Η Ελλάδα έχασε τον δρόμο της, αλλά μας αγαπά ο Θεός καί περιμένει την μετάνοιά μας

του Γέροντος Παϊσίου

Ο Γέροντας Παΐσιος, αγαπούσε την Πατρίδα καί έλεγε: «Καί η Πατρίδα είναι μια μεγάλη οικογένεια». Δεν επεδίωκε το εθνικό μεγαλείο, την δόξα καί την ισχύ με την κοσμική έννοια, αλλά την ειρήνη, την πνευματική άνοδο και την ηθική ζωή των πολιτών, για να μας βοηθά και ο Θεός. Ούτε επιζητούσε την ασφάλεια για να απολαμβάνουν οι άνθρωποι τις ανέσεις τους.

Σέ κάποιον Έλληνα θερμό πατριώτη που ζούσε στην Αμερική καί προσπαθούσε να προβάλλει την Ελλάδα, συνέστησε ν’ αγωνισθεί για να αγιάσει καί υστέρα να προβάλλει σωστά καί πνευματικά και την Ελλάδα…

Φταίμε κι εμείς...

του Γέροντος Πορφυρίου

«Τι να σου κάνουν οι πολιτικοί; Είναι μπερδεμένοι με τα ψυχικά πάθη τους. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του, πως θα μπορέσει να βοηθήσει τους άλλους; Φταίμε κι εμείς για την κατάσταση αυτή. Αν ήμασταν αληθινοί Χριστιανοί, θα μπορούσαμε να στείλουμε στη Βουλή, όχι βέβαια χριστιανικό κόμμα, αλλά Χριστιανούς πολιτικούς, και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά».

Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών

http://rapidshare/

Τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών

Πριν από πολλά χρόνια αποκαλύφθηκαν τα μυστικά «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών», που έκρυβαν οι Εβραίοι Σιωνιστές, στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα σχέδια που εφαρμόζουν για να υποτάξουν τον κόσμο. Φυσικό ήταν μετά την αποκάλυψη αυτή, να σπεύσουν οι Εβραίοι να διαψεύσουν τα όσα τους απέδιδαν. Όμως, αυτά που συμβαίνουν διαχρονικά σε ολόκληρο τον κόσμο πιστοποιούν κατά γράμμα τα «πρωτόκολλα» και τους μυστικούς μακροχρόνιους σχεδιασμούς τους...

Γιατί ο αντίχριστος διάλεξε σαν σύμβολό του τον αριθμό 666;

Οι Εβραίοι, στον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης, είχαν υποτάξει διάφορους λαούς και τους είχαν επιβάλει φορολογία σαν δείγμα της υποτέλειάς τους. Η φορολογία αυτή που κάθε χρόνο μαζευόταν στο ταμείο του Σολομώντος ήταν 666 τάλαντα χρυσού. Γι’ αυτούς λοιπόν ο αριθμός αυτός είναι συμβολικός και συνδέεται με το ένδοξο πατριωτικό παρελθόν τους...

Διήγηση περί του γενομένου Θαύματος στην Καρθαγένη της Αφρικής

Όταν βασιλιάς του Βυζαντίου ήταν ο Ηράκλειος Α΄ (610-641) και πατρίκιος ο Νικήτας, έγινε στην Αφρική το παρακάτω θαύμα. Κάποιος αξιωματικός του βασιλικού στρατού βρισκόταν στην Καρθαγένη. Επειδή όμως έπεσε στην πόλη θανατικό, πήρε τη γυναίκα του και κατέφυγε σ' ένα προάστιο, οπού ήταν η κατοικία του, για να γλιτώσει τάχα το θάνατο. Στήν πραγματικότητα όμως έφυγε, επειδή ο διάβολος τον παρακίνησε ν' αμαρτήσει. Σπέρνοντάς του δηλαδή σαρκικούς λογισμούς, τον κατάφερε να πέσει σε μοιχεία με τη γυναίκα του κηπουρού του. Δεν πέρασε πολύς καιρός από την πτώση του, κι αρρώστησε βαριά από βουβωνοκήλη, πού τον οδήγησε τελικά στο θάνατο...

Η Αγάπη του Θεού σε 5 λεπτά

Η Μεσοπεντηκοστή

Μετά την θαυματουργία του Ιησού στον Παράλυτο, από φθόνο κινούμενοι οι Ιουδαίοι, και εξαιρέτως οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς, Τον εδίωκαν, και ζητούσαν να τον σκοτώσουν με την πρόφαση ότι δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου, αλλά θαυματουργούσε. Ο Ιησούς τότε αναχώρησε στα μέρη της Γαλιλαίας. Περί τα μέσα της εορτής της λεγομένης Σκηνοπηγίας, ανέβηκε πάλι στο Ιερό και δίδασκε. Τότε θαυμάζοντας οι Ιουδαίοι την σοφία των λόγων Του έλεγαν:..

Ο ονειροκρίτης

Τα όνειρα στη ζωή των ανθρώπων είναι μια πραγματικότητα, που κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί. Ο μηχανισμός όμως της δημιουργίας τους καί η σημασία που έχουν, πολύ συζητούνται ακόμη καί από τους ειδικούς. Μόνο σ' ένα σημείο όλοι συμφωνούν, στο ότι δεν πρέπει να εξηγούνται με οδηγό το γνωστό ονειροκρίτη...

ΨΑΛΜΟΙ

Ο σοφός πνευματικός

Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Ένας άρχοντας πλούσιος εθησαύριζε κατά πολλά• ποτέ δεν ήθελε μήτε να εξομολογηθεί μήτε ελεημοσύνη να κάμει. Είχε ένα γιό έως δέκα χρονών. Ήλθε καιρός και αρρώστησε ο άρχοντας εκείνος. Του έλεγαν οι δικοί του να εξομολογηθεί, να κάμει γιά την ψυχή του τίποτε• αυτός τους έλεγε: Ας είναι καλά το παιδί μου• εκείνο έχει να κάμει για την ψυχή μου. Όλος με τον διάβολο ήταν, και η γνώμη του δεν άλλαζε...

Ας παύσει ο εμφύλιος...

Επίκαιρο!

Κατά την διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, γράφει ο Κώστας Ζουράρις ότι: «…Μόνον το Άγιο Όρος. Νήψις καί Παράκλησις μαζί, ικετεύει ταπεινά το Γένος να πάψει την φρίκη. Το κείμενο, προφητικό, παραμυθητικό καί ιερό, δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1946 με την υπογραφή πολλών Αγιορειτών Πνευματικών, επί Πρώτου του μακαριστού Γέροντος Γαβριήλ του Διονυσιάτη. Παραθέτω αποσπάσματα από το καίριο τοϋτο πρόσφορο, πού πασχίζει, πρίν ακόμη αρχίσει η καθολική αλληλοσφαγή, να σταματήσει την θεοκτονία που έρχεται με τον εμφύλιο...

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος σώζει την Μυτιλήνη από την πανώλη

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος ανήκει στη χορεία των Νεομαρτύρων Αγίων. Μαρτύρησε υπέρ Χριστού του Θεού στη Μυτιλήνη την 17η Φεβρουαρίου του 1795, σε ηλικία 21 έτους. Μετά από τους βασανισμούς των Τούρκων και την μαρτυρική τελευτή του, ενταφιάσθηκε εντός μιας Εκκλησίας της Μυτιλήνης, καλουμένης Παναγίας Χρυσομαλλούσας.
Το σεπτό Λείψανο του Αγίου Θεοδώρου, επί μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιερεμίου (1798), μετέπειτα Οικουμενικού Πατριάρχου, μετεφέρθη εν αγνοία των τουρκικών αρχών, καί εναπετέθη ευλαβώς στην κρύπτη του Ιερού Βήματος του Μητροπολιτικού ναού, όπου παρέμεινε επί 34 έτη, δηλαδή μέχρι του έτους 1832...

Η Εκκλησία Πηγή Ζωής καί Πολιτισμού

του Χαράλαμπου Φιλίππου - Φοιτητή Θεολογίας

Ζούμε στην εποχή της μαζικής χειραγώγησης των ανθρώπων η οποία επιτυγχάνετε και με την ενημέρωση την οποία προσφέρουν ποικίλα οπτικοακουστικά μέσα με αποτέλεσμα να επιδρούν καθοριστικά στη διαμόρφωση των τάσεων και των ιδεολογιών των κοινωνιών παγκοσμίως. Γνωρίζοντας τα μέσα αυτή την καταλυτική δύναμή τους, την οποία φιλάρεσκα αποκαλούν «πρόοδο»,μας ενημερώνουν επιλεκτικά, αν όχι διαστρεβλωμένα, επί παντός επιστητού προσβάλοντας έτσι αξίες, αμαυρώνοντας θεσμούς και καταρρακώνοντας υπολήψεις. Στόχος πολλές φορές αυτής «της προοδευτικής τους τακτικής» έχει γίνει και η Εκκλησία...

Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών

Ο Χριστιανισμός κατά τη διάδοσή του συνάντησε πολλά καί μεγάλα εμπόδια. Πρώτα -πρώτα συνάντησε τον κατατρεγμό των ιερέων της ιουδαϊκής θρησκείας. Οι ιερείς αυτοί πίστευαν ότι ο Χριστιανισμός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια ιουδαϊκή αίρεση, η οποία διέστρεφε τη θρησκεία τους. Έτσι οι χριστιανοί υπέφεραν πάρα πολλά δεινά από τους Ιουδαίους στην Παλαιστίνη καί σε άλλες περιοχές...

Οι Μάρτυρες

Κατά τους χρόνους των διωγμών οι ανδρειότατοι αθλητές της πίστεως, στα μαρτύρια που υπέστησαν για το Χριστό, δοκίμασαν πυρακτωμένες περικεφαλαίες στα κεφάλια τους, εξόρυξη των ματιών, σούβλες καί καρφιά στ’ αυτιά, κόψιμο της μύτης καί της γλώσσας, ξερίζωμα των δοντιών, χαλινάρια στο στόμα, ραπίσματα στο πρόσωπο, θηλιές στο λαιμό, καψίματα σ' ολόκληρο το σώμα, καλάμια μυτερά στα νύχια των χεριών καί των ποδιών, σπάσιμο των βραχιόνων, στρεβλώσεις των άνω καί κάτω άκρων, εξαρθρώσεις, συντριβή των οστών, λιωμένο μολύβι στα σπλάχνα τους. Καίγονταν σε σχάρες πυρακτωμένες, φλογίζονταν σε αναμμένα κάρβουνα, τηγανίζονταν σε τηγάνια γεμάτα θειάφι καί λάδι, πυρπολούνταν με αναμμένες λαμπάδες, αποτεφρώνονταν σε καμίνια, έβραζαν σε κοχλαστή πίσσα, στριφογύριζαν δεμένοι σε ξιφοφόρους τροχούς καί κατακρεουργούνταν. Δίδονταν ως τροφή στα σαρκοβόρα θηρία, ρίχνονταν σε λάκκους άσβεστης ασβέστου, γδέρνονταν ζωντανοί από το κεφάλι ως τα πόδια, δέρνονταν με ξύλα, ράβδους, σίδερα, βούρδουλες καί φραγγέλια, ρίχνονταν σε παγωμένες λίμνες, σε ποτάμια καί στο βυθό της θάλασσας.
Καί βέβαια δε σταματά εδώ ο κατάλογος των βασανιστηρίων πού οι ειδωλομανείς διώκτες επινόησαν, για να αφανίσουν τους χριστιανούς από το πρόσωπο της γης' είναι μακροσκελής καί ατελείωτος. Τέτοια ήταν η μανία των διωκτών, ώστε επιθυμούσαν να έχουν ένα μόνο λαιμό όλα τα πλήθη των χριστιανών, για να τους τον κόψουν με ένα καί μόνο κατέβασμα του ξίφους.
Τα απάνθρωπα καί φρικτά αυτά βασανιστήρια αντιμετώπιζαν τα αναρίθμητα πλήθη των χριστιανών με υπεράνθρωπη καρτερία καί αντοχή, γιατί αντλούσαν δύναμη από το Χριστό, τον οποίο αγαπούσαν καί λάτρευαν. Έτσι οι άγιοι Μάρτυρες -έντεκα εκατομμύρια στους τρεις πρώτους αιώνες της ζωής της Εκκλησίας του Χριστού- πότισαν με το αίμα τους το δένδρο της Πίστεως, γιγάντωσαν τη χριστιανική αλήθεια καί, αφού διέλυσαν την αχλύ της ειδωλολατρίας, οδήγησαν στο θρίαμβο του Χριστιανισμού.
Στις αρχές του Δ' αιώνα τα πράγματα για τον Χριστιανισμό άλλαξαν. Το αίμα των Μαρτύρων καρποφόρησε. Η θρησκεία του Χριστού από διωκόμενη έγινε πλέον ελεύθερη καί, ακολούθως, έγινε η επίσημη θρησκεία του κράτους…
Γεώργιος Δ. Παπαδημητρόπουλος

Η τελευταία προσευχή του Αγίου Γεωργίου

Ο Μάρτυς του Χριστού Γεώργιος, όταν έφτασε πλέον στον τόπο της καταδίκης, παρακάλεσε τους δήμιους να του αφήσουν λίγο χρόνο. Αυτήν ακριβώς τη χάρη ζήτησε ο Άγιος από τους εχθρούς της Πίστεώς του. Εκείνοι ικανοποίησαν το αίτημά του. Τότε ο Μεγαλομάρτυς συγκέντρωσε τον εαυτό του για προσευχή καί αφού ύψωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό, αναφώνησε μέσα από τα βάθη της καρδιάς του: «Κύριε καί Θεέ μου, Εσύ, στον οποίο εκ γενετής ανήκω καί στον οποίο έχω στηρίξει τις ελπίδες μου' Εσύ που μου έδωσες θάρρος καί με ετοίμασες γι' αυτόν τον αγώνα' Εσύ που είσαι η γλυκιά μου ελπίδα, η αψευδής υπόσχεση, ο αναλλοίωτος έρωτας των ιερών ψυχών' Εσύ που κοιτάζεις με προσοχή τις προθέσεις των καρδιών μας καί ικανοποιείς τις επιθυμίες μας, προτού ακόμη σου απευθύνουμε με την προσευχή τα αιτήματα μας' Εσύ, λέγω, βοήθησέ με να φέρω σε αίσιο πέρας αυτόν τον αγώνα, τον οποίο ανέλαβα για την ομολογία του ονόματός σου, καί δέξου την ψυχή μου καί αφού την διαφυλάξεις ανώτερη από τα πονηρά πνεύματα, συναρίθμησέ την με αυτούς πού από αιώνες ευαρέστησαν σε Εσένα. Συγχώρεσε δε, Δέσποτα, στο λαό αυτό όσα από άγνοια διέπραξαν σε βάρος μου καί αξίωσέ τους αληθώς να Σέ γνωρίσουν, διότι είσαι Ευλογητός στους αιώνες των αιώνων».

Τη υπερμάχω στρατηγώ κατατίθεται η έργω αγάπη μας

της Λιάνας Κανέλλη

Το Άγιον Όρος, την τύχη την αγαθή είχα να το πρωτοαντικρίσω εγώ πετώντας μ' ένα «Μιράζ 2000» πάνω απ' τον Άθω. πέρυσι τέτοιες μέρες. Ήταν το δώρο των φρουρών του Αιγαίου, όπως έκτοτε αποκαλώ τους πιλότους της πολεμικής μας αεροπορίας, για τη γιορτή των αρχαγγέλων, τη δική τους, προς μία δημοσιογράφο που επιμένει να μετράει τις αναχαιτίσεις των απέναντι κι όχι τις παραβιάσεις τους...

Αναστάσιμα

της Βιργινίας Κρητικού - Ζούρου

Χριστός Ανέστη! Αναστάσιμα λόγια να πούμε. Ναι, γιατί, μπορεί η Λαμπρή του 2010 να πέρασε χρονικά, αλλά, εμείς θέλουμε να ‘χουμε την Ανάσταση μέσα στην καρδιά μας. Κρατάμε, λοιπόν, τη χαρά Της που καταργεί το χρόνο!
Σε μια ηλεκτρισμένη εποχή, που όλα είναι δύσκολα και σκοτεινά, αντιπαρατάσσουμε αναστάσιμη εσωτερική στάση αντιμετώπισης της καθημερινότητας.
Οι ειδήσεις που επικρατούν έχουν να κάνουν με φόβο και με πάθος. Με αριθμούς. Καλλιεργούν τη σμίκρυνση της αντίληψης, τη μικρόψυχη απαντοχή. Πώς να πάρουμε περισσότερα. Πώς να δώσουμε λιγότερα. Έχουν να κάνουν με νούμερα και ευδαιμονία. Με κατανάλωση και οικονομική κρίση...

Τι είναι Πατρίδα

Ομιλία της ηρωϊκής δασκάλας Χαράς Νικοπούλου

Χριστός ανέστη, Χρόνια Πολλά σε όλους. Είναι ιδιαίτερη η συγκίνηση μου σήμερα να βραβεύομαι στη γη που με γέννησε και με μεγάλωσε, στη Μακεδονία! Ευχαριστώ θερμά το νομάρχη της Θεσσαλονίκης κ. Ψωμιάδη, καθώς και τον πρόεδρο του συμβουλίου αποδήμου ελληνισμού κ. Ταμβάκη, όχι μόνο για την τιμητική διάκριση που μου αποδίδουν στη σημερινή εκδήλωση, αλλά κυρίως γιατί αναγνωρίζουν μέσα από την πορεία μου στα πομακοχώρια, το πρόβλημα που υπάρχει στη Θράκη, με την παρουσία του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, που συντελεί στην πολιτιστική γενοκτονία των Πομάκων και των Ρωμά της Θράκης...

Ένας Άγιος Διδάσκαλος

Ο Διδάσκαλος της Θερμής Θεόδωρος ήρθε στη Μυτιλήνη το 1440 μαζί με τον Δεσπότη του Μυστρά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο όταν νυμφεύθηκε την Αικατερίνα. Ήταν Ηπειρώτης στην καταγωγή και είχε σπουδάσει στο Κάστρο του Μυστρά στον Μοριά, που στους δύσκολους εκείνους καιρούς ήταν η πνευματική τροφός του Ελληνορθόδοξου Γένους. Ο Μυστράς ήταν για τον Θεόδωρο η πατρίδα, η αγάπη του, γιατί ήταν σύμβολο, ιερή κολυμβήθρα του Γένους και της Παράδοσης των Ρωμηών...

Μόνο ο Θεός θεραπεύει αληθινά

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Ανόητε άνθρωπε, καταφεύγεις στους μάγους για να γιατρευτείς; Καί πιστεύεις πως ο διάβολος θα γιατρέψει πραγματικά την αρρώστια σου; Εκείνος «εξαρχής ήταν ανθρωποκτόνος» (Ιω. 8:44) καί θανάτωσε όλο το γένος των ανθρώπων. Πώς τώρα θα γίνει γιατρός σου; Δεν είδες πώς οι δαίμονες δεν μπόρεσαν να γιατρέψουν ούτε τους δικούς τους μάγους από τις πληγές, που τους προξένησε ο Μωϋσής στην Αίγυπτο (Εξ. 9:11);...

Ορθόδοξη ψαλμωδία

Η ψαλτική τέχνη της Εκκλησίας μας, δεν έπαυσε ποτέ να καλλιεργείται σε όλες τις περιόδους του χριστιανικού βίου, διατηρώντας ανόθευτη την απλότητα καί τη γνησιότητα της Ευαγγελικής διδαχής συνδυάζοντας με τρόπο κυριολεκτικά αριστουργηματικό καί ανεπανάληπτο την ποίηση με την απαρασάλευτη δογματική Αλήθεια, τη λογοτεχνική ευκαμψία και γλαφυρότητα με το βάθος της Θεολογικής σκέψεως καί με το βίωμα της ενάρετης χριστιανικής ζωής...

Το ξέρει κι ο Θεός...

Κάποια φορά ο Γέρων Πορφύριος ξεκίνησε μαζί με τρία πνευματικά τέκνα του να πάνε σ' ένα μοναστήρι, για να τελέσουν έναν Εσπερινό. Αρχικά, είπαν να πάνε με τα πόδια. Αφού, όμως, περπάτησαν κάποια απόσταση κι επειδή ο Γέρων Πορφύριος ήταν κουρασμένος, σκέφτηκαν, μια καί το μοναστήρι εκείνο ήταν κάπως μακριά, να βρουν ένα μεταφορικό μέσον, αντί να πάνε με τα πόδια. Εκείνη την ώρα φάνηκε από μακριά ένα ταξί. Είπαν τότε στο Γέροντα οι συνοδοί του -καί οι τρεις λαϊκοί, όχι κληρικοί- να κάνουν ένα νεύμα στο ταξί να σταματήσει, για να ρωτήσουν τον οδηγό αν μπορούσε να τους μεταφέρει στο μοναστήρι. «Μη φοβάστε», τους είπε, «θα σταματήσει μόνος του ο οδηγός του ταξί. Αλλά, όταν θα μπούμε στο ταξί, να μη μιλήσει κανένας σας στον οδηγό• μόνο εγώ θα του μιλήσω». Έτσι κι έγινε. Σταμάτησε ο οδηγός του ταξί, χωρίς αυτοί να του κάνουν νεύμα, μπήκαν μέσα καί ο πατήρ Πορφύριος είπε στον οδηγό τον προορισμό τους.
Μόλις ξεκίνησαν, ο οδηγός του ταξί άρχισε να καταφέρεται εναντίον των κληρικών καί να τους κατηγορεί για χίλια δυο πράγματα. Καί κάθε φορά, πού έλεγε κάτι, απευθυνόταν στους τρεις λαϊκούς, οι ποίοι κάθονταν στο πίσω μέρος του ταξί καί τους ρωτούσε: «Έτσι δεν είναι, βρε παιδιά; Τι λέτε κι εσείς;» Εκείνοι, όμως, τσιμουδιά' δεν λέγανε τίποτε, κατά την εντολή του Γέροντος.
Αφού είδε κι απόειδε ο οδηγός ότι δεν του απαντούσαν οι άλλοι, στράφηκε στο Γέροντα Πορφύριο καί του είπε: «Έτσι δεν είναι, παππούλη; Τί λες κι εσύ; Δεν είναι αλήθεια αυτά τα πράγματα, πού τα γράφουν κι οι εφημερίδες;»
Του λέει τότε ο Γέρων Πορφύριος: «Παιδί μου, θα σου πω μια μικρή ιστορία, θα σου την πω μια φορά• δεν θα χρειαστεί δεύτερη». Κι άρχισε να του αφηγείται: «Ήταν ένας άνθρωπος από το τάδε μέρος (ο Γέροντας το ανέφερε), που είχε ένα ηλικιωμένο γείτονα, ο οποίος είχε ένα μεγάλο κτήμα. Μια νύκτα τον σκότωσε καί τον έθαψε. Στή συνέχεια, με διάφορα πλαστά χαρτιά, πήρε το κτήμα του γείτονά του καί το πούλησε. Καί ξέρεις τί αγόρασε με τα χρήματα, τα οποία πήρε πουλώντας αυτό το κτήμα; Αγόρασε ένα ταξί».
Μόλις άκουσε αυτή την αφήγηση ο οδηγός του ταξί, τόσο πολύ συγκλονίστηκε, πού σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου καί φώναξε: «Μη πεις τίποτε, παππούλη• μόνο εγώ το ξέρω αυτό κι εσύ».
«Το ξέρει κι ο Θεός», του απάντησε ο Γέρων Πορφύριος. «Εκείνος μου το είπε, για να σου το πω. Καί να φροντίσεις απ’ εδώ κι εμπρός ν' αλλάξεις ζωή».
Από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη «Ο Γέρων Πορφύριος – Μαρτυρίες και εμπειρίες». Αφήγηση του Παναγιώτη Σωτήρχου (δημοσιογράφου, συγγραφέως)

Η Ίμβρος, η Τένεδος καί οι τούρκικες "μπαγαποντιές"

Στο Βόρειο Αιγαίο, δύο ιστορικά Ελληνικά νησιά, η Ίμβρος και η Τένεδος, αφού υποδουλώθηκαν επί τέσσερις αιώνες στους Τούρκους, παραχωρήθηκαν το 1923 με την συνθήκη της Λοζάννης στην κυριαρχία της Τουρκίας, με τη συμφωνία όμως, τα νησιά αυτά να αυτοδιοικούνται, χωρίς να ληφθεί υπόψη αυτών που γνώμονα την αδικία χαράσσουν αιματοβαμμένα σύνορα βάσει των συμφερόντων τους, ότι τα νησιά αυτά κατοικούντο έως τότε από 10.000 Έλληνες. Η μεν Ίμβρος είχε πληθυσμό 100% Έλληνες, η δε Τένεδος είχε Έλληνες κατοίκους σε ποσοστό 80%, που ζούσαν στη γη αυτή και την κληρονόμησαν από τους ενδόξους προγόνους τους, που με τους κόπους τους είχαν χτίσει τα σπίτια και είχαν καλλιεργήσει τα χωράφια τους. Δεν τα είχαν κλέψει από κανέναν, ούτε είχαν σφάξει κανέναν για να αρπάξουν το βιός του!!!...

Ένα από τα φοβερότερα Θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου

Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό στή μακρινή χώρα κάτω, στο Σουδάν. Στό αεροδρόμιο της πρωτεύουσας παρατηρείτο μια ασυνήθιστη κίνηση. Εκτός των κανονικών δρομολογίων, ανέμελα νιάτα, μαθητές, με τους εκδρομικούς σάκους των, είχαν γεμίσει τις αίθουσες του αερολιμένα. Μια σχολική εκπαιδευτική, αεροπορική εκδρομή, είχε προγραμματιστεί για την ημέρα αυτή. Σχολικά τραγούδια και χαρούμενες φωνές έσπαγαν το μονότονο βουητό των αεροπλάνων, που απογειωνόταν και προσγειωνόταν εις τον αερολιμένα. Και ξάφνου τα μικρόφωνα ανήγγειλαν;...

Κυριακή των Μυροφόρων

Το ιστορικό της Αναστάσεως
Δαμασκηνού του υποδιακόνου και Στουδίτου

Μετά την ταφή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ευλογημένοι Χριστιανοί, πήγαν οι φθονερότεροι Ιουδαίοι, και είπαν τον Πιλάτο. Ενθυμούμασθε, αυθέντη, ότι ο πλάνος εκείνος, όταν ζούσε, είπε, ότι μετά τρεις ημέρες θέλει αναστηθεί, καί δια τούτο δός μας εξουσία να βουλώσομε τον τάφο, δια να μην πάνε οι Μαθητές Του και τον κλέψουν, και ειπούν, ότι αναστήθηκε, καί γίνει η υστερινή πλάνη χειρότερη από την πρώτη. Και εάν εκείνος είναι πλάνος, ω αρχιερείς, τί σας μέλει δια ένα πλανεμένον;...

Τάμα στον Ταξιάρχη

Την Β΄ Κυριακή μετά το Πάσχα, των αγίων γυναικών Μυροφόρων την εορτή εορτάζουμε, συνάμα δε και τα εγκαίνια πανηγυρίζουμε του Ιερού Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, του μεγάλου αυτού προσκυνήματος στον Μανταμάδο της Λέσβου...

Η Ελεημοσύνη

Κάποτε ζούσε μια απλή, αλλά πολύ καλή γυναίκα. Αγαπούσε πολύ τόν Χριστό. Καί Τον παρακαλούσε ταχτικά στην προσευχή της:
- Έλα, Χριστέ μου! Έλα να ευλογήσεις το σπίτι μου! Έλα! Θέλω να Σε ιδώ αισθητά! Θα Σε υποδεχθώ με όλη μου την καρδιά! Όπως Σου αξίζει!
Με τις πολλές της προσευχές συγκινήθηκε ο Κύριος καί της αποκάλυψε:
— Αύριο θα έλθω στο σπίτι σου!
Γεμάτη χαρά άρχισε πρωΐ-πρωΐ' τις προετοιμασίες. Μα εκεί που είχε το σπίτι όλο ανάστατο, για να το καθαρίσει όσο πιο καλά μπορούσε, για να δεχθεί τον Χριστό όπως Του αξίζει, χτύπησε η πόρτα της!
Λαχτάρησε η καλή γυναίκα. Ω, καί να είναι ο Χριστός τόσο ενωρίς, τώρα που δεν έχει ακόμη συγυρίσει τα πάντα! Άνοιξε την πόρτα. Ήταν ένας γέρος, ξένος, καί ζητούσε να τον βάλει κάπου να ξεκουραστεί!
— Αδύνατο! του απάντησε. Περιμένω πρόσωπο επίσημο! Καί έχω ένα σωρό δουλειές! Πήγαινε!... Καί τον έδιωξε.
Σε λίγο ξαναχτύπησε η πόρτα της. Αυτήν την φορά ήταν ένα ορφανό. Το ήξερε. Ήθελε στοργή. Να απασχοληθεί μαζί του. Μα αυτή εσκέφθη θυμωμένη: «Ώρα που ευρήκε καί αυτό να μου έλθει»! Καί μόνο που δεν το έδειρε! Γιατί της χάλασε την διάθεση, που είχε για τις προετοιμασίες που έκανε καί όλο τις πολλαπλασίαζε, για να τιμήσει τον Χριστό, όπως Του άξιζε!
Τελικά τα ετοίμασε όλα. Έκατσε καί κάρφωσε τα αυτιά της στο κουδούνι της εξώπορτας. Καί να, ξαναχτύπησε! Άνοιξε με λαχτάρα. Μα απογοητεύτηκε. Καί εταράχθη. Στήν πόρτα της ήταν μια γυναίκα μαυροφορεμένη, χήρα, με τέσσερα μικρά παιδιά. Ζητούσε λίγη καλοσύνη για τα παιδιά!...
Η καλή μας χριστιανή αισθάνθηκε το αίμα να της ανεβαίνει στο κεφάλι. Να ασχοληθεί με πέντε ανθρώπους, την ώρα πού περίμενε τον Χριστό; Καί αν ερχόταν ξαφνικά, τί θα έκανε; Σέ τί θέση θα βρισκόταν; Έσφιξε την καρδιά της καί την έδιωξε την χήρα!
— Άλλη ημέρα! Δεν ευκαιρώ σήμερα! δεν μπορώ!...
Καί η χήρα έφυγε... Καί η καλή μας χριστιανή περιμένει. Περιμένει τον Χριστό. Μα βράδιασε. Καί ο Χριστός δεν ήρθε. Περιμένει με αγωνία. Καί όσο περνάνε τα λεπτά, τόσο η αγωνία της μεγαλώνει. Μα ήλθαν τα μεσάνυχτα. Γύρισε η ήμερα. Καί απογοητευμένη, στέναξε:
— Χριστέ μου, γιατί δεν ήλθες, όπως μου είπες; Εγώ Σε περίμενα!
Τότε ακούστηκε η φωνή του Χριστού.
- Ήλθα τρεις φορές. Καί με έδιωξες. Ό,τι εποιήσατε ενί των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε (Ματθ. 25,45). Γιατί τα ξέχασες τα λόγια μου αυτά;
Τι φοβερά λόγια; Τι υπεύθυνο πράγμα που είναι η αντιμετώπιση των ελαχίστων αδελφών μας, αφού ο Χριστός μας λέγει ότι είναι κρυμμένος στο πρόσωπό τους!

"Φως ταις τρίβοις μου"

Διηγήθηκε ο Γέροντας Παΐσιος: «Βρισκόμουν σε κάποιο Μοναστήρι (Σταυρονικήτα). Ήταν εσπέρα. Φεύγοντας βρίσκω έξω από την πόρτα του Μοναστηριού ένα λαϊκό, που ήθελε να μου μιλήσει. Προχωρώντας άρχισε να μου λέει τα προβλήματά του. Η ώρα περνούσε καί ήμουν άρρωστος. Ήταν τέτοια η αρρώστια, που ούτε μπορούσα να καθήσω να ξεκουραστώ ούτε να στέκομαι όρθιος...Από το βιβλίο: «Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου» του Ιερομονάχου Ισαάκ

Που και πως γίνεται ο αγιασμός του ανθρώπου

Ο αγιασμός του ανθρώπου, η σωτηρία του, πραγματοποιείται μόνο μέσα στην Εκκλησία που είναι σώμα Χριστού. Από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, η φιλόστοργη Μάννα Εκκλησία ποτέ δεν εγκαταλείπει τα παιδιά της, «εκχέει» την ευλογία του Θεού στο σύνολο της ιδιωτικής, οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής του πιστού...

Ένας έντιμος πολιτικός αρχηγός

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

«...εἶμαι εὐτυχής, διότι ἠδυνήθην νὰ προσφέρω... διὰ τὴν ἐθνικὴν ἀνεξαρτησίαν καὶ ἐλευθερίαν, διὰ αὐτὸ τὸ τόσον θεάρεστον ἔργον, τὰ λείψανα τῆς μετρίας καταστάσεώς μου εἰς τὸ θυσιαστήριον τῆς πατρίδος... Διὰ τὸν αὐτὸν τοῦτον λόγον θέλω ἀποφεύγει νὰ δεχθῶ τὴν προσδιοριζομένην ποσότητα διὰ τὰ ἔξοδα τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐπικρατείας, ἀπεχόμενος, ἐν ὅσῳ τὰ ἰδιαίτερά μου χρηματικὰ μέσα μοῦ ἐπαρκοῦν, ἀπὸ τὸ νὰ ἐγγίσω μέχρι καὶ ὀβολοῦ τὰ δημόσια χρήματα πρὸς τὴν ἰδίαν μου χρῆσιν...

Η πίστη μας είναι ζωντανή!

KAZANSKAYIA

Ένα έτος και εννέα μήνες προ της κοιμήσεώς του αξιώθηκε ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ να τον επισκεφθεί η Υπεραγία Θεοτόκος. Αυτό έγινε ενωρίς το πρωί της εορτής του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου του 1831. «Δύο ήμερες ενωρίτερα, διηγήθηκε η μοναχή του Ντιβιέγιεβο Ευπραξία, ο πατερούλης πρόσταξε να πάω κοντά του. Όταν έφθασα μου ανακοίνωσε: «Θα δούμε την Μητέρα του Θεού»...

Ο τίμιος μοναχός καί οι κατηγορίες του κόσμου

Κάποτε στην πόλη Τύρο έφθασαν δυο μοναχοί για κάποια υπηρεσία. Σέ κάποιο σημείο της πόλεως συναντά έναν απ’ αυτούς μια πόρνη γυναίκα που την έλεγαν Πορφυρία. Αυτή άρχιζε να φωνάζει:
- Πάτερ, σώσε με, όπως έσωσε την πόρνη καί ο Χριστός...

Άγιος Γρηγόριος ο Ε΄

Το αντιχριστιανικό μένος κάποιων «ατόμων» που κύριος στόχος των λεγομένων τους είναι να βάλουν συνεχώς κατά της Εκκλησίας, «έπλασε» τις συκοφαντίες για την στηλίτευση του αγώνα και του μαρτυρίου του Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄. Ακόμα και ο ποιος αδαής άνθρωπος ή κάποιος που δεν διαθέτει νου υγιή, θα αδυνατούσε να πιστέψει ότι ο Πατριάρχης που βασάνισαν και κρέμασαν οι Τούρκοι, ήταν… προδότης των Ελλήνων!...

Ο Κύριός μου καί ο Θεός μου

Μετά την Σταύρωση και την Ανάστασή Του, ο Κύριος χωρίς να ανοίξει τις θύρες, εμφανίζεται στους Μαθητές Του που ήταν κρυμμένοι στο ανώγειο για τον φόβο των Ιουδαίων. Στάθηκε στο μέσον των Μαθητών και τους βεβαίωσε το θαύμα της Αναστάσεως. Οι Μαθητές Του χάρηκαν διότι είδαν με τα μάτια τους τον Κύριο, όμως ο Θωμάς κατ’ οικονομίαν Θεού δεν βρισκόταν εκεί και όταν του είπαν οι άλλοι ότι είδαν τον Κύριο, τότε εκείνος από την χαρά του αμφέβαλλε και έλεγε ότι εάν δεν ψηλαφούσε τον Κύριο δεν θα το πίστευε.
Μετά από οκτώ ημέρες ήταν πάλι συνηγμένοι οι Μαθητές, μαζί και ο Θωμάς. Έρχεται ο Ιησούς, των θυρών κεκλεισμένων και στάθηκε στο μέσον και είπε: Ειρήνη υμίν. Ύστερα λέγει στον Θωμά: Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε, και ίδε τας χείρας μου και την πλευράν μου και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός. Και απεκρίθη ο Θωμάς, και είπε: Ο Κύριός μου και ο Θεός μου. Ομολογώντας Τον ως Θεό και Κύριο.
Πρόσπεσε λοιπόν και σύ αιρετικέ και ψηλάφισε αυτή την ομολογία ενός εκ των Μαθητών του Κυρίου και αναφώνησε με πίστη: ο Κύριός μου και ο Θεός μου. Διότι αν δεν ήταν Θεός ο Χριστός δεν θα έκαμε όσα θαυμάσια εποίησε για την σωτηρία μας. Άνοιξε τα μάτια σου και στήσε την ακοή σου σ’ αυτή την ομολογία: Ο Κύριός μου και ο Θεός μου και μην πλανάσαι από τις αιρέσεις του πονηρού διαβόλου, διότι ο Χριστός είναι ο Αληθινός Θεός.
σ.α.

Οι Εμφανίσεις του Χριστού

…Μια άλλη αρνητική άποψη για την Ανάσταση θεωρεί ότι οι εμφανίσεις του Χριστού ήταν αποτέλεσμα παραισθήσεων καί φαντασιοπληξίας των μαθητών. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, ο Ιησούς δεν αναστήθηκε πραγματικά, αλλά οι μαθητές του, λόγω υποβολής, είχαν έντονες παραισθήσεις καί φαντασιοπληξίες που τους έκαναν να «βλέπουν» το Χριστό σε διάφορα οράματα!
Την εκδοχή όμως αυτή αντιμάχεται ο τάφος του Χριστού. Αν ο Χριστός ήταν νεκρός καί το σώμα του βρισκόταν μέσα στον τάφο, οι φαντασιοπληξίες των μαθητών δεν θα είχαν καμιά σημασία. Γιατί, απλούστατα, μια επίσκεψη στον τάφο θα αρκούσε να πείσει τους ίδιους καί όλους τους άλλους για να δεχθούν τη σκληρή πραγματικότητα, το ότι δηλαδή ο Χριστός ήταν νεκρός! Το γεγονός εξάλλου ότι ο τάφος ήταν αδειανός αποδυναμώνει το ρόλο των μαθητών καί το ποια γνώμη είχαν (ψεύτικη ή φανταστική) για την Ανάσταση του Χριστού. Ο ίδιος ο «κενός τάφος» έδινε την απάντηση, για την πραγματικότητα της Ανάστασης!
…Οι μαθητές «είδαν καί επίστευσαν» στην Ανάσταση. Εξάλλου, ο Χριστός δεν εμφανίσθηκε στους μαθητές του σε όραμα ή σε όνειρο, αλλά με το ανθρώπινο σώμα του, το οποίο οι μαθητές μπόρεσαν να ψηλαφίσουν! Επίσης οι μαθητές μίλησαν, έφαγαν, συναναστράφηκαν
τον αναστημένο Χριστό σαράντα ολόκληρες μέρες. Η πεποίθηση επομένως των μαθητών για την Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν ένα στιγμιαίο αίσθημα, όπως συμβαίνει συνήθως στις παραισθήσεις, αλλά μια καθημερινή καί πολυήμερη εμπειρία που κι αυτή ήταν αποτέλεσμα ανθρώπινης επικοινωνίας με ένα ζωντανό καί υπαρκτό πρόσωπο.
«Η αιώνια αλήθεια» του Ε. ΘεοδώρουΣυμπέρασμα
Ο ρεαλιστικός χαρακτήρας των μαθητών του Ιησού, η πραγματικότητα του θανάτου του, ο τρόπος της ταφής του καί ιδίως οι αναμφισβήτητες εμφανίσεις του μετά την Ανάσταση βεβαιώνουν το μεγάλο θαύμα της Ανάστασης του Χριστού!
Από το βιβλίο «Αθώος» του Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου

Επί τόν τύπον των ήλων

του π. Ιωάννη Κωστώφ

…Αθεμελίωτη είναι η θέση, ότι δηλαδή, ο Χριστός σταυρώθηκε, απέθανε, αλλά δεν ανέστη, διότι το μέγιστο τεκμήριο της Αναστάσεως είναι ο κενός Τάφος. Αν δεν ανέστη, τότε γιατί οι εχθροί Του δεν παρουσίασαν το Σώμα Του; Ο Τάφος είναι δίπλα στην περιοχή της σταυρώσεως καί εφρουρείτο από τους εχθρούς Του, Ιουδαίους καί Ρωμαίους. Κανείς δεν μπορούσε να προσεγγίσει καί πολύ περισσότερο να κλέψει το Σώμα του Χριστού. Πώς, λοιπόν, οι Μαθητές θα έκλεβαν το Σώμα Του; Με βία ή με δωροδοκία; Αλλά δεν είχαν δυνατότητα γι' αυτά, πτωχοί καί αδύνατοι ήσαν. Εξάλλου, σε μια τέτοια περίπτωση, πώς θα ερμηνευθεί η ολοκληρωτική μεταβολή της δειλίας τους σε ανδρεία μέχρις αυτοθυσίας; Τέλος, αν πίστευαν ότι θ' αναστηθεί, δεν χρειαζόταν να κλέψουν το Σώμα Του. Αν, πάλι, δεν πίστευαν, τότε γιατί να Το κλέψουν; Για να πουν ότι ανέστη; Μα η απογοήτευση από τη διάψευση των ελπίδων τους, κάθε άλλο παρά θριαμβολογίες θα προκαλούσε. Κι εξάλλου τί θα κέρδιζαν από το κήρυγμα της Αναστάσεως; Μόνο ταλαιπωρίες, διωγμούς καί θάνατο. Μ' άλλα λόγια «έπαιζαν κορώνα-γράμματα» το κεφάλι τους... Αν, λοιπόν, οι Μαθητές δεν πίστευαν στην Ανάσταση του Χριστού, δεν θα είχαν λόγο να κλέψουν το νεκρό Σώμα Του, μια καί αυτό μόνο μπελάδες θα τους προκαλούσε. Για να θελήσουν να μπουν στους μπελάδες αυτούς, όντας φυσιολογικοί άνθρωποι καθώς δείχνει η μετέπειτα ζωή τους, αυτό αποδεικνύει ότι Τον είχαν δει πράγματι Αναστημένο, θα πρέπει, τέλος, να σημειώσουμε ότι ήταν εντελώς άσκοπο να κλέψουν το Σώμα του Χριστού οι εχθροί Του, γιατί εξάλλου, έβαλαν φρουρούς καί δεν Το έπαιρναν αμέσως; Καί δεν θα Το παρουσίαζαν μόλις άρχιζε το περί Αναστάσεως κήρυγμα των Αποστόλων, ακριβώς για να καταστρέψουν την ιεραποστολή τους; Σ' όλη, λοιπόν, την επιχειρηματολογία περί κλοπής, η απάντηση είναι μία καί μόνη: ο κενός Τάφος στον οποίο τοποθετήθηκε το Σώμα του Κυρίου, σφραγίσθηκε, εφρουρεϊτο, καί μετά το σεισμό δεν βρέθηκε εκεί. Δεδομένης, συνεπώς, της ταφής, αποκλειόμενης της κλοπής καί διαπιστωθέντος του κενού του Τάφου, μόνο μία εξήγηση μένει: Αυτό το οποίο κήρυξαν καί επιβεβαίωσαν με τη ζωή τους οι Απόστολοι: Ότι ο Κύριος ανέστη. Καί μία τελευταία λεπτομέρεια: Στόν κενό Τάφο είχαν μείνει «τα οθόνια (:τα εντάφια σπάργανα) κείμενα μόνα» (Λουκ. κδ' 12), χωρίς να περιέχουν δηλ. το Σώμα του Κυρίου καί μάλιστα κανονικά τακτοποιημένα, ακριβώς όπως ήσαν όταν Το περιέκλειαν. Ποιος θα πήγαινε να κλέψει το Σώμα του Χριστού καί θα καθόταν εκείνη την ώρα να Το ξετυλίξει από τα σάβανα της εποχής εκείνης καί στη συνέχεια να τους ξαναδώσει το προηγούμενο σχήμα; Δεν θα Το έπαιρνε όπως - όπως, για να μην προλάβουν να τον συλλάβουν; Μετά απ’ όλα αυτά, το μόνο το οποίο μένει είναι να θυμηθούμε τον Ιερό Αυγουστίνο που λέει: «Άπιστοι, δεν είσαστε δύσπιστοι, είσαστε οι πλέον εύπιστοι. Διότι δέχεστε τα πλέον παράλογα καί ανόητα, για να μη δεχθείτε ένα, το θαύμα!».
Από το βιβλίο «Πίστη και λογική» του Μανώλη Μελινού

Πόλι μην κλαις...

του Σταμάτη Σπανουδάκη
«Πόλι γλυκειά, Πόλι δική μας,
Πόλι της γης και τ’ ουρανού,
Πόλι καϋμός, Πόλι χρυσή,
Πόλι του ήλιου, Πόλι μητέρα και αδελφή,
Πόλι λυγμός, που γίνεται λουλούδι εδώ θάρθη ο καιρός.
Πόλι γλυκειά, Πόλι αγαπημένη
Πόλι ζωή, Πόλι ελπίδα
Πόλι Θεού, Πόλι μην κλαις
θάρθη ο καιρός»

Η Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλή

Με το όνομα Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί, ή Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα, φέρεται ιερό χριστιανικό αγίασμα που βρίσκεται στη Κωνσταντινούπολη έξω από τη δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα “παλάτια των πηγών” στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη. Πήρε την ονομασία του από το τουρκικό όνομα Balık (= ψάρι) και περιλαμβάνει το μοναστήρι, την εκκλησία και το αγίασμα.
Για την αποκάλυψη του Αγιάσματος υπάρχουν δυο εκδοχές:
1) Η πρώτη, που εξιστορεί ο Νικηφόρος Κάλλιστος αναφέρει ότι: Ο μετέπειτα Αυτοκράτορας Λέων ο Θράξ ή Λέων ο Μέγας (457-474 μ.Χ.), όταν ερχόταν ως απλός στρατιώτης στην Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στη Χρυσή Πύλη έναν τυφλό που του ζήτησε νερό. Ψάχνοντας γιά νερό, μιά φωνή του υπέδειξε την πηγή. Πίνοντας ο τυφλός και ερχόμενο το λασπώδες νερό στα μάτια του θεραπεύτηκε. Όταν αργότερα έγινε Αυτοκράτορας, του είπε η προφητική φωνή, πως θα έπρεπε να χτίσει δίπλα στην πηγή μια Εκκλησία. Πράγματι ο Λέων έκτισε μια μεγαλοπρεπή Εκκλησία προς τιμή της Θεοτόκου στο χώρο εκείνο, τον οποίο και ονόμασε “Πηγή”. Ο Κάλλιστος περιγράφει τη μεγάλη αυτή Εκκλησία με πολλές λεπτομέρειες, αν και η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο στό οικοδόμημα του Ιουστινιανού. Ιστορικά πάντως είναι εξακριβωμένο, ότι το 536 στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως, υπό τον Πατριάρχη Μηνά, λαμβάνει μέρος και ο Ζήνων, ηγούμενος “του Οίκου της αγίας ενδόξου Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας εν τη Πηγή”.
2) Η δεύτερη, που εξιστορεί ο ιστορικός Προκόπιος, τοποθετείται στις αρχές του 6ου αιώνα και αναφέρεται στον Ιουστινιανό. Ο Ιουστινιανός κυνηγούσε σ’ ένα θαυμάσιο τοπίο με πολύ πράσινο, νερά καί δένδρα. Εκεί, σαν σε όραμα, είδε ένα μικρό παρεκκλήσι, πλήθος λαού και έναν ιερέα μπροστά σέ μιά πηγή. “Είναι η πηγή των θαυμάτων” του είπαν. Και έχτισε εκεί μοναστήρι με υλικά που περίσσεψαν από την Αγιά Σοφιά. Η δεύτερη αυτή εκδοχή ανάγεται στην ανακαίνιση του ναού το 559.
Περιπέτεια του Ναού
Το 559 ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, θεραπευμένος από λιθίαση κάνοντας χρήση του νερού της Πηγής ανακαίνησε το ναό αυτό με υλικά που είχαν περισσέψει από την Αγιά Σοφιά. Ο ανακαινισμένος όμως ναός κατέπεσε μετά από σεισμό όπου και ανοικοδόμησε εκ νέου η Ειρήνη η Αθηναία. Αλλά και μετά από νεότερη πτώση του ανοικοδομήθηκε για τρίτη φορά από τον Αυτοκράτορα Βασίλειο τον Μακεδόνα. Αργότερα πυρπολήθηκε από τον αρχηγό των Βουλγάρων Συμεών, όπου και αναγέρθηκε για 4η φορά από τον Ρωμανό τον Λεκαπηνό. Κατά τον 6ο αιώνα αποτελούσε ανδρώα Μονή στην οποία προσέρχονταν ο Αυτοκράτορας κάθε Πέμπτη της Αναλήψεως.
Στο περίβολο του ναού αυτού έστησε τις σκηνές του το 1424 ο Σουλτάνος Μουράτ Β΄. Κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης ο ναός καταστράφηκε και το αγίασμα καλύφθηκε. Αργότερα όμως επετράπει στους Χριστιανούς να αποκαλύψουν το αγίασμα και να επανιδρύσουν μικρό προσκύνημα. Το 1732 οι Αρμένιοι προσπάθησαν να υφαρπάξουν το προσκύνημα πλην όμως οι Έλληνες χριστιανοί διέσωσαν το δικαίωμα της κατοχής τους. Το 1825 καταστράφηκε από τους γενίτσαρους και το 1827 ανευρέθηκε η Ιερά εικόνα της Θεοτόκου εικονιζόμενη υπέρ της Ζωοδόχου Πηγής. Μετά απ΄ αυτό το 1830 ο Σουλτάνος επέτρεψε την νέα ανοικοδόμηση (5η φορά) του Ναού όπως σήμερα διασώζεται, επί Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντίου Α΄ όπου καί εγκαινιάσθηκε μετά από πέντε χρόνια.
Σήμερα στην αυλή της Ζωοδόχου Πηγής βρίσκονται οι τάφοι των Οικουμενικών Πατριαρχών. Το δε αγίασμα βρίσκεται στον υπόγειο Ναό και αποτελείται από μαρμαρόκτιστη πηγή, το νερό της οποίας θεωρείται αγιασμένο. Απ’ εδώ διαδόθηκε ο τύπος της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι ψηφιδωτή παράσταση της εικόνας σώζεται στον εσωνάρθηκα της Μονής της Χώρας.
Σε ανάμνηση των εγκαινίων του Ναού από τον Αυτοκράτορα Λέοντα η Εκκλησία καθιέρωσε την κατ΄ έτος εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή της Διακαινήσίμου Εβδομάδας.
Χριστιανική παράδοση
Το όνομα Μπαλουκλί προέρχεται από την Τουρκική λέξη “balık” (“ψάρι”) (προφέρεται περίπου μπαλούκ) και σημαίνει “των ψαριών” ή “με τα ψάρια” , πιθανότατα λόγω ύπαρξης ψαριών στα νερά της περιοχής. Για τη μονή του Μπαλουκλί υπάρχει θρύλος για την Άλωση της Πόλης, ο οποίος περιγράφεται ποιητικά από τον Γεώργιο Βιζυηνό.
Πηγή: VatopaidiFriend

Πεντηκοστάριον

Η περίοδος από το Πάσχα ως την Πεντηκοστή είναι η λαμπρότερη περίοδος στη ζωή της Εκκλησίας. Οι ημέρες της νηστείας έχουν τελειώσει. Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας αναστημένος. Η Εκκλησία πλέει στο φως της Αναστάσεως καί της ουράνιας ζωής.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η Εκκλησία θέλει με το λειτουργικό της κλίμα να κάνει αισθητή την παρουσία του αναστημένου Χριστού καί της λυτρωτικής Του δυνάμεως. Γι’ αυτό δείχνει πρώτον, πώς ο αναστημένος Χριστός καθαρίζει τον άνθρωπο τόσο απ’ τα συμπτώματα, που είναι η σωματική αρρώστια όσο κι από τις ρίζες της αμαρτίας που είναι τα πάθη καί κυρίως ο ανθρώπινος εγωκεντρισμός. Δεύτερον, δείχνει πώς τον ανασταίνει όταν είναι πνευματικά νεκρός, τρίτον πώς τον φωτίζει όταν έχει στερηθεί το φως καί βρίσκεται στο σκοτάδι καί τέλος πώς αποκαθιστά στην αρχική της κατάσταση καί την κανονική της σχέση με το Θεό τη φύση του πού έχει διαφθαρεί από την αμαρτία.
Η περίοδος αυτή αρχίζει με την Διακαινήσιμο εβδομάδα κατά τη διάρκεια της οποίας τελείται καθημερινά η πασχαλινή λειτουργία, αφού ολόκληρη η εβδομάδα είναι η ογδόη ημέρα, καί τελειώνει με την Κυριακή των Αγίων Πάντων, που είναι η αρχή μιας άλλης εκκλησιαστικής περιόδου.
Η πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα είναι η Κυριακή του Θωμά. Είναι η παρουσία του Χριστού σε μας, συνηγμένους στην Εκκλησία των "θυρών κεκλεισμένων", καί μας δείχνει πώς εμείς πρέπει να ανταποκριθούμε σ' αυτή την παρουσία καί πώς πρέπει να συναντήσουμε τον αναστημένο Χριστό.
Η Κυριακή των Μυροφόρων περιγράφει το θείο έρωτα που πρέπει να φλογίζει την καρδιά του ανθρώπου για να επιτύχει αυτή τη συνάντηση.
Η Κυριακή του Παραλυτικού μας λέει ότι έχουμε θεραπευθεί από το Χριστό με το νερό του βαπτίσματος πεθαίνοντας καί ανιστάμενοι με Αυτόν σε καινότητα ζωής καί με την ψυχοσωματική θεραπεία του παραλύτου δείχνει την καθαρτική δύναμη που έχει πάνω στον άνθρωπο η θεία ενέργεια.
Ο εορτασμός της Μεσοπεντηκοστής είναι η προσφορά του ύδατος της αληθινής λατρείας, της νέας ζωής της Βασιλείας του Θεού που μας πλημμυρίζει με το πνεύμα του Χριστού του εκ νεκρών Αναστάντος.
Η Κυριακή της Σαμαρείτιδος αναγγέλλει τη σωτηρία ολόκληρου του ανθρωπίνου γένους με την Ανάσταση του Χριστού, πού είναι το φως των Εθνών καί δείχνει τη δύναμη του Χριστού να ανασταίνει τον πνευματικά νεκρό άνθρωπο.
Η Κυριακή του Τυφλού είναι το δώρο του φωτισμού των ανθρώπων για να δουν καί να γνωρίσουν το νόημα της ζωής μέσα απ’ τη νίκη του Χριστού καί με το φως της Αναστάσεως.
Η Ανάληψη ολοκληρώνει το έργο της απολυτρώσεως με την αποκατάσταση της ανθρωπίνης φύσεως στην κανονική της κατάσταση καί την είσοδο της στα τρίσβαθα της θείας ουσίας δια του ενσαρκωμένου Ιησού Χριστού που τη φέρνει μαζί Του παίρνοντας τη θέση Του στα δεξιά του Πατρός.
Τέλος η μεγάλη ημέρα της Πεντηκοστής είναι η έλευση του Αγίου Πνεύματος σε μας, η σφραγίδα, η υπόσχεση καί η θεία εγγύηση της παρουσίας της Βασιλείας του Θεού ανάμεσα μας που υλοποιείται με το γεγονός της Εκκλησίας.
Κάθε Κυριακή της περιόδου αυτής είναι μια βαθιά πνευματική εμπειρία του μυστηρίου της νίκης καί της δυνάμεως του Χριστού. Κάθε Κυριακή έχει το Πασχαλινό της θέμα. Όλα τα Ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών αυτής της περιόδου κάνουν λόγο για νερό. Η προβατική κολυμβήθρα του παραλυτικού, το πηγάδι της Σαμαρείτιδος, η χρίση καί η πλύση των ματιών του τυφλού. Με τη μορφή του νερού παρουσιάζεται όχι η φύση αλλ’ οι ενέργειες του Αγίου Πνεύματος που όπως καί το νερό είναι "άλλόμενον", ζωντανό, καθαρτικό, αναψυκτικό, καρποφόρο καί μέσα σ’ αυτό καί μέσα απ’ αυτό γίνεται δυνατή η νέκρωση του παλαιού ανθρώπου καί η ανάσταση του νέου.
Η περίοδος αυτή είναι μια ιδιαίτερη ευκαιρία πού μας δίνει η Εκκλησία για να συνευρεθούμε με τον αναστημένο Χριστό, να τον αγαπήσουμε καί να γνωρίσουμε την απέραντη δύναμή Του τόσο πάνω στον υλικό όσο καί πάνω στον πνευματικό κόσμο.
Πηγή: «Πρίν και μετά το Πάσχα» του π. Φιλοθέου Φάρου

Το Άγιο Πάσχα

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

«Είναι ημέρα της Αναστάσεως σήμερα και το ξεκίνημα είναι ευνοϊκό. Ας καμαρώνουμε για το πανηγύρι και ας αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον. Ας προσφωνήσουμε «αδερφοί», ακόμη κι εκείνους που μας μισούν και, πολύ περισσότερο, εκείνους που από αγάπη έχουν κάμει ή έχουν πάθει κάτι. Ας δώσουμε συγχώρεση για όλα προς χάρη της Αναστάσεως. Ας δώσουμε συγχώρεση ο ένας στον άλλο...
Χτες σταυρωνόμουν μαζί με τον Χριστό, σήμερα δοξάζομαι μαζί Του. Χτες γινόμουν νεκρός μαζί Του, σήμερα γίνομαι ζωντανός μαζί Του. Χτες θαβόμουν μαζί Του, σήμερα ανασταίνομαι μαζί Του...
Ας γίνουμε όπως ο Χριστός, γιατί και ο Χριστός έγινε όπως εμείς. Ας γίνουμε θεοί γι’ Αυτόν, επειδή κι Εκείνος έγινε άνθρωπος για χάρη μας.
Δέχτηκε το χειρότερο, για να δώσει το καλύτερο. Έγινε φτωχός, για να γίνουμε εμείς πλούσιοι με τη δική Του φτώχεια. Έλαβε μορφή δούλου, για να πάρουμε εμείς από Αυτόν την ελευθερία. Κατέβηκε στη γη, για να υψωθούμε στον ουρανό. Δοκιμάστηκε από πειρασμούς, για να νικήσουμε. Ατιμάστηκε για να μας δοξάσει. Πέθανε για να μας σώσει, ανέβηκε στους ουρανούς για να τραβήξει κοντά Του εμάς που βρισκόμαστε ριγμένοι κάτω με την πτώση στην αμαρτία».
Απόσπασμα από τον 1ο λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στο άγιο ΠάσχαΑναδημοσίευση: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/

Εορτών εορτή καί πανήγυρις εστι πανηγύρεων

«…Η φιλολογία γύρω από την «εορτή των εορτών» καί την «πανήγυριν των πανηγύρεων» είναι απέραντη. Για καμιάν άλλη γιορτή δεν έχουν γραφτεί τόσα πολλά στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όσα για τη γιορτή του Πάσχα, την Ανάσταση του Χριστού μας. Γιατί η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, μοιάζει σα να ξεπήδησε ολάκερη, πάμφωτη και πεντακάθαρη, μέσα από το μέγα μυστήριο της Αναστάσεως, κι αυτό είναι, πού πάνω απ’ όλα την χαρακτηρίζει…
Στήν αναστάσιμη ακολουθία, ψάλλεται ένας απ’ τους αριστουργηματικότερους κανόνες του εκκλησιαστικού έτους. Τον έχει γράψει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ψάλλεται στον λαμπροχαρμόσυνο α' ήχο. Ο κανόνας αρχίζει με τις πρώτες λέξεις από 'να λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, απ’ όπου ο ποιητής δεν αντλεί μονάχα την υπόθεση και την έμπνευση, αλλά, καμιά φορά, κι ολόκληρες φράσεις. Λέγει, λοιπόν, το α' τροπάρι του: «Αναστάσεως ημέρα• λαμπρυνθώμεν λαοί• Πάσχα Κυρίου Πάσχα• εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, καί εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας». Η λέξη Πάσχα, έρχεται συχνά στο γλυκόλαλο στόμα του μελωδού. Και κάτω, φυσικά, απ’ τη δισύλλαβη αυτή λέξη, ο υμνωδός αφήνει να υποψιάζεται άνετα ο χριστιανός ένα βαθύτατο πνευματικό ποτάμι, πού το ρεύμα του μας φέρνει «εκ θανάτου προς ζωήν» και «εκ γης προς Ουρανόν». Κι αυτή η δική μας διάβαση, μας θυμίζει την διάβαση των Ισραηλιτών από την Ερυθρά θάλασσα, η οποία ήταν ένας τύπος προφητικός της πνευματικής μας —με την Ανάσταση- διαβάσεως, απ’ τα φθαρτά και τα επίγεια, στ’ άφθαρτα και τα επουράνια. Κι αυτός είναι ο λόγος, που ο ποιητής ξεσπά σε επινίκιους ύμνους χαράς κ’ ευφροσύνης, προσκαλώντας μας να «λαμπρυνθώμεν» μαζί του στην αναστάσιμη χαρά. Για να εξηγήσει αυτή την έξαρση του ιερού Δαμασκηνού ο Βρυέννιος, χωρίς φιλολογικές φλυαρίες μας λέγει, με λίγα λόγια, γιατί πανηγυρίζουμε τόσο πολύ το Πάσχα. «Πάσχα διάβασις από του σκότους εις φως• Πάσχα εξέλευσις από του Άδου εις γήν• Πάσχα ανάβασις από της γης εις τους ουρανούς• Πάσχα μετάβασις από θανάτου εις την ζωήν• Πάσχα ανάστασις των πεπτωκότων βροτών• Πάσχα ανάκλησιςτών εξορίστων Εδέμ• Πάσχα ανάρρυσις των αιχμαλώτων φθορά• Πάσχα πιστών η όντως ζωή• Πάσχα παντός του κόσμου τρυφή• Πάσχα Τριάδος θείας τιμή. Ακόρεστος η του Πάσχα προσηγορία, ότι πολυπλάσιος η δια τούτου δηλουμένη χάρις• τούτο και γαρ ψυχών η αναψυχή, τούτο των νόων η χαρμονή, τούτο σωμάτων ο κουφισμός, τούτο ομμάτων ο φωτισμός, τούτο λαρύγγων ο γλυκασμός, τούτο θυμηδία, τούτο θερμότης, τούτο ειρήνη, τούτο χαρά»…
Πηγή: «Έρως Ορθοδοξίας» του Π.Β. Πάσχου

Μαρτύριο των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης καί των συν αυτώ μαρτυρησάντων

Στην ίδια θέση που βρίσκεται σήμερα η Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ, στη Θερμή της Λέσβου, ήταν κτισμένη παλαιότερα η Μονή των Καρυών που καταστράφηκε από τους πειρατές το 1235μ.Χ., όταν Ηγουμένη ήταν η Οσιομάρτυς Ολυμπία. Το μοναστήρι αυτό κτίσθηκε ξανά το 1433 και ως Ηγούμενος ήρθε ο Άγιος Ραφαήλ το 1454. Όμως, τον Σεπτέμβριο του 1462 οι Τούρκοι κατέλαβαν την Μυτιλήνη και το νησί ολόκληρο. Τον Μάρτιο του 1463, ήρθαν στη Θερμή Τούρκοι φοροσυλλέκτες για το χαράτσι. Σε όσους δεν έβρισκαν πολλά γρόσια, έπαιρναν μικρά παιδιά μέχρι 14 ετών, καθώς και κοπέλες παρθένες, που όμως η απαγωγή μιας εξ αυτών, δυσαρέστησε πολύ ένα παλικάρι που την αγαπούσε καί για το λόγο αυτό φόνευσε τον Τούρκο τσοχατζάρη. Ως αντίποινα τότε οι Τούρκοι σκότωναν ασκαρδαμυκτί, γι’ αυτό καί πολλοί Θερμιώτες αρνήθηκαν να πληρώσουν οποιονδήποτε φόρο και κατέφυγαν στα γύρω βουνά του Παλαμά και της Παντέρας για να μην φονευθούν, μπλέκοντας όμως αδίκως το μοναστήρι που ήταν εκεί, καθώς και τον Άγιο Ραφαήλ.ι). Κατάδωσε λοιπόν στους Τούρκους ότι οι αντάρτες είχαν καταφύγει εκεί. Τη Μεγάλη Παρασκευή οι αγριότουρκοι βρίσκονταν έξω από το μοναστήρι ζητώντας να μιλήσουν στον Ηγούμενο. Ο Ραφαήλ, όπως το ξέρετε κι εσείς, από την προηγούμενη αντιλήφθηκε πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση. Λοιπόν βγήκε και διαβεβαίωσε τους εισβολείς ότι δεν έκρυβε αντάρτες, αλλά αθώους και φιλήσυχους Χριστιανούς. Άρχισαν οι έρευνες. Τελικά σαν ύποπτοι θεωρήθηκαν ο προεστός της Θερμής Βασίλειος, ο Ιεροδιάκονος Νικόλαος και ο Θεόδωρος Διδάσκαλος της Θερμής. Όλοι δέθηκαν κι άρχισαν οι ανακρίσεις μέσα στη νύχτα. Ο Άγιος Ηγούμενος σήκωσε τη φωνή και διαμαρτυρόταν για την άδικη ιεροσυλία τέτοιες μέρες, αλλά δέθηκε στη μεγάλη καρυδιά και χτυπήθηκε άγρια. Οι διαμαρτυρίες του διακόνου Νικολάου έγιναν αιτία να δεθεί κι αυτός στη μικρή καρυδιά, ενώ ο προεστός με το Διδάσκαλο δέθηκαν στο αγκωνάρι της πόρτας. Και να ιδείς τη συμφορά, η Ντόνα Μαρία, η γυναίκα του προεστού κρατώντας το εντεκάμηνο μωρό της Ραφαήλ (το είχε βαπτίσει ο Άγιος Ραφαήλ) να παρακαλεί τους κακούργους για έλεος. Αυτοί κατακλωτσώντας τη γυναίκα της πήραν το μωρό και το ποδοπάτησαν κάνοντας το λιώμα, δεν βλέπετε ούτε έμεινε τίποτα από το δόλιο. Το μαρτύριο της κορυφώθηκε όταν ανακρίθηκε η κόρη της, η Ρηνούλα μας. Το κορίτσι, κοιτάζοντας μια τον Ηγούμενο μια τον μπαμπά της, αρνήθηκε να παραδεχθεί την ύπαρξη ανταρτών. Οι κακούργοι άρχισαν το βασανισμό. Οι βασανιστές ήταν πέντε: δυο Οθωμανοί, ένας Λαζός, ένας Τσερκέζος κι ένας Τουρκαλβανός, φίδια μαύρα και οι πέντε. Καθώς που λέτε στην αυλή έβραζε εδώ στο μεγάλο καζάνι το νερό για τη λάτρα, πήραν ένα χωνί κι άρχισαν να ρίχνουν βραστό νερό στο στόμα της κοπέλας, ενώ οι γονείς της πέσανε χάμω από τον πόνο. Ήτανε να σπαράζει η ψυχή σου, τέτοια τούραγνα. Εκείνο το κακόμοιρο να υποφέρει χωρίς να δίνει κατάθεση. Ο Λαζός απλώνει το χατζάρι του και χραπ, ο ασεβής, της κόβει το δεξί χέρι, κατόπιν το πόδι της. Το κοριτσάκι να πέσει ξερό. Τελικά παίρνει το αθώο σωματάκι της ένα ξεσκλίδι και το πετά στο πιθάρι που άναβε η φωτιά. Η Ειρήνη μαρτύρησε με φρικτούς πόνους στη θράκα. Πέσαμε στα γόνατα, έλεος, έλεος Θεέ μου τέτοιες μέρες. Και κλείναμε με φρίκη τα μάτια μας. Η άτυχη μάνα, η Μαρία, δεν πρόφθασε ούτε και να λιποθυμήσει. Βέλαξε σα δαμάλα που τη σφάζουνε και παραδόθηκε στο βαθύ της πόνο. Πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ξερή στον τόπο, Θεέ μ' συγχώραμε, δεν τουραγνίστηκε παραπάνω.
Ο Διδάσκαλος Θεόδωρος κλαίγοντας γοερά δέχτηκε την επόμενη επίθεση. Μη έχοντας να μαρτυρήσει τίποτα εξαγρίωσε τους Τούρκους περισσότερο. Σε μια στιγμή απελπισίας, δεν άντεξε, τους εξεμπρόστιασε: "Ασεβείς, άκαρδα θεριά, εγώ σαν Έλληνας Δάσκαλος δεν μπορεί παρά να διδάσκω τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Και πεθαμένος αυτά θα διδάσκω..." Οι βασανιστές έγιναν θηρία. Δεν αρκέστηκαν με τρόπο φοβερό να του κόψουν τα χέρια και το κεφάλι. Καθώς το ακέφαλο πτώμα του κατρακυλούσε στη γη, συμφορά, άλλο να βλέπεις κι άλλο ν' ακούς, πήραν το κεφάλι που ακόμα σπαρταρούσε σαν το ψάρι και το σφήνωσαν ανάμεσα στα σκέλη του, ντροπής πράγματα τον άνθρωπο, δε βλέπετε τα χάλια. Να, και τα λιανισμένα χέρια τα έβαλαν στη θέση του κεφαλιού οι αντίχριστοι γιατί ήταν βλέπεις Δάσκαλος, περιφρόνηση, εξευτελισμός μέχρι 'κει που δεν παίρνει άλλο.
Ο διάκονος Νικόλαος διαμαρτυρήθηκε για τον εξευτελισμό του Δασκάλου. Είχε κι αυτός υποστεί ένα γερό ξυλοδαρμό μα μπορούσε να μιλήσει. Ο Τσερκέζος, ένα πανύψηλο ντερέκι με άγρια μαλλιά, γυρίζει προς το μέρος του κι αρχίζει να γελά δυνατά και σαρκαστικά. Μ' αυτό το γέλιο σταμάτησε κι η καρδιά του Νικολάου. Βλέπεις κι άλλη καρδιακή συγκοπή. Πάει το διακάκι μας, η χρυσή καρδιά.
Η Λαμπρή που λέτε βρήκε τον προεστό και τον Ραφαήλ να υπομένουν μονάχοι και σιωπηλοί το πολλαπλό τους μαρτύριο. Η ανάκριση τώρα στράφηκε στον Ηγούμενο χωρίς όμως καρπούς. Αφού τον έσυραν από τα μαλλιά και τα γένια πολλές φορές πέρα δώθε στον αυλόγυρο, τον κρέμασαν σου λέει ανάποδα στην μεγάλη καρυδιά. Τα ίδια έπαθε και η ανεψιά του προεστού Ελένη, άστην αυτή την έρμη, τουραγνίστηκε και κακοποιήθηκε σκληρά. Ξεψύχησε κι αυτή μέσα στα μαρτύρια. Κατά το ηλιοβασίλεμα του Πάσχα και αφού τουραγνίστηκε σκληρά, αποκεφαλίστηκε και ο προεστός Βασίλειος και δυο-τρεις άλλοι.
Την άλλη μέρα βρέθηκε στο μοναστήρι ο Αλέξανδρος, ο γιατρός ντε (ήταν φίλος του μοναστηριού)! Έφριξε ο άνθρωπος καθώς είδε τη σφαγή και τον Ηγούμενο σ' αυτά τα χάλια. Έκλαψε, παρακάλεσε για έλεος. "Μη θέλεις να πάρεις τη θέση του;" κορόιδεψε ο αγριότουρκος. Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να δώσει στον Άγιο ένα ποτήρι νερό. Μα τα μαρτύρια ξανάρχισαν σκληρότερα. Κατά τα μεσάνυχτα της Λαμπροδευτέρας προς Τρίτη ο Τουρκαλβανός έφερε ένα πελώριο πριόνι "Να τον κόψουμε από το στόμα" συμφώνησαν όλοι. Το σαγόνι του Άγιου ανθρώπου, δεν το βλέπετε είναι κομμένο, αποκολλήθηκε ξεσκλίδι και πετάχτηκε. Ο Αλέξανδρος μη αντέχοντας την καταστροφή πήρε κάποιο πεταμένο χατζάρι και αυτοκτόνησε. Τέτοια απελπισία το 'πιασε το παιδί, έλεος Κύριε. Εμείς τα φτωχά Θεός γνωρίζει πώς αντέξαμε κι αντέχουμε να κρατούμε την ανάσα ακόμη στο στόμα μας...». Δεν ήταν ανάγκη, δεν αντέχαμε στο ύστερο, που ν' αντέξουμε στην τόση καταστροφή, δεν ήταν πια λόγια, ήταν η ανάγκη, τόσα κορμιά σφαγμένα κι ελεεινά, κάτι να τα θάψουμε, ο ήλιος κιόλας έτσουζε, οι χρυσόμυγες ζουζούνιζαν πάνω στα αίματα, Χριστέ μου τι συμφορά που μας μελλότανε να δούνε τα μάτια μας...»
Και συνεχίζει ο Ακίνδυνος: «Ο μοναχός Σταύρος λοιπόν κίνησε να πάει στο χωριό και να φέρει στραβά κουτσά τον παπα-Σάββα (Ιερέας της Θερμής), εκατό τόσο χρονών άνθρωπο για την κηδεία. Εγώ με τον τσοπάνο μείναμε για τους τάφους, η κυρα-Αγγέλα με το παιδί πήραν να μαζεύουν τους νεκρούς και να τους τακτοποιήσουν, κοψίδια κρέας δηλαδή τι να ταχτοποιήσεις, ας είναι... Τα χέρια μου κούτσουρο, πώς ανοίχτηκαν αυτοί οι τάφοι ένα θαύμα ήτανε. Για τον Ηγούμενο, την άγια ψυχή, ετοίμασα μέσα στην εκκλησιά, τρομάξαμε να βρούμε ένα χώρο μέσα στα αποκαΐδια που κάπνιζαν ακόμη. Τον προεστό με τη Ντόνα Μαρία μαζί, δίπλα ό,τι μαζέψαμε από τη Ρηνούλα και το μωρό, τι να μαζέψεις ένα λιώμα. Και πιο πέρα το διάκονο και δίπλα τον Διδάσκαλο. Τι πόνος, Θεέ μου, πόσες φορές την ημέρα εκείνης της αλησμόνητης πίκρας δεν εμακάρισα να ήμουν κι εγώ ένας από τους σφαγμένους....
Κατά το απομεσήμερο έφτασε κι ο Σταύρος με τον παπα-Σάββα, ένα ερείπιο γεμάτο συντριβή. Είναι βλέπεις και τυφλός «Παιδιά μου, δεν έχω μάτια, θέλω να ιδώ τους Μάρτυρες, να ιδώ τον Ηγούμενό μας». Μοιρολόγησε η κυρα-Αγγέλα «σπολάτι παπα-Σάββα, είσαι τυχερός, ρώτα κι εμάς που τους είδαμε, πόνος παπα-Σάββα, πόνος αβάσταχτος...». Ο παπα-Σάββας είχε τυλιχτεί σ' ένα σιγανό κλάμα. Σύρθηκε κατά το αγίασμα κι έτριψε τα θαμπά του μάτια σε βαθιά προσευχή. Σα σηκώθηκε μόνος του, βαδίζοντας κατά τα λείψανα φωτοβολώντας Άγιο Φως, η Βασιλικούλα εσπάραζε: «Βλέπει, ο παππούλης βλέπει». Όλοι μείναμε ξεροί κοιτάζοντας το θαύμα. Ο παπα-Σάββας ατάραχος φόρεσε πετραχήλι κι έβαλε μπρος για την ακολουθία της κηδείας... «Ψυχαί Δικαίων εν χειρί Θεού. Και ου μη άψηται αυτών βάσανος...»
Από τότε ο μοναχός Σταύρος και ο Ακίνδυνος, κρυβόντουσαν στις σπηλιές των γύρω βουνών. Την ίδια χρονιά (1463), την ημέρα της Μεταμορφώσεως (6 Αυγούστου), ο πατήρ Σταύρος κατέβηκε στη Θερμή να μιλήσει, να αγιάσει και να εμψυχώσει τους Χριστιανούς. Τον είδε όμως, ο δόκτωρ Σβάιτσερ και τον «κάρφωσε» στον αγά. Τρεις μέρες μαρτύρια. Του κόψανε το αυτί και την άλλη μέρα τη μύτη. Παραμονή της Παναγίας του κόψανε το λαιμό και τον ενταφίασαν οι Θερμιώτες ύστερα από τρεις μέρες. Τα παλικάρια της Θερμής ορκιστήκανε να εκδικηθούν τους Τούρκους. Τον Απρίλιο του 1464, συνελήφθη ο Ακίνδυνος καί βρήκε μαρτυρικό θάνατο.
Μετά από πεντακόσια χρόνια, στις Καρυές της Θερμής, άρχισε να κτίζεται το 1962 η Μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης και των συν αυτώ μαρτυρησάντων, μετά από σειρά θαυμαστών σημείων (1959-1962) που απεκάλυψαν τον μαρτυρικό βίο των Νεομαρτύρων. Ο Φώτης Κόντογλου λέγει: «Τοιαύτα θαύματα δεν έγιναν σε κανένα μέρος της Οικουμένης όπου κατοικούν Χριστιανοί…». Το μοναστήρι σήμερα είναι τόπος προσευχής και άσκησης για 45 μοναχές και την Γερόντισσά τους Ευγενία. Από όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας, αλλά και του υπολοίπου Ορθοδόξου κόσμου, συρρέουν χιλιάδες προσκυνητές για να προσκυνήσουν τους Θαυματουργούς Αγίους, εις δόξαν του Τριαδικού Θεού, και να ενδυναμωθούν πνευματικά σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που διανύει το Γένος μας.

Την Μεγάλη Τρίτη, 3 Απριλίου του 1463, ο Άγιος Ραφαήλ διατάσσεται να παραδώσει στους Τούρκους, τους Θερμιώτες «αντάρτες», αλλιώς θα κατέστρεφαν την Μονή. Την Μεγάλη Πέμπτη, διηγείται ο Ακίνδυνος που ήταν επιστάτης της Μονής, ότι μετά την Ακολουθία των Παθών και τα Δώδεκα Ευαγγέλια, ο Ηγούμενος (Αγ. Ραφαήλ) μας ανακοίνωσε πως έπρεπε να ανοίξουμε την Κρύπτη της Μονής. Ήταν μία στενόμακρη γαλαρία που ξεκινούσε από την καταπακτή του Ιερού και σε λίγο διακλαδιζόταν σε μια μικρή ψευτοκρύπτη για να συνεχίσει με μυστική πρόσβαση στην κυρία Κρύπτη.
«Εδώ θα κρύψουμε απόψε τους πνευματικούς μας θησαυρούς, θα ακολουθήσουν, Αδερφοί μου, ώρες χαλεπές. Γρηγορείτε και προσεύχεσθε. Υλικά αγαθά δεν έχουμε. Ας κοιτάξουμε όμως να περισώσουμε τους θησαυρούς της άμωμης Πίστης μας για τους μεταγενέστερους. Εμείς δώσαμε τη Διακονία μας, τώρα έρχεται η στιγμή να δώσουμε και τη Μαρτυρία μας για το Χριστό και για την Ελλάδα. Πολλοί στεναγμοί θ' ακουστούν σε τούτα τα χώματα. Κι από πολλές γενιές. Μα θα 'ρθει κάποτε μια νέα γενιά ελεύθερη που θ' αξιωθεί να συνεχίσει την ίδια Διακονία. Γι' αυτούς ας κρύψουμε τους πνευματικούς μας θησαυρούς, να δυναμώσουμε και να διευκολύνουμε τη δική τους Διακονία»…
Εκείνο το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε. Κουβαλήσαμε ό,τι μπορούσαμε, τα ιερά βιβλία, τα άμφια και τα Αγια Σκεύη του Ιερού, τις εικόνες, όλα στην κρύπτη. Σε ειδικό δέμα περιτυλιγμένο με κατραμωμένο πανί η Πικραμένη Παναγιά. Την ασπαστήκαμε όλοι με δάκρυα και βαθιά προσευχή αφού την κάναμε πρόχειρη λιτανεία... Πρωί πρωί ο Ηγούμενος μ' έστειλε μαζί με τον Αδερφό Σταύρο (μοναχός της Μονής) στο βουνό. Η φωνή του δεν σήκωνε κουβέντες καθώς ο Σταύρος προσπάθησε να φέρει αντίρρηση. «Μα Γέροντα θα χρειαστούμε εδώ. Έχει εδώ σήμερα τόσην χρείαν...». «Στην Παντέρα και οι δυο σας, στη Σπηλιά του Γέροντα. Και θα έρθετε για την Ανάσταση...»
Καταλαβαίναμε πως κάτι το ασυνήθιστο γινόταν στο μοναστήρι. Μα τα φίδια μας φάγανε σαν το δειλινό του Μεγάλου Σαββάτου πλησιάσαμε προς τις Καρυές. Μπροστά μας ο βοσκός της στάνης μας. «Μακριά, μην πλησιάζετε στο μοναστήρι, γίνεται χαλασμός, χαλασμός. Έλεος ο Κύριος...». Μείναμε εκεί κρυμμένοι προσπαθώντας ν' αγναντεύουμε χωρίς να μπορούμε να δούμε τίποτα. Έτσι αδιόρατα έφταναν στα αυτιά μας βογγητά και στεναγμοί πόνου. «Πάμε ρε Ακίνδυνε, μέσα στο χαλασμό κι εμείς...», έκανε ο Σταύρος. «Εδώ, Σταύρο, υπομονή μέχρι το τέλος, αν γίνει ο χαλασμός εμείς θα πρέπει να πάμε και να τον κλάψουμε, και να τον συμμαζέψουμε, υπομονή...». Και μείναμε περιμένοντας Λαμπρές ημέρες άυπνοι, ατάϊστοι, λιγωμένοι από τον πόνο. Τη Λαμπροτρίτη κονταυγές σαν είδαμε τα τούρκικα μπαϊράκια να φεύγουν πλησιάσαμε δειλά δειλά στο μοναστήρι. Με το που αντικρίσαμε το κακό, η ψυχή μας πιάστηκε σα να ξυπνούσε από άγριο όνειρο, γινήκαμε αγέρας και βρεθήκαμε αγέρας πάνω στα πετσοκομμένα κουφάρια των αγαπημένων μας. Πιάστηκε η ψυχή μας. «Για το Θεό, θα λιγοθυμήσω», έκανε ο Σταύρος και παραπάτησε. Έσφιξα την καρδιά μου και τον έπιασα από το μπράτσο. «Κουράγιο». Δίπλα σ' ένα σωρό ξεσκισμένες σάρκες ήταν γονατισμένη η Αγγελική η Μαραγκίνα μαζί με τη δεκάχρονη κόρη της τη Βασιλικούλα. Στεγνές, βουβές, και με κουρελιασμένα ρούχα να κοιτάζουν αποχαυνωμένες τα ουράνια και να μαγουλοτραβιώνται πάνω στα ερείπια και τα πετσοκομμένα πτώματα. «Μα πώς έγινε, κυρα-Αγγέλα, τούτη η τρομερή καταστροφή; Τόσο μίσος, τόση βαρβαρότητα;...» Η κυρα-Αγγέλα στύλωσε τα στεγνά της μάτια επάνω μου κι έδειξε κατά τους νεκρούς. Σηκωθήκαμε απαλά και πήγαμε στην άκρη. «Για το θεό, κάτι πρέπει να κάνουμε, τι θα κάνουμε, Θεέ μου;», έκραξεν ο Σταύρος σηκώνοντας ψηλά, σε στάση απελπισμένης ικεσίας, τα χέρια του.
«Αχ να σας τα ειπώ, να σας τα ειπώ εγώ, τα είδα όλα με τα μάτια μου, τα μαρτύρια και τα τούραγνα εδώ, ούτε στον εχθρό σου. Δόξα να 'χει ο Θεός...». Θεομαχιόταν καί σταυροκοπιόταν η κυρα-Αγγέλα. Σε λίγο ηρέμησε και καθίσαμε στην απόμερη πεζούλα, τα μάτια μας γεμάτα τρόμο προς τον δρόμο μη ξανάρθουν οι αγριότουρκοι. Η απλή Μυτιληνιώτισσα με την αγριεμένη ματιά χάιδεψε τη Βασιλικούλα στην αγκαλιά της να την ηρεμήσει και βούτηξε τη γλώσσα της στις σκληρές μνήμες των ημερών εκείνου του Πάσχα: «Όλα αρχίσανε μ' αυτόνε τον αντίχριστο, το ζαβό-Αλαμανό, που μισούσε το μοναστήρι (ήταν ο Δρ. Σβάιτσερ, ένας Εβραιογερμανός πλανεμένος «ιατροφιλόσοφος» που πήγαινε στη Μονή, κουβέντιασε δήθεν και ύστερα σπιούνευε το τι γινόταν στο μοναστήρ
Στρατής Ανδριώτης
Βιβλιογραφία: «Άγραφον – Η Αποκάλυψη του Αγίου Ραφαήλ» του Φωτίου Λίτσα

Η Ανάσταση του Χριστού

Δαμασκηνού του υποδιακόνου και Στουδίτου

Χθες στον άδη, αλλά σήμερα εκτός του άδου, χθες πηγαίνοντας κάτω και σήμερα ερχόμενος άνω. Πάντα τα έθνη το λοιπόν κροτήσατε χείρας, και αν πράγματι όχι όλα, αλλά έστω όσα ελευθερώθηκαν από τα χέρια του διαβόλου κληρονομήσατε. Ευφράνθηκαν οι ουρανοί, δηλαδή οι Άγγελοι που είναι στον ουρανό, και αγαλλίασε η γη, δηλαδή οι άνθρωποι που είναι στην γη. Για ποιόν; γιατί; Διότι λύθηκε της παλαιάς έχθρας το μεσότοιχο, αφανίσθηκε η πρώτη κατάρα, και ήλθε η ευλογία, φθάρθηκε η αμαρτία και ήλθε η αγιοσύνη, θαρσείτε οι νεκροί, καί χαίρεσθε προπάτορες, εσάς ελευθέρωσε ο Χριστός, εσάς έδωκε την πρώτη πατρίδα τον Παράδεισο, εσάς χάρισε την αιώνιο ζωή, Αγαλλιάσθε δίκαιοι εν Κυρίω, καθώς λέγει και ο Δαυίδ. Πασά η γη, καί πάντες οι εν τη γη ευφραίνεσθε και σκιρτάτε, διότι σήμερα η απαρχή της σωτηρίας μας πεφανέρωται, σήμερα ο Χριστός ανέστη και η δύναμη του διαβόλου κατέπεσε, σήμερα ο Χριστός ανέστη και ο αντικείμενος εχθρός του γένους μας νικήθηκε, σήμερα ο Χριστός ανέστη και ο φθονερός Σατάν κατηργήθη, σήμερα ο Χριστός εβασίλευσε και ο διάβολος δουλώθηκε, ο Χριστός ανέστη και οι απ’ αιώνος νεκροί συναναστήθηκαν, ο Χριστός ανέστη και ο Αδάμ σώθηκε, ο Χριστός ανέστη και οι θανέντες αναστήθηκαν. Αλλ' ω της πωρώσεως των ανόμων Ιουδαίων! μηδέ τώρα καταπείθονται κάπως, αλλά πάσχουν να συκοφαντήσουν την ανάσταση, ω γνώμης πεπωρωμένης! ή πιστεύσατε, ω αγνώμονες Ιουδαίοι, ή παραστήσατε ως νεκρό τον ζώντα εις τους αιώνες, αλλά επειδή εσείς σιωπάτε, μάθετε από εμάς την αλήθεια, ότι ανέστη ο Χριστός.

Αληθώς ανέστη

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Η πλάνη πάντα αυτοκαταστρέφεται και, χωρίς να το θέλει, στηρίζει σε όλα την αλήθεια.
Πρόσεξε: Έπρεπε ν' αποδειχθεί ότι ο Χριστός πέθανε καί τάφηκε και αναστήθηκε. Ε, λοιπόν, όλα αυτά τα κατοχυρώνουν οι ίδιοι οι εχθροί! Εφόσον έφραξαν με το βράχο καί σφράγισαν καί φρούρησαν τον τάφο, δεν ήταν δυνατό να γίνει καμιά κλοπή. Αφού όμως, μολονότι δεν έγινε κλοπή, ο τάφος βρέθηκε άδειος, είναι ολοφάνερο καί αναντίρρητο πώς ο Χριστός αναστήθηκε. Είδες πώς, καί μη θέλοντας, στηρίζουν την αλήθεια;...

Είδα το Άγιο Φως

Ο πατήρ Μητροφάνης Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1900 στο χωριό Πουλαντζάκι της Κερασούντας. Στον ξεριζωμό της Μικρασιατικής καταστροφής, αφού έχασε τους γονείς και τα αδέλφια του, που θανατώθηκαν από τους Τούρκους, αιχμαλωτίστηκε και υποβλήθηκε σε καταναγκαστικά έργα μαζί με άλλους σκλαβωμένους Χριστιανούς Μάρτυρες, οδηγούμενος σε στρατόπεδο «μελλοθανάτων» στο Κουρδιστάν! Εκεί προσευχόταν θερμά να ελευθερωθεί από την βάρβαρη και απάνθρωπη αιχμαλωσία για να υπηρετήσει στους Αγίους Τόπους...

Το άγιον καί Μέγα Σάββατο

Η εις Άδου Κάθοδος του ΙησούΔαμασκηνού του υποδιακόνου και Στουδίτου

«…Ο δε Βασιλεύς της δόξης, δηλαδή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, εισήλθε μετ' εξουσίας καί δυνάμεως πολλής στον Άδη, όχι με το Σώμα, επειδή αυτό ήταν στη γή, αλλά με την Θεότητα και με την παναγία και καθαρωτάτη Αυτού ψυχή. Εκεί ήσαν οι απ’ αιώνος αποθανόντες άνθρωποι όλοι, εκεί ήσαν οι Προπάτορες πάντες, εκεί οι Προφήτες, εκεί οι Δίκαιοι. Εκεί ο Αδάμ, η Εύα, ο Σήθ, ο Άβελ, ο Κάϊν, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Μωϋσής, αλλά και ο Πρόδρομος Ιωάννης τρεις χρόνους καί έξι μήνες είχε στον Άδη τότε. Καί τί να λέγω καταλεπτώς; Όσοι απέθαναν προ της καθόδου του Χριστού στον Άδη, όλοι εκεί ήσαν κεκρατημένοι, όχι τα σώματα, αλλ’ οι ψυχές. Παρευθύς δε ως έλαμψε το Φως εκείνο στον Άδη, όλοι χάρηκαν, διότι εγνώρισαν την ελευθερία τους, διότι εννόησαν την λύτρωσή τους, διότι άκουσαν ποιο είναι το Φως εκείνο, το οποίο έλαμψε στον σκοτεινό Άδη. Δια τούτο απεκρίθη ο Συμεών ο Θεοδόχος και είπε προς τους εν τω Άδη ανθρώπους: «Δεν σας έλεγα εγώ, ότι σε λίγο καιρό έρχεται εδώ στον Άδη να μας ελευθερώσει; Δεν σας έλεγα, ότι στα χέρια μου τον εκράτησα ως Βρέφος μικρό; Γιατί δεν πιστεύετε τους λόγους μου; Δείτε τώρα καί μόνοι σας καί γνωρίσατε την αλήθεια».
Αλλά καί ο Θείος Πρόδρομος τα ίδια έλεγε προς εκείνους: «Καί αν εσύ, πρεσβύτα Συμεών, τον είδες ως Βρέφος, αλλ’ εγώ τον εβάπτισα άνδρα τέλειο στον Ιορδάνη ποταμό και δεν είναι πολύς καιρός από τότε. Αφ' ότου συ τον είδες, παρήλθαν τριάκοντα τρία έτη, εγώ όμως τον είδα προ τριών ετών. Βλέπετε, ότι αληθώς σας έλεγα». Ο Αδάμ ακούγοντας έχαιρε καί η Εύα ευφραινόταν, διότι τον Κτίστη και Πλάστη τους έβλεπαν, ο οποίος κατέβηκε γι’ αυτούς στον Άδη. Οι Προπάτορες αγάλλονταν, οι Προφήτες χαίρονταν, διότι έβλεπαν τον προφητευόμενο από αυτούς…
Με τέτοια λοιπόν προσδοκία των εν τω Άδη ανθρώπων, έφθασε και ο Κύριος προς τον Αδάμ, λέγοντας προς αυτόν: «Εγείρου, Αδάμ… ο Παράδεισος σε αναμένει… Ιδού καγώ δια σε ήλθα έως εδώ, δια σε εσαρκώθηκα, δια σε έγινα Άνθρωπος, δια σε εταπεινώθηκα, δια σε υβρίσθηκα, δια σε ωνειδίσθηκα, ερραπίσθηκα, ενεπτύσθηκα, εκολαφίσθηκα, εμαστιγώθηκα, ενεπαίχθηκα καί αυτά όλα τα υπέμεινα, δια να σώσω σε τον Αδάμ καί το γένος σου όλον, το οποίον κατήντησε εδώ δια την δική σου παρακοή. Εγείρεσθε καί σεις, ω επίλοιποι Δίκαιοι άνθρωποι. Δείτε και εννοήσατε, ότι εγώ είμαι η σωτηρία σας, εγώ είμαι η λύτρωσή σας' εγώ είμαι η ελευθερία σας• εγώ Φως στον κόσμον ελήλυθα πρώτον, αλλά καί τώρα στον Άδη Φως είμαι καί δια τούτο φωτίσθητε. Άκουσα την φωνή της δεήσεώς σας, διότι σεις οι Δίκαιοι εκεκράξατε καί εγώ εισάκουσα την δέησή σας και κατέβηκα για να σας ελευθερώσω από τα χέρια πολεμίων. Δια τούτο εγείρεσθε από το σκότος του Άδη καί από την ομίχλη, από τα κακά, από τις τιμωρίες και ελάτε να πάμε στον Παράδεισο». Με τέτοιους λόγους λύτρωσε από την κόλαση ο Χριστός τις ψυχές των απ’ αιώνος κεκοικημένων Αγίων…»

Δος μοι τούτον τον ξένον!

του Αγίου Επιφανίου Κύπρου
«…Μυστήρια των μυστηρίων απόκρυφα! Δύο κρυφοί μαθητές έρχονται να κρύψουν σε τάφο τον Ιησού… ο Νικόδημος, κι ο Ιωσήφ, παρουσιάστηκε με τόλμη στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του Ιησού…
Αλλά τι του είπε; "Κάτι ασήμαντο, κάτι πού όλοι το θεωρούν μικρό ήρθα να σου ζητήσω, άρχοντα μου. Δώσ' μου να θάψω το νεκρό σώμα Εκείνου πού καταδίκασες (σε θάνατο), του Ιησού του Ναζωραίου, του Ιησού του φτωχού, του Ιησού του αστέγου, του Ιησού του γυμνού, του Ιησού του περιφρονημένου, του Ιησού του γιου ενός μαραγκού, του Ιησού του δέσμιου, του Ιησού του παρατημένου στο ύπαιθρο, του Ιησού του ξένου και αγνώριστου ανάμεσα στους ξένους καί καταφρονεμένου καί, κοντά σ' όλα αυτά, κρεμασμένου (στο Σταυρό). Δώσ' μου τούτον τον ξένο, γιατί τί σου χρειάζεται πια το σώμα Του; Δώσ' μου τούτον τον ξένο, γιατί από μακρινή χώρα ήρθε εδώ, για να σώσει τον ξένο (: τον αποξενωμένο απ’ το Θεό και ξενιτεμένο απ’ την ουράνια πατρίδα του άνθρωπο). Δώσ' μου τούτον τον ξένο, γιατί κατέβηκε στη σκοτεινή γη για ν' ανεβάσει τον ξένο. Δώσ' μου τούτον τον ξένο, γιατί Αυτός μόνο είναι πραγματικά ξένος. Δώσ' μου τούτον τον ξένο, πού τη χώρα Του δεν τη γνωρίζουμε εμείς οι ξένοι. Δώσ' μου τούτον τον ξένο, πού τον Πατέρα Του δεν ξέρουμε εμείς οι ξένοι, Δώσ' μου τούτον τον ξένο, πού τον τόπο καί τη γέννηση και τη βιοτή Του αγνοούμε εμείς οι ξένοι. Δώσ' μου τούτον τον ξένο, πού έζησε στα ξένα ζωή καί βιοτή παράξενη. Δώσ' μου τούτον τον ξένο, πού δεν έχει εδώ που να γείρει το κεφάλι. Δώσ' μου τούτον τον ξένο, πού σαν ξένος γεννήθηκε άστεγος στα ξένα καί σε φάτνη. Δώσ' μου τούτον τον ξένο, πού απ’ τη φάτνη ακόμα έφυγε σαν ξένος (για να σωθεί) απ’ τον Ηρώδη. Δώσ' μου τούτον τον ξένο, πού απ’ τα σπάργανα ακόμα ξενιτεύτηκε στην Αίγυπτο. Δώσ' μου τούτον τον ξένο, πού μήτε πόλη, μήτε χωριό, μήτε σπίτι, μήτε τόπο να μείνει, μήτε συγγενή έχει, αλλά σε ξένη χώρα κατοίκησε, αν καί τα πάντα κατέχει. Δώσ' μου, άρχοντά μου, τούτον τον γυμνό πάνω στο ξύλο (του Σταυρού), για να σκεπάσω Αυτόν που σκέπασε τη γύμνια της δικής μου φύσης. Δώσ' μου τούτον τον νεκρό μαζί και Θεό, για να καλύψω Αυτόν πού κάλυψε τις δικές μου ανομίες. Δώσ' μου τούτον τον νεκρό, για να θάψω Αυτόν πού έθαψε στον Ιορδάνη τη δική μου αμαρτία. Για έναν νεκρό σε παρακαλώ, πού αδικήθηκε απ’ όλους, πού προδόθηκε από μαθητή, πού εγκαταλείφθηκε από φίλους, πού διώχθηκε από αδελφούς, πού χαστουκίστηκε από δούλο. Για έναν νεκρό σε εκλιπαρώ, καταδικασμένο απ’ αυτούς πού ο ίδιος ελευθέρωσε απ’ τη σκλαβιά, ποτισμένο ξύδι απ’ αυτούς πού ο ίδιος έθρεψε, πληγωμένο απ’ αυτούς πού ο ίδιος γιάτρεψε, παρατημένο απ’ τους μαθητές Του καί στερημένο την ίδια τη μάνα Του. Για έναν νεκρό σε ικετεύω, άρχοντά μου, Αυτόν τον άστεγο πού κρέμεται στο ξύλο (του Σταυρού). Γιατί δεν έχει κανένα να Του συμπαρασταθεί πάνω στη γη, ούτε πατέρα , ούτε φίλο, ούτε μαθητή, ούτε συγγενή, ούτε κάποιον για να Τον θάψει. Μόνος είναι του μόνου Πατέρα μονογενής Υιός, Θεός στον κόσμο, κι άλλος κανένας…».