Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως ημέρα η εχθές...

Ένας Μοναχὸς τῶν πρώτων Χριστιανικῶν αἰώνων, εἶχε πόθο νὰ μάθει τὴν ἑρμηνεία τοῦ Δαυϊτικοῦ λόγου τοῦ Ψαλτηρίου· «χίλια ἔτη ἐν ὀψθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί», καὶ μετὰ ἀπὸ πολλές προσευχές καὶ δεήσεις, εὑρισκόμενος στήν ἐκκλησίᾳ παρουσιάσθηκε σ’ αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου σε σχῇμα ἀετοῦ, ὁ ὁποῖος πῇρε τὸν Μοναχό, καί τόν μετέφερε στὸ δάσος καὶ κράτησε ἐκεῖ τὸν Μοναχὸ πολλοὺς χρόνους. Κάποτε ἔφυγε ὁ Ἄγγελος Κυρίου -ὁ ἀετός- καὶ ὁ Μοναχὸς εἶπε: «ἂς ἐπιστρέψω στὸ Μοναστήρι μου, μῇπως ἄργησα». Ἐπιστρέφοντας ἐκεῖ, βρῇκε ἄλλον Μοναχὸ θυρωρό, ἄλλον Ἡγούμενο, ἄλλη ἀδελφότητα, καί ὅλα τὰ πρόσωπα ἄγνωστα σ’ αὐτόν. Καὶ ἐξετάσαντες τὸν Κατάλογο ὀνομάτων τῶν ἡγουμενευσάντων στήν Μονῇ καὶ τῶν προζησάντων ἀδελφῶν βρῇκαν, σύμφωνα με τὰ ὀνόματα πού ἔλεγε ὁ Μοναχός, ὅτι ἡ ἀδελφότητα αὐτὴ ὑπῆρξε στήν Μονῇ πρὸ τριακοσίων ἐτῶν! Ἄρα ὁ Μοναχὸς αὐτός ἔζησε στὸ δάσος τριακοσίους χρόνους χωρὶς νὰ πεινάσει ἢ νὰ διψάσει, ἢ νὰ νυστάξει ἢ νὰ αἰσθανθεῖ κάποια ἄλλη σωματικὴ ἀνάγκη, μὲ μόνη τροφὴ καὶ τρυφὴ τὸ κελάηδισμα τοῦ ἀετοῦ, ἢ καλλίτερα νά ποῦμε τὴν ψαλμωδία τοῦ Ἀγγέλου, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἑρμηνεία τοῦ ψαλμικοῦ χωρίου «χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθὲς κ.τ.λ.» καὶ αὐτὴ εἶναι μία ἀσήμαντη, μία ἀμυδρὰ ὑποτύπωση τῆς μελλούσης χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως τῶν Δικαίων στὸν Παράδεισο. Ὅτι ἔτσι δηλαδὴ θὰ παρέρχονται οἱ αἰῶνες χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνωνται καὶ χωρὶς νὰ αἰσθάνωνται οἱ Δίκαιοι καμμία ἀνάγκη, ὅπως ὸ Μοναχὸς αὐτός ἔζησε τριακόσια ἔτη στήν εὐφροσύνῃ τῆς ψαλμωδίας τοῦ Ἀγγέλου καὶ νόμισε ὅτι παρῆλθαν μόνο δύο ὧρες!!!

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Άγιε Βασίλη,

Για να πω την αλήθεια, πιστεύω ότι εμείς οι άνθρωποι σου ζητάμε αυτό που μας λείπει απ’ τη ζωή. Εμένα δεν μου λείπουν κάποια σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα ή κάποια ρούχα ή παπούτσια ή πράγματα για να περνάω την ώρα μου. Αυτό που πραγματικά λείπει από μένα κι απ’ τον κόσμο είναι η αγάπη. Η αγάπη που λίγοι δίνουν, καί λίγοι ξέρουν πώς να τη μοιράζονται. Μιλώ για μια αγάπη ανιδιοτελή, αγνή. Ίσως, τελικά, αυτή να είναι η βαθιά κρυμμένη κινητήρια δύναμη του κόσμου.

Συγκρίνω το τωρινό με τα παλιά μου γράμματα σε σένα, τα διαβάζω και σκέφτομαι πόσο άλλαξε ο τρόπος γραφής μου, ο τρόπος σκέψης μου... Ίσως γιατί άλλαξαν οι προσδοκίες μου από αυτόν εδώ τον κόσμο... Ίσως γιατί άλλαξε ο ίδιος ο κόσμος. Μερικές φορές εύχομαι να μην είχα καταλάβει ποτέ πώς είναι στ’ αλήθεια αυτός ο κόσμος. Από τη στιγμή που το κατάλαβα είναι σαν να έχασα κάτι από μέσα μου, σαν να άνοιξε μια τρύπα στην καρδιά μου και έχασα το άρωμα της παιδικής μου αθωότητας...

Όχι, όχι, δεν το απαιτώ εγωιστικά, δεν ξέρω καν αν είμαι άξια να το δω... είμαι όμως σίγουρη ότι κάπου στη γη υπάρχει κρυμμένη αυτή η αγάπη που αποζητώ. Γι’ αυτό, Άγιε Βασίλη, απλώς βοήθησέ με να τη δω, να την κατανοήσω, να μην την αφήσω να φύγει...

Τέλος σου ζητώ καί μια τελευταία χάρη: Όπως μπορεί κάποτε εγώ να δω αυτήν την αγάπη, έτσι βοήθησε καί τους άλλους ανθρώπους να τη δουν. Ίσως τότε ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος...

Σ’ ευχαριστώ, που πάντα δέχεσαι το γράμμα μου.

Μαρία

Από το Ορθόδοξο Περιοδικό «Προς την ΝΙΚΗΝ» (Δεκέμβριος 2009 – Τεύχος 718)

ΧΑΡΤΟΠΑΙΞΙΑ - Ένα δαιμονικό παιχνίδι!

Στην περιοχή των Ιμαλαΐων δημιουργήθηκε κατά την αρχαιότητα το Λευκό αδελφάτο, όταν εκεί εγκαταστάθηκαν φυλές από τα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού, που η ζωή τους ήταν ταυτισμένη με την σατανολατρεία, κατορθώνοντας σταδιακά να μεταδώσουν τις συνήθειές τους σ’ όλους τους Ασιατικούς λαούς, κυρίως μέσω των θρησκειών τους. Στο «άντρο» του Λευκού αδελφάτου, επινοήθηκαν με την επίκληση και τη συνεργεία των δαιμόνων, διάφοροι «τρόποι ζωής», που θα κατηύθυναν την ζωή των ανθρώπων, καθώς και τυχερά παιχνίδια, ένα εκ των οποίων ήταν και η χαρτοπαιξία, που μέσω των εμπόρων μεταδόθηκε γρήγορα και έγινε μέχρι και πάθος για πολλούς ανθρώπους σε ολόκληρη τη Δύση. Έκτοτε, η τράπουλα με τα 52 χαρτιά έγινε το «αγαπημένο» παιχνίδι που δήθεν «ψυχαγωγεί» τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα καθαρά δαιμονικό παιχνίδι που έχει καταστρέψει αναρίθμητους ανθρώπους και οικογένειες, έχοντας κλείσει σπίτια, προκαλώντας εξαπατήσεις, φόνους, αυτοκτονίες, ληστείες και άλλα παρόμοια!

Οι «εμπνευστές» του παιχνιδιού έχουν «εφεύρει» διάφορα σύμβολα που απεικονίζονται σε όλα τα τραπουλόχαρτα. Όπως η «κούπα» που παριστάνει τα στήθια και το γεννητικό όργανο της γυναίκας, το «μπαστούνι» που δείχνει τα γεννητικά όργανα του άνδρα, το «σπαθί» σαν μια απομίμηση σταυρού της μαύρης μαγείας, συνδυάζοντας και τα γεννητικά όργανα του άνδρα και της γυναίκας, η «ντάμα» που ο ρόμβος της είναι δύο τρίγωνα που εφάπτονται και με μια μικρή κίνηση σχηματίζουν τον αστέρα-σύμβολο των Εβραίων!

Η χαρτοπαιξία είναι ένα παιχνίδι που προκαθορίζεται αποκλειστικά από τους δαίμονες, οι οποίοι αοράτως παρίστανται γύρω από το τραπέζι, επηρεάζοντας κάθε παίχτη, που χάνει ή κερδίζει αναλόγως με τα σχέδια των δαιμόνων για το ποιον θέλουν να καταστρέψουν ή να ευνοήσουν προσωρινά ώσπου να έρθει η σειρά του, ή έστω για να επηρεάσουν την έκβαση της ζωής του. Από την χαρτοπαιξία έχει πολλά οικονομικά συμφέροντα και οφέλη το ίδιο το κράτος (καζίνα, χαρτοπαιχτικές λέσχες κ.α.), ενώ καθιερώνονται και πλανεμένα έθιμα, όπου διάφοροι άνθρωποι οι οποίοι έχουν άγνοια περί του Θεού, παίζουν χαρτιά παρασέρνοντας και άλλους αφελείς, για να πάει δήθεν καλά το νέο έτος που εισέρχεται! Επίσης, χρησιμοποιούνται τα τραπουλόχαρτα και από τους ταχυδακτυλουργούς που κάνουν διάφορα κόλπα αφήνοντας έκπληκτους τους παρακολουθούντες, που δεν αντιλαμβάνονται την απάτη, καθώς και τις χαρτορίχτρες που κοροϊδεύουν την «πελατεία» τους, έχοντας συνεργούς τους δαίμονες που βοηθούν για να πραγματοποιηθούν κάποιες από τις προβλέψεις των «μαντισσών» ώστε να πιστεύουν οι άνθρωποι στα χαρτιά και σ’ αυτές!

Και να φαντασθεί κανείς ότι πολλοί συνάνθρωποί μας έχασαν τα πάντα από την μανία του τζόγου, φέροντας αμετανόητοι την δαιμονική επιρροή που συνοδεύει την ζωή τους από την χρησιμοποίηση της τράπουλας, δημιουργώντας σωρεία προβλημάτων στην κοινωνία που ζουν, μένοντας τελικά απορημένοι για ότι τους συμβαίνει.

Στρατής Ανδριώτης

Ο Δαρβίνος πίστευε στον Θεό

Ο Δαρβίνος υποστήριξε κάποτε, ότι μέσα από μια διαδικασία που διενεργεί από μόνη της η φύση, εξελίσσονται αδιάκοπα τα είδη δημιουργώντας νέα έμβια όντα. Εν συνεχεία όμως ο ίδιος ο Δαρβίνος ήταν ο πρώτος που… αμφέβαλε για την θεωρία του αυτή, αφήνοντας κατάπληκτους τους «αθεϊστές». Βλέποντας μάλιστα ότι κάποιοι χρησιμοποιούσαν την έρευνά του ως αφορμή για να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει Θεός, και έχοντας υπόψη του ότι οι μεγαλύτερες διάνοιες όλων των αιώνων έχουν απαντήσει καταφατικά στο θέμα υπάρξεως του Θεού, άρχισε να διευκρινίζει ότι η Δημιουργία που περιγράφεται στην «Γένεση» της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα τυφλής τύχης. Παραδεχόμενος ότι ποτέ δεν κλονίστηκε στη διάνοιά του η απόλυτη βεβαιότητα περί υπάρξεως Θεού και Δημιουργού και ότι ακόμα και κατά την εποχή των πιο μεγάλων ταλαντεύσεών του δεν ήταν ποτέ άθεος. Έτσι, φθάνοντας στην πιο ώριμη ηλικία της ζωής του, καταδίκασε το έργο και τις έρευνες των νεανικών του χρόνων.

Ο Όσβαλτ Σμιθ γράφει για τις τελευταίες στιγμές της ζωής του Δαρβίνου: «Θα δημιουργήσει ασφαλώς έκπληξη στους μελετητές της εξελίξεως, πού δεν το ξέρουν, όταν μάθουν ότι ο Δαρβίνος στα τέλη της ζωής του επέστρεψε στην πίστη προς την Αγία Γραφή. Πολλοί άνθρωποι, όταν πλησιάζουν στο τέλος της ζωής τους καί κατά συνέπεια συνειδητοποιούν περισσότερο το γεγονός ότι θα παρουσιασθούν στο Θεό καί θα βρεθούν στην αιωνιότητα, έχουν μετανοήσει τόσο για τίς ιδέες, όσο καί για τη συμπεριφορά τους. Ένας απ’ αυτούς ήταν καί ο Δαρβίνος. Την ιστορία, πού ακολουθεί, διηγείται η λαίδη Χόουπ από το Νόρθφιλντ της Αγγλίας, μια πολύ καλή Χριστιανή, πού βρισκόταν συχνά δίπλα στο κρεβάτι του Δαρβίνου, πριν ο τελευταίος πεθάνει. Τα παρακάτω τα γράφει η ίδια, κι αυτά δεν είναι μόνο ενδιαφέροντα, είναι καί πολύ διαφωτιστικά. Να το κείμενο της».

Διηγείται λοιπόν η Αγγλίδα Χόουπ: «Ήταν ένα από εκείνα τα μεγαλόπρεπα φθινοπωρινά δειλινά, πού απολαμβάνουμε κάποτε στην Αγγλία, όταν μου ζητήθηκε να πάω να καθίσω πλάι στον πασίγνωστο καθηγητή Κάρολο Δαρβίνο. Τον βρήκα ανακαθισμένο στο κρεβάτι, ακουμπισμένο στα μαξιλάρια. Ήταν γυρισμένος προς τα έξω καί ατένιζε τα δέντρα καί τα χωράφια με τα αραποσίτια, πού χρύσιζαν καθώς έπεφτε πάνω τους το λαμπρό φως του ηλιοβασιλέματος (...) Κούνησε ανάλαφρα το ένα του χέρι προς το παράθυρο δείχνοντας μου την όμορφη σκηνή του φθινοπωρινού δειλινού, ενώ στο άλλο κρατούσε μια ανοιχτή Αγία Γραφή, την οποία μελετούσε.

— «Τι διαβάζετε τώρα;» τον ρώτησα, όταν κάθισα δίπλα στο κρεβάτι του.

— «Την προς Εβραίους Επιστολή!» μ’ απάντησε «ακόμη την προς Εβραίους, το Βασιλικό Βιβλίο, όπως το ονομάζω».

