Η κατάρα του εμφυλίου πολέμου (1944-49)

Στις 3 Δεκεμβρίου 1944 άρχισε, ανοιχτά, σε όλη του την έκταση, ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος. Η περίοδος αυτή του Δεκεμβρίου του 44 είναι γνωστή σαν δεύτερος γύρος, ένας γύρος που πυροδοτήθηκε από την ένοπλη στάση της Αριστεράς κατά της τότε νομιμότητας, γεγονός που άσχετα από τις διαφορές εκτιμήσεων που διέπουν, γίνεται σήμερα δεκτό σαν ιστορικό λάθος από την πλειοψηφία των ιστορικών συγγραφέων και αναλυτών, ακόμα και της Αριστεράς. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι η μελανότερη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας με βαρύτατες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα, αλλά και την ανυπολόγιστη ζημιά του ψυχικού ακρωτηριασμού ολόκληρου του ελληνικού λαού...

Ήταν φυσικό ότι οι συναισθηματικές φορτίσεις, οι ψυχώσεις, οι τραυματικές εμπειρίες, εσφράγισαν την πολιτική μας σκηνή. Και ήταν ακόμα πιο φυσικό η αναφορά στα γεγονότα της εποχής εκείνης να ξυπνά μνήμες, να φανατίζει, να χωρίζει. Οι νεκροί ζήταγαν δικαίωση, οι πονεμένοι εκδίκηση, οι νεότεροι εξήγηση. Η περίοδος εκείνη έριξε βαριά σκιά πάνω από την εθνική μας ζωή για πολλές δεκαετίες.

Θα θέλαμε, τώρα, να δούμε την μαύρη αυτή επέτειο μέσα από διαφορετικό πρίσμα. Να αφήσουμε την ανάλυση των γεγονότων και να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στις συνέπειές τους για το παρόν και πιο πολύ για το μέλλον. Δεν παραιτούμαστε της ιστορικής γνώσης, ούτε των αντιλήψεών μας γύρω από την περίοδο εκείνη. Δεν ξεχνούμε. Και δεν απαιτούμε από κανένα να ξεχάσει. Προτείνουμε όμως οι μνήμες αυτές να γίνουν από στείρες γόνιμες, από άγονο πεδίο σύγκρουσης, εύφορη γη για την σπορά του μέλλοντος.

Αξίζει τον κόπο να δούμε σε συντομία το φαινόμενο του διχασμού στην ελληνική ιστορία. Από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, ως την εμφύλια διαμάχη που οδήγησε στην Ρωμαϊκή κατάκτηση, από την διαίρεση σε ενωτικούς και ανθενωτικούς Βυζαντινούς που έκανε την Πόλη εύκολη λεία στους Οθωμανούς, ως τον αλληλοσπαραγμό την ώρα της εθνεγερσίας του 1821 που λίγο έλειψε να στοιχίσει την μην πραγματοποίηση του ονείρου της απελευθέρωσης. Ακόμα, πιο πρόσφατα, στον εικοστό αιώνα με τον εθνικό διχασμό του 1915 που μας έφερε στην Μικρασιατική καταστροφή και δηλητηρίασε την εθνική μας ζωή μέχρι τα τελευταία χρόνια. Και τέλος το τραγικότερο, ο εμφύλιος του 1944-49 που κόστισε χιλιάδες ζωές, άφησε τον τόπο στα χαλάσματα, τραυμάτισε την μεταπολεμική δημοκρατία μας, γέννησε στρεβλώσεις και πότισε με αβυσσαλέο μίσος ολόκληρες γενιές Ελλήνων.

Δεν είναι υπερβολή ότι ο διχασμός είναι η μόνιμη κακοδαιμονία της ελληνικής ιστορίας. Μια βαριά κατάρα που το έθνος πλήρωσε πανάκριβα πολλές φορές στην πολυτάραχη διαδρομή του και που δεν φαίνεται ακόμα να έχει γίνει μάθημα σε όλους. Και είναι θλιβερό και εγκληματικό, σήμερα να υπάρχουν ακόμα κήρυκες διχασμού και μίσους, παράγοντες διαχωρισμού του ελληνισμού.

ανώνυμος