Πριν πολλά χρόνια, μου διηγείτο ένας ιερεύς ότι έναν βαρύ χειμώνα δεν ήθελε να λειτουργήσει κάποιο Σάββατο. Η θερμοκρασία ήταν 10 βαθμούς υπό το μηδέν. Θα ήταν αυτός μόνο και ο ψάλτης. Δεν ήξερε τίποτε από τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας για την παρουσία της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας, ούτε και για την ωφέλεια των μυριάδων κεκοιμημένων και ζώντων από την Θεία Λειτουργία. Με δυσκολία και πολλή βία πήγε στην εκκλησία, παρακαλώντας μέσα του να μην έλθει ο ψάλτης, για να μη λειτουργήσει… Αλλά ο ψάλτης ήλθε.
Έκαμε βιαστικά την Πρόθεση και άρχισε τη Θεία Λειτουργία.
Σε λίγο είδε να καταφθάνουν στον ναό Επίσκοποι, Ιερείς, Μοναχοί, Μοναχές και άλλοι πιστοί. Οι περισσότεροι πήραν θέσεις δεξιά και αριστερά στα ψαλτήρια και άρχισαν να ψάλλουν τόσο ωραία και ουράνια, ώστε ξέχασε και το κρύο και την μοναξιά του. Θερμάνθηκε ολόκληρος… έγινε όλος φλόγα!!!
Έκανε τη Μικρά Είσοδο και είδε τον ναό γεμάτο κόσμο. Οι περισσότεροι του φάνηκαν γνωστοί… Δεν έδωσε προσοχή και συνέχισε τη Θεία Λειτουργία.
Έφθασε στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Τότε είδε τρεις Αρχιερείς, λαμπροφόρους και απαστράπτοντας, να εισέρχονται στο Άγιο Βήμα. Γονάτισαν μαζί του και προσηύχοντο. Σιγά – σιγά και με φόβο σηκώθηκε, πήρε το θυμιατό και εκφώνησε: «τῆς Παναγίας, Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου…». Η ψυχή του έκπληκτου Ιερέως γέμισε από θεία ευφροσύνη. Ειρήνη και ησυχία ουράνιος κυριάρχησαν μέσα του.
Και ήλθε η στιγμή της Υψώσεως και του Μελισμού του Αμνού του Θεού. Όλος ο ναός πλημμύρισε από γλυκύτατες μελωδίες… Έψαλλε όλο το παρευρισκόμενο πλήθος, μαζί με τους Μοναχούς, Ιερείς και Επισκόπους το «Εἷς Ἅγιος, Εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Πατρός. Ἀμήν»… Όχι μια φορά, αλλά πολλές. Στη συνέχεια έψαλλαν και το Κοινωνικό : «Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος• Ἀλληλούια».
Ο Ιερεύς μέσα του διελογίζετο τί να κάμει; Να κοινωνήσει πρώτος ή να παραμερίσει για τους τρεις παρευρισκομένους Αρχιερείς; Ο ένας εξ αυτών του έκαμε νόημα να κοινωνήσει και στη συνέχεια με άλλο νόημα να κάμει Ένωση και Συστολή των Παναγίων Δώρων. Τέλος, άνοιξε την Ωραία Πύλη… και δεν είδε κανέναν… γύρισε δεξιά – αριστερά τη ματιά του, μέσα στο Άγιο Βήμα… οι Αρχιερείς είχαν εξαφανισθεί… Για λίγες στιγμές παρέμεινε τελείως ακίνητος και εκστατικός.
– «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε…», είπε, και προσήλθε ο ιεροψάλτης.
Ακόμα θαυμάζει! Ακόμα απορεί! Ολόκληρη η Θριαμβεύουσα Εκκλησία ήταν παρούσα. Οι κεκοιμημένοι αδελφοί του Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ήσαν εκείνοι που κατά καιρούς μνημόνευε, γι’ αυτό και του φάνηκαν μερικοί γνωστοί.
Οι Αρχιερείς μέσα στο Ιερό Βήμα ήσαν οι τρεις Ιεράρχες: ο Ιερός Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Οι σπουδές για χρόνια στα πανεπιστήμια, οι μελέτες και τα ξενύχτια πάνω στα βιβλία, δεν μπόρεσαν να του δώσουν ούτε μια σταγόνα γλυκύτητας και θεογνωσίας, από όσο του έδωσε μία και μόνη Θεία Λειτουργία…
Πατρὸς Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.
Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου