Τι άνθρωποι είναι αυτοί;

του Στρατή Ανδριώτη

Αγρίεψαν πολύ οι άνθρωποι! Οι κοινωνίες βρίθουν από προβληματικές καταστάσεις και χάσματα που προκαλούνται από την κάκιστη συμπεριφορά ανήθικων ανθρώπων, όπου ο ένας καταφέρεται κατά του άλλου. Ο άνθρωπος που δυστυχώς δεν έγινε καλύτερος, αν και υποδούλωσε τη φύση, κατέκτησε τη σελήνη, νίκησε τη βαρύτητα, διέσπασε το άτομο -μέχρι και τρύπα στο όζον άνοιξε-, δηλητηρίασε τα πάντα, εξαφάνισε δάση, σκαρφίστηκε ότι δημιουργός του ήταν ο πίθηκος, έφτιαξε κοσμοθεωρίες, κοινωνικοπολιτικά συστήματα και σχήματα, άφθονα υλικά αγαθά για την εξυπηρέτησή του. Παρέμεινε όμως μοναχός μέσα στο πλήθος, φυλακισμένος στην επιφανειακή ευχαρίστηση των πέντε αισθήσεών του, με απύθμενο το έσω κενό. Ζώντας την τραγικότητα του εσωτερικού διχασμού, της κενότητας και του μηδενισμού, φθάνοντας πολλές φορές στο σημείο, η ομοιότητά του με άνθρωπο να είναι απλή σύμπτωση!...

Σ’ ένα σύγχρονο πολιτισμό χωρίς πνεύμα, ελπίδα, ελευθερία, ήθος, που γκρεμίζεται κάθε ομορφιά της ζωής, με ανθρώπους παράσιτα ανάμεσα στον κόσμο να επιδιώκουν με κάθε τρόπο μια υποτιθέμενη καλοπέραση σε βάρος των άλλων, παραμένοντας ανικανοποίητοι, άδειοι από αξίες καί ιδανικά, ενδιαφερόμενοι για ασήμαντα ζητήματα. Χωρίς παιδεία, πνευματική καλλιέργεια, ηθικά ξεπεσμένοι, υποκαθιστώντας ακόμα και τον Θεό με το άρρωστο υπερθρεμένο εγώ, το χρήμα, το κόμμα, τη μπάλα, την τύχη, φτιάχνοντας θεούς απ’ την αθεΐα τους, σε μια κοινωνία που σπάνια συναντάται η γνήσια ανθρωπιά.

Άνθρωποι που παραμένουν αγροίκοι, άδικοι, αντικοινωνικοί, ανέντιμοι, φιλάργυροι, υποκριτές, ψεύτικοι, ξένοι της χαράς. Επιδιώκουν πλούτο χωρίς μόχθο, αισχροκερδώντας, δουλεύοντας πρόχειρα στο γόνατο, χωρίς ήθος, συναισθήματα, ορθή σκέψη, επαγγελματική συνείδηση. Ζουν με εξωτερικούς θορύβους, μετατρέποντας τα πάθη τους σε φιλοσοφία και Θεολογία, το ψέμα και την ανοησία σε επιστήμη, νομιμοποιώντας την παρανομία, την παραοικονομία και τα παράγωγά της. Απομακρυσμένοι από νόμους και ηθική ζουν τη διαφθορά, την αποκτήνωση σε κάθε πράξη, με μια ψεύτικη συμπεριφορά. Κακοήθεις στη δουλειά, στη γειτνίαση, στη συμβίωση, προκλητικά επικίνδυνοι στο οδήγημα στη ζωή. Με θηριώδη ένστικτα, κακουργούν ποικιλοτρόπως μετά περισκέψεως, εγκληματούν ακόμα και με επιστημονικές μεθόδους. Έτοιμοι να σκοτώσουν επειδή τους έριξαν κατά λάθος το σουβλάκι, ή γιατί πάτησαν το χόρτο τους! Μίση, βρισιές, κατηγορίες, βαρβαρότητα για μια σπιθαμή γής, για ένα δέντρο, που κάνουν αδέρφια να μη μιλιούνται.

Παντού κυριαρχεί η θεωρία του ωχαδερφισμού εν’ ονόματι συμφερόντων καί εγωϊσμού. Ανικανότητα, αναξιότητα, αδιαφορία, ετσιθελισμός, δημιουργούν ένα σύστημα που κατευθύνει την κοινωνική ζωή με αξίες την ημιμάθεια, την κομπίνα, τη λούφα, το «άρπα κόλα», όπου φταίχτες είναι πάντα οι «άλλοι»! «Ξύπνοι» που βγαίνουν σύνταξη χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ. Λεφούσια κηφήνων παριστάνουν τους κατά φαντασίαν κουρασμένους, εξειδικευμένοι οκνοί, εκμεταλλευόμενοι την εργατικότητα του συναδέλφου, παραμένοντας ανεύθυνοι καί ασυνείδητοι, χωρίς να χορταίνουν χρήματα, τιμές, οφέλη, απολαύσεις και ανθρωποκαμώματα, στον πυρετό των φιλοδοξιών και ψευδοαξιών του πλούτου και του εξουσιασμού. Ζητούν τα πάντα χωρίς να προσφέρουν τίποτα! Μιζαδόροι, πιασάκηδες, που ο νούς τους είναι πως θα κλέψουν ή θα εξαπατήσουν κερδοσκοπώντας, εγγραφόμενοι στις στρατιές των απατεώνων, αρπάζοντας ξένα χρήματα που ποτέ δεν βγαίνουν σε καλό, αλλά μεταβάλλονται σε νόσους και ερινύες! Εκμεταλλεύονται καταστάσεις γενόμενοι κομματικοί «πελάτες», γλειψιματίες, επιδιώκοντας το βόλεμα. Διορισμένοι σε δουλειές, ακόμα και οικογενειακώς, με μόνο προσόν ότι ήξεραν να κουνούν προεκλογικά σημαιούλες, κυνηγώντας παθιασμένα το εύκολο χρήμα, την υποφαινόμενη καλοπέραση, βιάζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, παραγκωνίζοντας άξιους, εκτοπίζοντας πτυχιούχους, επιστήμονες που γίνονται ταξιτζήδες ή ψήνουν σουβλάκια!

Κακομαθημένοι, μαμμόθρεφτοι, τεμπέληδες που αρνούνται να δουλέψουν, αρκούμενοι στο να βρούν χαρτζιλίκι στο κομοδίνο ότι ώρα ξυπνήσουν, ας είναι κι’ απ’ τον ΟΓΑ της γιαγιάς, για να κάνουν τη… ζωή του φραπέ, μιας κάρτας κινητού, ζελέ μαλλιών, θορυβώδη εξάτμιση μηχανακιού σε μια ρόδα για να τον δει ο περαστικός, μιας και δεν τον πρόσεξαν ποτέ η μαμά, ο μπαμπάς, ο δάσκαλος… Άνθρωποι ντυμένοι παράξενα, χυδαία, προκλητικά, επιδεικτικά, όπως υποδεικνύουν οι ομόφυλοι σχεδιαστές μόδας, για να κάνουν εντύπωση οι απαρατήρητοι. Αγχωμένοι νευρωτικά προσπαθούν να γεμίσουν τη μοναξιά, την ανία, τα κόμπλεξ, σκοτώνοντας την ώρα τους. Παραμορφωμένοι απ’ την τηλεόραση που διδάσκει την αθλιότητα, δεχόμενοι συστηματική πλύση εγκεφάλου, συγχυσμένοι απ’ τις πολλές αλλοπρόσαλλες απόψεις, αντιλήψεις, κουτσομπολιά καί άχρηστα παράσιτα πληροφόρησης που επιβάλλουν ποια γνώμη πρέπει να ’χει ο πολίτης για το καθετί. Διασκεδάζοντας εξαντλημένοι, ξενυχτισμένοι, προσποιούμενοι ψυχαναγκαστικά τους χαρούμενους σε ορθάδικα και χοροπηδάδικα, χορεύοντας πάνω στα τραπέζια νομίζοντας ότι χαίρονται, μέσα στις αναθυμιάσεις της τσιγαρίλας, πίνοντας λικνιζόμενοι χρωματισμένα esans, ακούγοντας μουσική δυνατών κρότων, που εκκενώνει ότι έχει εναπομείνει στο μυαλό, ψάχνοντας τη χαρά στη ναρκομανία, τη σαρκολατρεία, καταφεύγοντας σε ανωμαλίες καί αηδιαστικές διαστροφές. Αφημένοι στον πολυκαταναλωτισμό, με το μυαλό στο σεξ τους, στην κοιλιά και την τσέπη τους, ασχέτως αν περιέχει ξένα λεφτά. Με πολλούς να το έχουν «τιμή» να τους λένε κλέφτες, μπατάκια, να τους ψάχνουν χωρίς να ντρέπονται, κοροϊδεύοντας συνανθρώπους τους. Αναίσθητοι που δεν δίνουν δυάρα για το σπίτι, τη δουλειά, τα παιδιά τους, το συνάνθρωπο. Που παντρεύονται και χωρίζουν αυτόματα για ψύλλου πήδημα, βλέποντας εγωϊστικά τον εαυτούλη, τη ζωούλα τους που την ταυτίζουν με ευκαιριακές σχέσεις, μανιώδη επιθυμίες, φαγοπότια, ταξίδια, μπουζουξίδικα… Με την αμαρτία διάχυτη παντού. Ψάχνοντας διεξόδους στα καμπαρέ, στα καζίνα, στη χαρτοπαιξία, στην αυτοκτονία… Προσκολλούμενοι σε «μελλοντολόγους» μάγους, νομίζοντας ότι η ζωή τους επηρεάζεται από άψυχα αστέρια και κατακάθια του καφέ!

