7 Αυγούστου 2010

Η κρίσις της κρίσεως

της Βιργινίας Κρητικού - Ζούρου
Η τάση του σύγχρονου ανθρώπου είναι να επιθυμεί τα πολλά και τα μεγάλα. Γι’ αυτό και του ξεφεύγουν, τις περισσότερες φορές, τα λίγα και καλά. Η ουσία. Η χαρά. Το χαμόγελο. Η απλότητα. Η ευγένεια. Αρετές και ποιότητες ξεχασμένες στην καθημερινότητά μας. Συχνά, ούτε που καταγράφονται στο λεξικό της καθομιλουμένης ως απλές λέξεις.
Ρίξαμε κάτω το Θεό. Αναδείξαμε τα είδωλα. Το χρήμα, τον πλούτο, τη δόξα για τη δόξα, τις σχέσεις για το σεξισμό. Κάποτε η Διδώ Σωτηρίου έγραφε: «Κατεδαφιζόμαστε». Σήμερα εμείς χωρίς σκέψη και κόπο οικιοθελώς ζούμε το: «Ισοπεδωνόμαστε»...


Με ευκολία παραδίνουμε τη συνείδησή μας στο χωνευτήρι της μαζικής πολτοποίησης. Απερίσκεπτα παραδινόμαστε στο λάθος των άλλων, γιατί η ψευδαίσθηση ότι εμείς δε φταίμε σε τίποτα μας βολεύει. Τα λάθη όλα είναι των άλλων. Κάπου, όμως, υπάρχει όντως λάθος! Ποιος μπορεί να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του;
Κι όμως, κάθε που βγαίνει ο ήλιος, λάμπει επί δικαίων και αδίκων. Δίνει μια ακόμη ευκαιρία για τον προσωπικό μας επαναπροσδιορισμό. Μήπως κι αναλογιστούμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε και πού πάμε. Μήπως και δούμε με άλλη ματιά τα ίδια πράγματα. Μήπως και καταλάβουμε την ευθύνη του ο καθένας, στο μέτρο που τον αφορά, σ’ αυτό το κατρακύλισμα που το λένε νεοελληνική νοοτροπία. Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι άγραφη και μας καλεί να τη ζήσουμε κι όχι να τη σκοτώσουμε. Μας πήρε η μπάλα. Η προσοχή μας εστιάζεται σ’ όλα εκείνα που μας υπόσχονται μεγαλεία και ευδαιμονισμό. Κοινώς καλοπέραση.
Έσβησε το καντήλι που άναβε μέσα στα σπίτια μας!
Η φτώχεια μας κάποτε είχε αξιοπρέπεια. Ο εν γένει βίος και πολιτεία μας διέθετε ανθρωπιά. Σεβόμασταν και αγαπούσαμε όλα εκείνα που τώρα τα ρίξαμε κάτω. Αντί αυτών αφήσαμε κενά. Ερημιά. Φτώχεψε η πλούσια γλώσσα μας. Μονολεκτικές εκφράσεις δηλώνουν πρωτίστως τη νοητική μας ασθένεια. Αφιλόξενοι, άφιλοι. Βράζει το υποσυνείδητο. Έκρυθμη κατάσταση. Βία ξέχειλη στους δρόμους. Καταστρέφει αλύπητα με την πρώτη ευκαιρία. Δεν αντέχουμε άλλο τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ξεκληρίστηκε η οικογένεια. Έγινε ντεμοντέ ο γάμος. Αυτά τα ζωντανά κύτταρα της κοινωνικής δομής που λείαιναν τον ανθρώπινο χαρακτήρα χάνονται. Απομακρύναμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες από τα σπίτια μας. Απομακρυνθήκαμε οι ίδιοι από τα παιδιά μας. Ποιος θα μιλήσει τώρα στη νεολαία των διαλυμένων κυττάρων; Ποιος θα ερμηνεύσει τους εφήβους μας; Αφού πίσω από όλα αυτά είμαι εγώ και συ. Εμείς, που ξεχαστήκαμε. Που κολλήσαμε στο κοντόφθαλμο «τίποτα»…
Ας δούμε μπροστά και κατάματα την αλήθεια μας. Τη χώρα μας. Τα πιστεύω μας. Τις επιλογές μας, τις συμπεριφορές μας, τις προοπτικές μας. Ας κατανοήσουμε πως η οικονομική κρίση δεν είναι ξέχωρη από την κρίση της συνείδησής μας. Το χάσιμο της ταυτότητάς μας. Έχουμε ξεφύγει από όλα εκείνα που για αιώνες ολόκληρους μας έκαναν ξεχωριστούς, πολιτισμένους και πρωτοπόρους στο φως της γνώσης. Ας επαναπροσδιοριστούμε. Είναι καιρός…

Δεν υπάρχουν σχόλια: