Ο δρόμος της μετανοίας

Ακατάπαυστα ο γλυκύς Ιησούς, ο Φιλάνθρωπος Κύριός μας, καλεί τον καθένα μας να διαβεί και να διαβαίνει τον ανοιχτό δρόμο της μετανοίας. Η ράθυμη ψυχή μας όμως, βρίσκεται σε χειμερία νάρκη και σκεπασμένη από την ηδονή της αμαρτίας, αρέσκεται στο να αργοκοιμάται, βαδίζοντας προς την απώλεια. Κάποιες φορές παίρνω θάρρος, δύναμη και κουράγιο και της απευθύνω το λόγο. «Ξύπνα», της λέω, «σήκω κι απελευθερώσου από τη λάσπη. Απομακρύνσου από την μυσαρότητα, δώσε μάχη ενάντια στο κακό και να 'σαι σίγουρη πως ο Πλάστης σου θα σε λευκάνει πιο πολύ κι απ' το κάτασπρο χιόνι. Κι έτσι καθαρή, θ' αξιωθείς να φορέσεις βασιλικό ένδυμα, ίδιο μ' εκείνο που πρωτοφόρεσες στο Άγιο Βάπτισμά σου και που ο μισόκαλος ξεγελώντας σε, σου αφαίρεσε». Την παρακινώ σε Μετάνοια...

Έναν εντυπωσιακό ορισμό της Μετανοίας μας δίδει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: "Μετάνοια σημαίνει» ανανέωση Βαπτίσματος και συμφωνία με το Θεό για νέα ζωή. Οριστική αποχή από την αμαρτία με βαθειά συντριβή και ταπείνωση. Μόνιμη απομάκρυνση από σωματικές απολαύσεις και διαρκής αυτοκατάκριση. Μετάνοια σημαίνει αδιαφορία για τα πάντα και ενδιαφέρον μόνο για τη σωτηρία της ψυχής μας. Έργα αρετής αντίθετα προς τις προηγούμενες αμαρτίες και κάθαρση της σκοτισμένης μας συνείδησης. Θεληματική υπομονή όλων των θλίψεων από ανθρώπους κι από δαίμονες. Τέλος, μετάνοια σημαίνει αυτοτιμωρίες και συνεχείς ταλαιπωρίες της σάρκας με κάψιμο των αμαρτιών στη φωτιά της αδιάλειπτης δακρύρροης προσευχής».

Κάνοντας έναν έλεγχο και μία πρόχειρη αυτοκριτική, αναρωτιέμαι: Έχει η δική μου μετάνοια αυτά τα γνωρίσματα; Ή είναι τυπική κι επιφανειακή; Απλά, μια κατάθεση ψυχρή των αμαρτημάτων μου και μάλιστα, κάποιες φορές, συγκεκαλλημένη; Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, μετανοιωμένοι έκλαψαν πικρά για τα λάθη και τις αμαρτίες τους, εγώ; Η ζωή μας είναι γεμάτη από θλίψεις, πόνο, δοκιμασίες, στερήσεις και συμφορές. Και με την αμετανοησία μας κινδυνεύουμε να χάσουμε την αιώνια απόλαυση που έχει υποσχεθεί ο Κύριος στους δικούς Του ανθρώπους...

Μήπως χρειάζεται, συναισθανόμενοι τα λάθη και τις πάμπολλες παραβιάσεις μας στο θέλημα του Θεού, να κλάψουμε για τη λαθεμένη πορεία μας και να θρηνήσουμε μετανοιωμένοι; Μήπως αξίζει, επιτέλους, να πάρουμε νέες σταθερότερες αποφάσεις αλλαγής; Ή μήπως, η όλη μας προετοιμασία, πριν τις γιορτές, περιορίζεται μονάχα στα πολύχρωμα στολίδια, στα γιορτινά τραπέζια και στην καθαριότητα του σπιτικού μας; Υπάρχει ακόμη «μετανοίας καιρός», ας πλησιάσουμε τον Πλαστουργό μας, ο πνευματικός μας περιμένει, για να σηκώσει από πάνω μας, με τη Χάρη του Θεού, «τον κλοιόν τον βαρύν, τον της αμαρτίας», και μιμούμενος τον Εύσπλαχνο Θεό μας να μας δωρίσει «των παραπτωμάτων την άφεσιν».

Δ.Β.