Άτομα που αδιαφορούν για την υγεία των ανθρώπων, παζαρεύοντας τη γιατρειά τους, κερδοσκοπώντας παράνομα και ανέντιμα με κάθε μέσον, καταστρέφοντας το περιβάλλον, φαρμακώνοντας τροφές, κάνοντας αγοραπωλησίες ανθρώπων στο βωμό του χρήματος, καί των ατομικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, μιας καί προέχουν ο πλουτισμός, οι πόλεμοι, οι εξοπλισμοί, η πυρηνική αλληλοεξόντωση και όχι η πείνα, οι αρρώστιες, η ρύπανση, τα προβλήματα… Κι’ όλα αυτά υπό την επίγνωση ότι όλοι θα πεθάνουμε!

Ευτυχώς όμως, μέσα σ’ αυτό το κατάντημα υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα, υποδείγματα ανθρώπων που εργάζονται τίμια με αξιοπρέπεια, ζουν απ’ τον ιδρώτα τους, σεβόμενοι τον συνάνθρωπο, έχοντας ομαλή διαβίωση. Είναι άνθρωποι εμπνευσμένοι, πνευματικοί, φωτισμένοι, με γνώσεις. Δημιουργικοί, νοικοκύρηδες σε όλα, που ξέρουν να αγαπούν με τη μεγάλη καρδιά τους. Γονείς με στοργή και θυσίες για τα παιδιά τους, γενναιόδωροι, που διδάσκουν με την ενάρετη και απλή, ανθρώπινη ζωή τους. Ειλικρινείς, σεβάσμιοι, πράοι, δίκαιοι, ταπεινοί, φιλότιμοι, διακριτικοί, πραγματικοί φίλοι, με ώριμη σκέψη και κρίση. Άνθρωποι του Θεού. Αγωνίζονται για την αλήθεια, την ελευθερία, την ειρήνη, την αγάπη, τη δικαιοσύνη, τη συγνώμη, την τιμή, που φτύνουν αίμα για να προκόψουν οι κοινωνίες, προσπαθώντας να σώσουν ότι ανόθευτο γλίτωσε. Αυτούς τους λιγοστούς αξιόλογους ανθρώπους της κοινωνίας μας, καλούνται οι κάθε λογής αδιάφοροι να μην τους απογοητεύσουν, γιατί ζωή χωρίς ενάρετους ανθρώπους είναι ένα εφιαλτικό όνειρο. Γιατί στον προβληματισμό του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Κόσμος είναι αυτός;» υπάρχουν εξηγήσεις όπως ότι «το σώμα της πόλεως είναι άρρωστο διότι στερούμεθα παιδείας» (Σωκράτης) και «εκεί όπου δεν υπάρχει παιδεία πώς να υπάρξει κοινωνία και πολιτική;» (Πλάτων). Φυσικά παιδεία δεν είναι να ξέρει κάποιος την πρωτεύουσα του Καμερούν, ή πως λέγονται τα ακριανά μας δόντια.

Επιβάλλεται πάντως, να έχουμε υπ’ όψιν μας τη συμβουλή του Χριστού: «Προσέχετε από των ανθρώπων» (Ματθ. ι΄17)!