Κάθε μέρα ἑορτάζουν πολλοί ἅγιοι. Ἄλλους τούς ξέρουμε καί ἄλλους ὄχι. Ἐλάχιστους ἀναφέρουν τά ἡμερολόγια. «Νέφος» ὀνομάζονται μέ μιά λέξη ἐξαιτίας τοῦ πλήθους τους. Αὐτό δίνει τήν ἀφορμή νά μιλήσουμε γιά τόν ὅρο ἅγιος. Τί ἐννοοῦμε μέ τήν λέξη ἅγιος; Πρόκειται γιά ἕναν καλό ἄνθρωπο πού προσπαθεῖ νά μήν κάνει κακό στούς γύρω του; Πού ἀναπτύσσει τόν ἀνθρωπισμό του; Τήν ἀλληλεγγύη του; Αὐτός εἶναι ὁ ἅγιος; Ὄχι, αὐτός δέν εἶναι ἅγιος ἀλλά ἕνας καλός ἀνθρωπος, καλός πολίτης. Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι αὐτό. Ἡ ἁγιότητα ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀγάπη στό Θεό, πού σέ κάνει νά παίρνεις στοιχεῖα ἀπό Ἐκεῖνον, εἶναι αὐτή πού σέ θεώνει καί τό πλημμύρισμά της μέσα σου τό προσφέρεις στούς γύρω σου, στούς ἀνθρώπους, στά ζῶα καί στήν ὑπόλοιπη δημιουργία. Ὁ ἅγιος ἔχει «πληγωθεῖ» ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀναζητᾶ συνεχῶς νά τόν συναντήσει. Θέλει νά μιλάει γι᾽ Αὐτόν. Ὁ ἅγιος ἀπό τήν ἕνωσή του μέ τό Θεό φθάνει στό σημεῖο νά θαυματουργεῖ. Ἐπιτελεῖ ἀσύλληπτα γεγονότα, ἀλλά τά κρύβει ἐπιμελῶς. Εἶναι ταπεινός καί ἁπλός. Θυσιάζεται γιά ὅλους. Προσφέρει καί δέν περιμένει ἀνταπόδοση. Ἄν κάποιος παρουσιάζεται μέ ἄλλα χαρακτηριστικά, καί ὄχι μέ τά παραπάνω, ἁπλά δέν εἶναι ἅγιος. Ἤ καλύτερα ἤ δέν εἶναι ἅγιος ἤ εἶναι διά Χριστόν σαλός...
Μιλοῦν κάποιοι γιά τοπικούς ἁγίους. Μοιάζει πολύ ἀνθρώπινος αὐτός ὁ προσδιορισμός, ἀφοῦ ὁ ἅγιος ἑνωμένος πλέον μέ τόν Θεό σπάει κάθε ὅριο στό χρόνο καί στό χῶρο. Ὁ ἅγιος, ὁ κάθε ἅγιος, εἶναι πάντοτε παγκόσμιος. Θυμᾶμαι ἐκεῖνο τό περιστατικό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν Ἀμερική, πού εἶχε μεγάλη ἀνάγκη τόν λόγο καί τήν παρουσία τοῦ γέροντος Πορφυρίου. Τόν ἐπισκέφθηκε ὁ ὅσιος «ἱεροκρυφίως» μέσα στήν νύχτα καί ἐπειδή ἐκεῖνος κοιμόταν, δέν τόν ξύπνησε ἀλλά τοῦ ἄφησε ἀνοικτή τήν μπαλκονόπορτα. Ζέστανε ἀπό τήν Ἀθήνα τήν παγωνιά τῆς καρδιᾶς του δυσκολεμένου ἀνθρώπου στίς ΗΠΑ. Αὐτό εἶναι τό ἔργο τῆς προσευχῆς ὡς καρποῦ τῆς ἁγιότητας. Οἱ ἅγιοι λοιπόν δέν περιορίζονται οὔτε χρονικά οὔτε χωρικά, εἶναι παρόντες σέ ὅσους τούς ἐπικαλοῦνται. Οἱ «καλοί ἄνθρωποι» μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό; Δέν μποροῦν. Ἄλλο λοιπόν καλός ἄνθρωπος καί ἄλλο ἅγιος.
Ὁ ἅγιος ἔχει καί ἕνα ἀκόμα χαρακτηριστικό. Ζεῖ τά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μυστικά μέσα στήν καρδιά του. Κυρίως ζεῖ τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του. Αὐτό ζοῦσε ὁ μεγάλος Ρῶσσος Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ὄχι γιά σαράντα ἡμέρες μετά τό Πάσχα, ὅπως προσπαθοῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς, ἀλλά κάθε μέρα καί κάθε στιγμή χαιρετοῦσε τούς ἀνθρώπους μέ τήν ἔκφραση «Χριστός Ἀνέστη χαρά μου»! Δέν ἦταν αὐτός ἕνας τυπικός χαιρετισμός ἀλλά ἀποτελοῦσε πνευματικό καρπό, ἦταν ἀπόφθεγμα τῆς ψυχικῆς του βιοτῆς. Αὐτή ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως γεμίζει τόν ἄνθρωπο, τόν πλημμυρίζει χωρίς νά τόν πνίγει. Ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἀνάστασης, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ διακρίνεται ἀπό τό φωτεινό πρόσωπό του, τίς κινήσεις του, τήν ὅλη του συμπεριφορά. Δέν μπορεῖς νά τόν ξεχάσεις. Δέν φοβᾶται ποτέ γιατί ἡ ἀγάπη ἔχει νικήσει τόν κάθε του φόβο. Δέν κουράζεται νά προσφέρει, ἀντίθετα, λαμβάνει δύναμη ἀπό αὐτό. Νοιώθει ἐλεύθερος, γιατί εἶναι ἐλεύθερος. Ἀπαλλάχθηκε ἀπό τήν πιό βαρειά σκλαβιά καί αἰχμαλωσία, αὐτήν πού δημιουργοῦν τά πάθη καί τά ἀμαρτήματα.
Ἡ προσπάθεια γιά τήν ἁγιότητα δέν γίνεται θεωρητικά καί ἀπομονωμένα. Γίνεται κατά βάση μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Λένε κάποιοι: « Πιστεύω στό Θεό ἀλλά ὄχι στήν Ἐκκλησία καί πολύ περισσότερο ὄχι στούς ἱερεῖς». Μπερδεύουν τίς ἔννοιες. Δέν ξέρουν ὅτι καί αὐτοί ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί βρίζοντάς την καταφέρονται ἐναντίον τοῦ ἐαυτοῦ τους. Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι, κληρικοί καί λαϊκοί. Πολλοί ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Θεωροῦν συχνά καί οἱ ἐντός καί οἱ ἐκτός αὐτῆς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ὁμάδα ἠθικά καθαρῶν. Ἤ θεωροῦν ὅτι εἴμαστε κάποιο γραφεῖο πρόνοιας. Ὄχι! Ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεραπευτήριο τό ὁποῖο ὅλοι ἐπισκεπτόμαστε γιά νά βροῦμε τήν χαμένη μας ὑγεία.
Κλείνοντας νά πῶ ὅτι καλωσύνη καί ἀγαθοσύνη ὑπάρχει καί σέ ἀλλόθρησκους ἀκόμα καί σέ ἄθεους, ὅμως εἶναι γεμάτη μέ ἐγωισμό καί ἐμπάθεια. Δέν θέλουμε αὐτόν τόν ἀπρόσωπο ἀνθρωπισμό. Ἀναζητοῦμε τήν Ἀλήθεια. Καί κάτι ἄλλο Ὅ,τι δέν εἶναι ἑνωμένο μέ τό Θεό, ποτισμένο ἀπό τήν Χάρη Του εἶναι καταδικασμένο νά λήξει, νά πεθάνει. Δέν θέλουμε νά πεθάνουμε. Εἶμαστε στήν Ἐκκλησία γιατί θέλουμε νά ζοῦμε, νά χαιρόμαστε καί τώρα καί πάντοτε!
Μιλοῦν κάποιοι γιά τοπικούς ἁγίους. Μοιάζει πολύ ἀνθρώπινος αὐτός ὁ προσδιορισμός, ἀφοῦ ὁ ἅγιος ἑνωμένος πλέον μέ τόν Θεό σπάει κάθε ὅριο στό χρόνο καί στό χῶρο. Ὁ ἅγιος, ὁ κάθε ἅγιος, εἶναι πάντοτε παγκόσμιος. Θυμᾶμαι ἐκεῖνο τό περιστατικό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν Ἀμερική, πού εἶχε μεγάλη ἀνάγκη τόν λόγο καί τήν παρουσία τοῦ γέροντος Πορφυρίου. Τόν ἐπισκέφθηκε ὁ ὅσιος «ἱεροκρυφίως» μέσα στήν νύχτα καί ἐπειδή ἐκεῖνος κοιμόταν, δέν τόν ξύπνησε ἀλλά τοῦ ἄφησε ἀνοικτή τήν μπαλκονόπορτα. Ζέστανε ἀπό τήν Ἀθήνα τήν παγωνιά τῆς καρδιᾶς του δυσκολεμένου ἀνθρώπου στίς ΗΠΑ. Αὐτό εἶναι τό ἔργο τῆς προσευχῆς ὡς καρποῦ τῆς ἁγιότητας. Οἱ ἅγιοι λοιπόν δέν περιορίζονται οὔτε χρονικά οὔτε χωρικά, εἶναι παρόντες σέ ὅσους τούς ἐπικαλοῦνται. Οἱ «καλοί ἄνθρωποι» μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό; Δέν μποροῦν. Ἄλλο λοιπόν καλός ἄνθρωπος καί ἄλλο ἅγιος.
Ὁ ἅγιος ἔχει καί ἕνα ἀκόμα χαρακτηριστικό. Ζεῖ τά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μυστικά μέσα στήν καρδιά του. Κυρίως ζεῖ τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του. Αὐτό ζοῦσε ὁ μεγάλος Ρῶσσος Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ὄχι γιά σαράντα ἡμέρες μετά τό Πάσχα, ὅπως προσπαθοῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς, ἀλλά κάθε μέρα καί κάθε στιγμή χαιρετοῦσε τούς ἀνθρώπους μέ τήν ἔκφραση «Χριστός Ἀνέστη χαρά μου»! Δέν ἦταν αὐτός ἕνας τυπικός χαιρετισμός ἀλλά ἀποτελοῦσε πνευματικό καρπό, ἦταν ἀπόφθεγμα τῆς ψυχικῆς του βιοτῆς. Αὐτή ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως γεμίζει τόν ἄνθρωπο, τόν πλημμυρίζει χωρίς νά τόν πνίγει. Ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἀνάστασης, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ διακρίνεται ἀπό τό φωτεινό πρόσωπό του, τίς κινήσεις του, τήν ὅλη του συμπεριφορά. Δέν μπορεῖς νά τόν ξεχάσεις. Δέν φοβᾶται ποτέ γιατί ἡ ἀγάπη ἔχει νικήσει τόν κάθε του φόβο. Δέν κουράζεται νά προσφέρει, ἀντίθετα, λαμβάνει δύναμη ἀπό αὐτό. Νοιώθει ἐλεύθερος, γιατί εἶναι ἐλεύθερος. Ἀπαλλάχθηκε ἀπό τήν πιό βαρειά σκλαβιά καί αἰχμαλωσία, αὐτήν πού δημιουργοῦν τά πάθη καί τά ἀμαρτήματα.
Ἡ προσπάθεια γιά τήν ἁγιότητα δέν γίνεται θεωρητικά καί ἀπομονωμένα. Γίνεται κατά βάση μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Λένε κάποιοι: « Πιστεύω στό Θεό ἀλλά ὄχι στήν Ἐκκλησία καί πολύ περισσότερο ὄχι στούς ἱερεῖς». Μπερδεύουν τίς ἔννοιες. Δέν ξέρουν ὅτι καί αὐτοί ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί βρίζοντάς την καταφέρονται ἐναντίον τοῦ ἐαυτοῦ τους. Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι, κληρικοί καί λαϊκοί. Πολλοί ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Θεωροῦν συχνά καί οἱ ἐντός καί οἱ ἐκτός αὐτῆς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ὁμάδα ἠθικά καθαρῶν. Ἤ θεωροῦν ὅτι εἴμαστε κάποιο γραφεῖο πρόνοιας. Ὄχι! Ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεραπευτήριο τό ὁποῖο ὅλοι ἐπισκεπτόμαστε γιά νά βροῦμε τήν χαμένη μας ὑγεία.
Κλείνοντας νά πῶ ὅτι καλωσύνη καί ἀγαθοσύνη ὑπάρχει καί σέ ἀλλόθρησκους ἀκόμα καί σέ ἄθεους, ὅμως εἶναι γεμάτη μέ ἐγωισμό καί ἐμπάθεια. Δέν θέλουμε αὐτόν τόν ἀπρόσωπο ἀνθρωπισμό. Ἀναζητοῦμε τήν Ἀλήθεια. Καί κάτι ἄλλο Ὅ,τι δέν εἶναι ἑνωμένο μέ τό Θεό, ποτισμένο ἀπό τήν Χάρη Του εἶναι καταδικασμένο νά λήξει, νά πεθάνει. Δέν θέλουμε νά πεθάνουμε. Εἶμαστε στήν Ἐκκλησία γιατί θέλουμε νά ζοῦμε, νά χαιρόμαστε καί τώρα καί πάντοτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου