του π. Ιωάννη Ρωμανίδη
«Η Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητές. Είναι απλώς αυτό που είναι. Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει. Διά τούτο τα παιδιά των Ρωμηών ή παρέμεναν πιστοί και σκληροί Ρωμηοί, ή εφράγκευαν ή ετούρκευαν. Και σήμερα άλλοι παραμένουν Ρωμηοί, άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, αγγλεύουν, δηλαδή γραικεύουν…»...
«Ναι μεν ο Ρωμηός γνωρίζει ότι ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους και όλες τις φυλές και όλα τα έθνη χωρίς διάκριση και χωρίς προτίμηση. Ο Ρωμηός γνωρίζει ότι η Ρωμηοσύνη του κατέχει την αλήθεια και είναι η υψίστη μορφή πολιτισμού. Αλλά κατανοεί άριστα το γεγονός ότι ο Θεός αγαπά τον Ρωμηό, όχι όμως περισσότερο από τους άλλους. Ο Θεός αγαπά τον κάτοχο της αληθείας, αλλ’ εξ ίσου αγαπά τον κήρυκα τους ψεύδους. Αγαπά τον άγιο, αλλ’ αγαπά εξ ίσου ακόμη και τον διάβολο. Διά τούτο η Ρωμηοσύνη είναι αυτοπεποίθηση, ταπεινοφροσύνη, και φιλότιμο και όχι κίβδηλη αυτοπεποίθηση, ιταμότητα και εγωϊσμός. Ο ηρωϊσμός της Ρωμηοσύνης είναι αληθής και διαρκής κατάσταση του πνεύματος και όχι αγριότητα, βαρβαρότητα και αρπακτικότητα. Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων».
«Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΘΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΙΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου