28 Αυγούστου 2009

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος στην ορθόδοξη αγιογραφία



«Ίσταται επάνω εις μίαν πέτραν, ως άγριον όρνεον, πτερωτός, με λεπτούς πόδας, φορών κατάσαρκα μηλωτήν εκ δέρματος καμήλου, κοντήν έως ολίγον κάτω από το γόνατον, και επάνωθεν αυτής είναι τυλιγμένος εις ιμάτιον λαδοπράσινον. Η κεφαλή του είναι αναμαλλιασμένη ωσάν άγριος πρίνος…
Οι οφθαλμοί περίλυποι, μακράν ατενίζοντας, το στόμα μελαγχολικόν. Η έκφρασίς του είναι αυστηρά, μετά μειλιχίας εγκαρτερήσεως. Η κόμη, πολυπλόκαμος πίπτει επί των ώμων. Τα καλάμια των χειρών και των ποδών είναι άσαρκα, ωσάν των πτηνών. Το πρόσωπόν του είναι λιπόσαρκον και μελαμψόν από τον καύσωνα της ερήμου, τα μαλλιά του και τα γένεια του έχουν τας τρίχας ηγριωμένας από την κακοπάθειαν και τον άνεμον, το όμμα του σκληρόν και πλήρες εγκαρτερήσεως, η μύτη του γυριστή, τα μηλομάγουλά του εξέχοντα, βαθυμάγουλος, μακρύλαιμος, με το στήθος του γυμνόν, όπου ξεχωρίζουν τα κόκκαλα κάτω από το μελαψόν δέρμα. Με την δεξιάν κάμνει το σχήμα της ευλογίας και με την αριστεράν κρατεί κοντάρι με σταυρόν και ειλητάριον ανοικτόν…
Εις την δεξιάν γωνίαν της εικόνος, επάνω εις μίαν πέτραν, ευρίσκεται δοχείον, μέσα εις το οποίον είναι η κομμένη κεφαλή του, εις δε την αριστεράν ένα άγριον δένδρον, μία δρυς… και ανάμεσα εις τα κλωνάρια της φαίνεται σφηνωμένη μια αξίνη, όπου συμβολίζει τα λόγια του προφήτου: ‘‘Ήδη δε και η αξίνη προς την ρίζαν των δένδρων κείται’’ (Ματθ. γ΄10). Εις τους ώμους του είναι φυτρωμένες άγριες πτέρυγες αετού, κατά το προφητικόν ρήμα οπού λέγει: ‘‘Ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, του κατασκευάσαι την οδόν σου έμπροσθέν σου’’ (Μαρκ. α΄2, Μαλαχ. γ΄1). Οι πτέρυγες αυτές συνεργούν εις το να φαίνεται το ιερόν τούτο πτηνόν πλέον υπερφυές».

του Φώτη Κόντογλου

Η νηστεία της 29ης Αυγούστου

Η Αποτομή της τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, μετά τη σταύρωση του Χριστού, που είδε ο κόσμος, είναι η αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου. Και το έγκλημα είναι τόσο μεγαλυτερο, όσο αγιότερος ήταν ο Πρόδρομος όλων των ανθρώπων. Μια άσεμνη κι αμαρτωλή γυναίκα, τόλμησε να ζητήσει την κεφαλή ενός αγίου κι ένας γυναικόδουλος και ασελγής βασιλιάς δεν φοβήθηκε να διατάξει την εκτέλεση. Γι’ αυτό, όπως την Μεγάλη Παρασκευή, έτσι και σήμερα (29/8), η Εκκλησία ορίζει αυστηρή νηστεία. (+Δ)

*Στις 29 Αυγούστου τιμάται με νηστεία (ξηροφαγία) η ιερά μορφή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, γι’ αυτό λάδι καταλύουμε μόνο αν συμπέσει η εορτή ημέρα Σαββάτο ή Κυριακή.

27 Αυγούστου 2009

Όσιος Μωϋσής ο Αιθίοπας

Η δύναμη της αληθινής μετάνοιας
Ο Όσιος Μωϋσής ήταν Αιθίοπας. Πριν ασπασθεί τον Χριστιανισμό, διακρινόταν για την πολλή κακία του προς τους συνανθρώπους του, καθώς επιδιδόταν σε ληστείες, ακόμα και σε φόνους άνευ λόγου. Όμως, με την βοήθεια του Θεού μετανόησε, πίστεψε στον Χριστό, βαπτίσθηκε και εκάρη μοναχός, αποσυρόμενος σε μια Σκήτη, εγκαταλείποντας τους γνωστούς, τους συγγενείς, τις κακές συνήθειές του. Για περισσότερη άσκηση απομακρύνθηκε σε ένα ερημικό σπήλαιο, ευχαριστώντας τον Θεό. Εκεί, αν και απέκρυπτε τις αρετές του, αξιώθηκε να πραγματοποιεί ακόμα και θαύματα, αποκτώντας μεγάλη φήμη, μιας και ήταν θαυμαστή η μεταστροφή του ως πρώην αμαρτωλού που έφθανε σε μεγάλα ύψη αρετών.
Με την στάση του προς τους υπολοίπους μοναχούς δίδασκε την χριστιανική πίστη. Κάποτε αμάρτησε ένας μοναχός και συνάχθηκαν στην σκήτη οι Πατέρες για να κρίνουν πως θα τον αντιμετωπίσουν. Προσήλθε και ο Όσιος Μωϋσής, αν και δεν ήθελε, και για να διδάξει τους υπολοίπους ότι δεν πρέπει να κρίνουν κανέναν αλλά να έχουν εμπιστοσύνη στην κρίση του Θεού, επινόησε να φορτωθεί μια τρυπητή σπυρίδα γεμάτη άμμο που χυνόταν καθώς πορευόταν με πολύ κόπο. Οι ασκητές όταν είδαν τον Όσιο απόρησαν, αλλά θαύμασαν περισσότερο όταν πήραν την απόκριση για το παράξενο φορτίο που μετέφερε, εξηγώντας τους ότι ο άμμος που βαστάζει είναι τα βαριά και πολλά αμαρτήματά του, τα οποία αφήνει πίσω του για να μην τα βλέπει, απορούμενος με τον εαυτό του, για το πως είναι δυνατόν να κρίνει τον αδελφό του για ένα μικρό ελάττωμα. Καταλαβαίνοντας τότε οι συνασκητές του ότι και γι’ αυτούς τα έλεγε, συγχώρεσαν τον μοναχό και θαύμασαν για την διακριτικότητα του Οσίου Μωϋσή.
Ακολούθως ο Επίσκοπος της περιοχής χειροτόνησε τον Όσιο ως Ιερέα, αν και δεν ήθελε. Μια ημέρα, σε μια μεγάλη πανήγυρι παρήγγειλε ο Επίσκοπος στους κληρικούς να δοκιμάσουν τον Μωϋσή, βρίζοντας και διώχνοντάς τον από την Εκκλησία. Πράγματι, ο Όσιος δοκιμάσθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο και αναχώρησε πράος, χωρίς να οργισθεί, επιτιμώντας μάλιστα τον εαυτό του ότι δεν είναι άξιος, αλλά απάνθρωπος. Θαυμάζοντας όλοι την πραότητα και την ανεξικακία του, τον παρεκάλεσαν να επιστρέψει πίσω και εκείνος δέχθηκε μετά χαράς να συλλειτουργήσει.
Με τους ψυχωφελής του λόγους ο Όσιος Μωϋσής ωφελούσε πολύ τους Χριστιανούς, καθώς και τους αδιάφορους ανθρώπους, ακόμα και τους πρώην συντρόφους και ληστές που τους βοηθούσε να πιστέψουν στον Χριστό. Σε ηλικία 75 ετών, προγνώρισε την τελευτή του ευρισκόμενος με επτά συνασκητές του που τους προέτρεπε ότι έπρεπε να απομακρυνθούν από το κελί του διότι ερχόταν βάρβαροι για να τον φονεύσουν ώστε να πληρωθεί το ρήμα του Κυρίου, ότι πάντες οι δόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται. Πράγματι ο Όσιος φονεύθηκε μετά από λίγο με ξίφος από βαρβάρους, για να καταστεί η ψυχή του καθαρή στα χέρια του Θεού.

25 Αυγούστου 2009

Η Ακρόπολη Αθηνών και ο Γαβράς!

Η Ακρόπολη Αθηνών είναι ένας βραχώδης λόφος που όπως διαπιστώθηκε ήταν κατοικημένος από την 3η χιλιετία π.Χ. Από τον 6ο αι. π.Χ. άρχισαν να χτίζονται πάνω σ’ αυτόν τα ιερά των Αθηναίων, που καταστράφηκαν κατά τους Περσικούς πολέμους. Η ανοικοδόμηση των τειχών και των ιερών άρχισε αμέσως μετά την ήττα των Περσών, το 465 π.Χ., την εποχή δηλαδή του Περικλή. Κάτω από την επίβλεψη του Φειδία και των αρχιτεκτόνων χτίστηκαν και διακοσμήθηκαν ο Παρθενώνας, το Ερέχθειο, τα Προπύλαια κ.α. Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο προστέθηκαν μερικά ασήμαντα χτίσματα. Κατά τη Βυζαντινή εποχή ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία. Κατά τη φραγκοκρατία έγινε καθολικός ναός, ενώ κατά την τουρκοκρατία τζαμί. Επί τουρκοκρατίας η Ακρόπολη έπαθε τις περισσότερες ζημιές. Οι Τούρκοι είχαν αποθηκεύσει πυρίτιδα πάνω σ' αυτήν και το 1645 ένας κεραυνός που έπεσε πάνω στην πυρίτιδα ανατίναξε τα Προπύλαια. Το 1687, όταν την Ακρόπολη πολιορκούσε ο Ενετός Μοροζίνης, μία από τις βόμβες έπεσε πάνω στην πυρίτιδα που ήταν αποθηκευμένη στον Παρθενώνα και κατέστρεψε το ναό. Εκτεταμένες καταστροφές προκάλεσε ο Άγγλος λόρδος Έλγιν λίγο πριν από την Επανάσταση του 1821. Έβαλε να ξηλώσουν τη ζωφόρο του Παρθενώνα, μετόπες, αετώματα, μία Καρυάτιδα και έναν κίονα του Ερεχθείου, τα οποία μετέφερε στην Αγγλία. Για όλα αυτά πλήρωσε 35.000 λίρες στους Τούρκους και στους Αθηναίους δώρισε ένα ρολόι, που στήθηκε στην αρχαία αγορά. Κατά την Επανάσταση του 1821 η Ακρόπολη πολιορκήθηκε διαδοχικά από Έλληνες και Τούρκους και υπέστη νέες καταστροφές. Το 1834 άρχισαν οι αρχαιολογικές εργασίες για την αποκατάσταση των μνημείων της.
Και ενώ σήμερα η Αθήνα καυχάται για το καινούργιο μουσείο της Ακροπόλεως και γίνονται προσπάθειες να επιστραφούν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, έχοντας καταφέρει η Ελλάδα να πείσει την κοινή γνώμη διεθνώς για τα δίκαια αιτήματά της, έρχεται από το πουθενά ο διχασμός των Ελλήνων, με αφορμή ένα βίντεο του Κ. Γαβρά, που μεταξύ άλλων δείχνει ψευδώς ότι γύρω στο 500 μ.χ. κάποιοι ρασοφόροι ζηλωτές γκρεμίζουν το άγαλμα της Αθηνάς από το δυτικό αέτωμα της εισόδου του Παρθενώνα. Ιστορικά όμως κάτι τέτοιο δεν στέκει, διότι το 1674 ο ζωγράφος J. Carrey απεικόνισε τον Παρθενώνα (13 χρόνια πριν καταστραφεί) και στο σχέδιο αυτό εμφανίζεται το άγαλμα της Αθηνάς και το αέτωμα ακέραιο.
Σημειωτέον, ότι ο Κ. Γαβράς εισέπραξε για το βίντεο αυτό 310.544 ευρώ. Όσα δηλαδή δεν θα πάρουν αρκετοί εργαζόμενοι δουλεύοντας μια ολόκληρη ζωή (ιδού που πηγαίνουν οι φόροι που πληρώνουμε και ξαναπληρώνουμε), επιχειρώντας να καταδείξει με ανυπόστατες σκηνές ότι δήθεν οι Ορθόδοξοι Έλληνες κατάστρεψαν την Ακρόπολη, ενώ η ιστορική πραγματικότητα είναι αδιάψευστα διαφορετική. Με αυτό τον τρόπο παίζεται και εφαρμόζεται ένα ψευδές, υποκριτικό παιχνίδι των εν Ελλάδι εξωμοτών και όσων δεν θέλουν να επιστρέψουν τα μάρμαρα στην χώρα μας, παρουσιάζοντας ότι τα πήραν και τα έβαλαν στο Λούβρο για να τα σώσουν από την Ορθ. Εκκλησία, ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι οι Δυτικοί τα έκλεψαν και ότι δεν μπόρεσαν να το κλέψουν, το κατέστρεψαν.
Γεγονός είναι πάντως ότι κατόρθωσαν διάφοροι πολέμιοι της Ελλάδας να μας βάλουν για μια ακόμα φορά να διαιρούμαστε και να διχαζόμαστε, γνωρίζοντας καλά την «αχίλλειο πτέρνα» μας, ώστε να σταματήσει έτσι η χώρα μας να διεκδικεί την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων και το κυριότερο να επέλθει ρήξη στις σχέσεις «Εκκλησίας-κράτους» που μερικοί δεν βλέπουν με καλό μάτι.
Στρατής Ανδριώτης

Για μια καλύτερη κοινωνία


Στην καθημερινή μας ζωή διαδραματίζονται συμβάντα που προκαλούν δυσφορία καί σε μερικές περιπτώσεις αποτελούν μεν εξαίρεση αλλά δυστυχώς επηρεάζουν την ομαλή διαβίωση των ανθρώπων. Σε έναν κόσμο που πολλές φορές κυριαρχούν ο παραλογισμός, η συμφεροντολογία και ο εγωϊσμός, που μετατρέπονται σε αψιμαχίες, διαφωνίες, αντεγκλήσεις, απ’ όπου βγαίνει ζημιωμένος ο κάθε άνθρωπος. Οι φιλότιμες προσπάθειες κάποιων ευαισθητοποιημένων πολιτών για μια καλύτερη κοινωνία, βρίσκουν συχνά αντιμέτωπη την αδιαφορία των συνανθρώπων τους, την αναισθησία, την τάση καταστροφής ότι καλού έχει φτιαχτεί γύρω μας, με αποτέλεσμα να επέρχεται η κούραση, η απογοήτευση, η οπισθοδρόμηση. Απεγνωσμένες προσπάθειες και πρωτοβουλίες ακούραστων ανθρώπων, πέφτουν στο κενό αφού είναι δύσκολο να αλλάξει σε πολλά άτομα η νοοτροπία μιας αρρωστημένης κατάστασης που φέρουν εντός τους και είναι διακριτή παντού. Στο σπίτι, στη γειτονιά, στη δουλειά, στην κοινωνία.
Μοιάζει ακατόρθωτο να μεταβληθεί η αφύσικη συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων, διότι θεωρείται ματαιοπονία να πεισθεί φερειπείν ένας αναίσθητος οδηγός ότι είναι επικίνδυνο για την ζωή την δική του και των άλλων να τρέχει, να προσπερνά χωρίς ορατότητα, να σταματά όποτε θέλει, να πετάγεται απ’ όπου να’ ναι, ακόμα και να παρακωλύει την κυκλοφορία, να παρκάρει όπου και όπως τον βολεύει, γιατί έτσι χρίεται πρόβλημα για τον κόσμο. Είναι δύσκολο να σωφρονιστεί ένας ασυνείδητος πολίτης που πρέπει να διατηρεί καθαρούς τους χώρους που ζούμε, χωρίς να πετάει σκουπίδια όπου βρεί, να λερώνει, να χαλάει, να δείχνει γενικώς έλλειψη νοικοκυροσύνης, κοινώς της γυφτιάς του, γιατί κάτι τέτοιο τον κατατάσσει στους βρομιαραίους.
Αποτελεί ουτοπία να κατανοήσει κάποιος που φωνασκεί, ή γεμίζει την κενότητά του με κρότους καί γαυγίσματα, ότι πρέπει να σεβαστεί τους συνανθρώπους του, ειδικά τις ώρες κοινής ησυχίας, γιατί σε διαφορετική περίπτωση αποτελεί βάρος για την κοινωνία καί τους οικείους του. Ο διασκεδάζων να αναρωτηθεί μήπως ενοχλεί. Ο ομιλών απρεπώς να σκεφθεί ότι είναι υβριστικός, παράλογος, αήθης καί προκλητικός ο τρόπος που εκφράζεται θίγοντας την υπόληψη του άλλου. Να πεισθεί ο εγωπαθής ότι δεν πρέπει να κάνει ότι δεν θέλουν να κάνουν σ’ εκείνον. Να αλλάξει η νοοτροπία αυτού που τα θέλει όλα δικά του στη οικογένεια, στην εργασία, στην κοινωνία, θεωρώντας ότι σ’ εκείνον ανήκουν μόνο τα δικαιώματα και στους άλλους τα καθήκοντα.
Χρειάζεται προσπάθεια για να κατανοήσει ο ασυνείδητος εργοδότης, ότι δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται τον υπάλληλο γιατί αυτή η κατάσταση τον επιβαρύνει και ζημιώνει την επιχείρησή του, ομοίως και ο υπάλληλος να μην αδιαφορεί στην δουλειά του διότι κάνει κακό πρωτίστως στον εαυτό του. Γενικώς να κατανοηθεί ότι με το να αδικεί ο ένας τον άλλον εν’ ονόματι μιας υποτιθέμενης καλοπέρασης σε βάρος των συνανθρώπων του, δεν οδηγεί πουθενά, αφού λείπει η αγάπη, η φιλία, η φιλανθρωπία, η αδελφοσύνη, που είναι αρετές πολυτιμότερες από στιγμιαίες πονηριτζίδικες απολαύσεις. Δεν μπορεί κανείς να βλέπει μόνο το ατομικό συμφέρον του, γιατί αδικώντας τους συνανθρώπους του με τους οποίους έρχεται σε επαφή καθημερινά καταντά αποκρουστικός, ανεπιθύμητος, βαρετός. Δεν καταξιώνεται ένας άνθρωπος που επιδιώκει την επιτυχία κλέβοντας, πλεονεκτώντας, κοροϊδεύοντας, υπερηφανευόμενος για τις ικανότητες που δεν έχει.
Πώς επίσης, μπορεί να πεισθεί ο ασχολούμενος στο Δημόσιο, από τον προϊστάμενο έως την καθαρίστρια, ότι πληρώνεται για να είναι υπηρέτης-διάκονος του πολίτη, να εξυπηρετεί και να βοηθά πρόθυμα, δείχνοντας πρωτίστως ήθος που δίχως αυτό είναι εξ’ ολοκλήρου αποτυχημένη κάθε πράξη του. Να κατανοήσει ο τελευταίος πολίτης στην «ουρά» της σειράς ότι δεν χρειάζονται κουτοπονηριές για να εξυπηρετηθεί πρώτος. Ο εξυπηρετούμενος να σκεφθεί ότι είναι απαραίτητο να γνωρίζει τι θέλει, χωρίς να ζητεί παράλογα-παράνομα αιτήματα προτάσσοντας το «φακελάκι», το «μέσον», ή τον «κομματάρχη». Ο γιατρός να κατανοήσει ότι νοσηλεύει και δεν είναι πειραματόζωο ο ασθενής, ούτε είναι αιτία πλουτισμού η υγεία του συνανθρώπου. Ο δικηγόρος να καταλάβει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι ζήτημα αμοιβής, αλλά της αληθείας. Ο δημοσιογράφος να σκεφθεί ότι οφείλει να ενημερώνει σωστά, έντιμα και αληθινά για τα τεκταινόμενα, αποφεύγοντας βλακίστικα και ανούσια κουτσομπολιά που σπιλώνουν κάθε άνθρωπο. Πρωτίστως να έχει εκείνος πρώτος σωστή, αληθινή και ειλικρινή ενημέρωση. Ο πολιτικός απαιτείται να είναι έντιμος, δίκαιος, υπηρετώντας την πολιτεία και όχι τα μικροκομματικά συμφέροντα. Να είναι απαλλαγμένος από την «μέθοδο» της ψηφοθηρίας, των ρουσφετιών, της ξύλινης γλώσσας, της σιχαμερής προπαγάνδας, γιατί όλα αυτά τα περιχύνεται η χώρα. Ο επαγγελματίας επιβάλλεται να αποκτήσει ευσυνειδησία και όχι επαγγελματική ασυνειδησία. Ο λόγος και η συμφωνία του να είναι «αντρίκειος», όχι να κοροϊδεύει τον πελάτη, γιατί έτσι δυσφημείται. Ο/Η σύζυγος να σέβεται την οικογένεια, διότι τα λάθη, οι παραλήψεις, ο τρόπος ζωής που επιλέγουν να ζήσουν αυτοί καθώς και τα παιδιά τους, μεταδίδονται στην κοινωνία.
Διότι σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει πλείστα προβλήματα, πως είναι δυνατόν να κατανοήσει ένας τοξικομανής ότι η περιστασιακή δήθεν χαρά που θα αισθανθεί ναρκώνοντας τον εαυτό του, θα τον οδηγήσει στον θάνατο αφού καταστεί ανίκανος και άχρηστος για την κοινωνία. Πώς θα καταλάβει ο αλκοολικός ότι πίνοντας παθιασμένα καταντά ένα εξαρτώμενο άτομο, που δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε καν στον εαυτό του. Τι θα μπορούσε να προσφέρει ένα τέτοιο άτομο στον κόσμο, όταν δεν μπορεί να αντισταθεί σ’ ένα ποτήρι αλκοόλ; Πως θα πεισθεί αυτός που άφοβα αποφασίζει και εκτρώνει ένα αγέννητο έμβρυο όλο ζωή, διαπράττοντας μέγα έγκλημα; Πως θα κατανοήσει ο εμπρηστής των δασών, ότι καταστρέφοντας το περιβάλλον και την φύση για να εκδικηθεί τους ανθρώπους ή για να πουλήσει οικόπεδα, αρνείται πρωταρχικά την ίδια την ανθρώπινη φύση του, διότι τέτοιες ανέντιμες πράξεις δεν ανήκουν σε ανθρώπους. Πως θα σωφρονισθεί ο «οπαδός» των γηπέδων, κατανοώντας ότι ο υπέρμετρος φανατισμός για την μπάλα είναι μια ανοησία που διχάζει και διαιρεί τους ανθρώπους, προκαλώντας βανδαλισμούς, ζημιές, υβρίζοντας συνανθρώπους τους για το τίποτα. Πως θα καταλάβει ο προσηλωμένος με φανατισμό στο πολιτικό κόμμα, ότι δεν προσφέρει τίποτα στην χώρα ο στείρος κομματισμός και είναι αποδεδειγμένα πλάνη η υποστήριξη με παρωπίδες διαφόρων θέσεων και ιδεολογιών.
Ο μεγαλύτερος αυτοκράτορας που βασίλευσε στην Ελληνική και πέραν αυτής επικράτεια, ο Μέγας Κωνσταντίνος, είχε κατανοήσει ότι μόνο με την αγάπη του Χριστιανισμού θα ειρήνευε και θα ενωνόταν ο κόσμος, γι’ αυτό και επεδίωκε να πιστέψει όλος ο κόσμος στον Χριστό. Όλοι οι λαοί ήθελε να γίνουν Χριστιανοί, γιατί έτσι ήταν σίγουρος ότι θα ζούσαν ενωμένοι, ειρηνικά. Επίσης, ο μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός (γι’ αυτό και τον δολοφόνησαν), ο Ιωάννης Καποδίστριας, ήταν θρεμμένος με τις Ελληνορθόδοξες παραδόσεις και δεμένος με την Ορθοδοξία.

Στρατής Ανδριώτης

21 Αυγούστου 2009

Μειονότητες

Το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι είναι μια «αμερικανική επινόηση» που εποπτεύει την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, ώστε να διαφυλαχθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτήτων, καθώς και των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, χωρίς όμως να υπολογίζεται η ιστορία, ο πολιτισμός καί η εθνολογική δομή των χωρών όπου καταφεύγουν νομίμως ή παρανόμως πολλοί εξαθλιωμένοι κυρίως συνάνθρωποί μας, που περιέργως τα αίτια των μετακινήσεών τους είναι η πολιτική της Αμερικής (βλ. Σιωνισμό), η οποία αναμιγνύεται στις υποθέσεις κάθε κράτους με σκοπό να δημιουργηθούν οι καταστάσεις που ευνοούν την επιχειρούμενη παγκόσμια τάξη, σύμφωνη με τις επιδιώξεις των κοσμοκρατόρων. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες το Παρατηρητήριο αυτό, θεωρείτε στρατηγικός βραχίονας του State Department! Στην περιοχή μας, ως τοποθετημένος ηγήτορας και υποστηρικτής αυτών των σχεδίων, είναι ο Εβραίος George Soros μετά της συνοδείας του, που αναμειγνύονται σε πολλές υποθέσεις που επιλεκτικά ιεραρχούνται με στόχο να δημιουργήσουν προβλήματα και αποδιοργάνωση στα κράτη που τους «ενδιαφέρουν» και δυσκολεύονται να καθυποτάξουν!
Σχετικά με την Ελλάδα, παρατηρείται μια άκρως βρόμικη προπαγάνδα από τους «Αμερικάνους» και τους δολίως αναμεμειγμένους με αυτούς. Όλοι οι εμπλεκόμενοι που «φιλοτιμήθηκαν» να… προστατεύσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ασχολούμενοι επιμόνως με τις Ορθόδοξες χώρες (κυρίως Ελλάδα, Ρωσία, Σερβία), μιλάνε πλέον για σκέτη Μακεδονία όταν αναφέρονται για τα Σκόπια, για τουρκική μειονότητα στην Θράκη, σε αντίθεση με τις συνθήκες που ξεκαθαρίζουν ότι πρόκειται για Έλληνες πολίτες μουσουλμάνους στο θρήσκευμα, ανακαλύπτοντας μάλιστα ότι καταπιέζονται, ενώ «κλείνουν» τα μάτια για τα εγκλήματα των Τούρκων κατά των Κούρδων που τους «βάπτισαν» τρομοκράτες, κόπτονται δήθεν για τους τσιγγάνους στην Ελλάδα, ενώ ταυτοχρόνως αδιαφορούν για τις σφαγές που γίνονται σε άλλες χώρες.
Συνεργούς στην ανθελληνική προπαγάνδα οι ως άνω εχθροί της χώρας μας, έχουν διάφορους «ομοεθνείς» εξωμότες που ζούν στην πατρίδα μας, απ’ την οποία απολαμβάνουν τα μέγιστα, αλλά δεν διστάζουν να υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση και με παρανοϊκό τρόπο να προσποιούνται ότι είναι π.χ. αριστεροί! Τέτοιου είδους «νεογενίτσαροι» προβάλλονται συχνά από τις εφημερίδες και την τηλεόραση, ζητώντας επίμονα να κτισθούν πολλά τζαμιά στην Αθήνα, αδιαφορώντας όμως για τις Εκκλησίες που γκρεμίζονται στην Κύπρο, στο Κόσσοβο, ή για ότι τραβάνε οι άνθρωποι του Πατριαρχείου από τους «λεγάμενους». Επίσης, διάφοροι προσποιούμενοι «έλληνες» πολιτικοί που αναρριχήθηκαν σε καίρια πόστα έχοντας αναλάβει να εκτελέσουν «ειδικές αποστολές», κόπτονται για την περίφημη πολυπολιτισμικότητα με πρότυπο π.χ. τον… Λίβανο, που αφού τον ξεπάτωσαν με τους εμφυλίους, είναι πλέον ακίνδυνος για το Ισραήλ που μόνο εκείνο επιτρέπεται να διατηρεί ακέραιη την γλώσσα, την θρησκεία, το όποιο «πολιτισμό» του, χωρίς κανένας να τους επιβάλλει αλλαγές!
Η επιχειρούμενη προσπάθεια ανακατώματος των λαών, αποβλέπει δήθεν στην ειρήνευση, γι’ αυτό εξετάζουν ιστορικά γεγονότα με σκοπό να τα διορθώσουν-αλλοιώσουν ώστε να φέρουν την… ομαλοποίηση των σχέσεων των λαών, όμως επιδίωξή τους είναι να αλλάξουν και εν συνεχεία να καταργήσουν την ιστορία τους ή τουλάχιστον να την ξαναγράψουν όπως τους βολεύει ώστε να μην σημαίνει τίποτα! Είναι γνωστό το τι έγινε στον Πόντο, στην Σμύρνη το ’22, στην Κύπρο το ’74 κ.ο.κ. Πρόσφατα προσπάθησαν με το σχέδιο Ανάν να αποτελειώσουν την Κύπρο. Τα Έθνη θεωρούνται εμπόδιο στην ιδέα της παγκοσμιοποιήσεως. Προσφάτως στην Ρωσία, συνελήφθησαν Βρετανοί διπλωμάτες-πράκτορες του χρηματοδοτούμενου από την βρετανική πρεσβεία Παρατηρητηρίου, να υποκλέπτουν πληροφορίες. Για να διαλύσουν την Σερβία, το ΝΑΤΟ ισοπέδωσε με τους βομβαρδισμούς όλη την χώρα, με το πρόσχημα ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν «δικτάτορας», αφού προπαγάνδιζαν κατά του Σερβικού λαού για να δικαιολογήσουν τις αποτρόπαιες και εγκληματικές επεμβάσεις τους, ενώ παρουσίαζαν τους εποίκους στο Κόσσοβο ως «αγίους»! Παρέδωσαν τον Οτσαλάν στην Τουρκία, δικαιολογώντας την πράξη αυτή σύμφωνα με τα «ωμά» πιστεύω τους. Για να επιβάλλουν την τάξη στο Αφγανιστάν, επινόησαν ως αφορμή τον τρομοκράτη Μπιν Λάντεν, δηλ. ένα «δικό» τους παιδί. Για να επέμβουν στο Ιράκ, βρήκαν πρόσχημα ότι έπρεπε να αντικατασταθεί ο Σαντάμ με κάποιον «δικό» τους, εξουδετερώνοντας ότι θεωρείτο απειλή για το Ισραήλ.
Σήμερα, τα φερέφωνα της Νέας Τάξης στην Ελλάδα, προπαγανδίζουν συνεχώς υπέρ των μεταναστών, δημιουργούν εθνικά ζητήματα (σκοπιανό, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο, Τσαμουριά κ.α.), οι πολυεθνικές προελαύνουν, ισοπεδώνοντας συστηματικά αξίες, προσπαθώντας να διαλύσουν την ιστορική μας χώρα που υπήρξε η κοιτίδα του πολιτισμού, ώστε να διευκολυνθεί η εγκαθίδρυση της παγκοσμιοποίησης. Ας σημειωθεί ότι κανείς δεν έχει κάτι προσωπικό με τους εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας που έρχονται καθημερινά παράνομα ή νόμιμα στην χώρα μας. Αντιθέτως βοηθούνται από το κράτος και τον κόσμο, αφού η σίτιση και η διαμονή τους είναι πολυδάπανες. Επειδή όμως, είναι γνωστό εδώ και χρόνια το ποιοι «παίζουν» πίσω από αυτούς τους αξιολύπητους μετανάστες, και τι επιδιώκουν, γι’ αυτό παρατηρείται μία επιφυλακτικότητα. Γι’ αυτό και υπάρχει η ανησυχία στους Έλληνες πολίτες, που βλέπουν ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην… Ελλάδα. Οι μεταναστεύοντες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Κουρδιστάν κατευθύνονται ΔΥΤΙΚΑ με προορισμό την Ελλάδα. Οι πρόσφυγες από την Σομαλία προορίζονται ΒΟΡΕΙΑ με στόχο την Ελλάδα. Οι διαφεύγοντες από Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσία κλπ, προσανατολίζονται ΝΟΤΙΑ προς Ελλάδα. Δεικνύετε έτσι ότι η χώρα μας είναι ο «επιθυμητός» τόπος, αν και όλοι αυτοί περνάνε από χώρες ή γειτνιάζουν με κράτη που μπορούν να διακινηθούν και να διαμένουν ευκολότερα. Αναρωτήθηκε κανείς αν η Ελλάδα μπορεί να θρέψει τόσους μετανάστες ή αν τους χρειάζεται, την στιγμή που πολύ πιο αναπτυγμένες χώρες έχουν θέσει όρια στο πόσους ξένους χρειάζονται.
Τέλος, ποιος μπορεί να πεί με ακρίβεια ποιος θα είναι ο ηγεμόνας σ’ αυτή την επιχειρούμενη παγκοσμιοποίηση. Διότι οι Εβραίοι που φαίνονται να έχουν το πάνω χέρι στην όλη υπόθεση, αφού ελέγχουν τα 9/10 της παγκόσμιας οικονομίας και ότι συνεπάγεται εξ’ αυτής, έχουν δείξει επανειλημμένα ότι ενώ απαιτούν από τους άλλους λαούς να σέβονται τα σύμβολα και τα πιστεύω τους, απεναντίας περιφρονούν οτιδήποτε θεωρούν ξένο. Επί παραδείγματι, ενώ έχουν γεμίσει όλο τον κόσμο με το σύμβολό τους που είναι ο αριθμός 666, κυρίως καμουφλαρισμένο πίσω από το γραμμωτό σύστημα-σφράγισμα που φέρουν όλα τα προϊόντα, καθώς και τις μαύρες ταινίες, ή και πολλά συστήματα πο
υ φέρουν αυτό τον κωδικό, οι Εβραίοι όμως δεν δέχονται ούτε κατά διάνοια τα σύμβολα των άλλων λαών. Π.χ. τον σταυρό που είναι σύμβολο του Χριστιανισμού δεν τον θέλουν να τον βλέπουν σε καμία περίπτωση. Ακόμα και στην Αριθμητική που ο σταυρός είναι το σύμβολο της προσθέσεως (+), τον έχουν αντικαταστήσει στο Ισραήλ με ένα ανάποδο Τ.
Αυτοί λοιπόν που απαιτούν και καλά να σεβασθούμε τα δικαιώματα των μεταναστών που ήδη σεβόμαστε, διότι ο Ελληνικός λαός ήταν πάντα φιλάνθρωπος και δεν χρειάζεται «αυτοί» που έκαναν και κάνουν εγκλήματα σε όλο τον κόσμο να κάνουν μαθήματα ανθρωπιάς, καθώς και εκείνοι που επέλεξαν να έρθουν στην χώρα μας, οφείλουν να καταλάβουν ότι δεν μπορεί να αλλάξει η Ελλάδα την ιστορία, τα σύνορά της που είναι κατοχυρωμένα με νόμιμες συνθήκες αν και τις αφαιρέθηκαν πολλά εδάφη της, ή να αλλάξει την θρησκεία, τον πολιτισμό και τον τρόπο ζωής. Εκείνοι που έρχονται ως πολίτες σε αυτή χώρα, οφείλουν να σεβαστούν τον ήδη υπάρχων μακραίωνο πολιτισμό και αν δεν τους αρέσει να επιλέξουν οποιαδήποτε άλλη χώρα της αρεσκείας τους.
Στρατής Ανδριώτης

Οι Παλαιοημερολογίτες


Ένα θέμα που απασχόλησε τον Γέροντα Παΐσιο, ήταν το θέμα του ημερολογίου. Πονούσε για το χωρισμό και προσευχόταν. Λυπόταν για τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών που είναι ξεκομμένες σαν τα κλήματα από την Άμπελο, και δεν έχουν κοινωνία με τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις κατά τόπους αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μερικές τέτοιες ενορίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώθηκαν καθ' υπόδειξή του με την Εκκλησία κρατώντας το παλαιό ημερολόγιο.
Έλεγε, λοιπόν ο Γέροντας: «Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως». Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα. Για να φανεί καλύτερα η τοποθέτηση του Γέροντα στο θέμα του ημερολογίου, παρατίθεται στη συνέχεια μια σχετική μαρτυρία:
Ορθόδοξος Έλληνας με την οικογένειά του ζούσε χρόνια στην Αμερική. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ζηλωτής (παλαιοημερολογίτης), ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν με το νέο ημερολόγιο. «Δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια γιορτή σαν οικογένεια μαζί», έλεγε. «Αυτοί είχαν Χριστούγεννα, εγώ του Αγίου Σπυρίδωνος. Εγώ Χριστούγεννα, αυτοί του Αϊ-Γιαννιού. Και αυτό ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. Ώρες συζητούσαμε με τη γυναίκα μου, αλλά άκρη δε βρίσκαμε. Για να πω την αλήθεια, κάτι δε μου άρεσε και στους παλαιοημερολογίτες. Ιδίως όταν έρχονταν κάποιοι δεσποτάδες και μας μιλούσαν. Δε μιλούσαν με αγάπη και με πόνο για τους πλανεμένους (όπως τους θεωρούσαν) νεοημερολογίτες. Αλλά θαρρείς πως είχαν ένα μίσος και χαίρονταν, όταν έλεγαν ότι θα κολασθούν. Ήταν πολύ φανατικοί. Όταν τελείωνε η ομιλία τους, ένιωθα μέσα μου μια ταραχή. Έχανα την ειρήνη μου. Όμως, ούτε σκέψη να φύγω από την παράδοσή μας. Πήγαινα να σκάσω. Σίγουρα θα πάθαινα κάτι από τη στενοχώρια. Σ' ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, είπα τον προβληματισμό μου στον ξάδερφό μου Γιάννη. Εκείνος μου μίλησε για κάποιον γέροντα Παΐσιο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Άγιον Όρος, για να τον συναντήσω. Φθάσαμε στην «Παναγούδα». Ο Γέροντας μας κέρασε με γελαστό πρόσωπο και με έβαλε να καθήσω δίπλα του. Τα είχα χαμένα. Ένιωθα, όπως μου συμπεριφερόταν, σα να με γνώριζε από καιρό, σα να ήξερε τα πάντα για μένα. «Πώς τα πας με τ' αυτοκίνητα εκεί στην Αμερική;» Ήταν η πρώτη κουβέντα του. Σάστισα. Ξέχασα να αναφέρω πως η δουλειά μου ήταν στους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων, και φυσικά όλο με αυτοκίνητα ασχολούμουν.
«Καλά τα πάω», ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, κοιτώντας σα χαμένος το Γέροντα. «Πόσες Εκκλησίες έχετε εκεί που μένεις»; «Τέσσερις», απάντησα και δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε. «Με το παλιό ή με το νέο»; Ήρθε ο τρίτος κεραυνός, που όμως, αντί να μεγαλώσει τη σαστιμάρα μου, κάπως με εξοικείωσε, με ...προσγείωσε, θα έλεγα, με το χάρισμα του Γέροντα. «Δυο με το παλιό και δυο με το νέο», του αποκρίθηκα. «Εσύ πού πας»; «Εγώ με το παλιό και η γυναίκα μου με το νέο», απάντησα. «Κοίτα. Να πας κι εσύ εκεί που πηγαίνει και η γυναίκα σου», μου είπε με μια αυθεντικότητα, και ετοιμαζόταν να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλά για μένα το θέμα είχε τελειώσει. Δε χρειαζόμουν εξηγήσεις και επιχειρήματα. Κάτι το ανεξήγητο συνέβη μέσα μου, κάτι το θεϊκό. Ένα βάρος έφυγε και τινάχτηκε μακριά μου. Όλα τα επιχειρήματα και όλες οι απειλές και οι αφορισμοί για τους νεοημερολογίτες, που χρόνια άκουγα, εξανεμίστηκαν. Ένιωθα τη χάρη του Θεού που μέσω του Αγίου του δρούσε επάνω μου και με πλημμύριζε με μια ειρήνη που χρόνια αναζητούσα. Η κατάσταση που ζούσα θα εκδηλώθηκε στο πρόσωπό του...
Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό μάλλον έκανε τον Γέροντα να σταματήσει για λίγο. Αλλά έπειτα συνέχισε με μερικές εξηγήσεις. Ίσως για να τις λέω σε άλλους. Ίσως και για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου σε καιρό πειρασμού, όταν θα περνούσε εκείνη η ουράνια κατάσταση.
«Και εμείς βέβαια εδώ στο Άγιον Όρος με το παλιό πάμε. Αλλά είναι άλλη περίπτωση. Είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία, με όλα τα Πατριαρχεία, και μ' αυτά που έχουν το νέο ημερολόγιο και μ' αυτά που έχουν το παλιό ημερολόγιο. Αναγνωρίζομε τα μυστήριά τους και αυτοί τα δικά μας. Οι ιερείς τους συλλειτουργούν με τους ιερείς μας. Ενώ αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν. Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού. Μόνο που είναι αδιάκριτος, «ού κατ' επίγνωσιν». Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν. Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία. Δεν έχουν κοινωνία ούτε με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το νέο, αλλά ούτε και με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το παλιό, γιατί δήθεν μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τους νεοημερολογίτες. Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται. Δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι' αυτό το θέμα. Χρειάζεται να τους αγαπάμε και να τους πονάμε και όχι να τους κατακρίνουμε, και πιο πολύ να προσευχόμαστε γι' αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός, και αν τύχει καμιά φορά και μας ζητήσει κανείς με καλή διάθεση βοήθεια, να λέμε καμιά κουβέντα».
Πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα. Ο κ. Χ. ήλθε στην «Παναγούδα» να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί έκτοτε βρήκε την πνευματική, αλλά και την οικογενειακή του σωτηρία και με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε τα ανωτέρω.Με την αγάπη, την προσευχή και την διάκρισή του, γνώριζε πότε να μιλά, πώς να ενεργεί και να βοηθά αθόρυβα τη μητέρα Εκκλησία, αποφεύγοντας τα άκρα και θεραπεύοντας πληγές που ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζουν τους πιστούς.

Το Λευκό αδελφάτο και η έρημος Τάκλα-Μακάν


Η έρημος Τάκλα Μακάν είναι μια ψυχρή αμμώδη έρημος 270.000 km² στην αυτόνομη Κινεζική επαρχία Σινκιάνγκ-Ουιγούρ της Κεντρικής Ασίας. Η λέξη «Τάκλα Μακάν» σημαίνει «πήγαινε και δεν θα ξαναγυρίσεις». Εκεί υπάρχει μια πανάρχαια, τεραστίων διαστάσεων Λευκή πυραμίδα που στην κορυφή της υπήρχε ο ναός του Βάαλ. Από κάτω της, σε βάθος 10 χλμ. βρίσκεται μια υπόγεια πολιτεία που ονομάζεται Μαχ-Τανε (Λευκή Πολιτεία) η οποία πιστεύεται ότι διοικείται από ένα 12μελές συμβούλιο και προεδρεύει ο ίδιος ο σατανάς, ο αρχάγγελος του σκότους Σαμαέλ, που ως στόχο έχουν την έλευση του αντιχρίστου! Θεός του Αδελφάτου φαίρεται να είναι ο JAH BUL-ON (από το JAHWEH=θεός των παλαιών Εβραίων, ΒUL=Βάαλ ή Βεελζεβούλ, ΟΝ= ΟΣΙΡΙΣ, ο αρχαίος αιγυπτιακός θεός της κόλασης). Το συμβούλιο αυτό απαρτίζουν και άλλοι δαίμονες (Αζαζελ, Αζαζελον, Αζαραντελ, Αζαελ).
Η Λευκή αδελφότητα δημιουργήθηκε από τους 36 (τρία εξάρια) εκ των 72 βασιλέων των Νεφελίμ, συνεργεία των δαιμόνων. Οι Νεφελίμ ήταν μια πανάρχαια φυλή και το όνομά τους στα εβραϊκά σημαίνει «έκπτωτοι». Διακρίνονταν για την δύναμη, την αμαρτωλότητά τους, τις επιδόσεις τους στην μαύρη μαγεία, καθώς και το μίσος τους για καθετί το ανθρώπινο. Εικάζεται ότι προήλθαν από έκπτωτους αγγέλους, οι οποίοι επιτίθονταν στους ανθρώπους, παρασέρνοντας γυναίκες στην μαγεία, αποφέροντας υβριδικούς απογόνους. Για πολλούς ερευνητές δεν θεωρούνται γήινα όντα, αφού μπορούν και κινούνται σε αόρατη μορφή (δαιμονική κατάσταση), λαμβάνοντας ακόμα και ανθρώπινη μορφή, γνωρίζοντας και επηρεάζοντας πολλές καταστάσεις του πλανήτη, ελέγχοντας σε άλλες περιπτώσεις τη δράση και τις αποφάσεις των ανθρώπων, ακόμα και των κυβερνώντων! Το Λευκό αδελφάτο έχει δική του «θρησκεία», μέσα από την οποία δημιουργεί άλλες θρησκείες πλάνης καί παραθρησκευτικές οργανώσεις ανά τον κόσμο, μπερδεύοντας τους ανθρώπους και απομακρύνοντάς τους από τον αληθινό Θεό, στοχεύοντας στο να πληγεί κυρίως ο Χριστιανισμός και η διοίκηση της ανθρωπότητας, οδηγώντας την σε συνεχείς συρράξεις και πολέμους, κάνοντας έτσι πολλούς να πιστεύουν ότι τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών (Σιωνισμός) που στοχεύουν στην επιχειρούμενη παγκοσμιοποίηση, είναι επινοήσεις τους με σκοπό την κυριαρχία τους πάνω στη γη. Το 600π.Χ. κάποιοι Εβραίοι έφθασαν στα κρησφύγετά του Λευκού Αδελφάτου στα Ιμαλάια, αφού γνώρισαν ανθρώπους οι οποίοι εκτός των Σινικών τειχών χρησιμοποιούσαν το Υι-Κινγκ, έναν χάρτη μαντείας που νόμιζαν ότι τους επίλυε τα προβλήματά τους! Εκεί στα Ιμαλάια σε συνέδριο της αδελφότητας στο οποίο όπως αναφέρουν τα Κινέζικα κείμενα συμμετείχαν 365 δαίμονες, «διδάχθηκαν» 13 τυχερά παιχνίδια, όπως η χαρτοπαιξία κ.α., προοριζόμενα για τον επηρεασμό των ανθρώπων!
Κρησφύγετα του Λευκού αδελφάτου υπάρχουν και σε άλλα σημεία της γης, που αν και δρουν κατά περίσταση, περιμένουν την έλευση του αντιχρίστου για να κάνουν κακό στον κόσμο! Ήδη θεωρείται βέβαιο ότι αυτοί επηρεάζουν ότι κακό γίνεται στην ανθρωπότητα και κατευθύνουν τους ανθρώπους προς την απώλεια.

σ.α.

19 Αυγούστου 2009

Μικρασιατική εκστρατεία - Η παγίδα των "συμμάχων"!