Κατόπιν δείχνοντας μερικά χωρία από το θεόπνευστο κείμενο, άρχισε να τα σχολιάζει. Έκαμα κάποιους υπαινιγμούς για τις ισχυρές απόψεις καί γνώμες, πού είχαν εκφράσει ορισμένοι σχετικά με την ιστορία της δημιουργίας, το μεγαλείο της καί κατόπιν στο πώς διαπραγματεύθηκαν τα πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως. Φαινόταν πολύ λυπημένος, τα δάκτυλα του τινάζονταν νευρικά καί μια αγωνία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, όταν μου είπε:

— Ήμουνα νέος τότε με ασχημάτιστες ιδέες. Σκόρπισα ερωτηματικά, υπαινιγμούς, διατύπωνα συνεχώς απορίες για το κάθε τι, καί προς κατάπληξη μου οι ιδέες αυτές διαδόθηκαν αστραπιαία. Ο κόσμος έκαμε τις ιδέες αυτές θρησκεία.

«Δεν είχαν καθόλου άδικο, αυτοί πού έχουν παρατηρήσει, πώς ο Δαρβίνος δεν ήταν άθεος, με τη συνηθισμένη έννοια της λέξης. Όμως, η ‘‘θεωρία της εξελίξεως’’ του Δαρβίνου επέτρεψε μια ερμηνεία του σύμπαντος η οποία απέκλειε την ιδέα του Θεού, σαν απαραίτητου για την ύπαρξη και συντήρηση του».

"Γριπιάστηκε" κανείς επειδή Κοινώνησε;

Αναρίθμητοι Χριστιανοί κάθε ηλικίας, προσήλθαν κατά τον εορτασμό και των φετινών Χριστουγέννων στις Εκκλησίες και έγιναν κοινωνοί του αχράντου Σώματος και Αίματος του Χριστού από το ίδιο Άγιο Ποτήριο και την ίδια Αγία Λαβίδα. Εξίσου πολλοί είναι και αυτοί που μεταλαμβάνουν καθημερινά, ιδίως δε τις Κυριακές, στους ναούς ολόκληρης της χώρας, καθώς και στους απανταχού της ανθρωπότητας πολυπληθείς Ορθοδόξους ναούς.

Με αφορμή την επιδημία της «νέας γρίπης», κάποιοι «καλοθελητές», αντί να ενημερώσουν σωστά και υπεύθυνα τον κόσμο, έσπευσαν προσφάτως να φοβίσουν κακόβουλα τους ανθρώπους, βρίσκοντας την ευκαιρία να χτυπήσουν για μια ακόμα φορά την Εκκλησία, υποστηρίζοντας ότι όποιος κοινωνεί από την ίδια Λαβίδα (κουταλάκι που γίνεται η Θεία Μετάληψη) θα «γριπιαστεί». Η απάντηση ήρθε αυθόρμητα από τον κόσμο, που η πίστη του στον Χριστό και η επίγνωση ότι η Θεία Κοινωνία είναι Σώμα και Αίμα Του, που κατ’ Οικονομία δεν μας επιτρέπεται λόγω της ανθρώπινης αδυναμίας μας να το δούμε (αν και έχουν γίνει πάμπολλες θείες αποκαλύψεις), σπεύδοντας έτσι για μια ακόμα φορά να αποστομώσουν όσους δεν ξέρουν τι τους γίνεται και ψάχνουν σε πολύ λάθος «δρόμους» να βρουν τον σκοπό της υπάρξεώς τους!

Αν υπήρχε κάποια πιθανότητα μετάδοσης της νόσου με την Θεία Κοινωνία, τότε αυτή την περίοδο σε ολόκληρη τη χώρα θα υπήρχε πανδημία (σημ.: μόνο 60 θάνατοι σημειώθηκαν έως σήμερα σ’ ολόκληρη την Ελλάδα από τη νόσο, σε ευάλωτα άτομα που είχαν ήδη προβλήματα υγείας και όχι επειδή Κοινώνησαν). Και οι πρώτοι που θα είχαν νοσήσει, θα ήταν οι Ιερείς που κοινωνούν τελευταίοι, καταλύοντας όλη την Θεία Κοινωνία που απέμεινε, έχοντας βουτήξει προηγουμένως τη Λαβίδα πολλές φορές στο Άγιο Ποτήριο για να κοινωνήσουν ακόμα και άρρωστους ανθρώπους. Ας κατανοήσουν «κάποιοι» ότι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας που αδιαλείπτως τελείται -αιώνες τώρα- στους Ορθοδόξους ναούς, είναι το σημαντικότερο και θαυμαστότερο γεγονός που τελεσιουργείται παγκοσμίως νυχθημερόν. Η δια του Αγίου Πνεύματος μετουσίωση των Τιμίων Δώρων (άρτου και οίνου) σε Σώμα και Αίμα Χριστού, καθιστά τις Αγίες Τράπεζες των Ορθοδόξων ναών, ως χώρους καθαγιασμένους όπου πραγματώνεται η παρουσία του Θεού στον επίγειο κόσμο μας, γι’ αυτό και διώκεται η Ορθοδοξία από ανθρώπους-θύματα του σατανά, που επειδή «ξέρει» τι εστί η τέλεση της Θείας Λειτουργίας, διαβάλλει «όργανά» του στο να την πολεμούν. Φυσικά ως δεδομένα, θεωρούνται και τα αναρίθμητα θαύματα που σημειώνονται κατά την διάρκεια των Θείων Λειτουργιών με οφθαλμοφανή σημεία, που αφήνουν άναυδους και έντρομους τους παρακολουθούντες ανθρώπους, ως αναξίους να αντικρίσουν τα Άγια Μυστήρια.

Από την πρώτη στιγμή που τέθηκαν οι εξ’ αγνοίας και οι εκ του πονηρού αμφιβολίες αθέων συνανθρώπων μας, τους απαντήθηκε ότι η Θεία Κοινωνία δεν κινδυνεύει να μολυνθεί από την νέα γρίπη, αλλά «κινδυνεύει» η γρίπη από τον Χριστό! Και αυτό επαληθεύεται περίτρανα, αφού κανένας απ’ αυτούς που κοινωνούν δεν αρρώστησε μέσα στην Εκκλησία, ούτε από τον κλειστό χώρο της, ούτε από τον ασπασμό εικόνων και Αγίων Λειψάνων, ούτε από την Θεία Μετάληψη. Γιατί η Θεοΐδρυτη Εκκλησία είναι κοινωνία ανθρώπων, που κεφαλή της είναι ο Χριστός, δηλαδή ο ίδιος ο Θεός, και τα μέλη της ζουν ενωμένα, βιώνοντας την αγάπη με σκοπό την σωτηρία-θέωση.

Αν όλοι οι άνθρωποι βίωναν και συμμετείχαν συνειδητά στη ζωή της Εκκλησίας, ούτε το περιβάλλον θα το μόλυνε η αμαρτωλότητά μας, ούτε η υγεία μας θα κινδύνευε, ούτε οι σχέσεις των ανθρώπων θα διαταράσσονταν από τα πάθη. Απεναντίας, τα όσα θλιβερά αντικρίζουμε καθημερινά, είναι αποτελέσματα της αποστασίας, της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον πραγματικό σκοπό της εν Χριστώ υπάρξεώς του και της αυτοεξόρισής του από την Εκκλησία.

Στρατής Ανδριώτης

Αγιασμένες μέρες

του Φώτη Κόντογλου

Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.

Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει: «Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχή ζωοῦται, καί καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τῇ τριαδικῇ μονάδι, ἱεροκρυφίως.»

Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ὡς ἐλαία κατάκαρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος.»

Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιει απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ: «Ἐξαπόστειλον, Κύριε, τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν σου· αὐτά με ὡδήγησαν καί ἤγαγόν με εἰς ὄρος ἅγιόν σου καί εἰς τά σκηνώματά σου· καί εἰσελεύσομαι πρός τό θυσιαστήριον τοῦ Θεοῦ, πρός τόν Θεόν τόν εὐφραίνοντα τήν νεότητά μου.»

Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ, ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ἡμῖν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.

Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνουνται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλωσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει , αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλωσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που επήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε.»

Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτή πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός.

Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ἦχος καθαρός ἑορταζόντων». Ποιος λαός άλλος, παρεκτός από μας, έχει αυτή την ευλογία; Ποιο άλλο έθνος τέρπεται κ’ ευφραίνεται κι αγιάζεται με τέτοια ουράνια απηχήματα; […]

Βιβλιογραφία: «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου» του Φώτη Κόντογλου

Χριστός ο σαρκωθείς Θεός

Χριστούγεννα… Θεοῦ φανέρωση, διότι σήμερα ὁ ἀόρατος φαίνεται, ὁ Θεός ἄνθρωπος γίνεται, ὁ Θεός πού ἀρχή δέν ἔχει, σήμερα γεννιέται στόν χρόνο… γιά τήν δική μας σωτηρία, γιά τό δικό μας καλό, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τοῦ μιαροῦ διαβόλου τάς χεῖρας… διότι ( ὁ ἄνθρωπος) πάντοτε ἔκανε τό θέλημα τῆς σαρκός του καί τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου, ἡ ἀδικία βασίλευε, ἡ πορνεία ἐπαινεῖτο, ἡ μάχη καί ἡ ἔχθρα περίσσευε, ἡ ἀσωτία ἐμακαρίζετο, ἡ εἰδωλολατρία ἐπλήθυνε, τόν Θεό οὐδείς ἐλάτρευε, τά εἴδωλα προσκυνοῦντο, τά θελήματα του ὁ καθένας ἔκανε. Ὅλα αὐτά ζητοῦσαν ἱατρεία, ζητοῦσαν θεραπεία, ἀλλά κανείς δέν βρισκόταν ἄξιος ἱατρός, κανείς δέν μποροῦσε νά σώσει τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν κόλαση καί ὄχι μόνο ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλ’ οὔτε κἄν τόν ἑαυτόν του δέν μποροῦσε νά ἐξαγοράσει κανείς ἀπό τήν κόλαση… Ὕστερα, Αὐτός ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, ὁ Κτίστης καί Ποιητής τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, Αὐτός πού εἶναι Βασιλιάς, καταδέχθηκε πτωχεία, γιά νά πλουτίσει ἐμᾶς, πού εἶμαστε φτωχοί ἀπό καλά ἔργα καί στερημένοι ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πτώχευσε γιά νά λιγοστεύσει τίς ἁμαρτίες μας.

Σέ σπήλαιο γεννήθηκε φτωχικό γιά νά καθαρίσει τίς ψυχές μας, πού ἦταν σπήλαια καί κατοικητήρια τῶν κακῶν ληστῶν, τῶν δαιμόνων, τήν γῆ ἁγίασε καί τόν ἀέρα φώτισε, τήν μέν γῆ μεμιασμένη ἀπό τίς πρός τά εἴδωλλα θυσίες τῶν ἀνθρώπων, τόν δε ἀέρα σκοτισμένο ἀπό τόν καπνό τῶν θυσιῶν. Σέ φάτνη γεννήθηκε ὁ Κύριος τῆς δόξης, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά ἄλογα πάθη. Θαῦμα ὄντως παράδοξο! ὁ τέλειος Θεός βρέφος ἀτελές φαίνεται, ὁ ἄναρχος ἀρχή δέχεται, ὁ ἀόρατος σήμερα φαίνεται ὁρατός, γιά τοῦτο καί τό ποίημα δορυφορεῖ τόν γεννηθέντα: οἱ μέν οὐρανοί δίδουν τόν ἀστέρα, οἱ Ἄγγελοι τόν ὕμνο, ἡ γῆ τό σπήλαιο, ἡ ἔρημος τήν φάτνη, οἱ πομένες τό θαῦμα καί οἱ ἄνθρωποι τήν Θεοτόκο Μαρία. Καί ἐπειδή ἔμελλε ὁ Θεός νά φωτίσει ὅλο τόν κόσμο, δίνοντας σέ ὅλα τά ἔθνη τήν θεογνωσία, γι’ αὐτό καί οἱ Μάγοι τά δῶρα ἔφεραν καί φανερώθηκαν ὡς ἀπαρχή ὅλων τῶν ἐθνῶν, γι’ αὐτό οἱ Ἄγγελοι μαζί μέ τούς ἀνθρώπους πανηγυρίζουν καί ὑμνοῦν, σάν νά μήν ἔχουν τίποτα ἄλλο μεγαλύτερο, οἱ δέ Μάγοι ἀπό τήν Περσία τά δῶρα φέρνουν διότι σήμερα οἱ προφητεῖες τῶν Προφητῶν ἐκπληρώνονται… Ἡ Παρθένος πού προανήγγειλε ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, σήμερα τόν Ἐμμανουήλ ἐγέννησε (= ὁ Θεός πού βρίσκεται ἀνάμεσά μας), ἐκ Πνεύματος δέ Ἁγίου συνέλαβε καί τόν γεννᾶ, ὅπως αὐτός θέλησε. Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας διά τοῦ γραμματέως του Βαρούχ τήν σημερινή ἡμέρα προεκήρυττε, λέγοντας: «Οὗτος ὁ Θεός ἡμῶν, οὐ λογισθήσεται ἔτερος προς αὐτόν… ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη». Αὐτή τήν ἡμέρα πάλι προεφήτευσε ὁ Προφήτης Ἡσαΐας (Ἡσ. ια΄1-2), ὅτι ράβδος ἀπό τό γένος τοῦ Ἰεσσαί, εἶναι ἡ Παναγία Θεοτόκος καί ἄνθος τῆς ράβδου εἶναι ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός, πού μύρισε καί εὐωδίασε τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό πάλι προέβλεπε ὁ ἵδιος Προφήτης καί ἔλεγε: «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὖ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἡσ. θ΄6). Γιά τήν σημερινή Ἁγία ἡμέρα ὁ Προφήτης Μιχαίας προεφήτευσε ὅτι θά γεννηθεῖ στήν Βηθλεέμ σάν ἄρχοντας ἐκεῖνος πού ὑπάρχει ἀπ’ ἀρχῆς, ἀπό τότε πού δημιουργήθηκε ὁ κόσμος (Μιχ. ε΄2). Γι’ αυτή τήν χαρμόσυνη ἡμέρα ὁ Προφήτης Δανιήλ ἔλεγε πρός τόν βασιλέα Ναβουχοδονόσορα, ὅτι θά γεννηθεῖ ἕνας Βασιλιάς τῶν βασιλέων ὅλων, ὁ ὁποῖος θά ἀφανίσει καί θά συντρίψει τίς βασιλείες τῶν ἀνθρώπων, πού δέν τόν προσκυνοῦν. Προφητεύτηκε τό ἔργο Του (Ἡσ. η΄14-15), ὅτι θά εἶναι ὁ νέος Νομοθέτης (Δευτ. ιε΄15-18), θά εἶναι Ἐκεῖνος πού θά τόν ἀποδοκιμάσουν οἱ ἄρχοντες (Ψλμ. 117,22), (Ματθ. κα΄42-44), (Πρ. δ΄11), προφητεύτηκε ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα, ὅτι ὁ Χριστός θά προδοθεῖ ἀπό ἕνα φίλο Του γιά τριάκοντα νομίσματα ἀσημένια. Ὁ προδότης μετανοημένος θά τά πετάξει στο Ναό καί μέ αὐτά θά ἀγορασθεῖ ἀγρός κεραμέως πού θά γίνει φιλανθρωπικό ἵδρυμα. (Ζαχ. ια΄11-13). Προφητεύτηκε ἡ Σταύρωσή Του, «Ὤριξαν χεῖρας μου καί πόδας μου, ἐξηρίθμησαν πάντα τά ὀστά μου. Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλήρον» (Ψλμ. κα, 19) , τά πάθη Του γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες (Ἡσ. νβ΄13), ἡ Ἀνάστασή Του τήν τρίτη ἡμέρα (Ὡσηέ στ΄1-2) καί ἡ Ἀνάληψή Του στόν Οὐρανό (Ψλμ. ρθ΄1-4).

Πηγή: Αποσπασματικός Λόγος Δαμασκηνοῦ Στουδίτου «εἰς τήν κατά Σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Γι’ αὐτό, πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε Ἐσένα τό μικρό βρέφος, τέλειο Θεό καί τέλειο ἄνθρωπο… Κηρύτουμε τήν Μητέρα σου, Παρθένο Θεοτόκο. Προσκυνοῦμε τά σπάργανα, ὑμνοῦμε τήν φάτνη, δοξολογοῦμε τήν Ἁγία Σου Γέννηση καί ἐλπίζουμε νά ἀπολαύσουμε τήν Βασιλεία Σου. Ἀμήν.

Η Θεολογία της εικόνας των Χριστουγέννων

Όλες οι αναφορές των Ευαγγελίων σχετικά με τη Γέννηση του Χριστού και η παράδοση της Εκκλησίας μας συνυπάρχουν στην εικόνα της Γεννήσεως.

Το σπήλαιο που εικονίζεται δηλώνει το σκοτάδι που υπήρχε στον κόσμο πριν από την Γέννηση του Χριστού. Αλλά και τον Άδη τον οποίο άνοιξε και φώτισε ο Χριστός με την Ανάστασή Του. Η περίοπτη θέση της Παναγίας θέλει να μας δείξει το μεγάλο ρόλο της στη σωτηρία μας αλλά και τη στενή σχέση Χριστού Παναγίας. Η δε υποφαίνουσα λύπη στο πρόσωπο της Παναγίας μας παραπέμπει στους λόγους του προφήτη Συμεών κατά τον Σαραντισμό του Κυρίου: «σου δεν την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία». Η σχετική απόσταση η οποία βρίσκεται το Θείο Βρέφος από τη μητέρα Του υποδηλώνει την βεβαιότητα και το δέος της Παναγίας μας για την Θεότητά Του. Εικονίζεται δε ο Χριστός σπαργανωμένος με κάποιο τρόπο που παραπέμπει σε σαβανωμένο νεκρό, υπονοώντας την Ταφή του Κυρίου.

Μέσα στο σπήλαιο υπάρχουν μόνο δύο άκακα ζώα (βόδι και όνος). Εδώ ο εικονογράφος υπενθυμίζει ότι η παρουσία του Κυρίου στον κόσμο ελευθερώνει τους ανθρώπους από την «αλογία», αλλά και τους λόγους του Προφήτου Ησαϊα «έγνω βούς τον κτισάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού. Ισραήλ δε με ουκ έγνω και ο λαός με ου συνήκε», όπου καυτηριάζει την αποστροφή του εκλεκτού λαού για το πρόσωπο του Χριστού. Ο Μνήστωρ Ιωσήφ στην Ορθόδοξη εικονογραφία εικονίζεται να κάθεται έξω από το σπήλαιο. Με αυτό τον τρόπο η εκκλησία μας βεβαιώνει για την απείρανδρο γέννηση του Χριστού. Σε μερικές εικόνες μπροστά στον καθήμενο Ιωσήφ ζωγραφίζεται γέροντας που σύμφωνα με την παράδοση είναι ο διάβολος και προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες και υπόνοιες στον Ιωσήφ. Ειδικά δε σε κάποιες εικόνες κρατώντας ένα ραβδί του λέει ότι αν το ραβδί αυτό ριζώσει και βγάλει βλαστάρια και φύλλα τότε είναι δυνατό να γεννήσει και μια Παρθένος. Γι αυτό σε κάποιες εικόνες παρουσιάζεται με βλαστούς και φύλλα το ξερό ραβδί. Οι Άγγελοι με δέος βρίσκονται έξω από το σπήλαιο και αναγγέλλουν το χαρμόσυνο γεγονός στους Ποιμένες οι οποίοι υποδηλώνουν τους απλούς ανθρώπους του Ισραήλ που δέχτηκαν το Χριστό. Εικονίζονται επίσης οι Μάγοι και υποδηλώνουν τους σοφούς ανθρώπους που όμως η θέση και η γνώση τους δεν στέκονται εμπόδιο στο να αναγνωρίσουν το Χριστό ως Σωτήρα και Θεό. Υποδηλώνουν και τους εξ εθνών αναζητητές της αλήθειας και του Θεού. Σε όλο το σκηνικό της εικόνας δεν έρχεται σε αντίθεση με τη Θεολογία της Εκκλησίας μας η απεικόνιση του λουτρού.

Σε κάποιες εικόνες ζωγραφείται το Θείο Βρέφος να το πλένουν γυναίκες. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας και η Παναγία μας γέννησε χωρίς πόνους και ο Χριστός δεν είχε ανάγκη καθαρισμού. Με την απεικόνιση αυτή μάλλον τονίζεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού όπως έγινε με την Περιτομή και την Υπαπαντή.

Πηγή: http://enoria.free.fr/

Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια

Η ῾Αγία Αναστασία η «Φαρμακολύτρια», εκτός τις θαυμαστές θεραπεῖες πού με την χάρη του Θεού ἐπιτελεῖ, διασώζει και ὅσους ἔπεσαν θύματα των δαιμονικών ενεργειών τῶν μάγων καί τῶν μαγισσῶν, λύνοντας τα μάγια.

Ένα ἀπό τά θαύματα τῆς ῾Αγίας διηγεῖται ὁ πατήρ Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στο βιβλίο «῾Η ῾Αγία ᾿Αναστασία ἡ Φαρμακολύτρια»: «Μιά κοπέλλα εὐγενής καί ὡραία, πού καταγόταν ἀπό τήν Καππαδοκία, ἦταν ἀρραβωνιασμένη. ῎Επειτα μετάνοιωσε ἡ νέα καί δέν τόν ἤθελε τόν μνηστῆρα. ῎Αλλά γιά νά μήν τήν ἐνοχλεῖ ἐκεῖνος, ἔφυγε καί πῆγε στό Μοναστήρι, πού ἦταν ῾Ηγουμένη ἡ ῾Αγία Εἰρήνη ἡ Χρυσοβαλάντου, κοντά στήν Κωνσταντινούπολη καί ἐκεῖ ἐμόνασεν.

Ο μνηστήρας της δέν μποροῦσε μέ κανέναν τρόπο νά τήν βγάλη ἀπό τό Μοναστήρι. ῏Ηταν μεθυσμένος ἀπό τόν ἔρωτα. Γι᾿ αὐτό βρῆκε ἕνα μεγάλο μάγο καί τοῦ ἔταξε πολλά χρήματα, ἄν θά μποροῦσε νά καταφέρη τήν νέα μέ τά μάγια του, νά ἐγκαταλείψη τό Μοναστήρι καί νά γίνη γυναίκα του. ῾Ο μάγος ἐκεῖ στήν Καππαδοκία ἔκανε τά μάγια του καί ἡ γυναίκα βγῆκε ἀπό τίς φρένες της. Γύριζε ὅλο τό Μοναστήρι καί φώναζε τόν μνηστῆρα μέ τό ὄνομά του. ῾Ωρκιζόταν δέ, ὅτι ἐάν δέν τῆς ἀνοίξουν τήν πόρτα νά πάη νά τόν βρῆ θά πνιγόταν. ῾Η ῾Οσία Εἰρήνη ἡ Χρυσοβαλάντου, ἡ ῾Ηγουμένη, τήν ἔβλεπε σ᾿ αὐτήν τήν κατάσταση, ἔκλαιγε καί ἔλεγε:·

-᾿Αλλοίμονο σέ μένα τήν ἀθλία, διότι διά τήν ἀμέλειαν τῶν βοσκῶν ἁρπάζουν οἱ λύκοι τά πρόβατα. ᾿Αλλά, πονηρέ διάβολε, ἄδικα κοπιάζεις. ῾Ο Χριστός δέν θά σέ ἀφήση νά καταπιῆς τήν ἀμνάδα μου.

Τότε συγκέντρωσε ὅλη τήν ἀδελφότητα καί τίς δίδαξε νά φυλάγωνται ἀπό τίς πανουργίες τοῦ δαίμονος. Διέταξε κατόπιν νά νηστέψουν ὅλες ὅλη τήν ἑβδομάδα καί νά προσεύχωνται. Νά κάμνουν δέ διά τήν πάσχουσαν ἀδελφήν, κάθε μέρα χίλιες μετάνοιες. ῎Ετσι προσευχόταν ἡ κάθε μία στό κελλί της. Τήν τρίτη νύχτα βλέπει ἡ ῾Αγία Εἰρήνη ἐκεῖ πού προσευχόταν, τά μεσάνυχτα, μπροστά της τόν Μέγαν Βασίλειον, πού τῆς εἶπε:

-Γιατί μᾶς ὀνειδίζεις Εἰρήνη, ὅτι ἀφήνομε καί γίνονται στήν πατρίδα μας τά φοβερά καί ἀνόσια μάγια; ῞Οταν ξημερώση, πάρε τήν ἄρρωστη μαθήτριά σου καί νά τήν πᾶς εἰς τάς Βλαχέρνας. ᾿Εκεῖ θά ἔλθη νά τήν θεραπεύση ἡ Μήτηρ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, πού ἔχει τή δύναμη.

῾Ο ῞Αγιος ἀμέσως ἔγινε ἄφαντος. ῾Η ῾Αγία πῆρε τήν πάσχουσα καί δύο ἀδελφές, τίς ἐναρετώτερες, καί πῆγε στόν Ναό τῶν Βλαχερνῶν. Ἐκεῖ προσευχόταν ὅλη τήν ἡμέρα μέ δάκρυα. Τό μεσονύκτιον ὅμως ἀπό τόν κόπον ἀποκοιμήθηκαν. Τότε βλέπει στόν ὕπνο της ἡ ῾Αγία πολύ λαό, πού ἑτοίμαζαν τούς δρόμους. ῏Ηταν χρυσοφορεμένοι, ὁλόφωτοι καί ραντίζανε μέ εὐωδέστατα ἄνθη καί ἐθυμίαζαν. ῾Η ῾Αγία τούς ρώτησε, γιατί ἔκαμναν τόση ἑτοιμασία. ᾿Εκεῖνοι ἀποκρίθηκαν:

- ῾Η Μήτηρ τοῦ Θεοῦ ἔρχεται. ῾Ετοιμάσου καί σύ ν᾿ ἀξιωθῆς νά τήν προσκυνήσης.

Τότε ἔφτασε ἡ Παντάνασσα. Τήν ἀκολουθοῦσε πλῆθος ἀμέτρητο ἀστραπηφόρων, τό δέ θεῖο καί σεβάσμιο πρόσωπό της ἔχυνε τόση λάμψη, πού δέν μποροῦσε νά τό βλέπη ἄνθρωπος. ῞Οταν εἶδε ὅλους τούς ἐκεῖ ἀρρώστους ἡ Παναγία, ἦλθε καί στήν ἄρρωστη μαθήτρια τῆς Εἰρήνης. ῾Η ῾Ηγουμένη πέφτει στά πόδια τῆς Παναγίας φοβισμένη καί ἔντρομη.῎Ακουσε ὅμως ὅτι ἡ Θετόκος φώναξε τό Μέγαν Βασίλειον καί τόν ἐρώτησεν γιά τήν Εἰρήνη, τί χρειαζόταν. ᾿Εκεῖνος τῆς ἐξέθεσεν ὅλη τήν ὑπόθεση τῆς νέας.

- Καλέστε τήν ᾿Αναστασία, εἶπεν ἡ Παναγία.

῾Η ῾Αγία ᾿Αναστασία ἡ Φαρμακολύτρια ἔφθασε ἀμέσως. Τότε ἡ Θεοτόκος τῆς εἶπε:

- Πηγαίνετε στήν Καισάρεια μέ τόν Βασίλειο, ἐξετάστε μέ ἐπιμέλεια καί νά θεραπεύσετε αὐτήν τήν κόρη της, διότι σέ σένα ὁ Υἱός καί Θεός μου χάρισε αὐτήν τήν χάριν.

Κατόπιν προσκύνησαν τήν Παναγία ἡ ῾Αγ. ᾿Αναστασία καί ὁ Μέγας Βασίλειος καί ἀνεχώρησαν ἐσπευμένως νά ἐκτελέσουν τήν ἐντολή. ῎Ακουσε δέ καί ἡ ῾Οσία ῾Ηγουμένη μιά φωνή, πού τῆς ἔλεγε·:

- Πήγαινε στό Μοναστήρι σου, ἐκεῖ θά θεραπευθῆ.

Ὅταν ἡ Χρυσοβαλάντου ξύπνησε, φανέρωσε καί στίς ἄλλες μοναχές τό ὅραμα καί ἀνεχώρησαν χαρούμενες. ῏Ηταν Παρασκευή καί τήν ὥρα τοῦ ῾Εσπερινοῦ μαζεύτηκαν ὅλες στό Ναό. ῾Η ὁσία τούς διηγήθηκε τήν ὀπτασία καί τίς διέταξε νά σηκώσουν μάτια καί χέρια στόν Οὐρανό καί νά λέγουν ἀπό τήν καρδιά τους τό «Κύριε ἐλέησον».

῎Επειτα ἀπό πολλή ὥρα προσευχῆς μέ δάκρυα, φάνηκαν στόν ἀέρα πετώντας ἡ ᾿Αναστασία ἡ Φαρμακολύτρια καί ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος τῆς εἶπε:

- ῞Απλωσε, Εἰρήνη, τά χέρια σου. Δέξου αὐτά καί μή μᾶς ὀνειδίζεις ἄδικα.

Αὐτό τῆς τό εἶπε, διότι ἡ ῾Οσία Χρυσοβαλάντου προσευχόταν στήν εἰκόνα του καί τοῦ ἔλεγε νά διώξη τούς Μάγους ἀπό τήν Καισάρεια. Ἅπλωσε τότε τά χέρια της καί πῆρε ἕνα δέμα, πού ἐρχόταν ἀπό τόν ἀέρα καί τό ὁποῖον ἐζύγιζε τρεῖς λίτρες. ῞Οταν ὅμως τό ἔλυσε, βρῆκαν μέσα διάφορα μαγικά· σπάγγους, τρίχες, μολύβια, δεσίματα καί γραμμένα ὀνόματα δαιμόνων, ἰδιαιτέρως ὅμως εἶχαν δύο μικρά ἀγαλματάκια ἀπό μολύβι. Τό ἕνα ἦτο τοῦ ἀνδρός τό ὁμοίωμα καί τό ἄλλο τῆς μοναχῆς. Οἱ μοναχές ἐθαύμασαν καί ὅλη τήν νύχτα εὐχαριστοῦσαν τήν Θεοτόκον. Τό πρωί ἔστειλε ἡ ῾Ηγουμένη στίς Βλαχέρνες δύο μοναχές καί τήν πάσχουσαν. ῎Εδωσε συγχρόνως εἰς αὐτές καί τά προαναφερθέντα μαγικά, καθώς καί λάδι μέ πρόσφορον, γιά νά λειτουργήση ὁ Προσμονάριος. Αὐτός μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἔχρισε τήν ἄρρωστη ἀπό τό λάδι τῆς κανδήλας. ῎Επειτα ἔβαλε τά μαγικά ἐπάνω στά ἀναμμένα κάρβουνα. Τήν ὥρα δέ πού καιγόταν ἐκεῖνα, λύνονταν καί τά ἀόρατα δεσμά τῆς μοναχῆς. ῏Ηλθε τότε στό μυαλό της καί δόξαζε τόν Θεόν, πού τήν ἀπάλλαξε. ῞Οταν ὅμως διαλύθηκαν τελείως τά μολυβένια ἀγάλματα, ἔβγαιναν φωνές μεγάλες ἀπό τά κάρβουνα, ὅπως κάνουν οἱ χοῖροι, ὅταν τούς σφάζουν. ῞Οσοι ἦσαν παρόντες καί ἔβλεπαν καί ἄκουγαν αὐτά, φύγανε ἔντρομοι, δοξάζοντες τόν Θεόν, πού κάμνει τέτοια θαυμάσια. Κατόπιν ἐπέστρεψαν οἱ μοναχές στό Μοναστήρι καί διηγόνταν στίς ἄλλες τά συμβάντα».

Ο Χριστιανισμός στην υπηρεσία της Ελλάδος

Το έθνος μας υπήρξε ο πρόδρομος του Χριστιανικού Πνεύματος, έδωκε ό,τι εκλεκτόν είχε στη Θρησκεία του Χριστού, υπηρέτησε σαν πρωτοπόρος και πρόμαχος του Χριστιανικού κινήματος αλλά και ο Χριστιανισμός υπηρέτησε καί υπηρετεί επί 2.000 χρόνια την Ελλάδα καί με την μεγαλοδύναμο και θαυματουργική παρουσία του συνετέλεσε ώστε τα μεγάλα ιδανικά της φυλής μας όχι μόνον δεν παρεσύρθησαν από τους καταρράκτες των αιώνων, αλλά καί παρέμειναν αδιάσειστα, μάλιστα δε υψώθησαν δια του Χριστιανισμού. Ο μέγας ιστορικός μας Κ. Παπαρρηγόπουλος, πού είναι καί ο άριστος μελετητής καί βαθύτατος γνώστης του προχριστιανικού καί μεταχριστιανικού Ελληνισμού στον πρόλογο του Β' τόμου του έργου του «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» γράφει τα εξής: «Ο Χριστιανισμός επηγγέλετο τα ευγενέστατα των θρησκευτικών και κοινωνικών δογμάτων, όσα ήλθον να εκπολιτίσωσι και να παραμυθήσωσι τον βίον της ανθρωπότητας. Άνευ του Χριστιανισμού το Ελληνικόν Έθνος δεν ήθελεν επιπλεύση εν τω κατακλυσμώ εν ω κατεποντίσθη άπαξ ο λοιπός της αρχαιότητος κόσμος... Το Ελληνικό Έθνος διεσώθη, τουλάχιστον δε διέσωσε την ιστορική αξία του ειμή δια της μετά του Χριστιανισμού συμμαχίας. Άλλ’ εάν υπηρέτησε τον λόγο του Θεού, πολλαπλασίονα απήλαυσε παρ’ αυτού ένεκα της διακονίας εκείνης την ανταμοιβή. Διότι δι’ αυτού πρωτηγωνίστησεν εν τω μέσω αιώνι και δι’ αυτού ιδίως ανεκαινίσθη εν τοις νεωτέροις χρόνοις...». Δεν παραλείπει δε ο Κ. Παπαρρηγόπουλος να τονίσει και το ότι ο Χριστιανισμός ανεκαίνισε, ελάμπρυνε καί αξιοποίησε τις πνευματικές, ηθικές καί κοινωνικές δυνάμεις της Ελλάδος μας, λέγει δε τα εξής: «η φιλοσοφία καί η ρητορική, οι προ καιρού αποβαλούσαι το πάλαι αξίωμα καί κράτος ανεφαίνοντο νυν αύθις ζωηφόροι καί λαμπραί, επί αμβώνων οίτινες διεδέχθησαν μεν το βήμα της αγοράς ανήρπασαν δε τα ακροατήρια των σοφιστικών εδρών».

Είναι όμως αξία μεγίστης προσοχής καί η σχετική γνώμη του διαπρεπέστατου Βυζαντινολόγου Καρόλου Ντήλ πού αναφέρει σε μια διάλεξή του με τίτλο: «Η Ελληνική Εκκλησία καί ο Ελληνισμός». Σάν πόρισμα διατυπώνει τα εξής: «Επί δέκα αιώνες, δηλαδή έφ’ όσον χρόνον διήρκεσε το Βυζάντιον, η Εκκλησία υπήρξεν η μεγάλη προστάτις του Ελληνισμού, ότε δε το Βυζάντιον έπεσε, η Εκκλησία παρέσχεν εις τον Ελληνισμόν υπηρεσίαν ακόμη ανωτέραν. Αυτή διεφύλαξεν ομού με την Θρησκείαν, την Ελληνικήν Εθνότητα καί την Ελληνικήν Παιδείαν της». Καί πραγματικά τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης, τα Μουσεία που περικλείουν τα αριστουργήματα της νεωτέρας τέχνης, τα αθάνατα έργα της γνήσιας, γνώμες των μεγαλυτέρων επιστημόνων όλου του κόσμου και το διάχυτο πνεύμα της συχρόνου ιστορίας, ταύτα πάντα μας πληροφορούν, ότι η ευγενεστέρα τέχνη, η νεωτέρα Ελληνική φιλοσοφία και η Εθνική μας Ενότης οφείλονται εις τον Χριστιανισμόν, στην άσβεστη δάδα της πίστεως πού εμεσουράνησε στα λαμπρά χρόνια της Βυζαντινής εποχής καί που εφώτιζε εις όλους τους σκοτεινούς αιώνας της δουλείας την Ελληνική ψυχή.

Καί όσον αφορά την τέχνη, μια κοινή ομολογία ακούεται από όλους τους εμβριθείς καί αριστείς επιστήμονες όλου του κόσμου: «Ο Χριστιανισμός υπήρξεν η πνοή της Ελληνικής Βυζαντινής τέχνης». Έπειτα από μία παύλα αιώνων πολλών τα κλασσικά χρόνια του Περικλέους ξαναζούν. Η αρχιτεκτονική, η ζωγραφική, η ποίησις καί η μουσική αναπτύσσονται στη μεγάλη πρωτεύουσα του Χριστιανικού Βυζαντίου στον ύψιστο βαθμό: Ο Κάρολος Ντήλ μας λέγει τα εξής: «Η Κων/πολις ήτο και θαυμασία πόλις τέχνης. Αί πλατείαι της, τα παλάτια της, οι ναοί της ήσαν πλήρεις από αριστουργήματα της αρχαίας τέχνης καί της Βυζαντινής».

Και δεν αμφισβητεί κανείς ότι το Χριστιανικό Βυζάντιο υπό την επίδραση του Χριστιανισμού μας αφήκε κληρονομιά πού υψώνει την Ελλάδα σε ποιο περίβλεπτη θέση από εκείνη της αρχαίας Ελληνικής εποχής. Ο Ιουστινιανός ανεφώνησε: «Νενίκηκά σε Σολωμών» όταν είδε τελειωμένον τον Ναό της του Θεού Σοφίας πού συνεδύαζε ό,τι άριστον είχε να παρουσίαση ο αρχαίος κόσμος. Η σμίλη καί το πινέλο των Χριστιανών καλλιτεχνών ύψωσαν υψηλότερα από τα φυσικά οροθέσια την Ελληνική τέχνη. Η ποίησις καί η μουσική λες καί αντέγραψε τίς μελωδίες των αγγέλων, μας απαθανάτισαν δε μεγαλειώδη μέλη πού μόνον θεϊκή πνοή μπορούσε να εμπνεύσει καί να εκφρασθεί. Έτσι ο Ελληνισμός χάρις στον Χριστιανισμό αποταμίευσε θησαυρούς αιωνίους ανυπολογίστου αξίας, τιμής καί δόξης.

Αλλά καί την Ελληνική φιλοσοφία καθάρισε, εξύψωσε καί ελάμπρυνε η Χριστιανική Θρησκεία. Στίς φλέβες του Ελληνικού πνευματικού οργανισμού έρευσε το καθάριο, το γνήσιο αίμα της αιωνίας αληθείας. Όπως λέγει καί ο Απ. Παύλος, ο Ιησούς Χριστός «μας ήλθε σοφία από Θεού». Περισσότερα μας λέγει το γεγονός της επιδράσεως του Χριστιανικού πνεύματος στα πνευματικώτατα εργαστήρια των Οικουμενικών καί Τοπικών Συνόδων ή της συγγραφής των αθανάτων έργων των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Το πνευματικό πυρ του Χριστιανισμού καθάρισε την Ελληνική φιλοσοφία από τίς κηλίδες της απάτης, απήλλαξε την σκέψη από τίς σκιές, πού σαν σύννεφα εμαύριζαν καί τις πιο φωτοβόλους εκλάμψεις του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος καί ανέδειξε την φιλοσοφία των κατά Θεόν σοφών Πατέρων της Εκκλησίας μας, σε δευτέρα μετά την Αγία Γραφή αποκάλυψη του Θεού, σε αληθινή σοφία καί αιωνία αλήθεια.

Ακόμη και στον πρακτικό βίο της Ελλάδος, ο Χριστιανισμός εδημιούργησε νέους τρόπους ζωής. Ό,τι έψαλε ο Όμηρος εμπνεόμενος από την μούσα του δια την φιλοξενία και την φιλανθρωπία και ό,τι σαν ατομική πρωτοβουλία έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες στους δυστυχείς, η Χριστιανική Θρησκεία το έκανε κοινή υπόθεση, γενική μέριμνα. Ή περίφημος Βασιλειάδα του Μ. Βασιλείου, στην Κων/πολι τα ευαγή ιδρύματα του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Ιωάννου του Ελεήμονος καί άλλων της Εκκλησίας μας Πατέρων είναι καρπός της Χριστιανικής αγάπης. Ο εργάτης κατόπιν διατάγματος της Χριστιανής Βασιλίσσης Πουλχερίας ετιμήθη με τον αξιοζήλευτο τίτλο του κόμητος. Η δε Ελληνική νομοθετική μεγαλοφυΐα, όπως λέγει καί ο διακεκριμένος Γάλλος νομομαθής Τρολόν, «Δια του Χριστιανισμού ημαύρωσε την Ρωμαϊκήν» καί έτσι μπορούμε να διακηρύττομε ότι σ' όλες τίς σχέσεις του ανθρώπου, ο Χριστιανισμός προσέφερε τίς πολυτιμότερες υπηρεσίες του στην Ελλάδα. Παράλληλα όμως προς τις ανεκτίμητες αυτές εκκλησιαστικές καί πνευματικές διακονίες του ο Χριστιανισμός στην Πατρίδα μας εκαλλιέργησε καί την Ιδέα της Εθνικής Ενότητας. Όπως λέγει ο Κάρολος Ντήλ: «Η Χριστιανική Εκκλησία διεφύλαξεν την Ελληνικήν Εθνότητα». Νεώτερος δε εκκλησιαστικός ρήτωρ γράφει, ότι ενώ «ο αρχαίος Ελληνισμός εξησθένιζε την ιδέαν της Εθνικής Ενότητος απέναντι του πατριωτισμού της ιδίας πόλεως... ο Χριστιανισμός δεχόμενος ότι ο θεός υπέρ τας γενεθλίους πόλεις εποίησεν έθνη και έταξεν όρια εθνών –όπως λέγει και ο απ. Παύλος- εδίδασκεν την ενότητα εκάστου Έθνους...». Καί τούτο συμβαίνει κατά ένα ιδιαίτερο καί θαυμαστό τρόπο στην Ελλάδα. Όσο περισσότερο η Ελλάς καλλιεργούσε την Χριστιανική ιδέα πού εβαπτίζετο στο γράμμα καί στο πνεύμα της Χριστιανικής θρησκείας, τόσο εφρονηματίζετο κατά την φιλοπατρία καί εγιγάντωνε πολυτρόπως την συνείδηση της εθνικής της Ενότητος. Καί επειδή η Χριστιανική Πίστη, μάλιστα η Ορθόδοξος διδασκαλία καί ζωή, έγινε ο Θόλος κάτω από τον οποίο έζησε καί εμορφώθη κάθε Ελληνική ψυχή, δια τούτο «τα πεντακόσια σήμαντρα κι’ οι εξήντα δυο καμπάνες» της αγίας Σοφίας μαζί με την πτωχή καμπάνα ή το ξύλινο σήμαντρο του απόμερου χωρίου έδιναν καί δίνουν το σύνθημα της εθνικής ενότητος. Οι πολυάνθρωποι μουσικοί βυζαντινοί χώροι της Βασιλευούσης ή η παράφωνη τρεμουλιαστή φωνή του μοναδικού γέροντος ψάλτου στο ερημοκλήσι, όταν ψάλλουν το «Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια», το «Σώσον Κύριε τον λαόν σου» καί άλλα εκκλησιαστικά τροπάρια, απηχούν την πίστη κάθε Έλληνος Χριστιανού, πού είναι έτοιμος δια την περιφρούρηση της Χριστιανικής καί Εθνικής του Ενότητος να δώσει καί αυτήν την ζωήν του.

Αυτές, με λίγα λόγια, είναι οι υπηρεσίες πού προσέφερε ο Χριστιανισμός στην Ελλάδα. Καί η Ελλάς αναγνωρίζει πάντοτε τις πολύτιμες υπηρεσίες πού της προσέφερε ο Χριστιανισμός. Η ευγνωμοσύνη της έχει χαραχθεί με Χρυσόβουλα γράμματα στην ιστορία μας και έχει εκδηλωθεί με τίς συνεχείς θυσίες της στο βωμό του καθήκοντος προς διατήρηση και καλλιέργεια των Ελληνοχρστιανικών ιδεών… αγωνιζόμενοι εναντίον των ξένων καί ξενοδούλων εχθρών του Έθνους καί του Χριστού. Πιστεύομε δε ότι η νίκη, η δόξα καί η τιμή όπως πάντα πολύ σύντομα θα γίνουν κτήμα της χριστιανικής Ελλάδος, εφ όσον είχε καί έχει στην υπηρεσία της όχι τις σκοτεινές δυνάμεις του υλισμού, του ατομισμού καί του διαβόλου αλλά την παντοδύναμο βοήθεια του Χριστιανισμού.

ΘΑΛΗΣ

Από το Περιοδικό «Ποιμήν» της Ι. Μητροπόλεως Μυτιλήνης

Η Μακεδονία μας

"ΠΩΣ ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΔΟΠΑΤΟΥΝ ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ; ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΗ ΦΡΑΞΑΜΕ ΜΕ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΥΠΕΡΥΨΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΣΤΡΑ ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΑ; ΠΩΣ ΔΕΝ ΧΥΝΟΥΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ ΟΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΡΩΜΙΚΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΑΡΜΠΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΙΜΑΤΟΠΟΤΗΔΕΣ ΧΟΙΡΟΒΟΣΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΚΟΥΔΙΑΡΕΟΥΣ; ΠΑΝΩΡΙΑ ΧΩΡΙΑ, ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΛΥΠΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ, ΑΦΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΠΟΙΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΛΕΡΩΝΟΥΝ;.....".

"...ΣΕ ΣΑΣ ΣΤΡΕΦΟΜΑΙ, ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΞΟΡΚΙΖΩ -ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΤΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΑ, ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΚΑΨΕΤΕ ΤΙΠΟΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΣΠΙΘΕΣ ΑΠΛΕΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ- ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΛΜΗ, ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΓΙΑ ΚΕΙΝΗ ΔΟΥΛΕΨΕ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΕ, ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΠΑΝΩΡΙΑ ΧΩΡΑ ΟΠΟΥ ΕΣΚΟΤΩΘΗ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ Η ΙΔΕΑ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΘΕΛΟΥΝ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΗΡΩΕΣ, ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΠΩΣ ΑΝ ΤΡΕΞΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕ1, ΑΝ ΤΡΕΞΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ".

(Απόσπασμα από το περίφημο βιβλίο του Ίωνα Δραγούμη "Μαρτύρων και ηρώων αίμα").

Ποτέ την Κυριακή

ΜΠΡΑΒΟ! Όλοι οι φορείς τάχτηκαν κατά της λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων οποιαδήποτε άλλη Κυριακή πέραν της ήδη θεσμοθετημένης (παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες των άθεων «νεογενίτσαρων»)

"…Από τη ΓΣΕΕ και τη ΓΣΕΒΕΕ μέχρι τους μεγάλους εμπορικούς συλλόγους της χώρας (Αθηνών, Πειραιά και Θεσσαλονίκης) όλοι τάχθηκαν κατά της λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων οποιαδήποτε άλλη Κυριακή πέραν της ήδη θεσμοθετημένης. «Η διαφωνία μας με τη συγκεκριμένη πρόταση βασίζεται στο γεγονός ότι οι ώρες λειτουργίας των εμπορικών επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια των εορτών και γενικότερα καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου είναί υπεραρκετές, καλύπτοντας τις ανάγκες των καταναλωτών και την καταναλωτική κίνηση, η οποία είναι συγκεκριμένη και ιδιαίτερα μειωμένη, λόγω, όμως, οικονομικής στενότητας και όχι λόγω έλλειψης καταναλωτικού χρόνου. Ο καταναλωτής, στη συγκεκριμένη δύσκολη οικονομική συγκυρία που αντιμετωπίζουμε, δεν χρειάζεται χρόνο, χρειάζεται χρήμα», λένε οι εκπρόσωποι του Εμπορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης και προσθέτουν ότι μόνο οι πολύ μεγάλου μεγέθους επιχειρήσεις μπορούν να αντέξουν αυτή τη διεύρυνση του ωραρίου, καθώς διαθέτουν σημαντικές οικονομίες κλίμακας.

Κατά της επέκτασης της λειτουργίας της αγοράς για οχτώ Κυριακές ετησίως τάσσεται και ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών (ΕΣΑ). Οι εκπρόσωποί του επισημαίνουν ότι ήδη προχώρησαν σε μια γενναία διεύρυνση του ωραρίου καθ' όλη την εορταστική περίοδο, παρά το ότι δεν υπάρχει αγοραστική δύναμη στους καταναλωτές, τονίζουν δε ότι «κάθε άλλη διεύρυνση του ωραρίου όχι μόνο δεν θα συμβάλει στη μεγέθυνση του τζίρου, αλλά θα προκαλέσει προβλήματα σε όλες τις εμπορικές επιχειρήσεις, οι οποίες, στην πλειοψηφία τους, είναι ατομικές και το προσωπικό τους εργάζεται με καθεστώς πλήρους απασχόλησης».

Πηγή: Περιοδικό «Μετροπόλιταν» 12-13 Δεκεμβρίου 2009 (Άρθρο του Αδαμάντιου Μπράμου)

Οι Εβραίοι που πίστεψαν στον Χριστό

Χειροτονηθείς Αρχιερέας Αιθιοπίας, ο Άγιος Γρηγέντιος και ακμάσας εν έτει 518μ.Χ., κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια με ένθερμο ζήλο για να μεταδώσει την Ορθόδοξη πίστη στη χώρα αυτή την οποία κατοικούσαν χιλιάδες Εβραίοι, παραδομένοι στην πλάνη του Ιουδαϊσμού, έχοντας πολύ πόθο να τους οδηγήσει στην Χριστιανική Αλήθεια. Ο λόγιος Ποιμενάρχης αγωνιζόταν με θαυμαστό τρόπο και μόνον ένας νομοδιδάσκαλος Εβραίος ονόματι Ερβάν φιλονικούσε συχνά με τον Άγιο. Βλέποντας ο Εβραίος ότι νικιόταν από τον σοφότατο Γρηγέντιο, ζήτησε να του δείξει ζωντανό τον Ιησού, να μιλήσει μαζί του, αποδεικνύοντας ότι είναι Εκείνος περί του οποίου ομίλησαν οι Προφήτες και τότε θα γινόταν Χριστιανός! Παρά τις αντιδράσεις των υπολοίπων Ιουδαίων που φοβόντουσαν να μην γίνει Χριστιανός ο διδάσκαλός τους, ο Άγιος τον ρώτησε με ποιον τρόπο θα ήθελε να πληροφορηθεί γι’ αυτό που ζήτησε και ο Ερβάν του ζήτησε να παρακαλέσει τον Χριστό –εάν υπάρχει- να κατέβει από τον ουρανό και να του ομιλήσει και τότε θα βαπτισθεί. Παρόντος και του βασιλέως της χώρας, πείσθηκε τότε το πλήθος των Εβραίων, ζητώντας και αυτοί από τον Άγιο Γρηγέντιο να τους δείξει τον Χριστό, μη πιστεύοντας ότι θα ήταν δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο, αφού όπως έλεγαν αναμεταξύ τους, είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι πατέρες τους είχαν σταυρώσει τον Χριστό και τον ενταφίασαν. Πως θα τον ανάστηνε τώρα ένας Αρχιερέας των Χριστιανών;

Αποσυρθείς και σταθείς απέναντί τους και προσευχόμενος ο Άγιος με θερμή πίστη, δεόταν μετά δακρύων στον Δέσποτα Κύριο Ιησού Χριστό, να ελεήσει το εσκοτισμένο πλήθος των Εβραίων που το είχε τυφλώσει ο διάβολος, ζητώντας από τον Θεό να εμφανισθεί σ’ αυτούς ώστε να πιστέψουν σ’ Εκείνον τον μόνο Αληθινό Θεό. Τότε έγινε ξαφνικά μεγάλος σεισμός και σημειώθη μεγάλη βροντή προς την Ανατολή, ώστε έπεσαν καταγής όλοι οι παρευρισκόμενοι. Όταν σηκώθηκαν μετά από λίγο, είδαν προς την Ανατολή να είναι σχισμένοι οι ουρανοί και να απλώνεται μία φωτεινή νεφέλη σαν πεδιάδα που άρχιζε από τον ουρανό και έφθανε έως αυτούς. Και τότε εφάνη ο Ιησούς Χριστός, ερχόμενος από τους ουρανούς καθήμενος σε νεφέλη, και σταθείς πλησίον του κόσμου ώστε να βλέπουν όλοι την ωραιότητα καί το κάλλος της ακτινοβολούσας θεότητάς Του! Με φόβο μπροστά σ’ αυτό το φοβερό θέαμα, όλοι οι παρακολουθούντες έμειναν εκστατικοί, οι δε Εβραίοι προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι είχε συμβεί! Τότε ο Άγιος, απευθυνόμενος προς τον Ερβάν που σιωπούσε, του ζήτησε να πιστέψει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός. Ακούστηκε τότε η φωνή του Χριστού που διαβεβαίωνε ότι για χάρη της παρακλήσεως του Αρχιεπισκόπου φανερώθηκε σ’ αυτούς, των οποίων οι πατέρες τον σταύρωσαν και ευθύς οι Ιουδαίοι έπεσαν τρομαγμένοι στην γη και όταν σηκώθηκαν μετά από λίγο, ήταν τυφλοί και δεν έβλεπαν, ενώ οι πιστοί Χριστιανοί έβλεπαν τον Χριστό να ανέρχεται στους ουρανούς!

Τότε ο Ερβάν πληροφορήθηκε από τον Άγιο Γρηγέντιο ότι επειδή είδαν τον Θεό με αναξίους οφθαλμούς, γι’ αυτό τυφλώθηκαν και εφόσον βαπτισθούν θα αναβλέψουν. Ο Εβραίος νομοδιδάσκαλος ζήτησε τότε από τον Άγιο να φωτίσει πρώτα τους οφθαλμούς τους να ιδούν και μετά θα βαπτισθούν Χριστιανοί. Ο Άγιος τους είπε να βαπτισθεί ένας Εβραίος και εάν δεν δει το φως του ας μην βαπτισθεί άλλος. Έτσι, πείσθηκαν και αφού ο Άγιος βάπτισε έναν εξ’ αυτών και είδε, ομολογώντας την πίστη του στον Χριστό, βαπτίσθηκαν μετανοημένοι και με προθυμία ο Ερβάν καθώς και οι υπόλοιποι, κατατασσόμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ζητώντας συγχώρεση για την αχαριστία των πατέρων τους που σταύρωσαν τον Χριστό.

Ο Μωαμεθανισμός είναι δημιούργημα των Εβραίων!

Κατά τον 6ον αιώνα βλέπουν οι Εβραίοι τον Χριστιανισμό να ξαπλώνεται καί ν' αγκαλιάζει όλη τη γη. Θέλουν όμως, με κάθε τρόπο να αναχαιτίσουν την εξάπλωση αυτή. Τους ανησυχεί η ραγδαία πορεία της πίστεως και της Διδασκαλίας του Χριστού. Συνέρχεται τότε το αόρατο Εβραϊκό Επιτελείο Σανχεντρίν (Συνέδριο) και δημιουργεί μια χριστιανομάχο θρησκεία, τον Μωαμεθανισμό.

Ελάχιστοι, ίσως γνωρίζουν, ότι η θρησκεία του Ισλάμ δεν ήταν έργο του αγραμμάτου καί αγροίκου Μωάμεθ, αλλά των Εβραίων. Ελάχιστοι έχουν μάθει, ότι ο Μωαμεθανισμός είναι εβραϊκό κατασκεύασμα, διότι όλες οι πηγές πληροφοριών από σκοπού καταστρέφονται από τους ενδιαφερομένους. Ποιοι γνωρίζουν σήμερα, ότι ο ίδιος ο Μωάμεθ ήταν Εβραίος εκ μητρός; Ποιος ξέρει, ότι τρεις τουλάχιστον από τις γυναίκες του ήσαν Εβραίες και ο ίδιος ήταν δαιμονισμένος; Ποιος έμαθε ποτέ, ότι ολόκληρο το περιβάλλον του αποτελείτο από Εβραίους σατανιστές (μάγους, αστρολόγους και αποκρυφιστές) με επικεφαλής τον διαβόητο Εβραίο εξάδελφο της γυναικός του Ουάρακα; Κατάφεραν οι σατανικοί εωσφοριστές του «Σανχεντρίν» να φτιάξουν τον αγράμματο, αστοιχείωτο, επιληπτικό και δαιμονισμένο βεδουίνο Μωάμεθ, ψευδοπροφήτη. Τον ανέβασαν ψηλά για να διαδώσει με την βία του σπαθιού την ψεύτικη θρησκεία καί να πληγεί έτσι ο Χριστιανισμός.

Ποιο είναι όμως το αποτέλεσμα αυτής της εχθρικής στάσεως των Εβραίων εναντίον του Χριστού; Τί κέρδισαν από την δημιουργία του Ισλάμ οι εωσφοριστές του Σανχεντρίν; Δημιούργησαν τον χειρότερο και τον πλέον θανάσιμο εχθρό του εβραϊσμού. Το πρώτο εβραϊκό αίμα έχυσε ο ίδιος ο Μωάμεθ και το έργο του συνεχίζουν σήμερα οι οπαδοί της θρησκείας του. Δεν είναι πολύς καιρός, που 510 εκατομμύρια Αράβων έδωσαν βαρύ όρκο να εξαφανίσουν από το πρόσωπο της γης και τον τελευταίο Εβραίο! 600 εκατομμύρια Μουσουλμάνοι, τους οποίους δημιούργησαν οι Εβραίοι για να κτυπήσουν τον Χριστιανισμό, είναι έτοιμοι να πλήξουν μέχρις αφανισμού τους Ισραηλίτες και όχι τους Χριστιανούς, όπως είχαν προσχεδιάσει εκείνοι.

Βλέπεις, λοιπόν, αναγνώστη, ότι ο Θεός επέστρεψε στο κεφάλι τους, τα βέλη που ακόντισαν εναντίον του Χριστιανισμού.

Από το βιβλίο «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα» του Αρχιμ. Χαραλ. Βασιλοπούλου

Άγιος Μόδεστος, ο προστάτης των ζώων

Μια γυναίκα χήρα και φτωχή, είχε πέντε ζεύγη βοδιών, ως μοναδικό πόρο για την συντήρησή της, που όμως τα βρήκε κακή και μεγάλη ασθένεια, και η γυναίκα λυπήθηκε θρηνώντας απαρηγόρητα, καταφεύγοντας στις Εκκλησίας και παρακαλώντας όλους τους Αγίους να την βοηθήσουν στην συμφορά της. Αφού δεν έβρισκε βοήθεια, παρεκάλεσε τους Αγίους Αναργύρους, Κοσμά και Δαμιανό, να ελεήσουν την αμαρτωλή, διότι δια τις αμαρτίες της κινδύνευαν τα βόδια της να χαθούν. Φανερώθηκε τότε στον ύπνο της ο Άγιος Κοσμάς και της είπε ότι σε εκείνους δεν δόθηκε το χάρισμα να ιατρεύουν τα ζώα, διότι αυτή η Χάρις δωρίθηκε από τον Θεό στον μεγάλο Αρχιερέα των Ιεροσολύμων Μόδεστο, καί αν πάει σ’ αυτόν θα ιατρεύσει τα βόδια της. Εκείνη ξύπνησε και έτρεξε ευθύς αναζητώντας τον Άγιο Μόδεστο χωρίς να τον βρίσκει, διότι κατοικούσε μακριά από τα Ιεροσόλυμα, προσευχόμενη με θερμή πίστη να της φανερωθεί ο Θαυματουργός ιατρός.

Μία νύκτα, η γυναίκα είδε σε όραμα τον Άγιο που την ρώτησε γιατί θρηνεί πολύ και της απεκάλυψε ότι εκείνος είναι ο Μόδεστος που ζητεί και ακούγοντας την προσευχή της ήρθε για να θεραπεύσει τα βόδια της! Την συμβούλευσε τότε να κόψει ένα μέρος από τα σιδερένια εργαλεία που είχε και τα τεμάχια αυτά να τα πάει σε έναν τόπο που τον έλεγαν «Λαγήνας» όπου βρισκόταν ένας Ναός του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ και εκεί μπροστά στην κόγχη του Ναού διέμενε ένας καλός τεχνίτης που ονομαζόταν Ευστάθιος και με τα σιδερικά αυτά να της κατασκευάσει έναν Σταυρό, που θα τον φέρει στο σπίτι της και το πρωί ας λειτουργήσουν οι Ιερείς αλείφοντας τον Σταυρό με λάδι και μ’ αυτό το λάδι ας ραντίσουν τα βόδια και ευθύς δια του ονόματος του Χριστού και της επικλήσεώς τους θα θεραπευθούν από την ασθένεια.

Αυτά η γυναίκα έκαμε καθώς διετάχθη από τον Άγιο και ιατρεύτηκαν τα βόδια της και τα είχε πάλι στη δούλεψή της χωρίς κανένα πρόβλημα δοξάζοντας όλοι τον Θεό, που έδωσε τέτοια Θαυματουργή εξουσία στον δούλο του Μόδεστο. Από τότε εξαφανίστηκε η τέχνη των απίστων και των μάγων, και δεν μπορούσαν να βλάψουν τα σπίτια των πιστών Χριστιανών, οι οποίοι προσέτρεχαν στη δύναμη του θαυμαστού εκείνου Σταυρού. Αλλά καί τώρα, όποιος με πίστη εορτάσει την μνήμην του Αγίου Μοδέστου, κατασκευάζοντας Σταυρό και κάνει κάθε έτος τα προαναφερθέντα φυλάσσεται το σπίτι του και όλα τα ζώα του αβλαβή, με την Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, από κάθε διαβολική ενέργεια και ανθρώπινη βλάβη.

Πως να σε ονομάσω άνθρωπο;

Αγίου Ιωάννου ΧρυσοστόμουΠώς να σε ονομάσω άνθρωπο; Όταν ορμάς και χοροπηδάς σαν ταύρος, κλωτσάς σαν γαϊδούρι, χλιμιντρίζεις σαν άλογο όταν βλέπεις γυναίκα, τρως σαν αρκούδα, παχαίνεις όπως το μουλάρι, μνησικακείς όπως η καμήλα, αρπάζεις σαν λύκος, οργίζεσαι σαν φίδι, δαγκώνεις όπως ο σκορπιός, φέρεσαι ύπουλα σαν αλεπού, χύνεις δηλητήριο όπως η κόμπρα και η οχιά, πολεμάς τα αδέρφια σου όπως ο διάβολος; Πως μπορώ, λοιπόν να σε ονομάσω άνθρωπο, όταν δεν βλέπω σε σένα τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης;

"ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ..."

του Γέροντος Παϊσίου

- Είναι μερικοί γονείς πού, αν μάθουν ότι το παιδί τους θα γεννηθεί μογγολάκι, πάνε καί το σκοτώνουν. Κάνουν έκτρωση. Λες καί δεν είναι άνθρωπος ή δεν έχει ψυχή... Λες καί δεν μπορεί να κερδίσει τον Παράδεισο... Καί ξέρεις τι καλοσύνη έχουν τα καημένα. Να, ένα πού γνωρίζω κάνει καί καλή προσευχή... Κάνει καί πολλές μετάνοιες... Μούσκεμα στον ιδρώτα γίνεται... Τέτοιο φιλότιμο έχει.

(θυμήθηκε κάτι καί χαμογέλασε).

- Μετά, όταν πεινάσει, τρίβει την κοιλίτσα του με το χέρι καί λέει στην εικόνα της Παναγίας: "Παναγίτσα, τώρα πάω φάω καί μετά πάλι έρθω προσευχή"

Γέλασε χαρούμενος ο γέροντας.

- Με κομποσχοίνι, γέροντα, κάνει προσευχή;

- Ναι, καί με το κομποσχοίνι... Μετά, ξέρεις τι καλοσύνη έχει;... Να, μια φορά το κορόιδευαν κάτι παιδιά στην γειτονιά καί έπιασαν να το σκουντάνε... σχεδόν το δέρναν το καημένο. Το βλέπει ο πατέρας... ορμάει... Πιάνει ένα παλιόπαιδο καί, πάνω στον θυμό του, ήταν έτοιμος να το δείρει.

»Μπαίνει στη μέση το μογγολάκι, πιάνει τα χέρια του πατέρα να τον εμποδίσει, τον κοιτά στα μάτια και του λέει: «ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ», (δηλαδή ήθελε να πει ότι δεν μας λέει έτσι ο Χριστός)... Τον πήραν μετά τα δάκρυα τον πατέρα...

»Είδες αγάπη πού είχε!!!

»Δηλαδή οι άλλοι... οι «έξυπνοι», πού κάνουν ένα σωρό κακίες, είναι καλύτεροι;... Αυτό το παιδάκι, λοιπόν, έπρεπε να το σκοτώσουμε;,..

-Όχι, γέροντα, αλλά... να, είναι δύσκολα για τους γονείς.

- ΑΥΤΟΣ θα βάλει καί τους γονείς του στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ... Με την υπομονή πού θα κάνουν εξ αιτίας του οι γονείς θα μπουν στον Παράδεισο.

Από το βιβλίο «Ό πατήρ Παΐσιος μου είπε» Αθαν. Ροκοβαλή

Ο σωστός δρόμος

Ήταν ένας φτωχός βεδουίνος, πού έδειχνε στα καραβάνια τον δρόμο μέσα στην έρημο. Κάποτε, όμως, παρασυρμένοι από το φαινόμενο του αντικατοπτρισμού έβλεπαν οάσεις στόν αντίθετο δρόμο. Άρχισαν να τον υποψιάζονται διότι τους παραπλανά. Καί σε κάποια στιγμή του επιτέθηκαν καί τον αιματοκύλησαν. Πρόλαβε, όμως, εκείνος, ύψωσε το χέρι κατά τον ορίζοντα καί τους έδειξε: «Αυτός είναι ο δρόμος! Ακολουθήστε τον, γιατί αλλιώς χαθήκατε», είπε καί ξεψύχησε...
Κατάπληκτοι εκείνοι από την ύστατη αυτή χειρονομία αναρωτήθηκαν. Ένας, πού επιμένει μέχρι θανάτου, μπορεί να λέει ψέματα; Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, το δρόμο του... Έπειτα από κάμποσα μίλια έφτασαν στην όαση. Μετανοιωμένοι ξαναγύρισαν στον τόπο του εγκλήματος καί έστησαν εκεί μνημείο ευγνωμοσύνης. Ένα χέρι πού τρεμοσβήνοντας δείχνει τον δρόμο!
Καί ή Εκκλησία υψώνει ένα άλλο μνημείο. Δύο χέρια απλωμένα στον Σταυρό, αιμόφυρτα, να δείχνουν στον πλανεμένο άνθρωπο τον σωστό δρόμο.
Από το βιβλίο «Στάχυα» του Κωνσταντίνου Κούρκουλα

Η δύναμη του Έθνους

"Ουδέποτε έθνος ηυδαιμόνησεν άνευ ισχυρών ηθικών ελατηρίων, εν δε των ελατηρίων τούτων καί το ισχυρότατον πάντων είναι η ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Όλοι οι άλλοι ηθικοί των εθνών μοχλοί, φιλοπατρία, φιλοδοξία, παιδεία, ισονομία καί ει τις άλλος ηνωμένοι ομού, δεν δύνανται να αναπληρώσωσι την έλλειψιν της Θρησκείας. Η ιστορία αναφέρει έθνη δια μόνης της Θρησκείας υπάρξαντα, καί προς τοις άλλοις καί τον κατά τον μέσον αιώνα Ελληνισμόν. Τα έθνη δεν ακμάζουν καί δεν μεγαλουργούν, ει μη δια της Θρησκείας, ήτις στήνει τον θρόνον αυτής εν μέση κοινωνία καί εν μέσοις στρατοπέδοις, ίνα διδάξη τον λαόν το χρηστώς πολιτεύεσθαι καί το γενναίως θνήσκειν".

Εθνικός Ιστορικός Κ. ΠΑΠΑΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

Θαυμαστή Εμφάνιση των Αγίων Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδάριου και Ορέστη σε μετόχι της Νέας Μονής Χίου

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει ότι δεν μπορεί να σιωπήσει για ένα χαριέστατο θαύμα, το οποίο ενήργησαν τούτοι οι Άγιοι πέντε Μάρτυρες σ’ ένα μετόχι της Νέας Μονής στην Χίο, τιμώμενο επ’ ονόματι των πέντε τούτων Αγίων Μαρτύρων, καθώς τούτο διηγείται ο ευλαβής εκείνος Νικόλαος ο Μαλαξός, ο πρωτοπαπάς Ναυπλίου.

Το μετόχι αυτό προμηθεύεται και κυβερνάται σε όλα τα χρειώδη, επομένως και αυτής της ετησίου μνήμης των Αγίων, από το Μοναστήρι της Αγίας Μονής. Συνέβη λοιπόν να γίνει κάποτε σφοδρότατος χειμώνας κατά τον καιρό της εορτής των Αγίων, ώστε εκ της υπερβολικής χιονόπτωσης, όχι μόνον δεν μπορούσαν να κατεβούν οι Πατέρες του Μοναστηριού, για να φέρουν τα χρειαζούμενα στην εορτή κατά την συνήθεια, αλλά ούτε οι πολίτες μπόρεσαν να έλθουν στην Εκκλησία από το υπερβολικό ψύχος. Και εις μεν τον Εσπερινό εκκλησιάσθηκαν λιγοστοί, εις δε τον Όρθρο μόνος ο Εφημέριος πήγε στην Εκκλησία και ανάβοντας τις κανδήλες έκρουσε το σήμαντρο και εποίησε ευλογητόν για να αναγνώσει την Ακολουθία.

Τότε βλέπει ευθύς πέντε ανθρώπους ευπρεπείς και ευτάκτους να εισέρχονται ευλαβώς στον Ναό, οι οποίοι εκ μεν του ήθους και του σχήματος φαίνονταν ότι είναι ξένοι άνθρωποι, εκ δε του προσώπου φαίνονταν κατά πάντα όμοιοι με τους πέντε ενδόξους τούτους Μάρτυρες, Ευστράτιο, Αυξέντιο, Ευγένιο, Μαρδάριο και Ορέστη, καθώς φαίνονται ζωγραφισμένοι στις άγιες εικόνες τους. Αφού εισήλθαν στην Εκκλησία, οι μεν δυο στάθηκαν στον δεξιό χορό, οι δε άλλοι δύο στον αριστερό και ο πέμπτος, ο οποίος έμοιαζε με τον Άγιο Ορέστη, στάθηκε στο αναλογείο. Όταν ήλθε η ώρα, αυτός μεν κανοναρχούσε και αναγίγνωσκε με λαμπρή και καθαρή φωνή, οι δε άλλοι τέσσερις, οι ιστάμενοι στον δεξιό και αριστερό χορό, έψαλλαν με φωνή γλυκυτάτη και λιγυρά τα ιερά άσματα.

Αυτά βλέποντας και ακούγοντας ο Ιερέας, έχαιρε και αγάλλετο εσωτερικά δοξάζοντας τον Θεό, ο οποίος έστειλε τέτοιους βοηθούς για την τέλεση της Ακολουθίας, αφού καθ’ όλον τον χρόνο δεν υπήρχε εκεί κανείς άλλος βοηθός. Εξίστατο δε και εθαύμαζε, αφ’ ενός για την ομοιότητα την οποία είχαν και οι πέντε τούτοι με τους Αγίους της εικόνας, αφ’ ετέρου για την ευπρέπεια, την ορθότητα και την χάρη της αναγνώσεώς τους, όπως και για την γλυκύτατη μελωδία της φωνής τους. Γι αυτό βρισκόταν σε απορία ποιοι να ήταν οι φαινόμενοι και δεν ήξερε τι να πράξει, διότι βιαζόταν να τους ρωτήσει προ του Όρθρου ποιοι ήταν, βλέποντας όμως την σεμνοπρέπεια και προθυμία, την οποία είχαν στην Ακολουθία, απεφάσισε να τους ρωτήσει μετά το τέλος.

Όταν ήρθε η ώρα, κατά την οποία έπρεπε να γίνει η ανάγνωση του Μαρτυρίου των Αγίων, στάθηκε στο μέσον και ανέγνωσε εκείνος, ο οποίος φαινόταν όμοιος με τον Άγιο Ορέστη. Και αυτός με πολλή παρρησία και λαμπρή φωνή αναγίνωσκε, οι δε άλλοι τέσσερις με πολλή ηδονή και προσοχή μεγάλη άκουαν τα αναγιγνωσκόμενα. Όταν έφτασε ο αναγιγνώσκων εκεί όπου λέγει, ότι προσέταξε ο Αγρικόλας (άρχοντας Σεβάστειας) να φερθεί κλίνη σιδερένια πεπυρωμένη και πάνω σ’ αυτή να απλωθεί ο Άγιος Ορέστης και ότι φερόμενος αυτός στην κλίνη εδειλίασεν, δεν ανέγνωσε καθώς ήταν γραμμένο, ότι εδειλίασεν, αλλά άλλαξε το ρήμα και αντί του εδειλίασεν είπε εμειδίασεν.

Αυτό ακούγοντας εκείνος που έμοιαζε με τον Άγιο Ευστράτιο, ύψωσε τα βλέμματά του και ατενίζων με πολλή προσοχή τον όμοιο του Αγίου Ορέστη, λέγει προς αυτόν: «Γιατί μεταβάλλεις το ρήμα και δεν το λέγεις καθώς είναι γραμμένο; Ανέγνωσε και πάλι αυτό για δεύτερη φορά καθώς είναι». Εκείνος αναγνώσας για δεύτερη φορά, πάλι άλλαξε το ρήμα, ντρεπόμενος τρόπον τινά να πει, ότι εδειλίασε. Τότε ο Άγιος Ευστράτιος, διότι αυτός ήταν, είπε με μεγαλυτέρα φωνή: «Ανέγνωσε το γραμμένο καθώς το έπαθες, διότι δεν εμειδίασες βλέποντας την κλίνη, αλλά εδειλίασες». Και μαζί με τον λόγο ευθύς και οι πέντε έγιναν άφαντοι. Ο δε Ιερέας, βλέποντας το παράδοξο τούτο, έμεινε άφωνος επί ώρα πολλή. Όταν συνήλθε στον εαυτό του, τελείωσε την Ακολουθία όπως μπορούσε. Μετά την θεία Λειτουργία διηγήθηκε στους προσελθόντες εν τω μεταξύ Χριστιανούς την φανερά αυτή οπτασία και πάντες δόξασαν τον Θεό, τον θαυμαστούς ποιούντα τους Αγίους, Αυτού.

Η τηλεόραση βλάπτει σοβαρά τον άνθρωπο

Η παρακολούθηση των προγραμμάτων της τηλεόρασης, κάνει εμφανείς τις επιφανειακές, πρόχειρες, ξενόφερτες, προκλητικότατες, ακατάλληλες, ακόμα και αισχρού περιεχομένου εκπομπές, που αδικούν τον άνθρωπο καί την τεχνολογία. Σε πολλά σπίτια σήμερα αφεντικό και δάσκαλος είναι η τηλεόραση, χωρίς τον υποτυπώδη σεβασμό στους τηλεθεατές. Δίχως οίκτο απέναντι στα παιδιά, τους νέους, τους ανθρώπους κάποιας ηλικίας, που βλέπουν θεάματα ανώφελα για τη φυσιολογική διαμόρφωση της ζωής.

Στην εποχή μας οι τηλεοπτικοί σταθμοί εξυπηρετούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών εταιρειών, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Παραμερίζοντας όμως την πρέπουσα πληροφόρηση, μόρφωση, ψυχαγωγία, κοινωνικοποίηση, τον πολιτισμό και την καλλιέργεια των ανθρώπων. Αντιθέτως «παιδαγωγούν» με φιλμ βίας, ωθούν τον τηλεθεατή προς τον κομματισμό, κατευθύνουν την κοινή γνώμη με σικέ συζητήσεις, διαμορφώνοντας το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Περνώντας νέες συνήθειες μέσα από τις διαφημίσεις, σύμφωνα με τα συμφέροντα του έμπορα-κερδοσκόπου «χορηγού» που φτιάχνει προγράμματα βάσει της υψηλής τηλεθέασης, ώστε να πουλήσει προϊόντα κάνοντας την κοινωνία πιο καταναλωτική. Τα χρήματα που επενδύονται στην τηλεόραση αποφέρουν κέρδη που εξοικονομούνται από την πώληση χρόνου διαφημίσεων. Όσο πιο μεγάλη θεαματικότητα έχουν τα προγράμματα τόσο πιο πολύ κοστίζει η διαφήμιση, το marketing mix. Χρήματα που επιβαρύνουν την τιμή των προϊόντων στα ράφια καί πληρώνει πάλι ο καταναλωτής, αφού δεχθεί καταιγισμό εικόνων, μηνυμάτων και ψυχολογικών τρικ για να πεισθεί ν’ αλλάξει ντύσιμο, διασκέδαση, παιχνίδια, φαΐ, πιοτό, σεξουαλικότητα, γνώμη. Η κακή χρήση της τηλεόρασης ασκεί έντονο επηρεασμό, αλλάζοντας τον τρόπο ζωής καί τις αξίες των ανθρώπων, αδιαφορώντας για την υγεία, την ποιότητα, την ηθική πλευρά των προβαλλομένων. Προέχει μόνο το να ενταχθεί ο τηλεθεατής σε μια δήθεν ωραιοποιημένη κοινωνία όπου θέλγητρά της είναι η ομορφιά, η εντυπωσιακή ζωή, το υπερθρεμένο εγώ και οτιδήποτε άλλο αποτελεί χίμαιρα.

Ο ανταγωνισμός πολυάριθμων καναλιών που μεταδίδουν προγράμματα όλο το 24ωρο, δημιουργεί αντιπαλότητες, χαμηλού επιπέδου εκπομπές, αρνητικές εικόνες και προβλήματα, με θύματα κυρίως τα ευάλωτα παιδιά που εσωτερικεύουν ότι βλέπουν, αφού δεν έχουν εμπειρίες ζωής για να κρίνουν αν αυτά που παρακολουθούν είναι αληθινά ή φανταστικά, κατανοώντας ότι όσα δείχνει η τηλεόραση είναι ο πραγματικός κόσμος! Σήμερα που υπάρχει σε κάθε δωμάτιο και μία τηλεόραση, τα παιδιά βλέπουν εκπομπές ακόμα και μόνα τους. Μπορεί έτσι ο κάθε επιτήδειος να εισβάλει «χειραγωγώντας» με υπονοούμενα και υποσυνείδητα μηνύματα όπως θέλει τα παιδιά, που παρατούν διάβασμα, φίλους, παιχνίδια, αθλητισμό, παραδόσεις και αντί να ζουν φυσιολογικά κλείνονται με εσωστρέφεια στο ψεύτικο κόσμο της τηλεόρασης. Απομονώνονται μπροστά σε οθόνες βιντεοπαιχνιδιών, υπολογιστών και γίνονται αντικοινωνικά. Μέσα τους ενσταλάσεται επικίνδυνα η βιαιότητα που εύκολα μετατρέπεται σε επιθετικότητα μεταδιδόμενη στην οικογένεια και την κοινωνία. Δεν μπορεί ένα μικρό παιδί να προσαρμοσθεί στην κοινωνία μαθητεύοντας από την τηλεόραση. Κακώς χρησιμοποιείται η τηλεόραση ως baby sitter. Σύμφωνα με έρευνες, τα πολύ μικρά παιδιά που προσκολλούνται στην τηλεόραση αργούν να μιλήσουν γιατί μιλάει η τηλεόραση για αυτά! Οι θόρυβοι της τηλεόρασης (κραυγές, κρότοι, πυροβολισμοί…) επεξεργάζονται ακόμα και στον ύπνο τους, δημιουργώντας προβλήματα. Τα παιδιά καταγράφουν λόγια και σκηνές που δεν θα μάθαιναν, γιατί κανένας γονιός ή δάσκαλος δεν διδάσκει ποτέ όσα προβάλλει η τηλεόραση. Ταυτόχρονα δεν μπορούν να σκεφτούν, να μελετήσουν, να γίνουν άτομα δημιουργικά με αυτοπεποίθηση, να επικοινωνήσουν με συνανθρώπους τους. Μιμούνται μόνο κάποιες «προσωπικότητες» πέφτοντας στις παγίδες του πολυκαταναλωτισμού. Η τηλεόραση υποτίθεται ότι φέρνει σε «επαφή» τον καθένα με διάσημα πρόσωπα, για να καλύψει τα κενά του, προερχόμενα από την έλλειψη επικοινωνίας-διαλόγου καί στην προσπάθειά του να κοινωνικοποιηθεί κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του! Άραγε πόσοι γονείς ανησυχούν σήμερα για την βλαπτική εικόνα των καναλιών καί πόσοι διαμαρτύρονται για τις απαράδεκτες εκπομπές που προβάλλονται;

Οι διαρκώς ανοιχτές τηλεοράσεις επηρεάζουν ανεξέλεγκτα ακόμα και τους ενήλικες. Τα ελεγχόμενα δελτία αρνητικών ειδήσεων, καλούνται να πληροφορήσουν πολλές φορές βιαστικά, λανθασμένα, με ψεύδη και ανακρίβειες για ότι κακό συνέβη, αναφέροντας λεπτομερώς ειδήσεις που αφορούν εγκλήματα, αυτοκτονίες, βιασμούς, καλύπτοντας γεγονότα με μακάβριους τρόπους. Επιλεγμέ-να θέματα που «πουλάνε», προβάλλονται με εντυπωσιακά προκλητικό, παρατραβηγμένο τρόπο για να είναι πειστικά, εμπορεύσιμα και ανταγωνιστικά! Με εκπομπές δήθεν ενημέρωσης που κυριαρχεί ο νευροαγχωτικός εγωϊσμός, τα κουτσομπολιά, η οχλαγωγία, ο αρρωστημένος κομματισμός, η στείρα αντιπαράθεση, τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Με πολλούς που εκφράζουν γνώμη και καθορίζουν το πώς πρέπει να σκέφτεται ο πολίτης, να έχουν άστατο βίο. Σχολιαστές και καλεσμένοι που είναι πολλές φορές οι χειρότεροι όλων! Με τον καθένα να εκφράζει ελεύθερα γνώμες για οποιοδήποτε θέμα, παριστάνοντας τον ειδήμονα, αν και αναρμόδιος, μιλώντας ακόμα και για απόρρητα εθνικά ζητήματα. Συζητώντας δημοσίως, προσωπικά θέματα τρίτων, προβάλλοντας την προσωπική ζωή τους μέχρι σημείου εξευτελισμού! Γνώμες πολλές, θεωρίες, και φλυαρίες προβαλλόμενες εγωϊστικά με γνώμονα πολιτικά κριτήρια, οικονομικά συμφέροντα, προσωπικές σχέσεις, φιλοδοξίες. Κατευθυνόμενες συζητήσεις στοχευόμενης «γραμμής» που διευθύνουν εντολοδόχοι, μη αφήνοντας να μιλήσουν οι αντιτιθέμενοι, χωρίς ίχνος σεβασμού στη διαφορετική τοποθέτηση του συνομιλητή.

Εκπομπές τύπου πρωϊνάδικων με περισσή υποκρισία σχολιασμών επικαιρότητας για την «πρόοδο» του κόσμου, που έρχονται σε ακραία αντίφαση με το ποιόν εκπομπών και έργων που επακολουθούν, σ’ έναν καταιγισμό από ρυπαρούς «ρόλους» που μολύνουν την κοινωνία. Τηλεπαιχνίδια που μοιράζουν χρήμα εύκολου πλούτου, talk-show με περιστασιακούς «αστέρες» και αμαρτωλές καταστάσεις, χυδαία φιλμ με πρωταγωνιστή τη βιαιότητα και το χρήμα που… επιλύουν όλα τα προβλήματα. Σίριαλ, σαπουνόπερες που διαφημίζουν εξωσυζυγικές σχέσεις, χωρισμούς, απάτες. Βιντεοκλίπ για να «κατανοηθούν» καλύτερα τα τραγούδια με αναφορά στο σεξ και τα ναρκωτικά. Reality show που παρουσιάζουν την ιδιωτική ζωή με ιστορίες που δημιουργούν συναισθήματα καί περιέργεια για να μαθευτούν μυστικά! Εκπομπές «ψυχαγωγικές» που γελοιοποιούνται άνθρωποι ακόμα και με ειδικές ανάγκες, με καβγάδες καί ερωτικά σενάρια στο βωμό της τηλεθέασης. Κάνοντας πλάκα με προβλήματα των άλλων, ποτέ όμως με το δικό τους. Καμπαρετζίδικη «πρόβλεψη» καιρού. Αθλητισμός επιπέδου πολύωρων σχολιασμών, αν πέρασε η μπάλα τη γραμμή, αν ήταν πέναλτι, για να ξεχνιούνται η φτώχεια, η πείνα, οι καημοί… Ακόμα και στα κινούμενα σχέδια, η βία καί η μαγεία είναι ο τρόπος που οι «ήρωες» επιλύουν όλα τα προβλήματα! Οι πιο πολλές σκηνές βίας καταμετρούνται σε παιδικά προγράμματα με ψεύτικα πρότυπα, δημιουργώντας ακόμα καί ρατσισμούς (π.χ. κακοί Ινδιάνοι, καλοί καουμπόηδες). Ακολούθως, οι «έγκριτοι» των καναλιών αναρωτιούνται γιατί αυξάνεται η βία και τα συνακόλουθά της που εκείνα προβάλλουν νυχθημερόν!

Όλα αυτά δημιουργούν μια παθητική στάση στον τηλεθεατή που εξοικειώνεται στην παραβατικότητα, την πορνεία, το ψέμα, που του δημιουργούν εθισμό και ευχαρίστηση. Οι εικόνες εγκληματικότητας, βίας καί σεξ, που βλέπουν και τα ανήλικα παιδιά, καταμετρούνται σε χιλιάδες και δημιουργούν εσωτερικές συγκρούσεις, νέους με σοβαρή προβληματικότητα που ωθεί στα ναρκωτικά, τη βίαιη αντικοινωνική συμπεριφορά, την ομοφυλία, την λάθος αντίληψη για τις σχέσεις με το αντίθετο φύλο! Κάθε εξάχρονο αμερικανάκι έχει ήδη παρακολουθήσει περίπου 4000 φόνους! Η τηλεόραση προβάλλει οτιδήποτε είναι αντίθετο σε ηθικές αρχές και πολιτισμένη συμπεριφορά, επιβάλλοντας έμμεσα ή άμεσα στην κοινωνία ότι είναι ενάντια στη δημοκρατία.

Η προφητεία του Αγ. Κοσμά του Αιτωλού (+1779): «Θα ‘ρθει καιρός Χριστιανοί μου, που ο διάβολος θα είναι μέσα στα σπίτια σας, κλεισμένος σ’ ένα κουτί και τα κέρατά του θα είναι στις στέγες των σπιτιών σας», δεν χωράει αμφιβολία ότι εκπληρώθηκε με την τηλεόραση.

Στρατής Ανδριώτης

Η "επανάσταση" των πληγωμένων ψυχών

Παρακολουθώντας τα επεισόδια και τις καταστροφές από την συνεχιζόμενη «επανάσταση» των κουκουλοφόρων αναρχικών και αντιεξουσιαστών, κάθε άνθρωπος αναμφίβολα αισθάνεται θλίψη για τα όσα συνέβησαν, βλέποντας συνάμα πολλούς συνανθρώπους μας να αναζητούν υποκριτικά τα αίτια αυτών των καταστάσεων. Καταφεύγοντας στις συμβουλές που έδινε ο Γέροντας Πορφύριος για τους γονείς και τα παιδιά, βλέπουμε να δίνεται η σωστή διάσταση προς την επίλυση του θέματος. Ο σοφός Γέροντας που με τη χάρη του Θεού γνώριζε την κατάσταση των γονιών και των παιδιών τους πριν καν γεννηθούν έλεγε: «Επειδή δεν αγαπιέστε, το παιδί σας που θα γεννηθεί θα έχει προβλήματα»! «Εσείς φέρετε εξ ολοκλήρου την ευθύνη γι’ αυτό… με τις κακές μεταξύ σας σχέσεις, όλα αυτά τα ψυχικά τραύματα που θα κουβαλά σ’ όλη του τη ζωή». Διαβλέποντας έτσι ότι η έλλειψη αγάπης μεταξύ των συζύγων δημιουργεί προβληματικούς χαρακτήρες παιδιών, τονίζοντας ότι οι γονείς πρέπει να προσέχουν τη συμπεριφορά τους, ακόμη και μπροστά στα νήπια. «Ούτε μια φορά δεν πρέπει να σας ακούσουν τα παιδιά σας να τσακώνεστε ή έστω να υψώνεται τον τόνο της φωνής σας ο ένας στον άλλο».

Παιδιά «μπερδεμένα» είναι τα παιδιά, που έχουν ψυχολογικά προβλήματα, λόγω του ότι οι γονείς τους, εξαιτίας των δικών τους κακών σχέσεων, δεν δημιουργούν καλή ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι και διότι η μητέρα όταν ήταν έγκυος, δεν φρόντιζε να είναι τακτοποιημένη η ζωή της, να έχει ηρεμία, γαλήνη, να προσεύχεται, να συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Συμβούλευε τους γονείς να προσεύχονται με πολλή αγάπη, γιατί ακόμα και το έμβρυο αισθάνεται την έλλειψη της αγάπης της μάνας του, τα νεύρα της, το θυμό της, την απέχθειά της και δημιουργούν τραύματα στην ψυχούλα, που το συνοδεύουν σ’ όλη του τη ζωή. Τα άγια συναισθήματα της μάνας και η αγία ζωή της, αγιάζουν το παιδί της από την ώρα της συλλήψεώς του και τα ίδια ισχύουν και για τον πατέρα. Έλεγε ότι το ενδιαφέρον του καλού πατέρα για το παιδί του πρέπει να μένει αμείωτο ακόμη κι όταν το παιδί μεγαλώνει και σκληρύνεται και επαναστατεί και δεν τον ακούει και παίρνει ακόμη και θέσεις εχθρικές κι αντίθετες. Εκεί θα φανεί η δεξιοτεχνία, αλλά κι η αγάπη του καλού πατέρα, γιατί τα παιδιά, μέχρι να εισέλθουν στην ανδρική ηλικία, κάνουν πολλές ανέμπειρες και ανόητες ενέργειες και προκαλούν τους γονείς, ειδικά τον πατέρα. Αν το παιδί, ο νέος αυτός, ψυχολογήσει τον πατέρα του ότι είναι πραγματικά καλός πατέρας, ότι κάνει και υπομονή πατρική, τότε το παιδί αυτό, μέχρι που θα πεθάνει, θα έχει συνεχώς στο στόμα του τον όνομα του πατέρα του. Τα προβλήματα των παιδιών «οφείλονται σε λάθη σας. Τα επηρεάζουν και οι φίλοι τους, που ζουν αμαρτωλά και συκοφαντούν το Χριστό». Μιλούσε για τα διάφορα προβλήματα των παιδιών ότι προερχόταν από την υπερηφάνεια των γονιών, «…επαναστάτησε εξ αιτίας τις δικής σας υπερηφάνειας και των κακών φίλων, που έκανε παρέα. Θα θεραπευθεί με το δικό σας αγιασμό». «…Η σωτηρία του παιδιού σας περνά μέσα από τον εξαγιασμό το δικό σας. Όχι τη θεωρία, αλλά την πράξη του εξαγιασμού». Το παιδί για να απαλλαγεί από τα εσωτερικά του προβλήματα, «πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο, με πολλή αγάπη, που δεν θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει, αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει, θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί. Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα… Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό, ν’ αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της».

«Τα παιδιά δεν ακούν από τα αυτιά, αλλά μόνο όταν έρχεται η θεία χάρις, η οποία τα φωτίζει και τότε ακούν αυτά που θέλουμε να τους πούμε…». «Δεν πρέπει να πολεμάτε τα παιδιά σας, αλλά το σατανά που πολεμά τα παιδιά σας… Να μάθετε να μιλάτε στο Θεό για τα παιδιά σας, αντί να μαλώνετε τα παιδιά σας, να μιλάτε στο Θεό γι’ αυτά». Και έλεγε ότι οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ τη γλώσσα τους. Πρέπει να ευλογούν κι όχι να καταριόνται τα παιδιά τους. Πρότεινε στους γονείς να συμπεριφέρονται στα παιδιά τους με αγάπη και καλοσύνη και να κάνουν προσευχή στο Θεό. «Ένας τρόπος υπάρχει, για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά: η αγιότητα. Γίνεται άγιοι και δε θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας… Όταν προσευχόμαστε με πίστη και επιμονή, πάντοτε έχουμε αποτελέσματα». «Να αγαπάμε με την αγάπη του Χριστού, όχι με την ανθρώπινη αγάπη». «Να σκέφτεστε καλά για τον άλλον. Με την προσευχή σας, μέσω του Χριστού, επηρεάζετε ευνοϊκά τον άλλο. Να μην σκέφτεστε άσχημα για κάποιον, διότι τότε επηρεάζετε κι αυτόν άσχημα».

Στρατής Ανδριώτης

Πηγή: «Ανθολόγιο συμβουλών» Γέροντος Πορφυρίου (Εκδ. Μεταμόρφωση Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής)

Θαύμα του Αγίου Νεκταρίου

«Πριν δύο περίπου μήνες, η θεία της φίλης μας Μ. πήγε για προσκύνημα στον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα. Όταν έφτασαν διαπίστωσαν ότι υπήρχε πάρα πολύς κόσμος και ότι όλοι ήταν Ρουμάνοι. Παραξενεύτηκαν από το πλήθος των Ρουμάνων και μία Ελληνίδα που ήξερε λίγα Ρουμανικά και κάποια Αγγλικά μπόρεσε να συνεννοηθεί και ρώτησε μία κυρία από τους ξένους προσκυνητές πως γίνεται και ήρθε όλος αυτός ο κόσμος από τη Ρουμανία στην μικρή Αίγινα. Η απάντηση ήταν η εξής: «Εμείς», της είπε η κυρία, «είμαστε από ένα χωριό της Ρουμανίας στο οποίο δεν είχαμε ιερέα. Παρακαλούσαμε τον Μητροπολίτη να μας στείλει κάποιον ιερέα για να βαφτίσουμε τα παιδιά μας, να λειτουργηθούμε, να κοινωνήσουμε ακόμα και να παντρευτούν τα παιδιά μας και η απάντηση ήταν ότι δεν είχε κανέναν για να στείλει. Κάποια μέρα ήρθε επιτέλους ένας ιερέας και από εκείνη την ημέρα εξομολογούμασταν, κοινωνούσαμε, μας βάφτισε τα παιδιά μας, παντρεύτηκαν κάποια ζευγάρια και όλα κυλούσαν καλά μέχρι που μετά ένα μήνα εκείνος ο ιερέας έφυγε. Μένοντας και πάλι χωρίς παπά αρχίσαμε να στέλνουμε επιστολές στο Μητροπολίτη μας για νέο ιερέα. Η απάντηση ήταν και πάλι πως δεν είχε. Κάποια στιγμή πήγαν κάποιοι από το χωριό στη Μητρόπολη για να διαμαρτυρηθούν στο Μητροπολίτη. Όταν πήγαν εκείνος άρχισε να τους λέει πως δεν έχει ιερείς. Τότε του είπαν εκείνοι ότι αφού δεν έχει ιερέα ας τους έστελνε και πάλι αυτόν που τους είχε στείλει. Όταν άκουσε αυτό ο Μητροπολίτης έκπληκτος τους απάντησε ότι δεν είχε στείλει κανέναν ιερέα. Μα πως δεν είχατε στείλει! Απάντησαν εκείνοι. Ήρθε ένας ιερέας και έμεινε μαζί μας ένα μήνα. Μας εξομολογούσε, μας κοινωνούσε, πάντρευε, τελούσε γάμους…! Ο Μητροπολίτης επέμενε τότε ακόμα περισσότερο ότι όλα αυτά του ήταν άγνωστα. Τους συμβούλεψε τότε να πάνε σο χωριό και να δουν πως υπέγραφε στα βιβλία των μυστηρίων για να δουν ποιος ήταν. Όταν γύρισαν στο χωριό και άνοιξαν το βιβλίο η υπογραφή ήταν η εξής: Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως!!! Γι ‘αυτό το λόγο ερχόμαστε κάθε τόσο για προσκύνημα στον Άγιο Νεκτάριο για να τον ευχαριστήσουμε για το καλό και την τιμή που μας έκανε», απάντησε τελειώνοντας εκείνη η κυρία.

Αυτό είναι ένα από τα τόσα πολλά και απίστευτα γεγονότα (και πιστέψτε με είναι πάρα πολλά), που ζουν πολλοί συμπολίτες μας και συνάνθρωποί μας καθημερινά, αλλά όμως, τίποτε από αυτά δεν ακούγεται και ούτε βγαίνει παρά έξω. Ότι έχει σχέση με την πίστη μας, την πίστη των Ρωμιών, την πίστη του Χριστού, δεν πρέπει να μαθεύεται. Είναι ενάντια σε κάποια συμφέροντα. Εάν γίνει κάτι κακό από έναν ιερέα, τότε όχι μόνο θα ακουστεί αλλά θα το πάρουν οι άξιοι, φιλόπατροι και φιλόθρησκοι δημοσιογράφοι μας, θα το μεγαλώσουν, θα το γενικεύσουν και θα μιλούν γι’ αυτό όσο καιρό πρέπει ώστε να είναι σίγουροι ότι ο Ελληνορθόδοξος λαός μας το εμπέδωσε και ότι όταν βλέπει ιερέα και εκκλησία του έρχεται αναγούλα. Θα προσπαθήσω όλα αυτά που ακούω από ανθρώπους γνωστούς που υπάρχει εμπιστοσύνη και που τα γεγονότα είναι διασταυρωμένα να σας τα στέλνω. Ίσως έτσι καταλάβουμε ότι η πίστη μας δεν έχει πεθάνει, ούτε είναι μία σειρά από γραφικές και εθιμοτυπικές τελετές. Ο Θεός είναι ανάμεσά μας, αρκεί να βάλουμε το κλειδάκι που ΟΛΟΙ ΜΑΣ κρατάμε και που λέγεται πίστη, στην πόρτα και να του ανοίξουμε για να μας ξεκουράσει και να ειρηνεύσει την τόσο ταραγμένη και πελαγωμένη ψυχή μας. Τι στην ευχή, Ορθόδοξοι είμαστε!»

πηγή: http://troktiko.blogspot.com/