ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ Το ερημοκκλήσι που έκλεψε την καρδιά του Οδυσσέα Ελύτη

Παίρνοντας το ανηφορικό μονοπατάκι λίγο πριν τα Μυστεγνά, αγκαλιασμένοι όση ώρα με χορούς από ελαιόδεντρα, με τι λαχτάρα συναντάμε το γραφικό εκκλησάκι της Αγια-Μαρίνας.

Πραγματικό στολίδι... με τη γέρικη βελανιδιά του… τις πεζούλες, τα κανδηλάκια του, το πρότινο αναλόγι, τους Αγίους τακτοποιημένους μία σειρά... ολόρθο στο σταυροδρόμι των καιρών, με τα μάτια της απεραντοσύνης, να λογιάζει... τις αλησμόνητες πατρίδες, την Αγιά Σωτήρα, τα γλαυκοπράσινα ακρογυάλια...

 

Να... σ’ετούτες έδιω τις ασβεστωμένες πεζούλες,ακουμπισμένος στο λιόγερμα, ο μεγάλος νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης, πότε κλέβοντας από τις σκέψεις της θάλασσας, πότε λίγο ελλαδίτη ουρανό έκοψε και έραψε μερικά κομμάτια του «Μικρού Ναυτίλου»:

«ΜΥΤΙΛΗΝΗ

Στα Μυστεγνά, πρωί, ανεβαίνοντας τους ελαιώνες για το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας. Το βάρος που νιώθεις να σου έχει αφαιρεθεί σαν αμαρτία ή τύψη και χωνεύεται από το χονδρό χώμα, λες και το τραβά η μεγαθυμία των προγόνων!» (Οδ. Ελύτης).

Ποσειδών Γ. Γιαννακής