του Οσίου Εφραίμ του Σύρου (Απόσπασμα)
«…Αλοίμονο, ω ψυχή, λάλησε και δάκρυσε, διότι στερήθηκες ταχέως Πατέρες τελείους και Ασκητές Οσίους. Πού είναι οι Πατέρες; Πού είναι οι Άγιοι; Πού είναι οι άγρυπνοι; Πού είναι οι προσεκτικοί; Πού είναι οι ταπεινοί; Πού είναι οι πραείς; Πού είναι οι ήσυχοι; Πού είναι οι εγκρατείς; Πού είναι οι ευλαβείς και που οι ακτήμονες; Πού είναι οι κατανυκτικοί και ευάρεστοι στον Θεό, οι οποίοι στάθηκαν εν προσευχή καθαρά ενώπιον του Θεού, βρέχοντας σχεδόν την γη δια των γλυκών δακρύων και της κατανύξεως; Που είναι οι φιλόθεοι πλήρεις αγάπης Θεού, οι οποίοι δεν απέκτησαν καθόλου κάτι φθαρτό επί της γης, αλλά σηκώνοντας τον Σταυρό τους συνεχώς, παρακολουθούσαν ασφαλώς τον Σωτήρα στην στενή οδό, προσέχοντας επιμελώς να μην εκπέσουν σε κρημνούς, σε τόπους έρημους, και αβάτους, και ανύδρους, και σκοτεινούς, αλλά στην ευθεία οδό των εντολών του Θεού, πλήρεις πάντοτε από τον φωτισμό των προσταγμάτων του Χριστού, οδεύοντας σε καλή πολιτεία, θερμώς δουλεύοντας τον Θεό, και θλιβόμενοι εκουσίως στον μάταιο τούτο βίο;
Γι’ αυτό ο Θεός, ο αγαπών αυτούς υπερβολικά, επεσύναξε αυτούς σε λιμένες ζωής και αιωνίου χαράς, για ν’ αγάλλωνται και τρυφήσουν εκεί στον Παράδεισο της τρυφής και στον ουράνιο νυμφικό θάλαμο, μαζί με τον αθάνατο Νυμφίο εν μεγίστη χαρά…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου