της Βιργινίας Κρητικού - Ζούρου
Ο έρωτας έχει μοναξιά. Η φιλία θέλει προσευχή. Η νίψη ισοδυναμεί με εγρήγορση. Να είσαι ξύπνιος, νηφάλιος, έτοιμος για το ταξίδι προς την Ιθάκη…
Το καράβι από παλιά είναι ένα σύμβολο που περνάει μέσα μας μαζί με την αίσθηση του ταξιδιού, της ιστορίας του πηγαιμού σε χώρες και χώρους καινούργιους. Πορεία μετάβασης και μεταφοράς. «Άψυχο, ψυχή δεν έχει και ψυχές παίρνει και φεύγει. Τι είναι;» Πόσο μας άρεσε να παίζουμε με αυτό το αίνιγμα όταν ήμασταν παιδιά! Τότε που όλα μας φαίνονταν μεγάλα, ιδανικά…
Και η Ελλάδα μας ένα καράβι είναι, που ταξιδεύει με μια σημαία μικρή γαλανόλευκη-ελληνική και μια μεγάλη ευρωπαϊκή με κάτι αστεράκια, που καλά-καλά δε θυμάμαι τον αριθμό τους. Πάντα δυσκολεύομαι στο μέτρημα, πάντα κάτι χάνω, κάποιο μου λείπει, άλλο μου περισσεύει. Κι αυτά τα χρυσά αστέρια της αντιστοιχίας που εκπροσωπούν τα κράτη-μέλη, πότε πληθαίνουν και πότε τρεμοπαίζουν υπό την απειλή…
Απειλή. Οι μεγάλοι στην ηλικία απειλούν τα παιδιά. Οι μεγάλοι στη δύναμη απειλούν τους μεγάλους αδύναμους. Πάντα μια απειλή είναι μέσα στην τσέπη του μεγάλου. Εύκολη. Έτοιμη να βγει και να γίνει φόβητρο. Η κατ’ επανάληψη εφαρμογή της έφτιαξε τα παιχνίδια που παίζονται στις γειτονιές, στις αγορές, στα βουνά, στις θάλασσες και στις πλατείες.
«Αρματολοί και κλεφτές» το λέγαμε επί Τουρκοκρατίας. «Κλέφτες κι αστυνόμους» το είπαμε μετά. «Κουκουλοφόρους και ΜΑΤ» το λέμε τώρα. Άγνωστοι-γνωστοί οι πρωταγωνιστές. Παλιά πιάναμε τα βουνά. Σήμερα ποδοπατιόμαστε στις κεντρικές πλατείες. Φωτιές, αμετανόητα δάκρυα από δακρυγόνα. Τα αποκαΐδια της μάχης είναι πάνω - κάτω πάντα τα ίδια. Αυτό που επικρατεί είναι το ίδιο. Εκείνο που χάνεται ανεπιστρεπτί είναι η αθωότητα. Κι αυτό που διαχέεται με τον καπνό είναι ο φόβος. Ο φόβος της αποπλανημένης ψυχής που έχει χάσει το πλοίο. Μαζί μ’ αυτό έχει χαθεί κι ο έρωτας για τη ζωή, την ομορφιά. Έχει χαθεί το πλοίο και ολόκληρο το νόημα για το ταξίδι…
Γίναμε φοβικοί και καταθλιπτικοί μετρώντας τα φραγκοδίφραγκα που γίνανε ευρώ, υπό την απειλή να γίνουν και πάλι δραχμές. Πιόνια μέσα σ’ ένα παιχνίδι για μας, χωρίς εμάς. Άνθρωποι συρρικνωμένοι, τρομοκρατημένοι για το «αύριο» και λιγόψυχοι για το «σήμερα». Όμως δε γεννηθήκαμε για να κατασπαταληθούμε μέσα στην άψυχη σύγκρουση. Ακόμη υπάρχει καιρός να μπούμε στο πλοίο, να γίνει το ταξίδι με νέους ορίζοντες, καινούργιες προοπτικές.
Ο έρωτας έχει μοναξιά. Η φιλία θέλει προσευχή. Η νίψη ισοδυναμεί με εγρήγορση. Να είσαι ξύπνιος, νηφάλιος, έτοιμος για το ταξίδι προς την Ιθάκη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου