Είδα το Άγιο Φως

Ο πατήρ Μητροφάνης Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1900 στο χωριό Πουλαντζάκι της Κερασούντας. Στον ξεριζωμό της Μικρασιατικής καταστροφής, αφού έχασε τους γονείς και τα αδέλφια του, που θανατώθηκαν από τους Τούρκους, αιχμαλωτίστηκε και υποβλήθηκε σε καταναγκαστικά έργα μαζί με άλλους σκλαβωμένους Χριστιανούς Μάρτυρες, οδηγούμενος σε στρατόπεδο «μελλοθανάτων» στο Κουρδιστάν! Εκεί προσευχόταν θερμά να ελευθερωθεί από την βάρβαρη και απάνθρωπη αιχμαλωσία για να υπηρετήσει στους Αγίους Τόπους...
 Σχεδίασε την δραπέτευσή του, που με θαυμαστό τρόπο ήταν επιτυχής. Μετά από πολυήμερη περιπετειώδη περιπλάνηση έφθασε στην Παλαιστίνη. Ευρισκόταν στην Αγία Πόλη της Ιερουσαλήμ, στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο και στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως όπου προσκυνεί τους Αγίους Τόπους, τον φρικτό Γολγοθά, τον Ζωοδόχο Τάφο. Εκεί γνωρίστηκε με τους Πατέρες, εξομολογήθηκε και έκανε από τότε υπακοή στον Γέροντά του. Από τον Πατριάρχη Δαμιανό τον Α΄ έλαβε την μοναχική κουρά. Διορίσθηκε φρουρός του Παναγίου Τάφου, για να Τον φυλάσσει από κάθε απροσδόκητη βεβήλωση, αφού πλήθη πιστών, αλλά και μη Ορθοδόξων, προσέρχονταν για να προσκυνήσουν. Ως φρουρός του Τάφου θα ήταν υπεύθυνος και για την τελετή του Αγίου Φωτός που μεταδίδεται στον κόσμο, ως Θεία και Ουράνιος ευλογία, κάθε χρόνο το Μέγα Σάββατο, διότι εξέρχεται εκ του Αγίου Τάφου χωρίς κανείς να το ανάβει και μεταδίδεται υπό της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
Πενήντα εφτά ολόκληρα χρόνια υπηρέτησε φρουρός ακοίμητος του Ζωοδόχου και Παναγίου Τάφου, φρουρός του κενού μνήματος, για να ομολογήσει: «Εγώ ηξιώθην και είδα το ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ…»!!! Ο έχων την όλη ευθύνη του Παναγίου Τάφου, τον νουθετούσε, ότι ο Πανάγιος Τάφος είναι η αιώνιος πηγή και το Μέγα Σάββατο βγαίνει το Άγιο Φως. Μετά τις απαραίτητες ετοιμασίες ο Πατριάρχης κατεβαίνει το μεσημέρι συνοδευόμενος από όλο τον ιερό κλήρο του Πατριαρχείου, τους ειδικούς φύλακες που ανοίγουν τον δρόμο από το πλήθος που συνωστίζεται. Ο Πατριάρχης εισέρχεται κατ’ ευθείαν στον ιερό Ναό της Αναστάσεως, όπου οι αιρετικοί Λατίνοι, Αρμένιοι, Αβυσσινοί, Κόπτες, Συριανοί, όλοι κατά σειρά ένας κατόπιν του άλλου προσκυνούν το χέρι του Πατριάρχου. Αν δεν πράξουν την καθιερωμένη αυτή τάξη δεν έχουν δικαίωμα να πάρουν από το χέρι του Πατριάρχου το Άγιον Φως. Είναι η επίσημη αναγνώριση, ότι μόνο η Ορθοδοξία κατέχει την ΑΛΗΘΕΙΑ, και όταν κάποτε θέλησαν οι Αρμένιοι να πάρουν εκείνοι το Άγιο Φως από τους Ορθοδόξους, το έτος 1517μ.Χ. δωροδοκώντας τον Αγαρηνό διοικητή της Ιερουσαλήμ, που διέταξε να κλεισθούν οι Ορθόδοξοι το Μ. Σάββατο έξω από τον Ναό της Αναστάσεως και να πάει ο Αρμένιος να πάρει το Φως από τον Πανάγιο Τάφο, τότε ο Ορθόδοξος Πατριάρχης, γονυκλινής μπροστά στην είσοδο του Πανίερου Ναού, κρατώντας στα χέρια του τις δεσμίδες των 33 κεριών, προσευχόταν στον Θεό. Από πάνω ακριβώς απ τον περίβολο του Ναού καθόταν επί υψηλού μιναρέ ο Αγαρηνός Εμίρης, παρακολουθώντας με προσοχή τα γενόμενα. Ύστερα από έναν υπόκωφο κρότο και μια βιαία πνοή δυνατού αέρα εξήλθε το Άγιο Φως, διανοίγοντας την κολώνα της εισόδου του Ναού που μέχρι σήμερα φαίνεται η σχισμή. Ο Εμίρης φώναξε τότε δυνατά: «Μεγάλη η πίστη των Χριστιανών. Πιστεύω στον Αναστάντα εκ νεκρών Χριστό. Τον προσκυνώ ως Θεό Αληθινό» και πήδησε από τον μιναρέ στο κενό της αυλής του Ναού, χωρίς να πάθει τίποτα. Οι Αγαρηνοί τότε όρμισαν εναντίον του και τον αποκεφάλισαν ως προδότη του Ισλάμ. Οι δε Χριστιανοί τον ενταφίασαν ως Μάρτυρα του Χριστού. Κατόπιν οι Αρμένιοι απεχώρησαν από το Ναό ντροπιασμένοι και διεσκορπίσθηκαν.
Στην τελετή του Μ. Σαββάτου όπου βγαίνει το Άγιο Φως παρίστανται πρεσβευτές, πρόξενοι όλων των χωρών, διευθυντές και αξιωματικοί της Αστυνομίας, επίσημοι και πλήθος λαού. Αφού γίνει πλήρης συσκότιση του Παναγίου Τάφου επακολουθεί δεύτερος και τρίτος έλεγχος, και στις 11π.μ. γίνεται η σφράγιση του Τάφου με τεράστιες κορδέλες που σφραγίζονται πολύ με κερί και με την επίσημη σφραγίδα του Πατριαρχείου. Αρχίζουν τότε τρεις μεγαλοπρεπείς λιτανείες γύρω από το Ιερό Κουβούκλιο και κατόπιν ενώπιον πάντων των ευρισκομένων, επισήμων και ανεπισήμων, ελέγχεται εξονυχιστικά ο Πατριάρχης. Στις 12 το μεσημέρι κόβονται οι κορδέλες και αποσφραγίζεται η θύρα. Εντός του Παναγίου Τάφου εισέρχεται πρώτος ο Ορθόδοξος Πατριάρχης και ακολουθεί κατά πόδας μόνο ο Αρμένιος που του επιτρέπεται να παρακολουθεί σε πολύ κοντινή απόσταση από τον χώρο του Αγίου Λίθου. Ξαφνικά τότε, μεταδίδεται αστραπιαία το Άγιο Φως σε χιλιάδες πιστούς. Όλα τα κανδήλια του Ναού της Αναστάσεως ανάβουν και τότε μόνο, ο Λατίνος ιερωμένος μπαίνει στον Ι. Κουβούκλιο για να λάβει το Άγιο Φως. Η χαρά του κόσμου είναι απερίγραπτη και διαλαλούν την ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ της Ορθοδόξου πίστεως.
Ο π. Μητροφάνης όμως, άρχισε κάποτε να αμφιβάλει για όλα αυτά. Πάλευε με την πίστη και την απιστία. Τον κλόνιζαν σοβαρά ερωτήματα και απορίες. Ήθελε να δεί με τα μάτια του, να διαπιστώσει τι συμβαίνει μέσα στον κλειστό Τάφο. Έτσι, την Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1926, καθώς ψάχνει να βρει τον τρόπο για να δει πως βγαίνει το Άγιο Φώς, απροσδόκητα του δίνεται η ευκαιρία! Μια ημέρα πάνω από του Ζωοδόχου μνήματος έγινε ζημιά και έπεσαν μερικά από τα 43 κανδήλια που υπήρχαν. Τότε διεπίστωσε ότι από απέναντι από τον Τάφο σχηματιζόταν μια μικρή κρύπτη που ίσα – ίσα έκρυβε ένα άτομο. Σκέφτηκε να κρυφτεί εκεί το Μέγα Σάββατο για να δει τι γίνεται με το Άγιο Φως!!! Καταστρώνει σχέδιο για το πώς θα κρυφτεί εκεί. Εξασφαλίζει με δυσκολία την άδεια από τον Γέροντά του για να απουσιάζει δήθεν από την τελετή του Αγίου Φωτός, ώστε στο διάστημα αυτό να βρει την ευκαιρία να κρυφτεί! Την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, προσποιείται ότι θα ελέγξει τις κανδήλες και καταφέρνει να μπεί στην κρύπτη, περιμένοντας εκεί κρυμμένος μέχρι το επόμενο μεσημέρι. Αφού τελείωσε η Λειτουργία των Ορθοδόξων στις 4:00 πρωϊνή, μετά λειτούργησαν οι Αρμένιοι και ακολούθως οι Λατίνοι ως τις 6:15 πρωϊνή. Ο Τάφος μετά εκκενώθηκε, και άρχισε η προετοιμασία. Έσβησαν τα 43 κανδήλια και ως τις 11π.μ. ο Πανάγιος Τάφος είχε ελεγχθεί και σφραγισθεί με το βουλοκέρι. Ο π. Μητροφάνης παρέμενε μόνος μέσα στο σκοτάδι του Αγίου Κουβουκλίου. Στις 12 το μεσημέρι «…άκουσα τα πρώτα βήματα εντός του Ιερού χώρου του Αγίου Λίθου. Κατόπιν διέκρινα την σιλουέτα του Πατριάρχου, που έσκυψε, για να εισέλθει εντός του χώρου του Ζωοδόχου μνήματος. Εκείνη την ίδια ακριβώς στιγμή, που η αγωνία μου ευρίσκετο εις φοβεράν υπερένταση μέσα εις την απέραντη νεκρική σιγή, άκουσα έναν ελαφρό συριγμό. Ήταν παρόμοιος με λεπτή αύρα πνοής ανέμου. Και αμέσως –αλησμόνητο θέαμα- είδα ένα γαλάζιο ΦΩΣ να γεμίζει ολόκληρο τον Ιερό χώρο του Ζωοδόχου Τάφου. Το γαλάζιο εκείνο ΦΩΣ το είδα στη συνέχεια να στριφογυρίζει ως δυνατός ανεμοστρόβιλος… Μέσα από το ΦΩΣ εκείνο έβλεπα καθαρά τον Πατριάρχη από το πρόσωπο του οποίου κυλούσαν χονδρές σταλαγματιές ιδρώτος. Όπως ήταν γονυκλινής έφερε το χέρι του και έβαλε το δάχτυλό του στον ανοιχτό χώρο της φυλλάδας (που ήταν γραμμένες οι ευχές) που εδημιουργούσε το κερί. Εν τω μεταξύ ετοποθέτησε επί του Ζωοδόχου μνήματος τέσσερις δεσμίδες λευκών κεριών από τριάντα τρία κεριά η κάθε μία. Και ως να εφωτίζετο από το ΦΩΣ εκείνο το μυστηριώδες άρχισε να αναγινώσκει τις ευχές.
Μόλις άγγισε επί της Ιεράς Φυλλάδας και άνοιξε την σελίδα της και άρχισε να αναγινώσκει τις ευχές, εκείνο το κάπως ήρεμο γαλάζιο ΦΩΣ άρχισε και πάλι μια ανήσυχη κίνηση. Ήταν ένα αφάνταστο και απερίγραπτο στριφογύρισμα, δυνατότερο από το πρώτο. Και αμέσως άρχισε να μεταβάλλεται σ’ ένα ολόλευκο ΦΩΣ όπως περιγράφει ο Ευαγγελιστής την μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού. Εν συνεχεία το ολόλευκο εκείνο ΦΩΣ μετεμορφώθη σε ένα ολοφώτεινο υπέρ τον ήλιο δίσκο και ενετοπίσθη ακίνητο άνωθεν ακριβώς του Πατριάρχου. Κατόπιν είδα τον Άγιο Γέροντα, Πατριάρχη, να παίρνει στα χέρια του τις δεσμίδες των τριάντα τριών κεριών. Τις ανύψωσε και έδιδε εικόνα της αναμονής. Ανέμενε εκ Θεού την έλευση του αοράτου ΦΩΤΟΣ. Και όπως σιγά – σιγά ύψωνε τα χέρια του δεν έφθασε ακόμη εις το ύψος της κεφαλής του. Αμέσως εν ριπή οφθαλμού, σαν να ήγγισε επί αναμένης καμίνου άναψαν αυτομάτως η Αγία Κανδήλα και οι τέσσερις δεσμίδες των κεριών. Αιφνιδίως δε χωρίς καν να αντιληφθώ εξαφανίσθηκε από των οφθαλμών μου ο ολοφώτεινος εκείνος δίσκος…
Ο Άγιος Γέροντας Πατριάρχης, γεμάτος από ιερά ικανοποίηση με καταφανή συγκίνηση στο πρόσωπό του, απεχώρησε. Έκανε δύο – τρία βήματα προς τα οπίσω –σεβόμενος τον Άγιο χώρο- και εξήλθε στο προθάλαμο του Αγίου Λίθου. Είχε στα χέρια του το Άγιον ΦΩΣ. Οι αναμμένες δεσμίδες των τριάντα τριών κεριών μαρτυρούσαν την Ουράνιο χάρι…»
Βιβλιογραφία: «Είδα το Άγιο Φως» του Αρχιμ. Σάββα Αχιλλέως