του Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως, Χρυσοστόμου Αβαγιανού
Τη γνωστή περικοπή του πλούσιου ευσεβούς νεανίσου μας ξαναθυμίζει, αγαπητοί αδελφοί, το σημερινό Ευαγγέλιο για να μας δώσει την ευκαιρία να αναλογισθούμε ακόμη μία φορά, τι ολέθρια αποτελέσματα έχει στη ζωή του άνθρωπου η προσκόλληση στα χρήματα, καθώς επίσης πόσο μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο ακόμη και το μικρότερο ελάττωμα...
Το δίδαγμα αυτό γίνεται εξαιρετικά κατανοητό, αν σκεφθούμε ότι ο νέος του Ευαγγελίου μας δεν ήταν ένας συνηθισμένος πλούσιος νέος. Διότι είχε μεγάλη ευσέβεια. Ήταν πιστός και αφοσιωμένος στο Θεό εξ απαλών ονύχων. Αγωνιζόταν να τηρήσει τις εντολές του θεόσδοτου Νόμου. Στον ίδιο τον Κύριο, πού τον ευλαβείτο σαν σπουδαίο θρησκευτικό διδάσκαλο και καθοδηγητή, είπε αυθόρμητα, ότι είχε τηρήσει τις θείες εντολές του Δεκάλογου. Δεν εμοίχευσε, δεν σκότωσε, ούτε έκλεψε, ούτε ψευδομαρτύρησε, ούτε ασέβησε ποτέ στους γονείς του.
Ακόμη ο νέος του σημερινού Ευαγγελίου είχε υψηλά θρησκευτικά ενδιαφέροντα. Αν και νέος, άνθρωπος και πλούσιος μαζί και σε υψηλό κοινωνικό πόστο, είχε την έμπνευση και την επιθυμία να σκεφθεί για την αιώνια ζωή. Με πόσο ζήλο και ενδιαφέρον ρώτησε τον Κύριο: «διδάσκαλε αγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;».
Έμοιαζε η ψυχή του, καθώς τον διέκρινε τέτοια ευσέβεια καί είχε τέτοια πνευματικά ενδιαφέροντα, με καλό, εύφορο χωράφι, αλλά με σπόρους από αγκάθια, σύμφωνα με τη παραβολή του Σπορέως. Θα καρποφορούσε πράγματι, αν υπήρχε τρόπος να καθαριζόταν από τους σπόρους των αγκαθιών.
Ακριβώς σ' αυτό απέβλεπε ο Ιησούς Χριστός: Καθώς, ως Θεός παντογνώστης, ετάζων καρδίας καί νεφρούς, διέκρινε κάτω από το λιπαρό χώμα τους επικίνδυνους σπόρους του κακού, του είπε: «έτι εν σοι λείπει, πάντα όσα έχεις πώλησον καί διάδος πτωχοίς καί έξεις θησαυρόν εν ουρανώ καί δεύρο ακολούθει μοι».
Ο Κύριος με την πρότασή του αυτή στον πλούσιο νεανίσκο δεν απέβλεπε απλά στη διανομή της περιουσίας του, όσο να του δείξει τί κακό θα του προξενούσε το πάθος του της φιλαργυρίας, καί ας ήταν στολισμένος με τόσες αρετές καί πνευματικά κατορθώματα.
Έτσι, αγαπητοί μου, παθαίνουμε, όταν αφήσουμε στη ψυχή μας καί ένα ελάττωμα, ακόμη καί μικρό. Ας αγαπούμε το Θεό, την Εκκλησία, ας μη έχουμε πειράξει καί ένα μυρμήγκι, ας μη έχουμε διαπράξει την παραμικρή ατιμία. Πολλά τα παραδείγματα. Και από τη καθημερινή μας ζωή καί από τη Γραφή. Όπως του σημερινού Ευαγγελίου ή του Ιούδα. Ο Ιούδας ήταν Απόστολος, κατείχε το μεγαλύτερο κατά τη Γραφή αξίωμα από το Θεό. Ο Ιούδας ήταν ιεροκήρυκας, καί θαύματα ακόμη επιτέλεσε. Δεν είχε διαπράξει ανηθικότητες καί όμως το πάθος της φιλαργυρίας που τελικά τον οδήγησε! Η φιλαργυρία τον έριξε στα τάρταρα του Άδου, ενώ η μετάνοια του αιμοσταγούς ληστού στο σταυρό, τον οδήγησε στον Παράδεισο.
Ας προσέχουμε, λοιπόν, ακόμη καί τα πιο μικρά ελαττώματα μας καί μάλιστα τη φιλαργυρία, έστω καί αν έχουμε ευσέβεια. «Εννόει, εκήρυττε ο ι. Χρυσόστομος, εννόει την ζημίαν όσην εκ ταύτης οι ταύτης υπομένουσιν ερασταί, αντί τούτων τους ουρανούς απολλύντες καί ταυτόν πάσχοντες οίον ει τις της εν βασιλείοις μεγίστης τιμής εκπεσών, κόπρου θημωνίαν έχων, μέγα επί ταύτη φρονοίη». Δηλαδή. Σκέψου άνθρωπε τι ζημιά υπομένουν όσοι λατρεύουν τα χρήματα. Μοιάζουν σαν εκείνον πού υπερηφανεύεται πού κάθεται πάνω σε σωρό από κοπριά, αφού έχει χάσει θέση βασιλική.
Πηγή: «Εν ολίγοις» του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Αβαγιανού – Εκδ. Ι.Μ. Μυτιλήνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου