του Ηλία Μηνιάτη (+1714), Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων
«…Εσταυρωμένε μου Ιησού, εγώ όταν στοχάζομαι τα Πάθη Σου, τους πόνους Σου, την υπομονή Σου, εγώ από το ένα μέρος κλαίω πικρά όπως ο Πέτρος, εγώ αισθάνομαι να σχίζεται από την συντριβή η καρδιά μου, καθώς εσχίσθησαν οι πέτρες στον θάνατό Σου, αλλά πάλι από το άλλο μέρος εγώ όλος χαίρομαι, όλος ευφραίνομαι, όλος παρηγορούμαι καί δοξάζω την άκρα Σου συγκατάβαση, διότι τότε μάλιστα εγώ πείθομαι, ότι εκείνος τον οποίο πιστεύω, είναι αληθινά Θεός. Τότε ομολογώ καί εγώ μαζί με τον εκατόνταρχο: «Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος» (Ματθ. κζ' 54). Να Σε βλέπω καρφωμένο σε ένα Σταυρό καί να Σε πιστεύω Υιό του Θεού του ζώντος, αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη, ότι η Πίστη μου είναι όλη αληθινή, όλη θεία. Πληγωμένος, αιματωμένος, καταφρονεμένος, Συ είσαι ο Θεός μου. Η καταφρόνησή Σου με εδόξασε, το Αίμα Σου με εξαγόρασε, οι πληγές Σου με ιάτρευσαν, ο ακάνθινος στέφανος, τον οποίο φορείς, είναι δι’ εμέ στέφανος δόξης στον Παράδεισο. Ο Σταυρός, ο οποίος Σε βαστά, είναι ξύλο τιμωρίας καί ατιμίας για εκείνους, οι οποίοι δεν τον προσκυνούν• δι’ εμέ είναι καθέδρα της αληθείας, είναι τρόπαιο κατά των εχθρών μου, είναι κλίμαξ για να ανεβώ στον ουρανό. Αληθινά από τόσα, όπου έπαθες, δεν έχεις είδος, ουδέ κάλλος καί είσαι αγνώριστος, αλλά για τούτο μάλιστα εγώ Σε γνωρίζω για Θεό μου. Όχι, εγώ δεν κλαίω, προσκυνώ τα Πάθη Σου, δεν ντρέπομαι, ασπάζομαι τον Σταυρό Σου, καί όντως, όταν Σε βλέπω καρφωμένο στον Σταυρό ως ένα κατάδικο, Σε στοχάζομαι σε θρόνο μεγαλειότητας, καθεζόμενο Βασιλέα της δόξης…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου