Βρισκόμαστε στα 1905, όταν Τούρκοι στρατιώτες ήλθαν απεσταλμένοι από τον Μαντέμ Αγά της Στρατονίκης να πάρουν άνδρες για τα μεταλλεία.
Ως γνωστόν τότε όλα τα χωριά της Βορείου Χαλκιδικής (Μαντεμοχώρια), ήσαν υποχρεωμένα να στέλνουν άνδρες στα μεταλλεία.
Οι κάτοικοι όμως του Γοματίου αντέδρασαν βίαια στην στρατολόγηση εργατών και σκότωσαν τους Τούρκους στρατιώτες.
Αυτό όμως εξώργισε τους Τούρκους και ο Σουλτάνος διέταξε να καή το χωριό και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι κάτοικοι.
Ξεκίνησε λοιπόν σώμα στρατού από την Θεσσαλονίκη με κατεύθυνσι το Γομάτι και σκοπό να εκτελέσουν τα διαταχθέντα.
Μόλις όμως έφθασαν κοντά στο χωριό, όπου ευρίσκεται ο ναός των αγίων Τεσσαράκοντα, συνέβη κάτι το θαυμαστό.
Ο επικεφαλής αξιωματικός λυπήθηκε τον κόσμο και άλλαξε γνώμη:
—Γιατί να τους τιμωρήσω με τέτοιο σκληρό τρόπο;
Έφθασε στην πλατεία του χωριού και εκεί συγκέντρωσε όλους τους Χριστιανούς, οι οποίοι τρομοκρατημένοι περίμεναν την δίκαιη τιμωρία τους.
Τότε ο Τούρκος αξιωματικός ρώτησε:
—Δεν μου λέτε, τι άγιος είναι η εκκλησία που είναι έξω από το χωριό σας;
—Άγιοι Σαράντα, απάντησαν οι κάτοικοι.
—Αλήθεια;
Είναι άγιοι Σαράντα;
Ξέρετε πώς με λένε έμενα;
Με λένε Σαράντο
. Ας είμαι Τούρκος. Κατάγομαι από την Σεβάστεια της Μικράς Ασίας, όπου μαρτύρησαν οι άγιοι Σαράντα.
Η μητέρα μου έκανε παιδιά, άλλα κανένα δεν ζούσε.
Μια χριστιανή είπε στη μάνα μου να με τάξη στους Αγίους Σαράντα.
Εκεί στη Σεβάστεια κατοικούσαν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Εγώ είμαι το παιδί που έταξε η μάνα μου στους αγίους Σαράντα και ζω και έχω και το όνομά τους.
Ε, οι άγιοι Σαράντα που έσωσαν εμένα, έσωσαν και σας.
Γιατί μόλις έφθασα μπροστά στο εκκλησάκι τους άλλαξα γνώμη.
Εμπρός, συνέχισε, πάμε όλοι μαζί να τους ευχαριστήσουμε.
Όλοι μαζί γεμάτοι ευγνωμοσύνη και εμπρός ο Τούρκος κατευθύνθηκαν στο μετόχι των αγίων Σαράντα.
Τότε ο Τούρκος γονάτισε μπροστά στην εικόνα των αγίων και γεμάτος συγκίνησι έβγαλε μια χρυσή λίρα και την κρέμασε στην εικόνα.
Όλοι γεμάτοι ευγνωμοσύνη ευχαρίστησαν τους αγίους Σαράντα για την θαυμαστή τους διάσωσι.
Εμείς δε που ακούμε και διαβάζουμε το θαύμα αυτό, ας δώσουμε δόξα στον εν Τριάδι Θεό, που γίνεται θαυμαστός «διά των αγίων Του».!!
(Αρχιμ. Χρυσόστομου Μαϊδώνη
Αγιορείτικη μαρτυρια)
Ο Γερο–Θεοφύλακτος Νανόπουλος από το Ιβηρίτικο Κελί του Αγίου Νικολάου (το λεγόμενο το «Κελί των Τυπογράφων»),
διηγήθηκε κάποτε με δάκρυα τα εξής:
«Κατά τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής μάς συνέλαβαν οι Γερμανοί με τον κατά σάρκα αδελφό μου,
Μια νύχτα, μας έβγαλαν έξω για να μας εκτελέσουν.
Ήταν χειμώνας και μας ξέντυσαν.
Περιμέναμε την σειρά μας.
Ελπίδα σωτηρίας, δεν είχαμε.«
»Τότε θυμήθηκα τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες και του λέω: “Μωρέ, Παντελεήμων! Ποιο είναι το απολυτίκιο των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων; Το ξέρεις;”.«
»Ο π. Παντελεήμων, άρχισε τότε να ψέλνει:
“Τας αλγηδόνας των αγίων,
ας υπέρ Σου έπαθον,
δυσωπήθητι, Κύριε·
και πάσας ημών τας οδύνας
ίασαι, φιλάνθρωπε, δεόμεθα”.«
»Αμέσως τότε, μια ζέστη απλώθηκε γύρω από ’μας τους δύο και δεν καταλαβαίναμε το κρύο. Ήταν η παρουσία των Αγίων, που και αυτοί υπέφεραν από το ψύχος.«
»Η νύχτα πέρασε έτσι και, το πρωί, ενώ περιμέναμε τον θάνατο, ήρθε διαταγή εμάς τους δύο καλογήρους να μη μας εκτελέσουν. Κανείς δεν γλύτωσε από όσους πήγαν εκεί, παρά μόνο εμείς.
Γι’ αυτό έγραψαν και τα ονόματά μας σε μια πινακίδα και την τοποθέτησαν εκεί στο Στρατόπεδο εκτελέσεως».
(ΕΙΛΗΤΑΡΙΟΝ π.Δαμιανός Σαράντης)
Βοήθεια μας οι άγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες .!!
Έτερο Θαύμα.
...Αὐτὸ ἔγινε μὲ ἕνα ἐργάτη χωρικό, ἀπὸ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὸ Ἅγιο Ὄρος,
ὁ ὁποῖος ἐργαζόταν στὸ Μοναστήρι μας ὡς ὑλοτόμος.
Κάποτε λοιπόν, ποὺ περνοῦσα ἀπὸ τὸ δάσος τῆς Μονῆς,
"Κάτσε, Γέροντα, νὰ σοῦ πῶ ἕνα μεγάλο θαῦμα
ποὺ μοῦ ἔκαναν οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα.
Πονοῦσε τὸ πόδι μου χρόνια. Πήγαινα στοὺς γιατρούς, στὰ νοσοκομεῖα,
ἀλλὰ τίποτα δὲν μοῦ κάνανε. Καὶ ἐγώ, ἐπειδὴ ἀγαπῶ πολὺ
τοὺς Ἁγίους Τεσσαράκοντα, πῆγα στὴν πανήγυρί τους,
στὴν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ μου.
Ἐκεῖ ἦταν πολὺς κόσμος, γεμάτη ἡ Ἐκκλησία. Μόλις ἔφθασα
στὴν Ἐκκλησία, ἀρχίζει νὰ μοῦ πονᾷ πολὺ τὸ πόδι.
Τότε λοιπόν σκέφθηκα νὰ βγῶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία
νὰ ξεκουράσω τὸ πόδι μου. Ἀλλὰ μοῦ εἶπε ὁ λογισμός:
"Ὁ Ἰούδας ἄφησε τὴν θεία Εὐχαριστία καὶ βγῆκε ἔξω.
Ἰούδας θὰ γίνῃς καὶ ἐσύ;". "Θὰ μείνῃς μέσα, κι ἂς πονᾶς".
Μετὰ ἀπὸ λίγο πονοῦσα πιὸ πολὺ καὶ σκέφθηκα νὰ καθήσω
σὲ μία καρέκλα νὰ ξεκουράσω τὸ πόδι μου.
Τότε ὅμως ἀντίκρυσα τὴν Εἰκόνα τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα,
τοὺς εἶδα νὰ παγώνουν μέσα στὴν λίμνη καὶ εἶπα στὸν ἑαυτό μου:
"Αὐτοὶ ἔκαναν τόση ὑπομονὴ καὶ πάγωσαν γιὰ τὸν Χριστό,
κι ἐσὺ δὲν μπορεῖς νὰ σταθῇς ὄρθιος;".
"Θὰ σταθῇς ὄρθιος κι ἂς πεθάνῃς".Ἐκείνη τὴν ὥρα ποὺ εἶπα αὐτό,
ἦρθε ἕνα ρεῦμα, μὲ περιέλουσε ἀπὸ τὸ κεφάλι καὶ πέρασε
σ' ὅλο τὸ σῶμα μου μέχρι τὸ πονεμένο πόδι μου.
Ἀπὸ τότε ἔγινα καλὰ καὶ δὲν ξαναπόνεσα.
Βλέπετε, Γέροντα, πόσο θαυματουργοὶ εἶναι οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα;"
Αὐτὸς δὲν εἶχε καμμία αἴσθησι ὅτι ἔκανε κάτι ἀξιόμισθο...
Ὅμως βλέπουμε, πότε ἔγινε τὸ θαῦμα καὶ πότε ἦρθε ὁ Θεὸς μέσα του;
Ὅταν ὁ ἴδιος ἄδειασε τελείως ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ ἀπὸ τὴν φιλαυτία του
καὶ ἀποφάσισε νὰ πεθάνῃ χάριν τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου