23 Μαΐου 2015

Ὁ Χριστὸς καὶ τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα

Γέρων Γεώργιος Καψάνης
σο καθαρίζεται νθρωπος π τ πάθη, τόσο ποκτ τ δυνατότητα τς ληθινς κοινωνίας μ τ Θε κα τ λλα νθρώπινα πρόσωπα.
 
σοι βλέπουν τν νθρωπο ρομαντικ κα ξωτερικ μεταθέτουν τ κακ π τ πρόσωπα στν κοινωνία, γι’ ατ κα πρεσβεύουν τι βελτίωση τς κοινωνίας θ φέρει κα βελτίωση τν προσώπων. λλ ο ρθόδοξοι χωρς ν ρνούμεθα τ σημασία τς κοινωνικς πιδράσεως στ πρόσωπα, δίνουμε τν προτεραιότητα στ μεταμόρφωση το προσώπου δι τς μετανοίας κα τς Θ. Χάριτος...

 
Εναι μεγάλη πλάνη ν θέλουμε ν λλάξουμε τν κοινωνία χωρς ν γωνισθομε, ν λλάξουμε τν αυτό μας. Εναι τουλάχιστον φελς ν πιστεύουμε τι λλαγ μερικν κοινωνικν θεσμν θ φέρει κα τν λλαγ τν νθρώπων χωρς μετάνοια.
 
ρρωστος νθρωπος κάνει ρρωστες κοινωνίες κα ο ρρωστες κοινωνίες ρρωσταίνουν χειρότερα τος νθρώπους. Τ ν θεραπεύουμε τς κοινωνικς ρρώστιες χωρς ν θεραπεύσουμε τν προσωπικ ρρώστια, ποτελε μετάθεση το προβλήματος, ρνηση τς ποδοχς τς προσωπικς μας εθύνης, πεκφυγ π τ μετάνοια, κατάφαση στν γωισμό μας, προθυμία ν δομε τν πραγματικό μας αυτό. Εναι χαρακτηριστικ τι Κύριος θεσε τν προσωπικ μετάνοια σν προϋπόθεση γι τ συμμετοχ στ Βασιλεία Του.
 
Δν πρέπει πίσης ν παραγνωρίζεται τ ργο το διαβόλου στ διάλυση τν προσώπων κα τν κοινωνιν κα στν πικράτηση το κάκου. νθρωπιστικ πλούστευση τν κοινωνικν προβλημάτων ρνεται τν παρξη το διαβόλου. ντίθετα, στ Εαγγέλιο κα στ χριστιανικ μπειρία φανερώνεται κταση τν διαβολικν νεργειν σ πρόσωπα κα κοινωνικς καταστάσεις κα νάγκη γνος κατ το διαβόλου, ποταγς κα ξορκισμο τν πονηρν πνευμάτων. ργο τν χαρισματούχων ερωμένων μοναχν κα λαϊκν εναι διάκριση τν πνευμάτων, γι ν μ πέφτει Χριστιανς στς παγίδες πο το στήνει πονηρός, ταν μφανίζεται μ τ προσωπεο το καλο.
 
Τονίσαμε τ δύναμη τν ντιθέτων ντιευχαριστιακν κα ντικοινωνικν δυνάμεων χι γι ν δείξουμε τν δυναμία περνικήσεώς τους, λλ τν νάγκη ν λαμβάνονται πψιν π τν γωνιζόμενο Χριστιανό. Χριστς νίκησε τς δυνάμεις ατς κα Χριστιανς μπορε μ τ δύναμη το Χριστο κα τ συνεργασία τς Θείας Χάριτος ν συμμετάσχει στ νίκη ατ το Χριστο.
 
* * *
 
Στ σημεο ατ διαφοροποιεται ριζικ χριστιανικς κοινωνικς γώνας π κάθε λλο γώνα. κοινωνία πο θέλουν ν δημιουργήσουν τ ομανιστικ συστήματα (δεαλιστικ κα λιστικ) εναι νθρωποκεντρική. κοινωνία τν χριστιανν εναι Θεανθρωποκεντρική. λλ κα τ μέσα τν ομανιστν εναι νθρώπινα. Τν χριστιανν Θεανθρώπινα. Στ βάση δηλαδ το χριστιανικο κοινωνισμο βρίσκεται ταπείνωση. ν στν βάση το ομανιστικο κοινωνισμο περηφάνεια, ατάρκεια, τ κλείσιμο π τ Θεό. Πρόκειται γι τν πανάληψη τς διας τς μαρτίας το δάμ: πιδίωξη τς θεώσεως χωρς τ Θεό.
 
σως ν μν εναι τυχαο τι κα τ δύο ατ ομανιστικ συστήματα μ τς φαρμογές τους στν οκονομία (καπιταλισμός, κομμουνισμς) γεννήθηκαν στν αρετικ δύση, στν ποία προηγήθηκε θρησκευτικς νθρωποκεντρισμς το «λάθητου» Πάπα κα το Filioque. ς σκεφθον στ θέμα ατ ο ρθόδοξοι πρώην ρθόδοξοι πο βασάνιστα ρνονται τν ρθόδοξη παράδοσή μας, συνήθως π γνοια, γι ν προσκολληθον στ δυτικ συστήματα.
 
νθρώπινος μόνο χαρακτήρας το μ χριστιανικο κοινωνισμο, το φαιρε τ δυνατότητα ν δώσει ερήνη στν ψυχ το νθρώπου, γιατί τν φήνει συμφιλίωτο μ τν Οράνιο Πατέρα του, κα γι’ ατ νέστιο. ς θυμηθομε τ λόγο το γίου Αγουστίνου, πο κφράζει νθρωπολογικ μπειρία: «Μς πλασες Κύριε γι Σένα κα καρδι μας εναι νήσυχη σότου ναπαυθε κοντά Σου».
 
Τ θεα κοινωνικ συστήματα βοηθον ν λύσουμε μερικ κοινωνικ κα οκονομικ προβλήματα, λλ χι ν συναντήσουμε ληθιν κα οσιαστικ τ Θε κα τν νθρωπο. Δν παντον κανοποιητικ στ παρξιακά μας ρωτήματα κα δίως στ κεντρικ πρόβλημα το θανάτου. κόσμος τακτοποιεται ραα γι ν πεθάνει. ν κα τ συστήματα ατά, κα δίως μαρξισμός, χαρακτηρίζονται π να ντονο γκόσμιο μεσσιανισμό, στν πραγματικότητα δν «μετάγουν κ το θανάτου ες τν ζωήν», κα γι’ ατ δημιουργον νθρώπους τραγικούς, χωρς λπίδα. ντονη μάλιστα νθρωπιστικ κα πιχειρηματικ δράση κάποτε εναι τ ποτέλεσμα τς προσπάθειας ν ξεχάσουμε τ βασικό μας πρόβλημα, τ πρόβλημα το θανάτου, κα ν λυτρωθομε π τ γχος, τ κεν κα τν πλήξη πο σημαδεύει τ ζω τ χωρισμένη π τν πηγή της, τν Τριαδικ Θεό.
 
Γι’ ατ κα τ συστήματα ατά, παρ τς καλς κα γνς προθέσεις πολλν εγενν νθρώπων πο γωνίζονται κα θυσιάζονται γι τ δεώδη τους, στ βάθος εναι κατ το νθρώπου. ν νόματι μις καλύτερης κα δικαιότερης κοινωνίας μποδίζουν τν νθρωπο π τν πλήρη θεανθρωπινη κοινωνία, πο μόνη τελικ ναπαύει κα λοκληρώνει τ φύση του, τν γκλωβίζουν στς περιορισμένες διαστάσεις νς κλειστο μηχανοκρατουμένου πρόσωπου λιστικο σύμπαντος, το στερον τ θέα το Ορανο. Τί νόημα μπορε λήθεια ν χει ζωή μας, ν εμαστε ξελιγμένα ζα κα χι εκόνες το Θεο; ν εμαστε καταδικασμένοι μελλοθάνατοι, χωρς δυνατότητα μεθέξεως στν αώνια ζω το Θεο;
 
 
(κδοση . Μονς σίου Γρηγορίου γίου ρους)
http://www.alopsis.gr/alopsis/koinonia.htm
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: