Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
«…Ειπέ μου, τι λογής ιδέα έχεις στον νού σου, όταν ακούεις τούτο το όνομα, Θεός ; Στοχάσου με τον λογισμό σου, ότι αυτός ο Θεός είναι ωσάν ένα πλήρωμα όλων των προνομίων, όλων των τελειοτήτων, όλων των προτερημάτων και όλων των αγαθών, όπου ημπορείς να συλλογισθείς. Δηλαδή ωραιότητας, σοφίας, δυνάμεως, αγιότητος, μεγαλειότητος, αγαθότατος, απειρίας, ζωής, ειρήνης, αληθείας, βασιλείας, δικαιοσύνης, σωτηρίας...
Πλην καί με όλα ταύτα τα μεγάλα καί υψηλά, όπου εννόησες, δέν έκαμες τίποτε, ουδέ εύρες την αλήθεια, διατί αυτά δεν είναι Θεός, ούτε ο Θεός είναι αυτά. Αλλ’ αυτά μεν είναι περί τον Θεόν, ο δε Θεός είναι ένα ον απείρως ανώτερο τούτων πάντων... Αναδίπλωσαι, λοιπόν, πάλι καί μυριάκις αναδίπλωσαι όλο αυτό το άθροισμα των τελειοτήτων καί ακολούθα παρομοίως να το αναδιπλώνεις τοιουτοτρόπως σε όλη την αιωνιότητα, γιατί ύστερα από πολλούς και αναρίθμητους αιώνες, θέλεις ευρέθης τόσο μακράν από το να καταλάβεις τον Θεό σου, όσο ήσουν μακράν την πρώτη ημέρα όπου άρχισες να επιχειρισθείς αυτή την υπόθεση. Ο Θεός είναι ένα ον παντάπασι διαφορετικό από εκείνο όπου εμείς μπορούμε να καταλάβομε. Ο Θεός είναι μία άβυσσος αγαθότητος, ωραιότητος, σοφίας, μεγαλειότητος καί δυνάμεως, απείρως ανώτερος από εκείνη την γνώση όπου εμείς έχομε στον νου μας, όταν προφέρομε αυτές τις λέξεις...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου