Αγίου Κοσμά του Αιτωλού
Θέλοντας ο Κύριος να δείξει το μέγα κακό οπού απετόλμησαν να κάμουν τα τέκνα του διαβόλου, οι Εβραίοι, εσκότισε τον ήλιο από τις εξ ώρας έως τις εννέα σε όλο τον κόσμο. Οι πέτρες σχίζονταν, όλη η γη έτρεμε. Ετέθη ο Κύριος στον τάφο, και ευθύς ανεστήθησαν χιλιάδες νεκροί, οπού ήσαν χιλιάδες χρόνους αποθαμένοι, καί εκήρυξαν πως μόνον ο Χριστός είναι Υιός και Λόγος του Θεού, και Θεός αληθινός, καί ζωή των νεκρών...
Πρέπει και εμείς οι ευσεβείς χριστιανοί από σήμερα καί υστέρα να μη κλαίμε τους αποθαμένους σάν τους ασεβείς και απίστους, οπού δεν ελπίζουν ανάσταση. Τούτος ο κόσμος, αδελφοί μου, είναι σάν μία φυλακή. Πότε πρέπει να χαίρεται ο άνθρωπος; Όταν μπαίνει στην φυλακή ή όταν ελευθερώνεται από την φυλακή; Μου φαίνεται, όταν μπαίνει στην φυλακή, τότε πρέπει να κλαίει και να λυπάται, και όταν εξέρχεται από τήν φυλακή, τότε πρέπει να χαίρεται. Έτσι, αδελφοί μου, να μη λυπάσθε για τους αποθαμένους, αλλά αν αγαπάτε τους αποθαμένους, κάμνετε ό,τι μπορείτε για την ψυχή τους' συλλείτουργα, μνημόσυνα, νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες.
Και όσες γυναίκες φορείτε λερωμένα για τους αποθαμένους σας, να τα βγάλετε, διότι βλάπτετε καί τον εαυτό σας καί τους αποθαμένους. Φυσικό είναι ο άνθρωπος να γεννηθεί και ν’ αποθάνει. Όταν γεννώμεθα, τότε πρέπει να κλαίμε, και όταν αποθνήσκουμε, να χαιρόμαστε' και μάλιστα να μη κλαίτε για τα μικρά παιδιά, οπού είναι σαν Άγγελοι μέσα στον παράδεισο. Το παιδί σου του Θεού ήταν, καί όταν σου το χάρισε ο Θεός, σε τίμησε' καί τώρα πάλι οπού σου το επήρε, σου τίμησε το παιδί σου να χαίρεται πάντοτε στον παράδεισο, και συ να κάθεσαι να κλαις είναι άπρεπο. Ένας βασιλεύς σου γυρεύει το παιδί σου να το κάμει βεζίρη καί χαίρεσαι να του το δώσεις• πολύ μάλλον δεν πρέπει να χαίρεσαι οπού σε αξίωσε ο πανάγαθος Θεός καί επήρε καρπό από την βρωμισμένη κοιλία σου, και σου έβαλε το παιδί σου μέσα στον παράδεισο, και σου το φυλάγει να σου το παραδώσει στην Δευτέρα Παρουσία να λάμπει περισσότερο από τον ήλιο, δια να λάβεις τον μισθό σου να χαίρεσαι πάντοτε μαζί του; Είναι μερικοί οπού έχουν τον διάβολο στην καρδία τους και λέγουν πως δεν είναι ανάσταση και δεν είδατε καμία φοράν να αναστηθεί κανένας άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι οπού είναι εδώ, προτού να γεννηθούν, δεν ήσαν αποθαμένοι; Καθώς ηδυνήθη ο Κύριος και μας ανέστησε από την κοιλία της μητρός μας, έτσι δύναται να μας αναστήσει και από την κοιλία της γης. Η κοιλία της μητρός μας και ο τάφος τί διαφέρει; Δεν βλέπομε φανερά την ανάσταση; Όταν κοιμόμαστε, δεν είμαστε σάν αποθαμένοι; Ο ύπνος τί είναι; Μικρός θάνατος, και ο θάνατος μεγάλος ύπνος. Καί καθώς το σιτάρι οπού πίπτει στην γή, ανίσως και δεν βρέχει νά σαπηθεί να γίνει σάν χυλός, δεν φυτρώνει, έτσι και ημείς οπού αποθνήσκομε και θαπτόμαστε στην γη. Ανίσως και δεν θαβόταν πρώτα στον τάφο ο Χριστός μας, δεν μας επότιζε την ζωή την αιώνιο και την ανάσταση. Δεν βλέπετε φανερά τα χόρτα πώς τα ανασταίνει ο Θεός από την γή κατ' έτος; Γνώση δεν έχομε, χριστιανοί μου, να στοχασθούμε τα πάντα. Όλα μας τα εχάρισε ο Θεός. Γι’ αυτό για το παρόν, αδελφοί μου, σας παρακαλώ να πείτε και για όλους τους αποθαμένους τρεις φορές: Ο Θεός συγχωρήσοι και ελεήσοι αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου