Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών

Ο Χριστιανισμός κατά τη διάδοσή του συνάντησε πολλά καί μεγάλα εμπόδια. Πρώτα -πρώτα συνάντησε τον κατατρεγμό των ιερέων της ιουδαϊκής θρησκείας. Οι ιερείς αυτοί πίστευαν ότι ο Χριστιανισμός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια ιουδαϊκή αίρεση, η οποία διέστρεφε τη θρησκεία τους. Έτσι οι χριστιανοί υπέφεραν πάρα πολλά δεινά από τους Ιουδαίους στην Παλαιστίνη καί σε άλλες περιοχές...

Ευθύς εξ αρχής, ο Χριστιανισμός συνάντησε καί τον κατατρεγμό των ιερέων της ειδωλολατρικής θρησκείας. Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού οι ιερείς αυτοί έχαναν τις υλικές τους απολαβές καί, επιπλέον, λόγω της υπεροχής της χριστιανικής θρησκείας, έχαναν σιγά-σιγά καί το σεβασμό εκ μέρους του λαού. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν άρχισαν να κατασυκοφαντούν τους χριστιανούς. Συγκεκριμένα, κατηγορούσαν τους χριστιανούς ως άθεους, μισάνθρωπους καί συνωμότες. Ακόμη, παρεξηγούσαν το Μυστήριο της Θείας ευχαριστίας καί διέδιδαν ότι οι χριστιανοί έκαναν «θυέστεια δείπνα», δηλαδή ότι έτρωγαν ανθρώπινες σάρκες καί έπιναν ανθρώπινο αίμα κ.ά.
Οι συκοφαντίες των ιερέων των ειδωλολατρών καί των Ιουδαίων δημιούργησαν στον αμαθή όχλο ένα άσπονδο μίσος καί μια φοβερή έχθρα κατά των χριστιανών. Έτσι καί ο όχλος ξεσηκώθηκε εναντίον των οπαδών της θρησκείας του Χριστού.
Αλλά οι συκοφαντίες σε βάρος των χριστιανών έφταναν καί στα αυτιά των πολιτικών ηγετών καί αυτοκρατόρων. Αυτούς τους εξερέθιζε κυρίως η συκοφαντία ότι οι χριστιανοί είναι συνωμότες καί εργάζονται για την ανατροπή τους. Επιπλέον, τους εξερέθιζε καί το γεγονός ότι οι χριστιανοί αρνούνταν να λατρεύουν τους αυτοκράτορες ως θεούς καί να προσφέρουν θυσίες προς τιμήν τους. Αποτέλεσμα αυτών των ασυστόλων συκοφαντιών καί κατηγοριών σε βάρος των χριστιανών ήταν η κήρυξη συστηματικών καί άγριων διωγμών εναντίον τους εκ μέρους των αυτοκρατόρων του ρωμαϊκού κράτους.
Οι διωγμοί κατά του Χριστιανισμού άρχισαν το 64 μ.Χ. καί τελείωσαν το 313 μ.Χ…
Διωγμούς κατά των χριστιανών κήρυξαν οι εξής αυτοκράτορες: Ο Νέρων (54-68 μ.Χ.), ο Δομιτιανός (81-96 μ.Χ.), ο Τραϊανός (98-117 μ.Χ.), ο Αδριανός (117-138 μ.Χ.), ο Μάρκος Αυρήλιος (161-180 μ.Χ.), ο Σεπτίμιος Σεβήρος (193-211 μ.Χ.), ο Μαξιμίνος (235-238 μ.Χ.), ο Δέκιος (249-251 μ.Χ.), ο Βαλεριανός (253-259 μ.Χ.), ο Αυρηλιανός (270-275 μ.Χ.), ο Διοκλητιανός (284-305 μ.Χ.), ο Μαξιμιανός (286-305 μ.Χ.) καί ο Γαλέριος (305-311 μ.Χ.).
Ο διωγμός του ΔιοκλητιανούΟ Διοκλητιανός, ύστερα από επίδραση που άσκησε επ’ αυτού ο γαμβρός του Γαλέριος, εξαπέλυσε κατά τα τελευταία έτη της βασιλείας του, ήτοι από το 303 μέχρι το 305 μ.Χ., το μεγαλύτερο διωγμό εναντίον του Χριστιανισμού. Προς το σκοπό αυτό εξέδωσε τέσσερα αυτοκρατορικά διατάγματα (edicta). Με το πρώτο διάταγμα διέτασσε την καταστροφή όλων των χριστιανικών ναών, το κάψιμο των ευαγγελίων, καθώς καί όλων των άλλων ιερών βιβλίων, καί τον ομαδικό εξανδραποδισμό των χριστιανικών κοινοτήτων. Με το δεύτερο καί το τρίτο διάταγμα καθόριζε τα είδη των βασανιστηρίων που έπρεπε να επιβάλλονται στους κληρικούς, ενώ με το τέταρτο επεξέτεινε τα βασανιστήρια. Κατά το διωγμό αυτόν αναζητούνταν ιδιαίτερα καί βασανίζονταν οι στρατιωτικοί χριστιανοί, όπως λ.χ. οι Μεγαλομάρτυρες Γεώργιος καί Δημήτριος.
Ο διωγμός του Διοκλητιανού υπήρξε τόσο εκτεταμένος, από το ακρότατο σημείο της Δύσεως ως το ακρότατο της Ανατολής, αλλά καί τόσο σκληρός, ώστε η βασιλεία του αυτοκράτορα αυτού προσονομάστηκε «Εποχή των Μαρτύρων». Ενδεικτικά σημειώνουμε εδώ ότι κατά το διωγμό του Διοκλητιανού υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο, μόνο στην Αίγυπτο, εκατό σαράντα πέντε χιλιάδες χριστιανοί καί εξορίστηκαν σε διάφορους τόπους επτακόσιες χιλιάδες.
Από το βιβλίο «Το μαρτύριον του Αγίου Γεωργίου» του Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου