(Από τον «Νέο Θησαυρό» του Γεωργίου Σουγδουρή)
«…Ω! πόσα δάκρυα χύνει η ψυχή αοράτως και εμείς δεν την βλέπουμε! ω! πόσα λαλεί και παραπονείται και εμείς δεν την ακούμε! Γιατί; γιατί είμαστε όλως μεθυσμένοι από τις φροντίδες του κόσμου, απορροφημένοι στις μέριμνες του πλούτου, και μας τύφλωσε ο διάβολος στην αμαρτία. Αλλ’ εάν καθαρίσουμε τον εαυτό μας από την σύγχυση των βιοτικών φροντίδων, θα μπορέσουμε να εννοήσουμε τα υστερινά μας. Ας ελεήσουμε του πένητες, για να ελεηθούμε και εμείς από τον Κύριο. Ας αφήσουμε στους αδελφούς τα πταίσματα, για να αφήσει και ο Θεός τις δικές μας αμαρτίες. Ας έχουμε προς αλλήλους αγάπη αληθινή κατά Θεόν, για να μας αγαπήσει και ο Θεός. Ας βοηθήσουμε του αδυνάτους στην ανάγκη τους, για να τύχουμε και εμείς της παρά του Θεού βοηθείας. Ας δοξάσουμε τον Θεό με έργα, με λόγους και με τα μέλη μας.
Πως θα δοξάσουμε τον Θεό με έργα, πως με λόγους και πως με τα μέλη μας; Με έργα δοξάζουμε τον Θεό, εάν έχουμε την αγάπη, η οποία είναι το κεφάλαιο των αρετών, εάν φιλοξενία κατορθώσουμε, εάν ειρήνη αποκτήσουμε, εάν την καθαρότητα αγαπήσουμε, τότε δοξάζεται ο Θεός με έργα.
Με λόγους τον δοξάζουμε, εάν πιστεύουμε ορθοδόξως, εάν τον κηρύττουμε Θεό Αληθινό, εάν τον ευχαριστούμε στις θλίψεις μας, εάν ομολογούμε με την γλώσσα και την καρδιά το Μυστήριο της Πίστεώς μας.
Πως δοξάζεται ο Θεός με τα μέλη μας; Όταν νεκρώσουμε τα μέλη του σώματος, όταν αποστρέψουμε την όρασή μας από κάλλος γυναικών, όταν φυλάξουμε την ακοή μας από διηγήσεις απρεπείς, όταν σφαλίσουμε το στόμα μας από αργολογίες, όταν κρατήσουμε τα χέρια μας από αδικία, όταν εμποδίσουμε τα πόδια μας από το να τρέχουν στην εργασία της αμαρτίας, τότε δοξάζουμε τον Θεό στα μέλη μας, τα οποία είναι μέλη Χριστού…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου