Το νόημα της Πρωτοχρονιάς

Μᾶς ἀξίωσε, ἀδελφοί, ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, νά εἰσέλθουμε καί πάλι στό νέο ἔτος… καί κατά τήν πρώτη αὐτή ἡμέρα κάθε λογικός σκέπτεται, πῶς θά διέλθει αὐτό, ἄν ὁ Θεός τόν ἀφήσει στήν ζωή αὐτή. Καθένας, γιά τό καινούργιο ἔτος διανοεῖται νέες ἐπιχειρήσεις, φαντάζεται νέες ἐπικερδεῖς ἐργασίες, πλάθει νέα σχέδια πρός πλήρωση τῶν πόθων καί ἐπιθυμιῶν του… Ἀλλ’ ὅταν ἄνθρωπε, κατά τό ἔτος τοῦτο ἐπιτύχεις ὅτι ἐπιθυμεῖς, θά εἶσαι ἄραγε εὐτυχής; Ἄν ἀποκτήσεις πλούτη, δόξα, τιμές καί εὐζωϊα, θά ἔχεις καί τήν εὐδαιμονία; Ὦ! Πόσο τόν ἑαυτό σου πλανᾶς, πόσο ἐξαπατᾶσαι! Τίποτα ἀπό τήν γῆ δέν μπορεῖ νά σέ κάνει εὐτυχῆ… Τί ἄν ἐντός τοῦ ἔτους τούτου ἐπιτύχεις τούς πόθους καί τίς δίκαιες ἐπιθυμίες σου καί σέ καταλάβει ὁ θάνατος;… Ὡς Χριστιανοί, ἄς σκεφτοῦμε ὡριμότερα περί τῆς ἀληθοῦς εὐτυχίας μας, ἀφοῦ οὔτε ὁ χρυσός οὔτε ἡ κοσμική δόξα, οὔτε τά ἄλλα ἐπίγεια ἀγαθά φέρνουν εὐδαιμονία, ἀλλά ΜΟΝΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Μόνος ἐκεῖνος πού διατελεῖ στενή σχέση πρός τόν Χριστό, πού τίς Ἐντολές Αὐτοῦ ἐκτελεῖ, πού ἐργάζεται τήν ἀρετή, μόνος αὐτός πάντοτε χαίρει καί σ’ αὐτή τή γῆ, μόνος αὐτός καί στόν κόσμο αὐτόν εὐτυχεῖ. Μήν εἰσερχόμαστε στό νέο ἔτος μέ κουφότητες καί ἀπερισκεψίες, ἀδελφοί. Ἐπετράπη σέ μᾶς ὅτι ἀπαγορεύθηκε σέ μυριάδες πολλές (ἀνθρώπων), ἐπετράπη νά εἰσέλθουμε στὀ νέο ἔτος ζῶντες καί ἐμεῖς. Πρῶτα ἄς εὐχαριστήσουμε ἀπό καρδίας τόν Ὕψιστο πού δώρησε σ’ ἐμᾶς τό μέγα δῶρο τῆς ζωῆς πρός ἐπιστροφή. Ὕστερα ἄς λάβουμε ἀπόφαση, ὅπως ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ἔτους τούτου ἐπιστρέψουμε στόν Σωτῆρα μας, ἀφοῦ μόνο σ’ Αὐτόν θά βροῦμε τήν εὐτυχία μας. Ἄν τοῦτο μόνο ἀποφασίσουμε, τό πᾶν ἐπιτύχαμε, διότι εἶναι πρόθυμος ὁ οὐράνιος Πατέρας μας μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες νά μᾶς δεχθεῖ καί τίς ἁμαρτίες μας νά ἐξαλείψει καί ἀντί παλαιῶν νέους νά μᾶς ἀναδείξει κατά τό νέο ἔτος διά τῆς χάριτός Του… Μόνη ἡ ἀρετή καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο εὐτυχῆ καί ἐπί γὴς… Μόνη αὐτή καί στόν θάνατο και στόν τάφο δέν ἐγκαταλείπει αὐτόν ἄνευ ἐλπίδων παρηγορίας καί φαιδροτάτων προσδοκιῶν. Πέραν τοῦ τάφου, στήν ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, τόν στεφανώνει μέ πλήρη, τέλεια, ἄρρητη καί ἄληκτη εὐδαιμονία. Γιά τοῦτο ἡ ἀρετή ἰσχύει καί τολμᾶ ἀπό τῶρα ν’ ἀτενίζει μέ χαρά στήν ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ… Ὁ χρόνος καί τά ἔτη καί οἱ αἰῶνες, κόκκος ἄμμου σέ σχέση μέ τήν ἄπειρο ἰδέα της, τήν ὁποία ἀδυνατεῖ νά ἐννοήσει τό ἀνθρώπινο πνεῦμα! Καί ὅμως ἀδελφοί, γι’ αὐτήν τήν αἰωνιότητα εἴμαστε προορισμένοι. Δέν ἤρθαμε γιά νά ἀπέλθουμε καί νά μήν ὑπάρξουμε πιά. Γεννηθήκαμε, ὄχι γιά νά διαλυθοῦμε στό χῶμα, οὔτε γιά νά μεταβοῦμε ἀπό τήν ὕπαρξη στήν ἀνυπαρξία. Ὄχι! Πλασθήκαμε γιά τήν ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Πέραν τοῦ τάφου, ἡ ἀπέραντη τῆς αἰωνιότητας πεδιάδα μᾶς ἀναμένει…

Γι’ αὐτό, ἀπό σήμερα, ἀδελφοί, γνωρίζοντας τοῦ βίου καί τοῦ χρόνου τόν σκοπό, ἄς χρησιμοποιήσουμε τό καινούργιο ἔτος καλῶς... ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΟΛΟΨΥΧΩΣ ΑΣ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝ.

…Βεβαίως δέν πρέπει νά προσδοκᾶμε πάντοτε τά τερπνά στήν γῆ, δέν πρέπει νά ἐλπίζουμε ὅτι τά πάντα θά βαίνουν κατ’ εὐχήν, ὅτι τά πιό ἀπίθανα θά μᾶς συμβοῦν γιά νά εὐωδωθοῦν οἱ ὑποθέσεις μας, διότι τοῦτο κατά τό παρόν δέν εἶναι δυνατόν. Πιθανόν νά μᾶς συμβοῦν κατά τό ἔτος αὐτό καί δυσάρεστα, εἴτε πρός δοκιμασία, εἴτε πρός σωφρονισμό καί τιμωρία, καί γι’ αὐτά ὀφείλουμε νά μετανοήσουμε καί νά μήν ἀδιαφοροῦμε καί εἴμαστε ἀναίσθητοι… Ἄς ἐμπιστευό-μαστε τό μέλλον μας στόν Θεό, ὁ ὁποῖος πρός τό συμφέρον μας θ’ ἀποστείλει εὐτυχία ἤ δυστυχία, πλοῦτο ἤ πτωχεία, τά ὁποῖα ὁφείλουμε ν’ ἀποδεχόμαστε εὐχαρίστως, ὡς τά μόνα συμφέροντά μας. Φοβοῦνται βεβαίως οἱ ἄνθρωποι τοῦ βίου τά δεινά, ἀλλ’ ὅταν ἔχουμε ἀγάπη καί πίστη στόν Σωτῆρα θερμή καί στερεά καί ἐκτελοῦμε τίς σωτήριές Του Ἐντολές, τότε τί μπορεῖ νά μᾶς φοβίσει; Φοβούμαστε μήν περιπέσουμε σέ πείνα; Ἀλλ’ Αὐτός μᾶς ἀποδιώκει τόν φόβο τοῦτο λέγων: «Ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ… καί ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά. Οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν» (Ματθ. στ΄26). Φρίττουμε, μήν μᾶς καταλάβει δυστυχία; Αὐτός μᾶς ἐνισχύει. «Μή φοβοῦ…» λέγει, (Δευτ. λα΄6) «…οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω». (Ἐβρ. Ιγ΄5). Ἀλλά καί ὅταν δειλιάζουμε, Αὐτός καί τότε μᾶς ἐνθαρρύνει λέγων: «Ἡ δύναμή μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται» (Β΄Κορ. Ιβ΄9). Καί ὅταν ἀκόμα τρέμουμε αἰσθανόμενοι τόν θάνατο, αὐτός μᾶς χαροποιεῖ λέγων: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνη, ζήσεται» (Ἰω. ια΄26). Γι’ αὐτό ἄς ἀποφασίσουμε ἀπό τήν πρώτη αὐτή ἡμέρα τοῦ νέου ἔτους ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ.

Ἀπό ὁμιλία τοῦ Θεοδώρου Ζωγράφου – Βόλος 1914