Οι συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Αμερική) είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνες για την τραγωδία και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού από τις πανάρχαιες ρίζες του στην Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Θράκη το 1922, συνεργώντας πονηρά καί με δολιότητα υπέρ του κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ. Το «βρώμικο» παιχνίδι παιζόταν κυρίως από τους Αμερικάνους και τους Άγγλους πολιτικούς, που κάποιοι εξ’ αυτών ήταν μέτοχοι σε πετρελαϊκές εταιρείες, κατευθύνοντας τους αξιωματικούς του στρατού τους να «επιχειρούν» στην Μικρά Ασία και πέραν αυτής, με γνώμονα τα συμφέροντά τους, χρησιμοποιώντας δολίως ως όργανό τους τον Ελληνικό στρατό που το αίμα των στρατιωτών του καθώς και του αμάχου Ελληνικού πληθυσμού, δεν είχε απολύτως καμία αξία, εκμεταλλευόμενοι με ύπουλο τρόπο τον διακαή πόθο τους να απελευθερώσουν από τους Τούρκους τα πανάρχαια Ελληνικά εδάφη. Ήταν ηλίου φαεινότερον ότι όλοι αυτοί οι «σύμμαχοι» -αλλά αντίπαλοι στην μοιρασιά- δεν βοηθούσαν για το όραμα των Ελλήνων, δηλ. την Μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, αλλά ήθελαν για πάρτι τους τα πετρέλαια, το εμπόριο, και τον πλήρη έλεγχο του κεφαλαίου της περιοχής. Οι μεγάλες κατ’ όνομα συμμαχικές δυνάμεις που φαγωνόντουσαν αναμεταξύ τους μοιράζοντας ξένα εδάφη, στην προσπάθειά τους να ηγεμονεύσουν παγκοσμίως, ήθελαν να μονοπωλήσουν κυρίως τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Συνεργοί τους σ’ αυτή την προσπάθεια ήταν δυστυχώς και μερικοί Έλληνες πλουτοκράτες της εγχώριας ολιγαρχίας που τα συμφέροντά τους είναι κοινά με των ξένων και «επεξεργάζονται» σε μυστικές στοές και λέσχες, οι οποίοι στο βωμό του χρήματος δεν δίστασαν να προδώσουν την πατρίδα τους, κάτι που συνεχίζεται και σήμερα.
Οι αποικιοκράτες καιροφυλαχτούσαν πολύ καιρό βολιδοσκοπώντας την περιοχή. Μήλο της έριδος ήταν τα πετρέλαια Μοσούλης, Μεσοποταμίας, ακόμα και του Καυκάσου, καθώς και τα λιμάνια, οι συγκοινωνίες, οι επιχειρήσεις μεταλλείων, σιδήρου, χρωμίου, αργύρου, ξυλείας, τα κατασκευαστικά έργα που όλα αυτά μαζί θα επέφεραν χρήμα. Οι Άγγλοι που αναλόγως με το τι τους βόλευε, άλλαζαν γνώμες και υποστήριζαν πότε τους Έλληνες και πότε τους Τούρκους, ήθελαν στην Μικρά Ασία τον έλεγχο της βιομηχανίας, το εμπόριο και τους σιδηρόδρομους. Οι Γάλλοι πλεονέκτες γύρευαν και αυτοί το εμπόριο, οι δε Ιταλοί που ήταν οι άσπονδοι εχθροί των Ελλήνων, ενισχύοντας πρώτοι απ’ όλους το τουρκικό κομιτάτο, έχτιζαν κυρίως σχολεία καί καθολικές εκκλησίες επιδιώκοντας την επικράτησή τους μέσω της προπαγάνδας. Στην ουσία, η Αμερικάνικη εταιρεία Στάνταρτ Όϊλ και η Αγγλική Πόγιαλ Ντάτς Σέλλ, καθώς και η Γαλλική Υνιόν Παριζιέν (γαλλοαμερικάνικα κεφάλαια), με την επίσης γαλλική Μπανκ ντε Παρί ε ντε Παιή Μπα (αγγλογαλλικά κεφάλαια) που ενδιαφέρονταν για τις μετοχές της «Τούρκις Πετρολέουμ», κυβερνούσαν τις χώρες τους και βάση των συμφερόντων τους χαρασσόταν η πολιτική τους σ’ όλο τον κόσμο. Τελικά από αυτό το «βρωμοπαιχνίδι», η Αγγλία πήρε το 75% των μετοχών της τουρκικής εταιρείας, και η Αμερική άρπαξε από την Γαλλία το 25%, ποσοστό που αργότερα αύξησε κατά πολύ. Αυτές οι εταιρείες ήταν τα «υπουργεία» Αποικιών των χωρών αυτών που για τρία χρόνια θα έβαζαν Έλληνες και Τούρκους να σφάζονται, μοιράζοντας εκείνοι την «πίτα»!
Η Αγγλία στην αρχή παρουσιαζόταν «φίλη» της Ελλάδας και κρατούσε αυτή την στάση γιατί χρειαζόταν τον γενναίο Ελληνικό στρατό, αλλά όταν εξασφάλισε τα συμφέροντά της, τότε τα «έφτιαξε» με τον Κεμάλ! Για την επίτευξη των στόχων τους, διέταξαν αρχικά τον Ελληνικό στρατό να απελευθερώσει τον Μάϊο του 1919 την Σμύρνη, για να… προστατεύσει τους χριστιανικούς πληθυσμούς, πού όταν μετά από τρία χρόνια σφάζονταν ανελέητα από τους Τούρκους, οι Άγγλοι και οι υπόλοιποι δούλοι του χρήματος δεν έδιναν δυάρα! Ο Έλληνας πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος πίστευε τότε, ότι κάνοντας τα θελήματα των «συμμάχων», αυτοί θα εκτιμούσαν την προσφορά των Ελλήνων και θα ευνοούνταν στα δίκαια αιτήματά τους παίρνοντας ως ανταμοιβή για τους αγώνες τους τα εδάφη που ήταν Ελληνικά. Αντ’ αυτού, το καλοκαίρι του 1922, όλοι οι μεγάλοι μαζί πρόδωσαν τους Έλληνες που δεν τους χρειαζόταν πιά, και τους πέταξαν στη θάλασσα. Ο Ελληνικός στρατός εκτός από τους Τούρκους είχε αντιμέτωπες τις πονηριές των Γάλλων και των Αμερικάνων, πρωταρχικά και των Ιταλών, που όταν πάτησαν οι Έλληνες το πόδι τους στην Σμύρνη, οι Ιταλοί απελευθέρωσαν από τις φυλακές όλα τα «αποβράσματα» για να δράσουν κατά των Ελλήνων, και επέτρεψαν στους Τούρκους να σφάξουν περί των 6.000 αμάχων Ελλήνων Χριστιανών στη Αϊδίνιο (16-6-1919). Ιδίως οι Ιταλοί πολιτικοί δεν έκρυψαν ποτέ την έχθρα τους κατά των Ελλήνων. Αμερικάνοι και Γάλλοι δεν ήθελαν τον Ελληνικό στρατό στην Μικρά Ασία, όμως από όλες αυτές τις ιμπεριαλιστικές χώρες καμία δεν διέθετε δικό της στρατό, ούτε και χρήματα για να επιβάλλει την τάξη στην περιοχή. Επινοήθηκε λοιπόν από την Αγγλία, η πονηρή «ιδέα» να αποσταλεί ο Ελληνικός στρατός για να καταστείλει την τουρκική αντίσταση, γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες είχαν πάντα τον πόθο να απελευθερώσουν τους υπόδουλους αδελφούς τους και τις πατρίδες τους που κατείχαν οι Τούρκοι πλέον των 450 ετών, αν και όλοι τους είχαν στρατό σε σημεία όμως που «μύριζε» πετρέλαιο (Μοσούλη - Μεσοποταμία)! Βασικά οι Άγγλοι ήθελαν να εκβιάσουν τους Τούρκους αλλά και τους συμμάχους τους, γνωρίζοντας ότι οι Αμερικάνοι είχαν μυστικές συμφωνίες με τον Κεμάλ ώστε η Τουρκία να τεθεί υπό αμερικάνικη εντολή με έδρα την Σεβάστεια και η Αμερική να ηγεμονεύει σε Μ. Ασία, Πόντο, Αρμενία. Ομοίως και οι Γάλλοι προσέφεραν τα πάντα στους Τούρκους του Κεμάλ καθώς και η Ιταλία που τον υποστήριζε. Και όλα αυτά για το ποιος θα αρπάξει τα πιο πολλά! Γι’ αυτό περιφρονούσαν τους Έλληνες στρατιώτες, αν και ζήλευαν την παλικαριά τους. Πάντως, το γεγονός ότι η Τουρκία κατεχόταν από τους «συμμάχους», ένωσε τους Τούρκους, που κατάλαβαν ότι σχεδιαζόταν από τους «μεγάλους» να αρκεσθούν στο άγονο βιλαέτι του Ικονίου.
Ο λόγος λοιπόν, της Μικρασιατικής εκστρατείας ήταν τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των «μεγάλων», το αποικιακό καθεστώς που ήθελαν να επιβάλλουν καθώς και ένα αντισοβιετικό μέτωπο! Οι Άγγλοι ήταν αυτοί που έπρεπε να δώσουν την έγκριση πριν από κάθε κίνηση του Ελληνικού στρατού, ακόμα και όταν επρόκειτο να αμυνθούν στους Τούρκους, με αποτέλεσμα να μείνουν οι Έλληνες καθηλωμένοι για 14 μήνες πέριξ της Σμύρνης, διότι οι Άγγλοι περίμεναν να δουν πως θα εξελιχθούν τα πολλά εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας (στάσεις, κινήματα, επανάσταση κ.α.) που την είχαν διαβρώσει μέχρι σημείου διάλυσης. Το αποτέλεσμα της τουρκικής κρίσης, θα έκριναν αν θα διέταζαν οι Άγγλοι την περαιτέρω ανάπτυξη του Ελληνικού στρατού. Επιτρεπόταν να προχωρήσει ο Ελληνικός στρατός μόνο αν ευνοούνταν τα Αγγλικά πετρελαϊκά σχέδια. Πράγματι δόθηκε το ΟΚΕΥ στον Ελληνικό στρατό να προχωρήσει ως την Προύσα, συντρίβοντας τους Τούρκους, για τον λόγο ότι οι Άγγλοι και οι Γάλλοι που κατείχαν περιοχές των Τούρκων (Κιλικία, Δαρδανέλια, Ουσάκ, Προύσα, Φιλαδέλφεια, Μπαλικεσέρ), δέχθηκαν επιθέσεις από τους Τούρκους και κινδύνευαν. Οι «σύμμαχοι» θα έπαιρναν «παπούτσι» από τις τουρκικές επιθέσεις, γι’ αυτό και έδωσαν εντολή στους Έλληνες να επέμβουν συντρίβοντας άνετα τους Τούρκους. Έτσι, υπογράφηκαν και οι ευνοϊκές για τους Έλληνες συνθήκες του 1920. Όταν όμως, η κατάσταση ηρέμησε, οι δόλιοι «σύμμαχοι» συνειδητοποίησαν ότι οι Έλληνες είχαν φθάσει ως την Προύσα, έστω και για την δική τους ανάγκη. Αυτό όμως ήταν κάτι που δεν τους πολυάρεσε. Άρχισαν τότε να επινοούν «φιλοτουρκικά» σχέδια, με πρόσχημα τις εκλογές στην Ελλάδα (Νοέμβριος 1920), που βλακωδώς διεξήχθησαν εν μέσω πολέμου, αλλάζοντας το καθεστώς με την επιστροφή του Κωνσταντίνου που δεν ήθελαν οι «σύμμαχοι» διότι εξυπηρετούσε γερμανικά συμφέροντα. Μιας Γερμανίας που τα προηγούμενα χρόνια είχε γίνει η αιτία να εξοντωθούν από τους Τούρκους, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου, της Μικρασίας και της Θράκης. Έτσι, εκεί που από το 1921 διατάχθηκε να επιχειρήσει ο Κωνσταντίνος και ο Ελληνικός στρατός, οι Γάλλοι είχαν ήδη κλείσει συμφωνίες για μακρόπνοα έργα δεκαετιών. Οι Γάλλοι γι’ αυτό τον λόγο παρείχαν όλο το στράτευμα που διέθεταν οπλίζοντας τον στρατό του Κεμάλ! Ομοίως και οι Ιταλοί που παρακολουθούσαν τις νίκες και την προέλαση του Ελληνικού στρατού και δεν ήθελαν την ζωή τους. Οι στόλοι των Γάλλων και των Ιταλών χωρίς να ντρέπονται κουβαλούσαν όπλα απ’ τα παράλια ενισχύοντας τους Τούρκους.
Όπως απεδείχθη η Ελλάδα δεν αγωνιζόταν πλέον για την ανεξαρτησία της, αλλά είχε μετατραπεί σε θύμα που με το αίμα των παιδιών της καθώς και του αμάχου Μικρασιατικού πληθυσμού, πολεμούσε εξυπηρετώντας τα ξένα αποικιοκρατικά συμφέροντα. Ο επίλογος της Μικρασιατικής καταστροφής γράφθηκε στην παραλία της Σμύρνης, όπου οι Έλληνες κατάλαβαν καλά ποιοι ήταν οι «σύμμαχοί» της Αντάντ! Από 32 μεγάλα αμερικάνικα, αγγλικά καί γαλλικά πλοία, τραβούσαν ταινίες την Σμύρνη που φλεγόταν, τους αμάχους Έλληνες, τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους που όσοι δεν πνιγόντουσαν στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν, σφάζονταν από τους τσέτες, και για να μην ακούνε οι «πολιτισμένοι» της Δύσεως τις κραυγές του κόσμου που κινδύνευε και ζητούσε βοήθεια, έπαιζαν εμβατήρια, γευμάτιζαν αδιάφοροι και ζεματούσαν ή έκοβαν τα χέρια όσων έφθαναν κολυμπώντας και γαντζωνόντουσαν στα πλοία τους. Η θάλασσα τότε είχε γεμίσει από πτώματα, ώστε μπορούσε κανείς να περπατήσει πατώντας πάνω τους! Δεν τους ένοιαζε πλέον που το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων έρεε ποτίζοντας την γη των πατέρων τους, ούτε για εκατομμύρια αμάχους Έλληνες που έφευγαν πρόσφυγες από τις πατρίδες τους, νοιαζόντουσαν μόνο για το πετρέλαιο που θα επέφερε χρήμα στις τσέπες τους.
Υ/Γ: Όσον αφορά το επιχειρησιακό μέρος του Μικρασιατικού πολέμου (1919-1922), δεν υπήρξε ποτέ πόλεμος στην παγκόσμια ιστορία όπου οι επί τρία χρόνια νικητές (Έλληνες) σε όλα τα μέτωπα και σε όλες τις μάχες που δόθηκαν κατατροπώνοντας τους χαμένους (Τούρκους), να αποχωρήσουν τελικά εκείνοι ηττημένοι από τον πόλεμο χωρίς να έχουν χάσει ούτε μία μάχη!
Στρατής Ανδριώτης

Ιερά ασκητήρια Θερμής της Λέσβου


Ο Χριστιανισμός μεταλαμπαδεύτηκε στη Λέσβο από τα απέναντι Μικρασιατικά παράλια κατά τα τέλη του 2ου μ.Χ. αιώνα, όμως οι ανελέητοι διωγμοί που υπέστησαν από τους ειδωλολάτρες, εμπόδιζαν την εδραίωσή του. Ο εκχριστιανισμός συντελέσθηκε κατά τον 4ο αιώνα καί τον 5ο αιώνα εμφανίσθηκε ο ασκητισμός. Από τότε υπήρξε απεριόριστος ο θαυμασμός και η ευλάβεια του κόσμου προς τους ασκητές, τους ερημίτες και τους μοναχούς, που είχαν αποσυρθεί σε ερημικές και δύσβατες περιοχές, βιώνοντας μέσα σε σπηλιές, καλύβες και μοναστήρια, με τη βοήθεια της χάριτος του Θεού, την Χριστιανική τελειότητα, επιδιώκοντας την σωτηρία των ψυχών τους και την ένωση με τον Θεό.
Έχοντας αποσυρθεί από τον κόσμο, ζούσαν ταπεινά, απλοϊκά, με αυστηρή νηστεία, προσευχή, αγρυπνία, συνεχή άσκηση ψυχής και σώματος, τελώντας προθύμως πάσα κακοπάθεια, με χαμαικοιτίες, γονυκλισίες και εγκράτεια, λαμβάνοντας λίγο ύπνο προς παρηγορία της ασθενείας της φύσεως, αγωνιζόμενοι για την αγιότητα, παλεύοντας με τις δοκιμασίες, τους πειρασμούς των δαιμόνων και τα πάθη, τους λογισμούς και τις επιθυμίες. Γιά τους κόπους αυτούς ελάμβαναν πολλή χάρη παρά του Κυρίου και ενεργούσαν ακόμα καί θαύματα. Πιστοί και αφοσιωμένοι στον Χριστό, στερούμενοι τα πάντα για την αγάπη Του, έχοντας στην καρδιά τους το Ιερό Ευαγγέλιο καί τις Άγιες Εντολές Του, γίνονταν δούλοι Κυρίου, αποκτώντας ζωή πνευματική, ειρηνική, με ειλικρινή αγάπη, ευσέβεια και ανεξικακία. Οι ψυχές τους γαλήνευαν και εξέχεαν θεία σοφία, ωφέλιμους λόγους, αρετές, φως Χριστού.
Στη μνήμη του κόσμου, οι παραδόσεις διατηρούν μέχρι σήμερα, αρκετά μέρη που υπήρξαν αυστηροί τόποι άσκησης Αγίων ανθρώπων. Στα Βυζαντινά χρόνια ο ασκητισμός και ο μοναχισμός είχε ευρεία διάδοση και στη Λέσβο. Η περιοχή της Θερμής έχει σπουδαία θρησκευτική παράδοση που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Σε όλη την ευρύτερη περιοχή της, υπάρχουν σπήλαια, λείψανα παλαιών Μονών και παλαιοχριστιανικών Ναών που την καθιστούν χώρο υψίστης θρησκευτικής σημασίας. Ο λόφος των Καρυών που σήμερα είναι κτισμένο το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, λέγεται ότι πήρε το όνομα από τους μοναχούς που είχαν έρθει από τις Καρυές του Αγίου Όρους. Ονομάζεται και Έννιφτος γιατί έζησαν εκεί ασκητές, νηπτικοί Πατέρες που ασκούσαν τη νηπτική προσευχή. Εκεί ήταν κτισμένο γυναικείο μοναστήρι, αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου, μετέπειτα και στην Αγία Παρασκευή. Το μοναστήρι αυτό καταστράφηκε το 1235μ.Χ. από τους πειρατές, όταν μόναζε σε αυτό αδελφότητα 30 μοναζουσών. Ως Αγίες από αυτόν τον μαρτυρικό χαλασμό τιμώνται οι Οσιομάρτυρες Ολυμπία και Ευφροσύνη.
Από τότε οι μόνοι που έμειναν στον τόπο αυτό ήταν διάφοροι ασκητές που ζούσαν σε καλύβια και σπηλιές στους γύρω λόφους. Το βουνό που διαδέχεται τον λόφο των Καρυών λέγεται Παντέρα. Εκεί υπάρχουν φυσικές κοιλότητες όπου έζησαν ασκητές, καθώς και σε μία συνεχόμενη βουνοσειρά με σπήλαια που αργότερα ονομάστηκε «Παλαμάς». Οι ασκητές γνώριζαν καλά την ιστορία της περιοχής. Για το γυναικείο μοναστήρι που το κάψανε οι πειρατές, ξέρανε λεπτομέρειες, ονόματα και περιστάσεις, ιστορίες που τις θυμόταν οι ασκητές από Γέροντα σε Γέροντα καί τις άκουγαν από γενιά σε γενιά. Στις ακολουθίες τους, μνημόνευαν πολλά ονόματα, έχοντας κληρονομήσει τα δίπτυχα του παλαιού μοναστηριού.
Τον 14ο αιώνα από το Άγιο Όρος οδηγήθηκαν στη Θερμή πολλοί ησυχαστές. Οι παραδόσεις αναφέρουν ότι οι ασκητές που ήρθαν εκείνη την εποχή στη Θερμή, ήταν από τους κορυφαίους οπαδούς και μαθητές του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, που ήταν θερμός απολογητής των εμπειριών της θέας του ακτίστου φωτός μόνο από τους Ορθοδόξους. Την παράδοση αυτή ενισχύει και η ονομασία «Παλαμάς», μιας μεγάλης βουνοσειράς της Θερμής όπου έζησαν πολλοί ασκητές. Εκεί υπάρχει το σπήλαιο του Αγίου Ιωάννη του Καταφύγη, βάθους 23 μέτρων που αποτελεί προσκύνημα μέχρι σήμερα. Η παράδοση αναφέρει ότι το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε ως ασκητήριο από έναν ασκητή ονόματι Ιωάννη, που του έδωσαν το προσωνύμιο Καταφύγης γιατί κατέφυγε σ’ αυτό το σπήλαιο της ψηλότερης κορυφής του «Παλαμά» διωκόμενος από τους τούρκους, με αφορμή τον χριστιανικό του ζήλο και την πνευματική του δραστηριότητα. Τον Άγιο προμήθευαν κρυφά με παξιμάδια οι ευσεβείς Χριστιανοί, και νερό έπαιρνε από μία πηγή που βρίσκεται σε χαμηλότερο σημείο της βουνοσειράς.
Στην περιοχή Λαγκόβαρδος υπάρχει το σπήλαιο του Αγίου Φίλιππα, παίρνοντας το όνομα από κάποιον ασκητή που λεγόταν Φίλιππος και ασκήτευε εκεί. Λέγεται ότι ο Άγιος αυτό ασκητής, είχε κάποτε ένα μοσχαράκι, και όταν έμαθε ότι οι κάτοικοι της Θερμής, υπέφεραν από μεγάλη πείνα που μάστιζε όλη την περιοχή, έσφαξε το ζώο και το κρέμασε για να το τεμαχίσει σε ένα δοκάρι που στηριζόταν στην οροφή του σπηλαίου. Κατόπιν, μοίρασε το κρέας στους χωρικούς, ευχαριστημένος για την ελεημοσύνη που είχε κάνει. Επιστρέφοντας όμως, στο σπήλαιο είδε έκπληκτος να στέκει στην είσοδό του το μοσχαράκι ολοζώντανο! Επίσης, στο βιβλίο «Η εύρεσις της εικόνας του Αποστόλου Φιλίππου» της Βασιλικής Ράλλη, αναφέρεται ότι επί τουρκοκρατίας στο σπήλαιο αυτό, γύρω στο 1850 συνέβη μία θαυμαστή αποκάλυψη. Ένας βοσκός ονομαζόμενος Χριστόφας ήταν βοσκός στις βουνοσειρές του «Παλαμά». Μαζί με την ευσεβή γυναίκα του Μαρία, πήραν για ψυχοπαίδι τον ορφανό Φίλιππο που τους βοηθούσε στις δουλειές. Ένα βράδυ όμως ο 15χρονος τότε Φίλιππος εξαφανίστηκε και από τότε δεν ξαναγύρισε στο σπίτι. Οι έρευνες στα γύρω βουνά, ακόμα και από τουρκική αστυνομία, δεν απέδωσαν. Αρκετά χρόνια μετά ο μικρός Φίλιππος αποκαλύφθηκε με όραμα στην μητριά του Μαρία, που ήταν πληγωμένη για τον χαμό του, φανερώνοντας ότι σε κάποια κορυφή του «Παλαμά», μέσα σ’ έναν μεγάλο βράχο που τον κρύβουν οι πρίνοι και οι βάτοι, είναι μια μεγάλη σπηλιά μέσα στην οποία βρίσκεται εκείνος με ένα εικόνισμα του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου! Ήταν το σπήλαιο που ασκήτευε ο ασκητής Φίλιππος, ένας από τους Αγίους ασκητές της περιοχής, που όμως με την πάροδο των χρόνων είχαν χαθεί τα ίχνη του σπηλαίου γιατί τα γύρω χωράφια τα εξουσίαζαν τούρκοι. Εμφανιζόμενος και σε δεύτερο όραμα, ο Φίλιππος υποδεικνύει στην Μαρία το ακριβές σημείο της εισόδου του σπηλαίου που ήταν καλυμμένο από πρίνους. Επειδή όμως, ο Χριστόφας δεν έδινε βάση στα όνειρα, επηρεάζοντας την γυναίκα του αρνητικά, ο Φίλιππος εμφανίστηκε και σε τρίτο όραμα επιτιμώντας την Μαρία, αφήνοντας στο μάγουλό της ένα σημάδι από χαστούκι που φαινόταν ολοκάθαρα, κάνοντας τον άνδρα της να φοβηθεί και να επιχειρήσει την επικίνδυνη διάνοιξη της πρόσβασης προς την σπηλιά που βρίσκεται στην άκρη της χαράδρας του Λαγκόβαρδου, βοηθούμενος από τους Θερμιώτες. Η είσοδος βρέθηκε, κατέβηκαν τα σκαλιά του σπηλαίου, φθάνοντας μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Στο πλάϊ υπήρχε ένα βαθούλωμα μέσα στο οποίο ήταν ένας τάφος σκεπασμένος από λιγοστές λιγδόπετρες. Σκαλίζοντας λίγο τις πέτρες, βρήκαν έναν ανθρώπινο σκελετό που κρατούσε το εικόνισμα του Αγίου Φιλίππου, μαθητού του Χριστού. Τα οστά που ευωδίαζαν τα παρέλαβε ο ιερέας της Θερμής και τα παρέδωσε για φύλαξη στην Ιερά Μονή Παντελεήμονος (ρώσικο μοναστήρι) του Αγίου Όρους.
Απέναντι από τον «Παλαμά» είναι το σπήλαιο του Αγίου Θυμιανού, βάθους 10 μέτρων. Πήρε το όνομα από τον ασκητή Ευφημιανό και εκ παραδρομής το σπήλαιο εκείνο ονομάζεται σήμερα Άγιος Θυμιανός. Ο Άγιος αυτός ασκητής θεωρείται θαυματουργός, έχοντας ενεργήσει με την χάρη του Θεού, ιάσεις παθήσεων των οφθαλμών. Η παράδοση διέσωσε ότι με τον Άγιο Φίλιππο που ασκήτευε στο αντικρινό βουνό, είχαν το χάρισμα να επικοινωνούν μακρόθεν, ανταλλάσσοντας ακόμα και σκαπτικά εργαλεία εξ’ αποστάσεως.
Επίσης, στην δασώδη περιοχή του «Παλαμά» υπάρχει ερειπωμένος Βυζαντινός ναός του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, όπου επί τουρκοκρατίας, μετά τον 15ο αιώνα, έζησε ασκητικά ένας Ιερωμένος ονόματι Ιωάννης, φθάνοντας σε υψηλά μέτρα αγιότητας, τον οποίο ευλαβούντο πολύ οι Χριστιανοί. Τον βρήκαν κεκοιμημένο μία Απριλιάτικη ημέρα ανάμεσα στα αγριολούλουδα και τα αρωματικά φυτά. Το άψυχο σώμα του ευωδίαζε περισσότερο από τα άνθη. Η περιοχή ονομάσθηκε «Άη Γιάννης τα Λουλούδια». Τον ασκητή τον ενταφίασαν μέσα στο μικρό κελάκι του, χτίζοντας αργότερα εξωκλήσι προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Πολλοί Χριστιανοί κάθε εποχής, έχουν να διηγηθούν θαυμαστές εμφανίσεις του ασκητού, που εξαιτίας του γεγονότος της ευωδίας του κατά την κοίμησή του, επονομάσθηκε «Άγιος Ιωάννης τα Λουλούδια». Χαρακτηρίσθηκε «Άγιος των Λουλουδιών» και ο συγγραφέας Π. Σωτήρχου αναφέρει: «…Πόσες φορές άραγε δεν θα παρακαλούσε και ο λουλουδένιος τούτος Άγιος Ιωάννης και δεν θα έκλεγε δεητικά στον Χριστόν να τον ελεήσει! Πόσες νύχτες δεν θα τις περνούσε με προσευχές και μετάνοιες και δάκρυα και επικλήσεις στον Ύψιστο Τριαδικόν Θεόν και την Μεσίτριαν «κόσμου παντός» Κυρίαν Θεοτόκον και τους Αγίους της Εκκλησίας να μεσιτεύσουν υπέρ της σωτηρίας όλου του κόσμου… Προσπαθώ να αναλογισθώ τους σκληρούς αγώνες του μέσα στην ερημιά του βουνού. Μέσα στις φοβερές συνθήκες διαβίωσης και μέσα σε αμέτρητες ανάγκες του κρύου, της ζέστης, της πείνας, της δίψας, των κινδύνων και των δαιμονικών πειρασμών. Πόσες κρίσιμες ημέρες και νύχτες πέρασε και πόσες εναντιότητες δεν αντιμετώπισε, αλλά και πόσες θείες δωρεές δεν θα δέχτηκαν εξ ύψους. Πόσες ευλογίες του Θεού και πόσες ιερές μεθέξεις και οράματα και εκστάσεις και θεοσημίες δεν θα έζησε στα χρόνια του ερημικού ησυχασμού του!... Και σκέφτομαι πόσον έλεος έριξε ο Θεός και πάνω στην ταπεινή ψυχή του Άη Γιάννη ‘‘των Λουλουδιών’’, που έφθασε να μυροβλύζει και να μοσχοβολά πιο πολύ και από τα λουλούδια, που ήταν ολόγυρα στο σκήνωμά του και έδωσε την καλή μαρτυρία στους συγχρόνους του για τα ‘‘ελέη του μεγάλου Θεού’’…»
Στην συνείδηση των κατοίκων των γύρω χωριών όλοι αυτοί οι ασκητές είναι Άγιοι και τα σπήλαια τους είναι μέχρι σήμερα ιερά προσκυνήματα. Οι ασκητές, εκτός της ασκητικής τους ζωής, δραστηριοποιούταν ενισχύοντας πνευματικά τους Λέσβιους, γι’ αυτό και δεν είναι τυχαία η ευλάβεια του κόσμου. Πολλοί ασκητές της Θερμής, έχουν φανερωθεί σε ενύπνια πιστών να συνοδεύουν τους Αγίους του 15ου αιώνα, Ραφαήλ και Νικόλαο. Όλοι είχαν ασκητική μορφή και αποκάλυψαν ότι έζησαν και είναι θαμμένοι σ’ εκείνη την περιοχή. Έχουν αποκαλυφθεί αρκετοί ασκητές: Ο Ρουβήμ ηλικιωμένος, ο Ελευθέριος ιερεύς, οι Φίλιππος, Αβακούμ, Νικόδημος, Γεώργιος, Αντώνιος, Λεόντιος, Σταύρος, Βασίλειος και Ιγνάτιος. Ο π. Ευστάθιος, καλόγηρος φανερωθείς σε ενύπνιο πολύ ηλικιωμένος, με ασκητική μορφή, υπέδειξε ότι είναι ένας από τους καλογέρους που εμόνασαν στο λόφο των Καρυών και αγίασαν: «Εγώ δεν εμαρτύρησα… εκοιμήθην ειρηνικά… Στις Καρυές δεν έχουν αγιάσει μόνο εκείνοι που εμαρτύρησαν, αλλά και πολλοί άλλοι. Ο λόφος των Καρυών είναι λόφος Αγίων…».
«Αγιασμένο το χώμα των Αγίων μας εδώ….», διηγείται ο ασκητής Ρουβήμ, που όταν έχτισε το κελάκι του στα χαλάσματα των Καρυών, έλεγε ότι, «…με το μνημόσυνο των Αγίων ήρθα σε μυστική επικοινωνία μαζί τους. Ενύπνια και οράματα… στα βουνά ζούσαν και άλλοι ασκητές… Τούτος ο τόπος είναι αγιασμένος, γεμάτος αίματα και πόνους, βάσανα μαρτύρων και αθώων τους έχουν αγιάσει… Γίνονται εδώ θαύματα και θεραπείες θαυμαστές… Η σημασία αυτού του τόπου είναι μεγάλη… είχαν σημεία πολλά και ονείρατα και στοχασμούς που τους ξεκαθάρισαν τη σημασία του τόπου… ο τόπος που πατούσαν ήταν η ζωή τους, που ήταν δεμένη με την ιστορία, με τον Θεό και τις ψυχές τους…». Ο Ρουβήμ (+1455), που ασκήτευε στις Καρυές, μετά από σειρά θαυμαστών αποκαλύψεων, έγινε η αιτία να ξανακτισθεί το 1433 το κατεστραμμένο από το 1235 μοναστήρι, όπου ήρθε ηγούμενος το 1454 ο Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ, μαζί με τον διάκονο Νικόλαο, δημιουργώντας μικρή αδελφότητα. Στη υποδοχή του Αγίου Ραφαήλ «παρέστησαν και πολλοί μοναχοί από τις σπηλιές της Παντέρας». Ο Άγιος Ραφαήλ και οι υπόλοιποι μάρτυρες ετελειώθησαν μαρτυρικά από τους τούρκους την Λαμπροτρίτη του 1463. Μετά τη σφαγή και τη φωτιά της Μονής, οι διασωθέντες Σταύρος μοναχός και ο επιστάτης του μοναστηριού Ακίνδυνος (μετέπειτα Μάρτυρες), ενταφίασαν τους Αγίους και κατέφυγαν στη σπηλιά του Γέροντα Ιωσήφ, στο ασκηταριό όπως το λέγανε. Επίσης, ανάμεσα στα χωριά Θερμής και Μιστεγνών, βρίσκεται η Μονή των Αγίων Ακινδύνων. Παραδόσεις αναφέρουν ως περίοδο ιδρύσεως της Μονής τον 17ο αιώνα, από τον μοναχό Παϊσιο. Όμως, ενδέχεται να είναι πιο παλαιότερη, διότι το όνομα Ακίνδυνος ήταν ευρέως διαδεδομένο στην περιοχή από τους προηγούμενους αιώνες. Την εποχή του Αγίου Ραφαήλ αναφέρεται στην «Παντέρα» και η σκήτη του Γέροντα Ακίνδυνου.
Στις Καρυές της Θερμής, άρχισε να κτίζεται το 1962 η Μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης και των συν αυτώ μαρτυρησάντων, μετά από σειρά θαυμαστών σημείων (1959-1962). «Τοιαύτα θαύματα δεν έγιναν σε κανένα μέρος της Οικουμένης όπου κατοικούν Χριστιανοί…» (Φώτης Κόντογλου). Ο τόπος αυτός εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να είναι τόπος προσευχής και άσκησης για τις 45 περίπου μοναχές που συνεχίζουν υπό την πνευματική καθοδήγηση της Γερόντισσας Ευγενίας την ιερά παράδοση και το Ορθόδοξο μοναχικό βίωμα. Χιλιάδες προσκυνητές από κάθε γωνιά της γης, βρίσκουν ανάπαυση και ωφέλεια στο Μοναστήρι των Θαυματουργών Αγίων, όπου η θαυμαστή αποκάλυψή τους μετά από 500 περίπου χρόνια, στους δύσκολους καιρούς που διανύει η ανθρωπότητα και το Γένος μας, γίνεται οδός λυτρώσεως και σωτηρίας.

Στρατής Ανδριώτης

14 Αυγούστου 2009

Η Κοίμηση της Θεοτόκου


Δαμασκηνού του Στουδίτου (αποσπάσματα Λόγου του)
"…Ἡ Κυρία Θεοτόκος πενήντα ἐννέα ἐτῶν ἦταν, ὅταν ἔμελλε νά ἀποθάνει. Καί πῶς; μάθετέ το. Ἡ Παναγία, ὅταν πῆγε στό Ἱερό, ἦταν τριῶν ἐτῶν καί ἔκαμε καί στό Ἱερό δώδεκα ἔτη, καί ἔως νά γεννήσει τόν Χριστό παρῆλθε ἄλλο ἕνα ἔτος. Ἔκαμε καί μέ τόν Χριστό τριάντα δύο ἔτη, ἔζησε καί μετά ταῦτα ἔνδεκα, ὅπου εἶναι ὅλα ἔτη πενήντα ἐννέα. Ὅταν ἔφθασε τόσων ἐτῶν ἡ Παναγία, πρίν ἀπό τρεῖς ἡμέρες τῆς Κοιμήσεώς της, ἐφάνη ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ μέ κλάδο φοίνικα στό χέρι, καί λέγει: «Γνώριζε, Κυρία Θεοτόκε, ὅτι μετά τρεῖς ἡμέρες μέλλεις νά μετατεθεῖς ἀπό τήν γῆ στούς οὐρανούς, γι’ αὐτό εὐτρέπισε τόν ἑαυτό σου, ἐτοίμασε τά ἐπιτάφιά σου, καί περίμενε τήν κοίμησή σου, διότι ἔρχεται ὁ Υἱός σου νά παραλάβει τήν ἁγία σου ψυχή». Ὅταν ἄκουσε αὐτά ἡ Παναγία, παρευθύς σηκώθηκε καί ἀνέβη στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ἐκεῖ ὅπου ἀνελήφθη ὁ Υἱός της, τά δέ δένδρα τοῦ ὅρους ἐκείνου ὅλα (θαῦμα παράδοξο!) ἔπεσαν καί τήν προσκύνησαν, αὐτή δέ ὕψωσε τά χέρια της στόν Θεό καί προσευχήθηκε…
Ἡ Παναγία κατέβηκε ἀπό τό ὅρος ἐκεῖνο καί ἐπέστρεψε στό σπίτι της, στό χωριό Γεθσημανῆ, εἶχε δέ δύο φορέματα, ἐκ τῶν ὁποίων τό μέν φοροῦσε, ἐνῶ τό ἄλλο τό ἐχάρισε σέ πτωχή γειτόνισσα, ἐκεῖ πλησίον. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί ὁ Ἱωάννης Θεολόγος ἦταν ἐκεῖ κοντά… Τήν τρίτη ἡμέρα, ἐκεῖ ὅπου δίδασκαν, παρευθύς σύννεφο τούς ἄρπαξε καί τούς ἔφερε στήν Γεθσημανῆ, στό σπίτι τῆς Παναγίας, ὁμοίως καί τούς ἄλλους Ἀποστόλους ὅλους. Τότε ἦταν καί ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος καί ὁ διδάσκαλός του Ἱερόθεος και ὁ Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος καί αὐτούς νεφέλη τούς ἅρπαξε καί τούς ἐσύναξε ὅλους στήν Γεθσημανῆ. Ἡ Παναγία χάρηκε καί τούς λέγει: «Καθίσατε, τέκνα μου νά σᾶς ἀποχαιρετήσω, ὅτι σήμερον ὑπάγω εἰς τόν Υιόν μου τόν ἠγαπημένον…». Δακρυρροῶν ὁ Ἱωάννης τῆς λέγει: «Κυρία Θεοτόκε καί μήτηρ μου, ὁ Υἱός σου ὁ ἠγαπημένος ἦτο μέ ἡμᾶς, μᾶς ἄφησε δέ νά ἔχωμεν Σε, τώρα μᾶς ἀφήνεις καί Σύ;… Τίνα θά βλέπωμεν ἡμεῖς εἰς τήν γῆν νά παρηγορούμεθα, ἐάν Σύ μᾶς ἀφήσεις;» Τότε λέγει ἡ Παναγία: «…μή ἔχετε λύπην διά τόν θάνατόν μου… ἐγώ θά εἶμαι πρέσβυς καί μεσίτρια εἰς τόν ἠγαπημένον μου Υἱόν δι’ ὅλον τό Χριστιανικό γένος…». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δακρυρροῶν: «Κυρία Θεοτόκε, ἐγώ τόν ἠγαπημένον σου Υἱόν τόν Χριστόν δέν τόν εἶδον σωματικῶς εἰς τήν γῆν, ἀλλά βλέπων Σε ἦτο ὡς νά ἔβλεπον καί τόν Υἱόν σου, τώρα μέ ἀφήνεις καί Σύ;…». Τοῦ λέγει ἡ Παναγία; «Παῦλε, φίλε τοῦ ἠγαπημένου μου Υἱοῦ καί ἐμοῦ, ὁ Υἱός μου καί ἡ χάρις μου θά παρηγορῆ καί σέ καί τούς ἄλλους μαθητάς»… Λέγει καί στόν Πέτρο: «Πέτρε… παρηγόρησε τούς νεωτέρους, στήριξον τούς ἀδυνάτους, νά μή λυποῦνται εἰς τόν θάνατόν μου». Καί στούς λοιπούς Ἀποστόλους ἀπεκρίθη: «…Τέκνα μου ἠγαπημένα, ὑπάγετε νά κηρύξετε, νά φωτίσετε, νά καθοδηγήσετε τόν πεπλανημένον κόσμον, διά νά τόν κερδήσετε καί νά τόν ὁδηγήσετε εἰς την Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ μου. Μή φοβεῖσθε ἀπό τούς βασιλεῖς, οἱ ὁποῖοι δύνανται μόνον τό σῶμα σας νά βλάψουν, ὄχι ὅμως καί τήν ψυχήν σας, ἀλλά φοβεῖσθε ἀπό τόν Θεόν, ὅστις δύναται καί τό σῶμα σας καί τήν ψυχήν σας νά βλάψη, ὅπως σᾶς τό ἔλεγεν ὁ Υἱός μου. Ἔχετε ἀγάπην καί εἰρήνην μετ’ ἀλλήλων, καί χαίρετε καί εὐφραίνεσθε ὅτι πολύς ὁ μισθός σας εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἄν καί ἐγώ πάω στήν Βασιλεία τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ μου, ἀλλά πάντοτε θά εἶμαι μαζί σας, θά σᾶς ἐνισχύω καί θά σᾶς παρηγορῶ εἰς τάς θλίψεις σας». Παρευθύς τότε ἡ Θεοτόκος ἔκλεισε τούς ἁγίους της ὀφθαλμούς λέγοντας: «Υἱέ μου, εἰς χεῖρας σου παρατίθημι το πνεῦμα μου καί ἐκοιμήθη… Τό ἅγιο καί θεοδόχο σῶμα της τό πῆραν οἱ Μαθητές στούς ὤμους τους γιά νά τό φέρουν στόν τάφο… ψάλλοντες καί ὑμνοῦντες. Οἱ φθονεροί Ἰουδαῖοι ἀκούοντας τήν ὑμνωδία τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἀποστόλων καί βλέποντας τήν πολλή παρησία, ἐφθόνησαν, καί ἀπεφάσισαν νά πᾶνε νά κρημνίσουν τόν κράββατο τῆς Παναγίας μέ τό ἅγιο αὐτῆς καί παναμώμητο σῶμα. Ὅρμησαν ὅλοι στό μέσο τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά παρευθύς τυφλώθηκαν. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ὡς τολμηρότερος, τόλμησε ν’ ἁρπάσει τόν κράββατο, Ἄγγελος ὅμως Κυρίου ἔκοψε τά χέρια του ἀοράτως. Τότε οἱ Ἰουδαῖοι βλέποντας τό θαῦμα, μετενόησαν… Μέ τήν βοήθεια τῆς Παναγίας ἰατρεύθηκαν ὅλοι.
Ὅταν ἔφθσαν στόν τάφο, ἀπέθεσαν τό ἅγιο λείψανο γιά νά τό ἀποχαιρετήσουν… λέγοντας ἐγκώμια πρός αὐτήν… ἀσπάσθηκαν τό σῶμα τῆς Παναγίας οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ λοιποί παρευρεθέντες καί κατόπιν ἔθαψαν αὐτό στόν τάφο. Τρεῖς ἡμέρες καί τρεῖς νύχτες ἔμεναν οἱ Ἀπόστολοι γύρω ἀπό τόν τάφο…
Θωμᾶς ὁ Ἀπόστολος, εὐδοκία Θεοῦ, ὅπως καί στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἔτσι καί τότε δεν ἦταν ἐκεῖ. Τήν τρίτη ἡμέρα καί αὐτόν ξαφνικά νεφέλη τόν ἅρπαξε καί μετήγαγε πάνω ἀπό τόν τάφο τῆς Παναγίας, ὅπου συνάντησε την Παναγία ἐνῶ μεθίστατο σύσσωμος στούς οὐρανούς καί ὅταν τήν εἶδε εἶπε: «Παναγία, Παναγία ποῦ ὑπάγης;» Ἔβγαλε τότε ἡ Παναγία καί τοῦ ἔδωσε τήν ἁγία ζώνη της… Ὁ Θωμᾶς πῆγε στους ἄλλους μαθητές και τους βρῆκε καθημένους καί φυλλάσοντας τόν τάφο τῆς Παναγίας ἔλεγε: «…Μήπως δέν ἀρέσκει εἰς τόν Θεόν τό κήρυγμά μου; Ἀλλά σᾶς παρακαλῶ, συμμαθηταί μου ἀνοίξατε τόν τάφον, κἄν νεκρόν νά ἴδω τό σῶμα της, ἔστω καί τώρα εἰς τό τέλος νά τό ἀσπασθῶ καί τό ἀποχαιρετήσω καί ἐγώ». Ὑπά-κουσαν οἱ Ἀπόστολοι στόν Θωμᾶ καί ἄνοιξαν τόν τάφο τῆς Παναγίας, γιά νά δεῖ τό σῶμα της, ἀλλά τίποτα δέν εὑρέθη, διότι μετέστη. Καί πῶς; Τό σῶμα ἐκεῖνο εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἄφθαρτο κατέστη καί ἀθάνατο, ὅπως καί ἡ Ἁγία Σάρκα τοῦ Κυρίου, ὅπως καί ὅλοι οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι θά λάβουν στήν καθολική ἀνάσταση, αὐτό ἔλαβε πρωτύτερα ἡ Παναγία πρό τῆς ἡμέρας ἐκείνης…"

13 Αυγούστου 2009

Θαυματουργές εικόνες της Παναγίας στο Άγιον Όρος

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ
Κατά τα τέλη του 10ου αιώνα, σ’ ένα κελί κοντά στις Καρυές, ο υποτακτικός έψαλλε την ακολουθία του Όρθρου, φιλοξενώντας κάποιον άγνωστο μοναχό. Φθάνοντας στην θ΄ ωδή, καθώς έψελνε την «Τιμιωτέραν», ο ξένος μοναχός άρχιζε τον ύμνο κάπως διαφορετικά, προτάσσοντας το «Άξιον εστίν ως αληθώς…», κάτι που εντυπωσίασε τον υποτακτικό ζητώντας να του γράψει ολόκληρο τον ύμνο για μην τον ξεχάσει. Ο θαυμαστός εκείνος μοναχός, που ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, μιας και δεν βρέθηκε μελάνι και χαρτί, χάραξε τα λόγια του ύμνου με το δάκτυλό του σε μια πέτρινη πλάκα, λέγοντας ότι στο εξής έτσι πρέπει να λέγεται ο ύμνος και έγινε άφαντος. Η πλάκα αυτή στάλθηκε στον Πατριάρχη από τους Αγιορείτες, και η εικόνα του κελιού που μπροστά της ψάλθηκε για πρώτη φορά ο ύμνος, μεταφέρθηκε στο Πρωτάτο στις Καρυές.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΟΥΚΟΥΖΕΛΙΣΣΑ (Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας)
Σε μία αγρυπνία του Σαββάτου του Ακαθίστου Ύμνου, απέναντι από την εικόνα της Παναγίας συνέβη να αποκοιμηθεί ελαφρά ο πρωτοψάλτης Ιωάννης Κουκουζέλλης. Ξάφνου βλέπει μπροστά του την Παναγία, που τον προέτρεπε να ψάλλει βάζοντας στο χέρι του ένα χρυσό νόμισμα. Ξυπνώντας ο καλλικέλαδος ψάλτης βρήκε πράγματι το κρατά το νόμισμα!

ΚΤΙΤΟΡΙΣΣΑ ή ΒΗΜΑΤΑΡΙΣΣΑ (Ιερά Μονή Βατοπαιδίου)
Μετά από επιδρομή των Αράβων στην Μονή, ο ιεροδιάκονος και υπεύθυνος για τα Άγια Λείψανα και τα κειμήλια της Μονής, έκρυψε στο φρεάτιο της Αγίας Τραπέζης μια πολύτιμη εικόνα της Θεοτόκου και ένα Σταυρό, τοποθετώντας μπροστά τους μια αναμμένη λαμπάδα. Το μοναστήρι λεηλατήθηκε και οι μοναχοί οδηγήθηκαν αιχμάλωτοι στην Κρήτη. Μετά από 70 χρόνια, ο ιεροδιάκονος ελευθερώθηκε και επέστρεψε στο μοναστήρι, όπου ανοίγοντας το φρεάτιο βρήκε τον Σταυρό και την εικόνα όρθια στο νερό και η λαμπάδα ήταν ακόμα αναμμένη!

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ (Ιερά Μονή Βατοπαιδίου)
Στην Μονή κάποτε αποβιβάσθηκαν κρυφά οι πειρατές και ετοιμάζονταν να επιτεθούν. Ο Ηγούμενος προσευχόμενος μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, ακουσε την Παναγία να τον συμβουλεύει να μην ανοίξουν τις πύλες της Μονής και τον προειδοποίησε για τους πειρατές. Ταυτόχρονα όμως, ο Ηγούμενος βλέπει το Θείο Βρέφος που κρατούσε στην αγκαλιά της η Παναγία, να απλώνει το χέρι του και να σκεπάζει το στόμα της Μητρός Του, λέγοντάς της να τους αφήσει να τιμωρηθούν γιατί τους άξιζε. Η Παναγία πιάνοντας το χέρι του Υιού της, στρέφει το κεφάλι της για να ελευθερώσει το στόμα της επαναλαμβάνοντας τα ίδια λόγια προς τον Ηγούμενο. Από τότε, η αρχική έκφραση και στάση του Χριστού και της Παναγίας πάνω στην εικόνα άλλαξε με θαυμαστό τρόπο και σχηματίσθηκε η τελευταία σκηνή που παρέμεινε μόνιμα. Έτσι με την παρέμβαση της Παναγίας, σώθηκε το μοναστήρι και οι μοναχοί ονόμασαν την εικόνα Παραμυθία!

ΕΣΦΑΓΜΕΝΗ (Ιερά Μονή Βατοπαιδίου)
Ο Ιεροδιάκονος και επιμελητής-εκκλησιάρχης του ναού της Μονής, φθάνοντας καθυστερημένος στην τράπεζα, θεώρησε υπεύθυνη την Παναγία που δεν πρόφταινε να λάβει το φαγητό του και γι’ αυτό μαχαίρωσε την εικόνα της. Ευθύς πετάχτηκε αίμα από το σημείο του προσώπου της Παναγίας που χτυπήθηκε! Ο δε μοναχός χλόμιασε και τυφλώθηκε, χάνοντας τον έλεγχο της συνειδήσεώς του. Υπέφερε για τρία χρόνια και παρέμεινε όρθιος σε ένα στασίδι απέναντι από την εικόνα, θρηνώντας για το αμάρτημά του. Χάρη στις προσευχές των μοναχών, ο περιπεσών μοναχός πήρε συγχώρεση από την ίδια την Παναγία που τον θεράπευσε, αναγγέλλοντας όμως ότι το βλάσφημο χέρι του θα υφίσταται πραγματική τιμωρία μετά θάνατον. Πράγματι, το χέρι του φυλάσσεται μέχρι σήμερα στην Μονή άλιωτο και κατάμαυρο!

ΕΛΑΙΟΒΡΥΤΙΣΣΑ ή ΔΟΧΕΙΑΡΙΣΣΑ (Ιερά Μονή Βατοπαιδίου)
Όταν ο υπεύθυνος της αποθήκης υγρών (λαδιών, κρασιών κλπ) της Μονής, ο Όσιος Γεννάδιος ο Βατοπαιδινός, γνωστοποίησε ότι το λάδι είχε τελειώσει, διατάχθηκε από τον Ηγούμενο να μην μεριμνά αλλά να συνεχίσει να παρέχει ελεύθερα το λάδι για τις ανάγκες της Μονής. Μια ημέρα ο Όσιος βρήκε ξεχειλισμένα τα δοχεία και το λάδι να έχει φθάσει έως την πόρτα της αποθήκης!

ΠΥΡΟΒΟΛΗΘΕΙΣΣΑ (Ιερά Μονή Βατοπαιδίου)
Το 1822 ένας στρατιώτης της τουρκικής φρουράς, πυροβόλησε την εικόνα της Θεοτόκου. Η σφαίρα πλήγωσε το δεξιό χέρι της Παναγίας. Ο ιερόσυλος, παραφρόνησε και κρεμάσθηκε σε μια ελιά του κήπου έξω από την Μονή. Οι Τούρκοι ομολόγησαν ότι ήταν θεία δίκη και διέταξαν να παραμείνει ο άταφος!

ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΡΙΑ (Ιερά Μονή Βατοπαιδίου)
Η κόρη του Μεγάλου Θεοδόσίου, η Πλακιδία, κατευθυνόμενη προς την Κωνσταντινούπολη για να δει τον αδελφό της Αρκάδιο, περνώντας από το Άγιο Όρος, ζήτησε την άδεια να προσκυνήσει στην Μονή. Εισερχόμενη στο καθολικό του ναού, ακούει δυνατή φωνή να την επιτιμά για την είσοδό της στην Μονή, επειδή έδινε αφορμή στον σατανά να πολεμά τους μοναχούς με πονηρούς λογισμούς. Έντρομη η Πλακιδία γονάτισε και ζήτησε έλεος. Σε ανάμνηση του θαύματος, έκτισε παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου και αγιογραφήθηκε τοιχογραφία της Θεομήτορος που ονομάσθηκε Αντιφωνήτρια. Από τον Αρκάδιο θεσπίσθηκε να μην εισέρχονται οι γυναίκες στο Άγιον Όρος κάτι που σεβάσθηκαν ακόμα και οι Τούρκοι κατακτητές για 450 χρόνια!

ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ (Ιερά Μονή Ιβήρων)
Κατά την παράδοση, η εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας, είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά. Το έτος 829, την κατείχε μια ευλαβής γυναίκα στην Νίκαια, ώσπου την ανακάλυψαν οι εικονομάχοι στρατιώτες καί ήθελαν να την κάψουν. Η χήρα γυναίκα με τον γιο της, για να σώσουν την εικόνα την έριξαν στην θάλασσα και ω του θαύματος εκείνη στάθηκε όρθια και έπλεε προς την ηπειρωτική Ελλάδα. Μετά από 170 χρόνια, η εικόνα φανερώθηκε στην Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους. Οι Γέροντες της Μονής, είδαν ξαφνικά μέσα στην θάλασσα μία ουρανομήκη λάμψη και με βάρκες θέλησαν να προσεγγίσουν το θαυμαστό εκείνο σημείο. Διέκριναν ότι ήταν εικόνα της Παναγίας, αλλά όσο πλησίαζαν εκείνη απομακρυνόταν. Ένας άγιος ασκητής, ο Γαβριήλ, καθώς προσευχόταν, νύσταξε, έκλεισε τα μάτια και είδε την Παναγία που του υπέδειξε πώς να παραλάβει την εικόνα από την θάλασσα. Οι Πατέρες της Μονής με πομπή και Θεομητορικούς Ύμνους συνόδευσαν τον Γέροντα Γαβριήλ που περπάτησε λίγο στην θάλασσα και αμέσως η εικόνα ήρθε στα χέρια του. Οι μοναχοί ευχαριστούσαν τον Θεό και την Παναγία και έβαλαν την εικόνα στον Ναό της Μονής. Εκείνη όμως με θαυμαστό τρόπο έφευγε από τον Ναό και στεκόταν πάνω από την πύλη του μοναστηριού. Η Παναγία φανερώθηκε εκ νέου στον Γέροντα Γαβριήλ αποκαλύπτοντας ότι ήταν επιθυμία της να είναι εκείνη φύλακας στο μοναστήρι και ότι όσο βλέπουν την εικόνα της στο μοναστήρι δεν θα λείψει από το Όρος η χάρις και το έλεος του Υιού της και Θεού!

ΤΡΙΧΕΡΟΥΣΑ (Ιερά Μονή Χιλανδαρίου)
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, επειδή συνέγραφε λόγους υπέρ των Αγίων Εικόνων, οι εικονομάχοι του έκοψαν το δεξί του χέρι. Ο Άγιος προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και εκείνη με θαύμα συγκόλησε ζωογονώντας το νεκρό χέρι του! Εκείνος τότε της αφιέρωσε ένα ασημένιο ανάθημα σε σχήμα χεριού που στην εικόνα φαίνεται σα να έχει η Παναγία τρίτο χέρι. Η εικόνα μεταφέρθηκε στην Μονή Χιλανδαρίου με θαυμαστό τρόπο τον 12ο αιώνα όταν η εικόνα βρισκόταν στην Ι.Μ. Αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα και δωρήθηκε στον Άγ. Σάββα Αρχιεπίσκοπο Σερβίας και κτήτορα της Μονής Χιλανδαρίου.

ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΣ (Ιερά Μονή Δοχειαρίου)
Το 1664, ο τραπεζάρης της Μονής ονόματι Νείλος, περνούσε συχνά μπροστά από την εικόνα της Παναγίας κρατώντας αναμμένα δαδιά για την υπηρεσία του στην τράπεζα. Ξαφνικά άκουσε μια φωνή να τον επιτιμά και να του λέγει να μην ξαναπεράσει από μπροστά της γιατί με τα δαδιά καπνίζει την εικόνα της. Ο μοναχός δεν έδωσε σημασία, ώσπου ή Παναγία τον ξαναεπιτίμησε αφήνοντάς τον τυφλό. Ο Νείλος από τότε στεκόταν μπροστά στην εικόνα της, παρακαλώντας την Παναγία να τον συγχωρέσει. Η δέησή του εισακούσθηκε και θεραπεύθηκε όταν φωνή προερχόμενη από την εικόνα τον πληροφόρησε ότι στην δική της μετά Θεόν προστασία και σκέπη θα έπρεπε να καταφεύγουν σε κάθε ανάγκη τους οι μοναχοί. Αυτή τους ακούει γρήγορα γιατί το όνομά της είναι Γοργοϋπήκοος!

ΓΛΥΚΟΦΙΛΟΥΣΣΑ (Ιερά Μονή Φιλοθέου)
Ήταν κτήμα της Βικτωρίας, ευσεβούς συζύγου ενός εικονομάχου. Για να μην παραδώσει την εικόνα στην πυρά, την έριξε στην θάλασσα. Η εικόνα πλέοντας όρθια έφθασε στον αρσανά της Μονής Φιλοθέου, όπου παρελήφθη από του Πατέρες της Μονής που είχαν ειδοποιηθεί με αποκάλυψη της Παναγίας. Το σημείο της ακτής που απέθεσαν την εικόνα ανέβλυσε αγίασμα!

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ (Ιερά Μονή Παντοκράτορος)
Όταν ο Αλέξιος Α΄ ο Κομνηνός άρχισε να κτίζει το αρχικό μονύδριο, 500 μέτρα μακρύτερα από το σημερινό μοναστήρι του Παντοκράτορος, τότε οι εργάτες ενώ έκτιζαν το κτίσμα, το βράδυ η εικόνα της Παναγίας μαζί με τα εργαλεία των οικοδομών έφευγαν αοράτως και βρισκόντουσαν το πρωΐ στο σημείο που είναι σήμερα κτισμένη η Μονή. Αυτό επαναλήφθηκε ώσπου έγινε κατανοητό ότι ήταν θέλημα της Παναγίας, το μοναστήρι να κτισθεί στο τόπο που η ίδια είχε επιλέξει.
Κάποια εποχή ζούσε στο μοναστήρι ένας πολύ ενάρετος, αλλά μεγάλος στην ηλικία και ετοιμοθάνατος Ηγούμενος, ο οποίος γνώρισε το τέλος του με Θεία Αποκάλυψη και παρακάλεσε τον Ιερομόναχο να συντομεύσει την Θεία Λειτουργία γιατί επιθυμούσε να κοινωνήσει τα Άχραντα Μυστήρια του Κυρίου μας. Ο Ιερομόναχος δεν υπάκουσε και συνέχισε να λειτουργεί αργά, με αποτέλεσμα να επέμβει η ίδια η Παναγία, διατάσσοντάς τον με αυστηρότητα να ολοκληρώσει την Θ. Λειτουργία. Έτσι και έγινε. Μόλις κοινώνησε ο Γέροντας εκοιμήθη και τότε έδωσαν στην εικόνα της Παναγίας το προσωνύμιο «Γερόντισσα», λόγω της θαυμαστής σχέσεώς της με τον Γέροντα!

ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ (Ιερά Μονή Ξενοφώντος)
Η εικόνα βρισκόταν από πολύ παλιά στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου. Το 1730 εξαφανίσθηκε και βρέθηκε στην Ι.Μ. Ξενοφώντος. Νομίζοντας ότι κάποιος την είχε κλέψει, την επέστρεψαν πίσω στην θέση της, και οι Βατοπαιδινοί Πατέρες έλαβαν αυστηρά μέτρα φύλαξης. Σε λίγη ώρα όμως η εικόνα με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε ξανά στην Ι.Μ. Ξενοφώντος. Τότε οι Βατοπαιδινοί πείσθηκαν για το θαύμα και αποφάσισαν να μην αντισταθούν άλλο στο θέλημα της Θεομήτορος. Από τότε η Θαυματουργή εικόνα παρέμεινε στην Μονή Ξενοφώντος!

Πλήθος επωνύμων εικόνων βρίσκονται στο Άγιον Όρος: Η Γαλακτοτροφούσα και η Παιδεύσασα τον εκκλησιάρχη στην Ι.Μ. Χιλανδαρίου, η Παναγία του Ακαθίστου στην Ι.Μ. Διονυσίου, Η Φοβερά Προστασία καί του Αλεξίου Κομνηνού στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, η Επακούουσα και η Ακαθίστου στη Ι.Μ. Ζωγράφου, η Παλαιολόγινα στην Ι.Μ. Γρηγορίου, η Αντιφωνήτρια και η Οδηγήτρια στην Ι.Μ. Κωνσταμονίτου, η Γερόντισσα στην Ι.Μ. Φιλοθέου, η Αχειροποίητος στην Ρουμάνικη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, η Βρεφοκρατούσα στην Ι.Μ. Σταυρονικήτα κ.α. θαυματουργές εικόνες.
«Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτή…»

Παναγία Σουμελά

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

Σε μια πανέμορφη τοποθεσία του μαρτυρικού Πόντου, έξω από την πόλη της Τραπεζούντας, είναι κτισμένο πριν 16 αιώνες, το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά. Σ’ ένα παραδεισένιο καταπράσινο τοπίο, κατάφυτο από πανύψηλα δέντρα, που απλώνονται πάνω στα θεόρατα βουνά, με τα ορμητικά τρεχάμενα νερά να βουΐζουν δυνατά σα να σε καλωσορίζουν στον τόπο τους τον ευλογημένο. Περιηγείσαι ανατρέχοντας στους παλιούς καιρούς, σε μια άλλη διάσταση του χρόνου και της ιστορίας, τότε που όλα εδώ είχαν πραγματικό νόημα και διαφορετική σημασία. Τότε που άναβε εδώ λαμπρό το φως της Ορθοδοξίας και έσφυζε ο Πόντος από τον Ελληνισμό. Σ’ αυτό το καταπληκτικό μέρος του Πόντου, νοιώθεις τη θεία χάρη που έχει απλόχερα σκορπίσει ο Θεός, να έχει φωλιάσει από τότε σε κάθε τι που τώρα σε περιβάλλει, σκορπώντας μια εξαίσια γοητεία παντού. Σα να ξεχύνεται από τον ουρανό η ευλογία πάνω σ’ αυτόν τον αγγελικό τόπο. Η πλάση όλη έχει κάτι το ξεχωριστό που σε εντυπωσιάζει και αποτυπώνεται μέσα στα βάθη της υπάρξεώς σου, παραμένοντας αξέχαστο. Όλα αισθάνεσαι να περιέχουν κάτι το θεϊκό, ακόμα και τα μικρά χορταράκια ανάμεσα στις σχισμάδες των βράχων που σε συγκινούν παράξενα.
Δρασκελάς στα ανηφορικά μονοπάτια, ανάμεσα σε τούτη την πλούσια βλάστηση, που το φως δυσκολεύεται να αγγίξει τη γη. Σηκώνοντας τα μάτια σου ψηλά σα να προσεύχεσαι, αντικρίζεις ξαφνικά μισογκρεμισμένο το μοναστήρι της Παναγίας, να στέκει επιβλητικό παρά τη φθορά του και να κρέμεται σαν φωλιά κτισμένη πάνω στην απόκρημνη πλαγιά. Γαντζωμένο στα τεράστια βράχια, τα αγέρωχα. Η υγρασία στάζει από παντού. Βλέπεις το μοναστήρι από μακριά να μοιάζει σαν μάτια βουρκωμένα, που σε κοιτάνε και κλαίνε τον χαλασμό, μοιρολογώντας τον χαμό του Πόντου. Στην θέα τούτη, ο νους σου σταματάει. Η αναπνοή σου κόβεται. Πνίγεις την λαχανιασμένη ανάσα σου και συνεχίζεις για να φθάσεις στο μοναστήρι. Σα να ακούς το σήμαντρο να σε καλεί, τους καλογέρους να συνάζονται, το θυμίαμα να μοσχοβολά, οι ψαλμωδίες οι αγγελικές να σε κατανύγουν, βλέποντας μπροστά σου το θαύμα. Την Παναγία να «Σου μελά»!
Αφουγκράζεσαι ότι τρυπώνει ανάμεσα στις φυλλωσιές, τον αέρα, τα πουλιά. Καθώς ανεβαίνεις τα τελευταία σκαλιά, σφίγγεται ξαφνικά η καρδιά σου από το θέαμα τούτο. Μια μυστηριώδη ησυχία απλώνεται παντού. Τίποτα δεν κινείται. Μοιάζουν όλα νεκρωμένα. Ο χρόνος σα να σταμάτησε από τότε… Όση ώρα παραμένεις εδώ, προσκυνάς κρυφά, μυστικά, στον ιερό τούτο χώρο, τον αγιασμένο, που όλα μοιάζουν να κλαίνε. Τα τείχη, οι πέτρες, τα χαλάσματα, οι αγιογραφίες που απόμειναν. Όλα! Ο ουρανός μουντός και αυτός στάζει δάκρυα που τρέχουν ποτάμια στα βουνά, σ’ όλο τον Πόντο και διαλαλούν το δράμα του χαμένου Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης. Τα μάτια σου γίνονται και αυτά δάκρυα καθώς αναρωτιέσαι: «Δοξασμένο, αγιασμένο μοναστήρι, περήφανε Πόντε, δεν σε λυπήθηκαν οι άνθρωποι, οι φωτιές, οι αγέρηδες, οι βροχές; Δεν σε συμπόνεσε κανένας;» Κατεστραμμένα όλα. Μόνο οι αγιογραφίες πάνω στους ακρωτηριασμένους τοίχους, θυμίζουν την αιώνια ζωή, την παραδεισένια, όπου δεν υπάρχει πόνος, λύπη, στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. Δικαιοσύνη! Εδώ όμως όλα είναι θλιμένα. Θέλεις να βρεις ένα Θεοτοκάριο, να ψάλλεις ύμνους στην Παναγία. Σαν ένα παράπονο… Κάθεσαι σε μια άκρη, θέλεις να ξαποστάσεις, να συλλογισθείς. Αρχονταρίκι είναι όλα γύρω σου, που σε καλοδέχονται, σε αγκαλιάζουν, σα να σε γνώρισαν ότι είσαι Έλληνας, Ρωμηός. Τα βουνά, τα δέντρα, το χώμα που ευωδιάζει λείψανα Αγίων. Δροσίζεις την ψυχή σου στο Αγίασμα, στην πηγή την Αιώνια. Όσο παραμένεις εδώ, δένεσαι μ’ αυτόν τον τόπο. Τον αγαπάς γιατί τον πονάς ολοένα και περισσότερο. Δύσκολα παίρνεις τα μάτια σου και την καρδιά σου από καθετί γύρω σου.
Ώσπου έρχεται η ώρα να αποχωρισθείς την οπτασία. Αποχαιρετάς τούτο το θεϊκό όνειρο, που θα μείνει για πάντα ανεξίτηλα χαραγμένο στην μνήμη σου. Πνίγεις το κλάμα μέσα σου και κατηφορίζεις. Ένα γιατί αντιλαλεί μέσα σου. Γιατί Θεέ μου να χαθούν τούτοι οι τόποι; Ο Πόντος, η Πόλη, η Μικρασία, οι αλησμόνητες τούτες πατρίδες μας; Γιατί; Σκύβεις το κεφάλι σου, για να κρύψεις τα δακρυσμένα μάτια σου. Κατεβαίνεις τα μονοπάτια όσο πιο αργά γίνεται. Κοιτάζεις πίσω, σα ν’ άφησες κάτι δικό σου. Την καρδιά σου! Γιατί Θεέ μου, γιατί χαθήκανε τούτα τα μέρη;
Ευθύς διαπερνούν αστραπιαία την σκέψη σου τα λόγια του Αγίου: «…ούτω ηυδόκησεν ο Κύριος. Δόξα να ’χει το Όνομά Του!»

Στρατής Ανδριώτης

11 Αυγούστου 2009

Η χαρά των Χριστιανών

του Φώτη Κόντογλου

Ἡ Παναγία εἶναι τὸ πνευματικὸ στόλισμα τῆς ὀρθοδοξίας. Γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ἡ πονεμένη μητέρα, ἡ παρηγορήτρια κ᾿ ἡ προστάτρια, ποὺ μᾶς παραστέκεται σὲ κάθε περίσταση. Σὲ κάθε μέρος τῆς Ἑλλάδας εἶναι χτισμένες ἀμέτρητες ἐκκλησιὲς καὶ μοναστήρια, παλάτια αὐτηνῆς τῆς ταπεινῆς βασίλισσας, κι᾿ ἕνα σωρὸ ρημοκλήσια, μέσα στὰ βουνά, στοὺς κάμπους καὶ στὰ νησιά, μοσκοβολημένα ἀπὸ τὴν παρθενικὴ καὶ πνευματικὴ εὐωδία της. Μέσα στὸ καθένα ἀπ᾿ αὐτὰ βρίσκεται τὸ παληὸ καὶ σεβάσμιο εἰκόνισμά της μὲ τὸ μελαχροινὸ καὶ χρυσοκέρινο πρόσωπό της, ποὺ τὸ βρέχουνε ὁλοένα τὰ δάκρυα τοῦ βασανισμένου λαοῦ μας, γιατὶ δὲν ἔχουμε ἄλλη νὰ μᾶς βοηθήσει, παρεκτὸς ἀπὸ τὴν Παναγία, «ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεὸν ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν». Τὸ κάλλος τῆς Παναγίας δὲν εἶναι κάλλος σαρκικό, ἀλλὰ πνευματικό, γιατὶ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ὁ πόνος κ᾿ ἡ ἁγιότητα, ὑπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Τὸ σαρκικὸ κάλλος φέρνει τὴ σαρκικὴ ἔξαψη, ἐνῶ τὸ πνευματικὸ κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμὸ κι᾿ ἁγνὴ ἀγάπη. Αὐτὸ τὸ κάλλος ἔχει ἡ Παναγία. Κι᾿ αὐτὸ τὸ κάλλος εἶναι ἀποτυπωμένο στὰ ἑλληνικὰ εἰκονίσματά της ποὺ τὰ κάνανε ἄνθρωποι εὐσεβεῖς ὁποῦ νηστεύανε καὶ ψέλνανε καὶ βρισκόντανε σὲ συντριβὴ καρδίας καὶ σὲ πνευματικὴ καθαρότητα. Στὴν ὄψη τῆς Παναγίας ἔχει τυπωθεῖ αὐτὸ τὸ μυστικὸ κάλλος ποὺ τραβᾷ σὰν μαγνήτης τὶς εὐσεβεῖς ψυχὲς καὶ τὶς ἡσυχάζει καὶ τὶς παρηγορᾷ. Κι᾿ αὐτὴ ἡ πνευματικὴ εὐωδία εἶναι τὸ λεγόμενο Χαροποιὸν Πένθος ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ, ἕνα βότανο ἄγνωστο στοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν πήγανε κοντὰ σ᾿ αὐτὸν τὸν καλὸν ποιμένα. Τούτη τὴ χαροποιὰ λύπη τὴν ἔχουνε ὅλα ὅσα ἔκανε ἡ ὀρθόδοξη τέχνη, καὶ τὰ εὐωδιάζει σὰν σμύρνα καὶ σὰν ἀλόη, κἂν εἰκόνισμα εἶναι, κἂν ὑμνωδία, κἂν ψαλμωδία, κἂν χειρόγραφο, κἂν ἄμφια, κἂν λόγος, κἂν κίνημα, κἂν εὐλογία, κἂν χαιρετισμός, κἂν μοναστήρι, κἂν κελλὶ κἂν σκαλιστὸ ξύλο, κἂν κέντημα, κἂν καντήλι, κἂν ἀναλόγι, κἂν μανουάλι, ὅτι καὶ νἆναι ἁγιωτικό.
Ἀπὸ τὰ ὀνόματα καὶ μόνο ποὺ ἔδωσε ἡ ὀρθοδοξία στὴν Παναγία, καὶ ποὺ μ᾿ αὐτὰ τὴν καταστόλισε, ὄχι σὰν εἴδωλο θεατρικό, ὅπως γίνηκε ἀλλοῦ ποὺ φορτώσανε μία κούκλα μὲ δαχτυλίδια καὶ σκουλαρήκια καὶ μὲ ἕνα σωρὸ ἄλλα ἀνίερα καὶ ἀνόητα πράγματα, λοιπὸν αὐτὰ μοναχά, λέγω, φαίνεται πόσο πνευματικὴ ἀληθινὰ εἶναι ἡ λατρεία τῆς Παναγίας στὴν ἑλληνικὴ ὀρθοδοξία. Πρῶτα-πρῶτα τὸ ἕνα ἁγιώτατο ὄνομά της: Παναγία. Ὕστερα τὰ ἄλλα: Ὑπερευλογημένη, Θεοτόκος, Παναμώμητος, Τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, Ζῶσα καὶ Ἄφθονος, Πηγή, Ἔμψυχος Κιβωτός, Ἄχραντος, Ἀμόλυντος, Κεχαριτωμένη, Ἀειμακάριστος καὶ Παναμώμητος, Προστασία, Ἐπακούουσα, Γρηγοροῦσα, Γοργοεπήκοος, Ἠγιασμένος Ναός, Παράδεισος λογικός, Ῥόδον τὸ Ἀμάραντον, Χρυσοῦν Θυμιατήριον, Χρυσὴ Λυχνία, Μαναδόχος Στάμνος, Κλίμαξ Ἐπουράνιος, Πρεσβεία θερμή, Τεῖχος ἀπροσμάχητον, Ἐλέους Πηγή, τοῦ Κόσμου Καταφύγιον, Βασιλέως Καθέδρα, Χρυσοπλοκώτατος Πύργος καὶ Δωδεκάτειχος Πόλις, Ἠλιοστάλακτος Θρόνος, Σκέπη τοῦ Κόσμου, Δένδρον ἀγλαόκαρπον, Ξύλον εὐσκιόφυλλον, Ἀκτὶς νοητοῦ ἡλίου, Σιὼν ἁγία, Θεοῦ κατοικητήριον, Ἐπουράνιος Πύλη, Ἀδικουμένων προστάτις, Βακτηρία τυφλῶν, Θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ χίλια δυὸ ἄλλα, ποὺ βρίσκονται μέσα στὰ βιβλία τῆς ἐκκλησίας. Κοντὰ σ᾿ αὐτὰ εἶναι καὶ τὰ ὀνόματα ποὺ γράφουνε ἀπάνω στὰ ἅγια εἰκονίσματά της οἱ ἁγιογράφοι: Ὁδηγήτρια, Γλυκοφιλοῦσα, Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν, ἡ Ἐλπὶς τῶν ἀπελπισμένων, ἡ Ταχεία Ἐπίσκεψις, ἡ Ἀμόλυντος, ἡ Ἐλπὶς τῶν Χριστιανῶν, ἡ Παραμυθία, ἡ Ἐλεοῦσα κι ἄλλα πολλά, ποὺ γράφουνται ἀπὸ κάτω ἀπὸ τὴ συντομογραφία: ΜΗΡ ΘΥ, ποὺ θὰ πεῖ Μήτηρ Θεοῦ. Πόση ἀγάπη, πόσο σέβας καὶ πόσα κατανυκτικὰ δάκρυα φανερώνουνε μοναχὰ αὐτὰ τὰ ὀνάματα, ποὺ δὲν εἰπωθήκανε σὰν τὰ λόγια ὁποῦ βγαίνουνε εὔκολα ἀπὸ τὸ στόμα, ἀλλὰ ποὺ χαραχτήκανε στὶς ψυχὲς μὲ πόνο καὶ μὲ ταπείνωση καὶ μὲ πίστη.
Ἀμὴ οἱ ὕμνοι τῆς ποῦναι ἀμέτρητοι σὰν τἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ κ᾿ ἐξαίσιοι στὸ κάλλος, καὶ ποὺ τοὺς συνθέσανε οἱ ἅγιοι ὑμνολόγοι, «θίασον συγκροτήσαντες πνευματικόν»! Σ᾿ αὐτὸ τὸ εὐωδιασμένο περιβόλι βρίσκουνται ὅλα τὰ ἀμάραντα ἄνθη καὶ τὰ εὐωδιασμένα βότανα τοῦ λόγου. Ἀληθινὰ προφήτεψε ἡ ἴδια ἡ Παναγία γιὰ τὸν ἑαυτό της, τότε ποὺ πῆγε στὸ σπίτι τοῦ Ζαχαρία καὶ τὴν ἀσπάσθηκε ἡ Ἐλισάβετ, πὼς θὰ τὴ μακαρίζουνε ὅλες οἱ γενεές: «Ἐκεῖνες τὶς μέρες, σηκώθηκε ἡ Μαριὰμ καὶ πῆγε στὴν Ὀρεινὴ μὲ σπουδὴ στὴν πολιτεία τοῦ Ἰούδα καὶ μπῆκε στὸ σπίτι τοῦ Ζαχαρία καὶ χαιρέτησε τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ σὰν ἄκουσε ἡ Ἐλισάβετ τὸν χαιρετισμὸ τῆς Μαρίας πήδηξε τὸ παιδὶ μέσα στὴν κοιλιά της
.
Καὶ γέμισε Πνεῦμα Ἅγιο ἡ Ἐλισάβετ καὶ φώναξε μὲ φωνὴ μεγάλη κ᾿ εἶπε: Βλογημένη εἶσαι ἐσὺ ἀνάμεσα στὶς γυναῖκες καὶ βλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Κι᾿ ἀπὸ ποῦ μοῦ ἦρθε αὐτὸ τὸ καλό, νἄρθει ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου μου πρὸς ἐμένα; γιατὶ μόλις ἦρθε ἡ φωνὴ τοῦ χαιρετισμοῦ σου στ᾿ αὐτιά μου, ξεπέταξε τὸ παιδὶ στὴν κοιλιά μου, κι᾿ εἶναι μακάρια ἐκείνη ποὺ πίστεψε σὲ ὅσα τῆς εἶπεν ὁ Κύριος
. Κ᾿ εἶπε ἡ Μαριάμ: «Δοξολογᾷ ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο κι᾿ ἀναγάλλιασε τὸ πνεῦμα μου γιὰ τὸ Θεὸ τὸν Σωτῆρα μου, γιατὶ καταδέχθηκε νὰ κυτάξει τὴν ταπεινή τη δούλα του. Γιατί, νά, ἀπὸ τώρα κ᾿ ὕστερα θὰ μὲ μακαρίζουνε ὅλες οἱ γενεές, ἐπειδὴ ἔκανε σὲ μένα μεγαλεῖα ὁ Δυνατός, κ᾿ εἶναι ἁγιασμένο τ᾿ ὄνομά του, καὶ τὸ ἔλεός του πηγαίνει ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ σὲ κείνους ποὺ ἔχουνε τὸν φόβο του».
Ἀμέτρητες εἶναι οἱ ὑμνωδίες τῆς Παναγίας, μὰ ἀμέτρητα εἶναι καὶ τὰ σεμνόχρωμα εἰκονίσματά της, ποὺ καταστολίζουνε τὶς ἐκκλησιές μας, ζωγραφισμένα στὸ σανίδι εἴτε στὸν τοῖχο. Σὲ κάθε ὀρθόδοξη ἐκκλησιὰ στέκεται τὸ εἰκόνισμά της στὸ τέμπλο ἀπὸ τὰ δεξιὰ τῆς ἅγιας Πόρτας. Σὲ ἄλλες εἰκόνες ζωγραφίζεται καὶ μοναχή, μὰ στὰ εἰκονίσματα τοῦ τέμπλου κρατᾶ πάντα τὸν Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά της ἀπ᾿ τ᾿ ἀριστερά, σπάνια ἀπ᾿ τὰ δεξιά, (τότε λέγεται Δεξιοκρατοῦσα). Τὸ κεφάλι της εἶναι σκεπασμένο σεμνὰ καὶ σοβαρὰ μὲ τὸ μαφόριο, ἕνα φόρεμα φαρδὺ κι᾿ ἱερατικὸ σκοῦρο βυσσινί, ποὺ πέφτει στὸν ὦμο της ἁπλόχωρο, ἀφήνοντας νὰ φαίνεται μοναχὰ τὸ μακρουλὸ πρόσωπό της καὶ τὰ χέρια της. Ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὸ σκέπασμα φαίνεται μία στενὴ λουρίδα ἀπὸ τὸ δέσιμο τοῦ κεφαλιοῦ της ποὺ σφίγγει τὸ μέτωπό της καὶ ἀφίνει νὰ φανοῦνε μονάχα οἱ ἄκρες τῶν αὐτιῶν της. Τὸ μέτωπό της εἶναι σὰν μελαχροινὸ φίλντισι, ἁγνό, ἁπλὸ καὶ κατακάθαρο. Τὰ ματόφρυδά της εἶναι καμαρωτά, ζωηρὰ καὶ μακρυά, φτάνοντας ἴσαμε κοντὰ στ᾿ αὐτιά της, τὰ μάτια της ἀμυγδαλωτά, ἰσκιωμένα, καστανά, βαθειά, σοβαρὰ μὰ γλυκύτατα, μὲ τ᾿ ἀσπράδι καθαρὸ μὰ ἰσκιωμένο. Τὸ βλέμμα της εἶναι μελαγχολικὸ ἁπλό, ἴσιο, ἥσυχο, συμπαθητικό, ἀγαπητό, θλιμένο μὰ καὶ μαζὶ χαροποιό, αὐστηρὸ μὰ καὶ μαζὶ συμπονετικό, ἁγιώτατο, πνευματικό, ἀθῶο, σκεφτικό, ἄμωμο, ἐλπιδοφόρο, ὑπομονητικό, πρᾶο, σεμνώτατο, μακρυὰ ἀπὸ κάθε σαρκικὸν λογισμό, καθρέφτισμα μυστικὸ τοῦ παραδείσου, βασιλικὸ καὶ ταπεινό, ἀνθρώπινο καὶ θεϊκό, ἄκακο, ἀδελφικό, εὐγενικό, ἐλεγκτικό, ἄγρυπνο, γαληνό, φιλάνθρωπο, μητρικό, παρθενικό, δροσερό, καυτερὸ γιὰ ὅσους ἔχουνε πονηροὺς λογισμούς, τρυφερό,διαπεραστικό, ἐρευνητικό, ἀπροσποίητο, ἡγεμονικό, συγκαταβατικό, παρακαλεστικό, ἀμετασάλευτο. Ἡ μύτη της εἶναι μακρυὰ καὶ στενή, μὲ μέτρο, ἰουδαϊκή, ἄσαρκη, μὲ λεπτὰ ρουθούνια, λίγο γυριστή, σεμνή. Τὸ στόμα της μικρό, ντροπαλό, φρόνιμο, κλειστό, καθαρό, ἰσκιωμένο κατὰ τὸ μάγουλο, σὰν νὰ χαμογελᾶ ἐλαφρά. Τὸ πηγούνι της γυριστό, σεβαστό, ἀνεπιτήδευτο, ταπεινό. Τὸ μαγουλό της, παρθενικό, καθαρό, χνουδωτό, εὐωδιασμένο, ντροπαλό, χλωμό με μίαν ἐλαφρότατη ροδοκοκκινάδα. Ὁ λαιμός της γυρτὸς ταπεινά, σμίγει μὲ τὸ πηγούνι μ᾿ ἕνα ἁπαλὸ ἴσκιασμα ποὺ τὸ λέγανε οἱ παλαιοὶ γλυκασμό. Τὸ ὅλο πρόσωπό της εἶναι ἱερατικὸ καὶ θρησκευτικό, καὶ μαρτυρᾶ ἀρχαία φυλή. Τὰ ἄχραντα χέρια της εἶναι μικρά, στενὰ μακροδάχτυλα, λεπτόνυχα. Μὲ τὸ ἀριστερὸ βαστᾶ τὸν Χριστό, καὶ τὸ δεξὶ τὄχει ἀκουμπισμένο σεμνὰ ἀπάνω στὸ στῆθος της, σὲ στάση παρακαλεστική, μὲ τὸ μεγάλο δάχτυλο μακρυὰ ἀπὸ τ᾿ ἄλλα. Στὰ πιὸ ἀρχαῖα εἰκονίσματα αὐτὸ τὸ χέρι εἶναι πιὸ ὄρθιο καὶ πιὸ ψηλά, κοντὰ στὸ λαιμό.
Ὁ πιὸ αὐστηρὸς τύπος τῆς Παναγίας εἶναι ἡ λεγόμενη Ὁδηγήτρια, ποὺ ἔχει ὄρθια τὴν κεφαλή της, ἔκφραση ἀπαθέστερη καὶ τὸ ὅλο σχῆμα της εἶναι πιὸ ἱερατικό. Ἐνῶ ἡ Γλυκοφιλοῦσα ἔχει τὸ κεφάλι της γυρτὸ κατὰ τὸ παιδί της, ποὺ τ᾿ ἀγκαλιάζει σφιχτότερα, κ᾿ ἡ ἔκφρασή της εἶναι πιὸ αἰσθηματική. Ἡ Πλατυτέρα παριστάνεται καθισμένη ἀπάνω στὸ θρόνο, αὐστηρὴ κι᾿ ἀλύγιστη, καὶ βαστᾶ τὸν Χριστὸ στὰ γόνατά της, ἀκουμπώντας τὅνα χέρι της στὸν ὦμο του καὶ μὲ τ᾿ ἄλλο βαστώντας τὸ πόδι του ἢ ἕνα μαντήλι.
Στὴν Ἑλλάδα, οἱ περισσότερες ἐκκλησιὲς τῆς Παναγίας γιορτάζουνε κατὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, δηλαδὴ στὶς 15 Αὐγούστου. Τὰ τροπάρια ποὺ ψέλνουνε σ᾿ αὐτὴ τὴ γιορτὴ εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἐξαίσια. Τὸ δοξαστικὸ τοῦ Ἑσπερινοῦ εἶναι τὸ μονάχο τροπάρι ποὺ ψέλνεται μὲ τοὺς ὀχτὼ ἤχους, κάθε φράση κι᾿ ἄλλος ἦχος· ἀρχίζει ἀπὸ τὸν πρῶτον ἦχο καὶ τελειώνει πάλι στὸν πρῶτον.
Μὰ ὁλάκερη ἡ Ἑλλάδα δὲν ὑμνολογᾶ τὴν Παναγία μονάχα μὲ τοὺς ψαλτάδες καὶ μὲ τοὺς παπάδες στὶς ἐκκλησιές, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ κάθε τί της, μὲ τὰ χωριά, μὲ τὰ βουνά, μὲ τὰ νησιά, ποὔχουνε τ᾿ ἁγιασμένο τ᾿ ὄνομά της. Τὰ καράβια βολτατζάρουνε στὴ δροσερὴ θάλασσα, ἀνοιχτὰ ἀπὸ τοὺς κάβους ποὖναι χτισμένα τὰ μοναστήρια της, ἔχοντας στὴ πρύμνη σκαλισμένο τ᾿ ἀγαπημένο καὶ προσκυνητὸ ὄνομά της. Ὅποιος ταξιδεύει στὰ ἑλληνικὰ νερά, σ᾿ ὅποιο μέρος κι᾿ ἂν βρεθεῖ τὴ μέρα τῆς Παναγίας, θὰν ἀκούσει ἀπ᾿ ἀνοιχτὰ τὶς καμπάνες ἀπάνω ἀπὸ τὸ πέλαγο. Ἄλλες ἔρχουνται ἀπὸ τ᾿ Ἅγιον Ὅρος ποὺ τὸ λένε Περιβόλι τῆς Παναγίας, ἄλλες ἀπὸ τὴν Τῆνο ποὔχει τὸ ξακουστὸ παλάτι της, ἄλλες ἀπὸ τὴν Σαλαμίνα ποὺ γιορτάζει ἡ Φανερωμένη, ἄλλες ἀπὸ τὴ Μυτιλήνη, ἀπὸ τὴν Παναγιὰ τῆς Ἁγιάσσος καὶ τῆς Πέτρας, ἄλλες ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τῆς Σίφνου, ἄλλες ἀπὸ τὴ Σκιάθο, ἄλλες ἀπὸ τὴ Νάξο, ἀπὸ κάθε νησί, ἀπὸ κάθε κάβο, ἀπὸ κάθε στεριά.