Οι Επτά Λυχνίες της Αποκαλύψεως

του Αρχιμ. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου

(Αποσπάσματα από το βιβλίο «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ – ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ»)

«…Το βιβλίο της Αποκαλύψεως ξεσκεπάζει και αποκαλύπτει το μέλλον του κόσμου. Παρουσιάζει την Ιστορία του μέλλοντος της Εκκλησίας του Χριστού, σε γενικές και αδρές γραμμές… Ο Θεός απεκάλυψε μπροστά στον Ιωάννη, με ζωηρές, συμβολικές και αλληγορικές εικόνες, το μέλλον της ανθρωπότητας ολοκλήρου… Η Αποκάλυψις εκθέτει τα μέλλοντα… ο Ιησούς δεν τα εκθέτει κατά χρονολογική σειρά, αλλά σε τρεις κύκλους, τρεις δηλ. φορές. Ο πρώτος κύκλος είναι των επτά σφραγίδων, ο δεύτερος των επτά σαλπίγγων και ο τρίτος των επτά φιαλών…

»… Η Αποκάλυψις αποκαλύπτει τα μέγιστα ζητήματα της ανθρωπότητας. Γράφει τι σκέπτεται ο Θεός και τι θα συμβεί μελλοντικά, γενικώς μεν στην ανθρωπότητα, ειδικώς όμως στην Εκκλησία του Χριστού. Είναι η πυξίδα, που μπορεί να οδηγήσει στο σωστό δρόμο και στη σωτηρία την Ανθρωπότητα…

»… Ιωάννης έλαβε την Αποκάλυψη από τον Θεό και την έγραψε, όχι μόνο διά τον εαυτό του, αλλά διά τους πιστούς ολοκλήρου της Εκκλησίας όλων των αιώνων. Είναι η Αποκάλυψις σαν μια επιστολή-εγκύκλιος, που την στέλλει στις επτά Εκκλησίες της Μικράς Ασίας και δι’ αυτών σ’ ολόκληρη την Εκκλησία του Χριστού όλων των αιώνων. Ιδού τι γράφει στην αρχή: Αποκ. Α΄ 4. «Ταις επτά Εκκλησίαις ταις εν τη Ασία».

»… Είδε ο Ιωάννης επτά «λυχνίες» χρυσές, επτά δηλαδή λάμπες χρυσές, επτά χρυσές λαμπάδες. Εις το μέσον δε των λυχνιών είδε κάποιον, που ομοίαζε με άνθρωπο. Αλλά δεν ήταν απλούς άνθρωπος. Ήτο ο Θεάνθρωπος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός…

ΟΙ ΕΠΤΑ ΛΥΧΝΙΕΣ

Οι επτά λυχνίες, μέσα στις οποίες είδε τον Χριστό, τι σημαίνουν; Αφ’ ενός σημαίνουν τις επί μέρους επτά Εκκλησίες της Μ. Ασίας και αφ’ ετέρου την Εκκλησία συνολικώς… Οι Εκκλησίες στις οποίες απευθύνεται η Αποκάλυψις είναι: 1) της Εφέσου, 2) της Σμύρνης, 3) της Περγάμου, 4) των Θυατείρων, 5) των Σάρδεων, 6) της Φιλαδελφείας και 7) της Λαοδικείας…

»… Στα χέρια του κρατεί ο Χριστός τους επτά αστέρες. Εξηγεί ο Ίδιος ο Χριστός, ότι οι αστέρες συμβολίζουν τους επτά Αγγέλους των Εκκλησιών, δηλ. τους επτά Επισκόπους… Γιατί τις απευθύνει στις επτά Εκκλησίες της Μ. Ασίας; Διότι εκεί σ’ αυτές, αφ’ ενός μεν ειργάζετο αποστολικά ο Ιωάννης και αφ’ ετέρου, διότι μετά την καταστροφή των Ιεροσολύμων, η Μ. Ασία έγινε τον κέντρο της Χριστιανοσύνης…

Η ΛΥΧΝΙΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ

«Αρχίζει πρώτον από τον Επίσκοπο Εφέσου, διότι η Έφεσος ήτο τότε η πρωτεύουσα της Μ. Ασίας. Εκεί ο Απόστολος Παύλος ίδρυσε πρώτος την Εκκλησία. Ο Ιωάννης υπήρξε συνεχιστής και διάδοχός του… ‘‘Γνωρίζω καλά τα έργα σου, του λέγει ο Χριστός, και τον κόπο σου, τον οποίον καταβάλλεις ως Επίσκοπος, για το ποίμνιό σου. Επίσης γνωρίζω και την υπομονή , που δείχνεις και την σταθερότητα, παρ’ όλους του πειρασμούς. Γνωρίζω ακόμη, ότι δεν δύνασαι να ανέχεσαι «τους κακούς» Χριστιανούς και ότι κατόπιν εξετάσεως βρήκες ότι μερικοί αυτοτιτλοφορούνται Απόστολοι, αλλά δεν είναι. Επί πλέον γνωρίζω, ότι έχεις «υπομονή» και «ου κεκοπίακας»’’, δηλ. βαστάς ευχαρίστως τον Σταυρό εξ αιτίας των κακών αυτών Χριστιανών, χωρίς να αποκάμεις και να απογοητευθείς…

»… Τα υπέρ, σου τα είπα, του λέγει. Έχω τώρα και τα εναντίον σου. Άφησες να ψυχρανθεί η αγάπη, που είχες πρωτύτερα, στα πρώτα σου χρόνια…

»… Ο έλεγχος… Αποκ. Β΄ 5. «Ει δε μη, έρχομαί σου ταχύ και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής εάν μη μετανοήσεις». Τι τρομερή απειλή, η οποία πραγματοποιήθηκε, δυστυχώς, στις ημέρες μας κατά γράμμα! μετά δεκαοκτώ και πλέον αιώνες! Και τώρα δεν υπάρχει πλέον στα μέρη εκείνα ‘‘Επίσκοπος, ουδέ ηγούμενος, ουδέ ολοκάρπωσις, ουδέ θυσία, ουδέ ολοκαύτωμα’’! Το 1922 με την Μικρασιατική καταστροφή, με τον σεισμό και με την θύελλα εκείνη, μετεκινήθη η λυχνία. Μετεκινήθησαν προς τα εδώ οι πιστοί βιαίως και ήλθαν εντεύθεν του Αιγαίου πελάγους. Ξεριζώθηκε τελείως ο Χριστιανισμός από εκεί. Και τώρα πλέον δεν έμεινε ουδείς Χριστιανός και Εκκλησία ανοικτή. Μετεκινήθησαν, όσοι δεν εσφάγησαν. Αναγκάσθηκαν δε οι ίδιοι οι Επίσκοποι, φεύγοντες να γκρεμίσουν τις Άγιες Τράπεζες και να πάρουν τα Άγια Λείψανα, τα εγκαίνια, για να μη τα βεβηλώσουν οι αλλόθρησκοι. Τι τρομερό γεγονός ήταν η μετακίνηση της λυχνίας εκείνης και πιο πολύ για όσους καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ζήσαμε! Πρωτοφανής η μετακίνηση αυτή στην Ιστορία του Χριστιανισμού… Παντού θα βρείτε την Εκκλησία του Χριστού, έστω και διωκομένη. Παντού το Φως του Ευαγγελίου λάμπει. Παντού υπάρχουν Χριστιανοί. Εις τα βάθη των Ινδιών και της Αφρικής, της Αυστραλίας κ.α… Και πίσω ακόμη από το Σιδηρούν Παραπέτασμα θα βρεις πιστούς οπαδούς του Χριστού. Μόνο στην Έφεσο και την Μ. Ασία, πού ήκμασε ο Χριστιανισμός των πρώτων αιώνων, δεν θα βρεις!!! Ποιος θα το επίστευε; Ποιος θα το εφαντάζετο. Οσηνδήποτε μεγάλη φαντασία και αν είχε κανείς, είναι αδύνατον να συλλάβει την τρομερή αυτή μετακίνηση λυχνίας. Τα εδιάβαζαν οι παλαιότεροι στην Αποκάλυψη αυτά, αλλ’ ήσαν γι’ αυτούς ανεξήγητα. Για μας όμως σήμερα όχι, διότι τα είδαμε πραγματοποιηθέντα. Δεν είπαμε στην αρχή ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος ερμηνευτής της Αποκαλύψεως;

Η ΛΥΧΝΙΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Μετά την Έφεσο, ο Κύριος υπαγορεύει και ο Ιωάννης γράφει επιστολή, για τον Επίσκοπο της Εκκλησίας της Σμύρνης… ο οποίος ήταν ο Άγιος Πολύκαρπος που μαρτύρησε για την Χριστιανική πίστη στις 23 Φεβρουαρίου του 155μ.Χ… Σ’ αυτόν προείπε ότι θα του συμβούν θλίψεις και βάσανα, διωγμός και μαρτυρικός θάνατος. Και έπρεπε συγχρόνως να τον ενισχύσει για να πάρει θάρρος ο Επίσκοπος…

