Ρωμηοσύνη

 ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ του π. Ιωάννη Ρωμανίδη για την ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ, όπως τις παραθέτει περιληπτικά ο Αναστάσιος Φιλιππίδης.

(α). Ὁ ρωμαϊκός πολιτισμός εἶναι στήν πραγματικότητα ἑλληνικός. Ἡ Ρώμη ὑπῆρξε ἑλληνική πόλη, πολλοί παλαιότεροι Ρωμαῖοι συγγραφεῖς ἔγραφαν ἑλληνικά ἢ ἦταν δίγλωσσοι καί ἡ ἑλληνική γλώσσα ἦταν μιά ἀπό τίς δυό ἐπίσημες γλῶσσες στή Σύγκλητο, ὅπου ἡ θέση τοῦ μεταφραστή εἶχε καταργηθεῖ ἀπό τόν 1ο αἰώνα π.Χ.. Γι’ αὐτό ἄλλωστε καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ἔγραψε τήν Ἐπιστολή πρός τούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης στά ἑλληνικά. Ἀκόμη καί ἡ λατρεία στήν πόλη τῆς Ρώμης ἐτελεῖτο στά ἑλληνικά μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰώνα. Στό σύνολο τῆς αὐτοκρατορίας, ἡ πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ μιλοῦσε ἑλληνικά.

(β). Ἡ κύρια πολιτιστική διχοτόμηση τῆς Εὐρώπης δέν προῆλθε ἀπό τή διαφοροποίηση Ἑλλήνων-Ρωμαίων, ἀλλά ἀπό τή διαφοροποίηση Ρωμαίων-Φράγκων, πού συνέβη μετά τήν κατάκτηση τοῦ δυτικοῦ τμήματος τῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τό βαρβαρικό φύλο τῶν Φράγκων. Οἱ Φράγκοι ὑποδούλωσαν τούς Ρωμαίους καί τούς μετέτρεψαν σέ δουλοπάροικους, ἐνῶ οἱ ἴδιοι παρέμειναν φεουδάρχες, κλεισμένοι σέ προστατευμένους πύργους. Ἡ κατάκτηση ὁλοκληρώθηκε ἐπί Καρλομάγνου καί συνοδεύτηκε ἀπό τή θεολογική ἀνεξαρτητοποίηση μέ τή σύνοδο τῆς Φραγκφούρτης τό 794 (ἀπέρριψε τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο), τή Σύνοδο τοῦ Ἄαχεν τό 809 (εἰσήγαγε τό φιλιόκβε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως) καί τήν κατάληψη τοῦ παπικοῦ θρόνου σταδιακά μεταξύ 983 καί 1046. Σημαντικά ὁρόσημα σέ αὐτή τήν κατάληψη ἀποτελοῦν τό 1009 (ἐκδίωξη τοῦ τελευταίου Ὀρθόδοξου Πάπα) καί τό 1014 (ἐπίσημη εἰσαγωγή τοῦ φιλιόκβε στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης). Οἱ ἀπόγονοι τῶν Ρωμαίων στή Δύση παρέμειναν ὑποδουλωμένοι μέχρι τό 1789, ὅταν ἐπαναστάτησαν καί ἀπελευθερώθηκαν στή Γαλλία, ἀγνοοῦν ὅμως τή Ρωμαιοσύνη τῶν προγόνων τους καί τήν ταύτισή τους μέ τούς Ρωμαίους τῆς Ἀνατολῆς.

(γ). Τό Σχίσμα δέν συνέβη μεταξύ Βυζαντινῆς καί Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μεταξύ Ὀρθόδοξων Ρωμαίων (σέ Ἀνατολή καί Δύση) καί Φράγκων κατακτητῶν τοῦ παπικοῦ θρόνου. Ἐπειδή οἱ Ρωμαῖοι τῆς Παλαιᾶς Ρώμης ἀντιστέκονταν ἐπί δεκαετίες στίς Φραγκικές ἐπιδιώξεις, ἀπαιτήθηκε ἡ ἀπευθείας κατάληψη τοῦ παπικοῦ θρόνου ἀπό Φράγκο (ὁριστικά τό 1046) καί ἀμέσως μετά διακηρύχθηκε τό Σχίσμα. Τά αἴτια τοῦ Σχίσματος ἀνάγονται κυρίως στίς πολιτικές ἐπιδιώξεις τῶν Φράγκων καί ὄχι σέ κάποια μυθική ἀναπόφευκτη ἀντίθεση μεταξύ Ἑλληνικῆς καί Ρωμαϊκῆς θεολογίας.

(δ). Ὡς κατακτητές τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, οἱ Φράγκοι ἐπέβαλαν τή δική τους πλαστογραφημένη ἐκδοχή τῆς Ἱστορίας, ὀνομάζοντας τούς ἐλεύθερους Ρωμαίους «Γραικούς», ὥστε νά τούς διαφοροποιήσουν ἀπό τούς Ρωμαίους τῆς Γαλλίας καί Ἰταλίας τούς ὁποίους εἶχαν κατακτήσει. Στή συνέχεια, μετά τήν ὁριστική πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅταν δέν ὑπῆρχαν πιά ἐλεύθεροι Ρωμαῖοι, μετονόμασαν τήν Αὐτοκρατορία σέ «Βυζάντιο», ὥστε νά ἀποκόψουν κάθε ὑπόδουλο Ρωμηό ἀπό τήν ἱστορική του συνέχεια καί νά ἀποτρέψουν τυχόν ἀνασύσταση τῆς αὐτοκρατορίας. Στήν πραγματικότητα δέν ὑπῆρξε ποτέ «Βυζαντινή Αὐτοκρατορία». Ὁ ὅρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε τό 1562 ἀπό τόν Ἱερώνυμο Βόλφ στήν ἔκδοση μιᾶς συλλογῆς ἱστορικῶν πηγῶν.

(ε). Ἐπειδή ὅμως, παρ’ ὅλα αὐτά, οἱ ὑπόδουλοι στούς Τούρκους Ρωμηοί τῆς Ἀνατολῆς διατηροῦσαν τήν ἀνάμνηση τῆς Αὐτοκρατορίας τους, ὑπῆρχε πάντοτε ὁ κίνδυνος νά τή διεκδικήσουν ἐκ νέου. Οἱ Μεγάλες Δυνάμεις, μέ τή συνδρομή νεοελλήνων διανοουμένων, ὅπως ὁ Κοραής, ἀνέλαβαν νά πείσουν τό λαό ὅτι εἶναι ἀπόγονος μόνο τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καί ὅτι εἶχε ὑποδουλωθεῖ ἐπί 2000 χρόνια πρῶτα στούς Ρωμαίους καί μετά στούς Τούρκους. Οἱ ἴδιες Δυνάμεις μεταστράφηκαν θετικά ὑπέρ τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 μόνον ἀφοῦ ἐξασφάλισαν τόν ἀρχαιολατρικό προσανατολισμό της.....