«Άλλος ο σκοπός υπάρξεως των Ευρωπαίων καί άλλος των Ορθοδόξων»
Όταν ιδρύθηκε από τον Άγιο Κωνσταντίνο τον Μέγα η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης (Ρωμανία/Βυζάντιο) τον 4ο αι. μ.Χ. το οικουμενικό αυτό κράτος το αποτελούσαν πολλοί λαοί, που τους ένωνε η κοινή (ορθόδοξη) πίστη, με πολίτες Ορθοδόξους Χριστιανούς, που τους διαπότιζε ο Ελληνικός πολιτισμός. Όμως, ένα μεγάλο μέρος της αυτοκρατορίας αυτής, άρχισε γρήγορα από τα δυτικά, να υποτάσσεται σε φραγκογερμανικά φύλα, που κατάφεραν να πάρουν σταδιακά ακόμα καί τον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης και να επακολουθήσει το σχίσμα. Οι Φράγκοι κατακτητές φεουδάρχες κατάφεραν μαζί με τον εκφραγκευμένο δυτικό – παπικό κλήρο να μεταβάλουν τον δυτικό χριστιανικό κόσμο, επιβάλλοντας ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, αλλοιώνοντας τη θρησκεία, τον πολιτισμό καί την κοινωνία αναπτύσσοντας μία καινούργια νοοτροπία για το τι σημαίνει Θεός, άνθρωπος, κοινωνία. Με αυτή την αλλοτρίωση της Ελληνορθόδοξης παράδοσης δημιουργήθηκε ένας αρρωστημένος «Δυτικός πολιτισμός».
Οι ζυμώσεις που επακολούθησαν στην Δυτική Ευρώπη επιδείνωσαν την κατάσταση. Ο Προτεσταντισμός, νόθευσε περισσότερο την παπική Δυτική Εκκλησία. Η Αναγέννηση, αντί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την παπική καταπίεση, τον απομάκρυνε από τον Θεό και ο Διαφωτισμός έκανε Θεό τον… άνθρωπο. Οι κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες (καπιταλισμός, σοσιαλισμός, μαρξισμός κλπ) εξυπηρετούν έως σήμερα τα παντοειδή συμφέροντα μιας συγκεκριμένης ολιγαρχίας σε βάρος των πολλών.
Τον υποταγμένο στην φραγκοπαπική εξουσία, Δυτικό χριστιανικό κόσμο, ακολούθησε καί ο Ανατολικός χριστιανικός κόσμος του Βυζαντίου που υποτάχθηκε στους Οθωμανούς. Ρωμηοσύνη καί Ευρώπη είχαν πάρει διαφορετικούς δρόμους με τεράστιες αντιθέσεις. Η Δύση φραγκοκρατούμενη. Η Ανατολή τουρκοκρατούμενη. Στόχος των φραγκογερμανών κατακτητών της Δύσης ήταν μία αυτοκρατορία όπως την ονειρεύτηκε ο Καρλομάγνος, που θα εξελισσόταν σε μία Ενωμένη Ευρώπη (βλ. σήμερα), αφού προηγήθηκε ο ξεσηκωμός των Δυτικών υπόδουλων Ρωμαίων Χριστιανών κατά των Φράγκων φεουδαρχών, όμως ο Ναπολέων σταμάτησε αυτή την επανάσταση που εξελίχθηκε σ’ έναν αντιχριστιανικό αγώνα με την δημιουργία ενός νέου κόσμου μέσα σ’ ένα άθρησκο κράτος.
Στην Ανατολή, στόχος της υποδουλωμένης στους Τούρκους Βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν να επέλθει η ανασύσταση – ελευθέρωση της αυτοκρατορίας των Ορθοδόξων Χριστιανικών λαών με τις εξεγέρσεις – επαναστάσεις που κατέληξαν όμως σε εθνική επανάσταση με βάση την γλώσσα καί όχι την πίστη. Αυτή η εθνική ιδέα μεταδόθηκε καί καλλιεργήθηκε με συστηματική προπαγάνδα σ’ όλους τους Βυζαντινούς λαούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με την προπαγάνδα έσπειραν την διάσπαση στους Ορθόδοξους λαούς καί όταν ξεκαθαρίστηκε ότι οι λαοί αυτοί θέλουν να απελευθερωθούν ως εθνότητες (Έλληνες, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, κ.α.), καί όχι ως ολόκληρη Ορθόδοξη Αυτοκρατορία, τότε μόνο «επετράπηκε» η Επανάστασή τους.
Το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος είχε ως κύριο μέλημά του, τον εξευρωπαϊσμό του. Οι δυτικόφρονοι ευρωπαϊστές (Κοραής κ.α.) καί οι Βαυαροί βασιλείς ξεκίνησαν την προσπάθεια να αλλοτριώσουν την Ορθοδοξία όπως έκαναν στη Δύση (7ο-11ο αι. μ.Χ.), γιατί ήξεραν ότι η Ορθοδοξία ήταν η πνευματική παράδοση του Ελληνισμού. Η συνάντηση του Ελληνικού Έθνους με τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης έθαψε το όνειρο της Βυζαντινής αυτοκρατορικής ιδέας.
Ευρωπαϊσμός καί Ελληνορθόδοξος πολιτισμός είναι δύο μοντέλα άκρως αντίθετα. Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν οι ηγεσίες μας καί οι ξενολάτρες. Γιατί, άλλος ο σκοπός υπάρξεως των Ευρωπαίων καί άλλος των Ορθοδόξων. Όλοι αυτοί, μαζί με τους «ξένους», πολέμησαν την Ελλάδα, για να την αποστασιοποιήσουν από την πίστη της, ξεχνώντας ότι η επανάσταση έγινε πρώτα «για του Χριστού την πίστη την Αγία», για να ελευθερωθεί η Ελλάδα από τους Τούρκους του Μωάμεθ και όχι για να μας ελευθερώσουν οι ηγεσίες μας (υπάλληλοι ξένων συμφερόντων) από τον Χριστό.
Όταν ιδρύθηκε από τον Άγιο Κωνσταντίνο τον Μέγα η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης (Ρωμανία/Βυζάντιο) τον 4ο αι. μ.Χ. το οικουμενικό αυτό κράτος το αποτελούσαν πολλοί λαοί, που τους ένωνε η κοινή (ορθόδοξη) πίστη, με πολίτες Ορθοδόξους Χριστιανούς, που τους διαπότιζε ο Ελληνικός πολιτισμός. Όμως, ένα μεγάλο μέρος της αυτοκρατορίας αυτής, άρχισε γρήγορα από τα δυτικά, να υποτάσσεται σε φραγκογερμανικά φύλα, που κατάφεραν να πάρουν σταδιακά ακόμα καί τον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης και να επακολουθήσει το σχίσμα. Οι Φράγκοι κατακτητές φεουδάρχες κατάφεραν μαζί με τον εκφραγκευμένο δυτικό – παπικό κλήρο να μεταβάλουν τον δυτικό χριστιανικό κόσμο, επιβάλλοντας ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, αλλοιώνοντας τη θρησκεία, τον πολιτισμό καί την κοινωνία αναπτύσσοντας μία καινούργια νοοτροπία για το τι σημαίνει Θεός, άνθρωπος, κοινωνία. Με αυτή την αλλοτρίωση της Ελληνορθόδοξης παράδοσης δημιουργήθηκε ένας αρρωστημένος «Δυτικός πολιτισμός».
Οι ζυμώσεις που επακολούθησαν στην Δυτική Ευρώπη επιδείνωσαν την κατάσταση. Ο Προτεσταντισμός, νόθευσε περισσότερο την παπική Δυτική Εκκλησία. Η Αναγέννηση, αντί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την παπική καταπίεση, τον απομάκρυνε από τον Θεό και ο Διαφωτισμός έκανε Θεό τον… άνθρωπο. Οι κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες (καπιταλισμός, σοσιαλισμός, μαρξισμός κλπ) εξυπηρετούν έως σήμερα τα παντοειδή συμφέροντα μιας συγκεκριμένης ολιγαρχίας σε βάρος των πολλών.
Τον υποταγμένο στην φραγκοπαπική εξουσία, Δυτικό χριστιανικό κόσμο, ακολούθησε καί ο Ανατολικός χριστιανικός κόσμος του Βυζαντίου που υποτάχθηκε στους Οθωμανούς. Ρωμηοσύνη καί Ευρώπη είχαν πάρει διαφορετικούς δρόμους με τεράστιες αντιθέσεις. Η Δύση φραγκοκρατούμενη. Η Ανατολή τουρκοκρατούμενη. Στόχος των φραγκογερμανών κατακτητών της Δύσης ήταν μία αυτοκρατορία όπως την ονειρεύτηκε ο Καρλομάγνος, που θα εξελισσόταν σε μία Ενωμένη Ευρώπη (βλ. σήμερα), αφού προηγήθηκε ο ξεσηκωμός των Δυτικών υπόδουλων Ρωμαίων Χριστιανών κατά των Φράγκων φεουδαρχών, όμως ο Ναπολέων σταμάτησε αυτή την επανάσταση που εξελίχθηκε σ’ έναν αντιχριστιανικό αγώνα με την δημιουργία ενός νέου κόσμου μέσα σ’ ένα άθρησκο κράτος.
Στην Ανατολή, στόχος της υποδουλωμένης στους Τούρκους Βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν να επέλθει η ανασύσταση – ελευθέρωση της αυτοκρατορίας των Ορθοδόξων Χριστιανικών λαών με τις εξεγέρσεις – επαναστάσεις που κατέληξαν όμως σε εθνική επανάσταση με βάση την γλώσσα καί όχι την πίστη. Αυτή η εθνική ιδέα μεταδόθηκε καί καλλιεργήθηκε με συστηματική προπαγάνδα σ’ όλους τους Βυζαντινούς λαούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με την προπαγάνδα έσπειραν την διάσπαση στους Ορθόδοξους λαούς καί όταν ξεκαθαρίστηκε ότι οι λαοί αυτοί θέλουν να απελευθερωθούν ως εθνότητες (Έλληνες, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, κ.α.), καί όχι ως ολόκληρη Ορθόδοξη Αυτοκρατορία, τότε μόνο «επετράπηκε» η Επανάστασή τους.
Το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος είχε ως κύριο μέλημά του, τον εξευρωπαϊσμό του. Οι δυτικόφρονοι ευρωπαϊστές (Κοραής κ.α.) καί οι Βαυαροί βασιλείς ξεκίνησαν την προσπάθεια να αλλοτριώσουν την Ορθοδοξία όπως έκαναν στη Δύση (7ο-11ο αι. μ.Χ.), γιατί ήξεραν ότι η Ορθοδοξία ήταν η πνευματική παράδοση του Ελληνισμού. Η συνάντηση του Ελληνικού Έθνους με τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης έθαψε το όνειρο της Βυζαντινής αυτοκρατορικής ιδέας.
Ευρωπαϊσμός καί Ελληνορθόδοξος πολιτισμός είναι δύο μοντέλα άκρως αντίθετα. Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν οι ηγεσίες μας καί οι ξενολάτρες. Γιατί, άλλος ο σκοπός υπάρξεως των Ευρωπαίων καί άλλος των Ορθοδόξων. Όλοι αυτοί, μαζί με τους «ξένους», πολέμησαν την Ελλάδα, για να την αποστασιοποιήσουν από την πίστη της, ξεχνώντας ότι η επανάσταση έγινε πρώτα «για του Χριστού την πίστη την Αγία», για να ελευθερωθεί η Ελλάδα από τους Τούρκους του Μωάμεθ και όχι για να μας ελευθερώσουν οι ηγεσίες μας (υπάλληλοι ξένων συμφερόντων) από τον Χριστό.
Στρατής Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου