Άγιε Βασίλη,
Για να πω την αλήθεια, πιστεύω ότι εμείς οι άνθρωποι σου ζητάμε αυτό που μας λείπει απ’ τη ζωή. Εμένα δεν μου λείπουν κάποια σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα ή κάποια ρούχα ή παπούτσια ή πράγματα για να περνάω την ώρα μου. Αυτό που πραγματικά λείπει από μένα κι απ’ τον κόσμο είναι η αγάπη. Η αγάπη που λίγοι δίνουν, καί λίγοι ξέρουν πώς να τη μοιράζονται. Μιλώ για μια αγάπη ανιδιοτελή, αγνή. Ίσως, τελικά, αυτή να είναι η βαθιά κρυμμένη κινητήρια δύναμη του κόσμου.
Συγκρίνω το τωρινό με τα παλιά μου γράμματα σε σένα, τα διαβάζω και σκέφτομαι πόσο άλλαξε ο τρόπος γραφής μου, ο τρόπος σκέψης μου... Ίσως γιατί άλλαξαν οι προσδοκίες μου από αυτόν εδώ τον κόσμο... Ίσως γιατί άλλαξε ο ίδιος ο κόσμος. Μερικές φορές εύχομαι να μην είχα καταλάβει ποτέ πώς είναι στ’ αλήθεια αυτός ο κόσμος. Από τη στιγμή που το κατάλαβα είναι σαν να έχασα κάτι από μέσα μου, σαν να άνοιξε μια τρύπα στην καρδιά μου και έχασα το άρωμα της παιδικής μου αθωότητας...
Όχι, όχι, δεν το απαιτώ εγωιστικά, δεν ξέρω καν αν είμαι άξια να το δω... είμαι όμως σίγουρη ότι κάπου στη γη υπάρχει κρυμμένη αυτή η αγάπη που αποζητώ. Γι’ αυτό, Άγιε Βασίλη, απλώς βοήθησέ με να τη δω, να την κατανοήσω, να μην την αφήσω να φύγει...
Τέλος σου ζητώ καί μια τελευταία χάρη: Όπως μπορεί κάποτε εγώ να δω αυτήν την αγάπη, έτσι βοήθησε καί τους άλλους ανθρώπους να τη δουν. Ίσως τότε ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος...
Σ’ ευχαριστώ, που πάντα δέχεσαι το γράμμα μου.
Μαρία
Από το Ορθόδοξο Περιοδικό «Προς την ΝΙΚΗΝ» (Δεκέμβριος 2009 – Τεύχος 718)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου