Aυτή η θλίψη της μεγάλης τεσσαρακοστής, σαν μια γαλήνια σιωπή αυτοσυνειδησίας και βουβής πάλης, εμπαίζει την ανοησία και την "προπέτεια" της κοσμικής χαράς. Δεν είναι θλίψη αυτοδικαίωσης, αρπαγμού και φόβου, ούτε θλίψη εγωιστικού μίσους για την ζωή και τους άλλους. Σκεφτείτε απλά τον πράο, τον ησύχιο και τον λαθόντα ανάμεσα σε ένα περιβάλλον πολύβουο, πλουραλιστικό. Σκεφτείτε έναν γαλήνιο και αξιοπρεπή στο μέσον ενός οργιαστικού γλεντιού, όπου δεσπόζουν επευφημίες, ιαχές και ψευδώνυμες απατηλές εκφράσεις ευδαιμονίας και ηδονής και αναλογιστείτε πού βρίσκεται η πραγματική χαρά και σιγουριά και πού μία κραυγή αγωνίας που επιζητεί την προσοχή, την καταξίωση ή και τον οίκτο μας. Σκεφτείτε μια βλάσφημη κραυγή να διακόπτει με αναίδεια την σιγαλή ενατένιση ενός μυστικού τοπίου και τό πώς ξιπάζεται ο ενατενίζων και συλλογιζόμενος για το άκαιρο της στιγμής. Και παράλληλα βάλτε σ' αυτό το μυστικό ποιητικό τοπίο την ψυχή που πληρούται χαρμολύπης και θα ανακαλύψετε πόσο πολύ ταιριάζει με την ποιητική στιγμή, σαν να βρίσκεται στο φυσικό της περιβάλλον.
Πάτε σε ένα μοναστήρι και μείνετε μιά βδομάδα, ανάμεσα σε ανθρώπους που αποκήρυξαν φαΐ, ποτό, εαυτόν, καλοπέραση ακόμα και σαρκικό έρωτα για να βρούν άλλες, "διαφορετικές" εμπειρίες, ανάμεσα σ' ανθρώπους πού ο κόσμος αποκαλεί τρελούς και άχαρους.
Και αυτόματα, αμέσως μετά την επίσκεψη, μεταφερθείτε στο κέντρο μιας αστικής πλατείας, όπου θα συναντήσει κανείς τον θόρυβο, την πολυπραγμωσύνη, το κυνήγι των λογικών, για φαΐ, ποτό, αναγνώριση, sex, ανέλιξη, διάκριση ακόμα και εξουθένωση των άλλων και θα καταλάβετε πώς η θλίψη της σαρακοστής είναι ζωηφόρος, ενώ η χαρά και τριβή του κόσμου μια ματαιότητα πού κρατά την ψυχή στις σκοτεινές παραλίες του Άδου.
Αναδημοσίευση: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου