13 Αυγούστου 2016

Ἐγκώμιο στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός)

Τί εναι ατ τ μυστήριο τ μέγα, πο συντελεται γύρω π τ πρόσωπό σου, ερ Μητέρα κα Παρθένε; «Ελογημένη σ ν γυναιξ κα ελογημένος καρπς τς κοιλίας σου». σο πάρχουν νθρωποι θ σ μακαρίζουν, γιατί μονάχα Σ εσαι ξια γι μακαρισμό!
Κα ν πο λες ο γενις Σ μακαρίζουν. σένα εδαν ο θυγατέρες τς ερουσαλήμ, δηλαδ τς κκλησίας, κα σ μακάρισαν ο βασίλισσες, δηλαδ ο ψυχς τν δικαίων, κα θ σ μνον αώνια. Γιατί Σ εσαι θρόνος βασιλικός, στν ποον παραστέκονται γγελοι κοιτάζοντας τν Βασιλέα κα Δημιουργ ν κάθεται πάνω του...

Σ γινες δμ νοητή, πι ερ κα πι θεϊκ π τν παλιά. Γιατί σ κείνη τν δμ μεινε δμ γήινος, ν σ’ σένα Κύριος το ορανο.
σένα προεικόνισε κιβωτός, γιατί Σ γέννησες τν Χριστό, τ σωτηρία το κόσμου, πο καταπόντισε τν μαρτία κα κατασίγησε τ κύματά της.
σένα προεικόνισε βάτος, σένα εχαν πιγράψει προφητικς ο θεοχάρακτες πλάκες, σένα προζωγράφισε κιβωτς το νόμου κα Σένα εχαν φανερ προτυπώσει στάμνα χρυσ κα λυχνία κα τράπεζα κα ράβδος το αρών πο ‘χε βλαστήσει.
π Σένα προλθε φλόγα τς θεότητος, τ μέτρο κα Λόγος το Πατρός, τ γλυκύτατο κα οράνιο μάννα, τ νομα τ περίγραπτο κα πάνω π λα τ νόματα, τ φς τ αώνιο κα πρόσιτο, ρτος τς ζως οράνιος, καρπς πο δν γεωργήθηκε, λλ βλάστησε π Σένα μ σμα νθρώπινο.
σένα δν προμηνοσε τ καμίνι πο βγαζε φωτι κα ταυτόχρονα δρόσιζε λλ κα καιγε κι ταν ντίτυπο τς θείας φωτις πού μέσα Σου κατοίκησε;
Παρ λίγο μως θ ξεχνοσα τ σκάλα το ακώβ. Τί δηλαδή; Δν εναι φανερ σ λους τι σένα προεικόνιζε κι ταν προτύπωσή Σου; πως ακβ εχε δε τς κρες της σκάλας ν νώνουν τν οραν μ τ γ κα ν νεβοκατεβαίνουν σ’ ατν γγελοι, τσι κι σ νωσες ατ πο σαν πρν χωρισμένα, φο μπκες στ μέση Θεο κα νθρώπων κι γινες σκάλα, γι ν κατεβε σ μς Θεός, πο πρε τ δύναμο προζύμι μας κα τ νωσε μ τν αυτό Του κι κανε τν νθρώπινο νο πο βλέπει τν Θεό.
Πο θ ποδώσουμε κόμη τ κηρύγματα τν Προφητν; Σ’ σένα, ν θέλουμε ν δείξουμε τι εναι ληθινά! Γιατί, ποι εναι τ Δαβιτικ μαλλ το προβάτου πού πάνω του πεσε σν βροχ Υἱὸς το Θεο, πού εναι συνάναρχος μ τν Πατέρα; Δν εσαι Σ λοφάνερα;
Ποι εναι πίσης Παρθένος, πο σαΐας προορατικς προφήτευσε τι θ συλλάβει κα θ γεννήσει Υἱὸν τν Θεό, πού εναι μαζί μας;
Κα ποι εναι τ βουν το Δανιήλ, π τ ποο κόπηκε πέτρα, γκωνάρι, Χριστός, χωρς ν ποκύψει σ νθρώπινο ργαλεο;
ς ρθει εζεκιλ θεϊκότατος κι ς δείξει πύλη πο χει κλειστε κα πο πέρασε π μέσα της μόνο Κύριος κα παραμένει κλειστή.
σένα, λοιπόν, κηρύττουν ο Προφτες. σένα διακονον ο γγελοι κα πηρετον ο πόστολοι. σένα σήμερα, καθς ναχωροσες πρς τν Υό Σου, περιτριγύριζαν ψυχς Δικαίων κα Πατριαρχν κα τ πειρο πλθος τν θεοφόρων Πατέρων, πο συγκεντρώθηκαν π τ πέρατα τς γς, σν μέσα σ σύννεφο, ψάλλοντας μνους ερος σ’ σένα, τν πηγ το ζωαρχικο σώματος το Κυρίου, πλημμυρισμένοι π τ θεία συναισθήματα.
Ώ, πς πηγ τς ζως μεταφέρεται πρς τν ζων δι μέσου το θανάτου! Πς ν νομάσουμε τ μυστήριο τοτο πού σχετίζεται μ Σένα; Θάνατο; Μά, ν κα πανίερη κα μακαρία ψυχή Σου χωρίζεται π τ μίαντο σμα Σου κα ατ τ σμα Σου παραδίδεται στν ταφή, μως δν παραμένει στ θάνατο κι οτε διαλύεται π τ φθορά. πως λιος, λόλαμπρος κα πάντα φωτεινός, ταν σκεπαστε γι λίγο π τ σμα τς σελήνης, φαίνεται σν ν χάνεται κα τ σκοτάδι ν παίρνει τ θέση τς λάμψης του, μ ατς δν χάνει τ φς του, λλ χει μέσα του τν πηγ το φωτός. τσι κι σύ, ν κα καλύπτεσαι σωματικ π τν θάνατο γι κάποιο χρονικ διάστημα, ντούτοις ναβλύζεις πλούσια, καθαρ κι τέλειωτα τ νάματα το θείου φωτς κα τς θάνατης ζως, ποταμος χάριτος κα πηγς αμάτων.
σ νθισες σν δένδρο γλυκύτατο κι εναι καρπός Σου ελογία στ στόμα τν πιστν! Γι’ ατ κα δν θ νομάσω θάνατο τν ερ μετάστασή Σου, λλ κοίμηση ποδημία νδημία, γι ν κφρασθ καλύτερα, φο, φεύγοντας π τν κατοικία το σώματος, πηγαίνεις ν κατοικήσεις στ καλύτερα, στ δεξι το θρόνου το Υο Σου.
γγελοι μαζ μ ρχαγγέλους Σ μεταφέρουν π τ γ στος ορανούς. Καθς περνς ελογεται έρας κα αθέρας καθαγιάζεται. Χαίροντας ποδέχεται ορανς τν ψυχή Σου. Σ προϋπαντον ο οράνιες δυνάμεις μ μνους ερος κα τελετ χαρμόσυνη: «τς ατ ναβαίνουσα λελευκανθισμένη, γκύπτουσα σε ρθρος;». Εσαι ραία, λένε ο οράνιες δυνάμεις, σν τ φεγγάρι κι λα τ Χερουβμ κπλήσσονται κα τ Σεραφεμ Σ δοξάζουν, σένα πο δν νέβηκες μονάχα ς τν ορανό, σν τν Προφήτη λία, οτε μονάχα μέχρι τν τρίτο ορανό, σν τν πόστολο Παλο, λλ φτασες μέχρις ατν τν θρόνο το Υο Σου κα στέκεις κοντά Του μ πολλ κι νείπωτη παρρησία.
γινες, λοιπόν, ελογία γι λον τν κόσμο, γιασμς γι τ σύμπαν, νεση γι τος κουρασμένους, παρηγορι γι τος πενθοντες, θεραπεία γι τος ρρώστους, λιμάνι γι τούς θαλασσοδαρμένους, συγχώρηση γι τος μαρτωλούς, παρηγορι γι τος λυπημένους, πρόθυμη βοήθεια γι λους πο σ πικαλονται, ρχ κα μέση κα τέλος λων τν γαθν πο ξεπερνον τν νο μας.
Πς ποδέχθηκε ορανς ατν πού γινε πλατύτερη πατόν; Κα πς τάφος δέχθηκε Ατν πού δέχθηκε μέσα Της τν Θεόν; μνμα ερ κα θαυμαστ κα σεβάσμιο κα προσκυνητό, πο κα τώρα τ περιποιονται γγελοι, παρευρισκόμενοι μ πολν σεβασμ κα φόβο, κα νθρωποι πο ρχονται σ’ ατ μ πίστη, τιμώντας το, προσκυνώντας το, φιλώντας το μ μάτια κα χείλια κα μ πόθο ψυχς ντλώντας πλοτο γαθν.
μπρός, λοιπόν, ς ταξιδέψουμε νοερ μακρι πτ ζω ατ μαζ μ τν Παναγία, πο φεύγει πτ γ ατή.
λτε λοι μ πόθο καρδιακό, ς κατεβομε στν τάφο μαζ μ τν Παρθένο πο κατέρχεται σ’ ατόν. ς παρασταθομε λόγυρα στ ερότατο κρεβάτι της.
ς ψάλλουμε μνους ερούς, τέτοια περίπου λέγοντας μελωδικ σματα: «Χαρε Κεχαριτωμένη, Κύριος μετά σο». Χαρε μνς πο γέννησες τν μν το Θεο. Χαρε σ πο εσαι πι πάνω π τς γγελικς δυνάμεις. Χαρε δούλη κα Μητέρα το Θεο. μν
 
 
Πηγή: imaik.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: