Άγιος Λογγίνος

Ο επί του Σταυρού Εκατόνταρχος

Ο Άγιος Λογγίνος, έζησε κατά τις ημέρες της ενσάρκου οικονομίας του Χριστού, ανήκοντας ως Εκατόνταρχος στην υπηρεσία του Πιλάτου. Την ημέρα της σωτηρίου Σταυρώσεως του Κυρίου, ο Λογγίνος είχε εντολή να φυλάγει με τους στρατιώτες του το Σώμα του Ιησού Χριστού, παραμένοντας κοντά Του και βλέποντας όλα τα θαυμαστά σημεία που συνέβησαν. Τον μεγάλο σεισμό, την συσκότιση του ηλίου, τους τάφους που ανεώχθησαν και τους νεκρούς που αναστήθηκαν, φωνάζοντας δυνατά «Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος». Κατόπιν, στάθηκε στο μέσον της συναγωγής των Ιουδαίων και χωρίς να φοβηθεί κανέναν ομολόγησε ότι: «Θεού Υιός ήτο ο Ιησούς κατά αλήθειαν». Ακολούθως ο Πιλάτος πρόσταξε στον Λογγίνο να φυλάξει με την κουστωδία του τον Τάφο που είχαν ενταφιάσει το Σώμα του Ιησού, που Αναστήθηκε μπροστά στα μάτια τους! Ο Λογγίνος πήγε εκ νέου μαζί με τους στρατιώτες στη συναγωγή και μετέφεραν στους προεστώτες των Ιουδαίων τα όσα συνέβησαν. Τον σεισμό που έγινε καί τον Άγγελο που απεκύλησε τον λίθο του Τάφου. Διαβεβαίωσε δε, ότι ο Χριστός Αναστήθηκε αληθώς και ο Τάφος ήταν πλέον κενός!

Τότε οι Ιουδαίοι ντροπιασμένοι για την Ανάσταση του Χριστού, έδωσαν πολλά χρήματα στους στρατιώτες για να διαδώσουν ότι οι Μαθητές πήγαν κρυφά την νύχτα και Τον έκλεψαν. Μόνο ο Λογγίνος δεν δέχτηκε ούτε ένα αργύριο και αηδιασμένος από τα ψέματα των Ιουδαίων έφυγε κηρύττοντας την Αλήθεια που βίωσε. Ότι ο Χριστός είναι Θεός Αληθινός και Αναστήθηκε εκ νεκρών. Μαθαίνοντας ο Πιλάτος και οι Ιουδαίοι ότι ο Λογγίνος κήρυττε Χριστόν, άρχισαν να τον αναζητούν για να τον φονεύσουν. Ο Λογγίνος παρατάει το αξίωμα του Εκατόνταρχου, αφήνει τα πάντα και παίρνοντας ακόμα δύο στρατιώτες που πίστεψαν και αυτοί στον Χριστό, πηγαίνει στην Καππαδοκία όπου κηρύττουν ότι ο Εσταυρωμένος Χριστός είναι Θεός αληθινός, κάνοντας τους περισσότερους Καππαδόκες να πιστέψουν.

Εν τω μεταξύ, οι Ιουδαίοι παρασέρνουν δολερά τον Πιλάτο που κατά την «επιθυμία» τους, εξασφαλίζει βασιλικό πρόσταγμα από τον Καίσαρα, για να θανατώσουν τον Λογγίνο. Πράγματι οι Ιουδαίοι μετά την απόφαση αυτή, όρμησαν στην Καππαδοκία αναζητώντας τον Λογγίνο, που χωρίς να ξέρουν ότι είναι αυτός τον βρήκαν σ’ έναν αγρό έξω από την πόλη και μυστικά τον ρώτησαν αν ήξερε που κατοικούσε ο Εκατόνταρχος Λογγίνος! Καταλαβαίνοντας εκείνος γιατί τον ζητούσαν, τους είπε να τον ακολουθήσουν για να τους δείξει εκείνον που αναζητούν. Τους πήγε τότε στο σπίτι του και αφού τους φιλοξένησε αβραμιαία τους ρώτησε γιατί γυρεύουν τον Λογγίνο με τόσο πόθο. Εκείνοι του ομολόγησαν εμπιστευτικά την αλήθεια, ότι δηλαδή σκόπευαν να τον φονεύσουν μαζί με τους δύο συστρατιώτες του. Τότε ο Λογγίνος τους καθησύχασε, λέγοντάς τους να μείνουν δύο ημέρες στο σπίτι του και εκείνος θα τους παραδώσει και τους τρεις, χωρίς να χρειαστεί να τους αναζητούν. Ειδοποίησε τότε κρυφά τους δύο στρατιώτες του να έρθουν, περιποιούμενος συνάμα και υπηρετώντας με περισσή αγάπη τους επίδοξους φονευτές τους!

Πράγματι, όταν κατέφθασαν οι άλλοι δύο εν Χριστώ αδελφοί του, ο Λογγίνος ομολόγησε ότι εκείνος ήταν ο αυτός που αναζητούσαν. Οι Ιουδαίοι έμειναν έκπληκτοι, αισθανόμενοι άσχημα, και στενοχωρήθηκαν μη μπορώντας να πιστέψουν ότι ο άνθρωπος που θα φόνευαν ήταν εκείνος που όλες αυτές τις ημέρες, τους πρόσφερε αυτή την υπέροχη φιλοξενία. Ο Λογγίνος τους καθησύχασε, λέγοντας ότι ο θάνατός του, σήμαινε την απαρχή της ζωής του και Βασιλεία αιώνιος. Τους παρακάλεσε να μην λυπούνται καί τους παρηγόρησε λέγοντας ότι το τέλος του θα τον αξίωνε να συνευφραίνεται στον Παράδεισο με τον Χριστό, τον Αληθινό Θεό, υπενθυμίζοντάς τους τα όσα θαυμάσια συνέβησαν κατά την Σταύρωσή Του. Υποδεχόμενος τους δύο αδελφούς συστρατιώτες που ποθούσαν και αυτοί το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, ο Άγιος έδειξε ένας όρος στο οποίο επιθυμούσε να ενταφιασθεί. Κατόπιν οι Ιουδαίοι στρατιώτες απέκοψαν τις κεφαλές και των τριών Μαρτύρων και παίρνοντας την κεφαλή του Λογγίνου την έφεραν στον Πιλάτο, ο οποίος αφού εχρημάτησε τους στρατιώτες, διέταξε να πετάξουν την κεφαλή έξω από την πόλη μέσα στις κοπριές.

Τότε συνέβη το ακόλουθο Θαύμα. Μία γυναίκα χήρα με μεγάλη πίστη στον Θεό, που όμως ήταν τυφλή και συνοδευόταν από τον μοναχογιό της, μετέβη να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Παίρνοντας χώμα από τους Αγίους Τόπους, το έθεσε στα μάτια της, παρακαλώντας να ιδεί το φώς της. Παραδόξως όμως, της ήρθε νέα μεγάλη συμφορά αφού ούτε εκείνη θεραπεύθηκε, αλλά και ο γιος της αρρώστησε και απέθανε. Θρηνούσα και μοιρολογώντας η γυναίκα για τις συμφορές που συνέβησαν στη ζωή της, καθώς αποκοιμήθηκε είδε στον ύπνο της τον Άγιο Λογγίνο να της λέγει ότι του έκοψαν την κεφαλή του και την έριξαν μέσα στην κοπριά έξω από την πόλη, προτάσσοντάς της να έρθει στον τόπο αυτό και αφού σκάψει και βρεί την κεφαλή του, να την αγγίξει στα μάτια της και θα αναβλέψει. Επίσης, θα αξιωθεί να δει και τον γιο της, πόση δόξα απολαμβάνει! Τότε η τυφλή γυναίκα με την βοήθεια κάποιου πιστού εξήλθε από την πόλη και φθάνοντας με κόπο στον τόπο που είχε υποδείξει ο Άγιος, σκάλισε την κοπριά και βρήκε την κεφαλή. Ευθύς ανέβλεψε, και κατασυγκινημένη αφού άλειψε με μύρα την τιμία κεφαλή, την έφερε στο σπίτι της. Την επόμενη νύχτα είδε πάλι στον ύπνο της τον Άγιο που κρατούσε τον γιό της σαν να ήταν παιδί του και της είπε να μην λυπάται για εκείνον διότι ο Θεός τον αξίωσε της Βασιλείας Του και ότι τον έχει εκείνος στη συνοδεία του. Την προέτρεψε δε, να θάψει την κεφαλή του μαζί με το λείψανο του γιού της και να ευχαριστεί τον Θεό. Η γυναίκα έπραξε όσα της υπέδειξε ο Άγιος, μεταφέροντας τα λείψανα στο χωριό Σανδάλη της Καππαδοκίας, χτίζοντας ναό προς τιμήν του Αγίου Λογγίνου. Ευχαριστώντας τον Θεό, κατενόησε για τα αγαθά που προσφέρει ο Κύριος σε όσους Τον αγαπούν, αναβοώντας την ομολογία του Αγίου: «Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος»!