Περί του Ιερατικού αξιώματος

Αγίου Αναστασίου του Σιναΐτου

Στης Λαοδικείας το κάστρο ήταν ένας Ιερέας ευλαβής και φοβούμενος τον Θεό. Μία νύχτα πήγε προς αυτόν ο πρώτος του τόπου αναγκάζοντάς τον να σηκωθεί, να πάει να βαπτίσει το παιδί του το νήπιο, διότι ήταν σε κίνδυνο θανάτου. Ο Ιερέας καθώς άκουσε τούτο, σηκώθηκε παρευθύς χωρίς καμία αμέλεια, και άρχισε από της κλίνης να λέγει τις Ευχές του αγίου Βασιλείου του Βαπτίσματος. Και έτσι πήγε στον τόπο όπου ήθελε να βαπτισθεί το παιδί. Την ώρα δε, όπου έφερναν το νερό και το άγιο έλαιο, πέθανε το παιδί αβάπτιστο. Και λαβών ο Ιερέας εκείνος, το έβαλε έμπροσθεν του Θυσιαστηρίου, και είπε: Εσένα του ομοδούλου μου Αγγέλου του Θεού λέγω, με εκείνη την εξουσία όπου μας έδωκε ο Χριστός, να δέσομε και να λύσομε τα επί της γης και εν ουρανώ, απόδωσε την ψυχή του παιδιού στο σώμα, ώστε να βαπτισθεί, διότι δεν λογιάζω, να σε πρόσταξε ο Θεός, να πάρεις αυτή την ψυχή αβάπτιστη, διότι γνωρίζει ο Δεσπότης μου, ότι δεν αμέλησα, αλλά την ώρα όπου εξύπνησα, με την φωνή του πατέρα του παιδιού, παρευθύς άρχισα την Ευχή του Βαπτίσματος.
Με αυτά τα λόγια του Ιερέα προς τον Άγγελο, αναστήθηκε το παιδί, ελθούσης της ψυχής παρά του Αγγέλου προς το σώμα, και όταν το βάπτισε ο Ιερέας, τότε πάλι εκοιμήθη εν Κυρίω, και παρέλαβε ο Άγγελος βαπτισμένη την ψυχή του παιδιού. Τούτο είναι άξιο να μας φανερώσει το αξίωμα της Ιερωσύνης, πως εάν στους Αγγέλους έχει δύναμη και το ευλαβούνται, πόσο μάλλον στους ανθρώπους να μη είναι άξιο και δυνατό, να λύει και να δένει.