Τα αίτια της πτώσης του Βυζαντίου.

 Είναι βέβαιο, ότι η αυτοκρατορία της Ρωμηοσύνης, των πολιτών που είχαν ελληνι(στι)κό πολιτισμό και συνείδηση Ορθοδόξου Χριστιανού (μετονομασθείσα ως Βυζάντιο), δεν θα είχε αλωθεί ποτέ, ούτε θα είχε σκλαβωθεί στην Τουρκοκρατία. Πρώτον, εάν το 800 δεν στεφόταν στην Ρώμη αυτοκράτορας ο Καρλομάγνος, υποστηριζόμενος από την Δυτική Εκκλησία και χωριζόταν η αυτοκρατορία σε δύο μέρη, με δύο αυτοκράτορες. Έναν στη Ρώμη και έναν στην Κωνσταντινούπολη. Δεύτερον, εάν τον 9ο αιώνα δεν άρχιζαν οι διαμάχες της Δυτικής Εκκλησίας εναντίον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εξαιτίας των αιρετικών απόψεων και κακοδοξιών των Λατίνων, οι οποίοι ερμηνεύοντας λανθασμένα ένα χωρίο της Αγίας Γραφής πίστεψαν ότι αυτοί είχαν τα πρωτεία έναντι των άλλων Εκκλησιών και ότι εκείνοι είχαν την εξουσία σε όλη τη γη, καθώς και άλλων αιρετικών δοξασιών ( filiogue κ.α.).

Εξαιτίας των αιρετικών συμπεριφορών της Δυτικής Εκκλησίας έγινε το 1ο σχίσμα μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Εκκλησίας το 867, που αργότερα ήρθη, για να επακολουθήσει το οριστικό σχίσμα το 1054.

Σημειωτέον, ότι η παπική Εκκλησία απέκτησε σταδιακά κρατική υπόσταση και πολιτευόταν. Στη Δύση δημιουργήθηκε οξύς ανταγωνισμός, όπου κυριάρχησαν οι Λατίνοι παπικοί, οι Φράγκοι κληρικοί και οι ηγεμόνες διαφόρων κρατιδίων, ενώ στην Ανατολική αυτοκρατορία δέσποζε το μεγαλείο των Ελλήνων, με ελληνικό χριστιανικό πνεύμα και γλώσσα.

Άρχισε τότε μια διαμάχη των Λατίνων εναντίον των Ελλήνων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μπροστά στην αδηφάγο πολιτική των Παπών της Δύσεως, με πνευματικό ηγέτη τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μέγα Φώτιο κατηχεί στον Χριστιανισμό πολλές χώρες (Ρώσους, Βούλγαρους, Μοραβούς, Βοημούς, Αρμένιους, Χαζάρους, Σέρβους κ.α.) και οργανώνει ιεραποστολές σε Ασσυρία και Μεσοποταμία για να γλυτώσει τον κόσμο από τα νύχια του παπισμού, των Αράβων κ.α.

Η επεκτατική και αλλαζονική πολιτική της Δυτικής Εκκλησίας δεν σταμάτησε ποτέ. Εποφθαλμιά για να καθυποτάξει με κάθε τρόπο την Ανατολή. Επακολουθούν πολλά δεινά για την Ανατολική αυτοκρατορία και την Ορθόδοξη Εκκλησία με αποκορύφωμα τις Σταυροφορίες και την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φραγκολατίνους το 1204 με τους τρομερούς βανδαλισμούς και καταστροφές που αποδυνάμωσαν την αυτοκρατορία, με τραγικό επακόλουθο την υποδούλωση στους Τούρκους και την σκλαβιά τεσσάρων και πλέον αιώνων.

Η μη υπαγωγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον παπισμό ήταν η αιτία όλων των δεινών. Πολλοί ιστορικοί παγκοσμίως παραδέχονται ότι υπήρξε ένοχη και εχθρική η συμπεριφορά της Δύσης εις βάρος της Ορθοδόξου Ανατολής.

Συμπερασματικά, καταλήγουμε στην άποψη ότι αν δεν είχε χωρισθεί η αυτοκρατορία το 800 σε Ανατολική και Δυτική, και παρέμενε η Εκκλησία της Ρώμης ενωμένη με τα υπόλοιπα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, όπως ήταν πριν από το σχίσμα, δεν υπήρχε περίπτωση να πέσει η Ανατολή και να υποταχθεί, ούτε η Δύση θα είχε αλλοιωθεί. Θα ήταν μια ενιαία αυτοκρατορία όπως την επινόησε ο Μέγας Κωνσταντίνος. Η αυτοκρατορία όλων των Ορθοδόξων πολιτών, που την διέπνεε ο λαμπρός Ελληνικός πολιτισμός. Χωρίς αυτά, η Ευρώπη είναι ελλιπής και αυτοκαταστροφική....