Διηγήθηκε ο Γέροντας Παΐσιος: «Ήταν η Κυριακή του Τυφλού. Αισθανόμουν εξάντληση καί μου πέρασε ο λογισμός ότι, αν είχα να φάω λίγο ψαράκι, θα μου έκανε καλό. Όχι από επιθυμία, αλλά σαν φάρμακο. Είχα προβλήματα καί με τα έντερά μου. Βγήκα να πάω έξω. Γυρίζοντας είδα ένα μεγάλο πουλί σαν αετό να χαμηλώνει πολύ καί έσκυψα να μη με χτυπήσει. Φοβήθηκα μήπως είναι τίποτε του πειρασμού, γι' αυτό δεν έδωσα σημασία καί μπήκα γρήγορα στο κελλί μου...
Σέ λίγο χρειάσθηκε πάλι να βγω έξω. Στό ίδιο σημείο που είχα σκύψει είδα να σπαρταράει ένα μεγάλο ψάρι. Πρώτα έκανα τον σταυρό μου, ευχαρίστησα τον Θεό καί μετά πήρα το ψάρι. Αλλά, σου κάνει καρδιά μετά να το φας;».
Για να θυμάται το γεγονός καί να μνημονεύει πάντοτε την πρόνοια του Θεού, ζωγράφισε πολύ ωραία στο όρθιο ξύλο του κρεβατιού του έναν αετό να κρατά στα νύχια του ένα μεγάλο ψάρι. Επίσης στο Πεντηκοστάριο, την Κυριακή του Τυφλού, στο περιθώριο της σελίδας είχε καταγράψει το γεγονός, αλλ’ εκ των υστέρων το απέκοψε (από ταπείνωση για να μη γίνει γνωστό). Αναγκαστικά όμως -γιατί αλλιώς θα κόβονταν καί τροπάρια της πίσω σελίδας- παρέμεινε το εξής τεμάχιο, από το οποίο μάλιστα διέγραψε μερικές λέξεις, (για να μπερδεύεται το νόημα), που με δυσκολία διαβάστηκαν: «Δόξα τω Θεώ καί ευχαριστίας (εις αυτούς που) προσεύχονται (καί στέλνουν) ελεημοσύνη (αθόρυβα με τα) πουλιά του Θεού στα πλάσματα του Θεού. (Οι εντός παρενθέσεων λέξεις είναι οι διαγραμμένες).
Από το βιβλίο «Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου» του Ιερομονάχου Ισαάκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου