Ο Γέροντας είχε ιδιαίτερη πνευματική σχέση με τους νέους. Τους αγαπούσε πραγματικά σαν παιδιά του, ενδιαφερόταν να βρουν τον δρόμο τους καί προσευχόταν γι' αυτούς. Τους βοηθούσε να υπερβούν τις δυσκολίες καί τα προβλήματά τους. Συνέπασχε και συμπονούσε μαζί τους. Αυτοί διαισθανόμενοι την μεγάλη του αγάπη, του είχαν απεριόριστη εμπιστοσύνη, του έκαναν υπακοή, καί κυριολεκτικά τον λάτρευαν...
Έβλεπες στο Κελλί του νέους πού ζούσαν πνευματικά καί ήθελαν να αφιερωθούν στον Θεό καί άλλους πού ήθελαν να κάνουν οικογένεια, αλλά καί ναρκομανείς, αναρχικούς, παραστρατημένους, ψυχασθενείς, μπερδεμένους, απελπισμένους μέχρι αυτοκτονίας. Αφού με τις συμβουλές του Γέροντα μετανοούσαν καί συνέρχονταν, στην συνέχεια τον επισκέπτονταν αλλοιωμένοι πνευματικά αλλά και κήρυκες μετανοίας στους φίλους τους, πού τους έφερναν μαζί τους στον Γέροντα. Για να φανεί ο τρόπος βοηθείας, σημειώνονται ενδεικτικώς λίγα περιστατικά:
*Βοήθησε πολλούς τοξικομανείς να αποτοξινωθούν. Στήν αρχή κατόρθωνε να ξυπνήσει το ενδιαφέρον τους, να επικοινωνήσει μαζί τους κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους. Τον παρακολουθούσαν με προσοχή και δέχονταν τις συμβουλές του. Πολλοί με την προσευχή και την βοήθειά του απελευθερώθηκαν από το πάθος καί έγιναν θερμοί Χριστιανοί καί καλοί οικογενειάρχες. Έλεγε με συμπόνια: «Τα καημένα, δεν μπορούν να συμμαζευτούν. Η νεολαία σήμερα αχρηστεύεται μόνη της». Ο ίδιος τους έδενε τα κορδόνια από τα παπούτσια, έδιωχνε τις μύγες πού τους ενοχλούσαν καί τακτοποιούσε τα μαλλιά τους που έπεφταν στα μάτια τους. Τους συμβούλευε να εξομολογηθούν, να ζουν πνευματική ζωή, να βρουν μια απλή εργασία, για να απασχολούνται. Συνιστούσε να τρώνε καρότα καί τους έδινε καί άλλες πρακτικές οδηγίες. Τους έστελνε σε κατάλληλο περιβάλλον για αποτοξίνωση, τους βοηθούσε να ενταχθούν στην κοινωνία καί να δημιουργήσουν οικογένεια.
Κάποιος ναρκομανής νέος προσπαθούσε να κόψει το πάθος του από το οποίο υπέφερε ο ίδιος καί η οικογένειά του. Αν καί μέσα του είχε μια αμυδρά καί ακαθόριστη εικόνα για τον π. Παΐσιο, εν τούτοις στήριξε σ' αυτόν την τελευταία του ελπίδα. «Θάχει αυτός κανένα φάρμακο για να τα κόψω», σκεφτόταν κατηφορίζοντας προς την "Παναγούδα". Μόλις τον είδε ο Γέροντας του είπε χαμογελώντας: «Έλα, έλα• έχω κάτι καλά χάπια για σένα», καί του έβαλε στην φούχτα του λίγα φουντούκια.
Πράγματι τα «χάπια» του αποδείχθηκαν αποτελεσματικά καί έγινε το θαύμα. Η εξάρτηση του νέου από τα ναρκωτικά κόπηκε «μαχαίρι»!
*Μαρτυρία ανωνύμου: «Κάποτε είδα ένα φοιτητή, γνωστό ομοφυλόφιλο, πού ήρθε να δει τον π. Παΐσιο. Με την συζήτηση ήρθε σε μετάνοια καί άλλαξε η ζωή του. Μετά τον συναντούσα σε αγρυπνίες στην Θεσσαλονίκη. Στεκόταν πίσω από μια κολώνα καί έχυνε άφθονα δάκρυα. Έκλαιγε βουβά καί ήρεμα. Θαύμασα το έλεος του Θεού καί την μετάνοια του άνθρωπου, αλλά καί την χάρη του Γέροντα πού κατάφερνε "να εξαγάγη τίμιον από αναξίου". Τον συνάντησα πάλι στην "Παναγούδα" να φέρνει καί άλλους ομοίους παραστρατημένους νέους, για να βοηθηθούν καί αυτοί».
Ο Γέροντας τόνιζε ιδιαίτερα στους νέους την αγνότητα λέγοντας: «Να ξέρετε, οι νέοι πού θα κρατηθούν σήμερα καθαροί θα αριθμηθούν με τους μάρτυρες της Εκκλησίας μας την ώρα της κρίσεως».
*Είναι πολλές οι περιπτώσεις πού μανιώδεις καπνιστές έκοψαν το τσιγάρο χάρη στον Γέροντα. Τα λόγια του δεν ήταν απλές συμβουλές αλλά είχαν δύναμη. Έφερναν διάθεση αποστροφής προς το τσιγάρο καί κοβόταν ή επιθυμία να καπνίσουν. Αλλά περισσότερο βοηθούσε με την προσευχή του.
Μαρτυρία ανωνύμου: «Ήρθα, για να γίνω μοναχός. Δεν φόρεσα σκούφο, γιατί ακόμη δεν μπορούσα να κόψω το τσιγάρο. Κάπνιζα τότε δυο πακέτα την ημέρα. Προσπαθούσα. Τα έσχιζα, τα πετούσα, καί ύστερα την άλλη ημέρα πήγαινα, τα εύρισκα καί κάπνιζα. Αν καί ντρεπόμουν, πήγα καί το είπα στον Γέροντα. Μου απάντησε:
-Θα σηκωθείς, μη φοβάσαι, καί με χτυπούσε παρηγορητικά στον ώμο.
»Ήταν η ώρα δέκα το πρωί. Μέχρι το βράδυ δεν σκέφθηκα καθόλου το τσιγάρο. Από τότε το έκοψα με τις προσευχές του καί έγινα μοναχός. Για μένα αυτό ήταν θαύμα».
Διηγείται άλλος προσκυνητής: «Επισκεφθήκαμε τον Γέροντα καί εκεί πού καθίσαμε, έβγαλα να καπνίσω. Άναψα το τσιγάρο ασυναίσθητα, γιατί κάπνιζα
τρία πακέτα την ημέρα. Ο Γέροντας μου παίρνει το τσιγάρο από το στόμα καί μου λέει: "Δεν θα ξανακαπνίσεις μέχρι να βγάλουν οι Γερμανοί το μηχάνημα που καθαρίζει τους πνεύμονες". Στο Μοναστήρι πού διανυκτερεύσαμε συνειδητοποίησα μετά από τρεις ώρες ότι δεν κάπνισα, αλλά ούτε καί είχα επιθυμία πλέον να καπνίσω. "Εκοψα το τσιγάρο τελείως»…
Από το βιβλίο: «Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου» του Ιερομονάχου Ισαάκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου