-Πάγω και με απαντέχει, θα ψιθυρίσω ενώ ανείπωτος ένας
θαυμασμός θα με καθίσει καταής... Με απαντέχει. Ο κτίτωρ και διδάσκαλος,
αγιογράφος, ποιητής, καλλιγράφος, θεολόγος... ο απλούς και φιλάδελφος, γλυκύς
και πράος, Αρχιεπίσκοπος Ιγνάτιος από τα Φάραγγα (παρα έξω της Καλλονής)...
Τι και
αν όμως ανάξια τα λόγια τούτα να προφέρουν το μέγεθος του φωτισμένου ανδρός, με
πόση, η αλήθεια, κομψότητα μας μεταφέρει στην πολυθρύλητη περίοδο της ζωή του ο
νυν ηγούμενος της Μονής Λειμώνος Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Παυλόπουλος.
“Πνεύμα”
ευπρεπείας και αγαθοσύνης ο καθ’ όλα ανιδιοτελής ρασοφόρος Ιγνάτιος “Πατήρ” του
Θαυμαστού Μεθοδίου και “υιός” του Ιερέως Μανουήλ Αγαλλιανού από νωρίς ακόμη
καλείται να άρει τον σταυρό της ευεργεσίας του Κυρίου. Αφού χάνει από επιδημική
ασθένεια την πρεσβυτέρα του καθώς και όλα του τα παιδιά, πλην του ενός και
ιεροτάτου Μεθοδίου, υποδεχόμενος μάλιστα με πόση ευγνωμοσύνη την επίσκεψη
εκείνα του Κυρίου θα εγκατασταθεί σε κοντινή πλαγιά του όρους Δρακοντίτσι
(ιδιοκτησίας των προγόνων του).
Εκείθεν επιδιδόμενος με την συνοδεία
πάντοτε του γέροντος αποστράτου ιερέως πατέρα του και του υιού του, αυστηρά σε
μοναχικά γυμνάσματα καλλωπίζει έναν κάμπον αγγελικά κατοικητήρια. Τις ιερές
μονές Λειμώνος, Παναγία Μυρτιδιωτίσσης μετά των μετοχίων των όπου παράλληλα με
τα ιερά γράμματα φροντίζει να κρατηθεί ζωντανή και η φλόγα της Ελληνορθοδόξου
παραδόσεως στα δύσκαμπτα χρόνια της Οθωμανικής ασυδοσίας.
Τρανολαμπές δείγμα της ασώπαστης
δημιουργικότητάς του η περίφημη “Λειμωνιάδα”, ένας πνευματικός ροδώνας –
διδακτήριο όπου για 400 χρόνια προσέφερε την λάμψη του και αποτέλεσε τη ραχοκοκαλίδα
της Λεσβιακής Παλιγγενεσίας.
Ενώ και
από την αρχιερατική θωριά λίγο αργότερα αν και πιεζόμενος να αναλάβει τα ηνία
της επισκοπής Μηθύμνης μη θέλοντας ούτε στιγμή να εγκαταλείψει την επικοινωνία
του με Θεό ως εραστής της ησυχαστικής κοινωνίας, με τις κατά γην και κατά
θάλασσαν νουθ(υ)σίες του καταναλισκόμενος και ουχί δαπανώμενος εν κόπω και
μόχθω και εν ευεργεσίαις πολλάκις δεν παρατά να αγωνιά, να κοπιάζει δια την
πνευματικήν αφύπνισην και ψυχικήν καλλιέργεια του ποιμνίου του.
Απορίας
άξιον το τι κατάφερε την ώρα που πόσοι άλλοι μαζί δεν θα τολμούσαν ούτε να τον
αγγίξουν. Ορίστε λοιπόν με πόση αξιοπρέπεια ‘προσεφέρθη’ στη ζωή για να
παραδώσει έτσι ειρηνικά και αθόρυβα το 1566 σαν το πουλάκι και την ψυχούλα του
στην αγκαλιά του Παντοδίκαιου Θεού.
Ένας
έμπιστος φίλος της αρετής, φύλαξ άγγελος της αληθείας, ο κατα γενικήν ομολογίαν
ακρογωνιαίος λίθος της Λεσβιακής αγιολογίας, ο “αγαλλιάζων” τους ουρανούς
Ιγνάτιος.
Προς
δόξαν Κυρίου
Ποσειδών Γ. Γιαννακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου