Χτές βράδυ μιά είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μιά είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο - Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός. Τρέξαμε αμέσως στην οδόν Περιάνδρου. Εκεί βρήκαμε τόν Αγγελο Σικελιανό αναστατωμένο κι αυτόν. Δέν ακούονταν άχνα. Άφωνοι όλοι κοιτάζαμε τό γεροντάκι νά κοιμάται καί περιμέναμε ώρες ορθοί κοντά του. Τί περιμέναμε;.. Ίσως τη γνώριμη λάμψη των ματιών του κάτω από τά πυκνά χαμηλωμένα φρύδια του... Μά τίποτα πιά. Τό μυστήριο άπλωνε. Μιά μεγάλη ψυχή πού χώνεται στόν Άδη καί τόν τραντάζει καί ενώνει τούς κόσμους...
Πώς η είδηση μαθεύτηκε καί βούιξε όλη η Αθήνα;.. Πώς τό νεκροταφείο σήμερα ήταν μαύρο από τόν κόσμο; Όλη η Ελλάδα ήταν εκεί. Οι Ιταλοί φρουροί είχαν μαζευτεί στις γωνιές τους καί κοίταζαν θαυμάζοντας, φοβισμένοι. Τό σιωπηλό αυτό πλήθος, είχε ένα μεγαλείο, πού έκανε τούς ξένους προσεχτικούς. Μετείχε στό θάνατο. Στριμωχτήκαμε μέ κόπο μέσα στήν εκκλησιά. Χιλιάδες είχανε μείνει απ’ έξω. Ο Μακαριώτατος χοροστάτησε καί αποχαιρέτησε τό νεκρό. Έπειτα μιά φωνή τράνταξε τη σκεπή καί τά τοιχώματα, η φωνή του Σικελιανού: «Σ’ αυτό τό φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα»
«Ηχήστε σάλπιγγες..... ..»
Νέα παιδιά σήκωσαν τό μικρό φέρετρο, μαζί μ' αυτά καί ο Σικελιανός πρώτος, καί τώφεραν στόν ήλιο καί στόν άπειρο λαό. Όλοι είχαμε αφήσει τά κορμιά μας πίσω καί προχωρούσαμε μέ τό νεκρό. Πλάι μου ο Γιώργος Κατσίμπαλης καί ο Κωστάκης ήταν άσπροι από συγκίνηση.
Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Τό πρώτο χώμα ακούστηκε πάνω στό ξύλο. Τότε ο Κατσίμπαλης μέ τήν πιό δυνατή απ’ όλες τις φωνές του άρχισε τόν Ύμνο: «Σέ γνωρίζω από τήν κόψη...» καί μαζί μ' αυτόν όλοι μας. Η Ελληνική γη γαλήνεψε. Τήν είχαμε κερδίσει από άλλους δρόμους. Είμαστε ελεύθεροι.
Ιωάννα Τσάτσου, Φύλλα Κατοχής - Βιβλιοπ. «ΕΣΤΙΑ», Β' έκδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου