὲ θάρρος καὶ ἀνδρεία ἦταν ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καὶ ἡ κληρονομία τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔμεναν ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὰ θέλγητρα τοῦ κόσμου καὶ ἀτρόμητοι μπροστὰ στὰ φόβητρα τῶν τυράννων.

Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι τὸ μαρτύριο τῶν ἑπτὰ Μακκαβαίων, ποὺ ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Τὰ ἑπτὰ αὐτὰ ἀδέλφια προτί μησαν νὰ πεθάνουν παρὰ νὰ προδώ σουν τὴν πίστη τῶν πατέρων τους. Ὅταν ὁ δήμιος ἀπείλησε τὸν τρίτο ἀδελφὸ ὅτι θὰ τοῦ κόψει τὴ γλώσσα καὶ τὰ χέρια, ἐκεῖνος ἤρεμος ἀπάντησε: «Ἀπὸ τὸν Θεὸ τοῦ οὐρανοῦ ἔχω τὰ μέλη αὐτά (τὴ γλώσσα καὶ τὰ χέρια) καὶ προκειμένου νὰ μείνω στὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ ἀδιαφορῶ γι’ αὐτά, γιατὶ ἐλ πίζω ὅτι θὰ τὰ λάβω καὶ πάλι ἀπὸ τὸν Θεό» (Β΄ Μακ. ζ΄ 11). Κι ἡ ἁγία μητέρα τους, ποὺ παρακολουθοῦσε μὲ πόνο τὰ μαρτύριά τους, ὄχι μόνο δὲν λύγισε ἀλλὰ στεκόταν μὲ γενναιοψυχία καὶ ἐνίσχυε τὰ παιδιά της μὲ λόγια γεμάτα πίστη κι ἐλπίδα. Τοὺς ἔλεγε: Ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου, ποὺ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο κι ἔδωσε ζωὴ σὲ ὅλα τὰ δημιουργήματα, Αὐτὸς θὰ σᾶς χαρίσει καὶ πάλι κατὰ τὴν εὐσπλαχνία του πνεῦμα καὶ ζωή! (Β΄ Μακ. ζ΄ 23).

Ἐπίσης ἐντυπωσιακὸ εἶναι καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ δικαίου Ἰώβ, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ ἔχασε ξαφνικὰ τὴν περιουσία του καὶ ὅλα τὰ παιδιά του, ἐντούτοις δὲν ἀπελπίστηκε. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἐνίσχυε ἦταν ἡ πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἡ ἐλπίδα στὴ μέλλουσα ζωή. Ἔλεγε: Γνωρίζω ὅτι ὁ Κύριος «ἀένναός ἐστιν», δηλαδὴ ζεῖ στοὺς αἰῶνες καὶ εἶναι Αὐτὸς ποὺ θὰ μὲ λυτρώσει ἀπὸ τὰ φοβερὰ δεινὰ καὶ θὰ μὲ ἀναστήσει (Ἰὼβ ιθ΄ 25-26). Γι’ αὐτὸ καὶ δόξαζε τὸν Θεὸ μὲ τὰ γνωστὰ λόγια του: «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἰὼβ α΄ 21).

2. H ἐλπίδα μας σήμερα

Ἔτσι ζοῦσαν οἱ Ἅγιοι. Μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καὶ τὴν προσδοκία τῆς αἰωνιότητος. Κι αὐτὸ τοὺς ἔδινε δύναμη κι ἐνίσχυση γιὰ νὰ ὑπερνικοῦν κάθε δυσκολία, ἀκόμη καὶ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου. Κι ἂν ἔτσι πολιτεύονταν ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν στὰ χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς χάριτος, μετὰ τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, καλούμαστε νὰ ἔχουμε πολὺ περισσότερο στερεωμένη τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας στὴν αἰωνιότητα. Ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ἡ ἀληθινὴ ζωή.

Ἂς στρέψουμε λοιπὸν τὸ βλέμμα μας στὸν οὐρανό‧ στὸν τελικὸ στόχο καὶ προορισμό μας. Ἂν συνειδητοποιούσαμε ποιὰ δόξα μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεὸς ἐφόσον μείνουμε ἑνωμένοι μαζί του, τότε θὰ περιφρονούσαμε κάθε ἐπίγεια δόξα καὶ πρόσκαιρη ἀπόλαυση καὶ θὰ ὑπομέναμε μὲ καρτερία κάθε ταλαι πωρία. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει ὅτι «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς»• ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν εἶναι ἄξια τὰ ὅσα πάσχουμε καὶ ὑποφέρουμε στὴν παροῦσα ζωὴ σὲ σύγκριση μὲ τὴ δόξα ποὺ πρόκειται νὰ μᾶς ἀποκαλυφθεῖ γιὰ νὰ μᾶς δοθεῖ στὴ μέλλουσα ζωή (Ρωμ. η΄ 18). Ἂς δεχόμαστε λοιπὸν ὅσα ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς μὲ ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγαθὴ Πρόνοιά του κι ἂς κάνουμε ὑπομονή, διότι, ὅπως λέγει πάλι ὁ ἴδιος θεόπνευστος Ἀπόστολος, «τὸ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ᾿ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν»• δηλαδή, οἱ θλίψεις μας ποὺ γρήγορα περνοῦν καὶ εἶναι γι’ αὐτὸ ἐλαφρές, ἑτοιμάζουν σὲ ὑπερβολικὰ μεγάλο βαθμὸ αἰώνιο βάρος δόξας σὲ μᾶς (Β΄ Κορ. δ΄ 17).

❁ ❁ ❁

Ἀξίζει πράγματι νὰ μελετοῦμε συχνὰ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, ὥστε οἱ ψυχές μας νὰ λαμβάνουν θάρρος, ἐνίσχυση καὶ πολλὴ πνευματικὴ ὠφέλεια. Καθὼς λοιπὸν ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα τιμᾶ τὴ μνήμη τῶν Ἁγίων Πάντων, εἶναι εὐκαιρία νὰ στρέψουμε τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας στοὺς ἥρωες αὐτοὺς τῆς πίστεως καὶ νὰ τοὺς παρακαλέσουμε νὰ πρεσβεύουν γιὰ ὅλους ἐμᾶς, ὥστε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε στὴν ὑπομονὴ καὶ τὴ σταθερότητά τους καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ κληρονομήσουμε μαζί τους τὴν ἄ -φθαρτη δόξα καὶ χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Η ΑΚΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

`Η Εκκλησία μας για τη σημερινή γιορτή των Αγίων Πάντων επέλεξε την ευαγγελική περικοπή που αναγνώστηκε σήμερα στη Θ. Λειτουργία. Αλλά μέσα στην Κ. Διαθήκη που γράφτηκε σε χρόνια διωγμού της Εκκλησίας, η αγιοσύνη του χριστιανού συνδέεται με το θάρρος της ομολογίας του Ιησού Χριστού μπροστά στην εξουσία του αυτοκράτορα. Γι’ αυτό η περικοπή απαιτεί στους πρώτους στίχους της πίστη στο Χριστό με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ακόμη και με την απώλεια της ζωής του.

Ο άνθρωπος που δεν μένει πιστός στο Χριστό όταν τον πιέζουν δυνάμεις να Τον αρνηθεί, δεν μπορεί να ελπίζει στον ερχομό ενός καλύτερου κόσμου. Ο άνθρωπος που σήμερα πιεζόμενος από ποικίλες δυνάμεις υποκύπτει, δεν μπορεί να περιμένει την έλευση το Χριστού, όταν θα έλθει ως βασιλιάς του κόσμου.
Είναι γεγονός, ότι στα λόγια του Χριστού που απαρτίζουν τη σημερινή ευαγγελική περικοπή η Εκκλησία δικαιολογημένα διάλεξε διδακτικά λόγια του Χριστού που περιγράφουν ακραίες καταστάσεις, γιατί και οι άγιοι της Εκκλησίας είναι μια ακρότητα της θρησκευτικής ζωής. Γι’ αυτό το λόγο τους τιμούμε και τους εμπιστευόμαστε ως οδηγούς.

Η ακρότητα τους δεν είναι φως που τυφλώνει, αλλά φως που καθοδηγεί. Πρέπει να υπολογίσουμε, ότι τα χρόνια των διωγμών και του μαρτυρίου ήταν χρόνια επικίνδυνα για τη ζωή πολλών χριστιανών τους οποίους οι γονείς και οι συγγενείς τους εκλιπαρούσαν να απαρνηθούν το Χριστό και να δεχθούν τη θεότητα του αυτοκράτορα, για να σώσουν τη ζωή τους.

O Xριστός όμως εδώ λέει πως όποιος μπροστά στο επικείμενο μαρτύριο δείξει πιο πολύ αγάπη στον πατέρα ή τη μητέρα του και όχι στο Χριστό « ουκ εστι μου άξιος». Όποιος δεν είναι άξιος να σηκώσει το σταυρό του και ν’ ακολουθήσει το Χριστό στο θάνατο δεν είναι άξιος να μετάσχει στη νέα ζωή που έφερε ο Χριστός. Αυτός που θα σώσει την ζωή του, κάνοντας υποχωρήσεις στην πίστη του για το Χριστό, αυτός θα χάσει τη ζωή του μέσα στη Β .τ .Θ. Αντίθετα αυτός που φαίνεται πως χάνει τη ζωή του, αυτός θα τη βρει στην αναμενόμενη Β. τ. Θ. Έτσι έγινε με τους Αγίους της Εκκλησίας των οποίων τη μνήμη πανηγυρίζει σήμερα των Αγ. Πάντων η Εκκλησία.

Τα λόγια αυτά φαίνονται ακραία και σχετίζονται με εξαιρετικά ακραίες καταστάσεις, όπως η εποχή των διωγμών, φαίνεται όμως καθαρά, ότι η Εκκλησία διάλεξε την Κυριακή των Αγ. Πάντων μια ακραία ευαγγελική περικοπή, γιατί θέλει να μας υπομνήσει, ότι η ζωή των Αγίων ήταν μια ακρότητα ευλογημένη από το Θεό για να γίνει και για μας παράδειγμα και υπόδειγμα. Οι Άγιοι είναι οι μπροστάρηδες μιας πορείας μέσα στη ζωή για να μπορέσει ο κόσμος κάποτε να φθάσει κάπου. Πρόκειται για τους ανθρώπους που έζησαν με οδηγό της ζωής τους μόνο με το : ή « όλα ή τίποτα». Οι Άγιοι δεν έκαναν στη ζωή τους συμβιβασμούς, διαπραγματεύσεις ούτε υποχωρήσεις.

Κι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο την Κυριακή των Αγ. Πάντων παρουσιάζεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα με τα ακραία αληθινά του χρώματα , για να μας δείξουν έτσι πως η ζωή μας δεν είναι ένα παιχνίδι διαπραγματεύσιμο σε κανένα τομέα και για κανένα λόγο. Ο ι Άγιοι δεν ήταν υποδείγματα συμβιβασμού στη ζωή, αλλά υποδείγματα του πια πρέπει να είναι η κύρια και απόλυτη επιδίωξη μας κάθε φορά.

Μπορεί να πει κανείς : καλά, με αυτή την απολυτότητα οι Άγιοι δεν θυσιάζουν πολλά στη ζωή αυτή που μας βάζει συνεχώς μπροστά σε νέες προκλήσεις;

Ύστερα κάποιος συμβιβασμός δεν επιβάλλεται για τη λύση πολλών προβλημάτων μέσα στη ζωή; Αποκλείεται κάθε συμβιβασμός στις περιπτώσεις μπερδεμένων καταστάσεων;

Υπάρχουν πράγματι καταστάσεις ακραίες, όπως στο σημερινό ευαγγέλιο για τις οποίες δεν μπορεί να γίνει λόγος για συμβιβασμούς και διαπραγματεύσεις. Αυτές αφορούν το παρόν και το μέλλον μας. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που αφορούν το παρόν χωρίς να επηρεάζουν το μέλλον. Σε τέτοιες περιπτώσεις η έκβαση είναι ο διάλογος και η διαπραγμάτευση. Κι όταν σε μερικά ζητήματα υπάρχουν μια ή περισσότερες λύσεις, η κρίση και η απόφαση του χριστιανού υπέρ κάποιας απ’ αυτές πρέπει να γίνεται υπό το πρίσμα της αιωνιότητας. Δεν πρέπει ο πιστός να αποβλέπει σε δικά του οφέλη και δεν παύει ποτέ να διακρίνει το προσωπικό από το αιώνιο.

Η ευαγγελική περικοπή τελειώνει με τέσσερες στίχους από το 19ο κεφ. του κατά Ματθαίου ευαγγελίου(27-30). Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία. Η περίπτωση αυτή των αποστόλων αφορά ιδιαζόντως στην περίπτωση των Αγ. Πάντων, όλων των Αγίων που γιορτάζονται σήμερα.

Ο Ιησούς υπόσχεται στους δώδεκα αποστόλους για τις θυσίες τους υπέρ του ευαγγελίου, όταν έλθει ο υιός του Ανθρώπου, να καθίσουν επί δώδεκα θρόνους για να κρίνουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Προσθέτει, ότι και όσοι χριστιανοί υπέστησαν θυσίες λόγω της χριστιανικής τους ιδιότητας θα λάβουν πολλαπλάσια και θα κληρονομήσουν την αιώνια ζωή. Χωρίς να παραλείψει να πει: « πολλοί που φαίνονται σήμερα πρώτοι θα κριθούν έσχατοι και κάποιοι έσχατοι θα αναδειχθούν τότε πρώτοι». Τα λόγια αυτά έχουν γενική ισχύ για κάθε εποχή.

Αυτά σε σχέση με τους αποστόλους του Χριστού. Ο Απ. Παύλος βεβαιώνει ότι η κρίση θα γίνει από τους αγίους ανθρώπους ως κριτές . Πολλά πράγματα θα ανατραπούν μέσα στο νέο κόσμο του Θεού. Πολλοί απ’ αυτούς που τους θεωρούσαν « πρώτους» θα γίνουν «έσχατοι», ενώ κάποιοι που είναι « έσχατοι» τώρα θα γίνουν « πρώτοι».

Στο μέλλοντα αιώνα θα ανατραπεί η παρούσα κατάσταση. Τα λόγια αυτά μπορούν να ερμηνευθούν ποικιλοτρόπως. Το βλέπουμε στο Μτ. 20,6 σε σχέση με την παραβολή του αμπελώνα. Στη δική μας την περίπτωση αναφέρεται στα προηγούμενα είτε ως προς τούς αποστόλους είτε ως προς τους κοινούς πιστούς που υφίστανται σήμερα πλήθος ταπεινώσεων και εξευτελισμών από την κρατική εξουσία όσο και από τους άλλους πολίτες.

Είναι πιθανό η Εκκλησία να προτίμησε για τη σημερινή ημέρα τη γιορτή των Αγ. Πάντων μια περικοπή με τέτοια κατάληξη, έχοντας κατά νου, ότι ο μεγάλος αριθμός των αγίων προέρχεται από ανθρώπους απλούς και κατά κόσμο ασήμαντους. Αυτούς όμως ο Θεός ανέδειξε ως τα πρώτα φέροντας μέσα στον καινούργιο κόσμο του Θεού που έρχεται.

Ὁ Χριστός πρότυπο ὑπομονῆς

«Δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν»

Ἔχει λεχθεῖ ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ χριστιανική ζωή εἶναι ἕνας ἀγῶνας. Ὁ Κύριος περιγράφοντάς τήν εἶπε, πώς ὁμοιάζει μέ στενό καί δύσβατο μονοπάτι σέ ἀπόκρημνους βράχους. Οἱ Ἅγιοι Πάντες, πού ἑορτάζουμε σήμερα βαβαιώνουν αὐτήν τήν πραγματικότητα. Τούς ἑορτάζουμε καί θυμώμαστε τούς ἀγῶνες τους, τίς θυσίες τους, τούς κόπους τους, τά μαρτύριά τους, ὅλα ἐκεῖνα τέλος πάντων γιά τά ὁποῖα ἐκρίθησαν ἄξιοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς ἔχει τήν αὐτή τήν πείρα, τό πόσο κοπιώδης εἶναι ἡ συνεπής πρός τό θέλημά τοῦ Θεοῦ ζωή. Ἰδιαίτερα μάλιστα σέ καιρούς πειρασμῶν ἤ δοκιμασιῶν, σέ καιρούς θλίψεων καί ἀδικιῶν τόν νά ἐφαρμόσεις τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ὑποταχθεῖς σ’ αὐτό γίνεται ἔργο δυσκολώτερο, πού ἀπαιτεῖ περισσότερη βοήθεια πνευματική.

Μᾶς διευκολύνει νά συνεχίσουμε τόν καλόν ἀγῶνα προτρέποντας μας νά τρέχουμε στόν ἀγῶνα, νά ἀγωνιζόμαστε πνευματικῶς δείχνοντας καί ἔχοντας ὑπομονή. Πόση ὑπομονή; Θά ἐρωτοῦσε κάποιος. Ὑπομονή κι ὅταν σέ ἀδικοῦν; Ὑπομονή καί ὅταν ὑποφέρεις κι ὅταν φταῖς; Ὑπομονή γιά χρόνια πολλά ἤ ἴσως καί γιά τήν ζωή ὁλόκληρη. Πόση ὑπομονή νά κάνουμε; Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι: Δεῖτε τόν Χριστό, πού εἶναι ὁ ἀρχηγός καί ὁ τελειωτής τῆς πίστεως, τό πρότυπο καί ὁ κριτής μας, πόση ὑπομονή ἔκανε. Ὁ Χριστός, ἐνῶ εἶχε ἐξουσία νά μήν πεθάνει, ἐπειδή ἦταν ἀναμάρτητος, ὑπέμεινε σταυρόν. Δηλαδή ὄχι ἁπλῶς ὑπέμεινε θάνατο, ἀλλά ἕνα θάνατο τόν πιό ἐξευτελιστικό καί ἐν τούτοις κατεφρόνησε τήν ἐντροπή τοῦ ἀτιμωτικοῦ θανάτου.

Γι’ αὐτό ἀγαπητοί μου δέν ἔχουμε δικαιολογία, νά ὀλιγοπιστοῦμε καί νά μήν ὑπομένουμε. Μᾶς ἐλέγχει ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ Του ἐρωτᾶ καθένα πού διαμαρτύρεται καί γογγύζει, ὅτι ὑποφέρει ἄδικα:

Χριστιανέ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἐγώ ἔκανα κάτι κακό γιά νά σταυρωθεῖς; Ὕβρισα γιά νά μέ ὑβρίσουν; Ἐφόνευσα γιά νά μέ φονεύσουν ; Ἐταπείνωσα γιά νά μέ ταπεινώσουν ; Γιά πιό λόγο νά δέχομαι αὐτήν τήν περιφρόνηση καί τήν ἀτίμωση; Καμμία ἀφορμή δέν ὑπῆρχε. Οὐδένα ἐνόχλησα. Ἀντιθέτως πολλοῦ εὐεργέτησα. Κι ὅμως βλέπεις ὅτι κι ἐγώ ὑποφέρω. Συμμερίζομαι τήν θέση σου. Γιατί λοιπόν διαμαρτύρεσαι; Ἐσύ, λοιπόν, γιατί ἀγανακτεῖς, πού δέχεσαι θλίψεις, θάνατο, δοκιμασίες, ἀσθένειες, περιφρονήσεις, πτωχεία;

Δές ἐμένα καί παρηγορήσου. Κοίταξε ἐμένα πού φέρομαι στό σταυρό χωρίς νά φταίω καί πάρε θάρρος. Μή δειλιάζεις μπροστά στό Γολγοθᾶ σου. Γιατί κοντά στό Γολγοθᾶ εἶναι καί ἡ Ἀνάσταση.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο πρέπει νά δείχνουμε ὑπομονή στήν ζωή μας καί σέ κάθε περίπτωση. Ὁ Χριστός ἐπειδή ὑπέφερε, χωρίς νά φταίει, ἀνέβηκε καί ἐκάθισε στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ θά πρέπει νά διευκρινήσουμε, ὅτι ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος ὑπέμεινε καί ὡς ἄνθρωπος δοξάσθηκε. Ἔτσι κατά τόν ἴδιο τρόπο θά δοξασθοῦν ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα μας ὅσοι δείξουν ὑπομονή στίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες. Μέσα ἀπό αὐτές θά ἀξιωθοῦμε νά ἀνέβουμε στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί νά λάβουμε τά αἰώνια ἀγαθά του.

Ζοῦμε σέ καιρούς δύσκολους. Πάντοτε, ἰδιαίτερα ὅμως στήν ἐποχή μας ἡ ἁμαρτία πολιορκεῖ τούς Χριστιανούς. Ἡ ἐπίθεση τοῦ κακοῦ γίνεται σ’ ὅλα τά μέτωπα καί μέ τρόπους ἀσύληπτους ἀπό τό νοῦ καί τήν φαντασία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ Χριστιανοί πρέπει νά ἀντέξουμε. Νά μήν παραδοθοῦμε. Νά μείνουμε πιστοί στό Θεό. Νά ὑπακούσουμε στό θέλημά Του καί νά συνεχίσουμε νά ὑπακούουμε κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες καί καταστάσεις. Ἐκεῖνο πού ἐπιχειρεῖται εἶναι νά χωρισθοῦμε ἀπό τόν Πατέρα μας.

Ὁ Πατέρας μας διά τοῦ Μονογενοῦ Του Υἱοῦ μᾶς ἐβεβαίωσε ὅτι ὅσοι ὑπομείνουν στό τέλος θά στεφανωθοῦν. Ὁ Κύριος μας στήν Ἀποκάλυψη παραγγέλει πρός τήν Ἐκκλησίαν τῆς Σμύρνης «Μή φοβᾶσαι τίποτε ὅσα μέλλεις νά πάθεις. Ὁ διάβολος θά βάλει μερικούς ἀπό ἐσᾶς στήν φυλακή γιά νά δοκιμασθεῖτε καί θά ὑποφέρετε δέκα μέρες. Νά εἶσαι πιστός μέχρι θανάτου καί θά σοῦ δώσω τό στεφάνι τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. β΄10). Τήν ἴδια σύσταση καί προτροπή ὁ Χριστός κάνει σ’ ὅλους μας. Ἄς Τόν ἀκούσουμε.

Χριστιανέ Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ!

Μή φοβᾶσαι τίς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου. Μή φοβᾶσαι τόν πόλεμό του. Ὅσο κι ἀν σέ πολεμήσει θά νικήσεις. Ὅσο κι ἄν σέ δοκιμάσει μή χάνεις τό θάρρος σου. Ὅποιον πειρασμό ἤ δοκιμασία ἤ ἀδικία ἤ πόλεμο ἤ συκοφαντία ἤ θάνατο ἤ ἀσθένεια καί ὁτιδήποτε ἄλλο λυπηρό μείνε πιστός. Μή μέ ἐγκαταλείπεις. Μή γογγύζεις

Μήν ἀπομακρύνεσαι ἀπό Ἐμένα. Μείνε πιστός ἀκόμα καί ἄν σέ σκοτώσουν, ἄχρι θανάτου. Ἐγώ θά σέ στεφανώσω γιά τήν ὑπομονή σου.

Ἀδελφοί μου

Νομίζω ἰσχυρότερη παράκληση καί παρηγοριά δέ μπορεῖ κανείς ἄλλος νά μᾶς δώσει ἀπό τόν Κύριό μας. Μέ τήν δική Του ὑπομονή στίς θλίψεις Του γίνεται πρότυπο καί γιά μᾶς νά Τόν μιμηθοῦμε στήν ὑπομονή.

Ὑπομονή πού θά μᾶς στεφανώσει μέ τόν ἄφθορον στέφανον καί θά μᾶς ἀνοίξει τόν δρόμο πρός τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού εὔχομαι γιά ὅλους. Ἀμήν.

Με την ευλογία του π. Απολλώ του Δοχειάρη