»… Όπως βλέπει κανείς, όσα ο Κύριος προείπε στην Αποκάλυψη δια τον Άγγελο της Σμύρνης, εξεπληρώθησαν βεβαίως στο πρόσωπο του Αγίου Πολυκάρπου. Αλλά εκπληρώθηκαν και σε άλλον Επίσκοπο της Σμύρνης, που υπήρξε σύγχρονός μας. Πρόκειται περί του Εθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης… Κι αυτός ήταν πλούσιος σε αρετές και έργα Θεού. Πόσους δεν περιέθαλψε! Και πόσους δεν έσωσε! Μπορούσε βεβαίως να φύγει κατά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 και να γλιτώσει την ζωή του. Αλλ’ έμεινε σαν καλός ποιμένας κοντά στον ποίμνιό του. Εφρόντισε να σώσει τους άλλους και αυτός θανατώθηκε με μαρτυρικό τρόπο…

Η ΛΥΧΝΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ

Ο Επίσκοπος Περγάμου ήταν άξιος της αποστολής του. Είχε να παρουσιάσει δραστηριότητα και χριστιανικά έργα. Πολεμούσε εναντίον της διαφθοράς και της εκλύσεως των ηθών. Είχε προηγουμένως αγωνισθεί εναντίον του εαυτού του, μέσα στο βρωμερό εκείνο περιβάλλον και είχε διατηρηθεί αγνός και καθαρός, κρίνος κατάλευκος, λουλούδι εύοσμο. Και τώρα έκανε το παν. Εδούλευε εντατικά για να περιφρουρήσει την ηθική του ποιμνίου του, και να σταματήσει την διαφθορά των άλλων. Κρατούσε το Όνομα του Χριστού ψηλά.. ‘‘Πρόσεξε, του λέγει, διότι το ποίμνιό σου άρχισε να παρασύρεται όπως παρασυρθήκανε από τον Βαλαάμ οι Ιουδαίοι και πέσανε στην ειδωλολατρία και την πορνεία’’…

Η ΛΥΧΝΙΑ ΤΩΝ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ

Εν πρώτοις τον επαινεί, διότι ήτο καλός, υποδειγματικός, συνετός, ενάρετος, καίτοι δεν είχε καλή σύντροφο της ζωής του… Καθώς βλέπουμε στη συνέχεια, ελέγχεται για τη σύζυγό του. Μα Επίσκοπος, θα πείτε, και είχε σύζυγο; Μάλιστα. Στους πρώτους χρόνους η Εκκλησία στρατολογούσε του αξιωματούχους της (επομένως και τους Επισκόπους της), και εκ των εγγάμων…

»… Η γυναίκα αυτή ήταν υποκρίτρια. Παρουσιαζότανε στον κόσμο σαν προφήτις, σαν κατηχήτρια δηλ. και διδάσκαλος του Ευαγγελίου. Αλλ’ ο Θεός ο Παντογνώστης «ο έχων οφθαλμούς ως φλόγα πυρός», έβλεπε, ότι δεν ήταν πραγματική προφήτις, αλλά πλανούσε τους Χριστιανούς να πέφτουν σε ακολασία και ειδωλολατρία και αίρεση. Δούλευε για να πέφτουν οι Χριστιανοί στα «βαθέα του Σατανά»… Μα θα πείτε: Τι έφταιγε αυτός; Αυτός ήταν καλός, ενάρετος, δραστήριος και θερμός Χριστιανός. Εκείνη ήταν η πηγή της υποκρισίας και της κακίας. Και όμως! Είχε ευθύνη. Ευθυνότανε πρώτον, διότι είχε πάρει τέτοια γυναίκα…

»… Ποια όμως ήτο η τιμωρία της ανηθίκου αυτής γυναικός; ‘‘Βάλω αυτήν εις κλίνην’’, υπογραμμίζει: Γιατί στην κλίνη; Για να έχει υπόμνηση της αμαρτίας της. Για να θυμάται την αιτία της συμφοράς. Για να σκέφτεται. Δεν θα είναι αυτή κλίνη ηδονής, αλλά κλίνη οδύνης. Κρεβάτι πόνου φοβερό. Θα είναι μαράζι φρικτό…

»… Δύο δρόμοι υπάρχουν: Ο δρόμος του Χριστού και ο δρόμος του σατανά. Ο ένας βγάζει στην ευτυχία και ο άλλος στην καταστροφή. Ο ένας στον Παράδεισο και ο άλλος στην Κόλαση. Το Πνεύμα το Άγιον τα είπε αυτά όχι μόνον για τον Επίσκοπο των Θυατείρων, αλλά τα βροντοφωνάζει και για κάθε μέλος της Εκκλησίας, επομένως και για μας.

Η ΛΥΧΝΙΑ ΤΩΝ ΣΑΡΔΕΩΝ

«… Λέγει ο Χριστός στον Επίσκοπο των Σάρδεων: ‘‘Είσαι νεκρός πνευματικά και γι’ αυτό σε ελέγχω. Σε ελέγχω Εγώ, ο Οποίος είμαι όλος ζωή, η ίδια η Ζωή. Εγώ που έχω όλο το ζωοποιό Πνεύμα και ο Οποίος το στέλλω σε όσους μου το ζητούν. Συ, όμως, είσαι νεκρός πνευματικά. Το έπαθες δε αυτό διότι έπαψες να έχεις μέσα σου το Πνεύμα του Θεού. Δεν έχεις την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Δεν αφήνεις να ενεργήσει μέσου η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Η διακοπή αυτή με το Άγιον Πνεύμα σου έφερε αυτή την νέκρωση την ψυχική’’…

»Έπειτα από τον έλεγχο του Επισκόπου των Σάρδεων ο Κύριος με τα παραπάνω λόγια του υποδεικνύει τον δρόμο της διορθώσεως. Πώς να διορθωθεί; Αποκ. Γ΄ 2. ‘‘Γίνου γρηγορών’’. Γίνε δηλ. προσεκτικός και άγρυπνος…

Η ΛΥΧΝΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

Μετά τον Επίσκοπο των Σάρδεων, που ήταν νεκρός πνευματικά, ο Κύριος κάνει λόγο για τον Επίσκοπο της Φιλαδελφείας. Αυτόν όμως δεν τον ελέγχει καθόλου. Τουναντίον μάλιστα τον επαινεί και τον εγκωμιάζει, για τον ιεραποστολικό του ζήλο. Μένει πλήρως ευχαριστημένος απ’ αυτόν όπως και από τον της Σμύρνης, καθώς είδαμε. Δεν έχει κανένα παράπονο από την εργασία του. Και καμμία απειλή δεν του απευθύνει…

Η ΛΥΧΝΙΑ ΤΗΣ ΛΑΟΔΙΚΕΙΑΣ

Μετά τον Επίσκοπο της Φιλαδελφείας, προχωρεί ο Κύριος στον Επίσκοπο της εβδόμης Εκκλησίας, της Λαοδικείας. Κατά τους χρόνους της Αποκαλύψεως ευρίσκεται σε πλήρη μαρασμό. Καμμία κίνηση πνευματική. Κανένας παλμός ευσεβείας. Γι’ αυτό και ο Κύριος την αναφέρει τελευταία στην Αποκάλυψη, διότι ήτο και στην αρετή τελευταία… Κυρίως υπεύθυνος όμως για το κατάντημά της τούτο, ήταν ο Επίσκοπός της. Ο Επίσκοπος αυτός (άγνωστο το όνομά του) δεν παρακολουθούσε τον εαυτό του, την δική του ψυχική κατάσταση. Επομένως και το ποίμνιό του. Είχε άγνοια πλήρη του εαυτού του, ένεκα της οποίας περιέπεσε σε χλιαρότητα και οίηση… Γι’ αυτό και ελέγχεται δριμύτατα από τον Κύριο…

»… Τον συμβουλεύει να ανταποκριθεί στην τριπλή ανάγκη: Την ένδεια, την γυμνότητα και την τύφλωσή του. ‘‘Αγοράσαι παρ’ Εμού’’, τονίζει. Έχει σημασία το ‘‘παρ’ Εμού’’. Εννοεί ο Κύριος την πραγματική αρετή. Είναι σαν να του λέγει: την δική Μου αρετή ν’ αποκτήσεις και όχι την δική σου, όπως την φαντάζεσαι την κάλπικη…

»… Θα αγοράσεις ενδύματα λευκά του λέγει. Ποια είναι αυτά; Είναι η αρετή της αγιότητας, της αγνότητας και της ηθικής καθαρότητας… Μόνος του ο Λαοδικείας ήτο ανίκανος να ιδεί την αθλιότητά του. Του συνιστά, λοιπόν, το κολλύριο και εννοεί τον φωτισμό της αληθείας. Εννοεί το Ευαγγέλιο…

»… Και αυτά φυσικά, δεν εγράφησαν μόνο διά τον Επίσκοπο της Λαοδικείας, αλλά και για κάθε χλιαρό και αναιμικό Χριστιανό. Διότι τέτοιοι χλιαροί δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλοί κατά την διαδρομή των αιώνων. Εις δε την σημερινή εποχή υπερεπλεόνασαν. Είμεθα εκατοντάδες εκατομμύρια Χριστιανοί, αλλά πόσοι είναι οι φλογεροί, οι ζεστοί, που μάχονται και αγωνίζονται και ομολογούν την πίστη τους παντού. Αλλά και πόσοι ζουν με χλιαρότητα, με ραθυμία, με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις!