του Φιλοποίμενος Β. Καρατζά
Η ΑΡΧΑΓΓΕΛΙΚΗ ΟΠΤΑΣΙΑ του Ζαχαρία
Την εποχή εκείνη στην Ιουδαία ένας και μοναδικός ναός υπήρχε. Ο περίφημος ναός του Σολομώντος, γύρω από τα ερείπια του οποίου σήμερα μαζεύονται οι Εβραίοι και κλαίνε. Ιερείς όμως ήσαν πολλοί. Υπηρετούσαν στο ναό με την σειρά. Όπως περίπου οι «εφημερεύοντες» σήμερα δικοί μας. Κάποτε έτυχε να λειτουργεί και ο Ζαχαρίας, πού ήταν πλέον γέροντας. Κόσμος πολύς, ως συνήθως, ήταν συναθροισμένος και προσευχόταν...
Όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, σύμφωνα με τα καθιερωμένα, μπήκε ο Ζαχαρίας μέσα στα «άγια» (ας πούμε στο ιερό) για να προσφέρει τη θυσία του θυμιάματος, Εκεί μόνο ο ιερεύς έμπαινε καί ποτέ κανένας άλλος. Έτσι, την ώρα αυτή βρέθηκε μόνος. Ο λαός που ήταν έξω, φυσικά, δεν τον έβλεπε, τον περίμενε όμως να ξαναβγεί, για να συνεχίσει τις προσευχές.
Εκεί οπού ο Ζαχαρίας ήταν αφοσιωμένος στη θυσία του θυμιάματος και προσευχόταν με φόβο Θεού και ευλάβεια, σαν κάτι να βλέπει στα δεξιά του θυσιαστηρίου. Κάτι πού ούτε ξαναείχε ιδεί ούτε και φαντασθεί. Μήπως οφθαλμαπάτη; Μήπως τα γεροντικά του μάτια θάμπωσαν και τον γελάνε; Όχι. Τίποτα απ’ αυτά. Δεν τον γελάνε τα μάτια του. Αυτό πού βλέπει στα δεξιά του θυσιαστηρίου είναι μια υπέρλαμπρη καί απαστράπτουσα προσωπικότητα. Είναι ον υπερφυσικό. Στή γη τέτοια όντα δεν υπάρχουν. Όπως έχει καταντήσει και όπως έχει μολυνθεί η γη δεν είναι ικανή να φιλοξενεί τέτοια όντα.
Ο Ζαχαρίας άρχισε να τρέμει. «Εταράχθη, λέει ο ευαγγελιστής, και φόβος επέπεσεν επ' αυτόν». Φόβος καί τρόμος έπιασε τον Ζαχαρία, όταν αντίκρισε το υπερφυσικό ον. Δηλαδή τον άγγελο του Θεού. Τα έχασε, έπεσε το θυμίαμα από τα χέρια του και αγωνία μεγάλη γέμισε την ψυχή του…
Βλέποντας ο Άγγελος το φόβο καί την ταραχή του Ζαχαρία, τον καθησυχάζει λέγοντάς του:
— «Μη φοβάσαι, Ζαχαρία, Δεν ήρθα για να σε τιμωρήσω. Δεν ήρθα για να σου αναγγείλω επερχόμενα δεινά. Αντίθετα ήρθα για να σου αναγγείλω κάτι το πολύ ευχάριστο. Ήρθα για να σου αποκαλύψω, ότι οι προσευχές, πού σεις οι άνθρωποι κάνετε εδώ στη γη, δεν πάνε χαμένες. Ο Θεός τις ακούει καί δίδει στον καθένα ό,τι τον συμφέρει και όταν Εκείνος κρίνει τον κατάλληλο καιρό. Κανείς δεν πρέπει να βιάζεται και να ανυπομονεί. Κανείς δεν πρέπει ν’ απελπίζεται, γιατί χρόνια ολόκληρα, ζωή ολόκληρη παρακαλεί και απάντηση δεν παίρνει. Η απάντησις θα έλθει την κατάλληλη ώρα. Αλλά και ποτέ να μην έλθει, είναι κι’ αυτό μια απάντηση. Γιατί ο Θεός έκρινε ότι αυτό πού του ζητούσανε δεν θα τους έβγαινε σε καλό. Θα τους έβλαπτε. Το ότι λοιπόν δεν το έδωσε είναι η καλύτερη απάντησις.
»Καί συ, Ζαχαρία, συνεχίζει ο Άγγελος, παρακαλούσες το Θεό να σου δώσει παιδί. Βέβαια, τώρα τελευταία, που το γήρας ήλθε, απελπίστηκες πλέον. Το θεωρούσες αφύσικο καί επομένως αδύνατο ένα τέτοιο γεγονός. Ωστόσο σου αναγγέλλω, ότι ο Θεός άκουσε τη δέησή σου, δεν τη ξέχασε και η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα γεννήσει παιδί. Το παιδί αυτό θα το ονομάσεις Ιωάννη. Το γεγονός αυτό θα σε γεμίσει χαρά και αγαλλίαση. Η γέννησις του παιδιού αυτού θα γεμίσει χαρά και πολλούς άλλους.
»Τό παιδί αυτό θα αναδειχθεί πολύ μεγάλος άνθρωπος μπροστά στο Θεό. Θα είναι μια ολότελα ξεχωριστή προσωπικότητα. Στό στόμα του δεν θα βάλει ποτέ κρασί ούτε και κανένα άλλο οινοπνευματώδη ποτό. Το πλέον βαρυσήμαντο είναι ότι το παιδί αυτό ακόμα από την κοιλιά της μητέρας του θα γεμίσει με αγιασμό και χάριτες του Αγίου Πνεύματος. Αργότερα, με το παράδειγμά του, με την αγία ζωή του, το κήρυγμα του καί το βάπτισμα θα επαναφέρει πολλούς ανθρώπους κοντά στο Θεό.
»Ακόμα, συνεχίζει ο Άγγελος, ο Ιωάννης θα προηγηθεί του Μεσσία, για να προλειάνει το έδαφος και έτσι ευκολότερα οι άνθρωποι να δεχθούν την σωτηρία, πού ο Μεσσίας θα προσφέρει. Έτσι, γίνεται ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ του Μεσσία. Η διδασκαλία του θα έχει το προφητικό πνεύμα καί τη δύναμη του προφήτη Ηλία. Το ίδιο καί η παρρησία του, το ατρόμητο καί ο ζήλος του θα είναι σαν του προφήτη Ηλία. Θα ξαναγυρίσει καί θα μαλακώσει τις σκληρυμένες καρδιές των πατέρων, πού καμιά στοργή δεν δείχνουν για τα παιδιά τους καί για την κατά Θεό ανατροφή τους. Θα επαναφέρει τους εμπαθείς και σκληροτράχηλους και άδικους στη σύνεση και τη δικαιοσύνη. Καί, τέλος, θα ετοιμάσει το λαό καί θα τον προπαρασκευάσει για να δεχθεί τον Κύριο καί Σωτήρα.
Αυτά είπε ο Άγγελος στο Ζαχαρία. Του Ζαχαρία όμως όλα τούτα του φάνηκαν «ωσεί λήρος». Του φάνηκαν παράδόξα και ακατόρθωτα. Τ' άκουσε, βέβαια, με προσοχή, αλλά εκεί πού ιδιαίτερα σταμάτησε το μυαλό του ήταν η γέννησις. Τούτο δε μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό του. Του φαινόταν τόσο αφύσικο, έτσι πού άγγιζε τα όρια του ακατόρθωτου. Γι’ αυτό, παίρνει το θάρρος και το λόγο ταυτόχρονα και λέει στον Άγγελο:
«Εγώ είμαι γέρος. Η σύζυγός μου είναι κι’ αυτή προχωρημένη πολύ στην ηλικία. Σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους είναι αδύνατο να γεννήσει παιδί σε τέτοια ηλικία. Πώς, λοιπόν, εγώ μπορώ να είμαι βέβαιος για όλα αυτά πού μου είπες; Πώς μπορώ να πιστέψω, ότι σε τέτοια ηλικία, πού φεύγω από τον κόσμο αυτό, θα φέρω άνθρωπο στον κόσμο;»…
ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ
Ό Ζαχαρίας βρίσκεται ακόμα μέσα στο ναό. Μπροστά στο θυσιαστήριο. Αλλά και μπροστά στο υπερφυσικό ον, πού ακόμη δεν έφυγε. Βρίσκεται μπροστά στον Αρχάγγελο του Θεού. Ο Αρχάγγελος του είπε ορισμένα πράγματα…
— Εγώ, Ζαχαρία, είμαι ο Γαβριήλ. Είμαι ο Αρχάγγελος, πού βρίσκομαι πάντα μπροστά στο Θεό, έτοιμος να εκτελέσω τα προστάγματά του. Εγώ δεν ήρθα από μόνος μου, για να σου αναγγείλω αυτά πού άκουσες και δεν τα πίστεψες. Μ' έστειλε ο Θεός, για να σου φανερώσω τις χαρμόσυνες αυτές ειδήσεις. Επειδή όμως συ δεν πίστεψες στα λόγια μου, πού οπωσδήποτε θα πραγματοποιηθούν όταν έλθει ο καιρός τους, για τούτο ως τότε πού θα πραγματοποιηθεί το χαρμόσυνο θαύμα της γεννήσεως του παιδιού από γερόντισσα και στείρα, θα προηγηθεί ένα άλλο θαύμα. Το θαύμα αυτό θα είναι όχι χαρμόσυνο, αλλά οδυνηρό για σένα. Απ’ αύτη τη στιγμή καί ως την ώρα πού θα γίνουν όλα αυτά σου αφαιρείται η λαλιά και η ακοή. Δεν θα μιλάς πλέον. Η γλώσσα σου έγινε όργανο να εκφραστεί η απιστία. Η γλώσσα τώρα θα υποστεί και την τιμωρία. Δεν θα αρθρώσει λέξη. Η ακοή δεν πίστεψε σ' αυτά πού άκουσε. Θα παύσει ν’ ακούει...
Η σκηνή αυτή τελείωσε. Ο Ζαχαρίας γύρισε στο σπίτι του. Γύρισε με δυο αντίθετα αισθήματα στην καρδιά του. Το ένα είναι το μεγάλο καί χαρμόσυνο μήνυμα, ότι θ' αποκτήσει παιδί καί θ' απαλλαγεί από την ντροπή της ατεκνίας. Αυτό γέμισε την καρδιά του με μια κρυφή χαρά. Το άλλο, το αντίθετο, πού πίεζε την καρδιά του, ήταν η ολιγοπιστία πού έδειξε στο μήνυμα του ουρανού καί ο γυρισμός στο σπίτι του δίχως φωνή καί ακοή.
Ο άγιος Λουκάς συνεχίζει τη διήγησή του καί μας πληροφορεί ότι έπειτα από τις ημέρες αυτές η Ελισάβετ έμεινε έγκυος. Αυτά, πού ο Αρχάγγελος είπε στο Ζαχαρία άρχισαν να παίρνουν σάρκα καί οστά. Πέντε ολόκληρους μήνες η Ελισάβετ δεν έλεγε σε κανένα τίποτα καί κρυβόταν, όσο μπορούσε, να μη φανερωθεί η εγκυμοσύνη της. Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχισθεί επ' άπειρον. Δεν μπορούσε συνεχώς να κρύβεται καί να μη φανερώνει το θησαυρό πού έκρυβε στα σπλάχνα της. Η κοιλιά της έδειχνε πλέον φανερά την αλήθεια. Και η αγία αυτή γυναίκα έλεγε σε καθένα πού την ρωτούσε πως καί τι συνέβη.
— Τούτο, πού βλέπετε, είναι έργο της αγαθότητας του Θεού. Ηθέλησε ο Κύριος να μου κάμει το μεγάλο αυτό καλό, επιβλέποντας με καλοσύνη στην ταλαιπωρία μου, Ηθέλησε ο αγαθός Κύριος να με απαλλάξει από την ντροπή της ατεκνίας, πού αισθανόμουνα μπροστά στους ανθρώπους. Από το σαράκι αυτό πού μ’ έτρωγε σ' όλη μου τη ζωή. Ευλογημένο τ’ Όνομά του!
Αυτά έλεγε η Ελισάβετ.
(Από το βιβλίο: «Ιωάννης ο Πρόδρομος – Ηλιαχτίδα στην αμφιλύκη» του Φιλοποίμενος Β. Καρατζά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου