Βουβό τανγκό

της Βιργινίας Κρητικού - Ζούρου

Καθημερινά στις τοπικές εφημερίδες ανακοινώνονται τα ονόματα των συμπολιτών μας που έχουν την τιμή και τη χαρά να στρατεύονται στους κομματικούς μηχανισμούς για τον προεκλογικό αγώνα του «Καλλικράτη».

Οι προεόρτιες δραστηριότητες έχουν με τα χρόνια παγιωθεί. Τα κοινά είναι κοινά. Ο δήμος είναι δήμος και τα «του οίκου ουκ εν Δήμω», γνωστά ρητά και εκφράσεις γηραιές...

Ο Έλληνας υπήρξε πάντα πολιτικό ον και μάλιστα με πρωτοπορία και ιδεολογία. Αυτό που με προβληματίζει την σήμερον ημέρα είναι κατά πόσο υπάρχει ιδεολογία. Και αν πράγματι υπάρχει, ποια είναι αυτή επακριβώς...

Το «κροκ» της ημέρας είναι χτυπημένο σε σέικερ. Στις ανακοινώσεις των ονομάτων των παραταξιακών συνδυασμών βρίσκω έναν ακταρμά. Λίστες ονομάτων για διάβασμα και επιλογή. Δεν μπορώ πλέον να παρακολουθήσω ποιος εντάχθηκε πού. Κι αυτό διότι ορκισμένοι άνθρωποι στην υπηρεσία και ιδεολογία συγκεκριμένων κομμάτων μετακινούνται και χτυπιούνται ως κρόκος αυγού σε κούπα άλλου κόμματος ή συνδυασμού.

Ως μεταναστευτικό κύμα επανατοποθετούνται συμπολίτες μας από το ένα «χρώμα» στο άλλο. Στην ίδια τους τη συνείδηση αντιπαραθέτουν τα βράδια πριν κοιμηθούν πως η τοπική αυτοδιοίκηση δεν έχει χρώμα. Είθε να είναι και έτσι. Μήπως, όμως, με την απλοποιημένη και βολική αυτή σκέψη, καταργείται η ύπαρξη ιδεολογίας; Μήπως μόνο η εξουσία είναι το ζητούμενο; Το μέλι που γλυκαίνει με όλα τα επακόλουθα τερτίπια; Ή κάτι ακόμη χειρότερο: ζούμε τα χρόνια της απόλυτης ερημιάς, της απόλυτης πνευματικής φτώχιας, στερημένοι από ποιότητα ζωής;

Κοκτέιλ party. Βουβό τανγκό. Προεκλογικές συνεννοήσεις. Οι ίδιοι άνθρωποι με άλλη συμπεριφορά ή δήθεν άλλοι άνθρωποι με την ίδια γνωστή τους συμπεριφορά; Κόσμος πάει κι έρχεται, υποψήφιοι πολιτεύονται και αλλάζουν τακτική σαν πουκάμισο. Μπαίνουν κάτω από άλλη ομπρέλα συνδυασμού σα να παίζουν τζόγο. Στόχος τους το καλύτερο άλογο. Αυτό που θα τους εξασφαλίσει προσωπικό όφελος. Γιατί, κακά τα ψέματα, το ανθρωπιστικό έργο των πολιτικών έχει περιοριστεί από τότε που η πολιτική έγινε καριέρα.

Καλούμαι τώρα εγώ, ο απλός και αδύναμος πολίτης, να ξεχάσω τα όσα ακούω και τα όσα βλέπω χρόνια τώρα. Να διαγράψω από το νου μου συγκεκριμένες άγονες συμπεριφορές. Καλούμαι, τώρα, λέω, να ανταποκριθώ θετικά. Τους βρίσκω μπροστά μου να ζητάνε την ψήφο μου και ακαριαία επιβάλλεται να πιστέψω πως ό,τι δεν έγινε μέχρι σήμερα, θα γίνει αύριο.

Βουβό τανγκό. Σφιχταγκαλιασμένοι μέχρι την τελική ευθεία, γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Γιατί, ανθρώπινα, θέλω να ελπίζω. Να εμπιστευτώ τον υποψήφιο. Αυτόν που υπόσχεται καλοπροαίρετα, κι ας έχει οικιοθελώς χαμένη τη μνήμη του. Θέλω να ελπίζω πως μέχρι το τέλος δε θα χαθεί στη λήθη.