Εις μνήμην
Καθώς η ροδούλα απλόχερα σκορπάει τα μεταξένια της κάλλη, στο ανθοστόλιστο μπαλκονάκι σιγοψάλλοντας τους Χαιρετισμούς της Κυρα-Παναγιάς, μια εικόνα μού χαράζει το νου. «Τείχος ει των Παρθένων». Πριν καλά - καλά καταλάβω, σα σε ονειροφαντασία χτυπάει η πόρτα.
- Ω θεέ μου!
«O παπα-Φώτης»! Ασκητικός, ρακένδυτος και από την άλλη αρχοντικός, ροδόλαμπος. Άγγελος Κυρίου!
- Πάω, παιδί μου...