Νηπιοβαπτισμός

Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού «Πίστη και Λογική»

Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κωστώφ απαντάει στον Μανώλη Μελινό που ερωτά: "...κατηγορούν την Εκκλησία για το νηπιοβαπτισμό. Κάποιοι δεν θεωρούν σωστό το ότι βαπτίζονται τα παιδιά, χωρίς να ερωτώνται. Παρακαλώ, απαντήστε τους"...

π. Ιωάννης: Όταν πηγαίνουν να τα εμβολιάσουν, τα ρωτάνε μήπως; Τα ρωτάνε όταν πρόκειται να σταματήσουν το θηλασμό καί να τον αντικαταστήσουν με γάλα Α' Β' Γ' Δ'; Τα ρωτάνε όταν πρέπει ν' αντικαταστήσουν το γάλα με στερεά τροφή; Γιατί εκεί το θεωρούν αυτονόητο;

Μ. Μ: Θα ισχυριστούν ότι το παιδί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη φυσική τροφή.

π. Ιωάννης: Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την πνευματική! Κατ' αρχήν, με το Βάπτισμα απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα. Η απαλλαγή αυτή είν’ εξίσου ακατανόητη τόσο στο βρέφος όσο καί στον ενήλικα. Αλλά το Βάπτισμα δεν είναι μόνο αφαίρεση του ρύπου του προπατορικού αμαρτήματος• είναι καί αναγέννηση. Από τότε αρχίζει να τρέφεται πραγματικά η ψυχή, με τη συμμετοχή στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Γιατί να στερήσουμε απ’ αυτή την ευεργεσία το παιδί; Αγνοούμε επιτέλους τον κίνδυνο να πεθάνει; Να πω καί κάτι άλλο το οποίο έλεγε στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Τερτυλλιανός: «Η ψυχή εκ φύσεως είναι χριστιανή». Η ψυχή, λοιπόν, υπαρκτή από της συλλήψεως, δεν αποκρούει το Βάπτισμα. Το κλάμα του παιδιού κατά το Βάπτισμα ή κατά τη θ. Κοινωνία δεν σημαίνει άρνηση• είναι εξωτερικό (από κρύο π.χ.) ή πειρασμικό. Αυτά θα αποκαλυφθούν ξεκάθαρα στη Δευτέρα Παρουσία. Καί στο κάτω-κάτω της γραφής, όταν μεγαλώσει ένα παιδί, ποιος το εμποδίζει ν' απαρνηθεί το Χριστιανισμό; Αυτά για τους χλιαρούς καί αδιάφορους χριστιανούς.

Πέφτουν, όμως, σε λογική παγίδα οι συνειδητοί άπιστοι με το λυσσώδη αγώνα τους εναντίον του νηπιοβαπτισμού. Εννοώ το εξής: Ως άπιστοι δεν δέχονται ότι κατέρχεται Θεία Χάρις ή ότι γίνεται «κάτι» στο παιδί, κατά την ώρα του Βαπτίσματος. Γιατί να «κλωτσάνε», λοιπόν, καί να μην το βλέπουν απλώς σαν μια κοινωνική τελετή στην οποία με ευχαρίστηση συμμετέχουν αρκετοί από τους συγγενείς τους, π.χ. οι γονείς τους, οι παππούδες δηλαδή του μικρού παιδιού; Για να «κλωτσάνε» αυτοί οι άνθρωποι κατά του νηπιοβαπτισμού, σημαίνει ότι ενδόμυχα πιστεύουν πώς γίνεται «κάτι» στο παιδί τους κατά τη Βάπτιση. Ότι δεν είναι μια ανούσια τελετή. Η απιστία τους, μ' άλλα λόγια, δεν είναι πλήρης. Εγώ, ως Χριστιανός, δεν δέχομαι π.χ. ότι στη Ληξιαρχική Υπηρεσία γίνεται κάτι στον ψυχισμό ή στο σώμα του παιδιού, όταν το γράψω στο μητρώο ή στο δημοτολόγιο. Δεν το δέχομαι. Οι άπιστοι, όμως, οι οποίοι πολεμούν το νηπιοβαπτισμό, ενδόμυχα δέχονται ότι κατέρχεται η Χάρις του Θεού, μόνο που δεν θέλουν να έχει το παιδί σχέσεις μ’ αυτήν!