Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κατατροπώνει τον πλανεμένο Βαρλαάμ

Περί του 14ου μ.Χ. αιώνος, ήρθε από την Καλαβρία ο Βαρλαάμ, κατηγορώντας τους Λατίνους, προσποιούμενος ότι συμφωνεί με τους Ορθοδόξους. Αρχικά, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς απέδειξε ότι ήταν δόλια η συμπεριφορά του, αναγκάζοντας τον υποκριτή Βαρλαάμ να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη, μετέπειτα και στην Θεσσαλονίκη, όπου βρήκε μερικούς απλοϊκούς μοναχούς και προσπαθούσε να τους διαβάλλει προφορικώς και γραπτώς, συκοφαντώντας και κατηγορώντας τους θεοσόφους Ορθοδόξους Πατέρες και Διδασκάλους ότι ήταν πλάνη η νοερά προσευχή, η νήψη και η μυστική θεωρία των Ορθοδόξων μοναχών με την οποία δύναται, σύμφωνα με τον Μέγα Αντώνιο, η μετά ησυχίας του νοός προσευχή, να καθαρίζει το νοερό όμμα της ψυχής και να καταξιώνει τον άνθρωπο να φθάσει στη θεία αποκάλυψη των απορρήτων!
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, επιχείρησε τότε να διορθώσει τον πλανεμένο Βαρλαάμ. Χωρίς να κατορθώσει να τον πείσει. Άρχισε έτσι ο Άγιος να γράφει επί τρία χρόνια θαυμάσιους λόγους κατά των συκοφαντιών και των ψευδολογιών του Βαρλαάμ, ο οποίος πήγε εκ νέου στην Κωνσταντινούπολη καταφέρνοντας να τους μεταστρέψει όλους στις κακοδοξίες του, ακόμα και τον Πατριάρχη, που παραλίγο να αρνιόντουσαν και την Ορθοδοξία. Ο Πατριάρχης τότε κάλεσε να προσέλθουν σε απολογία ως υπεύθυνοι οι Ορθόδοξοι κήρυκες, δηλ. ο Άγιος Γρηγόριος και οι ομόφρονές του.
Από το βιβλίο της Ζωής Καναβα «Με την προσευχή και τον κοντύλι» (εκδ. Αστέρος) επιλέγουμε αποσπασματικά την απολογία και τον θρίαμβο του Αγίου Γρηγορίου και της Ορθοδοξίας. «…Ίσως, αν δεν ερχόταν στο Βυζάντιο ο Βαρλαάμ, ν’ αναστατώσει την Εκκλησία με τις κακοδοξίες του, κανείς να μην είχε ασχοληθεί μαζί του και τ’ όνομά του να το γνώριζε μόνο ο Θεός. Μα ίσως ο Θεός να τα επέτρεψε όλα αυτά να γίνουν έτσι, για να επανευαγγελίσει τους ανθρώπους χρησιμοποιώντας τον Γρηγόριο, να ξανασκεφτούνε το σκοπό και το πραγματικό νόημα της ζωής και τι σημαίνει, εντέλει, να ζει κανείς με το Θεό…
»…Στην Παναγιά τη Βλαχερνιώτισσα, που ο Γρηγόριος θα εξηγήσει ενώπιον του Πατριάρχη και της Ι. Συνόδου τους λόγους που τον οδήγησαν στην αντιπαράθεση με το Βαρλαάμ και βέβαια θα παρουσιάσει και θα υποστηρίξει και τις δικές του θέσεις, έχουν κιόλας συγκεντρωθεί αρκετοί απ’ τους προσκεκλημένους. Είναι Επίσκοποι και μοναχοί και πρόσωπα με κοσμική εξουσία…
»… Κατόπιν ο Πατριάρχης καλεί το Βαρλαάμ να επαναλάβει και δημόσια τις καταγγελίες του εναντίον του Παλαμά και των ησυχαστών που τον υποστηρίζουν. Σηκώνεται όρθιος ο Λατίνος κι έπειτα από τις τυπικές προσφωνήσεις επαναλαμβάνει τις γνωστές θέσεις του, ότι οι μοναχοί αλλοιώνουν τα δόγματα της Εκκλησίας, θεωρούν ανωφελή την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την επιστήμη ως βλαβερή, ενώ υποστηρίζουν ότι φτάνουν στη γνώση του Θεού χρησιμοποιώντας μια πολύ συγκεκριμένη τεχνική: την ομφαλοσκοπία.
Το ακροατήριο πείθεται από την ρητορική δεινότητα του λαοπλάνου Βαρλαάμ και δεν περιμένει καμία αντιλογία. Όμως, «…ξαφνιάζονται, όταν, κάποια στιγμή, ο Πατριάρχης καλεί το Γρηγόριο ν' απαντήσει σε όσα του καταμαρτυρεί ο Βαρλαάμ. Κι οι πιο πολλοί, εκτός από κάποιους μοναχούς, δεν περιμένουν κάτι σημαντικό να πει. Μα και η ίδια η παρουσία του Γρηγορίου φαίνεται ότι ενισχύει τούτη την προκατάληψη, θαρρείς και είναι το αρνητικό του Βαρλαάμ. Ο ένας με τον αέρα της αλαζονείας, της έπαρσης και της απόλυτης εμπιστοσύνης στον εαυτό του. Ο άλλος με το χαμηλό μπόι της ταπείνωσης και της τέλειας παραίτησης μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού. Μήτε τα μάτια του δεν τολμά να σηκώσει για να κοιτάξει τους συνέδρους. Κι όταν αρχίζει να μιλά, μετά τις τυπικές προσφωνήσεις, θαρρείς και τους έχει λησμονήσει ολότελα κι απολογιέται μπρος στον αφέντη Χριστό και την Κυρία των Αγγέλων, που τον κοιτά με ιλαρότητα από την κόγχη του ιερού. Δε συνοδεύει με χειρονομίες μεγαλοπρεπείς τα λόγια του. Μιλά απλά. Και γι' αντιστύλια, σε αυτά που λέει, χρησιμοποιεί μόνο σκέψεις των Πατέρων της Εκκλησίας. Κι είναι σα να έχουν κατεβεί από την θριαμβεύουσα Εκκλησία όλοι οι Πατέρες και τον συμπαραστέκονται. Το ακροατήριο ξαφνιάζεται. Δεν ακούει αυτά που περίμενε. Κι είναι, τουλάχιστον οι περισσότεροι, άνθρωποι με γερή θεολογική παιδεία, μπορούν να κρίνουν. Μάλιστα, ο επίσκοπος Κυζίκου ο κυρ Αθανάσιος, φανερά ενοχλημένος, διακόπτει τον Παλαμά για να δηλώσει ότι τον παραπλάνησαν. Αυτό που του έδωσαν και διάβασε, ως δήθεν παλαμικές θέσεις δεν έχει καμιά σχέση με όσα ακούει. Φαίνεται κάποιοι, για λόγους άγνωστους, νόθεψαν τα γραπτά του και δημιούργησαν αυτή τη σύγχυση. Ανάλογη υποψία εκφράσανε και άλλοι αδελφοί και τα αισθήματα τους για τους δυο αντίδικους αρχίζουν ν' αλλάζουν. Μεγαλώνει το ενδιαφέρον τους για όσα λέει ο Γρηγόριος και στο τέλος όλοι παραδέχονται ότι με την ομιλία του Παλαμά ένιωσαν επιτέλους ότι αποτελούν Εκκλησία, δηλαδή σώμα Χριστού και όχι Εκκλησία του Δήμου. Όταν ολοκλήρωσε την απολογία του ο Γρηγόριος, ο επίσκοπος Φιλαδέλφειας σχολίασε συγκινημένος ότι κατ' οικονομία Θεού έγιναν όλα έτσι, για να δοξαστεί στην Εκκλησία το όνομα Του και ν' αντιδοξάσει το Γρηγόριο, που προσφέρθηκε να Τον υπηρετήσει με τόσην αυταπάρνηση. Μετά από αυτή την ολοφάνερη επιτυχία του Γρηγορίου, θα περίμενε κανείς το ζήτημα πια να λήξει. Εκείνοι όμως που το ξεκινήσανε, φαίνεται δεν ήταν ικανοποιημένοι με την τροπή που πήρε. Άλλα περίμεναν. Και πρώτος ο Πατριάρχης υποστήριξε ότι χρειάζεται, το δίχως άλλο, να συγκληθεί Συνοδικό Δικαστήριο και αυτό ν' αποφασίσει για το άδικο ή το δίκιο των δυο διαδίκων…
»…Η Σύνοδος αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί στο ναό της Αγίας Σοφίας. Το γεγονός αυτό δείχνει και τη σημασία που δίνουν στο ζήτημα. Για τούτο, από τα χαράματα της δεκάτης Ιουνίου, αρχίζει να μαζεύεται ο κόσμος, γέμισε όλος ο γύρω χώρος. Ο καθένας φιλοδοξεί να εξασφαλίσει μια θέση της προκοπής, για να δει τον αυτοκράτορα, ντυμένο, κατά πως η περίσταση το απαιτεί, μεγαλόπρεπα, να καταφτάνει με την ακολουθία του. Να δει και τον Πατριάρχη, με τους συνοδικούς επισκόπους και φυσικά το Βαρλαάμ και το Γρηγόριο, κι όλοι, Παλαμιστές και Βαρλαμίτες να επιδοκιμάσουν ή ν' αποδοκιμάσουν τη συνοδική απόφαση, ανάλογα με το ποιον θα δικαίωνε. Ό,τι εκλεκτότερο έχει να επιδείξει η Βασιλεύουσα στο χώρο του πνεύματος και της εξουσίας βρίσκεται μέσα στο ναό. Επίσκοποι κι ανώτεροι κληρικοί, ηγούμενοι των μεγαλύτερων μοναστηριών και γνωστοί γεροντάδες, που δεν έβγαιναν ποτέ από την ησυχία της ερήμου τους, είναι εκεί, και αξιωματούχοι της διοίκησης και του στρατού, συγκλητικοί και στρατηγοί, φιλόσοφοι γεμίζουν τη μεγάλη εκκλησία. Και καλόγεροι, που ίσως για πρώτη φορά άφησαν τη σκήτη και την αγαπημένη τους ησυχία, μέρες οδοιπόρησαν, για να συμπροσευχηθούν με τους συνοδικούς, να τους φωτίσει το Άγιο Πνεύμα και να μπορέσουν, με καθαρά μάτια να δούνε την αλήθεια.
Η έναρξη των εργασιών γίνεται από τον ίδιο τον αυτοκράτορα κι αυτός θέτει το πλαίσιο των θεμάτων, που θα τους απασχολήσουν. Ο Βαρλαάμ, με πονηριά, δοκιμάζει να το αγνοήσει και να στρέψει τη συζήτηση σε καθαρά δογματικά ζητήματα, ο Πατριάρχης αναγκάζεται να τον διακόψει… Οι εργασίες της Συνόδου συνεχίστηκαν, μα τελικά η εμφάνιση του Βαρλαάμ ήταν απογοητευτική, ακόμη και για τους φανατικότερους υποστηρικτές του. Αντίθετα, ο Γρηγόριος όλους τους συνεπήρε. Χωρίς φωνές και άπρεπους χαρακτηρισμούς, πολιτισμένα, περνά από τη θέση του κατηγορούμενου στη θέση του κατήγορου. Ο προσεγμένος λόγος του, που δεν αφήνει σημείο ατεκμηρίωτο, ο ήπιος τόνος της φωνής του και προπάντων οι συνεχείς αναφορές του στους Πατέρες, κάνουν τον αυτοκράτορα να κουνά, κάθε τόσο, επιδοκιμαστικά το κεφάλι του και τους ηγούμενους, όλους τους γεροντάδες, που τον παρακολουθούν συνεπαρμένοι, να μην μπορούν να συγκρατήσουν κάποια μικρά επιφωνήματα μεγάλου θαυμασμού και ανάγκης να δοξολογήσουν το Θεό για την παρουσία αυτού του αδελφού ανάμεσα τους. Τον θεωρούν δώρο θεόσταλτο. Για τούτο κι επικυρώνουν με την υπογραφή τους τον αγιορείτικο τόμο, όπου καταχωρήθηκαν όσα ειπώθηκαν σε τούτη τη Σύνοδο. Η καταδίκη των θέσεων του Βαρλαάμ φαίνεται βέβαιη. Αυτό θορυβεί τον Καλαβρό Βαρλαάμ, καθώς και ότι, σε ολονών τα μάτια, διαβάζει την αποδοκιμασία και την επιθυμία να τον ξεφορτωθούν το γρηγορότερο, για να βρει η Εκκλησία, επιτέλους, τη γαλήνη της…
»…Εκείνο όμως που περισσότερο φοβάται ο Βαρλαάμ είναι ο λαός. Τον πιάνει πανικός… Πραγματικά, πριν του απαγγελθεί η καταδίκη, ίσως και για να την προλάβει, γυρεύει το λόγο και δημόσια ομολογεί την πλάνη του, ενώ αναγνωρίζει ότι τα βιβλία του Παλαμά εκφράζουν όλη την αλήθεια της Εκκλησίας. Ύστερα κι απ' αυτή την ομολογία, η Ιερά Σύνοδος καταδικάζει ως αιρετικές τις θέσεις του, μα δέχεται το αίτημα της συγνώμης του, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι μετάνιωσε ειλικρινά για την αναστάτωση που προκάλεσαν στην Εκκλησία οι ιδέες του και ότι δε θα προβεί ξανά σε παρόμοιες ενέργειες…»
σ.α.

"Αν είναι Άγιος, ας μας πνίξει"

Κάποτε στην Θήρα (Σαντορίνη), την ημέρα της μνήμης του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, την Δευτέρα Κυριακή των Νηστειών, μερικοί Λατίνοι καθώς έπλεαν με κάποιο πλοίο κάνοντας αναψυχή, έβαλαν μερικά παιδιά σε μια λέμβο τα οποία χτυπώντας τα χέρια τους έλεγαν: «Ανάθεμα τον Παλαμά, αν είναι ο Παλαμάς Άγιος, ας κάμει να πνιγούμε». Αυτά βλασφημούσαν τα Φραγκόπουλα, καί ω του παραδόξου θαύματος, αδελφοί! Ω της Αγιότητας καί της προς Θεόν παρρησίας του θείου Γρηγορίου! Την ίδια ώρα κατά την οποία βλασφημούσαν, χωρίς καμία ταραχή της θάλασσας, και σε καιρό γαλήνης, καταποντίσθηκε το πλοιάριο μαζί με όλους εκείνους που ήσαν εντός αυτού, για την βλασφημία την οποία έλεγαν: «Αν είναι Άγιος, ας μας πνίξει». Καί τα μεν σώματα των βλάσφημων εκείνων βυθίσθηκαν στην θάλασσα, οι δε μιαρές ψυχές τους βυθίσθηκαν στο αιώνιο πυρ της κολάσεως, βεβαιώνοντας την αγιότητα του θείου Γρηγορίου.
Πατριάρχου Ιεροσολύμων, Νεκταρίου (+1669)

Ο πόλεμος της σάρκας

Ένας μοναχός ρώτησε τον Γέροντά του, από ποια αφορμή γεννιέται στον άνθρωπο ο πόλεμος της σαρκός.
- Από την πολυφαγία και την πολυϋπνία κυρίως, του αποκρίθηκε εκείνος. Και η φύσις μεν επιθυμεί την ηδονή, η άσκησις όμως μαραίνει την επιθυμία.

Γεροντικό

Ο Ακάθιστος Ύμνος

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ
Στην επίσημη λειτουργική γλώσσα η ακολουθία αυτή ονομάζεται «Ακάθιστος Ύμνος» ή μονολεκτικά «Ακάθιστος» από την ορθία στάση, που τηρούσαν οι πιστοί καθ’ όλη τη διάρκεια της ψαλμωδίας της. Έτσι και με τα λόγια και με τη στάση του σώματος εκφράζεται η τιμή, η ιδιαίτερη ευλάβεια, η ευχαριστία προς εκείνη, προς την οποία απευθύνουμε τους χαιρετισμούς μας.
Είναι δε η ακολουθία αυτή στη σημερινή λειτουργική μας πράξη εντεταγμένη στο λειτουργικό πλαίσιο της ακολουθίας του μικρού αποδείπνου, όπως ακριβώς τελέσθηκε απόψε. Έτσι γίνεται κάθε Παρασκευή στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες των Νηστειών, ακόμα και την Παρασκευή της Ε' Εβδομάδος, που μετά την τμηματική στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες ψαλμωδία του, ανακεφαλαιώνεται ολόκληρος ο ύμνος. Στα μοναστήρια, αλλά και στη σημερινή ενοριακή πράξη και παλαιότερα κατά τα διάφορα Τυπικά, έχουμε και αλλά λειτουργικά πλαίσια για την ψαλμωδία του ύμνου: την ακολουθία του όρθρου, του εσπερινού, της παννυχίδος ή μιας ιδιόρρυθμης Θεομητορικής Κωνσταντινουπολιτικής ακολουθίας, την «πρεσβεία». Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις σ’ ένα ορισμένο σημείο της κοινής ακολουθίας γίνεται μια παρεμβολή. Ψάλλεται ο κανών της Θεοτόκου και ολόκληρο ή τμηματικά το κοντάκιο και οι οίκοι του Ακάθιστου.
Θα παρατρέξωμε το διαφιλονικούμενο, εξ’ άλλου, θέμα του χρόνου της συντάξεως και του ποιητού του Ακάθιστου. Πολλοί φέρονται ως ποιηταί του: ο Ρωμανός ο Μελωδός, ο Γεώργιος Πισίδης, οι πατριάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, Γερμανός ο Α΄, ο Ιερός Φώτιος, ο Γεώργιος Νικομήδειας (Σικελιώτης), ποιηταί που έζησαν από τον Ζ΄ μέχρι τον Θ΄ αιώνα. Η παράδοσις παρουσιάζει μεγάλη αστάθεια και οι νεώτεροι μελετηταί, στηριζόμενοι στις λίγες εσωτερικές ενδείξεις που υπάρχουν στο κείμενο, άλλοι προτιμούν τον ένα και άλλοι τον άλλο από τους φερομένους ως ποιητάς του. Ένα ιστορικό γεγονός, με το οποίο συνεδέθη από την παράδοσι η ψαλμωδία του Ακάθιστου, θα μπορούσε να μας προσανατολίση κάπως στην αναζήτησί μας: Η επί του αυτοκράτορος Ηρακλείου πολιορκία και η θαυμαστή σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως την 8η Αυγούστου του έτους 626. Κατά το Συναξάριο μετά την λύσι της πολιορκίας εψάλη ο ύμνος αυτός στον ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών, ως δοξολογία και ευχαριστία για την σωτηρία, που απεδόθη στην θαυματουργική δύναμι της Θεοτόκου, της προστάτιδας της Πόλεως. Πατριάρχης τότε ήτο ο Σέργιος, που πρωτοστάτησε στους αγώνας για την άμυνα. Εύκολο ήταν να θεωρηθη και ποιητής του ύμνου, αν και ούτε ως υμνογράφος μας είναι γνωστός, ούτε και ορθόδοξος ήτο. Εξ’ άλλου ο ύμνος θα έπρεπε να ήταν παλαιότερος, γιατί αν ήταν γραμμένος για την σωτηρία της Πόλεως δεν θα ήταν δυνατόν παρά ρητώς να κάμνη λόγο γι’ αυτήν και όχι να αναφέρεται σε άλλα θέματα, όπως θα ιδούμε πιο κάτω. Η ψαλμωδία όμως του Ακάθιστου συνδέεται από τις ιστορικές πηγές και με άλλα παρόμοια γεγονότα: τις πολιορκίες και την σωτηρία της Κωνσταντινουπόλεως επί Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου (673), επί Λέοντος του Ισαύρου (717-718) και επί Μιχαήλ Γ΄ (860).
Όποιος όμως και αν ήταν ο ποιητής και με οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός από τα ανωτέρω και αν συνεδέθη πρωταρχικά, ένα είναι το αναμφισβήτητο στοιχείο, που μας δίδουν οι σχετικές πηγές, ότι ο ύμνος εψάλλετο ως ευχαριστήριος ωδή προς την υπέρμαχο στρατηγό του Βυζαντινού κράτους κατά τις ευχαριστήριες παννυχίδες που ετελούντο εις ανάμνησιν των ανωτέρω γεγονότων. Κατά την παρατήρησι του συναξαριστού ο ύμνος λέγεται «Ακάθιστος», γιατί τότε κατά την σωτηρία της Πόλεως και έκτοτε μέχρι σήμερα, όταν οι, οίκοι του ύμνου αυτού εψάλλοντο, «ορθοί πάντες» τους ήκουαν εις ένδειξιν ευχαριστίας προς την Θεοτόκο, ενώ στους οίκους των άλλων κοντακίων «εξ έθους» εκάθηντο.
Γιατί όμως ψάλλεται κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή; Οι λύσεις των ανωτέρω πολιορκιών δεν συνέπεσαν κατ’ αυτήν. Στις 8 Αυγούστου ελύθη η πολιορκία επί Ηρακλείου, τον Σεπτέμβριο η επί Πωγωνάτου, στις 16 Αυγούστου εωρτάζετο η ανάμνησις της σωτηρίας της Πόλεως επί Λέοντος Ισαύρου και στις 18 Ιουνίου ελύθη η πολιορκία επί Μιχαήλ του Γ΄. Με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή συνεδέθη προφανώς εξ αιτίας ενός άλλου καθαρώς λειτουργικού λόγου: Μέσα στην περίοδο της Νηστείας εμπίπτει πάντοτε η μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Είναι η μόνη μεγάλη εορτή, που λόγω του πένθιμου χαρακτήρας της Τεσσαρακοστής, στερείται προεορτίων και μεθεόρτων. Αυτήν ακριβώς την έλλειψη έρχεται να κάλυψη η ψαλμωδία του Ακάθιστου, τμηματικώς κατά τα απόδειπνα των Παρασκευών και ολόκληρος κατά το Σάββατο της Ε΄ εβδομάδος. Το βράδυ της Παρασκευής ανήκει λειτουργικούς στο Σάββατο, ήμερα που μαζί με την Κυριακή είναι οι μόνες ήμερες των εβδομάδων των Νηστειών, κατά τις οποίες επιτρέπεται ο εορτασμός χαρμόσυνων γεγονότων, και στις όποιες, καθώς είδαμε, μετατίθενται οι εορτές της εβδομάδος. Καθ’ ωρισμένα Τυπικά ο Ακάθιστος εψάλλετο πέντε ήμερες προ της εορτής του Ευαγγελισμού και κατ’ άλλα τον όρθρο της ημέρας της εορτής. Ο Ακάθιστος ύμνος είναι το κοντάκιο του Ευαγγελισμού, ο ύμνος της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού.
Όταν ο Ακάθιστος συνεδέθη με τα ιστορικά γεγονότα, που αναφέραμε, τότε συνετέθη νέο ειδικό προοίμιο, γεμάτο δοξολογία και ικεσία, το τόσο γνωστό «Τη ύπερμάχω». Στην υπέρμαχο στρατηγό, η πόλις της Θεοτόκου, που λυτρώθηκε χάρι σ’ αυτήν από τα δεινά, αναγράφει τα νικητήρια και παρακαλεί αυτήν που έχει την ακαταμάχητη δύναμι να την ελευθερώνη από τους ποικίλους κινδύνους για να την δοξολογή κράζοντας το: «Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε».

Ο ύμνος ψάλλεται και πάλι σε ήχο πλ. δ΄.«Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,
ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια
αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε·
αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,
ίνα κράζω σοι·
Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε».

Τα άδηλα καί τα κρύφια της βυζαντινής τέχνης

του Φώτη Κόντογλου

...Το πρώτο πού θα με ρωτήσει κανένας είναι: «Γιατί αυτή η τέχνη (Βυζαντινή ζωγραφική) δεν είναι φυσική;»
Λοιπόν, δεν είναι φυσική, επειδή δεν έχει σκοπό να εκφράσει μοναχά το φυσικό, αλλά και το υπερφυσικό. Η τέχνη που έχει σκοπό να παραστήσει μοναχά αυτά που βλέπουμε με τα σαρκικά μάτια μας, λέγεται αναπαραστατική, επειδή παριστάνει έναν άνθρωπο, ή ένα ιστορικό καθέκαστο, ή ένα φυσικό φαινόμενο, όπως απάνω-κάτω θα 'τανε αν το βλέπαμε το ίδιο. Ο ζωγράφος το ξαναπαρασταίνει με τη φαντασία του. Η βυζαντινή όμως τέχνη δεν έχει σκοπό αυτό το πράγμα, αλλά θέλει να μας ανεβάσει από τα αισθητά στα νοητά, από εκείνα πού βλέπουμε με τα υλικά μάτια μας, σε κείνα πού βλέπει όποιος έχει μάτια πνευματικά, δηλαδή από τα εφήμερα, στα αιώνια. Αυτό το ανέβασμα λέγεται αναγωγή.
Μεταχειρίζεται κι αυτή φυσικά σχήματα και χρώματα, αλλά αυτά τα στοιχεία τα πνευματοποιεί, τα αλλάζει από υλικά, πνευματικά. Τα σχήματα και τα χρώματα στή βυζαντινή τέχνη γίνουνται μυστικά, γιά να μπορέσουνε να εκφράσουνε τον μυστικόν κόσμο του πνεύματος. Να γιατί δεν απομένουνε φυσικά. Όπως μια λέξη ή και περισσότερες που εκφράζουνε κάτι υλικό, γίνουνται πνευματικές καί εκφράζουνε κάποια πνευματικά καί μυστικά νοήματα, έτσι γίνεται και με τα σχήματα και με τα χρώματα της βυζαντινής ζωγραφικής…
»…Οι λέξεις μπορεί να εκφράζουνε κάποια πράγματα υλικά, αλλά έτσι που είναι ταιριασμένες, παίρνουνε κάποιο νόημα μυστικό. Οι λέξεις: άγιος, όσιος, παράκλητος, άρτος, οίνος, κλίμαξ, αναβαθμοί, είναι αρχαίες ελληνικές, πλην στο Ευαγγέλιο καί στα βιβλία της Εκκλησίας πήρανε κάποιαν άλλη, μυστική σημασία, γινήκανε αγιασμένες. Η αμαρτωλή γλώσσα του Αριστοφάνη καί του Λουκιανού έγινε άλλη, καινούργια γλώσσα, κατά τον λόγο πού είπε ο Χριστός για όσους τον πιστεύουνε, ότι «γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς», και κατά τα λόγια του Παύλου πού είπε: «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα.»
Στήν Ορθοδοξία, όλα είναι πνευματικά, με την πραγματική σημασία που έχει το πνευματικό. Για τούτο ο Ντοστογέφσκης έλεγε σε κάποιον φίλο του Ευρωπαίο: «Εμείς σας καταλαβαίνουμε εσάς τους Ευρωπαίους σε ό,τι σκεφτόσαστε και σε ό,τι αισθανόσαστε, αλλά εσείς δεν μπορείτε να μας καταλάβετε. Εμείς είμαστε ορθόδοξοι. Μια ορθόδοξη καρδιά όλα μπορεί να τα καταλάβει.»
Αυτός ο πνευματικός χαραχτήρας που έχει η Ορθοδοξία, εκφράζεται με τη λατρεία καί με τις εκκλησιαστικές τέχνες, που είναι η αρχιτεκτονική, η αγιογραφία, η ψαλμωδία, η υμνολογία κλπ. Μια τέτοια θρησκεία αποτείνεται στον εσωτερικόν άνθρωπο, κι όποιος την πιστεύει, καταυγάζεται ολοένα, λεπτύνεται, γίνεται πνευματικός καί αποκτά «πνευματικόν οφθαλμόν» και «πνευματικά ώτα». Να γιατί έλεγε ο Ντοστογέφσκης αυτό πού έλεγε.
Τα παραπάνω λόγια ίσως βοηθήσουνε τον αναγνώστη στο να καταλάβει «τα άδηλα καί τα κρύφια» της βυζαντινής τέχνης, μ’ όλο πού αυτά τα πράγματα δεν τα μαθαίνει κανένας, αν δεν ζει με κάποιον άλλον τρόπο. Τα κάνει ζωή άμα έχει πίστη, αλλιώς απομένουνε ξερές γνώσεις, γράμμα νεκρόν. Αυτά τα πράγματα δεν είναι γνώση, για να τα μάθει κανένας. Δεν μπαίνει κανένας αμύητος στη θάλασσα των μυστηρίων. Χρειάζεται να είναι γυμνασμένες οι πνευματικές σου αισθήσεις, για να μπορούνε να πιάσουνε τους πνευματικούς ήχους και τα πνευματικά σχήματα καί χρώματα. «Η εν Χριστώ ζωή», λέγει ένας άγιος, «διυλίζει τα εισερχόμενα δια των πυλών της όψεως και της ακοής»…

Καταστροφές του Γ΄ Ράιχ στην Ελλάδα

558,000 νεκροί (οι 125,000 εκτελεσθέντες, οι υπόλοιποι απο πείνα, κακουχίες κ.λπ.)
70,000 Ελληνοεβραίοι δολοφονήθηκαν σε σύνολο 80,000,
830,000 ανίκανοι να εργασθούν,
3,700 πόλεις και χωριά ολικώς ή μερικώς κατεστραμμένα,
408,000 κατοικίες κατεστραμμένες,
50% των βιομηχανιών καταστράφηκε,
75% του οδικού δικτύου (από 17,200 επιβατικά, φορτηγά και λεωφορεία καταστράφηκαν τα 11,650),
75% του σιδηροδρόμου (από 2.679 χλμ απέμειναν 680 χλμ.),
73% μείωση του εμπορικού στόλου (από τα 583 εμπορικά πλοία του ΄39 χάθηκαν τα 434),
60% μείωση της γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγής ,
25 % των δασών χάθηκε,
100% άγγιξε η καταστροφή στις τηλεπικοινωνίες,
Πηγή: Υπουργείο Ανοικοδόμησης, 1947 – Έρευνα Τ. Ηλιαδάκη, 1997, για την εφημερίδα τα Νέα Β. Καρακάσης/Ειρήνη Καρανασοπούλου, 23 Νοεμ. 98′

Οι οφειλές
Σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανιας προς την Ελλάδα, στο οποίο σημειωτεόν πρωτοστατεί ο Μανόλης Γλέζος, το Γερμανικό Κράτος οφειλει:
1) 7,1δισ. δολάρια (αγοραστικής αξίας 1958) πλέον τους τόκους, που επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη των Παρισίων για τις καταστροφές που προξένησαν στη χώρα τα κατοχικά γερμανικά στρατεύματα. Προκειται για τις λεγόμενες επανορθώσεις.
2) Την εξόφληση του κατοχικού δανείου ύψους 3,5 δισ. δολαρίων, πλέον τους τόκους. Στα χρόνια της κατοχής οι ναζί “απέσπασαν” από την ελληνική κατοχική κυβέρνηση αναγκαστικό δάνειο, το οποίο σήμερα με τους τόκους και τον πληθωρισμό υπερβαίνει τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια. Το ύψος του δανείου το είχαν καθορίσει οι ίδιοι οι Γερμανοί αμέσως μετά τον πόλεμο στο ποσό των 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ (σε τιμές του 1944).
3) Την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα των θηριωδιών του γερμανικού στρατού κατοχής. Εδώ συμπεριλαμβάνοται υποχρεώσεις για την αφαίρεσης ζωής 1.125.960 Ελλήνων (38.960 εκτελεσμένων, 12.000 νεκρών από αδέσποτες, 70.000 σκοτωμένων σε μάχες, 105.000 νεκρών στα στρατόπεδα της Γερμανίας, 600.000 νεκρών από πείνα και 300.000 απωλειών από υπογεννητικότητα).
4) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που άρπαξαν τα γερμανικά στρατεύματα. Σύμφωνα με έκθεση ΕΑΜιτών αρχαιολόγων, που συνετάχθη το 1946, οι Γερμανοί διέπραξαν κλοπές και αφαίρεσαν αρχαιότητες μεγάλης αξίας από τα εξής μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους: Κεραμεικού, Πειραιά, Σκαραμαγκά, Βούλας, Βάρης, Κορωπίου, Κερατέας, Σουνίου, Ελευσίνας, Αίγινας, Μεγάρων, Θήβας, Λιβαδειάς, Ευπαλίου, Γαλαξιδίου, Τανάγρας, Χαιρώνειας, Κωπαΐδας, Δελφών, Χαλκίδας, Ερέτριας, Κορίνθου, Αργους, Λακωνίας, Κυθήρων, Βασιλικού Μεσσηνίας, Πεταλιδίου Μεσσηνίας, Θερμού, Μονής Βελάς, Ν. Αγχιάλου, Λάρισας, Καλαμπάκας, Χασίων(Μονή Αναλήψεως), Μονής Γκούρας, Θεσσαλονίκης, Ποτιδαίας, Κομοτηνής, Μυτιλήνης, Σάμου, Τηγανίου, Μήλου, και Καστελίου Κισσάμου, Κνωσού, Αγίας Τριάδας, Γόρτυνας, Φαιστού (Κρήτη).

Α΄ καί Β΄ εύρεσις της Τιμίας Κάρας του Προδρόμου

Η του Προδρόμου κεφαλή «θησαυρός ενθέων δωρεών, η θεοφρούρητος Κάρα σου Πρόδρομε,εκ των της γης λαγόνων ανέτειλε». Σήμερα η αγία μας Εκκλησία, ευσεβείς χριστιανοί, πανηγυρίζει την εύρεσι «της τίμιας Κεφαλής του Αγίου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου».
Μετά την αποκεφάλισι του γενναίου ελεγκτού της αμαρτίας του Ηρώδου, Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού, η «αγγέλοις αιδέσιμος» τιμία του κεφαλή προσφέρθηκε στο πιάτο σαν δώρο από τη Σαλώμη στους διασκεδάζοντες του παλατιού. Εκεί στα ανάκτορα φυλασσόταν η τιμία του κάρα, χωρίς να το γνωρίζουν οι πιστοί, μέχρις ότου ο ίδιος Πρόδρομος αποκάλυψε τον τόπο της διαμονής της σε δυο προσκυνητές των Ιεροσολύμων Μοναχούς.
Άγνωστο πώς η τιμία Κεφαλή, από τους Μοναχούς περιήλθε στην κυριότητα ενός κεραμέως ευσεβούς, ο όποιος την τιμούσε βαθειά και την έφερε στην πόλι των Εμεσηνών. Όταν θα απέθαινε, την εκληροδότησε στην αδελφή του με την εντολή και παράκλησι «μη κινείν αυτήν, μηδέ ανακαλύπτειν, άλλα μόνον τιμάν».
Μετά το θάνατο και εκείνης περιήλθε στα χέρια πολλών η χαριτόβρυτος Κάρα, τελευταία δε και στα χέρια κάποιου Ιερομόναχου Ευσταθίου πού ήταν Αρειανός. Αυτός την εκμεταλλευόταν την Άγια Κάρα με τα θαύματα της και για λογαριασμό της τσέπης του και για στηριγμό της πλάνης του, αλλά «κατά θείον οικονομίαν κατέλιπεν εν τω σπηλαίω την του Προδρόμου Κάραν».
Εκεί βρισκόταν μέχρι τα χρόνια του αυτοκράτορας Ουαλεντιανού του νέου. Τότε με πολλές αποκαλύψεις βρέθηκε από τον Επίσκοπο της Εμέσης μέσα σε πήλινο δοχείο και με πομπή μετακομίσθηκε στο Ναό «παλλάς ιάσεις και θαύματα ενεργήσασα».
Τεμάχιο από την κάτω σιαγόνα της τιμίας του Προδρόμου Κάρας με δυο δόντια, τραπεζίτες, βρίσκεται στη Μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους μέρος δε του μυαλού της σοφής του Κεφαλής στη Μονή Διονυσίου που αναδίδει άρρητη ευωδιά.
Και η Αγία Κάρα του Προδρόμου επιτελούσε και εξακολουθεί να επιτελή θαύματα, διότι — κατά τη διδασκαλία της Αγίας μας Εκκλησίας — τα σώματα των Αγίων, εφ' όσον εργάσθηκαν στη γη το αγαθό, έγιναν και αυτά άγια, έλαβαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, και έχουν και αυτά μαζί με τις ψυχές των Αγίων να συναπολαύσουν κατά την κοινήν ανάστασι τον κάλλιστο Παράδεισο και την ουράνια μακαριότητα.
Άλλα και τώρα εν όσω τα άγια λείψανα των Αγίων βρίσκονται στη γη, διατηρούν τη χάρι του αγίου Πνεύματος και εξακολουθούν να θαυματουργούν. Γι΄ αυτό και κατά τον Μέγα Βασίλειο «ο αψάμενος οστέου Μάρτυρος λαμβάνει τίνα μετουσίαν αγιασμού εκ του σώματος παρεδρευούσης χάριτος». Δηλαδή, εκείνος που θα αγγίξη το λείψανο του Αγίου παίρνει, σαν να γίνεται μετάγγισι, αγιασμό από το σώμα του Αγίου γιατί παραμένει ακόμα μέσα του η χάρι του Αγίου Πνεύματος.

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου Καθηγουμένου Ι.Μ. Αγ. Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

Από το βιβλίο "Εορτοδρόμιον"

Ο Άγιος Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης

Μακαρίου του Πατμίου

«…Πολύκαρπος, ο ένδοξος εκείνος Αρχιερεύς της Σμυρναίων Εκκλησίας καί διάδοχος των Αγίων Αποστόλων, στο γήρας του προστάζεται να έλθει στο κριτήριο των τυράννων, ως προσκυνητής του Χριστού. Η φήμη της αγίας και επαινετής ζωής του, καί η ευπρέπεια του γηρατείου του ήταν τόση, ώστε παρεκίνησε και τους τυράννους να τον αγαπήσουν. Και αυτός ο ίδιος ο τύραννος, όπου ετοιμαζόταν για να τον φονεύσει, ευθύς μόλις τον είδε, επεθύμησε να βρει τρόπο να τον ελευθερώσει• αλλά επειδή δεν μπόρεσε, ούτε με κολακείες, ούτε με υποσχέσεις να τον σαλεύσει από την χριστιανική ευσέβεια, του λέγει: «Πες έστω με την γλώσσα, και όχι με την καρδία, ένα βλάσφημο λόγο κατά του Χριστού και θα σε αποστείλω οπίσω στην επαρχία σου, όχι μόνον ελεύθερο από κάθε παιδεία, αλλά και πλουτισμένο με μεγάλα βασιλικά δώρα». Εξάπτεται από θυμό ο αγιότατος Γέρων, σηκώνει τους οφθαλμούς στον ουρανό, φωνάζει με παρρησία δυνατά: «Ογδοήκοντα έξι χρόνοι είναι όπου δουλεύω τον Δεσπότη μου Χριστό, δεν εδοκίμασα από αυτόν ουδεμία ζημία, ουδεμία καταφρόνηση, ουδεμία λύπη, αλλά μόνο ευεργεσίες πολλές, καί μεγαλοδωρεές απείρους. Πώς λοιπόν να καταφρονήσω τέτοιον αγαπημένο Δεσπότη, ο οποίος μέχρι τώρα με εφύλαξε σώο;» Αυτά είπε καί εισήλθε στην πυρά με πολλή χαρά ως φοίνιξ…»

Το Ελληνικό Πνεύμα

«Ο φιλόσοφος άνθρωπος, αυτός δηλαδή πού ερευνά τις πρώτες αρχές, τρεις μόνον Ιστορίες μεγάλης σπουδαιότητας αναγνωρίζει από το παρελθόν της ανθρωπότητας: την Ελληνική, του Ισραήλ καί την Ρωμαϊκή... Αλλ' η Ελλάδα στο έργο τούτο (της ιστορίας του πολιτισμού) κατέχει κατ' εμέ θέση όλως εξαιρετική, γιατί αυτή ίδρυσε, με όλη τη σημασία της λέξεως, λελογισμένο καί προοδευτικό ανθρωπισμό-humanisme. Η επιστήμη μας, η τέχνη, η φιλολογία, η φιλοσοφία, η ηθική, η πολιτική, η στρατηγική, η διπλωματία, το ναυτικό και το διεθνές δίκαιο, πάντα ταύτα είναι καταγωγής Ελληνικής. Η περιοχή της ανθρωπίνης ενεργείας, η διαγραφείσα υπό των Ελλήνων, δύναται να εκτεθεί επ' άπειρον, αλλ' είναι πλήρης εις τα μέρη. Αιωνίως η πρόοδος θα έγκειται στην ανάπτυξη εκείνων, τα οποία συνέλαβε το Ελληνικό Πνεύμα, στην εκπλήρωση των σκοπών, τους οποίους, ούτως ειπείν, υπέδειξε τούτο».

Renan

Πως άρχισαν οι διωγμοί κατά των Αγίων Εικόνων

Διηγείται ο Δαμασκηνός Στουδίτης ότι τον 7ο αιώνα μ.Χ. βασίλευε στην Περσία ο ειδωλολάτρης και εχθρός των Χριστιανών Ιζήθ, τον οποίον επισκέφτηκαν τρεις Εβραίοι μάγοι, διαβάλλοντάς τον ότι εάν προστάξει τους Χριστιανούς να βγάλουν τις Εικόνες από τις Εκκλησίες τους, τότε εκείνος θα ζήσει υγιής για πολλά χρόνια. Όμως, αν και όρισε ο βασιλιάς να μην προσκυνούνται οι Εικόνες, μετά από έναν χρόνο απέθανε και στη θέση του ανήλθε ο ειδωλολάτρης γιος του, τον οποίο πληροφόρησαν οι Χριστιανοί ότι η μόνη αιτία του ξαφνικού θανάτου του πατρός του ήταν ότι άκουσε τους Εβραίους και απαγόρευσε την προσκύνηση των Εικόνων. Έπεισαν έτσι τον νεαρό βασιλιά να επιτρέψει την προσκύνηση των Εικόνων, ενώ οι τρεις Εβραίοι έφυγαν κρυφά στην Ισαυρία, όπου καθώς πορευόταν βρήκαν να κοιμάται ένας βοσκός όνων, ονόματι Λέων, και επειδή την ώρα εκείνη είδαν να πετάει από πάνω του ένας αετός, κατάλαβαν ως μάγοι που ήταν ότι ο Λέων θα γίνει βασιλιάς. Ξύπνησαν τότε τον βοσκό και του είπαν ότι μπορούν να τον κάνουν βασιλιά, αλλά όταν συμβεί αυτό θα τους το ανταποδώσει με ότι του ζητήσουν!

Οι δόλιοι Εβραίοι αναχώρησαν και ο Λέων στρατολογήθηκε για να πολεμήσει τους Δαλμάτες. Βλέποντας ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Δ΄ ο Πωγωνάτος και οι επόμενοι βασιλείς ότι ήταν γενναίος, τον προήγαγαν σε ανώτερα στρατιωτικά αξιώματα, φθάνοντας σε σημείο να κηρύξει επιτυχή πόλεμο κατά του Θεοδοσίου Γ΄ και να ανακηρυχθεί εκείνος βασιλιάς! Μαθαίνοντας οι Εβραίοι ότι ο Ίσαυρος Λέων ο Γ΄ έγινε βασιλιάς, προσήλθαν σ’ αυτόν και του υπενθύμισαν ότι είναι εκείνοι που με τις μαγείες τους τον βοήθησαν να γίνει βασιλιάς, ζητώντας το χάρισμα που τους έταξε. Εκείνος ορκίσθηκε τότε να τους δώσει ότι του ζητήσουν και εκείνοι οι χριστιανομάχοι του ζήτησαν να καθαιρέσει τις Άγιες Εικόνες από τους Ναούς των Ορθοδόξων Χριστιανών!

Κατόπιν ο δόλιος βασιλιάς σκέφτηκε να καλέσει τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τον Άγιο Γερμανό (715-730) για να τον πείσει με πονηρό τρόπο να κατεβάσει απ’ τους Ναούς τις Εικόνες. Τότε ο Άγιος άρχισε να του εξηγεί ότι οι Άγιες Εικόνες δεν είναι είδωλα αλλά είναι μορφώματα των Αγίων και του Χριστού που όποιος τις προσκυνεί δεν τις μολύνει, αλλά αγιάζεται και φωτίζεται περισσότερο. Και όπως ο άνθρωπος που υποφέρει από το ψύχος, όσο πλησιάζει προς την φωτιά τόσο πιο πολύ θερμαίνεται, έτσι και με τις Άγιες Εικόνες, όσο πλησιάζει ο άνθρωπος προς αυτές, τόσο περισσότερο λαμπρύνεται από την χάρη των Αγίων, που είναι ζωγραφισμένοι. Του φανέρωσε επίσης, ότι προορατικοί Άγιοι έχουν πει ότι θα βασιλεύσει κάποιος βασιλιάς που θα τον λένε Κόνων, ο οποίος θα εγείρει αίρεση κατά των Εικόνων. Τότε ο βασιλιάς παραδέχτηκε ότι στην παιδική του ηλικία, τα άλλα παιδιά τον φώναζαν Κόνων και ο Πατριάρχης αναγνώρισε τότε ότι εκείνος ο βασιλιάς ήταν αυτός που θα εγείρει την αίρεση.

Κατόπιν ο Άγιος προσπάθησε να πείσει τον ασεβή βασιλιά ότι είναι δίκαιο και άγιο το να προσκυνούνται οι Άγιες Εικόνες οι οποίες είναι και Θαυματουργές. Του είπε λοιπόν μερικές ωφέλιμες διηγήσεις, ότι στην Έδεσσα της Συρίας ήταν βασιλιάς κάποτε ο Αύγαρος, που ήταν βαριά ασθενής πάσχων από λέπρα και επιθυμούσε πολύ να δεί τον Ιησού Χριστό και Αληθινό Θεό, που κατεδέχθη ως άνθρωπος τέλειος να κατέβει επί της γης, διδάσκοντας τον κόσμο. Έγραψε τότε ο βασιλιάς επιστολή προς τον Χριστό και την απέστειλε με έναν ζωγράφο, ονόματι Ανανία, ώστε αν δεν μπορέσει να πάει ο Χριστός στην Έδεσσα όπως τον προσκαλούσε, τότε ο Ανανίας να τον ζωγραφίσει! Πράγματι αφού πήγε στον Χριστό την επιστολή, προσπάθησε να τον ζωγραφίσει, αλλά μάταια επιχείρησε διότι Εκείνος μετάλλασσε την όψη Του και δεν μπορούσε να δει την μορφή Του ο Ανανίας. Τότε ο Χριστός ζήτησε νερό να νιφθεί και όταν έλαβε μανδήλιο για να σκουπισθεί, τυπώθηκε σ’ αυτό η όψη του προσώπου Του, δίνοντας αυτό το Άγιο Μανδήλιο στον Ανανία να το πάει στον βασιλιά του! Λαβών αυτό ο Αύγαρος το προσκύνησε και ευθύς γιατρεύθηκε η ασθένειά του και βαπτίσθηκε. Στη πύλη δε της πόλεως κατέβασε ένα μεγάλο είδωλο και στη θέση του έστησε το Άγιο Μανδήλιο για να το προσκυνούν όλοι. Αυτό το Μανδήλιο στα κατοπινά χρόνια όταν λιτανεύθηκε στα τείχη της πόλεως, καθώς εκείνη είχε πολιορκηθεί από τους Πέρσες, έστρεψε την φωτιά εναντίον των εχθρών που ετράπησαν σε φυγή.

Μετά απ’ αυτή την διήγηση ο Άγιος Γερμανός ρώτησε τον βασιλιά Λέων, πως θα μπορέσει να καταστρέψει τις Εικόνες, αφού ο ίδιος ο Χριστός είχε τυπώσει το πρόσωπό Του στο Μανδήλιο με το οποίο είχε γιατρευθεί ο Αύγαρος όταν το προσκύνησε; Στη συνέχεια του ανέφερε και άλλες μαρτυρίες και συγκεκριμένα στη Λύδδα (Διόσπολη), μια πόλη έξω από τα Ιεροσόλυμα, όπου οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης έκτισαν Εκκλησία για να τιμάται η Παναγία όταν ακόμα ζούσε, και της ζήτησαν να έλθει για να ευλογήσει την Εκκλησία της στα εγκαίνια. Εκείνη τους είπε να πάνε και θα την βρουν εκεί! Πήγαν τότε οι Απόστολοι και είδαν την Παναγία ζωγραφισμένη σε μια μαρμάρινη στήλη της Εκκλησίας. Κατόπιν πήγε και η Παναγία και βλέποντας το ομοίωμά της ευχαρίστησε τον Υιό της. Η εικόνα αυτή φυλάχτηκε για πολλά χρόνια και όταν βασίλευε ο δυσεβής Ιουλιανός ο Παραβάτης έστειλε Εβραίους τεχνίτες να βγάλουν την εικόνα. Όμως, όσο εκείνοι έξυναν το μάρμαρο, τόσο λαμπρότερο γινόταν το πρόσωπο της Παναγίας, ενώ ο αλιτήριος Ιουλιανός φονεύθηκε αοράτως στον πόλεμο της Περσίας!

Επίσης, ο Απόστολος Πέτρος στη Λύδδα γιάτρευσε έναν ασθενή, τον Αινέα, ο οποίος μετά εξόδευσε τα χρήματά του κτίζοντας Εκκλησία για να τιμάται η Παναγία. Επειδή όμως οι Έλληνες (ειδωλολάτρες) και οι Εβραίοι φιλονικούσαν με τους Χριστιανούς διεκδικώντας την Εκκλησία, απεφάσισε ο άρχοντας του τόπου να κλειδώσει την Εκκλησία, διατάσσοντας να την ανοίξουν μετά από τρεις ημέρες, και τότε όποιου εκ των τριών γενών σημείο βρεθεί εντός του Ναού, εκείνων θα είναι ο Ναός. Σφράγισαν τότε την Εκκλησία και όταν την άνοιξαν όλοι μαζί, είδαν εντός αυτής ζωγραφισμένη την εικόνα της Παναγίας και έτσι ο Ναός εδόθη στους Χριστιανούς!

Στη νότια Κύπρο υπήρχε κάποτε ένας Ναός της Παναγίας και έξω από αυτόν υπήρχε εικόνα της Παναγίας κρατώντας στην αγκαλιά της τον Χριστό ως Βρέφος, καθώς και δύο Άγγελοι που στέκονταν εκατέρωθεν. Μία ημέρα καθώς περνούσε ένας αράπης, τόξευσε την Εικόνα της Θεοτόκου στο δεξιό γόνατο και ευθύς εχύθη άφθονο αίμα από την πληγή. Ο αράπης τότε, φεύγοντας για το σπίτι του τρέμοντας, ξεψύχησε καθ’ οδόν!

Στην Κωνσταντινούπολη ένας ναύτης, ονόματι Θεόδωρος, έχασε σε ναυάγιο όλο του τον πλούτο κατορθώνοντας να γλιτώσει ο ίδιος από πνιγμό. Πήγε τότε σε έναν Εβραίο φίλο του, παρακαλώντας τον να του δανείσει χρήματα για να μπορέσει να ζήσει. Εκείνος ζήτησε εγγυητή και ο Θεόδωρος τον πήγε μπροστά στην Εικόνα του Ιησού Χριστού που είχε στήσει ο Μέγας Κωνσταντίνος στα χαλκοπρατεία και με πίστη έβαλε εγγυητή τον Χριστό! Πεισθείς τότε ο Εβραίος, του έδωσε όσα χρήματα ήθελε. Ο Χριστιανός κατόπιν εμπορεύθηκε και βοηθούμενος από τον Θεό κέρδισε αρκετά χρήματα. Απεφάσισε λοιπόν να αποστείλει από την Σικελία το όφελος προς τον φίλο του, βάζοντας το ποσό που του όφειλε μέσα σε πισσαρισμένο κιβώτιο, και προσευχόμενος στον Χριστό, Του ζήτησε να φθάσει εκείνο στα χέρια του φίλου του, ρίχνοντας το κιβώτιο στη θάλασσα. Πράγματι, με τη βοήθεια του Θεού, το κιβώτιο το βρήκε ο Εβραίος καθώς περιπατούσε στον αιγιαλό, και ανοίγοντας αυτό, βρήκε ακριβώς το ποσό, καθώς και επιστολή του Θεόδωρου που του διεμήνυε την εξόφληση του χρέους! Όμως, όταν επέστρεψε ο Θεόδωρος στην Πόλη, ο φίλος του ζητούσε τα δανεικά λέγοντας ότι δεν παρέλαβε ποτέ τα χρήματα. Τότε ο πιστός Χριστιανός πήρε τον Εβραίο και πήγαν μπροστά στην εικόνα του «εγγυητή» Χριστού, και όταν τον ρώτησε ο Θεόδωρος αν έλαβε τα χρήματα ο φίλος του, ακούσθηκε φωνή από την Αγία Εικόνα (από τότε ονομάσθηκε «Αντιφωνητής») να λέγει: «Ναι τα πήρε»! Τότε ο Χριστιανός χάρηκε, ενώ ο Εβραίος τυφλώθηκε, όμως πίστευσε και βαπτίσθηκε μαζί με την οικογένειά του.

Στην Βηρυτό, έμεινε κάποιος Χριστιανός σ’ ένα σπίτι που το ξενοίκιασε, ξεχνώντας σ’ αυτό μία εικόνα του Εσταυρωμένου Χριστού. Το σπίτι αυτό το νοίκιασε ένας Εβραίος και όταν γέννησε η γυναίκα του, τους επισκέφτηκαν κάποιοι Εβραίοι για να τους ευχηθούν. Αυτοί είδαν την Εικόνα και αμέσως σηκώθηκαν θυμωμένοι να φύγουν, κατηγορώντας τον ομοεθνή τους ότι ήταν Χριστιανός. Εκείνος τότε για να πιστεύσουν αυτοί ότι δεν ήταν Χριστιανός, έβγαλε μια μαχαίρα και την κάρφωσε με θυμό στην δεξιά πλευρά του Χριστού, που σα να ήταν ζώσα σάρκα έρευσε πολύ αίμα, κάνοντας τους Εβραίους να πιστεύσουν!

Με αυτές τις νουθεσίες προσπάθησε ο Πατριάρχης να πείσει τον βασιλιά Λέοντα, επιπλήττοντάς τον για την απιστία του. Θυμωθείς τότε εκείνος χτύπησε τον Άγιο και τον έδιωξε. Κατόπιν, ο βασιλιάς ζήτησε να συμβουλευθεί έναν καλό Χριστιανό και σοφό Διδάσκαλο, τον οποίο συμβουλεύονταν όλοι οι Χριστιανοί βασιλείς. Ούτε τότε όμως επείσθη και αφού κατέκαυσε τον Διδάσκαλο, τους μαθητές και την βιβλιοθήκη τους που περιείχε 700.000 βιβλία, διέταξε να καθαιρέσουν από όλες τις Εκκλησίες τις Άγιες Εικόνες, εδίωξε τον Πατριάρχη Γερμανό καί βασάνισε με απερίγραπτα μαρτύρια όσους τιμούσαν τις Εικόνες. Όταν πέθανε ο Λέων, τον διαδέχθηκε ο μιαρός και αντίχριστος γιός του ο Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος που συνέχισε στα χνάρια του πατρός του, καθώς και ο επόμενος εικονομάχος Λέων ο Δ΄.

Ώσπου, εβασίλευσαν οι ευσεβείς βασιλείς Κωνσταντίνος και η μητέρα του Ειρήνη (780-802), οι οποίοι καθοδηγούμενοι από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τον Άγιο Ταράσιο, συνεκάλεσαν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο των 365 Αγίων Πατέρων κατά την οποία στερεώθησαν τα δόγματα για την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων.

σ.α.

Ο Ακάθιστος Ύμνος

Με την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου εκδηλώνονται ευχαριστίες και εγκώμια στο πρόσωπο της Παναγίας. Αποτελείται, κατά βάση, από τον Ακάθιστο Ύμνο και τον Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, πλαισιωμένα με ψαλμούς, απολυτίκια και ευχές. Και τα δύο χαρακτηρίζονται ως αριστουργήματα της Βυζαντινής υμνολογίας , που εξαίρουν το έργο και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου , με θεολογικό βάθος, κομψότητα λόγου, μουσικό κάλλος, αγιοπνευματική έμπνευση.

(Δημιουργοί)

Ο Κανόνας του Ακάθιστου είναι έργο των Ιωάννου Δαμασκηνού (οι ειρμοί) και Ιωσήφ Ξένου του Υμνογράφου (τα τροπάρια) . Πηγές του Ύμνου είναι η Αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας ενώ ο συνθέτης, ο χρόνος και η αιτία της σύνθεσης του Ύμνου, παραμένουν ακόμα ανεξακρίβωτα από τους μελετητές. Ένα είναι το αδιαμφισβήτητο στοιχείο, που μας δίνουν οι σχετικές πηγές , ότι ο ύμνος εψάλλετο ως ευχαριστήριος ωδή προς την υπέρμαχο στρατηγό του Βυζαντινού κράτους.

(Περιεχόμενο)

Ο «Κανόνας» (τα Τροπάρια των Χαιρετισμών), με εννέα ωδές , οι ειρμοί των οποίων είναι:

α) Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος,

γ΄) Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε,

δ') Ό καθήμενος εν δόξη επί θρόνου θεότητος,

ε΄) Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου,

στ΄) Την θείαν ταύτην καί πάντιμον,

ζ΄) Ουκ ελάτρευσαν, τή κτίσει οι θεόφρονες,

η΄) Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω,

θ΄) Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι,

Ο «Ακάθιστος Ύμνος»: περιλαμβάνει το Απολυτίκιο «Το προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει,» , το Κοντάκιο «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,» , τους 24 Οίκους (στροφές) σε αλφαβητική ακροστιχίδα (Α - Ω) και δύο Εφύμνια (η τελευταία φράση του ύμνου που επαναλαμβάνει ο λαός) το «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» και το «Αλληλούια».

(Δομή)

Οι περιττοί Οίκοι (αυτοί που αρχίζουν από τα στοιχεία Α, Γ, Ε, Η, κλπ.) αποτελούνται από 18 στίχους , οι 5 πρώτοι στίχοι περιέχουν την διήγηση , οι επόμενοι 12 στίχοι αποτελούν τους Χαιρετισμούς στη Θεοτόκο και ο 18ος είναι το εφύμνιο « Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» . Οι άρτιοι Οίκοι (που αρχίζουν από τα στοιχεία Β, Δ, Ζ, Θ, κλπ.) έχουν 5 στίχους ως διήγηση και το εφύμνιο «Αλληλούϊα» .

Τους χαιρετισμούς αυτούς τους απευθύνουν: ο Αρχάγγελος Γαβριήλ (Α, Γ), ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ως έμβρυο ακόμα (Ε), οι ποιμένες (Η), οι Μάγοι (Ι), οι πιστοί που ερύσθησαν από τα είδωλα (Λ), οι πιστοί γενικά (Ν, Ο, Ρ, Τ, Φ, Ψ).

Ο Ύμνος διακρίνεται σε δύο ενότητες χωρίς όμως να λείπουν από κάθε ενότητα και στοιχεία της άλλης :

Α) Α-Μ, που αποτελεί το ιστορικό τμήμα

Ο πρωτοστάτης άγγελος, ο Γαβριήλ, έρχεται και φέρνει το θεϊκό μήνυμα, το «χαῖρε», στην Θεοτόκο (Α)

Εκείνη απορεί για τον παράδοξο τρόπο της συλλήψεως (Β)·

Ο Γαβριήλ της εξηγεί την απόρρητο βουλή του Θεού (Γ)

Και η δύναμις του Υψίστου επισκιάζει την απειρόγαμο Παρθένο και συλλαμβάνει τον Υιό του Θεού (Δ).

Η Θεοτόκος επισκέπτεται την συγγενή της Ελισάβετ, την μέλλουσα μητέρα του Προδρόμου, και ανταλλάσσουν προφητικούς λόγους (Ε).

Ο Ιωσήφ, ο μνηστήρ της Παρθένου, ταράσσεται από την ζάλη των αμφιβόλων λογισμών, αλλά πληροφορείται από τον άγγελο το μυστήριο της συλλήψεως (Ζ).

Ο Χριστός γεννάται και οι ποιμένες προσκυνούν τον αμνό του Θεού (Η).

Ο θεοδρόμος αστέρας δείχνει τον δρόμο στους μάγους της Ανατολής (Θ), αυτοί τον προσκυνούν (Ι)

Και δι᾿ άλλης οδού αναχωρούν για την Βαβυλώνα, οι θεοφόροι κήρυκες (Κ).

Στην Αίγυπτο ο φυγάς Κύριος συντρίβει τα είδωλα και με τον φωτισμό της αληθείας διώχνει το σκότος του ψεύδους (Λ).

Και ο Συμεών δέχεται στην αγκάλη του ως βρέφος τεσσαρακονθήμερο τον τέλειο Θεό καί λαμβάνει την ποθητή απόλυσι (Μ)

Β) Ν-Ω, που αποτελεί το δογματικό-θεολογικό τμήμα

Η νέα κτίσις, που δημιουργεί ο Λόγος του Θεού με την σάρκωση Του, δοξολογεί τον δημιουργό (Ν).

Ο παράξενος -«ὁ ξένος» - τόκος προτρέπει τους ανθρώπους να ξενωθούν από τον κόσμο και να μεταθέσουν τον νού των στον ουρανό (Ξ).

Όλος ήταν στην γη ο δοξολογούμενος Λόγος, αλλά και από τον ουρανό δεν απουσίαζε (Ο).

Οι άγγελοι θαύμασαν το έργο της ενανθρωπήσεως και την κοινωνία του Θεού και των ανθρώπων (Π).

Οι σοφοί και ρήτορες του κόσμου έμειναν άφωνοι, μη μπορώντας νά εξηγήσουν το μυστήριο του παρθενικού τόκου (Ρ).

Ο Ποιμήν -Θεός γίνεται πρόβατο –άνθρωπος θέλοντας να σώσει τον κόσμο (Σ).

Η Παρθένος γίνεται φυλακτήριο τείχος των παρθένων και όλων των πιστών (Τ).

Κανείς ύμνος δεν μπορεί να πληρώσει τον φόρο του χρέους στον Σαρκωθέντα Βασιλέα (Υ).

Η Θεοτόκος είναι η φωτοδόχος λαμπάδα, που μας καθοδηγει στην γνώση του Θεού (Φ).

Ο Χριστός ήρθε στο κόσμο για να του δώσει χάρη και συγχώρηση (Χ).

Η δοξολογία προς τον Υιό συνδέεται και προς την ανύμνηση του έμψύχου ναού Του, της Θεοτόκου (Ψ).

Ο Ύμνος κλείνει με μία θαυμαστή αποστροφή προς την Παρθένο: «Ὦ πανύμνητε μῆτερ ἡ τεκοῦσα τόν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον,..»

Γιατί όμως ψάλλεται την Μεγάλη Τεσσαρακοστή;

Ο Ακάθιστος Ύμνος δεν συνδέεται άμεσα με την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής , αλλά με την εορτή του Ευαγγελισμού, που εμπίπτει όμως πάντοτε μέσα στη κατανυκτική αυτή περίοδο.

Είναι η μόνη μεγάλη εορτή, που λόγο του πένθιμου χαρακτήρος της Τεσσαρακοστής, στερείται προεορτίων καί μεθεόρτων. Αυτήν ακριβώς την έλλειψη έρχεται να καλύψη η ψαλμωδία του Ακαθίστου, τμηματικώς κατά τα Απόδειπνα των Παρασκευών και ολόκληρος κατά το Σάββατο της Ε' εβδομάδος. Το βράδυ της Παρασκευης ανήκει λειτουργικώς στο Σάββατο, ημέρα που μαζί με την Κυριακή είναι οι μόνες ημέρες της εβδομάδος των Νηστειών, κατά τις οποίες επιτρέπεται ο εορτασμός χαρμόσυνων γεγονότων, και στις οποίες, μεταφέρονται οι εορτές της εβδομάδος.

Άλλωστε αυτή την Ακολουθία την τελούμε και άλλες περιόδους του έτους (στα μοναστήρια κάθε βράδυ μαζί με το Μικρό Απόδειπνο διαβάζουν και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας). Αντίθετα όλες τις άλλες Ιερές ακολουθίες (Προηγιασμένη, Μ. Απόδειπνο, Μ. Κανών) τις συναντούμε μόνο την περίοδο της Σαρακοστής.

Πηγή : http://orthodox-answers.blogspot.com/

1. (Από το βιβλίο του Ἰ.Μ. Φουντούλη: ΛΟΓΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ, εκδ. Α. Δ).

http://www.imkby.gr/greek/sarakosti/akol/xeretismoi/xeret2.htm

2. Οικουμενικόν Πατριαρχείον - Χαιρετισμοί

http://www.ec-patr.net/xairetismoi.htm

Η Ελληνικότητα των "Τούρκων"

Η εξ Ανατολών «σχηματισθείσα» γειτονική χώρα, κατοικείται από τους λεγόμενους Τούρκους, οι οποίοι δεν είναι πράγματι Τούρκοι από εθνολογικής απόψεως, αλλά είναι απλώς Μωαμεθανοί στο θρήσκευμα, απόγονοι των πρώην κατοίκων της χώρας, τους Ελληνοπελασγικής καταγωγής κατοίκους. Με αυτούς αναμείχθηκαν οι εισβάλλοντες από το Τουρκεστάν ολιγάριθμοι Οθωμανοί, οι οποίοι σταδιακά και μακροχρόνια, επεβλήθησαν ακόμα και βιαίως, προσδίδοντας μέχρι σήμερα στους κατοικούντες την επικράτεια του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Κωνσταντινουπόλεως και μέρους της Θράκης την τουρκική γλώσσα καί την μουσουλμανική θρησκεία, στη δημιουργηθείσα χώρα της Τουρκίας, η οποία αφομοίωσε τους πολυπληθείς παλαιότερους κατοίκους.

Όπως αναφέρει ο Δ. Μοσχόπουλος στο βιβλίο του «Διεκδικούμε! – Εκδ. Κάδμος», από την προϊστορική περίοδο η Μικρά Ασία καθώς και η ευρύτερη χώρα, κατοικήθηκαν από Ελληνο-πελασγικά φύλα (Λύδιοι, Λύκιοι, Τρώες κ.λ.π.). Όλοι αυτοί οι πολυπληθείς πληθυσμοί της Μικρασιατικής γης είναι αδύνατον να εξολοθρεύτηκαν ή να αφομοιώθηκαν από τους μογγολικής καταγωγής ολιγάριθμους κατακτητές, Σελτζούκους και Οσμανίδες με τα σχιστά μάτια. Επιστημονικές έρευνες ομιλούν για την Ελληνικότητα του τουρκικού λαού, που έχει στην πλειοψηφία του κοινή ανθρωπολογική, φυλετική, και εθνολογική καταγωγή με τους Έλληνες, με την διαφορά ότι υπάρχει σήμερα ένας λαός που ένα τμήμα του στον Ελλαδικό χώρο έχει Ελληνικό πολιτισμό και Ελληνική εθνική συνείδηση, κυρίως επειδή οι Έλληνες αυτοί παρέμειναν Χριστιανοί, και ένα άλλο τμήμα του στον Πόντο, στη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, που αναγκάσθηκε να αλλαξοπιστήσει και να αρνηθεί την Ορθόδοξη πίστη, αποκτώντας τουρκική εθνική συνείδηση.

Σήμερα σε όλη την Μικρά Ασία και πέραν αυτής, πουθενά δεν παρατηρούνται ανθρωπολογικά υπολείμματα που να αποδεικνύουν ότι οι σημερινοί Τούρκοι ανήκουν στην μογγολική ομοφυλία. Αποδεικνύεται μόνο, ότι όσοι κατοικούν σήμερα στην Μ. Ασία παρέμειναν φυλετικά αμιγείς από αρχαιοτάτων χρόνων και είναι οι κατ’ ευθείαν απόγονοι του διαμορφωθέντος Ελληνισμού κατά τους Αλεξανδρινούς και τους Χριστιανικούς χρόνους. Από τις 7.000 περίπου ψυχές που ήταν ο φυλετικός πυρήνας των επυλίδων Οθωμανών, είναι φανερό σύμφωνα με τους νόμους της γενετικής, ότι έχει εξαφανισθεί και το τελευταίο ίχνος αυτών εντός των εκατομμυρίων του πληθυσμού της Μ. Ασίας και της Βαλκανικής χερσονήσου. Εάν υπολογισθεί ότι επί αιώνες από τους υποληφθέντες Χριστιανούς Έλληνες απήγαγαν συστηματικά και εξισλάμισαν τις ευαιδέστερες των νεανίδων και τους ευσχημότερους των παίδων, εύκολα εκτιμάται ότι η σημερινή «Τουρκική» εθνότητα, σφύζει απ’ άκρου εις άκρου από αίμα Ελληνικό της καλλιτέρας ποιότητος!

Πολλοί ξένοι ανθρωπολόγοι αποδεικνύουν την Ελληνική καταγωγή των Τούρκων, που χαρακτηρίζονται ως οι κατ` ευθείαν απόγονοι του προτουρκικού πληθυσμού που απλώς είναι Μωαμεθανοί στο θρήσκευμα καί απόγονοι των πρώτων κατοίκων της χώρας. Σημαντικό στοιχείο της Ελληνικότητας των Τούρκων είναι ότι ο Οσμάν ο ιδρυτής του Οθωμανικού κράτους σχημάτισε το έθνος του από ντόπια κατά το πλείστον Ελληνικά στοιχεία, διότι οι Οσμανίδες ήταν ολιγάριθμοι. Οι Τούρκοι, όταν πρωτοπροσέγγισαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, δεν αριθμούσαν περισσότερους από 5.000 ανθρώπους, σύμφωνα με τον Στρατηγό Μακρυγιάννη. Μέσα σε πολύ σύντομο ιστορικά διάστημα, ο αριθμός αυτός πολλαπλασιάστηκε για να φθάσει μετά την εγκαθίδρυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας να αριθμεί εκατομμύρια ανθρώπους. Ασφαλώς αυτό δεν θα ήταν δυνατό, ακόμα και αν οι Τούρκοι ήταν μόνοι τους στη γη, συμπεραίνει ο Δ. Μοσχόπουλος, σημειώνοντας ότι το γεγονός που προέκυψαν τόσοι «Τούρκοι», οφείλετε στους μαζικούς εξισλαμισμούς, στους γενίτσαρους, καθώς και στις φορολογικές και οικονομικές ελαφρύνσεις που υπόσχονταν. Πολλοί καταρρακωμένοι οικονομικά από την πολιτική του θρόνου, ασπαζόντουσαν τη νέα θρησκεία και βελτίωναν τη ζωή τους. Επίσης οι σφαγές και οι ανηλεείς διώξεις των Χριστιανών ανάγκασαν πολλούς να απαρνηθούν την πίστη τους. Ιδίως όσοι είχαν περιουσίες και υψηλές κοινωνικές θέσεις αλλαξοπίστησαν για να διατηρήσουν τα κεκτημένα.

Ένδειξη της Ελληνικότητας των Τούρκων αποτελεί το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα στο τουρκικό λεξιλόγιο υπάρχουν πλήθος Ελληνικών λέξεων που χρησιμοποιούσαν οι αυτόχθονες προ του γλωσσικού εκτουρκισμού τους. Οι σημερινοί Τούρκοι διατηρούν και λαογραφικά στοιχεία που ουσιαστικά είναι Ελληνικά. Σε όλα τα λαϊκά και δημοτικά μουσικά θέματα στην σημερινή Τουρκία βρίσκουμε αυτούσιες υμνωδίες και τροπάρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς καί ότι όλα τα μουσικά όργανά τους είναι των Ελλήνων. Διατηρείται επίσης η ανάμνηση των παρελθόντων Χριστιανικών χρόνων και της αλλαξοπιστίας. Απ’ τους χωρικούς επαναλαμβάνονται μηχανικά σε ορισμένες πράξεις της καθημερινής ζωής (σπαργάνωση νηπίων, κλάση του άρτου κ.λ.π.), στοιχεία που ομοιάζουν με το Χριστιανικό τυπικό. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας είναι ουσιαστικά Ελληνογενείς.

Στρατής Ανδριώτης

Αληθινή καί όχι ψεύτικη χαρά

του Φώτη Κόντογλου

"Ἀληθινὴ κι᾿ ὄχι ψεύτικη χαρὰ νοιώθει μονάχα ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα του, κ᾿ εἶναι ταπεινός, πρᾶος, γεμάτος ἀγάπη. Ἀληθινὴ χαρὰ ἔχει μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ξαναγεννήθηκε στὴν ἀληθινὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Κι᾿ αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βγαίνει ἀπὸ καρδιὰ ποὺ πονᾶ καὶ θλίβεται γιὰ τὸν Χριστό, καὶ βρέχεται ἀπὸ τὸ παρηγορητικὸ δάκρυο τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, κατὰ τὸν ἅγιο λόγο ποὺ εἶπε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. ε´ 4), «Καλότυχοι ὅσοι εἶναι λυπημένοι, γιατὶ αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε.» Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει: «Καλότυχοι ὅσοι κλαῖτε τώρα, γιατὶ θὰ γελάσετε.» (Λουκ. στ´ 21). Ὅποιος λυπᾶται καὶ ὑποφέρνει γιὰ τὸν Χριστό, πέρνει παρηγοριὰ οὐράνια καὶ εἰρήνη ἀθόλωτη. Παράκληση δὲν θὰ πεῖ παρακάλεσμα, ἀλλὰ παρηγοριά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα λέγεται Παράκλητος, δηλαδὴ Παρηγορητής, ἐπειδὴ ὅποιος τὸ πάρει, παρηγοριέται σὲ κάθε θλίψη του καὶ βεβαιώνεται καὶ δὲν φοβᾶται τίποτα. Κι᾿ αὐτὴ ἡ βεβαιότητα ποὺ δέχεται μυστικά, τὸν κάνει νὰ χαίρεται πνευματικά. Καὶ πάλι λέγει ὁ Κύριος παρακάτω στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία: «Μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ,» (Ματθ. ε´ 11). Καὶ κατὰ τὸν μυστικὸ Δεῖπνο εἶπε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «Ἀμήν, Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται.» (Ἰω.ιστ´ 20). Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ τὰ λένε χαρὲς οἱ ἄνθρωποι, δὲν εἶναι ἀληθινὲς χαρές· μιὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ χαρά, τούτη ἢ ἡ πονεμένη χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ξαγοράζεται μὲ τὴ θλίψη, γιὰ τοῦτο κι᾿ ὁ Κύριος τη λέγει «πεπληρωμένη», δηλ. τέλεια, ἀληθινή, σίγουρη. (Ἰω. ιστ´ 25). Κι᾿ ὁ ἅγιος Παῦλος στὶς Ἐπιστολές του λέγει πολλὰ γι᾿ αὐτὴ τὴ βλογημένη θλίψη ποὺ εἶναι συμπλεγμένη μὲ τὴ χαρά: «Ἡ λύπη γιὰ τὸν Θεό, λέγει, φέρνει ἀμετάνοιωτη μετάνοια γιὰ τὴ σωτηρία (δηλ. ἡ λύπη ποὺ νοιώθει ὅποιος πιστεύει στὸν Θεό, κάνει ὥστε ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος νὰ μετανοιώσει καὶ νὰ σωθεῖ, χωρὶς νὰ ἀλλάξει γνώμη καὶ νὰ γυρίσει πίσω στὴν ἁμαρτία), ἐνῶ ἡ λύπη τοῦ κόσμου φέρνει τὸν θάνατο.» (Κορινθ. Β´, ζ´ 10). Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει πὼς οἱ χριστιανοὶ φαίνουνται στοὺς ἀσεβεῖς πὼς εἶναι λυπημένοι, μὰ στ᾿ ἀληθινὰ χαίρουνται: «ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες,» (Κορινθ. Β´, στ´ 10). Ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν παντοτινὴ χαρὰ φτερωμένος ὁ ἅγιος Παῦλος, γράφει ὁλοένα στοὺς μαθητάδες του: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε!» (Φιλιπ. δ´ 4). «Πάλιν χαρῆτε.» (Φιλιπ. β´ 28). «Πάντοτε χαίρετε.» (Θεσσαλ. ε´ 16). «Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε.» (Κορινθ. Β´ ζ´ 16). 

Η "θλίψη" της Σαρακοστής και η "χαρά" του κόσμου

Aυτή η θλίψη της μεγάλης τεσσαρακοστής, σαν μια γαλήνια σιωπή αυτοσυνειδησίας και βουβής πάλης, εμπαίζει την ανοησία και την "προπέτεια" της κοσμικής χαράς. Δεν είναι θλίψη αυτοδικαίωσης, αρπαγμού και φόβου, ούτε θλίψη εγωιστικού μίσους για την ζωή και τους άλλους. Σκεφτείτε απλά τον πράο, τον ησύχιο και τον λαθόντα ανάμεσα σε ένα περιβάλλον πολύβουο, πλουραλιστικό. Σκεφτείτε έναν γαλήνιο και αξιοπρεπή στο μέσον ενός οργιαστικού γλεντιού, όπου δεσπόζουν επευφημίες, ιαχές και ψευδώνυμες απατηλές εκφράσεις ευδαιμονίας και ηδονής και αναλογιστείτε πού βρίσκεται η πραγματική χαρά και σιγουριά και πού μία κραυγή αγωνίας που επιζητεί την προσοχή, την καταξίωση ή και τον οίκτο μας. Σκεφτείτε μια βλάσφημη κραυγή να διακόπτει με αναίδεια την σιγαλή ενατένιση ενός μυστικού τοπίου και τό πώς ξιπάζεται ο ενατενίζων και συλλογιζόμενος για το άκαιρο της στιγμής. Και παράλληλα βάλτε σ' αυτό το μυστικό ποιητικό τοπίο την ψυχή που πληρούται χαρμολύπης και θα ανακαλύψετε πόσο πολύ ταιριάζει με την ποιητική στιγμή, σαν να βρίσκεται στο φυσικό της περιβάλλον.

Πάτε σε ένα μοναστήρι και μείνετε μιά βδομάδα, ανάμεσα σε ανθρώπους που αποκήρυξαν φαΐ, ποτό, εαυτόν, καλοπέραση ακόμα και σαρκικό έρωτα για να βρούν άλλες, "διαφορετικές" εμπειρίες, ανάμεσα σ' ανθρώπους πού ο κόσμος αποκαλεί τρελούς και άχαρους.

Και αυτόματα, αμέσως μετά την επίσκεψη, μεταφερθείτε στο κέντρο μιας αστικής πλατείας, όπου θα συναντήσει κανείς τον θόρυβο, την πολυπραγμωσύνη, το κυνήγι των λογικών, για φαΐ, ποτό, αναγνώριση, sex, ανέλιξη, διάκριση ακόμα και εξουθένωση των άλλων και θα καταλάβετε πώς η θλίψη της σαρακοστής είναι ζωηφόρος, ενώ η χαρά και τριβή του κόσμου μια ματαιότητα πού κρατά την ψυχή στις σκοτεινές παραλίες του Άδου.

Αναδημοσίευση: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/

Η νηστεία

«… Πράγματι, η νηστεία, ο γιατρός αυτός των ψυχών μας, έχει τη δύναμη σε άλλον να καταστέλλει τις πυρώσεις καί τις κινήσεις της σάρκας, σε άλλον να καταπραΰνει το θυμό, από άλλον να διώχνει τον ύπνο, σε άλλον να διεγείρει την προθυμία για το καλό, άλλου να καθαρίζει το νου καί να τον ελευθερώνει από τους πονηρούς λογισμούς, άλλον να δαμάζει την αδάμαστη γλώσσα καί με το φόβο του Θεού, σαν άλλο χαλινάρι, να την συγκρατεί καί να μην την αφήνει καθόλου να λέει λόγια ανωφελή καί άσχημα. Σέ άλλον σκεπάζει αοράτως τα μάτια πού πλανώνται, τα συγκρατεί καί δεν τα αφήνει να περιφέρονται περίεργα εδώ κι εκεί, αλλά κάνει τον καθένα να προσέχει τον εαυτό του καί τον διδάσκει να θυμάται τα δικά του αμαρτήματα καί τις δικές τον ελλείψεις».

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

«…Η νηστεία κάνει τα σπίτια να προκόβουν, είναι η μητέρα της υγείας, η παιδαγωγός της νεότητας, το στολίδι των γερόντων, η καλή σύντροφος των οδοιπόρων, ο πιστός συγκάτοικος αυτών που συνοικούν

…Αν όλοι την (νηστεία) παρελάμβαναν ως σύμβουλο σ’ αυτά που οφείλουν να πράξουν, τίποτε δεν θα εμπόδιζε να είχαμε βαθιά ειρήνη σ’ ολόκληρη την οικουμένη… Κι ούτε πάλι ο βίος μας θα ήταν τόσο πολυστένακτος και γεμάτος κατήφεια, αν η νηστεία κυβερνούσε τη ζωή μας. Διότι είναι φανερό ότι θα δίδασκε σε όλους όχι μόνο την εγκράτεια των τροφών, αλλά καί την πλήρη αποφυγή καί αποξένωση από τη φιλαργυρία, την πλεονεξία καί από κάθε άλλη κακία»

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Η Πτώση των Πρωτοπλάστων

του Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου

Για τη χριστιανική θεώρηση των θεμάτων του ανθρώπου καί του κόσμου βασική καί ουσιαστική σημασία έχει η Πτώση, η απομάκρυνση δηλαδή των πρώτων ανθρώπων από τον Θεό. Το ιστορικό αυτό γεγονός είχε βαθειές καί ουσιαστικές (οντολογικές) συνέπειες στην ανθρώπινη φύση, στον τρόπο της ζωής του ανθρώπου καί στο φυσικό περιβάλλον. Άλλος ήταν ο άνθρωπος πρίν καί διαφορετικός μετά την Πτώση.

Ο προπτωτικός άνθρωπος ήταν «λίαν καλός», σχεδόν τέλειος, Βασιλεύς της Κτίσεως, «εικόνα» του Θεού! Όλες οι ψυχοσωματικές λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού λειτουργούσαν αρμονικά καί το πνεύμα καθοδηγούσε το σώμα. Οι σχέσεις των ανθρώπων με τον Θεό καί μεταξύ τους (άνδρα καί γυναίκας) ήταν αρμονικές, φιλικές καί ευχάριστες. Ειδικότερα, η σχέση των Πρωτοπλάστων με το Δημιουργό τους καί η καθημερινή επαφή τους μαζί του είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα. Στην καθημερινή τους επικοινωνία ο Θεός τους αποκάλυπτε τα μυστικά της ζωής καί της δημιουργίας καί τους καθοδηγούσε στην ολοκλήρωση καί τελειοποίηση τους.

Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Η παραδείσια παιδαγωγία του ανθρώπου διακόπηκε καί οι μαθητές έφυγαν από το θεϊκό σχολείο, πρίν ο Θείος Παιδαγωγός ολοκληρώσει το μορφωτικό του πρόγραμμα. Κι αυτό έγινε γιατί ένας τρίτος καί άγνωστος παράγων (ο διάβολος) τούς κάλεσε να διακόψουν τις σχέσεις τους με τον Θεό καί Δημιουργό τους καί να προσπαθήσουν να γίνουν μόνοι τους θεοί! Καί το σημαντικό στην υπόθεση αυτή ήταν ότι οι ανώριμοι πνευματικά πρωτόπλαστοι-μαθητές δέχθηκαν τις δελεαστικές προτάσεις του Πειρασμού, πού σημειωτέον ήταν τελείως αντίθετες με τις υποδείξεις καί τις διδαχές του Μεγάλου Παιδαγωγού τους! Αυτή ήταν καί η Πτώση των Πρωτοπλάστων: απέρριψαν το θεϊκό σχέδιο καί τον τρόπο ζωής πού τους υποδείκνυε ο Θεός καί ακολούθησαν τις υποδείξεις ενός άγνωστου παράγοντα για μια απατηλή καί ψεύτικη θέωση.

Έτσι άρχισε η μεταπτωτική ζωή που είναι τελείως διαφορετική από την προηγούμενη, προπτωτική καί παραδείσια ζωή. Η μεταπτωτική περίοδος της ιστορίας του ανθρώπου χαρακτηρίζεται από τις σημαντικές συνέπειες πού είχε η Πτώση στον ψυχοσωματικό οργανισμό του ανθρώπου καί στις σχέσεις του με τον Θεό καί τον κόσμο.

Η αλλοίωση της ανθρώπινης ύπαρξης

Το προπατορικό αμάρτημα, ως αλλοτρίωση καί απομάκρυνση του ανθρώπου από την θεοκοσμική κοινωνία προκάλεσε την ουσιαστική αλλοτρίωση καί αλλοίωση της ψυχοσωματικής ανθρώπινης ύπαρξης. Οι σημαντικότερες αλλοιώσεις πού προκάλεσε στην ανθρώπινη φύση το προπατορικό αμάρτημα ήταν οι εξής:

1) Η αλλοίωση του σώματος. Το σώμα του ανθρώπου, πρίν από την Πτώση, ήταν «λίαν καλό». Τρία ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του τέλειου αυτού προπτωτικού ανθρωπίνου σώματος: Η λεπτότητα καί ελαφρότητα των υλικών συστατικών του, η απουσία παθών (κόπου, πόνου, αρρώστιας) καί η ισόρροπη λειτουργία του με το πνεύμα, στο οποίο καί έδινε την προτεραιότητα. Μετά όμως την Πτώση, το ανθρώπινο σώμα αλλοιώθηκε προς το χειρότερο. Τα υλικά συστατικά του έγιναν παχύτερα καί βαρύτερα. Οι οργανικές λειτουργίες αποδιοργανώθηκαν καί αποπροσανατολίσθηκαν καί με την εισβολή των διαφόρων παθών το σώμα έγινε γενικά φθαρτό καί θνητό!

2) Η αποδυνάμωση τον πνεύματος. Ένα από τα χαρίσματα που είχε δώσει ο Θεός στον άνθρωπο (= χαρίσματα του «κατ' εικόνα») ήταν καί η γνωστική πληρότητα. Έτσι ο άνθρωπος διέθετε έξοχες διανοητικές καί πνευματικές ικανότητες. Γνώριζε τη φύση των άψυχων καί έμψυχων δημιουργημάτων, των όποιων είχε καταστεί βασιλεύς (Βλ. Γεν. β' 19-20,23). Ο πρώτος άνθρωπος επομένως ήταν προικισμένος με γνωστική πληρότητα, δηλαδή με σοφία. Όταν ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από την Πηγή της σοφίας καί της γνώσεως, άρχισε να χάνει την ευρύτητα καί πληρότητα των γνώσεων του. Ο άνθρωπος από σοφός καί σχεδόν παντογνώστης έγινε σιγά-σιγά μωρός καί στερημένος από κάθε γνώση, tabula rasa (= λευκό χαρτί). Έτσι, τώρα για να αφυπνισθεί το πνεύμα του καί για ν' αποκτήσει τις απαραίτητες γνώσεις χρειάζεται μακροχρόνια προσπάθεια (πρβλ. την εξελικτική πορεία της γνώσης: άναρθρες κραυγές, λέξεις, αλφαβητάριο, σχολείο, αλλεπάλληλες βαθμίδες της εκπαίδευσης κ.λπ.).

3) H κυριαρχία των παθών. Πρίν από την Πτώση, ο άνθρωπος ήταν κυρίαρχος των ψυχοσωματικών του λειτουργιών. Η ελεύθερη θέληση του είχε απόλυτο έλεγχο στις αισθητικές, λογικές καί βιολογικές λειτουργίες. Με τον τρόπο αυτό η ψυχοσωματική φύση του ανθρώπου λειτουργούσε ομαλά καί αρμονικά. Μετά την Πτώση, η αρμονία αυτή άρχισε σιγά-σιγά να χαλαρώνει καί να διασαλεύεται. Η θέληση άρχισε να εξασθενεί καί να χάνει τον έλεγχο των άλλων λειτουργιών. Ειδικότερα, ο άνθρωπος έπαυσε να ελέγχει κυρίως τις βιολογικές καί σωματικές λειτουργίες, σε τέτοιο βαθμό ώστε να κυριαρχείται απ’ αυτές. Με τον τρόπο αυτό η ανθρώπινη ύπαρξη καί ζωή άρχισε να κυριαρχείται από τις κατώτερες βιολογικές καί σωματικές λειτουργίες. Έτσι ο άνθρωπος έγινε έρμαιο (= αντικείμενο που φέρεται εδώ καί κει) των παθών καί επιθυμιών του, όχι πολύ διαφορετικός από τα άλογα ζώα της δημιουργίας.

4) Η τροπή προς το κακό. Μετά το πρώτο (το προπατορικό) αμάρτημα ο άνθρωπος συνήθισε να κάνει καί άλλα αμαρτήματα. Η ανθρώπινη φύση πήρε μια τροπή προς το κακό. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος ευκολότερα κάνει το κακό καί δυσκολότερα το καλό. Την κατάσταση αυτή περιγράφει ο απόστολος Παύλος με τα εξής υπέροχα λόγια: «Θέλω να κάνω το καλό, αλλά δεν μπορώ. Έτσι, δεν κάνω το καλό πού θέλω, αλλά το κακό πού δεν θέλω» (Ρωμ. ζ' 18-19).

Η αλλοιωμένη φύση, ως κακή κληρονομιά της ανθρωπότητας: Οι πρώτοι άνθρωποι άρχισαν να τεκνογονούν καί να αναπαράγονται μετά το προπατορικό αμάρτημα (Γεν. δ' 1). Αυτό σημαίνει ότι το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, ο Αδάμ καί η Εύα, μετέδωσαν στα παιδιά καί στους απογόνους τους την αλλοιωμένη καί αλλοτριωμένη ανθρώπινη φύση. Έτσι, όλοι οι άνθρωποι αποκτούν κληρονομικά την αλλοιωμένη αδαμική φύση, γιατί ολόκληρο το ανθρώπινο γένος κατάγεται φυσιολογικά από τους Πρωτοπλάστους.

Οι απόγονοι βέβαια των πρωτοπλάστων δεν έχουν ασφαλώς καμιά ευθύνη για το προπατορικό αμάρτημα. Εκείνο πού κληρονομούν φυσιολογικά είναι η αλλοιωμένη καί αλλοτριωμένη ανθρώπινη φύση, ειδικότερα κληρονομούν τη φθαρτότητα, αμαρτωλότητα καί θνητότητα. Μόνο ο Ιησούς Χριστός, επειδή συνελήφθη υπερφυσικά (χωρίς το αλλοιωμένο σπέρμα του Αδάμ) δεν κληρονόμησε την αρρωστημένη αδαμική φύση…

Συμπέρασμα

Οι σημερινοί άνθρωποι δεν ευθύνονται για το αμάρτημα των πρωτοπλάστων. Εκείνο πού συμβαίνει είναι ότι, σαν απόγονοι του Αδάμ καί της Εύας κληρονομούν φυσιολογικά την αλλοιωμένη ανθρώπινη φύση καί, ειδικότερα, τη φθαρτότητα, την αμαρτωλότητα καί τη θνητότητα.

Βιβλιογραφία: «Αθώος» Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου – Εκδ. Αποστολική Διακονία

Ο θρήνος του Αδάμ

Δαμασκηνού του Στουδίτου

«…Αφού λοιπόν εξεβλήθη ο Αδάμ από τον Παράδεισο, καθόταν απέναντι αυτού καί έδερε τον εαυτό του, έσκαπτε μετά δακρύων την γη, εδούλευε με αναστεναγμούς, βρεγμένος από τον ιδρώτα, κατακεκαυμένος από τον καύσωνα του ηλίου, κρυώνων από την ψύχρα της νυκτός, καί δεν έπαυε κλαίων, ενθυμούμενος από ποια αγαθά εξέπεσε. Αναστέναζε εξ όλης ψυχής, έχυνε ως ποταμό τα δάκρυα, έκρουε το στήθος του, ετάρασσε την κεφαλή του, έτρεμε όλος, οι οφθαλμοί του γινόταν βρύσεις. Ατενίζοντας δε προς τον Παράδεισο, έκλαιε μεγαλόφωνος, καί έλεγε: «Ω πόσα καλά εστερήθηκα, γλυκύτατε Παράδεισε! Πόση χαρά είχε η ψυχή μου, όταν έβλεπα το κάλλος σου! Πόση αγαλλίαση είχα καί απελάμβανα, όταν καθόμουν εντός σου! Πώς έχαιρα από τις ευωδίες των ανθέων σου! Πώς ευφραινόμουν από την ευωδία σου! Πώς είχα τράπεζα έτοιμη καί ακοπίαστη! Πώς εγλύκαινε την ψυχή μου η μελωδία των Αγγέλων! Πώς έλαμπε έμπροσθεν μου το φως το υπέρλαμπρο! Όλα τα ποιήματα του Θεού ως βασιλέα με τιμούσαν, όλα τα θηρία με εφοβούντο, όλα τα πετεινά όριζα, όλα τα κτίσματα ως αυθέντη με είχαν. Τώρα όμως τα στερήθηκα όλα ως παραβάτης, εδιώχθηκα από την απόλαυσή σου ως παρήκοος, εξωρίσθηκα από την ευωδία σου ως παράνομος. Το λοιπόν τί να κλαύσω πρώτον; Την στέρηση του κάλλους σου; Την χαρά την ακατάπαυστη; Την αμέριμνη ζωή; Την πολλή τιμή; Τον μακρυσμό των Αγγέλων; Την στέρηση των Αρχαγγέλων;»

«Για ποια να θρηνήσω πρώτον ο ταλαίπωρος; Για την καλλονή των δένδρων σου ή για την γλυκύτητα των καρπών σου; Για την λαμπρότητα την πολλή ή για την βασιλεία, όπου είχα; Για την γύμνωσή μου να κλαύσω, ή για την ντροπή οπού απέκτησα; Για την ανυποταξία των θηρίων να λυπηθώ, ή για τον ονειδισμό των Αγγέλων; Τι θρήνο να κάμω; Ποιον κλαυθμό να κλαύσω; Με τι τρόπο να θρηνήσω την συμφορά μου; Πώς να υπομείνω τα κακά, όπου μου συνέβησαν; Εδώ φόβοι, κόποι, ιδρώτες, αναστεναγμοί, θλίψεις λύπες, δάκρυα, άκανθοι, τρίβολοι, καί κεκοπιασμένο φαγητό, ταλαιπωρημένο ποτό, κακοπαθημένη ανάπαυση. Εκεί δε στα καταχθόνια τί θέλει με ακολουθήσει; Δεν δύναμαι να υπομείνω την αισχύνη, δεν δύναμαι να υπομείνω καθήμενος απέναντί σου καί να σε βλέπω, διότι έγινα ξένος της κατοικίας σου, ξένος της απολαύσεώς σου. Μόνος μου έκαμα τον εαυτό μου ξένο της ευφροσύνης σου, μόνος μου έπταισα. Πλέον δεν θα βλέπω την θεωρία σου, πλέον δεν θα απολαύσω την χαρά σου, πλέον δεν θα απολαύσω τους ωραιοτάτους σου καρπούς. Αυτά όλα τα καλά σου έχασα, όλα ως όνειρο με αυτό τον τρόπο διέβησαν. Ως σκιά, με αυτό τον τρόπο παρήλθαν από τους οφθαλμούς μου τα αγαθά σου.
Εάν δύνασαι, κλίνε τους κλώνους των δένδρων σου, καί παρακάλεσε τον Πλάστη μου και Ποιητή σου με την φωνή των φύλλων σου. Δεήσου στον Δημιουργό μας να μας εμβάσει πάλι σε σένα, καί εάν είναι αδύνατο πλέον να σε απολαύσω, τουλάχιστον ας ελαφρυνθώ από τις θλίψεις μου».

Λόγος εις Πατέρες τελειωθέντες

του Οσίου Εφραίμ του Σύρου (Απόσπασμα)

«…Αλοίμονο, ω ψυχή, λάλησε και δάκρυσε, διότι στερήθηκες ταχέως Πατέρες τελείους και Ασκητές Οσίους. Πού είναι οι Πατέρες; Πού είναι οι Άγιοι; Πού είναι οι άγρυπνοι; Πού είναι οι προσεκτικοί; Πού είναι οι ταπεινοί; Πού είναι οι πραείς; Πού είναι οι ήσυχοι; Πού είναι οι εγκρατείς; Πού είναι οι ευλαβείς και που οι ακτήμονες; Πού είναι οι κατανυκτικοί και ευάρεστοι στον Θεό, οι οποίοι στάθηκαν εν προσευχή καθαρά ενώπιον του Θεού, βρέχοντας σχεδόν την γη δια των γλυκών δακρύων και της κατανύξεως; Που είναι οι φιλόθεοι πλήρεις αγάπης Θεού, οι οποίοι δεν απέκτησαν καθόλου κάτι φθαρτό επί της γης, αλλά σηκώνοντας τον Σταυρό τους συνεχώς, παρακολουθούσαν ασφαλώς τον Σωτήρα στην στενή οδό, προσέχοντας επιμελώς να μην εκπέσουν σε κρημνούς, σε τόπους έρημους, και αβάτους, και ανύδρους, και σκοτεινούς, αλλά στην ευθεία οδό των εντολών του Θεού, πλήρεις πάντοτε από τον φωτισμό των προσταγμάτων του Χριστού, οδεύοντας σε καλή πολιτεία, θερμώς δουλεύοντας τον Θεό, και θλιβόμενοι εκουσίως στον μάταιο τούτο βίο;

Γι’ αυτό ο Θεός, ο αγαπών αυτούς υπερβολικά, επεσύναξε αυτούς σε λιμένες ζωής και αιωνίου χαράς, για ν’ αγάλλωνται και τρυφήσουν εκεί στον Παράδεισο της τρυφής και στον ουράνιο νυμφικό θάλαμο, μαζί με τον αθάνατο Νυμφίο εν μεγίστη χαρά…»

Βουντού (Voodoo) - Πως πλανώνται οι άνθρωποι!

Βουντού. Πρόκειται περί πρωτόγονων δεισιδαιμονικών συνηθειών, που επινοήθηκαν κατά την αρχαιότητα στην Αφρική (Tόγκo, Βένιν και Νιγηρία), παρουσιαζόμενες ως θρησκεία λατρείας «πνευματικών» όντων, με θυσίες ακόμα και ανθρώπων (μικρά παιδιά). Οι δαιμονικές αυτές πλάνες μεταδόθηκαν μέσω των σκλάβων στην Ταϊτή (άλλη είναι η Αϊτή), αποκτώντας μια πιο «εξελιγμένη» μορφή τελετών. Δημιουργήθηκαν ομάδες (Σενεγαλέζων, Λιβυανών, Κονγκολέζων, Φον κ.α.), που επεκτάθηκαν σε νησιά των Ινδιών καί στην Αμερική με κέντρο τη Νέα Ορλεάνη. Στην Ταϊτή, όπου σχεδόν όλοι οι κάτοικοί της είναι μυημένοι στο Voodoo, βρίσκεται σήμερα το «πατριαρχείο» τους, χωρίς καμία απολύτως κυριότητα, έχοντας όμως δεκάδες εκατομμύρια μέλη σ’ όλο τον κόσμο!

Πιστεύεται ότι υπάρχουν δύο ειδών βουντού, το «καλό» (Rada) και το «κακό» (Petro) που περιλαμβάνει σεξουαλικά όργια, ζόμπι, βλασφημίες κ.α. Αναγνωρίζεται ένας «θεός»(;) ο οποίος συγγενεύει με πολλά πνευματικά όντα που μέσω των «τελετών» επικοινωνούν και καταλαμβάνουν ανθρώπους οι οποίοι λαμβάνουν διάφορες «αποκαλύψεις» για την ζωή τους. Στις τελετές «τιμώνται» ως θεοί, τα πνεύματα των νεκρών και των Lwas (δαιμονικά πνεύματα) που καθορίζουν την τύχη των ζωντανών. Υπάρχουν ιερείς, ιέρειες, μάγοι, καθώς και βοηθοί που κανονίζουν τη μουσική και το χορό κατά τη διάρκεια των τελετών σε κυκλικές καλύβες, καθώς και αυτοί που παίζουν διαφόρων μεγεθών τύμπανα, οι λευκοφορεμένες υπηρέτριες, που όλοι τους δρουν ανεξάρτητα, χωρίς κάποιος να ηγείται. Οι τελετές αποβλέπουν στο να θεραπεύσουν με βότανα τους ανθρώπους, να γαληνεύουν τα πνεύματα, να προβλέπουν το μέλλον «διαβάζοντας» τις παλάμες, να κάνουν ξόρκια, να κάνουν κακό σε κάποιον (μαύρη μαγεία) ή για να μην τους κάνει κακό κάποιος άλλος (λευκή μαγεία), αναζητώντας έρωτα, χρήματα, επιτυχία, εκδίκηση κ.α. Κατά τη διάρκεια των τελετών προσφέρονται ζώα (κότες, κατσίκες, αγελάδες, γουρούνια), ή φρούτα για να παίρνουν δύναμη τα πνεύματα καθώς και οι νεκροί. Με τις θυσίες θεωρείται ότι αποκτάται εύνοια στη ζωή, και η τελετή περιλαμβάνει σχεδιασμό των veves με αλεύρι ή αίμα ζώου, στο πάτωμα του ναού ή και στο σώμα τους (υπάρχουν και πολλά είδη φυλαχτών), με τυμπανοκρουσίες, μαράγκες, ψαλμούς, χορούς (mambo κ.α.), ώσπου να καταληφθεί κάποιος από το «πνεύμα» (τι κάνει ο διάβολος!), να σωριαστεί στο έδαφος, και να του δώσουν να πιεί αίμα από το θυσιαζόμενο ζώο.

Πνεύματα (Lwas) δηλ. δαίμονες, που πλανούν τους «πιστούς» στο βουντού υπάρχουν πολλά και παίρνουν διάφορες μορφές όταν κατά την διάρκεια της τελετής καταλαμβάνουν «πιστούς». Άλλο πνεύμα συμβολίζει τον ήλιο και ελέγχει τους ανθρώπους που περνάνε στην μετά θάνατο ζωή και που εμφανίζεται και σ’ αυτή τη ζωή με την μορφή πληγωμένου γέρου καπνίζοντας πίπα! Αυτός έχει και έναν δίδυμο αδελφό-πνεύμα που επιτρέπει να συμβούν στον κόσμο οι δυστυχίες. Ένα άλλο πνεύμα, όταν μπει σε κάποιον, θεωρείται ο αδιάντροπος «θεός» του sex που ρίχνεται στις γυναίκες! Κάνει πλάκες πίνει και καπνίζει πολύ, έχοντας «σύμβολο» τον σταυρό των τάφων! Κατά την διάρκεια των τελετών, κάποιο άλλο πνεύμα-δαιμόνιο όταν μπει στο σώμα κάποιου «πιστού», γνωστοποιεί τα μυστικά των πεθαμένων (νεκρομαντεία), ελέγχοντας ακόμα καί τα ζόμπι! Άλλος «πιστός» μόλις καταληφθεί από ένα άλλο πνεύμα-δαιμόνιο αποκαλύπτει τις κρυφές σχέσεις και τα μυστικά των υπολοίπων ή γίνεται δυνατός μιλώντας με αινίγματα. Το πιο δημοφιλή πνεύμα-δαιμόνιο για τους λάτρες του Βουντού είναι η lwa, που η ομορφιά, η προκλητική της ένδυση, τα φιλιά της και τα φλερτ με τους άνδρες, την κάνουν θελκτική διαλέγοντας εραστές. Κατά την διάρκεια των τελετών συμβαίνουν διάφορα μυστήρια φαινόμενα, αφού οι δαίμονες έχουν την «δύναμη» να κάνουν ακόμα και «θαύματα» ώστε να πλανέψουν τους ανθρώπους!

Στις τελετές του Βουντού είναι αδιαμφισβήτητη η χρήση μεθόδων μαγείας (σε μερικές περιπτώσεις προτιμάται και η «μαύρη μαγεία» με την δημιουργία αιμοδιψών ζόμπι κ.α.), ώστε να κληθούν πνεύματα, αφού πρώτα με την μέθοδο του διαλογισμού αυτοσυγκεντρωθούν οι «πιστοί». Μάλιστα εν καιρώ, λόγω της αποικιοκρατίας των Δυτικών, χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και χριστιανικά στοιχεία (σταυροί, ονόματα αγίων κ.α.), αφού οι βουντού πιέστηκαν πολύ από τους παπικούς να αποδεχθούν με λάθος τρόπο τον Χριστιανισμό.

Οι υποστηρικτές των τελετών βουντού, δεν θεωρούν ότι έχουν σχέση με τον σατανισμό. Όμως, όταν στις τελετές τους γίνεται χρήση της μαγείας με σκοπό να επικληθούν πνεύματα που αποφέρουν στους ανθρώπους τα όσα αναφέρθηκαν πρωτίστως, τότε είναι πασιφανές ότι το βουντού είναι κατάσταση υπό την επήρεια του σατανισμού. Επίσης, ας κατανοήσουν κάποιοι που αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού και την Αλήθεια του Χριστιανισμού, ή κάποιοι άλλοι που «ντρέπονται» να εκφράσουν την πίστη τους στον Θεό, ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο που εν γνώσει ή εν αγνοία τους λατρεύουν τον σατανά!!!

Στρατής Ανδριώτης

Το 666 και ο αντίχριστος

του Γέροντος Πορφυρίου

«…Όταν έχουμε μέσα μας τον Χριστό μας, μπορεί να έρθει ο αντίχριστος; Μπορεί να μπει καμιά άλλη αντίθετη ύπαρξη μέσα στην ψυχή μας; Γι’ αυτό σήμερα, παιδί μου, δεν έχουμε το Χριστό μέσα μας και γι’ αυτό ανησυχούμε για τον αντίχριστο. Όταν βάλουμε το Χριστό μέσα μας, τα πάντα γίνονται Παράδεισος. Ό Χριστός είναι το παν κι έτσι πάντοτε, παιδί μου, να λες στους ανθρώπους, και τον αντίθετο δεν τον φοβόμαστε. Καί κοίταξε να σου πω κάτι. Εάν ερχόταν τώρα ο ίδιος ο αντίχριστος με μια συσκευή με ακτίνες Laser καί με σφράγιζε με το 666 με το ζόρι, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Θα μου πεις, Γέροντα, μα δεν είναι το σημείο του αντίχριστου; Ναι αλλά καί χίλια 666 να μου έγραφε πάνω μου με τις ακτίνες Laser, ανεξίτηλα, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Γιατί; Γιατί, παιδί μου, τους πρώτους μάρτυρες τους είχαν βάλει στα θηρία κι έκαναν το σταυρό τους καί τα θηρία γινόντουσαν αρνάκια τους είχαν στη θάλασσα, έκαναν το σταυρό τους καί η θάλασσα γινόταν γη καί περπατούσαν, τους είχαν μέσα στη φωτιά, έκαναν το σταυρό τους καί η φωτιά γινόταν δροσιά. Ευλογημένο μου παιδί, τί είμαστε σήμερα εμείς; Πιστεύουμε στο Χριστό; Το σταυρό μας; Μα γιατί κατέβηκε ο Χριστός; Δεν κατέβηκε για να δυναμώσει την ασθένειά μας; Έτσι, παιδί μου, να πεις καί στο Γέροντα. Καί συ, να πεις στους ανθρώπους να μη φοβούνται τον αντίχριστο. Είμαστε παιδιά του Χριστού, είμαστε παιδιά της Εκκλησίας…»

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ - Άλλη μία παγίδα;

Το μεταναστευτικό είναι ένα από τα καίρια προβλήματα που ταλανίζουν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αφού ήδη η χώρα μας έχει αποδεχθεί υπεράριθμους μετανάστες και όπως προβλέπεται σε μερικές δεκαετίες οι Έλληνες θα αποτελούν μειονότητα μέσα στην ίδια την χώρα τους. Αναμφίβολα πρόκειται περί ενός μεγάλου προβλήματος που έχει διαιρέσει πολιτικούς καί πολίτες σε δύο αντικρουόμενες παρατάξεις. Σ’ αυτούς που θεωρούν δεδομένη την πολυπολιτισμικότητα στη χώρα μας, κυρίως αριστερούς στο φρόνημα, που όμως όπου κυβέρνησαν οι ομοϊδεάτες τους στις τελευταίες δεκαετίες απαγορευόταν αυστηρά να μπαίνει και να βγαίνει από την χώρα τους τόσο εύκολα ο οποιοσδήποτε και όποιος αντιφρονούσε ακόμα και στο παραμικρό με το «καθεστώς» μετανάστευε στον άλλο κόσμο! Και ήταν πάρα πολλοί οι τέτοιου είδους «μετανάστες»! Ας δοκιμάσει σήμερα π.χ. ο Τσίπρας, να μπει παράνομα στην Τουρκία ή όπου αλλού επιλέξει, να δει κάτι ωραία «κέντρα υποδοχής» που έχουν. Να δει περιποίηση, φιλοξενία, ανθρώπινα δικαιώματα, ιθαγένειες!

Επίσης, υπάρχουν στη χώρα μας και εκείνοι, που αποτελούν σαφώς την συντριπτική πλειοψηφία, οι οποίοι ναι μεν είναι αυτοί που βοηθάνε φιλανθρώπως τους μετανάστες μέσω του Κράτους και της Εκκλησίας, όμως δικαιολογημένα έχουν σοβαρούς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις για την νομιμοποίηση των πολλών μεταναστών στην Ελλάδα, διότι θεωρούν δεδομένο ότι πίσω από την ξέφρενα άοπλη εισβολή λαθρομεταναστών τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας, κρύβονται τα μεγαλοσυμφέροντα των κοσμοκρατόρων της παγκοσμιοποίησης που στρώνουν «παγίδες» για να διαλύουν κράτη, να αλλάζουν σύνορα, να αλλοιώνουν εθνολογικές ομοιογένειες και κυρίως να δημιουργούν προβληματικές καταστάσεις σε τόπους που υπάρχει πετρέλαιο, χρυσό, ουράνιο, πολλά νερά κ.α. Οι περισσότεροι Έλληνες βλέπουν με προβληματισμό οποιαδήποτε όντως περίεργη αλλαγή διαδραματίζεται βεβιασμένα, ειδικά σε μια εποχή που υπάρχουν σωρεία πρωτευόντων προβλημάτων (οικονομία, ασφαλιστικό, υπογεννητικότητα, αρρώστιες, κ.ο.κ.), διότι απ’ όλους αυτούς που ενδιαφέρονται δήθεν για το καλό της Ελλάδας, δεν έχουμε δει ποτέ καλό! Μια μικρή αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν πείθει ακόμα και τον πιο άσχετο, ότι από τους δήθεν «φίλους», μόνο συμφορές είδαμε και υποστήριξη καμία.

Είναι λάθος να ονομάζουν εθνικισμό, ρατσισμό ή ξενοφοβία, το γεγονός ότι είναι επιφυλακτικός ο Έλληνας έναντι τέτοιων άνευ λόγου δραστικών αλλαγών στην κοινωνία και στην εθνολογική μας δομή, όταν ζούμε σε μια χώρα σταυροδρόμι, που ιστορικά έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα να επιτρέψουν οι πρόγονοί μας σε 5.000 Οθωμανούς να εγκατασταθούν περί του 5ου αι. μ.Χ. στην Μικρά Ασία όπου έσφυζε ο Ελληνισμός (για 25 εκατομμύρια μιλάνε οι ιστορικοί), να ιδρύσουν κρατίδιο και ωθούμενοι από μια επιθετική θρησκεία (ισλάμ), να κυριαρχήσουν παντού, υποδουλώνοντας και εξισλαμίζοντας εκατομμύρια ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ζουν σήμερα ως Τούρκοι δεκάδες εκατομμύρια εξισλαμισθέντες, ενώ οι Έλληνες να είναι μόλις 2.000 ψυχές που δεν έχουν το δικαίωμα να ανοίξουν μία Σχολή τους και για να μπουν τα παιδιά τους το πρωί στις τάξεις των σχολείων, πρέπει να πουν πρώτα τον εθνικό ύμνο της «γείτονος»! Το ίδιο σχεδόν σενάριο παίχτηκε και στην σημερινή Βουλγαρία, όπου ζούσαν Έλληνες (σημ.: Γύρω – γύρω σε όλο τον Εύξεινο Πόντο –και όχι μόνο- όλες τις πόλεις τις έκτισαν από τα αρχαία χρόνια οι Έλληνες!). Εκεί λοιπόν, εισέβαλαν οι 3.000 του Ασπαρούχ, που μελλοντικά έφθασαν στο σημείο να εκδιώξουν με κάθε τρόπο τους Έλληνες, ώστε σήμερα να μένουν εκεί ελάχιστοι από αυτούς. Ομοίως και οι Σλάβοι κατήλθαν από τον 6ο αι. μ.Χ. σε εδάφη που ζούσαν οι Έλληνες για να δουλέψουν! Και εν καιρώ αφού λάδωσε το άντερό τους, σκότωναν, εδίωκαν καί έγιναν εκείνοι κυρίαρχοι στον ξένο τόπο και σήμερα ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του Εβραίου Σόρος (αφεντικό στα Βαλκάνια), κλέβοντας την ελληνική ιστορία, διεκδικούν ως πρόσχημα την Μακεδονία (ονειροπολώντας να κατέλθουν μέχρι την Λάρισα), επειδή η Χαλκιδική –και όχι μόνο- έχει ορυκτό πλούτο! Τοιουτοτρόπως στην Ιλλυρία, που από το 1913 την έκαναν Αλβανία, ζούσαν από την αρχαιότητα οι Ιλλυριοί που ήταν αρχαίο ελληνικό φύλο (Ιλλυριός λεγόταν ο γιος του Κάδμου, βασιλέως της Θήβας και σήμερα το όνομά του -Ιλίρ- φέρουν οι πιο πολλοί Αλβανοί), που όμως αφού έβαλαν το χέρι τους από την μια οι Λατίνοι, και από την άλλη οι Τούρκοι που αποχριστιάνησαν βιαίως πολλούς Έλληνες, απόμειναν να ζουν εκεί σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες Βορειοηπειρώτες Έλληνες καταδυναστευόμενοι.

Αν οι 5.000 Οθωμανοί, οι 3.000 του Ασπαρούχ, καμπόσοι Σλάβοι και Λατίνοι μας στρίμωξαν στην άκρη, τι άραγε μπορεί να περιμένει σήμερα ο Έλληνας από ένα και πλέον εκατομμύριο ραγδαία αυξανόμενους «μετανάστες» που ζουν στην Ελλάδα; Πώς να εμπιστευτεί άφοβα και εν λευκώ τα όσα διαδραματίζονται. Όταν ήδη άρχισαν να ζητούν διάφοροι να καταργήσουμε τα εθνικά και θρησκευτικά μας σύμβολα, μακραίωνες παραδόσεις και έθιμα, επειδή δήθεν θίγουν τα δικαιώματα όσων εισήλθαν παράνομα στην χώρα. Όταν όσοι επιβάλουν νέες καταστάσεις και στη χώρα μας, προσπαθούν παράλληλα να αλλοιώσουν τα ήθη και την Ελληνική ιστορία για να μην θυμούνται οι Έλληνες τι έχουν τραβήξει απ’ όλους αυτούς που και σήμερα μας πληγώνουν παντοιοτρόπως. Όταν τα παραδείγματα γύρω μας, δηλαδή των λαών που δέχτηκαν μετανάστες καί ύστερα την πάτησαν, είναι «φρεσκότατα». Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Κόσοβο, όπου οι Αλβανοί μετανάστες σε Σερβικά εδάφη, όταν έγιναν περισσότεροι, ίδρυσαν κράτος (υποστηριζόμενοι με νύχια και με δόντια από τη «Δύση») που τώρα το εγκαταλείπουν και κατέρχονται στην Βόρειο Ήπειρο για να εκτελέσουν διατεταγμένες «υπηρεσίες» δημιουργίας νέων προβλημάτων! Όταν για χάρη των μουσουλμάνων της Βοσνίας, «ταμπανώθηκε» όλη η Σερβία και για λίγους εγκαταλειμμένους τουρκοκύπριους έγινε πόλεμος και κατάληψη της Β. Κύπρου το ’74.

Επίσης, έρχονται καθημερινά στην δημοσιότητα, διάφορα στοιχεία από τις χώρες που προέρχονται οι λαθρομετανάστες τους οποίους κοπτόμαστε να τους δώσουμε γρήγορα ιθαγένεια (άραγε με τι κριτήρια;), και προκύπτει ότι στο Πακιστάν ζουν 3 εκατομμύρια Χριστιανοί που τους απαγορεύεται να έχουν σπίτι, αναγκασμένοι να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Στο Ιράκ συλλαμβάνονται Χριστιανοί και βασανίζονται στις φυλακές μέχρι αρνήσεως της πίστης τους. Στο Αφγανιστάν έχουν διωχθεί οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ενώ στην Ινδία που μετάνιωσαν επειδή επέτρεψαν να δώσουν δικαιώματα στο 1% των μουσουλμάνων, για να χτισθεί και να λειτουργήσει Ορθόδοξη Εκκλησία, πρέπει η αστυνομία να φρουρεί τους Χριστιανούς από τους μουσουλμάνους. Φυσικά ας μην θεωρηθεί ότι πρέπει και ’μεις να κάνουμε τα ίδια ή να εκδικούμαστε, αλλά το φρικωδέστερο όλων είναι ότι οι ισλαμιστές διαθέτουν οργανώσεις που δρουν παντού με ακραίο φανατισμό. Ανατινάζοντας κτίρια, επιδιώκοντας αεροπορικές τραγωδίες, ζώνονται με εκρηκτικά και σκορπούν τον θάνατο, και όλα αυτά στον βωμό ενός «ιερού πολέμου» όπου όσοι δεν είναι μουσουλμάνοι θεωρούνται άπιστοι που πρέπει με κάθε τρόπο να τους αλλαξοπιστήσουν. Ας μην παραβλεφθεί ότι η εξάπλωση του μουσουλμανισμού στην Δύση και η απήχηση που έχει ειδικότερα στους νέους, συμβαίνει για τον λόγο ότι το ισλάμ έχει πολύ σεξ! Και αυτό δελεάζει κάθε νέο, αν και το πολύ σεξ στην Τουρκία την καθιστά 2η χώρα στον κόσμο σε τραβεστί!

Κανένας δεν υποστηρίζει ότι όλοι εμείς οι Έλληνες είμαστε καλοί και ότι οι μετανάστες είναι επικίνδυνοι. Αντιθέτως υπάρχουν σήμερα «έλληνες» -κατ’ όνομα- που δολιοφθορούν προδοτικά κατά της Ελλάδας και κάποιοι άλλοι που ως νεογενίτσαροι κάνουν μαύρη προπαγάνδα κατά της χώρας. Είναι όμως αποδεδειγμένο, ότι κάποια «κέντρα» αργά ή γρήγορα καιροφυλαχτούν και σπεύδουν να δημιουργήσουν αφορμές ταραχών, συγκρούσεων, αναγνώρισης μειονοτήτων, διεκδικήσεων αυτονομίας, μέχρι και πολεμικών συρράξεων όπου υπάρχουν αίτια. Πολλούς «ανθρώπους» ο διάβολος τους παίζει στα δάκτυλα και είναι εύκολο να ανάβουν «φυτίλια». Ας μην ξεχνάμε ότι επισήμως, οι χώρες απ’ όπου προέρχονται πολλοί μετανάστες διεκδικούν ήδη από την Ελλάδα εδάφη και αποζημιώσεις, αντί να ζητούν οι Έλληνες πίσω τα κλεμμένα.

Αν και ανθρωπίνως δεν μπορούμε να απορρίπτουμε να συγκατοικήσουμε με κανέναν συνάνθρωπό μας, επιβάλλεται όμως να προσέχουμε ιδιαιτέρως. Δεν μπορούμε να διαλύσουμε την χώρα μας με μια τόσο μεγαλειώδη ιστορία και πολιτισμό, επειδή κάποιοι που υποτίθεται ότι την υπηρετούν είναι όργανα ξένων συμφερόντων και που δεν τους νοιάζει αν αύριο εκδιωχθούμε από τον τόπο μας. Σε όποιον δεν του αρέσουν τα δεδομένα στην χώρα μας, είτε είναι Έλληνας είτε αλλοδαπός, ας επιλέξει κάποια άλλη χώρα της αρεσκείας του. Δεν μπορεί οι μειοψηφίες να κάνουν κουμάντο σ’ αυτό τον τόπο. Οι Έλληνες που πήγαν να ζήσουν σε άλλες χώρες ως μετανάστες, πήγαν νόμιμα για να δουλέψουν, δεν πήγαν διεκδικώντας εδάφη ή απαιτώντας να αλλάξουν οι Αμερικάνοι, οι Αυστραλοί ή οι Αφρικανοί τις συνήθειές τους!

Στρατής Ανδριώτης